نظرات مطالب
متدهای کمکی مفید در پروژه های asp.net mvc
خروجی json در یک View یعنی متغیری از نوع جاوا اسکریپت. این متغیر به صورت مستقیم در کدهای یک htmlHelper قابل استفاده نیست (چون از نوع دات نت و سی شارپ یا وی بی است).
در اینجا تبدیل تاریخ مدنظر را باید همان طرف کدهای کنترلر انجام داد. یا این طرف از توابع جاوا اسکریپتی تبدیل تاریخ میلادی به شمسی باید استفاده کرد. دو context مختلف را نمی‌شود در آن واحد با هم ترکیب کرد.
البته می‌شود داخل کدهای جاوا اسکریپتی یک View از کدهای مثلا Razor استفاده کرد اما این کدها در زمان اجرا به صورت جاوا اسکریپتی پردازش و رندر می‌شوند و نه به فرمت مثلا سی شارپ. برای نمونه می‌شود در یک View داخل کدهای JavaScript موجود از Url.Action استفاده کرد. این مورد در زمان اجرا فقط تبدیل به یک رشته JavaScript می‌شود. البته این نکته برای بکارگیری Html.FarsiDateAndTime نیز صدق می‌کند و فراخوانی آن باید داخل کدهای Ajax جاوا اسکریپتی یک View باشد (و نه خارج از آن چون context دیگر JavaScript نخواهد بود). همچنین باید درنظر داشت که Html.FarsiDateAndTime در زمان رندر شدن جاوا اسکریپت موجود در یک View، تبدیل به معادل رشته‌ای آن شده و جایگزین می‌شود. یعنی در قسمت نتیجه یک عملیات Ajax قابل استفاده نخواهد بود.

نظرات مطالب
طراحی افزونه پذیر با ASP.NET MVC 4.x/5.x - قسمت سوم
در نسخه نهایی پروژه شما دو پلاگین قرار دادید. پلاگینی برای اخبار و مقالات و یک پروژه هم برای مدل‌های مشترک که کاربر در این قسمت قرار داره. حالا سوال من اینه که فرضا مدل Tags برای هر دو جدول اخبار و مقالات یکی هست. و ممکنه اصلا ما یک افزونه دیگری هم داشته باشیم که بخواد برچسب بگیره. برای این جور روابط باید به چه شکلی عمل کرد ؟ رابطه‌ی بین جدول اخبار و برچسب‌ها و رابطه بین جدول مقالات و برچست‌ها همگی چند به چند هستند.
نظرات مطالب
میان‌افزار جدید Authorization در ASP.NET Core 3.0
خطای 500، یعنی internal server error، یعنی بروز استثنایی در کدهای شما (و این مورد نیاز به بررسی دقیقی دارد). در مطلب «بررسی خطاهای ممکن در حین راه اندازی اولیه برنامه‌های ASP.NET Core در IIS» دو روش لاگ کردن آن‌ها ذکر شده‌اند. همچنین روش‌های دیگری هم برای لاگ کردن خطاها توسط «فریم ورک Logging» وجود دارد. به علاوه گاهی از اوقات بررسی محتوای response بازگشتی از سرور هم مفید است؛ یک نمونه. نکته‌ی «شبیه سازی customErrors در نگارش‌های دیگر ASP.NET» هم مفید است.
- در کل زمانیکه خطای 500 internal server error را دریافت می‌کنید، اگر برنامه را در حالت dotnet run اجرا کرده باشید، تمام خطاهای مرتبط، در پنجره‌ی کنسولی که باز است، لاگ می‌شوند. اگر از ویژوال استودیو استفاده می‌کنید، همین خروجی، در پنجره‌ی دیباگ آن هم درج می‌شود. مرور این خطاهای سمت سرور، برای رفع مشکل الزامی است. همچنین احتمال دارد خروجی خطاهای سمت سرور، در قسمت مشاهده‌ی محتوای response، در برگه‌ی ابزارهای توسعه دهندگان مرورگر هم ظاهر شود. آن‌را هم بررسی کنید. 
نظرات مطالب
EF Code First #9
- این فیلد ویژه به صورت خودکار توسط ساز و کار داخلی EF مدیریت می‌شود و امکان نوشتن یا خواندن مستقیم آن وجود ندارد. (مگر اینکه مستقیما SQL بنویسید و توسط SqlQuery آن‌را اجرا کنید)
- اما ... برای دسترسی به آن جهت یافتن نوعی خاص، فقط کافی هست بنویسید:
db.People.OfType<Coach>() // .Where ...
OfType مطابق نوع آرگومان جنریکی که دریافت می‌کنه، اطلاعات را بر اساس فیلد discriminator متناظر فیلتر خواهد کرد. مثلا در اینجا افرادی از نوع مربی فیلتر شدن.
مطالب دوره‌ها
استفاده از Adobe iFilter برای جستجوی Full Text در فایل‌های PDF
در قسمت‌های قبل، نحوه‌ی کار با فیلترهای FTS آفیس را بررسی کردیم. شرکت Adobe نیز برای جستجوی Full-Text بر روی فایل‌های PDF، یک iFilter خاص را طراحی کرده‌است که نسخه‌ی آخر آن‌را از آدرس ذیل می‌توانید دریافت کنید:
یک تجربه‌ی مهم: نگارش 11 آن را با SQL Server X64 تست کردم کار نکرد. اما نگارش 9 کار می‌کند.
مستندات کامل


پس از نصب ابتدایی آن، مراحل ذیل را برای فعال سازی آن باید طی کرد:

1) تنظیم مسیر پوشه bin نصب فیلتر (مهم!)
 Start > Control Panel > System > Advanced
Environment Variables -> System Variables -> find PATH
مسیر فوق را در تنظیمات ویندوز یافته و سپس به انتهای Path، آدرس پوشه bin فیلتر نصب شده را اضافه کنید:
 C:\Program Files\Adobe\Adobe PDF iFilter 9 for 64-bit platforms\bin\
دقت داشته باشید که این مسیر باید به \ ختم شود.
سپس کل سیستم را ری استارت کنید.


2) ثبت آن در وهله‌ی جاری SQL Server
برای این منظور ابتدا دستورات ذیل را جرا کنید:
 exec sys.sp_fulltext_service 'load_os_resources', 1;
EXEC sp_fulltext_service 'verify_signature', 0
EXEC sp_fulltext_service 'update_languages'; -- update language list
EXEC sp_fulltext_service 'restart_all_fdhosts'; -- restart daemon
reconfigure with override
گزینه‌ی verify_signature مربوط به فایل‌های iFilter ایی است که امضای دیجیتال ندارند.
سپس در management studio یکبار بر روی وهله‌ی جاری کلیک راست کرده و گزینه‌ی Restart را انتخاب کنید (مهم).

3) پس از ری‌استارت SQL Server، اطمینان حاصل کنید که این فیلتر جدید نصب شده‌است:
 exec sys.sp_help_fulltext_system_components 'filter';


و یا کوئری ذیل نیز برای این منظور مفید است:
 SELECT document_type, path from sys.fulltext_document_types where document_type = '.pdf'

4) در ادامه برای استفاده از آن آزمایش ذیل را ترتیب خواهیم داد.

ایجاد یک جدول جدید که فایل‌های باینری PDF را در خود ذخیره می‌کند:
 CREATE TABLE PdfDocuments
(
id INT IDENTITY(1,1) NOT NULL,
doctype NCHAR(4) NOT NULL,
doccontent VARBINARY(MAX) NOT NULL,
CONSTRAINT PK_PdfDocuments
PRIMARY KEY CLUSTERED(id)
);
ستون‌های doctype معرف نوع سند و doccontent ذخیره کننده‌ی محتوای کامل فایل‌های PDF خواهند بود.
سپس چند رکورد را در آن ثبت می‌کنیم. برای نمونه دو مقاله‌ی خروجی PDF سایت جاری را در این جدول ثبت خواهیم کرد:
 INSERT INTO PdfDocuments(doctype, doccontent)
SELECT
N'PDF',
bulkcolumn FROM OPENROWSET (BULK 'C:\Users\Vahid\Downloads\1732-DotNetTips.pdf', SINGLE_BLOB) AS doc;

INSERT INTO PdfDocuments(doctype, doccontent)
SELECT
N'PDF',
bulkcolumn FROM OPENROWSET (BULK 'C:\Users\Vahid\Downloads\1733-DotNetTips.pdf', SINGLE_BLOB) AS doc;
در ادامه علاقمندیم تا بر روی خواص و متادیتای فایل‌های PDF نیز بتوانیم جستجوی FTS انجام دهیم. به همین منظور search propery list متناظری را نیز تعریف خواهیم کرد. همانطور که در قسمت‌های قبل عنوان شد، نیاز است GUID هر خاصیت را برای تعریف از سازنده‌ی iFilter دریافت کرد. این اطلاعات در سند ذیل مستند شده‌اند:

 -- Search property list
CREATE SEARCH PROPERTY LIST PdfSearchPropertyList;
GO
ALTER SEARCH PROPERTY LIST PdfSearchPropertyList
ADD 'Author'
WITH (PROPERTY_SET_GUID = 'F29F85E0-4FF9-1068-AB91-08002B27B3D9',
PROPERTY_INT_ID = 4,
PROPERTY_DESCRIPTION = 'Author - author of a given item.');
GO

در اینجا اگر علاقمند بودید، stop list معرفی شده در قسمت‌های قبل را نیز می‌توان افزود.
 CREATE FULLTEXT STOPLIST SQLStopList;
GO
-- Add a stopwords
ALTER FULLTEXT STOPLIST SQLStopList ADD N'به' LANGUAGE 'English';
ALTER FULLTEXT STOPLIST SQLStopList ADD N'با' LANGUAGE 'English';
--.....

سپس یک کاتالوگ FTS و ایندکس Full-Text ایی را بر روی این جدول ایجاد می‌کنیم:
 -- Full-text catalog
CREATE FULLTEXT CATALOG PdfDocumentsFtCatalog;
GO

-- Full-text index
CREATE FULLTEXT INDEX ON PdfDocuments
(
  [doccontent] TYPE COLUMN [doctype]
  Language 1033
  STATISTICAL_SEMANTICS
)
KEY INDEX PK_PdfDocuments
ON PdfDocumentsFtCatalog
WITH STOPLIST = SQLStopList,
  SEARCH PROPERTY LIST = PdfSearchPropertyList,
  CHANGE_TRACKING AUTO;
GO

آیا کار می‌کند ؟ چیزی ایندکس شده‌است؟
 SELECT
 I.document_id,
 I.display_term,
 I.occurrence_count
FROM sys.dm_fts_index_keywords_by_document(DB_ID(DB_NAME()), OBJECT_ID(N'dbo.PdfDocuments')) AS I
INNER JOIN dbo.PdfDocuments D
ON D.id = I.document_id;


انجام دو کوئری بر روی آن. یکی برای یافتن متنی ساده و دیگری برای یافتن خواص

 SELECT *
FROM PdfDocuments
WHERE CONTAINS(doccontent, N'است')

SELECT
 I.document_id,
 I.display_term,
 I.property_id
FROM sys.dm_fts_index_keywords_by_property(DB_ID(DB_NAME()), OBJECT_ID(N'dbo.PdfDocuments')) AS I
INNER JOIN dbo.PdfDocuments D
ON D.id = I.document_id;


 
مطالب
پیاده‌سازی الگوی Transaction Per Request در EF
قبلاً در سایت جاری در رابطه با پیاده‌سازی الگوی Context Per Request مطالبی منتشر شده است. در ادامه می‌خواهیم تمامی درخواست‌های خود را اتمیک کنیم. همانطور که قبلاً در این مطلب مطالعه کردید یکی از مزایای الگوی Context Per Request، استفاده‌ی صحیح از تراکنش‌ها می‌باشد. به عنوان مثال اگر در حین فراخوانی متد SaveChanges، خطایی رخ دهد، کلیه‌ی عملیات RollBack خواهد شد. اما حالت زیر را در نظر بگیرید:
_categoryService.AddNewCategory(category);
_uow.SaveAllChanges();

throw new InvalidOperationException();

return RedirectToAction("Index");
همانطور که در کدهای فوق مشاهده می‌کنید، قبل از ریدایرکت شدن صفحه، یک استثناء را صادر کرده‌ایم. در این حالت، تغییرات درون دیتابیس ذخیره می‌شوند! یعنی حتی اگر یک استثناء نیز در طول درخواست رخ دهد، قسمتی از درخواست که در اینجا ذخیره‌سازی گروه محصولات است، درون دیتایس ذخیره خواهد شد؛ در نتیجه درخواست ما اتمیک نیست.
برای رفع این مشکل می‌توانیم یکسری وظایف (Tasks) را تعریف کنیم که در نقاط مختلف چرخه‌ی حیات برنامه اجرا شوند. هر کدام از این وظایف تنها کاری که انجام می‌دهند فراخوانی متد Execute خودشان است. در ادامه می‌خواهیم از این وظایف جهت پیاده‌سازی الگوی Transaction Per Request استفاده کنیم. در نتیجه اینترفیس‌های زیر را ایجاد خواهیم کرد:
public interface IRunAtInit
{
       void Execute();
}
public interface IRunAfterEachRequest
{
       void Execute(); 
}
public interface IRunAtStartUp
{
       void Execute(); 
}
public interface IRunOnEachRequest
{
       void Execute(); 
}
public interface IRunOnError
{
       void Execute(); 
}
خوب، این اینترفیس‌ها همانطور که از نامشان پیداست، همان اعمال را پیاده سازی خواهند کرد:
IRunAtInit: اجرای وظایف در زمان بارگذاری اولیه‌ی برنامه.
IRunAfterEachRequest: اجرای وظایف بعد از اینکه درخواستی فراخوانی (ارسال) شد.
IRunAtStartUp: اجرای وظایف در زمان StartUp برنامه.
IRunOnEachRequest: اجرای وظایف در ابتدای هر درخواست.
IRunOnError: اجرای وظایف در زمان بروز خطا یا استثناء‌های مدیریت نشده‌ی برنامه.
خوب، یک کلاس می‌تواند با پیاده‌سازی هر کدام از اینترفیس‌های فوق تبدیل به یک task شود. همچنین از این جهت که اینترفیس‌های ما ساده هستند و هر اینترفیس یک متد Execute دارد، عملکرد آن‌ها تنها اجرای یکسری دستورات در حالات مختلف می‌باشد.
قدم بعدی افزودن قابلیت پشتیبانی از این وظایف در برنامه‌مان است. اینکار را با پیاده‌سازی ریجستری زیر انجام خواهیم داد:
public class TaskRegistry : StructureMap.Configuration.DSL.Registry
{
        public TaskRegistry()
        {
            Scan(scan =>
            {
                scan.Assembliy("yourAssemblyName");
                scan.AddAllTypesOf<IRunAtInit>();
                scan.AddAllTypesOf<IRunAtStartUp>();
                scan.AddAllTypesOf<IRunOnEachRequest>();
                scan.AddAllTypesOf<IRunOnError>();
                scan.AddAllTypesOf<IRunAfterEachRequest>();
            });
        }
}
با این کار استراکچرمپ اسمبلی معرفی شده را بررسی کرده و هر کلاسی که اینترفیس‌های ذکر شده را پیاده‌سازی کرده باشد، رجیستر می‌کند. قدم بعدی افزودن رجیستری فوق و بارگذاری آن درون کانتینرمان است:
ioc.AddRegistry(new TaskRegistry());
اکنون وظایف درون کانتینرمان بارگذاری شده‌اند. سپس نوبت به استفاده‌ی از این وظایف است. 
خوب، باید درون فایل Global.asax کدهای زیر را قرار دهیم. چون همانطور که عنوان شد وظایف ایجاد شده می‌بایستی در نقاط مختلف برنامه اجرا شوند:
protected void Application_Start()
{
   // other code
   foreach (var task in SmObjectFactory.Container.GetAllInstances<IRunAtInit>())
   {
                task.Execute();
    }
}
protected void Application_BeginRequest()
 {
           foreach (var task in SmObjectFactory.Container.GetAllInstances<IRunOnEachRequest>())
           {
                task.Execute();
           }
}
protected void Application_EndRequest(object sender, EventArgs e)
{
            try
            {
                foreach (var task in SmObjectFactory.Container.GetAllInstances<IRunAfterEachRequest>())
                {
                    task.Execute();
                }
            }
            finally
            {
                HttpContextLifecycle.DisposeAndClearAll();
                MiniProfiler.Stop();
            }
}
protected void Application_Error()
{
            foreach (var task in SmObjectFactory.Container.GetAllInstances<IRunOnError>())
            {
                task.Execute();
            }
}
همانطور که مشاهده می‌کنید، هر task در قسمت خاص خود فراخوانی خواهد شد. مثلاً IRunOnError درون رویداد Application_Error و دیگر وظایف نیز به همین ترتیب.
اکنون برنامه به صورت کامل از وظایف پشتیبانی می‌کند. در ادامه، کلاس زیر را ایجاد خواهیم کرد. این کلاس چندین اینترفیس را از اینترفیس‌های ذکر شده، پیاده‌سازی می‌کند:
public class TransactionPerRequest : IRunOnEachRequest, IRunOnError, IRunAfterEachRequest
{
        private readonly IUnitOfWork _uow;
        private readonly HttpContextBase _httpContext;
        public TransactionPerRequest(IUnitOfWork uow, HttpContextBase httpContext)
        {
            _uow = uow;
            _httpContext = httpContext;
        }


        void IRunOnEachRequest.Execute()
        {
            _httpContext.Items["_Transaction"] =
                _uow.Database.BeginTransaction(System.Data.IsolationLevel.ReadCommitted);
        }

        void IRunOnError.Execute()
        {
            _httpContext.Items["_Error"] = true;
        }

        void IRunAfterEachRequest.Execute()
        {
            var transaction = (DbContextTransaction) _httpContext.Items["_Transaction"];
            if (_httpContext.Items["_Error"] != null)
            {
                transaction.Rollback();
            }
            else
            {
                transaction.Commit();
            }
        }
}
توضیحات کلاس فوق:
در کلاس TransactionPerRequest به دو وابستگی نیاز خواهیم داشت: IUnitOfWork برای کار با تراکنش‌ها و HttpContextBase برای دریافت درخواست جاری. همانطور که مشاهده می‌کنید در متد IRunOnEachRequest.Execute یک تراکنش را آغاز کرده‌ایم و در IRunAfterEachRequest.Execute یعنی در پایان یک درخواست، تراکنش را commit کرده‌ایم. این مورد را با چک کردن یک فلگ در صورت عدم بروز خطا انجام داده‌ایم. اگر خطایی نیز وجود داشته باشد، کل عملیات roll back خواهد شد. لازم به ذکر است که فلگ خطا نیز درون متد IRunOnError.Execute به true مقداردهی شده است.
خوب، پیاده‌سازی الگوی Transaction Per Request به صورت کامل انجام گرفته است. اکنون اگر برنامه را در حالت زیر اجرا کنید:
_categoryService.AddNewCategory(category);
_uow.SaveAllChanges();

throw new InvalidOperationException();

return RedirectToAction("Index");
خواهید دید که عملیات roll back شده و تغییرات در دیتابیس (در اینجا ذخیره سازی گروه محصولات) اعمال نخواهد شد.
مطالب
بررسی مساله متداول Top N در نسخه های مختلف SQL Server
مقدمه (شرح مساله)
چندی پیش در تالار T-SQL سوالی مطرح شد راجع به مساله ای که معروف است به top N per group.
تنها موضوعی که باعث شد من مطلبی راجع به آن بنویسم محدودیتی بود که کاربر مورد نظر داشت؛ که آن محدودیت چیزی نبود جز:  query بایستی در نسخه 2000 جوابگو باشد.

قطعا شده است که بخواهید مثلا به ازای هر مشتری آخرین سفارش آن را انتخاب کنید. این مساله Top N نامیده می‌شود.

فرض کنید جدولی داریم که حاوی سفارشات مشتریان می‌باشد. هر مشتری می‌تواند چندین سفارش داشته باشد؛ هر سفارش دارای حداقل دو مقدار "تاریخ سفارش" و "مبلغ سفارش است". هدف پیدا کردن آخرین سفارشات هر مشتری می‌باشد.
نکته: اگر چند تاریخ برای آخرین سفارش مشتری وجود داشت آنگاه بایستی بر اساس مبلغ سفارش مرتب سازی نزولی صورت بگیرد. یا به عبارت دیگر ابتدا باید مرتب سازی نزولی بر اساس ستون تاریخ سفارش انجام شود و سپس مرتب سازی نزولی بر اساس ستون مبلغ سفارش.

فرض می‌گیریم داده‌های جدول ما چیزیست شبیه به این:

سطرهایی از جدول که رنگی شده اند سطر‌های مورد نظر ما هستند که باید در خروجی ظاهر شوند.
داده‌های جدول با کمک قابلیت Sort نرم افزار word مرتب سازی شده اند، این تصویر را به این خاطر در اینجا قرار دادم چون که دیدم می‌تواند در شفاف سازی مساله به من کمک کند.
ابتدا مرتب سازی نزولی بر اساس ستون order_date انجام گرفته و سپس مرتب سازی نزولی بر اساس ستون order_value. و در پایان اولین سطر مربوط به هر مشتری به عنوان خروجی مورد نظر انتخاب می‌شوند.

راه حل ها
خب پر واضح است که در نسخه 2005 و بعد از آن ساده‌ترین و بهینه‌ترین راه حل استفاده از تابع row_number می‌باشد.
SELECT row_id, customer_id, order_date, order_value
  FROM (SELECT *,
               ROW_NUMBER() OVER(PARTITION BY customer_id
                                 ORDER BY order_date DESC, order_value DESC) AS rnk
          FROM table_name
       )t
 WHERE rnk = 1;


اما با محدودیتی که در نسخه 2000 وجود دارد راه حلی بهتر از این پیدا نخواهیم کرد:
 SELECT *
  FROM table_name t
 WHERE row_id = (SELECT TOP 1 row_id
                   FROM table_name
                  WHERE customer_id = t.customer_id
                  ORDER BY order_date DESC, order_value DESC);


حالا چه میشود راه حلی بخواهیم مستقل از هر یک از نسخه‌های SQL Server:
SELECT MIN(row_id) AS row_id, customer_id, order_date, order_value
    FROM table_name t
   WHERE order_date =
         (SELECT MAX(order_date)
            FROM table_name
           WHERE customer_id = t.customer_id)
     AND order_value =
         (SELECT MAX(order_value)
            FROM table_name
           WHERE customer_id = t.customer_id
             AND order_date =
                 (SELECT MAX(order_date)
                    FROM table_name
                   WHERE customer_id = t.customer_id))
                   GROUP BY customer_id, order_date, order_value;


مطالب دوره‌ها
استفاده از StructureMap به عنوان یک IoC Container
StructureMap یکی از IoC containerهای بسیار غنی سورس باز نوشته شده برای دات نت فریم ورک است. امکان تنظیمات آن توسط کدنویسی و یا همان Fluent interfaces، به کمک فایل‌های کانفیگ XML و همچنین استفاده از ویژگی‌ها یا Attributes نیز میسر است. امکانات جانبی دیگری را نیز مانند یکی شدن با فریم ورک‌های Dynamic Proxy برای ساده سازی فرآیندهای برنامه نویسی جنبه‌گرا یا AOP، دارا است. در ادامه قصد داریم با نحوه استفاده از این فریم ورک IoC بیشتر آشنا شویم.


دریافت StructureMap

برای دریافت آن نیاز است دستور پاورشل ذیل را در کنسول نیوگت ویژوال استودیو فراخوانی کنید:
 PM> Install-Package structuremap
البته باید دقت داشت که برای استفاده از StructureMap نیاز است به خواص پروژه مراجعه و سپس حالت Client profile را به Full profile تغییر داد تا برنامه قابل کامپایل باشد (در برنامه‌های دسکتاپ البته)؛ از این جهت که StructureMap ارجاعی را به اسمبلی استاندارد System.Web دارد.


آشنایی با ساختار برنامه

ابتدا یک برنامه کنسول را آغاز کرده و سپس یک Class library جدید را به نام Services نیز به آن اضافه کنید. در ادامه کلاس‌ها و اینترفیس‌های زیر را به Class library ایجاد شده، اضافه کنید. سپس از طریق نیوگت به روشی که گفته شد، StructureMap را به پروژه اصلی (ونه پروژه Class library) اضافه نمائید و Target framework آن‌را نیز در حالت Full قرار دهید بجای حالت Client profile.
namespace DI03.Services
{
    public interface IUsersService
    {
        string GetUserEmail(int userId);
    }
}


namespace DI03.Services
{
    public interface IEmailsService
    {
        void SendEmailToUser(int userId, string subject, string body);
    }
}

using System;

namespace DI03.Services
{
    public class UsersService : IUsersService
    {
        public UsersService()
        {
            //هدف صرفا نمایش وهله سازی خودکار این وابستگی است
            Console.WriteLine("UsersService ctor.");
        }

        public string GetUserEmail(int userId)
        {
            //برای مثال دریافت از بانک اطلاعاتی و بازگشت یک نمونه جهت آزمایش برنامه
            return "name@site.com";
        }
    }
}

using System;

namespace DI03.Services
{
    public class EmailsService: IEmailsService
    {
        private readonly IUsersService _usersService;
        public EmailsService(IUsersService usersService)
        {
            Console.WriteLine("EmailsService ctor.");
            _usersService = usersService;
        }

        public void SendEmailToUser(int userId, string subject, string body)
        {
            var email = _usersService.GetUserEmail(userId);
            Console.WriteLine("SendEmailTo({0})", email);
        }
    }
}
در لایه سرویس برنامه، یک سرویس کاربران و یک سرویس ارسال ایمیل تدارک دیده شده‌اند.
سرویس کاربران بر اساس آی دی یک کاربر، برای مثال از بانک اطلاعاتی ایمیل او را بازگشت می‌دهد. سرویس ارسال ایمیل، نیاز به ایمیل کاربری برای ارسال ایمیلی به او دارد. بنابراین وابستگی مورد نیاز خود را از طریق تزریق وابستگی‌ها در سازنده کلاس و وهله سازی شده در خارج از آن (معکوس سازی کنترل)، دریافت می‌کند.
در سازنده‌های هر دو کلاس سرویس نیز از Console.WriteLine استفاده شده‌است تا زمان وهله سازی خودکار آن‌ها را بتوان بهتر مشاهده کرد.
نکته مهمی که در اینجا وجود دارد، بی‌خبری لایه سرویس از وجود IoC Container مورد استفاده است.


استفاده از لایه سرویس و تزریق وابستگی‌ها به کمک  StructureMap

using DI03.Services;
using StructureMap;

namespace DI03
{
    class Program
    {
        static void Main(string[] args)
        {
            // تنظیمات اولیه برنامه که فقط یکبار باید در طول عمر برنامه انجام شود
            ObjectFactory.Initialize(x =>
            {
                x.For<IEmailsService>().Use<EmailsService>();
                x.For<IUsersService>().Use<UsersService>();
            });

            //نمونه‌ای از نحوه استفاده از تزریق وابستگی‌های خودکار
            var emailsService = ObjectFactory.GetInstance<IEmailsService>();
            emailsService.SendEmailToUser(userId: 1, subject: "Test", body: "Hello!");
        }
    }
}
کدهای برنامه را به نحو فوق تغییر دهید. در ابتدا نحوه سیم کشی‌های آغازین برنامه را مشاهده می‌کنید. برای مثال کدهای ObjectFactory.Initialize باید در متدهای آغازین یک پروژه قرار گیرند و تنها یکبار هم نیاز است فراخوانی شوند.
به این ترتیب IoC Container ما زمانیکه قرار است object graph مربوط به IEmailsService درخواستی را تشکیل دهد، خواهد دانست ابتدا به سازنده‌ی کلاس EmailsService می‌رسد. در اینجا برای وهله سازی این کلاس به صورت خودکار، باید وابستگی‌های آن‌را نیز وهله سازی کند. بنابراین بر اساس تنظیمات آغازین برنامه می‌داند که باید از کلاس UsersService برای تزریق خودکار وابستگی‌ها در سازنده کلاس ارسال ایمیل استفاده نماید.
در این حالت اگر برنامه را اجرا کنیم، به خروجی زیر خواهیم رسید:
UsersService ctor.
EmailsService ctor.
SendEmailTo(name@site.com)
بنابراین در اینجا با مفهوم Object graph نیز آشنا شدیم. فقط کافی است وابستگی‌ها را در سازنده‌های کلاس‌ها تعریف کرده و سیم کشی‌های آغازین صحیحی را نیز در ابتدای برنامه معرفی نمائیم. کار وهله سازی چندین سطح با تمام وابستگی‌های متناظر با آن‌ها در اینجا به صورت خودکار انجام خواهد شد و نهایتا یک شیء قابل استفاده بازگشت داده می‌شود.
ابتدایی‌ترین مزیت استفاده از تزریق وابستگی‌ها امکان تعویض آن‌ها است؛ خصوصا در حین Unit testing. اگر کلاسی برای مثال قرار است با شبکه کار کند، می‌توان پیاده سازی آن‌را با یک نمونه اصطلاحا Fake جایگزین کرد و در این نمونه تنها نتیجه‌ی کار را بازگشت داد. کلاس‌های لایه سرویس ما تنها با اینترفیس‌ها کار می‌کنند. این تنظیمات قابل تغییر اولیه IoC container مورد استفاده هستند که مشخص می‌کنند چه کلاس‌هایی باید در سازنده‌های کلاس‌ها تزریق شوند.


تعیین طول عمر اشیاء در StructureMap

برای اینکه بتوان طول عمر اشیاء را بهتر توضیح داد، کلاس سرویس کاربران را به نحو زیر تغییر دهید:
using System;

namespace DI03.Services
{
    public class UsersService : IUsersService
    {
        private int _i;
        public UsersService()
        {
            //هدف صرفا نمایش وهله سازی خودکار این وابستگی است
            Console.WriteLine("UsersService ctor.");
        }

        public string GetUserEmail(int userId)
        {
            _i++;
            Console.WriteLine("i:{0}", _i);
            //برای مثال دریافت از بانک اطلاعاتی و بازگشت یک نمونه جهت آزمایش برنامه
            return "name@site.com";
        }
    }
}
به عبارتی می‌خواهیم بدانیم این کلاس چه زمانی وهله سازی مجدد می‌شود. آیا در حالت فراخوانی ذیل،
 //نمونه‌ای از نحوه استفاده از تزریق وابستگی‌های خودکار
var emailsService1 = ObjectFactory.GetInstance<IEmailsService>();
emailsService1.SendEmailToUser(userId: 1, subject: "Test1", body: "Hello!");

var emailsService2 = ObjectFactory.GetInstance<IEmailsService>();
emailsService2.SendEmailToUser(userId: 1, subject: "Test2", body: "Hello!");
ما شاهد چاپ عدد 2 خواهیم بود یا عدد یک:
 UsersService ctor.
EmailsService ctor.
i:1
SendEmailTo(name@site.com)
UsersService ctor.
EmailsService ctor.
i:1
SendEmailTo(name@site.com)
همانطور که ملاحظه می‌کنید، به ازای هربار فراخوانی ObjectFactory.GetInstance، یک وهله جدید ایجاد شده است. بنابراین مقدار i در هر دو بار مساوی عدد یک است.
اگر به هر دلیلی نیاز بود تا این رویه تغییر کند، می‌توان بر روی طول عمر اشیاء تشکیل شده نیز تاثیر گذار بود. برای مثال تنظیمات آغازین برنامه را به نحو ذیل تغییر دهید:
// تنظیمات اولیه برنامه که فقط یکبار باید در طول عمر برنامه انجام شود
ObjectFactory.Initialize(x =>
{
   x.For<IEmailsService>().Use<EmailsService>();
   x.For<IUsersService>().Singleton().Use<UsersService>();
});
اینبار اگر برنامه را اجرا کنیم، به خروجی ذیل خواهیم رسید:
 UsersService ctor.
EmailsService ctor.
i:1
SendEmailTo(name@site.com)
EmailsService ctor.
i:2
SendEmailTo(name@site.com)
بله. با Singleton معرفی کردن تنظیمات UsersService، تنها یک وهله از این کلاس ایجاد خواهد شد و نهایتا در فراخوانی دوم ObjectFactory.GetInstance، شاهد عدد i مساوی 2 خواهیم بود (چون از یک وهله استفاده شده است).

حالت‌های دیگر تعیین طول عمر مطابق متدهای زیر هستند:
 Singleton()
HttpContextScoped()
HybridHttpOrThreadLocalScoped()
با انتخاب حالت HttpContext، به ازای هر HttpContext ایجاد شده، کلاس معرفی شده یکبار وهله سازی می‌گردد.
در حالت ThreadLocal، به ازای هر Thread، وهله‌ای متفاوت در اختیار مصرف کننده قرار می‌گیرد.
حالت Hybrid ترکیبی است از حالت‌های HttpContext و ThreadLocal. اگر برنامه وب بود، از HttpContext استفاده خواهد کرد در غیراینصورت به ThreadLocal سوئیچ می‌کند.

شاید بپرسید که کاربرد مثلا HttpContextScoped در کجا است؟
در یک برنامه وب نیاز است تا یک وهله از DbContext (مثلا Entity framework) را در اختیار کلاس‌های مختلف لایه سرویس قرار داد. به این ترتیب چون هربار new Context صورت نمی‌گیرد، هربار هم اتصال جداگانه‌ای به بانک اطلاعاتی باز نخواهد شد. نتیجه آن رسیدن به یک برنامه سریع، با سربار کم و همچنین کار کردن در یک تراکنش واحد است. چون هربار فراخوانی new Context به معنای ایجاد یک تراکنش جدید است.
همچنین در این برنامه وب قصد نداریم از حالت طول عمر Singleton استفاده کنیم، چون در این حالت یک وهله از Context در اختیار تمام کاربران سایت قرار خواهد گرفت (و DbContext به صورت Thread safe طراحی نشده است). نیاز است به ازای هر کاربر و به ازای طول عمر هر درخواست، تنها یکبار این وهله سازی صورت گیرد. بنابراین در این حالت استفاده از HttpContextScoped توصیه می‌شود. به این ترتیب در طول عمر کوتاه Object graph‌های تشکیل شده، فقط یک وهله از DbContext ایجاد و استفاده خواهد شد که بسیار مقرون به صرفه است.
مزیت دیگر مشخص سازی طول عمر به نحو HttpContextScoped، امکان Dispose خودکار آن به صورت زیر است:
protected void Application_EndRequest(object sender, EventArgs e)  
{  
  ObjectFactory.ReleaseAndDisposeAllHttpScopedObjects();  
}

تنظیمات خودکار اولیه در StructureMap

اگر نام اینترفیس‌های شما فقط یک I در ابتدا بیشتر از نام کلاس‌های متناظر با آن‌ها دارد، مثلا مانند ITest و کلاس Test هستند؛ فقط کافی است از قراردادهای پیش فرض StructureMap برای اسکن یک یا چند اسمبلی استفاده کنیم:
 // تنظیمات اولیه برنامه که فقط یکبار باید در طول عمر برنامه انجام شود
ObjectFactory.Initialize(x =>
{
   //x.For<IEmailsService>().Use<EmailsService>();
   //x.For<IUsersService>().Singleton().Use<UsersService>();  
   x.Scan(scan =>
   {
       scan.AssemblyContainingType<IEmailsService>();
       scan.WithDefaultConventions();
   });  
});
در این حالت دیگر نیازی نیست به ازای اینترفیس‌های مختلف و کلاس‌های مرتبط با آن‌ها، تنظیمات اضافه‌تری را تدارک دید. کار یافتن و برقراری اتصالات لازم در اینجا خودکار خواهد بود.


دریافت مثال قسمت جاری
DI03.zip

به روز شده‌ی این مثال‌ها را بر اساس آخرین تغییرات وابستگی‌های آن‌ها از مخزن کد ذیل می‌توانید دریافت کنید:
Dependency-Injection-Samples
 
مطالب
Angular CLI - قسمت اول - نصب و راه اندازی
از زمان Angular 2 به بعد، تنها یک نام برای نگارش‌های جدید آن درنظر گرفته شده‌است و آن هم «Angular» است. بنابراین در اینجا منظور از Angular همان +AngularJS 2.0 است.
ایجاد و توزیع برنامه‌های جدید AngularJS به همراه تمام وابستگی‌های آن‌ها و همچنین رعایت بهترین تجربه‌های کاری آن، اندکی مشکل است. به همین جهت تیم Angular برنامه‌ای را به نام Angular CLI تدارک دیده‌است که تمام این مراحل را به سادگی هرچه تمام‌تر مدیریت می‌کند. ممکن است قالب‌های زیادی را در مورد شروع به کار با AngularJS 2.0+ در وب پیدا کنید؛ اما هیچکدام از آن‌ها تمام قابلیت‌های Angular CLI را ارائه نمی‌دهند و همواره چندین قدم عقب‌تر از تیم Angular هستند. به همین جهت در طی یک سری قصد داریم قابلیت‌های گوناگون این ابزار را بررسی کنیم.


Angular CLI چیست؟

ایجاد برنامه‌های جدید Angular لذت بخش هستند؛ اما ایجاد برنامه‌هایی که از بهترین تجربه‌های کاری توصیه شده‌ی توسط تیم Angular پیروی می‌کنند، به همراه Unit tests هستند و همچنین برای توزیع بهینه سازی شده‌اند، بسیار چالش برانگیز می‌باشند. به همین جهت برنامه‌ی خط فرمانی به نام Angular CLI برای مدیریت این مسایل توسط تیم Angular ایجاد شده‌است، تا توسعه دهندگان بیشتر وقت خود را صرف بهینه سازی کدهای خود کنند تا اینکه درگیر تدارک مسایل جانبی این فریم ورک باشند.
اگر به پروژه‌های سورس باز ارائه شده‌ی جهت شروع کار با +AngularJS 2.0 دقت کنید، تعداد بی‌شماری پروژه‌ی seed، قالب‌های آماده، کدساز و غیره را خواهید یافت. اکثر آن‌ها تفاوت‌های قابل ملاحظه‌ای را با یکدیگر داشته و در اغلب موارد بهترین تجربه‌های کاری Angular را نیز رعایت نمی‌کنند. برای مثال خبری از style guide آن و یا مباحث بهینه سازی ساخت و توزیع لحاظ شده‌ی در نگارش‌های جدید Angular، در آن‌ها نیست.
در اینجا بود که تیم Angular تصمیم گرفت تا در جهت ساماندهی به این وضعیت آشفته، برنامه‌ی Angular CLI را ایجاد کند تا برنامه نویس‌ها به همراه ابزاری باشند که بر اساس بهترین تجربه‌های کاری Angular تهیه شده‌است؛ سبب ایجاد برنامه‌هایی خواهد شد که یکدست به نظر می‌رسند و همچنین همواره آخرین تغییرات توزیع و آزمایش برنامه‌ها را نیز به همراه دارد.


پیشنیازهای نصب Angular CLI

پیش از شروع به نصب Angular CLI باید مطمئن شوید که آخرین نگارش NodeJS را نصب کرده‌اید. برای این منظور خط فرمان را گشوده و دستور ذیل را صادر کنید:
C:\>node -v
v5.10.1
در اینجا نگارش نصب شده‌ی بر روی سیستم من 5.10 است که برای کار با Angular CLI مناسب نیست و این برنامه‌ی خط فرمان، حداقل نیاز به نصب نگارش 6.9 آن‌را دارد. به همین جهت نیاز است به آدرس https://nodejs.org/en/download مراجعه کرده و آخرین نگارش node.js را دریافت و نصب کرد.

اگر این مطلب را در چند ماه بعد پس از نگارش آن مطالعه می‌کنید، به پروژه‌ی Angular CLI مراجعه کرده و قسمت Prerequisites مستندات ابتدایی آن‌را برای مشاهده‌ی آخرین نگارش NodeJS مورد نیاز آن، بررسی کنید.


نصب Angular CLI

پس از نصب پیشنیاز آن، اکنون خط فرمان را گشوده و دستور ذیل را صادر کنید:
 C:\>npm install -g @angular/cli
به این ترتیب پس از چند دقیقه، Angular CLI به صورت global و عمومی نصب خواهد شد.

پس از نصب آن، جهت اطمینان از عملیات انجام شده، دستور ذیل را در خط فرمان صادر کنید:
 C:\>npm list -g @angular/cli --depth=0
کار سوئیچ list، ارائه گزارشی از بسته‌های عمومی نصب شده‌ی با نام angular/cli@ است. depth=0 به این معنا است که نیازی به تهیه لیستی از وابستگی‌های آن نیست. برای نمونه خروجی آن می‌تواند به صورت ذیل باشد:
 C:\>npm list -g @angular/cli --depth=0
C:\Users\Vahid\AppData\Roaming\npm
`-- @angular/cli@1.0.0

و همچنین برای مشاهده‌ی نگارش CLI نصب شده، دستور ذیل را اجرا نمائید:
C:\>ng -v
    _                      _                 ____ _     ___
   / \   _ __   __ _ _   _| | __ _ _ __     / ___| |   |_ _|
  / △ \ | '_ \ / _` | | | | |/ _` | '__|   | |   | |    | |
 / ___ \| | | | (_| | |_| | | (_| | |      | |___| |___ | |
/_/   \_\_| |_|\__, |\__,_|_|\__,_|_|       \____|_____|___|
               |___/
@angular/cli: 1.0.0
node: 6.10.2
os: win32 x64
در اینجا ng همان Angular CLI است.


ایجاد یک برنامه‌ی جدید توسط Angular CLI

پس از نصب Angular CLI، اکنون می‌توان از آن جهت ساخت یک برنامه‌ی جدید Angular استفاده کرد. برای این منظور یک پوشه‌ی جدید را ایجاد کرده و سپس از طریق خط فرمان به آن وارد شده (نگه داشتن دکمه‌ی shift و سپس کلیک راست و انتخاب گزینه‌ی Open command window here) و دستور ذیل را صادر کنید:
> ng new ngtest --skip-install
ng به معنای اجرای Angular CLI است. پارامتر new آن سبب ایجاد یک برنامه‌ی جدید خواهد شد و پارامتر skip-install آن، کار فراخوانی خودکار npm install را لغو می‌کند. به این ترتیب می‌توان در سریعترین زمان ممکن، یک برنامه‌ی Angular را ایجاد کرد.


در اینجا ساختار یک پروژه‌ی جدید Angular را مشاهده می‌کنید.
فایل
توضیحات
 .angular-cli.json   تنظیمات cli را به همراه دارد.
 editorconfig   مربوط به تنظیمات VSCode است.
 karma.conf.js   برای انجام unit tests است. 
 package.json    وابستگی‌های npm برنامه را به همراه دارد (که در زمان نگارش این مطلب تنظیمات Angular 4 را به همراه دارد). 
 protractor.conf.js   برای اجرای آزمون‌های end to end که در اینجا e2e نام گرفته‌است، می‌باشد. 
 tsconfig.json   تنظیمات کامپایلر TypeScript را به همراه دارد. 
 tslint.json   جهت اجرای Lint و ارائه‌ی بهترین تجربه‌های کاری با TypeScript است. 

داخل پوشه‌ی src، فایل‌های اصلی پروژه قرار دارند:

- فایل index.html کار ارائه و شروع برنامه را انجام می‌دهد.
- فایل main.ts نقطه‌ی آغاز برنامه است.

با توجه به استفاده‌ی از پارامتر skip-install، هنوز وابستگی‌های فایل package.json نصب نشده‌اند. برای این منظور به پوشه‌ی اصلی پروژه وارد شده (جایی که پوشه‌ی ngtest و فایل package.json قرار دارد) و دستور npm install را صادر کنید تا وابستگی‌های برنامه نیز دریافت شوند. البته اگر از پارامتر یاد شده استفاده نمی‌شد، اینکار به صورت خودکار توسط ng new  انجام می‌گرفت.
>npm install


به این ترتیب وابستگی‌های پروژه در پوشه‌ی node_modules تشکیل خواهند شد.


به روز رسانی Angular CLI

روش به روز رسانی AngularCLI شامل این مراحل است:
الف) به روز رسانی بسته‌ی عمومی نصب شده‌ی آن
npm uninstall -g @angular/cli
npm cache clean
npm install -g @angular/cli@latest
ابتدا باید نگارش موجود عزل شود. سپس cache قدیمی مربوط به npm نیز باید پاک شود و پس از آن نیاز است مجددا آخرین نگارش cli نصب گردد.

ب) به روز رسانی یک برنامه‌ی محلی
در ادامه به پوشه‌ی برنامه‌ی خود وارد شده و دستورات ذیل را اجرا کنید:
rm rmdir /S/Q node_modules dist
npm install --save-dev @angular/cli@latest
npm install
این دستورات ابتدا پوشه‌های node_modules و همچنین dist قبلی را پاک می‌کنند. دستور بعدی، کار به روز رسانی وابستگی‌های package.json را انجام می‌دهد و در آخر دستور npm install، تغییرات فایل package.json را دریافت و نصب می‌کند.

مورد «الف» را به ازای هر نگارش جدید CLI، تنها یکبار باید انجام داد. اما مورد «ب» به ازای هر پروژه‌ی موجود باید یکبار انجام شود (که سریعترین روش به روز رسانی وابستگی‌های یک برنامه، به آخرین نگارش Angular است).
مطالب
آموزش Linq - بخش ششم: عملگرهای پرس و جو قسمت پنجم (پایانی)
عملگرهای اتصال (Join Operators)
• Join
• GroupJoin
• Zip

عملگر Join

این عملگر همانند inner join در SQL، دو مجموعه را بر اساس کلید‌های مرتبط که از طریق پارامترها  به آن ارسال می‌شوند، با یکدیگر ترکیب می‌کند.
در عملیات Join، یک توالی ورودی که به آن توالی خارجی (Outer Sequence) گفته می‌شود با یک توالی دیگر که به آن توالی داخلی (Inner Sequence) می‌گوییم، بر اساس کلید‌های مشخص شده، ترکیب شده و یک توالی خروجی تولید می‌شود.

بررسی پارامتر‌های عملگر Join:
public static IEnumerable<TResult> Join<TOuter,TInner,TKey,TResult>
(this IEnumerable<TOuter> outer,
IEnumerable<TInner> inner,
Func<TOuter,TKey> outerKeySelector,
Func<TInner,TKey> innerKeySelector,
Func<TOuter,TInner,TResult> resultSelector)
 • <Inner IEnumerable<TInner: نشان دهنده توالی داخلی می‌باشد.
 • Func<Touter,Tkey> outerKeySelector : عنصر کلید، در توالی خارجی
 • Func<Tinner,Tkey> innerKeySelector : عنصر کلید، در توالی داخلی
 • Func<Touter,Tinner,Tresult> resultSelector : یک عبارت Lambda است که ظاهر عناصر خروجی را مشخص می‌کند.

نکته
: بطور کلی T در پارامتر‌های بالا معرف Generic Type Parameter می‌باشد؛ T==>Type  (هر نوع داده‌ای که ما مشخص کنیم).
نکته : عملگر Join یک امضاء دیگر نیز دارد که اجازه مشخص کردن IEqualityComparer را می‌دهد.

کد زیر استفاده از عملگر Join را نشان می‌دهد. توجه داشته باشید که اعلان صریح نوع داده‌ها در عبارات Lambda نوشته شده، فقط برای روشن‌تر شدن فرآیند عملیات می‌باشد.
تعریف دو آرایه از کلاس‌های Recipe و  Review:
Recipe[] recipes =
{
   new Recipe {Id = 1, Name = "Mashed Potato"},
   new Recipe {Id = 2, Name = "Crispy Duck"},
   new Recipe {Id = 3, Name = "Sachertorte"}
};

// inner sequence
Review[] reviews =
{
   new Review {RecipeId = 1, ReviewText = "Tasty!"},
   new Review {RecipeId = 1, ReviewText = "Not nice :("},
   new Review {RecipeId = 1, ReviewText = "Pretty good"},
   new Review {RecipeId = 2, ReviewText = "Too hard"},
   new Review {RecipeId = 2, ReviewText = "Loved it"}
};

  var query = recipes // recipes توالی خارجی
.Join(reviews, // reviewsتوالی داخلی
  (Recipe outerKey) => outerKey.Id, // کلید انخاب شده از توالی خارجی
  (Review innerKey) => innerKey.RecipeId, // کلید انتخاب شده از توالی داخلی
  // نحوه قالب بندی خروجی
  (recipe, review) => recipe.Name + " - " + review.ReviewText);

foreach (string item in query)
{
   Console.WriteLine(item);
}
خروجی مثال بالا:
Mashed Potato - Tasty!
Mashed Potato - Not nice :(
Mashed Potato - Pretty good
Crispy Duck - Too hard
Crispy Duck - Loved it
ساده‌تر شده‌ی کد بالا:
var query =
recipes.Join
(reviews,
outerKey => outerKey.Id,
innerKey => innerKey.RecipeId,
(recipe, review) => recipe.Name + " - " + review.ReviewText);
همانطور که مشاهده می‌کنید در خروجی مثال بالا، عبارت Sachertorte مشاهده نمی‌شود. علت آن است که عملیات انجام شده، عملیات Left Join می‌باشد. بدین معنا که عناصری که در توالی خارجی هیچ عنصر متناظری در توالی داخلی ندارند، در توالی خروجی ظاهر نخواهند شد.

پیاده سازی توسط عبارت‌های جستجو
کلمه کلیدی Join، در زمان استفاده از روش عبارت‌های پرس و جو، مورد استفاده قرار گرفت. دستور Join در قسمت چهارم از این سری آموزشی بطور کامل بررسی شده است. کد زیر نحوه اجرای دستور Join را به روش عبارت‌های پرس و جو، نشان می‌دهد.
var query = from recipe in recipes
join review in reviews
on
recipe.Id equals review.RecipeId
select new //انواع بی نام
{
    RecipeName = recipe.Name,
    RecipeReview = review.ReviewText
};

foreach (var item in query)
{
    Console.WriteLine(item.RecipeName + " - " + item.RecipeReview);
}
نکته : بررسی‌ها نشان داده است که استفاده از دستور Join، به روش عبارت‌های پرس و جو نسبت به عملگر‌های پرس و جو، خوانایی بیشتری دارد.

عملگر GroupJoin
نحوه عملکرد عملگر GroupJoin، شبیه عملگر Join می‌باشد؛ با این تفاوت که خروجی حاصل از دستور GroupJoin، یک ساختار سلسله مراتبی می‌باشد. توالی خروجی، مجموعه‌ای  از گروه‌ها می‌باشد که هر گروه، تشکیل شده‌است از عناصر توالی درونی.

بررسی پارامتر‌های عملگر GroupJoin
• <Inner IEnumerable<TInner : نشان دهنده توالی داخلی
• Func<Touter,Tkey> outerKeySelector : عنصر کلید، در توالی خارجی
• Func<Tinner,Tkey> innerKeySelector : عنصر کلید، در توالی داخلی
• Func<Touter,Ienumerable<Tinner>,Tresult> resultSelector : قالب بندی گروه‌های تولید شده خروجی را مشخص می‌کند

کد زیر استفاده از عملگر GroupJoin را نشان می‌دهد :
// outer sequence
Recipe[] recipes =
{
   new Recipe {Id = 1, Name = "Mashed Potato"},
   new Recipe {Id = 2, Name = "Crispy Duck"},
   new Recipe {Id = 3, Name = "Sachertorte"}
};

// inner sequence
Review[] reviews =
{
   new Review {RecipeId = 1, ReviewText = "Tasty!"},
   new Review {RecipeId = 1, ReviewText = "Not nice :("},
   new Review {RecipeId = 1, ReviewText = "Pretty good"},
   new Review {RecipeId = 2, ReviewText = "Too hard"},
   new Review {RecipeId = 2, ReviewText = "Loved it"}
};

var query = recipes
.GroupJoin(
reviews,
(Recipe outerKey) => outerKey.Id,//outer key
(Review innerKey) => innerKey.RecipeId,//inner key
(Recipe recipe, IEnumerable<Review> rev )=>تعریف ساختار گروه‌ها new
{
  RecipeName = recipe.Name,
  Reviews = rev
}
);

foreach (var item in query)
{
   Console.WriteLine($"Reviews for {item.RecipeName}");
   foreach (var review in item.Reviews)
   {
      Console.WriteLine($" - {review.ReviewText}");
   }
}
خروجی مثال فوق:
Reviews for Mashed Potato
 - Tasty!
 - Not nice :(
 - Pretty good
Reviews for Crispy Duck
 - Too hard
 - Loved it
Reviews for Sachertorte
همانطور که مشاهده می‌کنید گروه "Sachertorte" در خروجی اضافه شده است؛ در صورتی که هیچ عضوی ندارد.

پیاده سازی توسط عبارت‌های جستجو
var query =
from recipe in recipes
join review in reviews on recipe.Id equals review.RecipeId
into reviewGroup
select new //انواع بی نام
{
  RecipeName = recipe.Name,
  Reviews = reviewGroup//کلیه بازخورد‌ها مرتبط با یک دستور غذایی
};
خروجی مثال فوق:
Reviews for Mashed Potato
 - Tasty!
 - Not nice :(
 - Pretty good
Reviews for Crispy Duck
 - Too hard
 - Loved it
Reviews for Sachertorte

عملگر Zip

عملگر Zip، رفتاری متفاوت نسبت به عملگر GroupJoin و Join دارد و هیچ آیتمی را به عنوان کلید، از دو توالی دریافت نمی‌کند. عملگر Zip همه عناصر دو توالی را یک به یک، به ترتیب کنار هم قرار می‌دهد. مثل زیپ در دنیای واقعی که لبه‌های دو طرف زیپ را به هم می‌رساند.
 public class Ingredient
{
  public string Name { get; set; }
  public int Calories { get; set; }
}

string[] names = { "Flour", "Butter", "Sugar" };
int[] calories = { 100, 400, 500 };
IEnumerable<Ingredient> ingredients =
names.Zip(calories, (name, calorie) =>
new Ingredient
{
  Name = name,
  Calories = calorie
});
foreach (var item in ingredients)
{
Console.WriteLine($"{item.Name} has {item.Calories} calories");
}
خروجی مثال بالا :
Flour has 100 calories
Butter has 400 calories
Sugar has 500 calories
نکته: اگر تعداد اعضای مجموعه‌ها برابر نباشد، اعضای اضافی نادیده گرفته می‌شوند.

پیاده سازی توسط عبارت‌های جستجو
معادل عملگر Zip، کلمه کلیدی در عبارت‌های جستجو وجود ندارد. ترکیب دو روش می‌تواند خروجی دلخواه را تولید کند.