بهار یگانه بهار یگانه
پاسخ به بازخورد‌های پروژه‌ها
خطا هنگام ایجاد هدر سفارشی با html
نسخه رو ارتقا دادم و کدهای html رو هم به xhtml تغییر دادم .. ولی باز هم این خطا رو دریافت میکنم :
The document has no pages.

‫۶ سال و ۹ ماه قبل، دوشنبه ۲ بهمن ۱۳۹۶، ساعت ۱۳:۲۰
وحید نصیری وحید نصیری
نظرات مطالب
PersianDatePicker یک DatePicker شمسی به زبان JavaScript که از تاریخ سرور استفاده می‌کند
با فرض اینکه layout برنامه تعاریف لازم را دارد:
<!DOCTYPE html>
<html>
<head>
    <meta charset="utf-8" />
    <meta name="viewport" content="width=device-width" />
    <title>@ViewBag.Title</title>
    <link href="~/Content/PersianDatePicker.css" rel="stylesheet" />
</head>
<body>
    @RenderBody()
    <script src="~/Scripts/jquery-1.10.2.min.js"></script>
    <script src="~/Scripts/PersianDatePicker.js"></script>
    @RenderSection("Scripts", required: false)
</body>
</html>
فایلی را به نام PersianDatePicker.cshtml در مسیر Views\Shared\EditorTemplates ایجاد کنید؛ با این محتوا:
@using System.Globalization
@model DateTime?
@{
    Func<DateTime, string> toPersianDate = date =>
    {
        var dateTime = new DateTime(date.Year, date.Month, date.Day, new GregorianCalendar());
        var persianCalendar = new PersianCalendar();
        return persianCalendar.GetYear(dateTime) + "/" + 
               persianCalendar.GetMonth(dateTime).ToString("00") + "/" + 
               persianCalendar.GetDayOfMonth(dateTime).ToString("00");
    };
    var today = toPersianDate(DateTime.Now);
    var name = this.ViewContext.ViewData.ModelMetadata.PropertyName;
    var value = Model.HasValue ? toPersianDate(Model.Value) : string.Empty;
}
<input type="text" dir="ltr" 
       name="@name" id="@name" 
       value="@value" 
       onclick="PersianDatePicker.Show(this,'@today');" />
بعد از این تنها کاری که باید انجام شود، استفاده از ویژگی UIHint است:
// Location: Views\Shared\EditorTemplates\PersianDatePicker.cshtml
[UIHint("PersianDatePicker")]
public DateTime AddDate { set; get; }
به صورت خودکار به متد EditorFor اعمال می‌شود:
<div>
    <label>تاریخ:</label>
    @Html.EditorFor(model => model.AddDate)
</div>

همچنین اگر نیاز است مقدار رشته تاریخ شمسی آن به یک DateTime میلادی انتساب داده شود (در حین ارسال اطلاعات به سرور)، باید از یک model binder سفارشی برای اینکار در ASP.NET MVC استفاده کنید. یک نمونه پیاده سازی شده آن‌را در بحث PersianDateModelBinder می‌توانید مشاهده و استفاده کنید. 
‫۱۰ سال و ۵ ماه قبل، جمعه ۹ خرداد ۱۳۹۳، ساعت ۲۳:۰۶
مهمان مهمان
نظرات مطالب
مروری سریع بر اصول مقدماتی MVVM
سلام
از مطالب خوبتون تشکر می کنم. دیگه تقریبا مشتری ثابت و ساعتی سایتتون شدم.
wpf & mvvm هنوز تبدیل به یه ابزار کامل برای تولید یه برنامه کاربردی حرفه ای نشده. من پوستم کنده شد تا تونستم یه برنامه کامل باهاش بنویسم. واسه راتباطش با ssrs چه مشقاتی که نکشیدم.
ناچار شدم یه فرم ویندوزی به برنامه اضافه کنم و گزارش را توی اون نمایش بدم.
 راهم درسته فعلا؟ در نسخه 2011 فکری به حال این مشکل نشده؟
راستی چطور میشه توسط یه کلید و بدون نوشتم کد یه ویو جدید را نمایش داد. راهی برای بایند کردن کلید به ویو وجود داره. بدون نوشتن Command  ?
‫۱۲ سال و ۱۱ ماه قبل، شنبه ۲۶ آذر ۱۳۹۰، ساعت ۱۷:۲۹
افشار محبی افشار محبی
نظرات نظرسنجی‌ها
آیا با وجود سی‌ام‌اس فروشگاهی قدرتمندی مثل nopCommerce یا SmartStore آیا منطقی است که ما دوباره خودمان از صفر کد بزنیم؟
با این که کار من نوشتن از صفر است و اگر قرار باشد چیزی از صفر نوشته نشود من هم در آن پروژه نخواهم بود، اما به طور کلی با نوشتن از صفر میانه خوبی ندارم. ترجیح می‌دهم گزینه نوشتن از صفر را به عنوان آخرین گزینه بررسی کنم. نوشتن از صفر بیشتر مناسب پروژه هایی است که مشابه شان وجود نداشته باشد. در کاربردی مثل فروشگاه اینترنتی که خیلی عام به نظر می‌رسد ترجیحم این است که از یک سورس موجود استفاده کنم.
استفاده مجدد از پروژه‌های موجود که تعداد زیادی نصب از آن زیر بار است ارزان‌تر و سریع‌تر از «نوشتن از صفر» به نظر می‌رسد. خیلی از اوقات نوشتن از صفر به معنای اتلاف منابع است.
‫۷ سال و ۵ ماه قبل، یکشنبه ۱۰ اردیبهشت ۱۳۹۶، ساعت ۲۱:۳۰
آرمین ضیاء آرمین ضیاء
مطالب
بیرون نگاه داشتن تنظیمات خصوصی از سورس کنترل
برخی از تنظیمات پروژه نباید به مخازن سورس کنترل ارسال شوند؛ حال یا نیازی به این کار نیست یا مقادیر تنظیمات محرمانه هستند. چند بار پیش آمده‌است که پروژه را از سورس کنترل دریافت و مجبور شده باشید رشته‌های اتصال و دیگر تنظیمات را مجددا ویرایش کنید، چرا که توسعه دهندگان دیگری مثلا فایل‌های Web/App.config خود را به اشتباه push کرده اند؟ حتی اگر تنظیمات پروژه محرمانه هم نباشند (مثلا پسورد دیتابیس‌ها یا ایمیل ها) این موارد می‌توانند دردسر ساز شوند. بدتر از اینها هنگامی است که تنظیمات محرمانه را به مخازنی عمومی (مثلا GitHub) ارسال می‌کنید!

یک فایل web.config معمولی را در نظر بگیرید (اطلاعات غیر ضروری حذف شده اند).

<?xml version="1.0" encoding="utf-8"?>
<!--
  A bunch of ASP.NET MVC web config stuff goes here . . . 
  -->
<configuration>
  <connectionStrings>
    <add name="DefaultConnection" value="YourConnectionStringAndPassword"/>
  </connectionStrings>

  <appSettings file="PrivateSettings.config">
    <add key="owin:AppStartup" value="AspNetIdentity2ExtendingApplicationUser.Startup,AspNetIdentity2ExtendingApplicationUser" />
    <add key="webpages:Version" value="3.0.0.0" />
    <add key="webpages:Enabled" value="false" />
    <add key="ClientValidationEnabled" value="true" />
    <add key="UnobtrusiveJavaScriptEnabled" value="true" />
    <add key="EMAIL_PASSWORD" value="YourEmailPassword"/>
  </appSettings>
</configuration>
در تنظیمات بالا یک رشته اتصال وجود دارد که ترجیحا نمی‌خواهیم به سورس کنترل ارسال کنیم، و یا اینکه این رشته اتصال بین توسعه دهندگان مختلف متفاوت است.
همچنین کلمه عبور یک ایمیل هم وجود دارد که نمی‌خواهیم به مخازن سورس کنترل ارسال شود، و مجددا ممکن است مقدارش بین توسعه دهندگان متفاوت باشد.
از طرفی بسیاری از تنظیمات این فایل متعلق به کل اپلیکیشن است، بنابراین صرفنظر کردن از کل فایل web.config در سورس کنترل گزینه جالبی نیست.

خوشبختانه کلاس ConfigurationManager راه حل هایی پیش پای ما می‌گذارد.

استفاده از خاصیت configSource برای انتقال قسمت هایی از تنظیمات به فایلی مجزا
با استفاده از خاصیت configSource می‌توانیم قسمتی از تنظیمات (configuration section) را به فایلی مجزا منتقل کنیم. بعنوان مثال، رشته‌های اتصال از مواردی هستند که می‌توانند بدین صورت تفکیک شوند.

بدین منظور می‌توانیم فایل تنظیمات جدیدی (مثلا با نام connectionStrings.config) ایجاد کنیم و سپس با استفاده از خاصیت نام برده در فایل web.config به آن ارجاع دهیم. برای این کار فایل تنظیمات جدیدی ایجاد کنید و مقادیر زیر را به آن اضافه کنید (xml header یا هیچ چیز دیگری نباید در این فایل وجود داشته باشد، تنها مقادیر تنظیمات).
<connectionStrings>
  <add name="DefaultConnection" value="YourConnectionStringAndPassword"/>
</connectionStrings>
حال باید فایل web.config را ویرایش کنیم. رشته‌های اتصال را حذف کنید و با استفاده از خاصیت configSource تنها به فایل تنظیمات اشاره کنید.
<connectionStrings configSource="ConnectionStrings.config">
</connectionStrings>
دسترسی به رشته‌های اتصال مانند گذشته انجام می‌شود. به بیان دیگر تمام تنظیمات موجود (حال مستقیم یا ارجاع شده) همگی بصورت یکپارچه دریافت شده و به کد کلاینت تحویل می‌شوند.
var conn = ConfigurationManager.ConnectionStrings["DefaultConnection"];
string connString = conn.ConnectionString;
// etc.
در قطعه کد بالا، دسترسی به رشته‌های اتصال بر اساس نام، آبجکتی از نوع ConnectionStringSettings را بر می‌گرداند. خاصیت configSource برای هر قسمت از تنظیمات پیکربندی می‌تواند استفاده شود.


استفاده از خاصیت file برای انتقال بخشی از تنظیمات به فایلی مجزا
ممکن است فایل تنظیمات شما (مثلا web.config) شامل مقادیری در قسمت <appSettings> باشد که برای کل پروژه تعریف شده اند (global) اما برخی از آنها محرمانه هستند و باید از سورس کنترل دور نگاه داشته شوند. در این سناریو‌ها خاصیتی بنام file وجود دارد که مختص قسمت appSettings است و به ما اجازه می‌دهد مقادیر مورد نظر را به فایلی مجزا انتقال دهیم. هنگام دسترسی به مقادیر این قسمت تمام تنظیمات بصورت یکجا خوانده می‌شوند.

در مثال جاری یک کلمه عبور ایمیل داریم که می‌خواهیم محرمانه بماند. بدین منظور می‌توانیم فایل پیکربندی جدیدی مثلا با نام PrivateSettings.config ایجاد کنیم. این فایل هم نباید xml header یا اطلاعات دیگری داشته باشد، تنها مقادیر appSettings را در آن نگاشت کنید.
<appSettings>
  <add key="MAIL_PASSWORD" value="xspbqmurkjadteck"/>
</appSettings>
حال تنظیمات کلمه عبور را از فایل web.config حذف کنید و با استفاده از خاصیت file، به فایل جدید اشاره کنید.
<appSettings file="PrivateSettings.config">
  <add key="owin:AppStartup" value="AspNetIdentity2ExtendingApplicationUser.Startup,AspNetIdentity2ExtendingApplicationUser" />
  <add key="webpages:Version" value="3.0.0.0" />
  <add key="webpages:Enabled" value="false" />
  <add key="ClientValidationEnabled" value="true" />
  <add key="UnobtrusiveJavaScriptEnabled" value="true" />
</appSettings>
دسترسی به تنظیمات appSettings مانند گذشته انجام می‌شود. همانطور که گفته شد ConfigurationManager بصورت خودکار اینگونه ارجاعات را تشخیص داده و تمام اطلاعات را بصورت یکجا در اختیار client code قرار می‌دهد.
var pwd = ConfigurationManager.AppSettings["MAIL_PASSWORD"];

فایل‌های ویژه را به gitignore. اضافه کنید
حال می‌توانیم فایل web.config را به سورس کنترل اضافه کنیم، فایل‌های ConnectionStrings.config و PrivateSettings.config را به فایل gitignore. اضافه کنیم و پروژه را commit کنیم. در این صورت فایل‌های تنظیمات خصوصی به مخازن سورس کنترل ارسال نخواهند شد.

مستند سازی را فراموش نکنید!
مسلما اگر چنین رویکردی را در پیش بگیرید باید دیگران را از آن مطلع کنید (مثلا با افزودن توضیحاتی به فایل README.txt). بهتر است در فایل web.config خود هرجا که لازم است توضیحات XML خود را درج کنید و به توسعه دهندگان توضیح دهید که چه فایل هایی را روی نسخه‌های محلی خود باید ایجاد کنند و هر کدام از این فایل‌ها چه محتوایی باید داشته باشند.
‫۱۰ سال و ۶ ماه قبل، یکشنبه ۷ اردیبهشت ۱۳۹۳، ساعت ۲۲:۱۵
علی یگانه مقدم علی یگانه مقدم
مطالب
آشنایی با CLR: قسمت هشتم
در قسمت پنجم در مورد ابزار Ngen کمی صحبت کردیم و در این قسمت هم در مورد آن صحبت هایی خواهیم کرد. گفتیم که این ابزار در زمان نصب، اسمبلی‌ها را کامپایل می‌کند تا در زمان اجرا JIT وقتی برای آن نگذارد. این کار دو مزیت به همراه دارد:
  1. بهینه سازی زمان آغاز به کار برنامه
  2. کاهش صفحات کاری برنامه: از آنجا که برنامه از قبل کامپایل شده، فراهم کردن صفحه بندی از ابتدای کار امر چندان دشواری نخواهد بود؛ لذا در این حالت صفحه بندی حافظه به صورت پویاتری انجام می‌گردد. شیوه‌ی کار به این صورت است که اسمبلی‌ها به چندین پروسه‌ی کاری کوچک‌تر تبدیل شده تا صفحه بندی هر کدام جدا صورت گیرد و محدوده‌ی صفحه بندی کوچکتر می‌شود. در نتیجه کمتر نقصی در صفحه بندی دیده شده یا کلا دیده نخواهد شد. نتیجه‌ی کار هم در یک فایل ذخیره می‌گردد که این فایل می‌تواند نگاشت به حافظه شود تا این قسمت از حافظه به طور اشتراکی مورد استفاده قرار گیرد و بدین صورت نیست که هر پروسه‌ای برای خودش قسمتی را گرفته باشد.
موقعی که اسمبلی، کد IL آن به کد بومی تبدیل می‌شود، یک اسمبلی جدید ایجاد شده که این فایل جدید در مسیر زیر قرار می‌گیرد:
%SystemRoot%\Assembly\NativeImages_v4.0.#####_64
نام دایرکتوری اطلاعاتی شامل نسخه CLR و اطلاعاتی مثل اینکه برنامه بر اساس چه نسخه‌ای 32 یا 64 بیت کامپایل شده است.

معایب
احتمالا شما پیش خود می‌گویید این مورد فوق العاده امکان جالبی هست. کدها از قبل تبدیل شده‌اند و دیگر فرآیند جیت صورت نمی‌گیرد. در صورتیکه ما تمامی امکانات یک CLR مثل مدیریت استثناءها و GC و ... را داریم، ولی غیر از این یک مشکلاتی هم به کارمان اضافه می‌شود که در زیر به آنها اشاره می‌کنیم:

عدم محافظت از کد در برابر بیگانگان: بعضی‌ها تصور می‌کنند که این کد را می‌توانند روی ماشین شخصی خود کامپایل کرده و فایل ngen را همراه با آن ارسال کنند. در این صورت کد IL نخواهد بود ولی موضوع این هست اینکار غیر ممکن است و هنوز استفاده از اطلاعات متادیتا‌ها پابرجاست به خصوص در مورد اطلاعات چون reflection و serialization‌ها . پس کد IL کماکان همراهش هست. نکته‌ی بعدی اینکه انتقال هم ممکن نیست؛ بنا به شرایطی که در مورد بعدی دلیل آن را متوجه خواهید شد.

از سینک با سیستم خارج میشوند: موقعیکه CLR، اسمبلی‌ها را به داخل حافظه بار می‌کند، یک سری خصوصیات محیط فعلی را با زمانیکه عملیات تبدیل IL به کد ماشین صورت گرفته است، چک می‌کند. اگر این خصوصیات هیچ تطابقی نداشته باشند، عملیات JIT همانند سابق انجام می‌گردد. خصوصیات و ویژگی‌هایی که چک می‌شوند به شرح زیر هستند:
  • ورژن CLR: در صورت تغییر، حتی با پچ‌ها و سرویس پک ها.
  • نوع پردازنده: در صورت تغییر پردازنده یا ارتقا سخت افزاری.
  • نسخه سیستم عامل : ارتقاء با سرویس پک ها.
  • MVID یا Assemblies Identity module Version Id: در صورت کامپایل مجدد تغییر می‌کند.
  • Referenced Assembly's version ID: در صورت کامپایل مجدد اسمبلی ارجاع شده.
  • تغییر مجوزها: در صورتی که تغییری نسبت به اولین بار رخ دهد؛ مثلا در قسمت قبلی در مورد اجازه نامه اجرای کدهای ناامن صحبت کردیم. برای نمونه اگر در همین اجازه نامه تغییری رخ دهد، یا هر نوع اجازه نامه دیگری، برنامه مثل سابق (جیت) اجرا خواهد شد.
پی نوشت: در آپدیت‌های دات نت فریم ورک به طور خودکار ابزار ngen صدا زده شده و اسمبلی‌ها مجددا کمپایل و دخیره میشوند و برنامه سینک و آپدیت باقی خواهد ماند. 

کارایی پایین کد در زمان اجرا: استفاده از ngen از ابتدا قرار بود کارآیی را با حذف جیت بالا ببرد، ولی گاهی اوقات در بعضی شرایط ممکن نیست. کدهایی که ngen تولید می‌کند به اندازه‌ی جیت بهینه نیستند. برای مثال ngen نمی‌تواند بسیاری از دستورات خاص پردازنده را جز در زمان runtime مشخص کند. همچنین فیلدهایی چون static را از آنجا که نیاز است آدرس واقعی آن‌ها در زمان اجرا به دست بیاید، مجبور به تکنیک و ترفند میشود و موارد دیگری از این قبیل.
پس حتما نسخه‌ی ngen شده و غیر ngen را بررسی کنید و کارآیی هر دو را با هم مقایسه کنید. برای بسیاری از برنامه‌ها کاهش صفحه بندی یک مزیت و باعث بهبود کارآیی می‌شود. در نتیجه در این قسمت ngen برنده اعلام می‌شود.

توجه کنید برای سیستم‌هایی که در سمت سرور به فعالیت می‌پردازند، از آنجا که تنها اولین درخواست برای اولین کاربر کمی زمان می‌برد و برای باقی کاربران درخواست با سرعت بالاتری اجرا می‌گردد و اینکه برای بیشتر برنامه‌های تحت سرور از آنجا که تنها یک نسخه در حال اجراست، هیچ مزیت صفحه بندی را ngen ایجاد نمی‌کند.

برای بسیاری از برنامه‌های کلاینت که تجربه‌ی startup طولانی دارند، مایکروسافت ابزاری را به نام Managed Profile Guided Optimization Tool یا MPGO .exe دارد. این ابزار به تحلیل اجرای برنامه شما پرداخته و بررسی می‌کند که در زمان آغازین برنامه چه چیزهایی نیاز است. اطلاعات به دست آمده از تحلیل به سمت ngen فرستاده شده تا کد بومی بهینه‌تری تولید گردد. موقعیکه شما آماده ارائه برنامه خود هستید، برنامه را از طریق این تحلیل و اجرا کرده و با قسمت‌های اساسی برنامه کار کنید. با این کار اطلاعاتی در مورد اجرای برنامه در داخل یک پروفایل embed شده در اسمبلی، قرار گرفته و ngen موقع تولید کد، این پروفایل را جهت تولید کد بهینه مطالعه خواهد کرد.

در مقاله‌ی بعدی در مورد FCL صحبت‌هایی خواهیم کرد.
‫۹ سال و ۴ ماه قبل، جمعه ۲۹ خرداد ۱۳۹۴، ساعت ۱۳:۴۰
امیر قراجه داغی امیر قراجه داغی
اشتراک‌ها
ساخت یک محیط توسعه زیبا در اندروید استودیو
 این مطلب برنامه نویسان اندروید را از تنظیمات متعدد و سفارشی سازی محیط کاری  دور خواهدکرد و در واقع با انجام تنظیمات ذیل به محیط کاری که در عکس مشاهده میکنند خواهند رسید .
  • ترکیب رنگی زیبا و طراحی متریال محیط در عکس زیر قابل مشاهده می‌باشد 


۱. تنظیمات GUI Theme :
از منوی File بر روی Settings کلیک می‌کنیم و بر روی Plugin کلیک کرده در قسمت جستجو عبارت مقابل ( Material Theme UI ) را  جستجو کرده و بر روی Install jetBrains Plugin کلیک می‌کنیم که Plugin مورد نظر ما نصب خواهد شد که بعد نصب اندروید استودیو را Restart می‌کنیم . (تنظیمات طبق عکس زیر انجام گردد) 
دسترسی به مخزن گیت هاب ‍   Material Theme UI for jetBrains   
⌘⇧a → "Plugins" → ↩ → ⌃⌥b → <search> → "Material Theme UI" → [Install plugin] → ⌃⌥c → ⎋ → <restart>

۲. تنظیمات Editor Scheme :
از منوی File بر روی Settings کلیک کرده و از قسمت Editor بر روی Color Scheme کلیک کرده و از قسمت Scheme که chroMATERIAL را انتخاب کرده و بر روی Apply/OK  کلیک می‌کنیم.
⌘⇧a → "Color Scheme" → [3. ChroMATERIAL]
و از قسمت Color Scheme Font که Use color scheme font instead را انتخاب و فونت را Lucida Snas Typewriter انتخاب و Apply/ok می‌کنیم.

۳. تنظیمات HOLO Logcat :
به مسیر زیر مراجعه کرده Preferences → Editor → Colors & Fonts → Android Logcat و تنظیمات Logcat را طبق سلیقه خود مشخص می‌کنیم و در نهایت Apply/ok می‌کنیم .
⌘⇧a → "Android Logcat" → [Save as...] → "ChroMATERIAL + HOLO"¹ → ↩ → <set foreground colors as in the table ↑> → ⎋
Type   : Color
verbose: #BBB debug: #33B5E5 info: #9C0 assert: #A6C error: #F44 warning: #FB3

ساخت یک محیط توسعه زیبا در اندروید استودیو
‫۶ سال و ۴ ماه قبل، جمعه ۱۱ خرداد ۱۳۹۷، ساعت ۰۴:۵۵
سپهر شمسائی سپهر شمسائی
اشتراک‌ها
یک framework سبک جهت نوشتن برنامه ها با الگوی CQRS و Eventsourcing

پروژه ای سورس باز برای نوشتن اپلیکیشن هایی که با الگوی CQRS و Eventsourcing  پیاده میشوند . در مقایسه با  SimpleCQRS به روز‌تر با قابلیت‌های مدرن‌تر شده و از .Net Core هم پشتیبانی میکند.

یک framework سبک جهت نوشتن برنامه ها با الگوی CQRS و Eventsourcing
‫۶ سال و ۷ ماه قبل، دوشنبه ۷ اسفند ۱۳۹۶، ساعت ۱۶:۵۱
آرش خوشبخت آرش خوشبخت
مطالب
Microsoft Test Manager - قسمت اول

مقدمه:

مدیریت آزمون مایکروسافت یا Microsoft Test Manager یک ابزار تست نویسی است که به تستر‌ها این اجازه را می‌دهد تا بتوانند برای UI برنامه‌های خود یا sprint‌های پروژه خود تست بنویسند. این ابزار برای نوشتن آزمون‌های پیشرفته و مجتمع سازی مدیریت طرح‌های تست یا test plans همراه با موردهای تست یا test case در طول توسعه برنامه است. یکی از مزایایی که این ابزار دارد این است که در طول انجام تست می‌توانید اشکالات تست را ثبت کنید و هم چنین می‌توانید شرحی در مورد انجام تست یا اشکالی که در آن تست وجود دارد، ثبت کنید. همچنین می‌توانید گزارشی از تست هایی که انجام داده اید و پاس شدن یا پاس نشدن تست‌ها و تاریخ انجام آن‌ها را نیز مشاهده کنید. قبل از کار با نرم افزار MTM باید یک سری مطالب مهم را در مورد انجام تست و مفهوم Agile بدانیم.

استراتژی تست:

زمانی که شما تست Agile را معرفی می‌کنید تیم برنامه نویسی شما می‌تواند بر روی تست‌های شما هم در سطح sprint و هم در سطح پروژه تمرکز کنند. تست در سطح sprint شامل تست هایی می‌شود که همه user story‌ها در بر بگیرد یعنی در واقع همان تست‌های واحد شما می‌شود. در سطح پروژه هم شامل تست هایی می‌شود که چندین sprint را در بر می‌گیرد که در واقع می‌توان تست‌های integrated گفت. بهتر است زمانی که تیم برنامه نویسی کدنویسی می‌کنند شما طرح تست‌های خود را بسازید و برای انجام تست کاملا آماده باشید. این تست‌ها شامل تست واحد، تست performance، تست امنیتی و تست usability و غیره می‌باشد.

برای آماده کردن تست Agile در ابتدا شما باید یک تاریخچه یا history از برنامه یا سیستم خود داشته باشید. شما می‌توانید با استفاده از Microsoft Test Manager طرح تست خود را برای هر یک از sprint‌های پروژتان بسازید و موردهای تست را مشخص کنید.

سپس باید کدهایی که برنامه نویسان می‌نویسند قابلیت تست را داشته باشند و شما به عنوان یک تستر باید آشنایی کاملی از ساختار و الگوهای برنامه تان داشته باشید.

تست یک فرآیند تکراری می‌باشد که همزمان با اجرای پروژه تان صورت می‌گیرد در زیر می‌توانید فرآیند کار تست و انجام کدنویسی را مشاهده نمایید:

Test Planning:

Test Planning فرآیندی است که به تیم شما کمک می‌کند تا درک درستی از پروژه داشته باشند و همچنین تیم را برای انجام هر گونه تستی آماده کند. تست Agile در سطح Sprint انجام می‌شود که در هر Sprint تیم شما تست هایی را ایجاد می‌کنند تا user story هایی که در هر Sprint وجود دارد، مورد بررسی قرار گیرند. در شکل زیر قالبی از test plan‌های شما در یک پروژه را نمایش می‌دهد:

البته این قالب‌ها بر اساس سلیقه شخصی است اما در کل می‌توانیم قالب تست را به صورت بالا در نظر بگیریم.

همیشه باید این را در نظر داشته باشیم که در طول هر sprint حتما باید تست‌ها را اجرا کرده و در صورت وجود خطا، آن خطا را رفع کنیم تا در مراحل بالاتر با مشکلی مواجه نشویم. در قسمت بعد با Microsoft Test Manager و روش‌های نوشتن sprint و تست‌ها آشنا خواهیم شد.

‫۱۱ سال و ۶ ماه قبل، یکشنبه ۱ اردیبهشت ۱۳۹۲، ساعت ۰۴:۲۵
وحید نصیری وحید نصیری
مطالب
Blazor 5x - قسمت دوازدهم - مبانی Blazor - بخش 9 - یک تمرین
تا اینجا با مبانی Blazor آشنا شدیم. در این قسمت می‌خواهیم مثالی را بررسی کنیم که بسیاری از این مفاهیم ابتدایی را پوشش می‌دهد. برای نمونه می‌خواهیم یک کامپوننت modal بوت استرپی را جهت دریافت تائیدیه‌ی حذف اتاق‌های تعریف شده‌ی در مثال این سری نمایش دهیم که به همراه مفاهیمی است مانند فرگمنت‌ها جهت تعیین محتوای نمایشی مودال به صورت پویا، ارسال نتیجه‌ی انتخاب بله یا خیر از کامپوننت دریافت تائید، به کامپوننت والد، ارسال پارامترها به کامپوننت فرزند جهت نمایش عنوان و فراخوانی متدهای نمایش و مخفی کردن وهله‌ای از کامپوننت مودال، در کامپوننت والد؛ بدون یک سطر کدنویسی جاوا اسکریپتی!


مرور مثال این قسمت

تا اینجا در مثالی که بررسی کردیم، لیست اتاق‌ها توسط کامپوننت IndividualRoom.razor و لیست خدمات رفاهی یک هتل توسط کامپوننت IndividualAmenity.razor در کامپوننت والد DemoHotel.razor، نمایش داده شده‌اند:


دکمه‌های حذف و ویرایش هر اتاق نیز در کامپوننت EditDeleteButton.razor قرار دارند که توسط کامپوننت IndividualRoom.razor مورد استفاده قرار می‌گیرند.
اکنون می‌خواهیم با کلیک بر روی دکمه‌ی حذف کامپوننت EditDeleteButton، یک modal بوت استرپی جهت دریافت تائیدیه‌ی عملیات، نمایش داده شود و در صورت تائید آن، اتاق انتخابی از لیست اتاق‌های کامپوننت DemoHotel حذف گردد.


بنابراین در ابتدا کامپوننت EditDeleteButton، به کامپوننت IndividualRoom خبر درخواست حذف یک اتاق را می‌دهد. سپس کامپوننت IndividualRoom، یک مودال دریافت تائیدیه‌ی حذف را نمایش می‌دهد. پس از تائید حذف توسط کاربر، این رویداد به کامپوننت DemoHotel، جهت حذف اتاق انتخابی از لیست اتاق‌ها، اطلاع رسانی خواهد شد.


ایجاد کامپوننت مودال دریافت تائید

در ابتدا، فایل جدید Pages\LearnBlazor\LearnBlazor‍Components\Confirmation.razor را ایجاد کرده و به صورت زیر تکمیل می‌کنیم:
@if (ShowModal)
{
    <div class="modal-backdrop show"></div>

    <div class="modal fade show" id="exampleModal" tabindex="-1"
        role="dialog" aria-labelledby="exampleModalLabel"
        aria-hidden="true" style="display: block;">
        <div class="modal-dialog" role="document">
            <div class="modal-content">
                <div class="modal-header">
                    <h5 class="modal-title">
                        @Title
                    </h5>
                    <button @onclick="OnCancelClicked" type="button" class="close">
                        <span aria-hidden="true">&times;</span>
                    </button>
                </div>
                <div class="modal-body">
                    @ChildContent
                </div>
                <div class="modal-footer">
                    <button @onclick="OnCancelClicked" type="button" class="btn btn-secondary">@CancelButtonLabel</button>
                    <button @onclick="OnConfirmClicked" type="button" class="btn btn-primary">@OkButtonLabel</button>
                </div>
            </div>
        </div>
    </div>
}

@code {
    private bool ShowModal;

    [Parameter] public string Title { get; set; } = "Confirm";

    [Parameter] public string CancelButtonLabel { get; set; } = "Cancel";

    [Parameter] public string OkButtonLabel { get; set; } = "Ok";

    [Parameter] public RenderFragment ChildContent { get; set; }

    [Parameter] public EventCallback OnConfirm { get; set; }

    [Parameter] public EventCallback OnCancel { get; set; }

    public void Show() => ShowModal = true;

    public void Hide() => ShowModal = false;

    private async Task OnConfirmClicked()
    {
        ShowModal = false;
        await OnConfirm.InvokeAsync();
    }

    private async Task OnCancelClicked()
    {
        ShowModal = false;
        await OnCancel.InvokeAsync();
    }
}
توضیحات:
- در اینجا در ابتدا تگ‌ها و کلاس‌های مرتبط با نمایش یک modal استاندارد بوت استرپی را مشاهده می‌کنید.
- اگر فیلد خصوصی ShowModal به false تنظیم شود، چون کل محتوای این کامپوننت از DOM حذف خواهد شد (اثر if@ تعریف شده)، سبب مخفی شدن و عدم نمایش آن می‌گردد.
- این کامپوننت عنوان و برچسب‌های دکمه‌های خودش را به صورت پارامتر دریافت می‌کند.
- برای اینکه بتوان محتوای نمایشی این کامپوننت را پویا کرد، از یک RenderFragment استفاده کرده‌ایم:
[Parameter] public RenderFragment ChildContent { get; set; }
- خروجی این کامپوننت به والد یا فراخوان آن، دو رویداد OnConfirm و OnCancel هستند. همچنین چون نمی‌خواهیم کدهای مخفی کردن modal را به ازای هربار کلیک بر روی این دکمه‌ها فراخوانی کنیم، این رویدادها، ابتدا به دو متد خصوصی OnConfirmClicked و OnCancelClicked متصل شده‌اند، تا کار مخفی سازی و سپس هدایت این رویدادها را به کامپوننت والد انجام دهند.
- همچنین می‌خواهیم به کامپوننت فراخوان این امکان را بدهیم تا بتواند به صورت مستقل، سبب نمایش یا مخفی شدن وهله‌ای از این کامپوننت شود. به همین جهت دو متد عمومی Show و Hide نیز تعریف شده‌اند.


هدایت درخواست Delete به کامپوننت نمایش مشخصات اتاق

با توجه به اینکه دکمه‌های حذف و ویرایش هر اتاق، در کامپوننت Pages\LearnBlazor\LearnBlazor‍Components\EditDeleteButton.razor قرار دارند، به آن مراجعه کرده و امکان انتشار این رخ‌داد را به فراخوان آن، با تعریف رویداد OnDelete می‌دهیم:
@if (IsAdmin)
{
    <input type="button" class="btn btn-danger" value="Delete" @onclick="OnDelete" />
    <input type="button" class="btn btn-success" value="Edit" />
}

@code
{
    [Parameter]  public bool IsAdmin { get; set; }

    [Parameter] public EventCallback OnDelete { get; set; }
}


واکنش نشان دادن کامپوننت IndividualRoom.razor به درخواست حذف آن اتاق

کامپوننت Pages\LearnBlazor\LearnBlazor‍Components\IndividualRoom.razor که نمایش دهنده‌ی جزئیات هر اتاق است، با مدیریت رویداد OnDelete کامپوننت EditDeleteButton، از درخواست حذف اتاق جاری مطلع می‌شود:
<EditDeleteButton IsAdmin="true" OnDelete="OnDeleteClicked"></EditDeleteButton>

<Confirmation @ref="Confirmation1"
    OnCancel="OnCancelClicked"
    OnConfirm="@(() => OnDeleteSelectedRoom.InvokeAsync(Room))">
    <div>
        Do you want to delete `@Room.Name`?
    </div>
</Confirmation>
- در اینجا در ابتدا کامپوننت جدید Confirmation را مورد استفاده قرار داده و برای مثال محتوای «آیا می‌خواهید این اتاق را حذف کنید؟»، به صورت پویا به آن ارسال می‌کنیم که در این کامپوننت، توسط فرگمنت مرتبطی نمایش داده می‌شود.
- سپس نیاز است زمانیکه OnDelete کامپوننت EditDeleteButton رخ‌داد، این modal دریافت تائید را نمایش دهیم. به همین جهت باید بتوانیم متد عمومی Show آن‌را فراخوانی کنیم. بنابراین از ref@ برای دسترسی به وهله‌ای از این کامپوننت تعریف شده استفاده کرده‌ایم تا توسط شیء Confirmation1، بتوانیم متد عمومی Show را در رویدادگردان منتسب به OnDelete فراخوانی کنیم.
- همچنین دو رویداد OnCancel و OnConfirm کامپوننت دریافت تائید را به متد خصوصی OnCancelClicked و رویداد جدید OnDeleteSelectedRoom متصل کرده‌ایم. یعنی زمانیکه کاربر بر روی دکمه‌ی OK مودال ظاهر شده کلیک می‌کند، Room جاری، از طریق رویداد OnDeleteSelectedRoom به فراخوان کامپوننت IndividualRoom ارسال می‌شود تا دقیقا بداند که چه اتاقی را بایدحذف کند:
@code
{
    Confirmation Confirmation1;

    [Parameter]
    public BlazorRoom Room { get; set; }

    [Parameter]
    public EventCallback<BlazorRoom> OnDeleteSelectedRoom { get; set; }

    void OnDeleteClicked()
    {
        Confirmation1.Show();
    }

    void OnCancelClicked()
    {
        // Confirmation1.Hide();
    }

   // ...
}
بنابراین کامپوننت IndividualRoom، یک شیء Room را از والد خود دریافت کرده و مشخصات آن‌را نمایش می‌دهد. همچنین پس از تائید حذف این اتاق، آن‌را از طریق رویداد جدید OnDeleteSelectedRoom به والد خود اطلاع رسانی می‌کند.


حذف اتاق انتخابی در کامپوننت نمایش لیست اتاق‌ها

مرحله‌ی آخر این مثال، بسیار ساده‌است. در حلقه‌ای که هر اتاق را توسط کامپوننت IndividualRoom نمایش می‌دهد، به رویداد OnDeleteSelectedRoom گوش فرا داده و selectedRoom یا همان BlazorRoom ارسالی را، دریافت و از لیست Rooms کامپوننت جاری حذف می‌کنیم. این حذف شدن، بلافاصله سبب رندر مجدد UI و حذف آن از رابط کاربری نیز خواهد شد:
@foreach (var room in Rooms)
        {
            <IndividualRoom
                OnRoomCheckBoxSelection="RoomSelectionCounterChanged"
                Room="room"
                OnDeleteSelectedRoom="@(selectedRoom => Rooms.Remove(selectedRoom))">
            </IndividualRoom>
        }


کدهای کامل این مطلب را از اینجا می‌توانید دریافت کنید: Blazor-5x-Part-12.zip
‫۳ سال و ۷ ماه قبل، دوشنبه ۱۸ اسفند ۱۳۹۹، ساعت ۱۴:۵۰