نظرات مطالب
سفارشی سازی ASP.NET Core Identity - قسمت اول - موجودیت‌های پایه و DbContext برنامه
سلام وقت بخیر. چگونه میتوان کد زیر یا کد مشابهی را به اینترفیس unitofwork  پروژه اضافه کرد.
using System.Linq.Expressions; 
 
public class ContextWithExtensionExample
{
   public void DoSomeContextWork(DbContext context)
   {
      var uni = new Unicorn();
      context.Set<Unicorn>().AddIfNotExists(uni , x => x.Name == "James");
   }
}

public static class DbSetExtensions
{
    public static T AddIfNotExists<T>(this DbSet<T> dbSet, T entity, Expression<Func<T, bool>> predicate = null) where T : class, new()
    {
       var exists = predicate != null ? dbSet.Any(predicate) : dbSet.Any();
       return !exists ? dbSet.Add(entity) : null;
    }
}
نظرات مطالب
چگونگی رسیدگی به Null property در AutoMapper
public class TestModel
    {
        public byte[] MProperty { get; set; }
    }

 public class TestViewModel
    {
       public byte[] VMProperty { get; set; }
    }

class Program
    {
        static void Main(string[] args)
        {
            Mapper.CreateMap<TestModel,TestViewModel>().ForMember(tv=>tv.VMProperty,m=>m.MapFrom(t=>t.MProperty));
            TestModel tm = new TestModel();
            tm.MProperty = new byte[]  { 1, 2, 3 ,4};

            TestViewModel tvm = Mapper.Map<TestModel, TestViewModel>(tm);
            foreach (var item in tvm.VMProperty)
            {
                Console.WriteLine(item.ToString());
            }
            Console.ReadKey();
        }
    }
در صورتی که MProperty، مقدار داشته باشه مشکلی پیش نمیاد اگر هم null باشه بازم مشکلی پیش نمیاد و VMProperty برابر با null هست.
مطالب دوره‌ها
نحوه‌ی ارتقاء برنامه‌های SignalR 1.x به SignalR 2.x
1) اگر هم اکنون یک پروژه جدید SignalR را آغاز و از طریق NuGet وابستگی‌های آن‌را اضافه کنید، به صورت خودکار SignalR نگارش 2 را در این تاریخ دریافت خواهید کرد. این نگارش صرفا با دات نت 4 و نیم به بعد سازگار است. بنابراین اولین کاری که باید برای ارتقاء پروژه‌های SignalR 1.x به نگارش جدید انجام دهید، تغییر Target framework پروژه به نگارش 4.5 است.
2) حذف وابستگی‌های قدیمی
 Uninstall-Package Microsoft.AspNet.SignalR -RemoveDependencies
فرمان فوق را اگر در کنسول پاورشل نیوگت اجرا کنید، به صورت خودکار وابستگی‌های قدیمی SignalR را حذف می‌کند.
3) نصب فایل‌های جدید SignalR
 Install-Package Microsoft.AspNet.SignalR
برای این منظور تنها کافی است دستور فوق را اجرا نمائید.
4) به روز رسانی ارجاعات اسکریپتی
 <script src="Scripts/jquery.signalR-2.0.0.min.js"></script>
ارجاع به افزونه جی‌کوئری SignalR نیز باید به نگارش 2 ارتقاء یابد.
5) حذف نحوه‌ی تعریف مسیریابی هاب‌های SignalR از فایل global.asax برنامه.
 protected void Application_Start(object sender, EventArgs e)
{
   //RouteTable.Routes.MapHubs();
}
فایل یاد شده را گشوده و سطر فوق را از آن حذف کنید. سپس یک کلاس دلخواه جدید را مثلا به نام Startup، ایجاد و محتوای آن را به نحو ذیل تغییر دهید:
using Microsoft.Owin;
using Owin;

[assembly: OwinStartup(typeof(SignalRChat.Startup))]
namespace SignalRChat
{   
    public class Startup
    {
        public void Configuration(IAppBuilder app)
        {
            app.MapSignalR();
        }
    }
}
این فایل به صورت خودکار در زمان آغاز برنامه‌های SignalR 2 مورد استفاده قرار می‌گیرد (با کمک ویژگی assembly: OwinStartup آن).
اگر از آخرین نگارش VS.NET استفاده می‌کنید، این کلاس را توسط گزینه Add -> New Item -> Owin Startup Class نیز می‌توانید اضافه نمائید.
نظرات مطالب
راه اندازی StimulSoft Report در ASP.NET MVC
با توجه به عرضه نسخه net core.، این گزارشگر هم تغییراتی در نسخه‌های اخیر خود داده و هم اینکه پیشرفت‌های زیادی نیز کرده است.
بعد از نصب نسخه مورد نظر (برای نسخه 3.1 نیاز به نصب استیمول 2020 است) طبق این لینک مشکل Trial بودن (برای ما)  را حل کنید.
در مورد این لینک چند نکته قابل ذکر است:
1- از شما میخواهد که dll‌های جایگزین بعد از build، با dll‌ها اصلی جابجا شوند که انجام این مورد در Visual Studio به خاطر داشتن UI برای اینکار به راحتی انجام می‌شد ولی در Visual Studio Code و Rider، چنین موردی باید به صورت دستی صورت بگیرد؛ به همین علت در فایل csproj پروژه اصلی، کدهای زیر را اضافه کنید:
  <Target Name="PostBuild" AfterTargets="PostBuildEvent">
    <Exec Command="xcopy /y /d $(ProjectDir)Packages\*.* $(OutDir)" />
  </Target>
2- همچنین در نهایت باید فایل لایسنس نیز در پروژه قرار گرفته و در Startup به استیمول معرفی گرد. به همین جهت کلاس زیر را اضافه کنید:
 public static class StimulSoftLicense
    {
        public static void LoadLicense(IWebHostEnvironment environment)
        {
            var contentRoot = environment.ContentRootPath;
            var licenseFile = System.IO.Path.Combine(contentRoot,"Reports", "license.key");
            Stimulsoft.Base.StiLicense.LoadFromFile(licenseFile);
        }
    }
که در خط دوم مسیر فایل لایسنس معرفی شده است که برای پروژه شما باید اصلاح شود و در startup.cs به صورت زیر استفاده میشود:
  public void Configure(IApplicationBuilder app, IWebHostEnvironment env)
{
           StimulSoftLicense.LoadLicense(env);
}
برای نمایش گزارش همه چیز کماکان مثل سابق است فقط یک سری جزئیات تغییر نموده است:
        public IActionResult RequestReport(int id)
        {
            return View();
        }

        public IActionResult LoadReportData(int id)
        {
            StiReport report = new StiReport();
            report.Load(StiNetCoreHelper.MapPath(this, "Reports/Requests/RequestInfo.mrt"));
            var landDetailsReport = GetOwnerReportData(id);
            report.RegBusinessObject("Land", landDetailsReport);

            return StiNetCoreViewer.GetReportResult(this, report);
        }
         public IActionResult ViewerEvent()
        {
            return StiNetCoreViewer.ViewerEventResult(this);
        }
همچنین در ویو RequestReport.cshtml کد به شکل زیر تغییر میکند:
<div style="direction: ltr">
    
@Html.StiNetCoreViewer(new StiNetCoreViewerOptions()
{
    Theme = StiViewerTheme.Office2007Silver,
    
    Appearance =
    {
        RightToLeft = true,
        //ShowTooltips = false,
        ShowTooltipsHelp = false,
        
    },
Localization = "~/Reports/fa.xml",
    Actions =
    {
        GetReport = "LoadReportData",
        ViewerEvent = "ViewerEvent",
        
    },
    Toolbar =
    {
      ShowAboutButton  = false,
        ShowOpenButton = false,
        ShowSaveButton = true,
        ShowFindButton = false,
        ShowEditorButton = false,
        ShowDesignButton = false,
        ShowBookmarksButton = false,
        ShowResourcesButton = false,
        ShowParametersButton = false,
        ShowPinToolbarButton = false

    },
    Exports =
    {
        DefaultSettings =
        {
            ExportToPdf =
            {
                CreatorString = "SANA"
            }
        },
        ShowExportDialog = false,
        ShowExportToDocument = false,
        ShowExportToExcel = false,
        ShowExportToExcel2007 = false,
        ShowExportToHtml = false,
        ShowExportToHtml5 = false,
        ShowExportToImageBmp = false,
        ShowExportToImageJpeg = false,
        ShowExportToImagePcx = false,
        ShowExportToImagePng = false,
        ShowExportToImageMetafile = false,
        ShowExportToImageTiff = false,
        ShowExportToOpenDocumentCalc = false,
        ShowExportToMht = false,
        ShowExportToOpenDocumentWriter = false,
        ShowExportToXps = false,
        ShowExportToSylk = false,
        ShowExportToRtf = false,
        ShowExportToExcelXml = false,
        ShowExportToText = false,
        ShowExportToWord2007 = false,
        ShowExportToImageGif = false,
        ShowExportToCsv = false,
        ShowExportToDbf = false,
        
        ShowExportToDif = false,
        ShowExportToImageSvg = false,
        ShowExportToImageSvgz = false,
        ShowExportToPowerPoint = false,
        ShowExportToXml = false,
        ShowExportToJson = false
    }
})
</div>
با توجه به نیاز کد بالا را تغییر دهید. تقریبا تا حدی خصوصیت‌ها تغییر کرده‌اند ولی نه خیلی.
یک نکته مهم در مورد div که این helper را محصور کرده وجود دارد و آن این است که حالت RTL  قالب شما روی Helper استیمول تاثیر میگذارد ( به خصوص روی خود گزارش) برای همین از تنظیمات داخل خود Helper برای اینکار استفاده میکنیم؛ ولی اگر قالب RTL باشد و استیمول هم روی RTL تنظیم شود در نوار ابزار، ترتیب ابزار‌ها معکوس میگردد. به همین دلیل حالت پیش فرض، یعنی LTR میباشد و با تظیم Helper به این مهم دست پیدا می‌کنیم.
کدهای زیر را نیز به فایل css صفحه اضافه کنید تا در گزارش ساز استیمول اعمال گردد:
.stiJsViewerClearAllStyles
{
    font-family: "IRANSans" !important;
}

//مخصوص دیالوگ تنظیمات خروجی در صورت فعال بودن
.stiJsViewerGroupPanelContainer{
    direction: rtl !important;
}
.stiJsViewerFormButtonDefault{
    direction: rtl !important;
}
.stiJsViewerFormButtonOver{
    direction: rtl !important;
}
.stiJsViewerFormButtonDefault>table>tbody>tr>td{
    text-align: right !important;
}
.stiJsViewerFormButtonOver>table>tbody>tr>td{
    text-align: right !important;
}
.stiJsViewerFormHeader{
    direction: rtl;
}
.stiJsViewerFormHeader>table>tbody>tr>td{
    text-align: right !important;
}
.stiJsViewerCheckBox{
    direction:rtl !important;
}
.stiJsViewerDropdownPanel{
    direction:rtl !important;
}
.stiJsViewerFormContainer td.stiJsViewerClearAllStyles{
    direction:rtl !important;
}
 .stiMvcViewerReportPanel table{
     direction:ltr !important;
 }
نظرات مطالب
EF Code First #12
سلام، در مثالی که برای MVC ذکر کردید، آیا امکان داره که تزریق وابستگی به این صورت زیر انجام بشه:
public static class DataFactory
{
    public static IUnitOfWork UnitOfWork
    {
        get { return ObjectFactory.GetInstance<IUnitOfWork>(); }
    }

    public static ICategoryService CategoryService
    {
        get { return ObjectFactory.GetInstance<IUnitOfWork>(); }
    }

    public static IProductService ProductService
    {
        get { return ObjectFactory.GetInstance<IUnitOfWork>(); }
    }
}

...

 public HomeController()
 {
 _productService = DataFactory.ProductService;
 _categoryService = DataFactory.CategoryService;
 _uow = DataFactory.UnitOfWork;
 }

مطالب
Globalization در ASP.NET MVC - قسمت پنجم
در قسمت قبل راجع به مدل پیش‌فرض پرووایدر منابع در ASP.NET بحث نسبتا مفصلی شد. در این قسمت تولید یک پرووایدر سفارشی برای استفاده از دیتابیس به جای فایل‌های resx. به عنوان منبع نگهداری داده‌ها بحث می‌شود.
قبلا هم اشاره شده بود که در پروژه‌های بزرگ ذخیره تمام ورودی‌های منابع درون فایل‌های resx. بازدهی مناسبی نخواهد داشت. هم‌چنین به مرور زمان و با افزایش تعداد این فایل‌ها، کار مدیریت آن‌ها بسیار دشوار و طاقت‌فرسا خواهد شد. درضمن به‌دلیل رفتار سیستم کشینگ این منابع در ASP.NET، که محتویات کل یک فایل را بلافاصله پس از اولین درخواست یکی از ورودی‌های آن در حافظه سرور کش می‌کند، در صورت وجود تعداد زیادی فایل منبع و با ورودی‌های بسیار، با گذشت زمان بازدهی کلی سایت به شدت تحت تاثیر قرار خواهد گرفت.
بنابراین استفاده از یک منبع مثل دیتابیس برای چنین شرایطی و نیز کنترل مدیریت دسترسی به ورودی‌های آن به صورت سفارشی، می‌تواند به بازدهی بهتر برنامه کمک زیادی کند. درضمن فرایند به‌روزرسانی مقادیر این ورودی‌ها در صورت استفاده از یک دیتابیس می‌تواند ساده‌تر از حالت استفاده از فایل‌های resx. انجام شود.
 
تولید یک پرووایدر منابع دیتابیسی - بخش اول
در بخش اول این مطلب با نحوه پیاده‌سازی کلاس‌های اصلی و اولیه موردنیاز آشنا خواهیم شد. مفاهیم پیشرفته‌تر (مثل کش‌کردن ورودی‌ها و عملیات fallback) و نیز ساختار مناسب جدول یا جداول موردنیاز در دیتابیس و نحوه ذخیره ورودی‌ها برای انواع منابع در دیتابیس در مطلب بعدی آورده می‌شود.
با توجه به توضیحاتی که در قسمت قبل داده شد، می‌توان از طرح اولیه‌ای به صورت زیر برای سفارشی‌سازی یک پرووایدر منابع دیتابیسی استفاده کرد:


اگر مطالب قسمت قبل را خوب مطالعه کرده باشید، پیاده سازی اولیه طرح بالا نباید کار سختی باشد. در ادامه یک نمونه از پیاده‌سازی‌های ممکن نشان داده شده است.
برای آغاز کار ابتدا یک پروژه ClassLibrary جدید مثلا با نام DbResourceProvider ایجاد کنید و ریفرنسی از اسمبلی System.Web به این پروژه اضافه کنید. سپس کلاس‌هایی که در ادامه شرح داده شده‌اند را به آن اضافه کنید.

کلاس DbResourceProviderFactory
همه چیز از یک ResourceProviderFactory شروع می‌شود. نسخه سفارشی نشان داده شده در زیر برای منابع محلی و کلی از کلاس‌های پرووایدر سفارشی استفاده می‌کند که در ادامه آورده شده‌اند.
using System.Web.Compilation;
namespace DbResourceProvider
{
  public class DbResourceProviderFactory : ResourceProviderFactory
  {
    #region Overrides of ResourceProviderFactory
    public override IResourceProvider CreateGlobalResourceProvider(string classKey)
    {
      return new GlobalDbResourceProvider(classKey);
    }
    public override IResourceProvider CreateLocalResourceProvider(string virtualPath)
    {
      return new LocalDbResourceProvider(virtualPath);
    }
    #endregion
  }
}
درباره اعضای کلاس ResourceProviderFactory در قسمت قبل توضیحاتی داده شد. در نمونه سفارشی بالا دو متد این کلاس برای برگرداندن پرووایدرهای سفارشی منابع محلی و کلی بازنویسی شده‌اند. سعی شده است تا نمونه‌های سفارشی در اینجا رفتاری همانند نمونه‌های پیش‌فرض در ASP.NET داشته باشند، بنابراین برای پرووایدر منابع کلی (GlobalDbResourceProvider) نام منبع درخواستی (className) و برای پرووایدر منابع محلی (LocalDbResourceProvider) مسیر مجازی درخواستی (virtualPath) به عنوان پارامتر کانستراکتور ارسال می‌شود.
 
نکته: برای استفاده از این کلاس به جای کلاس پیش‌فرض ASP.NET باید یکسری تنظیمات در فایل کانفیگ برنامه مقصد اعمال کرد که در ادامه آورده شده است.

کلاس BaseDbResourceProvider
برای پیاده‌سازی راحت‌تر کلاس‌های موردنظر، بخش‌های مشترک بین دو پرووایدر محلی و کلی در یک کلاس پایه به صورت زیر قرار داده شده است. این طرح دقیقا مشابه نمونه پیش‌فرض ASP.NET است.
using System.Globalization;
using System.Resources;
using System.Web.Compilation;
namespace DbResourceProvider
{
  public abstract class BaseDbResourceProvider : IResourceProvider
  {
    private DbResourceManager _resourceManager;
    protected abstract DbResourceManager CreateResourceManager();
    private void EnsureResourceManager()
    {
      if (_resourceManager != null) return;
      _resourceManager = CreateResourceManager();
    }
    #region Implementation of IResourceProvider
    public object GetObject(string resourceKey, CultureInfo culture)
    {
      EnsureResourceManager();
      if (_resourceManager == null) return null;
      if (culture == null) culture = CultureInfo.CurrentUICulture;
      return _resourceManager.GetObject(resourceKey, culture);
    }
    public virtual IResourceReader ResourceReader { get { return null; } }
    #endregion
  }
}
کلاس بالا چون یک کلاس صرفا پایه است بنابراین به صورت abstract تعریف شده است. در این کلاس، از نمونه سفارشی DbResourceManager برای بازیابی داده‌ها از دیتابیس استفاده شده است که در ادامه شرح داده شده است.
در اینجا، از متد CreateResourceManager برای تولید نمونه مناسب از کلاس DbResourceManager استفاده می‌شود. این متد به صورت abstract و protected تعریف شده است بنابراین پیاده‌سازی آن باید در کلاس‌های مشتق شده که در ادامه آورده شده‌اند انجام شود.
در متد EnsureResourceManager کار بررسی نال نبودن resouceManager_ انجام می‌شود تا درصورت نال بودن آن، بلافاصله نمونه‌ای تولید شود.

نکته: ازآنجاکه نقطه آغازین فرایند یعنی تولید نمونه‌ای از کلاس DbResourceProviderFactory توسط خود ASP.NET انجام خواهد شد، بنابراین مدیریت تمام نمونه‌های ساخته شده از کلاس‌هایی که در این مطلب شرح داده می‌شوند درنهایت عملا برعهده ASP.NET است. در ASP.NET درطول عمر یک برنامه تنها یک نمونه از کلاس Factory تولید خواهد شد، و متدهای موجود در آن در حالت عادی تنها یکبار به ازای هر منبع درخواستی (کلی یا محلی) فراخوانی می‌شوند. درنتیجه به ازای هر منبع درخواستی (کلی یا محلی) هر یک از کلاس‌های پرووایدر منابع تنها یک‌بار نمونه‌سازی خواهد شد. بنابراین بررسی نال نبودن این متغیر و تولید نمونه‌ای جدید تنها در صورت نال بودن آن، کاری منطقی است. این نمونه بعدا توسط ASP.NET به ازای هر منبع یا صفحه درخواستی کش می‌شود تا در درخواست‌های بعدی تنها از این نسخه کش‌شده استفاده شود.

در متد GetObject نیز کار استخراج ورودی منابع انجام می‌شود. ابتدا با استفاده از متد EnsureResourceManager از وجود نمونه‌ای از کلاس DbResourceManager اطمینان حاصل می‌شود. سپس درصورتی‌که مقدار این کلاس همچنان نال باشد مقدار نال برگشت داده می‌شود. این حالت وقتی پیش می‌آید که نتوان با استفاده از داده‌های موجود نمونه‌ای مناسب از کلاس DbResourceManager تولید کرد.
سپس مقدار کالچر ورودی بررسی می‌شود و درصورتی‌که نال باشد مقدار کالچر UI ثرد جاری که در CultureInfo.CurrentUICulture قرار دارد برای آن درنظر گرفته می‌شود. درنهایت با فراخوانی متد GetObject از DbResourceManager تولیدی برای کلید و کالچر مربوطه کار استخراج ورودی درخواستی پایان می‌پذیرد.
پراپرتی ResourceReader در این کلاس به صورت virtual تعریف شده است تا بتوان پیاده‌سازی مناسب آن را در هر یک از کلاس‌های مشتق‌شده اعمال کرد. فعلا برای این کلاس پایه مقدار نال برگشت داده می‌شود.

کلاس GlobalDbResourceProvider
برای پرووایدر منابع کلی از این کلاس استفاده می‌شود. نحوه پیاده‌سازی آن نیز دقیقا همانند طرح نمونه پیش‌فرض ASP.NET است.
using System;
using System.Resources;
namespace DbResourceProvider
{
  public class GlobalDbResourceProvider : BaseDbResourceProvider
  {
    private readonly string _classKey;
    public GlobalDbResourceProvider(string classKey)
    {
      _classKey = classKey;
    }
    #region Implementation of BaseDbResourceProvider
    protected override DbResourceManager CreateResourceManager()
    {
      return new DbResourceManager(_classKey);
    }
    public override IResourceReader ResourceReader
    {
      get { throw new NotSupportedException(); }
    }
    #endregion
  }
}
GlobalDbResourceProvider از کلاس پایه‌ای که در بالا شرح داده شد مشتق شده است. بنابراین تنها بخش‌های موردنیاز یعنی متد CreateResourceManager و پراپرتی ResourceReader در این کلاس پیاده‌سازی شده است.
در اینجا نمونه مخصوص کلاس ResourceManager (همان DbResourceManager) با توجه به نام فایل مربوط به منبع کلی تولید می‌شود. نام فایل در اینجا همان چیزی است که در دیتابیس برای نام منبع مربوطه ذخیره می‌شود. ساختار آن بعدا بحث می‌شود.
همان‌طور که می‌بینید برای پراپرتی ResourceReader خطای عدم پشتیبانی صادر می‌شود. دلیل آن در قسمت قبل و نیز به‌صورت کمی دقیق‌تر در ادامه آورده شده است.

کلاس LocalDbResourceProvider
برای منابع محلی نیز از طرحی مشابه نمونه پیش‌فرض ASP.NET که در قسمت قبل نشان داده شد، استفاده شده است.
using System.Resources;
namespace DbResourceProvider
{
  public class LocalDbResourceProvider : BaseDbResourceProvider
  {
    private readonly string _virtualPath;
    public LocalDbResourceProvider(string virtualPath)
    {
      _virtualPath = virtualPath;
    }
    #region Implementation of BaseDbResourceProvider
    protected override DbResourceManager CreateResourceManager()
    {
      return new DbResourceManager(_virtualPath);
    }
    public override IResourceReader ResourceReader
    {
      get { return new DbResourceReader(_virtualPath); }
    }
    #endregion
  }
}
این کلاس نیز از کلاس پایه‌ای BaseDbResourceProvider مشتق شده و پیاده‌سازی‌های مخصوص منابع محلی برای متد CreateResourceManager و پراپرتی ResourceReader در آن انجام شده است.
در متد CreateResourceManager کار تولید نمونه‌ای از DbResourceManager با استفاده از مسیر مجازی صفحه درخواستی انجام می‌شود. این فرایند شبیه به پیاده‌سازی پیش‌فرض ASP.NET است. در واقع در پیاده‌سازی جاری، نام منابع محلی همنام با مسیر مجازی متناظر آن‌ها در دیتابیس ذخیره می‌شود. درباره ساختار جدول دیتابیس بعدا بحث می‌شود.
در این کلاس کار بازخوانی کلیدهای موجود برای پراپرتی‌های موجود در یک صفحه از طریق نمونه‌ای از کلاس DbResourceReader انجام شده است. شرح این کلاس در ادامه آمده است. 

نکته: همانطور که در قسمت قبل هم اشاره کوتاهی شده بود، از خاصیت ResourceReader در پرووایدر منابع برای تعیین تمام پراپرتی‌های موجود در منبع استفاده می‌شود تا کار جستجوی کلیدهای موردنیاز در عبارات بومی‌سازی ضمنی برای رندر صفحه وب راحت‌تر انجام شود. بنابراین از این پراپرتی تنها در پرووایدر منابع محلی استفاده می‌شود. ازآنجاکه در عبارات بومی‌سازی ضمنی تنها قسمت اول نام کلید ورودی منبع آورده می‌شود، بنابراین قسمت دوم (و یا قسمت‌های بعدی) کلید موردنظر که همان نام پراپرتی کنترل متناظر است از جستجو میان ورودی‌های یافته شده توسط این پراپرتی بدست می‌آید تا ASP.NET بداند که برای رندر صفحه چه پراپرتی‌هایی نیاز به رجوع به پرووایدر منبع محلی مربوطه دارد (برای آشنایی بیشتر با عبارت بومی‌سازی ضمنی رجوع شود به قسمت قبل).

نکته: دقت کنید که پس از اولین درخواست، خروجی حاصل از enumerator این ResourceReader کش می‌شود تا در درخواست‌های بعدی از آن استفاده شود. بنابراین در حالت عادی، به ازای هر صفحه تنها یکبار این پراپرتی فراخوانده می‌شود. درباره این enumerator در ادامه بحث شده است.

کلاس DbResourceManager
کار اصلی مدیریت و بازیابی ورودی‌های منابع از دیتابیس از طریق کلاس DbResourceManager انجام می‌شود. نمونه‌ای بسیار ساده و اولیه از این کلاس را در زیر مشاهده می‌کنید:
using System.Globalization;
using DbResourceProvider.Data;
namespace DbResourceProvider
{
  public class DbResourceManager
  {
    private readonly string _resourceName;
    public DbResourceManager(string resourceName)
    {
      _resourceName = resourceName;
    }
    public object GetObject(string resourceKey, CultureInfo culture)
    {
      var data = new ResourceData();
      return data.GetResource(_resourceName, resourceKey, culture.Name).Value;
    }
  }
}
کار استخراج ورودی‌های منابع با استفاده از نام منبع درخواستی در این کلاس مدیریت خواهد شد. این کلاس با استفاده نام منیع درخواستی به عنوان پارامتر کانستراکتور ساخته می‌شود. با استفاده از متد GetObject که نام کلید ورودی موردنظر و کالچر مربوطه را به عنوان پارامتر ورودی دریافت می‌کند فرایند استخراج انجام می‌شود.
برای کپسوله‌سازی عملیات از کلاس جداگانه‌ای (ResourceData) برای تبادل با دیتابیس استفاده شده است. شرح بیشتر درباره این کلاس و نیز پیاده سازی کامل‌تر کلاس DbResourceManager به همراه مدیریت کش ورودی‌های منابع و نیز عملیات fallback در مطلب بعدی آورده می‌شود.

کلاس DbResourceReader
این کلاس که درواقع پیاده‌سازی اینترفیس IResourceReader است برای یافتن تمام کلیدهای تعریف شده برای یک منبع به‌کار می‌رود، پیاده‌سازی آن نیز به صورت زیر است:
using System.Collections;
using System.Resources;
using System.Security;
using DbResourceProvider.Data;
namespace DbResourceProvider
{
  public class DbResourceReader : IResourceReader
  {
    private readonly string _resourceName;
    private readonly string _culture;
    public DbResourceReader(string resourceName, string culture = "")
    {
      _resourceName = resourceName;
      _culture = culture;
    }
    #region Implementation of IResourceReader
    public void Close() { }
    public IDictionaryEnumerator GetEnumerator()
    {
      return new DbResourceEnumerator(new ResourceData().GetResources(_resourceName, _culture));
    }
    #endregion
    #region Implementation of IEnumerable
    IEnumerator IEnumerable.GetEnumerator()
    {
      return GetEnumerator();
    }
    #endregion
    #region Implementation of IDisposable
    public void Dispose()
    {
      Close();
    }
    #endregion
  }
}
این کلاس تنها با استفاده از نام منبع و عنوان کالچر موردنظر کار بازخوانی ورودی‌های موجود را انجام می‌دهد.
تنها نکته مهم در کد بالا متد GetEnumerator است که نمونه‌ای از اینترفیس IDictionaryEnumerator را برمی‌گرداند. در اینجا از کلاس DbResourceEnumerator که برای کار با دیتابیس طراحی شده، استفاده شده است. همانطور که قبلا هم اشاره شده بود، هر یک از اعضای این enumerator از نوع DictionaryEntry هستند که یک struct است. این کلاس در ادامه شرح داده شده است.
متد Close برای بستن و از بین بردن منابعی است که در تهیه enumerator موردبحث نقش داشته‌اند. مثل منایع شبکه‌ای یا فایلی که باید قبل از اتمام کار با این کلاس به صورت کامل بسته شوند. هرچند در نمونه جاری چنین موردی وجود ندارد و بنابراین این متد بلااستفاده است.
در کلاس فوق نیز برای دریافت اطلاعات از ResourceData استفاده شده است که بعدا به همراه ساختار مناسب جدول دیتابیس شرح داده می‌شود.
 
نکته: دقت کنید که در پیاده‌سازی نشان داده شده برای کلاس LocalDbResourceProvider برای یافتن ورودی‌های موجود از مقدار پیش‌فرض (یعنی رشته خالی) برای کالچر استفاده شده است تا از ورودی‌های پیش‌فرض که در حالت عادی باید شامل تمام موارد تعریف شده موجود هستند استفاده شود (قبلا هم شرح داده شد که منبع اصلی و پیش‌فرض یعنی همانی که برای زبان پیش‌فرض برنامه درنظر گرفته می‌شود و بدون نام کالچر مربوطه است، باید شامل حداکثر ورودی‌های تعریف شده باشد. منابع مربوطه به سایر کالچرها می‌توانند همه این ورودی‌های تعریف‌شده در منبع اصلی و یا قسمتی از آن را شامل شوند. عملیات fallback تضمین می‌دهد که درنهایت نزدیک‌ترین گزینه متناظر با درخواست جاری را برگشت دهد).
 
کلاس DbResourceEnumerator
کلاس دیگری که در اینجا استفاده شده است، DbResourceEnumerator است. این کلاس در واقع پیاده سازی اینترفیس IDictionaryEnumerator است. محتوای این کلاس در زیر آورده شده است:
using System.Collections;
using System.Collections.Generic;
using DbResourceProvider.Models;
namespace DbResourceProvider
{
  public sealed class DbResourceEnumerator : IDictionaryEnumerator
  {
    private readonly List<Resource> _resources;
    private int _dataPosition;
    public DbResourceEnumerator(List<Resource> resources)
    {
      _resources = resources;
      Reset();
    }
    public DictionaryEntry Entry
    {
      get
      {
        var resource = _resources[_dataPosition];
        return new DictionaryEntry(resource.Key, resource.Value);
      }
    }
    public object Key { get { return Entry.Key; } }
    public object Value { get { return Entry.Value; } }
    public object Current { get { return Entry; } }
    public bool MoveNext()
    {
      if (_dataPosition >= _resources.Count - 1) return false;
      ++_dataPosition;
      return true;
    }
    public void Reset()
    {
      _dataPosition = -1;
    }
  }
}
تفاوت این اینترفیس با اینترفیس IEnumerable در سه عضو اضافی است که برای استفاده در سیستم مدیریت منابع ASP.NET نیاز است. همان‌طور که در کد بالا مشاهده می‌کنید این سه عضو عبارتند از پراپرتی‌های Entry و Key و Value. پراپرتی Entry که ورودی جاری در enumerator را مشخص می‌کند از نوع DictionaryEntry است. پراپرتی‌های Key و Value هم که از نوع object تعریف شده‌اند برای کلید و مقدار ورودی جاری استفاده می‌شوند.
این کلاس لیستی از Resource به عنوان پارامتر کانستراکتور برای تولید enumerator دریافت می‌کند. کلاس Resource مدل تولیدی از ساختار جدول دیتابیس برای ذخیره ورودی‌های منابع است که در مطلب بعدی شرح داده می‌شود. بقیه قسمت‌های کد فوق هم پیاده‌سازی معمولی یک enumerator است.

نکته: به جای تعریف کلاس جداگانه‌ای برای enumerator اینترفیس IResourceProvider می‌توان از enumerator کلاس‌هایی که IDictionary را پیاده‌سازی کرده‌اند نیز استفاده کرد، مانند کلاس <Dictionary<object,object یا ListDictionary.
 
تنظیمات فایل کانفیگ
برای اجبار کردن ASP.NET به استفاده از Factory موردنظر باید تنظیمات زیر را در فایل web.config اعمال کرد:
<system.web>
    ...
    <globalization resourceProviderFactoryType=" نام کامل اسمبلی مربوطه ,نام پرووایدر فکتوری به همراه فضای نام آن " />
    ...
</system.web>
روش نشان داده شده در بالا حالت کلی تعریف و تنظیم یک نوع داده در فایل کانفیگ را نشان می‌دهد. درباره نام کامل اسمبلی در اینجا شرح داده شده است.
مثلا برای پیاده‌سازی نشان داده شده در این مطلب خواهیم داشت:
<globalization resourceProviderFactoryType="DbResourceProvider.DbResourceProviderFactory, DbResourceProvider" />

در مطلب بعدی درباره ساختار مناسب جدول یا جداول دیتابیس برای ذخیره ورودهای منابع و نیز پیاده‌سازی کامل‌تر کلاس‌های مورداستفاده بحث خواهد شد.

منابع:
مطالب
تنظیمات و نکات کاربردی کتابخانه‌ی JSON.NET
پس از بررسی مقدماتی امکانات کتابخانه‌ی JSON.NET، در ادامه به تعدادی از تنظیمات کاربردی آن با ذکر مثال‌هایی خواهیم پرداخت.


گرفتن خروجی CamelCase از JSON.NET

یک سری از کتابخانه‌های جاوا اسکریپتی سمت کلاینت، به نام‌های خواص CamelCase نیاز دارند و حالت پیش فرض اصول نامگذاری خواص در دات نت عکس آن است. برای مثال بجای UserName به userName نیاز دارند تا بتوانند صحیح کار کنند.
روش اول حل این مشکل، استفاده از ویژگی JsonProperty بر روی تک تک خواص و مشخص کردن نام‌های مورد نیاز کتابخانه‌ی جاوا اسکریپتی به صورت صریح است.
روش دوم، استفاده از تنظیمات ContractResolver می‌باشد که با تنظیم آن به CamelCasePropertyNamesContractResolver به صورت خودکار به تمامی خواص به صورت یکسانی اعمال می‌گردد:
var json = JsonConvert.SerializeObject(obj, new JsonSerializerSettings
{
   ContractResolver = new CamelCasePropertyNamesContractResolver()
});


درج نام‌های المان‌های یک Enum در خروجی JSON

اگر یکی از عناصر در حال تبدیل به JSON، از نوع enum باشد، به صورت پیش فرض مقدار عددی آن در JSON نهایی درج می‌گردد:
using Newtonsoft.Json;

namespace JsonNetTests
{
    public enum Color
    {
        Red,
        Green,
        Blue,
        White
    }

    public class Item
    {
        public string Name { set; get; }
        public Color Color { set; get; }
    }

    public class EnumTests
    {
        public string GetJson()
        {
            var item = new Item
            {
                Name = "Item 1",
                Color = Color.Blue 
            };

            return JsonConvert.SerializeObject(item, Formatting.Indented);
        }
    }
}
با این خروجی:
{
  "Name": "Item 1",
  "Color": 2
}
اگر علاقمند هستید که بجای عدد 2، دقیقا مقدار Blue در خروجی JSON درج گردد، می‌توان به یکی از دو روش ذیل عمل کرد:
الف) مزین کردن خاصیت از نوع enum به ویژگی JsonConverter از نوع StringEnumConverter:
  [JsonConverter(typeof(StringEnumConverter))]
  public Color Color { set; get; }
ب) و یا اگر می‌خواهید این تنظیم به تمام خواص از نوع enum به صورت یکسانی اعمال شود، می‌توان نوشت:
return JsonConvert.SerializeObject(item, new JsonSerializerSettings
{
   Formatting = Formatting.Indented,
   Converters = { new StringEnumConverter() }
});


تهیه خروجی JSON از مدل‌های مرتبط، بدون Stack overflow

دو کلاس گروه‌های محصولات و محصولات ذیل را درنظر بگیرید:
   public class Category
    {
        public int Id { get; set; }
        public string Name { get; set; }

        public virtual ICollection<Product> Products { get; set; }

        public Category()
        {
            Products = new List<Product>();
        }
    }

    public class Product
    {
        public int Id { get; set; }
        public string Name { get; set; }

        public virtual Category Category { get; set; }
    }
این نوع طراحی در Entity framework بسیار مرسوم است. در اینجا طرف‌های دیگر یک رابطه، توسط خاصیتی virtual معرفی می‌شوند که به آن‌ها خواص راهبری یا navigation properties هم می‌گویند.
با توجه به این دو کلاس، سعی کنید مثال ذیل را اجرا کرده و از آن، خروجی JSON تهیه کنید:
using System.Collections.Generic;
using Newtonsoft.Json;
using Newtonsoft.Json.Converters;

namespace JsonNetTests
{
    public class SelfReferencingLoops
    {
        public string GetJson()
        {
            var category = new Category
            {
                Id = 1,
                Name = "Category 1"
            };
            var product = new Product
            {
                Id = 1,
                Name = "Product 1"
            };

            category.Products.Add(product);
            product.Category = category;

            return JsonConvert.SerializeObject(category, new JsonSerializerSettings
            {
                Formatting = Formatting.Indented,
                Converters = { new StringEnumConverter() }
            });
        }
    }
}
برنامه با این استثناء متوقف می‌شود:
 An unhandled exception of type 'Newtonsoft.Json.JsonSerializationException' occurred in Newtonsoft.Json.dll
Additional information: Self referencing loop detected for property 'Category' with type 'JsonNetTests.Category'. Path 'Products[0]'.
اصل خطای معروف فوق «Self referencing loop detected» است. در اینجا کلاس‌هایی که به یکدیگر ارجاع می‌دهند، در حین عملیات Serialization سبب بروز یک حلقه‌ی بازگشتی بی‌نهایت شده و در آخر، برنامه با خطای stack overflow خاتمه می‌یابد.

راه حل اول:
به تنظیمات JSON.NET، مقدار ReferenceLoopHandling = ReferenceLoopHandling.Ignore را اضافه کنید تا از حلقه‌ی بازگشتی بی‌پایان جلوگیری شود:
return JsonConvert.SerializeObject(category, new JsonSerializerSettings
{
   Formatting = Formatting.Indented,
   ReferenceLoopHandling = ReferenceLoopHandling.Ignore,
   Converters = { new StringEnumConverter() }
});
راه حل دوم:
به تنظیمات JSON.NET، مقدار PreserveReferencesHandling = PreserveReferencesHandling.Objects را اضافه کنید تا مدیریت ارجاعات اشیاء توسط خود JSON.NET انجام شود:
return JsonConvert.SerializeObject(category, new JsonSerializerSettings
{
   Formatting = Formatting.Indented,
   PreserveReferencesHandling = PreserveReferencesHandling.Objects,
   Converters = { new StringEnumConverter() }
});
خروجی حالت دوم به این شکل است:
{
  "$id": "1",
  "Id": 1,
  "Name": "Category 1",
  "Products": [
    {
      "$id": "2",
      "Id": 1,
      "Name": "Product 1",
      "Category": {
        "$ref": "1"
      }
    }
  ]
}
همانطور که ملاحظه می‌کنید، دو خاصیت $id و $ref توسط JSON.NET به خروجی JSON اضافه شده‌است تا توسط آن بتواند ارجاعات و نمونه‌های اشیاء را تشخیص دهد.
مطالب
توسعه سیستم مدیریت محتوای DNTCms - قسمت دوم

در مقاله‌ی قبل توانستیم یک سری از مدل‌های مربوط به وبلاگ را آماده کنیم. در ادامه به تکمیل آن و همچین آغاز تهیه‌ی مدل‌های مربوط به اخبار و پیغام خصوصی می‌پردازیم.
همکاران این قسمت:
سلمان معروفی

مدل گزارش دهی

    /// <summary>    
    /// Repersents a Report template for every cms section
    /// </summary>
    public class Report
    {
        #region Ctor
        /// <summary>
        /// Create one instance for <see cref="Report"/>
        /// </summary>
        public Report()
        {
            ReportedOn = DateTime.Now;
            Id = SequentialGuidGenerator.NewSequentialGuid();
        }
        #endregion

        #region Properties
        /// <summary>
        /// gets or sets identifier for Report
        /// </summary>
        public virtual Guid Id { get; set; }
        /// <summary>
        /// gets or sets reason of report
        /// </summary>
        public virtual string Reason { get; set; }
        /// <summary>
        /// gets or sets section that is reported
        /// </summary>
        public virtual ReportSection Section { get; set; }
        /// <summary>
        /// gets or sets sectionid that is reported
        /// </summary>
        public virtual long SectionId { get; set; }
        /// <summary>
        /// gets or sets type of report
        /// </summary>
        public virtual ReportType Type{ get; set; }
        /// <summary>
        /// gets or sets report's datetime
        /// </summary>
        public virtual DateTime ReportedOn { get; set; }
        /// <summary>
        /// indicate this report is read by admin
        /// </summary>
        public virtual bool IsRead { get; set; }
        #endregion

        #region NavigationProperties
        /// <summary>
        /// gets or sets id of user that is reporter
        /// </summary>
        public virtual long ReporterId { get; set; }
        /// <summary>
        /// gets or sets id of user that is reporter
        /// </summary>
        public virtual User Reporter { get; set; }
        #endregion
    }

/// <summary>
    /// Represents Report Section
    /// </summary>
   public  enum  ReportSection
    {
        News,
        Poll,
        Announcement,
        ForumTopic,
        BlogComment,
        BlogPost,
        NewsComment,
        PollComment,
        AnnouncementComment,
        ForumPost,
        User,
      ...
    }

/// <summary>
    /// Represents Type of Report
    /// </summary>
    public enum  ReportType
    {
        Spam,
        Abuse,
        Advertising,
       ...
    }

قصد داریم در این سیستم به کاربران خاصی دسترسی گزارش دادن در بخش‌های مختلف را بدهیم. این دسترسی‌ها در بخش تنظیمات سیستم قابل تغییر خواهند بود (برای مثال براساس امتیاز ، براساس تعداد پست و ... ) . این امکان می‌تواند برای مدیریت سیستم مفید باشد.
برای سیستم گزارش دهی به مانند سیستم امتیاز دهی عمل خواهیم کرد. در کلاس Report، خصوصیت ReportSection  از نوع داده‌ی شمارشی می‌باشد که در بالا تعریف آن نیز آماده است و مشخص کننده‌ی بخش‌هایی می‌باشد که لازم است امکان گزارش دهی داشته باشند. خصوصیت Type هم که از نوع شمارشی ReportType می‌باشد، مشخص کننده‌ی نوع گزارشی است که داده شده است. 
علاوه بر نوع گزارش، می‌توان دلیل گزارش را هم ذخیره کرد که برای این منظور خصوصیت Reason در نظر گرفته شده‌است. خصوصیت IsRead هم برای مدیریت این گزارشات در پنل مدیریت در نظر گرفته شده است. اگر در مقاله‌ی قبل دقت کرده باشید، متوجه وجود خصوصیتی به نام ReportsCount در کلاس BaseContent و  BaseComment خواهید شد که برای نشان دادن تعداد گزارش‌هایی است که برای آن مطلب یا نظر داده شده است، استفاده می‌شود.

کلاس پایه فایل‌های ضمیمه

 /// <summary>
    /// Represents a base class for every attachment
    /// </summary>
    public abstract class BaseAttachment
    {
        #region Ctor

        public BaseAttachment()
        {
            Id = SequentialGuidGenerator.NewSequentialGuid();
            AttachedOn = DateTime.Now;
        }
        #endregion

        #region Properties
        /// <summary>
        /// sets or gets identifier for attachment
        /// </summary>
        public virtual Guid Id { get; set; }
        /// <summary>
        /// sets or gets name for attachment
        /// </summary>
        public virtual string FileName { get; set; }
        /// <summary>
        /// sets or gets type of attachment
        /// </summary>
        public virtual string ContentType { get; set; }
        /// <summary>
        /// sets or gets size of attachment
        /// </summary>
        public virtual long Size { get; set; }
        /// <summary>
        /// sets or gets Extention of attachment
        /// </summary>
        public virtual string Extension { get; set; }
        /// <summary>
        /// sets or gets bytes of data
        /// </summary>
        //public byte[] Data { get; set; }
        /// <summary>
        /// sets or gets Creation Date
        /// </summary>
        public virtual DateTime AttachedOn { get; set; }
        /// <summary>
        /// gets or sets counts of download this file
        /// </summary>
        public virtual long DownloadsCount { get; set; }
        /// <summary>
        /// gets or sets datetime that is modified
        /// </summary>
        public virtual DateTime ModifiedOn { get; set; }
        /// <summary>
        /// gets or sets section that this file attached there
        /// </summary>
        public virtual AttachmentSection Section { get; set; }
        /// <summary>
        /// gets or sets information of user agent 
        /// </summary>
        public virtual string Agent { get; set; }
        #endregion

        #region NavigationProperties
        /// <summary>
        /// sets or gets identifier of attachment's owner
        /// </summary>
        public virtual long OwnerId { get; set; }
        /// <summary>
        /// sets or gets identifier of attachment's owner
        /// </summary>
        public virtual User Owner { get; set; }
        #endregion
    }



    public enum  AttachmentSection
    {
        News,
        Announcement,
        ForumTopic,
        Conversation,
        BlogComment,
        NewsComment,
        PollComment,
        AnnouncementComment,
        ForumPost,
        BlogPost,
        Group,
        ...
    }

کلاس بالا اکثر خصوصیات لازم برای مدل Attachment ما را در خود دارد. قصد داریم از ارث بری TPH برای مدیریت فایل‌های ضمیمه استفاده کنیم. در سیستم بسته‌ی ما، تنها کاربران احراز هویت شده می‌توانند فایل ضمیمه کنند و برای همین منظور OwnerId را که همان ارسال کننده‌ی فایل می‌باشد، به صورت Nullable در نظر نگرفته‌ایم.
یک سری از مشخصات که نیاز به توضیح اضافی ندارند، ولی خصوصیت AttachmentSection که از نوع شمارشی AttachmentSection است، برای دسترسی راحت کاربر به فایل‌های ارسالی خود در پنل کاربری در نظر گرفته شده است. برای بخش‌های (وبلاگ - اخبار - نظرسنجی‌ها - آگهی‌ها - انجمن)  که نیاز به Privacy خاصی نیست و احراز هویت کفایت می‌کند، مدل زیر را در نظر گرفته ایم:

مدل فایل‌های ضمیمه عمومی

 /// <summary>
    /// Repersent the attachment for file
    /// </summary>
    public class Attachment : BaseAttachment
    {
       
    }
  مدل بالا صرفا برای بخش‌های مذکور کفایت خواهد کرد. در ادامه مقالات، برای بخش‌هایی مانند پیغام خصوصی، گروه‌هایی که کاربران ایجاد می‌کنند، برای انتشار تجربیات خود و هر بخشی که اضافه شود و نیاز به Privacy داشته باشد، نیاز خواهند بود تا مدل Attachment آنها با خود بخش هم در ارتباط باشد و تمام خصوصیت آنها که اکثرا کلید خارجی خواهند بود به صورت Nullable تعریف شوند.
مدل اخبار
 /// <summary>
    /// Represents one news item 
    /// </summary>
    public class NewsItem : BaseContent
    {
        #region Ctor
        /// <summary>
        /// create one instance of <see cref="NewsItem"/>
        /// </summary>
        public NewsItem()
        {
            Rating = new Rating();
            PublishedOn = DateTime.Now;
        }
        #endregion

        #region Properties
        /// <summary>
        /// indicating that this news show on sidebar
        /// </summary>
        public virtual bool ShowOnSideBar { get; set; }
        /// <summary>
        /// indicate this NewsItem is approved by admin if NewsItem.Moderate==true
        /// </summary>
        public virtual bool IsApproved { get; set; }

        #endregion

        #region NavigationProperties

        /// <summary>
        /// gets or sets  newsitem's Reviews
        /// </summary>
        public ICollection<NewsComment> Comments { get; set; }

        #endregion
    }

                  کلاس بالا نشان دهنده‌ی اشتراک‌های ما خواهند بود. این مدل ما هم از کلاس پایه‌ی BaseContent بحث شده در مقاله‌ی قبل، ارث بری کرده و علاوه بر آن دو خصوصیت دیگر تحت عنوان IsApproved برای اعمال مدیریتی در نظر گرفته شده است (اگر در بخش تنظیمات سیستم اخبار، مدیریت تصمیم گرفته باشد تا اخبار جدید به اشتراک گذاشته شده با تأیید مدیریتی منتشر شوند) و خصوصیت ShowOnSideBar هم به عنوان یک تنظیم مدیریتی برای خبر خاصی در نظر گرفته شده که لازم است به صورت sticky در سایدبار نمایش داده شود.
برای اخبار نیز امکان ارسال نظر خواهیم داشت که برای این منظور لیستی از مدل زیر (NewsComment) در مدل بالا تعریف شده است .

مدل نظرات اخبار 

 public class NewsComment : BaseComment
    {
        #region Ctor
        public NewsComment()
        {
            Rating = new Rating();
            CreatedOn = DateTime.Now;

        }
        #endregion

        #region NavigationProperties

        /// <summary>
        /// gets or sets body of blog NewsItem's comment
        /// </summary>
        public virtual long? ReplyId { get; set; }
        /// <summary>
        /// gets or sets body of blog NewsItem's comment
        /// </summary>
        public virtual NewsComment Reply { get; set; }
        /// <summary>
        /// gets or sets body of blog NewsItem's comment
        /// </summary>
        public virtual ICollection<NewsComment> Children { get; set; }
        /// <summary>
        /// gets or sets NewsItem that this comment sent to it
        /// </summary>
        public virtual NewsItem NewsItem { get; set; }
        /// <summary>
        /// gets or sets NewsItem'Id that this comment sent to it
        /// </summary>
        public virtual long NewsItemId { get; set; }
        #endregion
    }

                           مدل بالا نشان دهنده‌ی نظرات داده شده‌ی برای اخبار می‌باشند که از کلاس BaseComment بحث شده در مقاله‌ی قبل ارث بری کرده و ساختار درختی آن نیز مشخص است و همچنین برای اعمال ارتباط یک به چند نیز خصوصیتی تحت عنوان NewsItem  با کلید NewsItemId در این کلاس در نظر گرفته شده است.

مدل‌های پیغام خصوصی
/// <summary>
    /// Indicate one conversation
    /// </summary>
    public class Conversation
    {
        #region Ctor
        /// <summary>
        /// create one instance of <see cref="Conversation"/>
        /// </summary>
        public Conversation()
        {
            Id = SequentialGuidGenerator.NewSequentialGuid();
            SentOn = DateTime.Now;
        }
        #endregion

        #region Properties
        /// <summary>
        /// gets or sets identifier of record
        /// </summary>
        public virtual Guid Id { get; set; }
        /// <summary>
        /// represents this conversaion is seen
        /// </summary>
        public virtual bool IsRead { get; set; }
        /// <summary>
        /// gets or sets subject of this conversation
        /// </summary>
        public virtual string Subject { get; set; }
        /// <summary>
        /// gets or sets Date that this record added
        /// </summary>
        public virtual DateTime SentOn { get; set; }
        /// <summary>
        /// indicate this record deleted by sender
        /// </summary>
        public virtual bool DeletedBySender { get; set; }
        /// <summary>
        /// indicate this record deleted by receiver
        /// </summary>
        public virtual bool DeletedByReceiver { get; set; }
        /// <summary>
        /// gets or sets Messagescount that Unread  by sender of this conversation
        /// </summary>
        public virtual int UnReadSenderMessagesCount { get; set; }
        /// <summary>
        /// gets or sets Messagescount that Unread  by receiver of this conversation
        /// </summary>
        public virtual int UnReadReceiverMessagesCount { get; set; }
        /// <summary>
        /// gets or sets Messagescount of this conversation for increase performance
        /// </summary>
        public virtual int MessagesCount { get; set; }
        #endregion

        #region NavigationProperties
        /// <summary>
        /// gets or sets if of  user that start this conversation
        /// </summary>
        public virtual long SenderId { get; set; }
        /// <summary>
        /// gets or sets user that start this conversation
        /// </summary>
        public virtual User Sender { get; set; }
        /// <summary>
        /// gets or sets id of  user that is recipient
        /// </summary>
        public virtual long ReceiverId { get; set; }
        /// <summary>
        /// gets or sets   user that is recipient
        /// </summary>
        public virtual User Receiver { get; set; }
        /// <summary>
        /// get or set Messages of this conversation
        /// </summary>
        public virtual ICollection<ConversationReply> Messages { get; set; }
        /// <summary>
        /// get or set Attachments that attached in this conversation
        /// </summary>
        public virtual ICollection<ConversationAttachment> Attachments { get; set; }
        #endregion

مدل بالا نشان دهنده‌ی گفتگوی بین دو کاربر می‌باشد. هر گفتگو امکان دارد با موضوع خاصی ایجاد شود و مسلما یک کاربر به‌عنوان دریافت کننده و کاربر دیگری بعنوان ارسال کننده خواهد بود. برای این منظور خصوصیات Receiver و Sender که از نوع User هستند را در این کلاس در نظر گرفته‌ایم.
خصوصیات DeletedBySender و DeletedByReceiver هم برای این در نظر گفته شده‌اند که اگر یک طرف این گفتگو خواهان حذف آن باشد، برای آن کاربر حذف نرم انجام دهیم و فعلا برای کاربر مقابل قابل دسترسی باشد.
UnReadSenderMessagesCount و UnReadReceiverMessagesCount هم برای بالا بردن کارآیی سیستم در نظر گفته شده‌اند و در واقع تعداد پیغام‌های خوانده نشده در یک گفتگو به صورت متمایز برای هر دو طرف، ذخیره می‌شود. هر گفتگو شامل یکسری پیغام رد و بدل شده خواهد بود که بدین منظور لیستی از ConversationReply‌ها را در مدل بالا تعریف کرده‌ایم.
در هر گفتگو یکسری فایل هم ممکن است ضمیمه شود ، برای این منظور هم یک لیستی از کلاس ConversationAttachment در مدل گفتگو تعریف شده است که در ادامه پیاده سازی کلاس ConversationAttachment را هم خواهیم دید.   
مدل  ConversationReply به شکل زیر می‌باشد:

  /// <summary>
    /// Represents One Reply to Conversation
    /// </summary>
    public class ConversationReply
    {
        #region Ctor
        /// <summary>
        /// create one instance of <see cref="ConversationReply"/>
        /// </summary>
        public ConversationReply()
        {
            Id = SequentialGuidGenerator.NewSequentialGuid();
            SentOn = DateTime.Now;
        }
        #endregion

        #region Properties
        /// <summary>
        /// gets or sets identifier of record
        /// </summary>
        public virtual Guid Id { get; set; }
        /// <summary>
        /// represents this conversaionReply is seen
        /// </summary>
        public virtual bool IsRead { get; set; }
        /// <summary>
        /// gets or sets body of this conversationReply
        /// </summary>
        public virtual string Body { get; set; }
        /// <summary>
        /// gets or sets Date that this record added
        /// </summary>
        public virtual DateTime SentOn { get; set; }
        #endregion

        #region NavigationProperties
        /// <summary>
        /// gets or sets  Parent's Id Of this ConversationReply
        /// </summary>
        public virtual Guid? ParentId { get; set; }
        /// <summary>
        /// gets or sets Parent Of this ConversationReply
        /// </summary>
        public virtual ConversationReply Parent { get; set; }
        /// <summary>
        /// get or set Children Of this ConversationReply
        /// </summary>
        public virtual ICollection<ConversationReply> Children { get; set; }
        /// <summary>
        /// gets or sets if of  user that start this conversationReply
        /// </summary>
        public virtual long SenderId { get; set; }
        /// <summary>
        /// gets or sets user that start this conversationReply
        /// </summary>
        public virtual User Sender { get; set; }
        /// <summary>
        /// gets or sets Conversation that this message sent in it 
        /// </summary>
        public virtual Conversation Conversation{ get; set; }
        /// <summary>
        /// gets or sets Id of Conversation that this message sent in it 
        /// </summary>
        public virtual Guid ConversationId { get; set; }
        #endregion
    }

مدل بالا نشان دهنده‌ی پیغام‌های داده شده در یک گفتگو با موضوعی خاص می‌باشد. ساختار درختی آن هم برای ایجاد امکان جواب دهی برای پیغام‌ها در نظر گرفته شده است (الزامی نیست). هر پیغام در یک گفتگو ارسال شده و یک ارسال کننده نیز دارد که برای این منظور به ترتیب دو خصوصیت Conversation از نوع کلاس Conversation و Sender از نوع User در نظر گرفته‌ایم.  
با توجه به وجود Privacy در گفتگو نیاز است تا مدل فایل ضمیمه بخش گفتگو‌ها به شکل زیر باشد:

/// <summary>
    /// Represents the attachment That attached in Conversation
    /// </summary>
    public class ConversationAttachment : BaseAttachment
    {
        #region NavigationProperties

        public virtual Conversation Conversation { get; set; }
        public virtual Guid? ConversationId { get; set; }
        #endregion
    }

همانطور که کمی بالاتر بحث شد، قصد اعمال ارث بری TPH را برای مدیریت فایل‌های ضمیمه داریم. برای این منظور مدل بالا نیز از کلاس BaseAttachment ارث بری کرده و دو خصوصیت اضافه هم برای اعمال ارتباط یک به چند با گفتگو خواهد داشت. توجه کنید که ConversationId به صورت Nullable تعریف شده‌است.

نتیجه این قسمت

مطالب
تبادل داده ها بین لایه ها- قسمت دوم

قسمت اول : تبادل داده‌ها بین لایه ها- قسمت اول  

روش دوم: Uniform(Entity classes)

روش دیگر پاس دادن داده‌ها، روش uniform  است. در این روش کلاس‌های Entity، یک سری کلاس ساده به همراه یکسری Property ‌های Get و Set می‌باشند. این کلاس‌ها شامل هیچ منطق کاری نمی‌باشند. برای مثال کلاس CustomerEntity که دارای دو Property ، Customer Name  و Customer Code می‌باشد. شما می‌توانید تمام Entity ‌ها را به صورت یک پروژه‌ی مجزا ایجاد کرده و به تمام لایه‌ها رفرنس دهید. 


public class CustomerEntity
{
    protected string _CustomerName = "";
    protected string _CustomerCode = "";
    public string CustomerCode
    {
        get { return _CustomerCode; }
        set { _CustomerCode = value; }
    }
    public string CustomerName
    {
        get { return _CustomerName; }
        set { _CustomerName = value; }
    }
}

خوب، اجازه دهید تا از CustomerDal شروع کنیم. این کلاس یک Collection از CustomerEntity  را بر می‌گرداند و همچنین یک CustomerEntity را برای اضافه کردن به دیتابیس . توجه داشته باشید که لایه Data Access وظیفه دارد تا دیتای دریافتی از دیتابیس را به CustomerEntity تبدیل کند. 

public class CustomerDal
{
    public List<CustomerEntity> getCustomers()
    {
        // fetch customer records
        return new List<CustomerEntity>();
    }
    public bool Add(CustomerEntity obj)
    {
        // Insert in to DB
        return true;
    }
}

لایه Middle از CustomerEntity ارث بری می‌کند و یکسری operation را  به entity class اضافه خواهد کرد. داده‌ها در قالب Entity Class به لایه Data Access ارسال می‌شوند و در همین قالب نیز بازگشت داده می‌شوند. این مسئله در کد ذیل به روشنی مشاهده می‌شود. 

public class Customer : CustomerEntity
{
   
    public List<CustomerEntity> getCustomers()
    {
        CustomerDal obj = new CustomerDal();
        
        return obj.getCustomers();
    }
    public void Add()
    {
        CustomerDal obj = new CustomerDal();
        obj.Add(this);
    }
}

لایه UI هم با تعریف یک Customer و فراخوانی operation ‌های مربوط به آن، داده‌ی مد نظر خود را در قالب CustomerEntity بازیابی خواهد کرد. اگر بخواهیم عمکرد روش uniform را خلاصه کنیم باید بگوییم، در این روش دیتای رد و بدل شده‌ی مابین کلیه لایه‌ها با یک ساختار استاندارد، یعنی Entity پاس داده می‌شوند.

مزایا و معایب روش uniform

مزایا

·Strongly typed به صورت  در تمامی لایه‌ها قابل دسترسی و استفاده می‌باشد. 

· به دلیل اینکه از ساختار عمومی Entity  استفاده می‌کند، بنابراین فقط یکبار نیاز به تبدیل داده‌ها وجود دارد. به این معنی که کافی است یک بار دیتای واکشی شده از دیتابیس را به یک ساختار Entity تبدیل کنید و در ادامه بدون هیچ تبدیل دیگری از این Entity استفاده کنید.

معایب

· تنها مشکلی که این روش دارد، مشکلی است به نام Double Loop . هنگامیکه شما در مورد کلاس‌های entity بحث می‌کنید، ساختار‌های دنیای واقعی را مدل می‌کنید. حال فرض کنید شما به دلیل یکسری مسایل فنی دیتابیس خود را Optimize  کرده اید. بنابراین ساختار دنیای واقعی با ساختاری که شما در نرم افزار مدل کرده‌اید متفاوت می‌باشد. بگذارید یک مثال بزنیم؛ فرض کنید که یک customer دارید، به همراه یکسری Address. همان طور که ذکر کردیم، به دلیل برخی مسایل فنی ( denormalized ) به صورت یک جدول در دیتا بیس ذخیره شده است. بنابراین سرعت واکشی اطلاعات بیشتر است. اما خوب اگر ما بخواهیم این ساختار را در دنیای واقعی بررسی کنیم، ممکن است با یک ساختار یک به چند مانند شکل ذیل برخورد کنیم. 

بنابراین مجبوریم یکسری کد جهت این تبدیل همانند کد ذیل بنویسیم.

foreach (DataRow o1 in oCustomers.Tables[0].Rows)
{
    obj.Add(new CustomerEntyityAddress()); // Fills customer
    foreach (DataRow o in oAddress.Tables[0].Rows)
    {
        obj[0].Add(new AddressEntity()); // Fills address
    }
}


مطالب
کنترل شرایط تاثیرگذار بر روی یک نقش در ASP.NET MVC
در سایت جاری، مباحث زیادی در مورد دسترسی یک نقش به اکشن متدها مطرح شده است. در این مقالات یاد گرفته‌ایم اگر اکشن متدی به ویژگی Authorization مزین گردد، دسترسی این اکشن متد تنها به کاربران لاگین شده خلاصه شده و اگر پارامتر Roles را با نام نقش‌ها مقداردهی کنیم، تنها کاربرانی که آن نقش را دارند، به این اکشن متد دسترسی خواهند داشت. ولی گاهی اوقات شرایطی ایجاد میشود که مشخص نیست این نقش در حال حاضر باید دسترسی به اکشن متد مورد نظر را داشته باشد یا خیر؛ این مثال را در نظر بگیرید:
در یک سیستم حسابداری یا هر سیستم مشابهی، موقعی که یک سند در سیستم درج میشود، نقش‌های زیادی میتوانند درگیر این عمل باشند:
Create می تواند یک سند حسابداری را ایجاد کند.
Edit میتواند یک سند حسابداری را ویرایش کند.

کاربری که نقش edit را دارد توانایی ویرایش اسناد درج شده در سیستم را دارد ولی اسناد حسابداری تنها در همان روز ثبت، امکان ویرایش دارند و پس از پایان ساعاتی کاری یا از روز بعد دیگر قابل ویرایش نبوده و نباید کسی توانایی ویرایش آن را داشته باشد. به همین دلیل، در این نقطه زمانی، دیگر کاربر Edit نباید بتواند این اکشن متد را صدا بزند. به همین علت باید دسترسی او را بر روی سندهای ماقبل امروز بست.

با نگاهی بر روی بسیاری از کدهای نرم افزارهای مختلف که نوشته شده‌اند میتواند دریافت بسیاری از افراد در اکشن مربوطه یا هر دو اکشن Get و Post یک شرط قرار داده و با بررسی اینکه سند متعلق به امروز نیست پیامی را به کاربر نمایش میدهند؛ ولی این نکته باعث میشود که اکشن متد مربوطه تا حدی اولین اصل از اصول Solid یعنی اصل تک مسئولیتی را زیر سوال ببرد. ما در اینجا قصد داریم این موضوع بررسی را به خارج از اکشن متد مربوطه برده و قبل از رسیدن به اکشن متد مورد نظر جلوی آن را بگیریم.

با گردآوری و جمع بندی مطالب سایت تاکنون می‌توان تکه کد زیر را نوشت: 
در سایت جاری مباحث فیلترها (^ و ^) به طور مکرر مورد بررسی قرار گرفته‌است. طبق منابع ذکر شده یکی از این اکشن متدها ActionFilter بوده که دو متد زیر را در اختیار ما قرار می‌دهد:
// Called after the action method executes
void OnActionExecuted(ActionExecutedContext filterContext)

// Called before an action method executes
void OnActionExecuting(ActionExecutingContext filterContext)
اولین متد بعد از اجرای اکشن متد و دومی قبل از آن صدا زده میشود. از آنجا که ما نیاز داریم کاربر قبل از رسیدن به اکشن متد مسدود گردد؛ متد OnActionExecuting را بازنویسی میکنیم:
    public class BlockDocument : ActionFilterAttribute
    {
        public Func<IDocumentServices> _documentServices { get; set; };

        public string ParamName;
      
        public override void OnActionExecuting(ActionExecutingContext filterContext)
        {           
            var id = 0;
            if (filterContext.ActionParameters.ContainsKey(ParamName))
            {
                id =(int) (filterContext.ActionParameters[ParamName]??0);
            }
            if (IsInvalid(id))
            {
                return;
            } 
            var document = _documentServices().GetDocument(id);
            if (document.InserTime.IsPassed())
            {
                filterContext.Result = new HttpStatusCodeResult(403);
            }
        }
    }
در اینجا با استفاده از تزریق وابستگی‌ها و یک FilterProvider سفارشی، سرویس DocumentServices را در یک Func که باعث تاخیر در بارگذاری سرویس تا زمان استفاده از آن می‌گردد قرار میدهیم. سپس پارامتری که کد یا مشخصه‌ای از سند را داراست از ورودی دریافت کرده و بررسی می‌کنیم که آدرس مربوطه شامل این مشخصه میباشد یا خیر. در صورتیکه مشخصه صحت داشته باشد، سند را از طریق سرویس واکشی کرده و اگر زمان درج سند از محدوده زمانی خارج شده باشد، کاربر را به صفحه 403 هدایت میکنیم.
[BlockDocument(ParamName = "id")]
public ActionResult EditDocument(int id)
{
            //...
}
در نهایت اکشن متد مربوطه را به فیلتر نوشته شده مزین میکنیم.