نظرات مطالب
استفاده از افزونه‌ی jsTree در ASP.NET MVC
سلام من این تایپیک‌ها رو بررسی کردم ولی نتونستم این فرایندها رو ادغام کنم ببینید من داخل همین پروژه شما دو تا مدل با نام‌های Category.cs وDataBaseContext.cs تعریف کردم و کد هاشم بصورت زیر است حالا چه جوری با تابع بازگشتی داخل HomeController بجای populatetree اظلاعات رو دریافت کنم در ضمن فیلدها هم طبق گفته خودتون باید مطابق jstree باشه که در مل‌ها تعریف کردم؟
using System;
using System.Collections.Generic;
using System.Linq;
using System.Web;
using System.Text;

namespace MvcJSTree.Models.Entities
{
    public class Category
    {
        public Category()
        {

        }
        public Category(string id,string parentid,string orginialid,string text,string position,string href)
        {
            this.Id = id;
            this.ParentId = parentid;
            this.OriginalId = orginialid;
            this.Text = text;
            this.Position = position;
            this.Href = href;
        }
               
        public string Id { set; get; }
        public string ParentId { set; get; }
        public string OriginalId { set; get; }
        public string Text { set; get; }
        public string Position { set; get; }
        public string Href { set; get; }

        public override string ToString()
        {
            return string.Format("{0},{1},{2},{3},{4},{5}",this.Id,this.ParentId,this.OriginalId,this.Text,this.Position,this.Href);
        }      
    }
    
}

کد مربوط به DataBaseContext
using System;
using System.Collections.Generic;
using System.Linq;
using System.Web;
using System.Text;
using System.Data.Entity;

namespace MvcJSTree.Models
{
    public class DataBaseContext:System.Data.Entity.DbContext
    {
        public DataBaseContext()
        {

        }
         static DataBaseContext ()
        {

            System.Data.Entity.Database.SetInitializer(
                new System.Data.Entity.DropCreateDatabaseIfModelChanges<DataBaseContext>());

        }
        
         public System.Data.Entity.DbSet<DataBaseContext> Category { get; set; }
        
    }
}
مطالب
ارتقاء به ASP.NET Core 1.0 - قسمت 7 - کار با فایل‌های config
یکی دیگر از تغییرات ASP.NET Core با نگارش‌های قبلی آن، تغییرات اساسی در مورد نحوه‌ی کار با تنظیمات برنامه و فایل‌های مرتبط با آن‌ها است. در ASP.NET Core می‌توانید:
- تنظیمات برنامه را از چندین منبع مختلف خوانده و آن‌ها را یکی کنید.
- تنظیمات را بر اساس تنظیمات مختلف محیطی برنامه، بارگذاری کنید.
- امکان نگاشت اطلاعات خوانده شده‌ی از فایل‌های کانفیگ به کلاس‌ها پیش بینی شده‌است.
- امکان بارگذاری مجدد فایل‌های کانفیگ درصورت تغییر، بدون ری‌استارت کل برنامه وجود دارد.
- امکان تزریق وابستگی‌های تنظیمات برنامه، به قسمت‌های مختلف آن پیش بینی شده‌است.


نصب پیشنیاز خواندن تنظیمات برنامه از یک فایل JSON

برای شروع به کار با خواندن تنظیمات برنامه در ASP.NET Core، نیاز است ابتدا بسته‌ی نیوگت Microsoft.Extensions.Configuration.Json را نصب کنیم.
برای این منظور بر روی گره references کلیک راست کرده و گزینه‌ی manage nuget packages را انتخاب کنید. سپس در برگه‌ی browse آن Microsoft.Extensions.Configuration.Json را جستجو کرده و نصب نمائید:


البته همانطور که در تصویر مشاهده می‌کنید، اگر صرفا Microsoft.Extensions.Configuration را جستجو کنید (بدون ذکر JSON)، بسته‌های مرتبط با خواندن فایل‌های کانفیگ از نوع XML و یا حتی INI را هم خواهید یافت.
انجام این مراحل معادل هستند با افزودن یک سطر ذیل به فایل project.json برنامه:
{
    "dependencies": {
         //same as before  
         "Microsoft.Extensions.Configuration.Json": "1.0.0"
    },

 
افزودن یک فایل کانفیگ JSON دلخواه

بر روی پروژه کلیک راست کرده و از طریق منوی add->new item یک فایل خالی جدید را به نام appsettings.json ایجاد کنید (نام این فایل دلخواه است)؛ با این محتوا:
{
    "Key1": "Value1",
    "Auth": {
        "Users": [ "Test1", "Test2", "Test3" ]
    },
    "Logging": {
        "IncludeScopes": false,
        "LogLevel": {
            "Default": "Debug",
            "System": "Information",
            "Microsoft": "Information"
        }
    }
}
در نگارش‌های پیشین ASP.NET که از web.config برای تعریف تنظیمات برنامه استفاده می‌شد، حالت پیش فرض ذکر تنظیمات برنامه می‌توانست تنها یک سطحی و با ساختار ذیل باشد (البته امکان کدنویسی و نوشتن مداخل سفارشی هم وجود داشت؛ ولی حالت پیش فرض appSettings، تنها key/valueهای یک سطحی هستند):
<appSettings>
   <add key="Logging-IncludeScopes" value="false" />
   <add key="Logging-Level-Default" value="verbose" />
   <add key="Logging-Level-System" value="Information" />
   <add key="Logging-Level-Microsoft" value="Information" />
</appSettings>
اما اکنون یک فایل JSON را با هر تعداد سطح مورد نیاز می‌توان تعریف و استفاده کرد و برای اینکار نیازی به نوشتن کدهای سفارشی تعریف مداخل خاص، وجود ندارد.
در فایل JSON فوق، نمونه‌ای از key/valueها، آرایه‌ها و اطلاعات چندین سطحی را مشاهده می‌کنید.


خواندن فایل تنظیمات appsettings.json در برنامه

پس از نصب پیشنیاز خواندن فایل‌های کانفیگ از نوع JSON، به فایل آغازین برنامه مراجعه کرده و سازنده‌ی جدیدی را به آن اضافه کنید:
public class Startup
{
    public IConfigurationRoot Configuration { set; get; }
 
    public Startup(IHostingEnvironment env)
    {
        var builder = new ConfigurationBuilder()
                            .SetBasePath(env.ContentRootPath)
                            .AddJsonFile("appsettings.json");
        Configuration = builder.Build();
    }
در اینجا نحوه‌ی خواندن فایل کانفیگ جدید appsettings.json را مشاهده می‌کنید. چند نکته در اینجا حائز اهمیت هستند:
الف) این خواندن، در سازنده‌ی کلاس آغازین برنامه و پیش از تمام تنظیمات دیگر باید انجام شود.
ب) جهت در معرض دید قرار دادن اطلاعات خوانده شده، آن‌را به یک خاصیت عمومی انتساب داده‌ایم.
ج) متد SetBasePath جهت مشخص کردن محل یافتن فایل appsettings.json ذکر شده‌است. این اطلاعات را می‌توان از سرویس توکار IHostingEnvironment و خاصیت ContentRootPath آن دریافت کرد. همانطور که ملاحظه می‌کنید، این تزریق وابستگی نیز به صورت خودکار توسط ASP.NET Core مدیریت می‌شود.


دسترسی به تنظیمات خوانده شده توسط اینترفیس IConfigurationRoot

تا اینجا موفق شدیم تا تنظیمات خوانده شده را به خاصیت عمومی Configuration از نوع IConfigurationRoot انتساب دهیم. اما ساختار ذخیره شده‌ی در این اینترفیس به چه صورتی است؟


همانطور که مشاهده می‌کنید، هر سطح از سطح قبلی آن با : جدا شده‌است. همچنین اعضای آرایه، دارای ایندکس‌های 0: و 1: و 2: هستند. بنابراین برای خواندن این اطلاعات می‌توان نوشت:
var key1 = Configuration["Key1"];
var user1 = Configuration["Auth:Users:0"];
var authUsers = Configuration.GetSection("Auth:Users").GetChildren().Select(x => x.Value).ToArray();
var loggingIncludeScopes = Configuration["Logging:IncludeScopes"];
var loggingLoggingLogLevelDefault = Configuration["Logging:LogLevel:Default"];
خاصیت Configuration نیز در نهایت بر اساس key/valueها کار می‌کند و این keyها اگر چند سطحی بودند، با : از هم جدا می‌شوند و اگر نیاز به دسترسی اعضای خاصی از آرایه‌ها وجود داشت می‌توان آن ایندکس خاص را در انتهای زنجیره ذکر کرد. همچنین در اینجا نحوه‌ی استخراج تمام اعضای یک آرایه را نیز مشاهده می‌کنید.

یک نکته: خاصیت Configuration، دارای متد GetValue نیز هست که توسط آن می‌توان نوع مقدار دریافتی و یا حتی مقدار پیش فرضی را در صورت عدم وجود این key، مشخص کرد:
 var val = Configuration.GetValue<int>("key-name", defaultValue: 10);
در متد GetValue، آرگومان جنریک آن، یک کلاس را نیز می‌پذیرد. یعنی می‌توان خواص تو در توی مشخص شده‌ی با : را به یک کلاس نیز نگاشت کرد. در اینجا مقدار کلید معرفی شده، اولین سطحی خواهد بود که باید این اطلاعات از آن استخراج و نگاشت شوند.


سرویس IConfigurationRoot قابل تزریق است

در قسمت قبل، سرویس‌ها و تزریق وابستگی‌ها را بررسی کردیم. نکته‌ی جالبی را که می‌توان به آن اضافه کرد، قابلیت تزریق خاصیت عمومی
public class Startup
{
    public IConfigurationRoot Configuration { set; get; }
به تمام قسمت‌های برنامه است. برای نمونه در همان مثال قسمت قبل، قصد داریم تنظیمات برنامه را در لایه سرویس آن خوانده و مورد استفاده قرار دهیم. برای اینکار باید مراحل ذیل طی شوند:
الف) اعلام موجودیت IConfigurationRoot به IoC Container
اگر از استراکچرمپ استفاده می‌کنید، باید مشخص کنید، زمانیکه IConfigurationRoot درخواست شد، آن‌را چگونه باید از خاصیت مرتبط با آن دریافت کند:
var container = new Container();
container.Configure(config =>
{
    config.For<IConfigurationRoot>().Singleton().Use(() => Configuration);
و یا اگر از همان IoC Container توکار ASP.NET Core استفاده می‌کنید، روش انجام این‌کار در متد ConfigureServices به صورت زیر است:
public IServiceProvider ConfigureServices(IServiceCollection services)
{
    services.AddSingleton<IConfigurationRoot>(provider => { return Configuration; });
طول عمر آن هم singleton مشخص شده‌است تا تنها یکبار وهله سازی و سپس کش شود (مناسب برای کار با تنظیمات سراسری برنامه).

ب) فایل project.json کتابخانه‌ی Core1RtmEmptyTest.Services را گشوده و وابستگی Microsoft.Extensions.Configuration.Abstractions را به آن اضافه کنید:
{ 
    "dependencies": {
        //same as before 
        "Microsoft.Extensions.Configuration.Abstractions": "1.0.0"
    }
این وابستگی امکان دسترسی به اینترفیس IConfigurationRoot را در اسمبلی‌های دیگر میسر می‌کند.

ج) سپس فایل MessagesService.cs را گشوده و این اینترفیس را به سازنده‌ی سرویس MessagesService تزریق می‌کنیم:
public interface IMessagesService
{
    string GetSiteName();
}
 
public class MessagesService : IMessagesService
{
    private readonly IConfigurationRoot _configurationRoot;
 
    public MessagesService(IConfigurationRoot configurationRoot)
    {
        _configurationRoot = configurationRoot;
    }
 
    public string GetSiteName()
    {
        var key1 = _configurationRoot["Key1"];
        return $"DNT {key1}";
    }
}
در ادامه، نحوه‌ی استفاده‌ی از آن، همانند نکاتی است که در قسمت «دسترسی به تنظیمات خوانده شده توسط اینترفیس IConfigurationRoot» عنوان شد.
اکنون اگر برنامه را اجرا کنید، با توجه به اینکه میان افزار Run از این سرویس سفارشی استفاده می‌کند:
public void Configure(
    IApplicationBuilder app,
    IHostingEnvironment env,
    IMessagesService messagesService)
{ 
    app.Run(async context =>
    {
        var siteName = messagesService.GetSiteName();
        await context.Response.WriteAsync($"Hello {siteName}");
    });
}
چنین خروجی را خواهیم داشت:



خواندن تنظیمات از حافظه

الزاما نیازی به استفاده از فایل‌های JSON و یا XML در اینجا وجود ندارد. ابتدایی‌ترین حالت کار با بسته‌ی Microsoft.Extensions.Configuration، متد AddInMemoryCollection آن است که در اینجا می‌توان لیستی از key/value‌ها را ذکر کرد:
var builder = new ConfigurationBuilder()
                    .AddInMemoryCollection(new[]
                                {
                                    new KeyValuePair<string,string>("the-key", "the-value"),
                                });
 و نحوه‌ی کار با آن نیز همانند قبل است:
 var theValue = Configuration["the-key"];


امکان بازنویسی تنظیمات انجام شده، بسته به شرایط محیطی

در اینجا محدود به یک فایل JSON و یک فایل تنظیمات برنامه، نیستیم. برای کار با ConfigurationBuilder می‌توان از Fluent interface آن استفاده کرد و به هر تعدادی که نیاز بود، متدهای خواندن از فایل‌های کانفیگ دیگر را اضافه کرد:
public class Startup
{
    public IConfigurationRoot Configuration { set; get; }
 
    public Startup(IHostingEnvironment env)
    {
        var builder = new ConfigurationBuilder()
                            .SetBasePath(env.ContentRootPath)
                            .AddInMemoryCollection(new[]
                                {
                                    new KeyValuePair<string,string>("the-key", "the-value"),
                                })
                            .AddJsonFile("appsettings.json", reloadOnChange: true, optional: false)
                            .AddJsonFile($"appsettings.{env}.json", optional: true);
        Configuration = builder.Build();
    }
و نکته‌ی مهم اینجا است که تنظیمات فایل دوم، تنظیمات مشابه فایل اول را بازنویسی می‌کند.
برای مثال در اینجا آخرین AddJsonFile تعریف شده، بنابر متغیر محیطی فعلی به appsettings.development.json تفسیر شده و در صورت وجود این فایل (با توجه به optional بودن آن) اطلاعات آن دریافت گردیده و اطلاعات مشابه فایل appsettings.json قبلی را بازنویسی می‌کند.


امکان دسترسی به متغیرهای محیطی سیستم عامل

در انتهای زنجیره‌ی ConfigurationBuilder می‌توان متد AddEnvironmentVariables را نیز ذکر کرد:
 var builder = new ConfigurationBuilder()
.SetBasePath(env.ContentRootPath)
.AddJsonFile("appsettings.json", optional: true, reloadOnChange: true)
.AddJsonFile($"appsettings.{env.EnvironmentName}.json", optional: true)
.AddEnvironmentVariables();
این متد سبب می‌شود تا تمام اطلاعات قسمت Environment سیستم عامل، به مجموعه‌ی تنظیمات جاری اضافه شوند (در صورت نیاز) که نمونه‌ای از آن‌را در تصویر ذیل مشاهده می‌کنید:



امکان نگاشت تنظیمات برنامه به کلاس‌‌های متناظر

کار کردن با key/valueهای رشته‌ای، هرچند روش پایه‌ای استفاده‌ی از تنظیمات برنامه است، اما آنچنان refactoring friendly نیست. در ASP.NET Core امکان تعریف تنظیمات strongly typed نیز پیش بینی شده‌است. برای این منظور باید مراحل زیر طی شوند:
به عنوان نمونه تنظیمات فرضی smtp ذیل را به انتهای فایل appsettings.json اضافه کنید:
{
    "Key1": "Value1",
    "Auth": {
        "Users": [ "Test1", "Test2", "Test3" ]
    },
    "Logging": {
        "IncludeScopes": false,
        "LogLevel": {
            "Default": "Debug",
            "System": "Information",
            "Microsoft": "Information"
        }
    },
    "Smtp": {
        "Server": "0.0.0.1",
        "User": "user@company.com",
        "Pass": "123456789",
        "Port": "25"
    }
}
مثال جاری که بر اساس ASP.NET Core Web Application و با قالب خالی آن ایجاد شده‌است، دارای نام فرضی Core1RtmEmptyTest است. در همین پروژه بر روی پوشه‌ی src کلیک راست کرده و گزینه‌ی Add new project را انتخاب کنید و سپس یک پروژه‌ی جدید از نوع NET Core -> Class library. را به آن با نام Core1RtmEmptyTest.ViewModels اضافه کنید (تصویر ذیل).


در این کتابخانه‌ی جدید که محل نگهداری ViewModelهای برنامه خواهد بود، کلاس معادل قسمت smtp فایل config فوق را اضافه کنید:
namespace Core1RtmEmptyTest.ViewModels
{
    public class SmtpConfig
    {
        public string Server { get; set; }
        public string User { get; set; }
        public string Pass { get; set; }
        public int Port { get; set; }
    }
}
از این جهت این کلاس را در یک library جداگانه قرار داده‌ایم تا بتوان از آن در لایه‌ی سرویس و همچنین خود برنامه استفاده کرد. اگر این کلاس را در برنامه‌ی اصلی قرار می‌دادیم، امکان دسترسی به آن در لایه‌ی سرویس میسر نمی‌شد.
سپس به پروژه‌ی Core1RtmEmptyTest مراجعه کرده و بر روی گره references آن کلیک راست کنید. در اینجا گزینه‌ی add reference را انتخاب کرده و سپس Core1RtmEmptyTest.ViewModels را انتخاب کنید، تا اسمبلی آن‌را بتوان در پروژه‌ی جاری استفاده کرد.
انجام اینکار معادل است با افزودن یک سطر ذیل به فایل project.json پروژه:
{
    "dependencies": {
        // same as before        
        "Core1RtmEmptyTest.ViewModels": "1.0.0-*"
    },
اکنون با فرض وجود تنظیمات خواندن فایل appsettings.json در سازنده‌ی کلاس آغازین برنامه، نیاز است بسته‌ی نیوگت Microsoft.Extensions.Configuration.Binder را نصب کنید:


و سپس در کلاس آغازین برنامه و متد ConfigureServices آن، نحوه‌ی نگاشت قسمت Smtp فایل کانفیگ را مشخص کنید:
public IServiceProvider ConfigureServices(IServiceCollection services)
{
   services.Configure<SmtpConfig>(options => Configuration.GetSection("Smtp").Bind(options));
در اینجا مشخص شده‌است که کار وهله سازی کلاس SmtpConfig بر اساس اطلاعات قسمت smtp فایل کانفیگ تامین می‌شود. متغیر Configuration ایی که در اینجا استفاده شده‌است همان خاصیت عمومی public IConfigurationRoot Configuration کلاس آغازین برنامه است.

سپس برای استفاده از این تنظیمات strongly typed (برای نمونه در لایه سرویس برنامه)، ابتدا ارجاعی را به پروژه‌ی Core1RtmEmptyTest.ViewModels به لایه‌ی سرویس برنامه اضافه می‌کنیم (بر روی گره references آن کلیک راست کنید. در اینجا گزینه‌ی add reference را انتخاب کرده و سپس Core1RtmEmptyTest.ViewModels را انتخاب کنید).
در ادامه نیاز است بسته‌ی نیوگت جدیدی را به نام Microsoft.Extensions.Options به لایه‌ی سرویس برنامه اضافه کنیم. به این ترتیب قسمت وابستگی‌های فایل project.json این لایه چنین شکلی را پیدا می‌کند:
    "dependencies": {
        "Core1RtmEmptyTest.ViewModels": "1.0.0-*",
        "Microsoft.Extensions.Configuration.Abstractions": "1.0.0",
        "Microsoft.Extensions.Options": "1.0.0",
        "NETStandard.Library": "1.6.0"
    }
پس از ذخیره سازی این کلاس و بازیابی خودکار وابستگی‌های آن، اکنون برای دسترسی به این تنظیم باید از اینترفیس ویژه‌ی IOptions استفاده کرد (به همین جهت بسته‌ی جدید نیوگت Microsoft.Extensions.Options را نصب کردیم):
public interface IMessagesService
{
    string GetSiteName();
}
 
public class MessagesService : IMessagesService
{
    private readonly IConfigurationRoot _configurationRoot;
    private readonly IOptions<SmtpConfig> _settings;
 
    public MessagesService(IConfigurationRoot configurationRoot, IOptions<SmtpConfig> settings)
    {
        _configurationRoot = configurationRoot;
        _settings = settings;
    }
 
    public string GetSiteName()
    {
        var key1 = _configurationRoot["Key1"];
        var server = _settings.Value.Server;
        return $"DNT {key1} - {server}";
    }
}
همانطور که ملاحظه می‌کنید <IOptions<SmtpConfig به سازنده‌ی کلاس تزریق شده‌است و سپس از طریق خاصیت Value آن می‌توان به تمام اطلاعات کلاس SmtpConfig به شکل strongly typed دسترسی یافت.

اکنون اگر برنامه را جرا کنید، این خروجی را می‌توان مشاهده کرد (که در آن آدرس Server دریافت شده‌ی از فایل کانفیگ نیز مشخص است):


البته همانطور که در قسمت قبل نیز عنوان شد، این تزریق وابستگی‌ها در تمام قسمت‌های برنامه کار می‌کند. برای مثال در کنترلرها هم می‌توان <IOptions<SmtpConfig را به همین نحو تزریق کرد.


نحوه‌ی واکنش به تغییرات فایل‌های کانفیگ

در نگارش‌های قبلی ASP.NET، هر تغییری در فایل web.config، سبب ری‌استارت شدن کل برنامه می‌شد که این مساله نیز خود سبب بروز مشکلات زیادی مانند از دست رفتن سشن تمام کاربران می‌شد.
در ASP.NET Core، برنامه‌ی وب ما دیگر متکی به فایل web.config نبوده و همچنین می‌توان چندین و چند نوع فایل config داشت. به علاوه در اینجا متدهای مرتبط معرفی فایل‌های کانفیگ دارای پارامتر مخصوص reloadOnChange نیز هستند:
 .AddJsonFile("appsettings.json", optional: true, reloadOnChange: true)
این پارامتر در صورت true بودن، به صورت خودکار سبب بارگذاری مجدد اطلاعات فایل کانفیگ می‌شود (بدون ری‌استارت کل برنامه).
نظرات مطالب
نحوه استفاده از ViewModel در ASP.NET MVC
من چندتایی سوال پیش اومد برام ::: چرا از نظر لایه بندی مورد داره ؟
جای کودوم مسائل ؟ viewmodel ؟
یعنی الان ذخیره سازی اطلاعات کجا باشه ؟ مگه نباید تو قسمت کنترلر اینکار انجام شه ؟ 
من سازنده‌ها رو حذف کردم و viewmodel  رو صدا زدم ولی بعد از تغییرات وقتی به متد پست فرستاده میشه همچنان مقدارش null  هست ... چرا ؟ :(
نظرات مطالب
EF Code First #12
با سلام و تشکر از پاسختون
من با ViewModel آشنایی دارم و مطالب Mvc شما رو کامل خوندم آیا درست متوجه شدم جهت اعتبار سنجی باید یک کلاس در ViewModel بسازم و اعتبارسنجی رو انجام بدیم و بعد کلاس ViewModel رو تبدیل به کلاس اصلی کرده و برای انجام عملیات مربوطه به Service بفرستیم؟ یا نه باید یک کلاس مشابه کلاس موجود در DomainClasses در Model بسازم و اعتبارسنجی رو اونجا انجام بدم و بعد ارسال به Service
یا باید  به صورت زیر توی همون domainClasses انجام بدم
[MetadataType(typeof(CustomerMetadata))]
public partial class Customer
{
    class CustomerMetadata
     {
     }
}
public partial class Customer : IValidatableObject
{

نظرات مطالب
ایجاد سرویس چندلایه‎ی WCF با Entity Framework در قالب پروژه - 9
تستی که من با تعداد رکوردها برای واکشی از دیتابیس انجام دادم به یه مشکل برخورد کردم:
زمانی که تعداد رکوردها زیر 100 تا باشه خب win app به راحتی اطلاعات رو بارگزاری می‌کنه
ولی وقتی بیش از این مقدار مثلا 288 رکورد در زمان اجرای پروژه به مشکل برخورد می‌کنم که فرم بارگزاری نمیشه و از حالت Start می‌پره بیرون
دلیلش چی می‌تونه باشه؟ محدودیت‌های وب سرویس؟ چطور و چگونه این مشکل رو برطرف کنیم؟
پیام Catch :
The maximum message size quota for incoming messages (65536) has been exceeded.
 To increase the quota, use the MaxReceivedMessageSize property on the appropriate binding element.
از پیام معلومه که از حداکثر مقدار دریافتی یک واکشی بیش از حد درخواست کردیم ...
یک راه حل جامع چی می‌تونه باشه؟
نظرات مطالب
امن سازی برنامه‌های ASP.NET Core توسط IdentityServer 4x - قسمت ششم - کار با User Claims
Claim type: http://schemas.microsoft.com/claims/authnmethodsreferences - Claim value: pwd
Claim type: http://schemas.xmlsoap.org/ws/2005/05/identity/claims/nameidentifier - Claim value: 1
Claim type: auth_time - Claim value: 1651417673
Claim type: http://schemas.microsoft.com/identity/claims/identityprovider - Claim value: local
Claim type: name - Claim value: meysanm
Claim type: given_name - Claim value: soleymani
Claim type: role - Claim value: admin
Claim type: http://schemas.microsoft.com/claims/authnmethodsreferences - Claim value: pwd
Claim type: http://schemas.xmlsoap.org/ws/2005/05/identity/claims/nameidentifier - Claim value: 1
Claim type: auth_time - Claim value: 1651417673
Claim type: http://schemas.microsoft.com/identity/claims/identityprovider - Claim value: local
Claim type: name - Claim value: meysanm
Claim type: given_name - Claim value: soleymani
Claim type: role - Claim value: admin
مطالب
قالبی خودکار برای تهیه‌ی بسته‌های نیوگت
روش‌های زیادی برای تهیه‌ی یک بسته‌ی نیوگت وجود دارند، مانند استفاده از برنامه‌ی NuGet Package Explorer و یا تهیه‌ی یک فایل nuspec و تغییر مداوم جزئیات آن، به ازای هر نگارش جدید پروژه. در ادامه قصد داریم روش خودکار سازی این تغییرات را بررسی کنیم.


الف) تهیه فایل nuspec
NuGet قابلیت پذیرش متغیرهای خود تکمیل شونده‌ای را نیز دارد. فایل nuspec یا جزئیات بسته‌ی تولیدی نیوگت، در این حالت یک چنین شکلی را پیدا می‌کند:
<?xml version="1.0"?>
<package >
 <metadata>
  <id>$id$</id>
  <version>$version$</version>
  <title>$title$</title>
  <authors>$author$</authors>
  <owners>$author$</owners>
  <licenseUrl>https://site.com/prj/LICENSE</licenseUrl>
  <projectUrl>https://site.com/prj</projectUrl>
  <requireLicenseAcceptance>false</requireLicenseAcceptance>
  <description>$description$</description>
  <copyright>Copyright 2015 My Name</copyright>
 </metadata>
</package>
برای مثال اگر پروژه‌ی ما TestNuget نام دارد، فایلی به نام TestNuget.nuspec را با محتویات فوق برای آن تهیه خواهیم کرد. همانطور که مشاهده می‌کنید، در این فایل ویژه، هیچکدام از اطلاعات شماره نگارش پروژه، نام نویسنده و غیره، از پیش تعیین نشده‌اند. این اطلاعات، از فایل AssemblyInfo.cs پروژه، به صورت خودکار دریافت خواهند شد و نکته‌ی مهم آن، قرار گرفتن این فایل nuspec در پوشه‌ی اصلی پروژه است. از این جهت که برای کامپایل آن و تبدیل به یک بسته‌ی نیوگت، فایل nuget.exe را بر روی فایل پروژه‌ی اصلی برنامه اجرا خواهیم کرد و نه بر روی این فایل nuspec.
بنابراین تکمیل اطلاعات فایل AssemblyInfo.cs را فراموش نکنید. برای مثال اطلاعات AssemblyCompany آن، در قسمت authors فایل فوق جایگزین می‌شود.


ب) تهیه فایل NuGet.exe
فایل NuGet.exe را جهت کامپایل فایل فرضی TestNuget.nuspec نیاز داریم. می‌توان آن‌را از سایت کدپلکس تهیه کرد و یا تنها کافی است بر روی Solution موجود در VS.NET کلیک راست کرده و گزینه‌ی Enable NuGet Package Restrore را انتخاب کنیم. با اینکار به صورت خودکار پوشه‌ی ویژه‌ای به نام .nuget به همراه فایل NuGet.exe ایجاد می‌شود.


ج) کامپایل فایل nuspec
در همان پوشه‌ی جدید .nuget، یک فایل bat را با محتوای ذیل تهیه کنید:
 "%~dp0NuGet.exe" pack "..\TestNuGet\TestNuGet.csproj" -Prop Configuration=Release
copy "%~dp0*.nupkg" "%localappdata%\NuGet\Cache"
pause
در این مثال، مسیر TestNuGet\TestNuGet.csproj به محل قرارگیری فایل پروژه‌ی برنامه اشاره می‌کند. در اینجا فایل nuget.exe را بر روی فایل csproj برنامه اجرا خواهیم کرد. با توجه به اینکه قرار است یک بسته‌ی عمومی منتشر شود، بهتر است تنظیمات تولید بسته‌ی نیوگت را بر روی حالت release قرار داد که در این دستور، قید شده‌است.
در ادامه برای اینکه امکان آزمایش محلی این بسته را نیز داشته باشیم، فایل بسته‌ی تولیدی، به کش محلی نیوگت، در سیستم جاری کپی می‌شود.

نکته‌ی جالب این روش، تهیه‌ی قسمت dependencies پروژه، به صورت خودکار است:
<?xml version="1.0"?>
<package xmlns="http://schemas.microsoft.com/packaging/2011/08/nuspec.xsd">
  <metadata>
    <id>TestNuget</id>
    <version>1.0.0.0</version>
    <title>TestNuget</title>
    <authors>Vahid N.</authors>
    <owners>Vahid N.</owners>
    <licenseUrl>https://site.com/prj/LICENSE</licenseUrl>
    <projectUrl>https://site.com/prj</projectUrl>
    <requireLicenseAcceptance>false</requireLicenseAcceptance>
    <description>This is a test.</description>
    <copyright>Copyright 2015 My Name</copyright>
    <dependencies>
      <dependency id="EntityFramework" version="6.1.2" />
    </dependencies>
  </metadata>
</package>
اطلاعاتی را که در اینجا مشاهده می‌کنید، حاصل کامپایل فایل nuspec معرفی شده‌ی در ابتدای بحث است (با اجرای فایل bat تهیه شده) که یک کپی از آن در فایل TestNuget.1.0.0.0.nupkg نهایی نیز قرار می‌گیرد. به این ترتیب دیگر نیازی نیست تا این قسمت را به صورت دستی معرفی و هر بار با به روز رسانی وابستگی‌های پروژه، شماره نگارش‌های آن‌ها را نیز به روز کرد. اطلاعات version به صورت خودکار از پروژه‌ی جاری استخراج می‌شوند.


د) آزمایش محلی بسته‌ی جدید
اکنون که فایل TestNuget.1.0.0.0.nupkg تولیدی را در آدرس localappdata%\NuGet\Cache% نیز کپی کرده‌ایم، به منوی Tools/Options مراجعه و در قسمت NuGet Package Manager آن، به قسمت Package sources، این آدرس کش محلی را نیز معرفی کنید:


به این ترتیب، بدون ارسال یک بسته به سایت اصلی نیوگت، می‌توان بسته را از کش محلی نیوگت نصب و آزمایش کرد:



فایل‌های ذکر شده در مطلب فوق را از اینجا می‌توانید دریافت کنید:
TestNuget.zip
 
نظرات مطالب
کار با شیوه‌نامه‌های فرم‌ها در بوت استرپ 4
یک نکته‌ی تکمیلی: افزودن کلاس‌های اعتبارسنجی بوت استرپ 4 به فرم‌های ASP.NET MVC و همچنین ASP.NET Core

اگر در برنامه‌ی وب خود از افزونه‌ی jQuery Validator و مشتقات آن استفاده می‌کنید، نکاتی را که در مطلب جاری در قسمت «کلاس‌های کنترل اندازه و اعتبارسنجی المان‌های فرم‌های بوت استرپ 4» عنوان شدند، به صورت زیر می‌توان به تنظیمات این افزونه، اضافه کرد تا به صورت خودکار به المان‌های فرم‌های برنامه اعمال شوند:
$.validator.setDefaults({
    ignore: "", // for hidden tabs and also textarea's
    errorElement: 'span',
    errorPlacement: function (error, element) {
        error.addClass('invalid-feedback');
        element.closest('.form-group').append(error);
    },
    highlight: function (element, errorClass, validClass) {
        if (element.type === 'radio') {
            this.findByName(element.name).addClass(errorClass).removeClass(validClass);
        } else {
            $(element).addClass(errorClass).removeClass(validClass);
            $(element).addClass('is-invalid').removeClass('is-valid');
            $(element).closest('.form-group').find('.input-group-text, label').removeClass('text-success').addClass('text-danger');
        }
        $(element).trigger('highlited');
    },
    unhighlight: function (element, errorClass, validClass) {
        if (element.type === 'radio') {
            this.findByName(element.name).removeClass(errorClass).addClass(validClass);
        } else {
            $(element).removeClass(errorClass).addClass(validClass);
            $(element).removeClass('is-invalid').addClass('is-valid');
            $(element).closest('.form-group').find('.input-group-text, label').removeClass('text-danger').addClass('text-success');
        }
        $(element).trigger('unhighlited');
    }
});

function removeAllTagsAndTrim(html) {
    return !html ? "" : $.trim(html.replace(/(<([^>]+)>)/ig, ""));
}

$.validator.methods.originalRequired = $.validator.methods.required;
$.validator.addMethod("required", function (value, element, param) {
    value = removeAllTagsAndTrim(value);
    if (!value) {
        return false;
    }
    return $.validator.methods.originalRequired.call(this, value, element, param);
}, $.validator.messages.required);
در قسمت highlight، کار قرمز کردن المان‌ها و در قسمت unhighlight، کار سبز کردن المان‌های فرم صورت می‌گیرند. در اینجا همچنین یک سری تنظیمات اضافه‌تر برای پردازش المان‌های مخفی شده‌ی در تب‌های مختلف نیز وجود دارند.

مطالب
یکسان سازی "ی" و "ک" دریافتی در حین استفاده از WCF RIA Services

یکی از مواردی که در تمام برنامه‌های فارسی "باید" رعایت شود (مهم نیست به چه زبانی یا چه سکویی باشد یا چه بانک اطلاعاتی مورد استفاده است)، بحث اصلاح "ی" و "ک" دریافتی از کاربر و یکسان سازی آن‌ها می‌باشد. به عبارتی برنامه‌ی فارسی که اصلاح خودکار این دو مورد را لحاظ نکرده باشد دیر یا زود به مشکلات حادی برخورد خواهد کرد و "ناقص" است : اطلاعات بیشتر ؛ برای مثال شاید دوست نداشته باشید که دو کامران در سایت شما ثبت نام کرده باشند؛ یکی با ک فارسی و یکی با ک عربی! به علاوه همین کامران امروز می‌تواند لاگین کند و فردا با یک کامپیوتر دیگر و صفحه کلیدی دیگر پشت درب خواهد ماند. در حالیکه از دید این کامران، کلمه کامران همان کامران است!
بنابراین در دو قسمت "باید" این یکسان سازی صورت گیرد:
الف) پیش از ثبت اطلاعات در بانک اطلاعاتی (تا با دو کامران ثبت شده در بانک اطلاعاتی مواجه نشوید)
ب) پیش از جستجو (تا کامران روزی دیگر با صفحه کلیدی دیگر بتواند به برنامه وارد شود)

راه حل یکسان سازی هم شاید به نظر این باشد: رخداد فشرده شدن کلید را کنترل کنید و سپس جایگزینی را انجام دهید (مثلا ی عربی را با ی فارسی جایگزین کنید). این روش چند ایراد دارد:
الف) Silverlight به دلایل امنیتی اصلا چنین اجازه‌ای را به شما نمی‌دهد! (تا نتوان کلیدی را جعل کرد)
ب) همیشه با یک TextBox ساده سر و کار نداریم. کنترل‌های دیگری هم هستند که امکان ورود اطلاعات در آن‌ها وجود دارد و آن وقت باید برای تمام آن‌ها کد نوشت. ظاهر کدهای برنامه در این حالت در حجم بالا، اصلا جالب نخواهد بود و ضمنا ممکن است یک یا چند مورد فراموش شوند.

راه بهتر این است که دقیقا حین ثبت اطلاعات یا جستجوی اطلاعات در لایه‌ای که تمام ثبت‌ها یا اعمال کار با بانک اطلاعاتی برنامه به آنجا منتقل می‌شود، کار یکسان سازی صورت گیرد. به این صورت کار یکپارچه سازی یکبار باید انجام شود اما تاثیرش را بر روی کل برنامه خواهد گذاشت، بدون اینکه هرجایی که امکان ورود اطلاعات هست روال‌های رخداد گردان هم حضور داشته باشند.

در مورد ‌مقدمات WCF RIA Services که درSilverlight و ASP.NET کاربرد دارد می‌توانید به این مطلب مراجعه کنید: +

جهت تکمیل این بحث متدی تهیه شده که کار یکسان سازی ی و ک دریافتی از کاربر را حین ثبت توسط امکانات WCF RIA Services انجام می‌دهد (دقیقا پیش از فراخوانی متد SubmitChanges باید بکارگرفته شود):


namespace SilverlightTests.RiaYeKe
{
public static class PersianHelper
{
public static string ApplyUnifiedYeKe(this string data)
{
if (string.IsNullOrEmpty(data)) return data;
return data.Replace("ی", "ی").Replace("ک", "ک");
}
}
}

using System.Linq;
using System.Windows.Controls;
using System.Reflection;
using System.ServiceModel.DomainServices.Client;

namespace SilverlightTests.RiaYeKe
{
public class RIAHelper
{
/// <summary>
/// یک دست سازی ی و ک در عبارات ثبت شده در بانک اطلاعاتی پیش از ورود به آن
/// این متد باید پیش از فراخوانی متد
/// SubmitChanges
/// استفاده شود
/// </summary>
/// <param name="dds"></param>
public static void ApplyCorrectYeKe(DomainDataSource dds)
{
if (dds == null)
return;

if (dds.DataView.TotalItemCount <= 0)
return;

//پیدا کردن موجودیت‌های تغییر کرده
var changedEntities = dds.DomainContext.EntityContainer.GetChanges().Where(
c => c.EntityState == EntityState.Modified ||
c.EntityState == EntityState.New);

foreach (var entity in changedEntities)
{
//یافتن خواص این موجودیت‌ها
var propertyInfos = entity.GetType().GetProperties(
BindingFlags.Public | BindingFlags.Instance
);

foreach (var propertyInfo in propertyInfos)
{
//اگر این خاصیت رشته‌ای است ی و ک آن را استاندارد کن
if (propertyInfo.PropertyType != typeof (string)) continue;
var propName = propertyInfo.Name;
var val = new PropertyReflector().GetValue(entity, propName);
if (val == null) continue;
new PropertyReflector().SetValue(
entity,
propName,
val.ToString().ApplyUnifiedYeKe());
}
}
}
}
}

توضیحات:
از آنجائیکه حین فراخوانی متد SubmitChanges فقط موجودیت‌های تغییر کرده جهت ثبت ارسال می‌شوند، ابتدا این موارد یافت شده و سپس خواص عمومی تک تک این اشیاء توسط عملیات Reflection بررسی می‌گردند. اگر خاصیت مورد بررسی از نوع رشته‌ای بود، یکبار این یک دست سازی اطلاعات ی و ک دریافتی صورت خواهد گرفت (و از آنجائیکه این تعداد همیشه محدود است عملیات Reflection سربار خاصی نخواهد داشت).
اگر در کدهای خود از DomainDataSource استفاده نمی‌کنید باز هم تفاوتی نمی‌کند. متد ApplyCorrectYeKe را از قسمت DomainContext.EntityContainer به بعد دنبال کنید.
اکنون تنها مورد باقیمانده بحث جستجو است که با اعمال متد ApplyUnifiedYeKe به مقدار ورودی متد جستجوی خود، مشکل حل خواهد شد.

کلاس PropertyReflector بکارگرفته شده هم از اینجا به عاریت گرفته شد.
دریافت کدهای این بحث