تا اینجا دو مثالی را که از Mobx بررسی کردیم (مثال ورود متن و مثال کامپوننت شمارشگر)، به عمد به همراه decoratorهای @ دار آن نبودند. برای مثال در قسمت قبل، یک کلاس را با یک خاصیت ایجاد کردیم که روش مزین سازی خاصیت value آن را با observable decorator، توسط متد decorate انجام دادیم و این هم یک روش کار با MobX است؛ بدون اینکه نیاز به تنظیمات خاصی را داشته باشد:
اما اگر همان مثال بسیار سادهی ورود متن را بخواهیم توسط decoratorهای @ دار MobX پیاده سازی کنیم ... پروژهی استاندارد React ما کامپایل نخواهد شد که در این قسمت، روش رفع این مشکل را بررسی میکنیم.
بازنویسی مثال ورود متن و نمایش آن با Mobx decorators
در اینجا یک text-box، به همراه دو div در صفحه رندر خواهند شد که قرار است با ورود اطلاعاتی در text-box، یکی از آنها (text-display) این اطلاعات را به صورت معمولی و دیگری (text-display-uppercase) آنرا به صورت uppercase نمایش دهد. روش کار انجام شده هم مستقل از React است و به صورت مستقیم با استفاده از DOM API عمل شدهاست. این مثال را پیشتر در اولین قسمت بررسی MobX، ملاحظه کردید. اکنون اگر بخواهیم بجای شیءای که توسط متد observable کتابخانهی MobX محصور شدهاست:
از یک کلاس ES6 به همراه Mobx decorators استفاده کنیم، به یک چنین پروژهی جدیدی خواهیم رسید:
ابتدا یک پروژهی جدید React را ایجاد میکنیم:
در ادامه کتابخانهی mobx را نیز نصب میکنیم. برای این منظور پس از باز کردن پوشهی اصلی برنامه توسط VSCode، دکمههای ctrl+` را فشرده (ctrl+back-tick) و دستور زیر را در ترمینال ظاهر شده وارد کنید:
در ادامه، ابتدا فایل public\index.html را جهت نمایش دو div و یک text-box، ویرایش میکنیم:
سپس محتویات فایل src\index.js را نیز به نحو زیر تغییر میدهیم:
تنها تفاوت این نگارش با نگارش قبلی آن، استفاده از کلاس Text که یک کلاس ES6 به همراه MobX Decorators است، بجای یک شیء سادهی جاوا اسکریپتی میباشد. در اینجا خاصیت value به صورت observable@ تعریف شده و در نتیجهی تغییر مقدار آن در کدهای برنامه، خاصیت محاسباتی وابستهی به آن یا همان uppercase که با computed@ تزئین شده، به صورت خودکار به روز رسانی خواهد شد. متد autorun نیز به این تغییرات که حاصل فشرده شدن کلیدها هستند، واکنش نشان داده و متن دو div موجود در صفحه را به روز رسانی میکند.
اکنون اگر در همین حال، برنامه را با دستور npm start اجرا کنیم، با خطای زیر متوقف خواهیم شد:
راه حل اول: از Decorators استفاده نکنیم!
یک راه حل مشکل فوق این است که بدون هیچ تغییری در ساختار پروژهی React خود، اصلا از decorator syntax استفاده نکنیم. برای مثال اگر یک کلاس متداول MobX ای چنین شکلی را دارد:
میتوان آنرا بدون استفاده از decorator syntax، به صورت زیر نیز تعریف کرد:
نمونهی این روش را در قسمت قبل با تعریف شیء شمارشگر مشاهده کردهاید. در اینجا با توجه به اینکه Decorators در جاوا اسکریپت چیزی نیستند بجز بیان زیبای higher-order functions و higher-order functions هم توابعی هستند که توابع دیگر را با ارائهی قابلیتهای بیشتری، محصور میکنند، به همین جهت هر کاری را که بتوان با تزئین کنندهها انجام داد، همان را با توابع معمولی جاوا اسکریپتی نیز میتوان انجام داد. اینکار را در مثال فوق توسط متد decorate مشاهده میکنید. این متد ابتدا نوع کلاس خاصی را دریافت کرده و سپس در پارامتر دوم آن میتوان شیءای را تعریف کرد که خواص آن، همان خواص کلاس پارامتر اول است و مقادیر این خواص، تزئین کنندههایی هستند که قرار است برای آنها بکار گرفته شوند. مزیت این روش بدون تغییر باقی ماندن تعریف کلاس Timer در اینجا و همچنین انجام هیچگونه تغییری در ساختار پروژهی React، بدون نیاز به نصب بستههای کمکی اضافی است.
همچنین در این حالت بجای استفاده از کامپوننتهای کلاسی، باید از روش بکارگیری متد observer برای محصور کردن کامپوننت تابعی تعریف شده استفاده کرد (تا دیگر نیازی به ذکر observer class@ نباشد):
راه حل دوم: از تایپاسکریپت استفاده کنید!
create-react-app امکان ایجاد پروژههای React تایپاسکریپتی را با ذکر سوئیچ typescript نیز دارد:
پس از ایجاد پروژه، فایل tsconfig.json آنرا یافته و experimentalDecorators آنرا به true تنظیم کنید:
این تنها تغییری است که مورد نیاز میباشد و پس از آن برنامهی React جاری، بدون مشکلی میتواند با decorators کار کند.
فعالسازی MobX Decorators در پروژههای استاندارد React مبتنی بر ES6
MobX از legacy" decorators spec" پشتیبانی میکند. یعنی اگر پروژهای از spec جدید استفاده کند، دیگر نخواهد توانست با MobX فعلی کار کند. این هم مشکل MobX نیست. مشکل اینجا است که باید دانست کلا decorators در زبان جاوااسکریپت هنوز در مرحلهی آزمایشی قرار دارند و تکلیف spec نهایی و تائید شدهی آن مشخص نیست.
برای فعالسازی decorators در یک پروژهی React استاندارد مبتنی بر ES6، شاید کمی جستجو کنید و به نتایجی مانند افزودن فایل babelrc. به ریشهی پروژه و نصب افزونههایی مانند babel/plugin-proposal-decorators @babel/plugin-proposal-class-properties@ برسید. اما ... اینها بدون اجرای دستور npm run eject کار نمیکنند و اگر این دستور را اجرا کنیم، در نهایت به یک فایل package.json بسیار شلوغ خواهیم رسید (اینبار ارجاعات به Babel، Webpack و تمام ابزارهای دیگر نیز ظاهر میشوند). همچنین این عملیات نیز یک طرفهاست. یعنی از این پس قرار است کنترل تمام این پشت صحنه، در اختیار ما باشد و به روز رسانیهای بعدی create-react-app را با مشکل مواجه میکند. این گزینه صرفا مختص توسعه دهندگان پیشرفتهی React است. به همین جهت نیاز به روشی را داریم تا بتوانیم تنظیمات Webpack و کامپایلر Babel را بدون اجرای دستور npm run eject، تغییر دهیم تا در نتیجه، decorators را در آن فعال کنیم و خوشبختانه پروژهی react-app-rewired دقیقا برای همین منظور طراحی شدهاست.
بنابراین ابتدا بستههای زیر را نصب میکنیم:
بستهی react-app-rewired، امکان بازنویسی تنظیمات webpack پروژهی react را بدون eject آن میسر میکند. customize-cra نیز با استفاده از امکانات همین بسته، نگارشهای جدیدتر create-react-app را پشتیبانی میکند.
پس از نصب این پیشنیازها، فایل جدید config-overrides.js را به ریشهی پروژه، جائیکه فایل package.json قرار گرفتهاست، با محتوای زیر اضافه کنید تا پشتیبانی ازlegacy" decorators spec" فعال شوند:
در ادامه فایل package.json را گشوده و قسمت scripts آنرا برای استفادهی از react-app-rewired، به صورت زیر بازنویسی کنید تا امکان تغییر تنظیمات webpack به صورت پویا در زمان اجرای برنامه، میسر شود:
پس از این تغییرات، نیاز است دستور npm start را یکبار دیگر از ابتدا اجرا کنید. اکنون برنامه بدون مشکل کامپایل شده و خروجی بدون خطایی در مرورگر نمایش داده خواهد شد.
تنظیمات ESLint مخصوص کار با decorators
فایل ویژهی eslintrc.json. که در ریشهی پروژه قرار میگیرد (این فایل بدون نام است و فقط از پسوند تشکیل شده)، برای پروژههای MobX، باید حداقل تنظیم زیر را داشته باشد تا ESLint بتواند legacyDecorators را نیز پردازش کند:
و یا یک نمونهی غنی شدهی فایل eslintrc.json. مخصوص برنامههای React به صورت زیر است:
البته برای اینکه این تنظیمات کار کند، باید افزونههای زیر را نیز به صورت محلی در ریشهی پروژهی جاری نصب کنید (این مورد از ESLint 6x به بعد اجباری است و از بستههای global استفاده نمیکند):
پس از آن میتوان فایل config-overrides.js را به صورت زیر نیز بر اساس تنظیمات فوق، بهبود بخشید:
رفع اخطار مرتبط با decorators در VSCode
تا اینجا کار تنظیم کامپایلر babel، جهت پردازش decorators انجام شد. اما خود VSCode نیز چنین اخطاری را در پروژههایی که از decorates استفاده میکنند، نمایش میدهد:
برای رفع آن، فایل جدید tsconfig.json را در ریشهی پروژه ایجاد کرده و آنرا به صورت زیر تکمیل کنید تا ادیتور تایپاسکریپتی VSCode، دیگر خطاهای مرتبط با decorators را نمایش ندهد:
کدهای کامل این قسمت را میتوانید از اینجا دریافت کنید: state-management-with-mobx-part3.zip
import { decorate } from "mobx"; class Count { value = 0; } decorate(Count, { value: observable }); const count = new Count();
بازنویسی مثال ورود متن و نمایش آن با Mobx decorators
در اینجا یک text-box، به همراه دو div در صفحه رندر خواهند شد که قرار است با ورود اطلاعاتی در text-box، یکی از آنها (text-display) این اطلاعات را به صورت معمولی و دیگری (text-display-uppercase) آنرا به صورت uppercase نمایش دهد. روش کار انجام شده هم مستقل از React است و به صورت مستقیم با استفاده از DOM API عمل شدهاست. این مثال را پیشتر در اولین قسمت بررسی MobX، ملاحظه کردید. اکنون اگر بخواهیم بجای شیءای که توسط متد observable کتابخانهی MobX محصور شدهاست:
const text = observable({ value: "Hello world!", get uppercase() { return this.value.toUpperCase(); } });
ابتدا یک پروژهی جدید React را ایجاد میکنیم:
> create-react-app state-management-with-mobx-part3 > cd state-management-with-mobx-part3 > npm start
> npm install --save mobx
<!DOCTYPE html> <html lang="en"> <head> <title>MobX Basics, part 3</title> <meta charset="UTF-8" /> <link href="src/styles.css" /> </head> <body> <main> <input id="text-input" /> <p id="text-display"></p> <p id="text-display-uppercase"></p> </main> <script src="src/index.js"></script> </body> </html>
import { autorun, computed, observable } from "mobx"; const input = document.getElementById("text-input"); const textDisplay = document.getElementById("text-display"); const loudDisplay = document.getElementById("text-display-uppercase"); class Text { @observable value = "Hello World"; @computed get uppercase() { return this.value.toUpperCase(); } } const text = new Text(); input.addEventListener("keyup", event => { text.value = event.target.value; }); autorun(() => { input.value = text.value; textDisplay.textContent = text.value; loudDisplay.textContent = text.uppercase; });
اکنون اگر در همین حال، برنامه را با دستور npm start اجرا کنیم، با خطای زیر متوقف خواهیم شد:
./src/index.js SyntaxError: \src\index.js: Support for the experimental syntax 'decorators-legacy' isn't currently enabled (8:3): 6 | 7 | class Text { > 8 | @observable value = "Hello World"; | ^ 9 | @computed get uppercase() { 10 | return this.value.toUpperCase(); 11 | }
راه حل اول: از Decorators استفاده نکنیم!
یک راه حل مشکل فوق این است که بدون هیچ تغییری در ساختار پروژهی React خود، اصلا از decorator syntax استفاده نکنیم. برای مثال اگر یک کلاس متداول MobX ای چنین شکلی را دارد:
import { observable, computed, action } from "mobx"; class Timer { @observable start = Date.now(); @observable current = Date.now(); @computed get elapsedTime() { return this.current - this.start + "milliseconds"; } @action tick() { this.current = Date.now(); } }
import { observable, computed, action, decorate } from "mobx"; class Timer { start = Date.now(); current = Date.now(); get elapsedTime() { return this.current - this.start + "milliseconds"; } tick() { this.current = Date.now(); } } decorate(Timer, { start: observable, current: observable, elapsedTime: computed, tick: action });
همچنین در این حالت بجای استفاده از کامپوننتهای کلاسی، باید از روش بکارگیری متد observer برای محصور کردن کامپوننت تابعی تعریف شده استفاده کرد (تا دیگر نیازی به ذکر observer class@ نباشد):
const Counter = observer(({ count }) => { return ( // ... ); });
راه حل دوم: از تایپاسکریپت استفاده کنید!
create-react-app امکان ایجاد پروژههای React تایپاسکریپتی را با ذکر سوئیچ typescript نیز دارد:
> create-react-app my-proj1 --typescript
{ "compilerOptions": { // ... "experimentalDecorators": true } }
فعالسازی MobX Decorators در پروژههای استاندارد React مبتنی بر ES6
MobX از legacy" decorators spec" پشتیبانی میکند. یعنی اگر پروژهای از spec جدید استفاده کند، دیگر نخواهد توانست با MobX فعلی کار کند. این هم مشکل MobX نیست. مشکل اینجا است که باید دانست کلا decorators در زبان جاوااسکریپت هنوز در مرحلهی آزمایشی قرار دارند و تکلیف spec نهایی و تائید شدهی آن مشخص نیست.
برای فعالسازی decorators در یک پروژهی React استاندارد مبتنی بر ES6، شاید کمی جستجو کنید و به نتایجی مانند افزودن فایل babelrc. به ریشهی پروژه و نصب افزونههایی مانند babel/plugin-proposal-decorators @babel/plugin-proposal-class-properties@ برسید. اما ... اینها بدون اجرای دستور npm run eject کار نمیکنند و اگر این دستور را اجرا کنیم، در نهایت به یک فایل package.json بسیار شلوغ خواهیم رسید (اینبار ارجاعات به Babel، Webpack و تمام ابزارهای دیگر نیز ظاهر میشوند). همچنین این عملیات نیز یک طرفهاست. یعنی از این پس قرار است کنترل تمام این پشت صحنه، در اختیار ما باشد و به روز رسانیهای بعدی create-react-app را با مشکل مواجه میکند. این گزینه صرفا مختص توسعه دهندگان پیشرفتهی React است. به همین جهت نیاز به روشی را داریم تا بتوانیم تنظیمات Webpack و کامپایلر Babel را بدون اجرای دستور npm run eject، تغییر دهیم تا در نتیجه، decorators را در آن فعال کنیم و خوشبختانه پروژهی react-app-rewired دقیقا برای همین منظور طراحی شدهاست.
بنابراین ابتدا بستههای زیر را نصب میکنیم:
> npm i --save-dev customize-cra react-app-rewired
پس از نصب این پیشنیازها، فایل جدید config-overrides.js را به ریشهی پروژه، جائیکه فایل package.json قرار گرفتهاست، با محتوای زیر اضافه کنید تا پشتیبانی ازlegacy" decorators spec" فعال شوند:
const { override, addDecoratorsLegacy, disableEsLint } = require("customize-cra"); module.exports = override( // enable legacy decorators babel plugin addDecoratorsLegacy(), // disable eslint in webpack disableEsLint() );
"scripts": { "start": "react-app-rewired start", "build": "react-app-rewired build", "test": "react-app-rewired test", "eject": "react-app-rewired eject" },
تنظیمات ESLint مخصوص کار با decorators
فایل ویژهی eslintrc.json. که در ریشهی پروژه قرار میگیرد (این فایل بدون نام است و فقط از پسوند تشکیل شده)، برای پروژههای MobX، باید حداقل تنظیم زیر را داشته باشد تا ESLint بتواند legacyDecorators را نیز پردازش کند:
{ "extends": "react-app", "parserOptions": { "ecmaFeatures": { "legacyDecorators": true } } }
{ "env": { "node": true, "commonjs": true, "browser": true, "es6": true, "mocha": true }, "settings": { "react": { "version": "detect" } }, "parserOptions": { "ecmaFeatures": { "jsx": true, "legacyDecorators": true }, "ecmaVersion": 2018, "sourceType": "module" }, "plugins": [ "babel", "react", "react-hooks", "react-redux", "no-async-without-await", "css-modules", "filenames", "simple-import-sort" ], "rules": { "no-const-assign": "warn", "no-this-before-super": "warn", "constructor-super": "warn", "strict": [ "error", "safe" ], "no-debugger": "error", "brace-style": [ "error", "1tbs", { "allowSingleLine": true } ], "no-trailing-spaces": "error", "keyword-spacing": "error", "space-before-function-paren": [ "error", "never" ], "spaced-comment": [ "error", "always" ], "vars-on-top": "error", "no-undef": "error", "no-undefined": "warn", "comma-dangle": [ "error", "never" ], "quotes": [ "error", "double" ], "semi": [ "error", "always" ], "guard-for-in": "error", "no-eval": "error", "no-with": "error", "valid-typeof": "error", "no-unused-vars": "error", "no-continue": "warn", "no-extra-semi": "warn", "no-unreachable": "warn", "no-unused-expressions": "warn", "max-len": [ "warn", 80, 4 ], "react/prefer-es6-class": "warn", "react/jsx-boolean-value": "warn", "react-hooks/rules-of-hooks": "error", "react-hooks/exhaustive-deps": "warn", "react/prop-types": "off", "react-redux/mapDispatchToProps-returns-object": "off", "react-redux/prefer-separate-component-file": "off", "no-async-without-await/no-async-without-await": "warn", "css-modules/no-undef-class": "off", "filenames/match-regex": [ "off", "^[a-zA-Z]+\\.*\\b(typescript|module|locale|validate|test|action|api|reducer|saga)?\\b$", true ], "filenames/match-exported": "off", "filenames/no-index": "off", "simple-import-sort/sort": "error" }, "extends": [ "react-app", "eslint:recommended", "plugin:react/recommended", "plugin:react-redux/recommended", "plugin:css-modules/recommended" ], "globals": { "Atomics": "readonly", "SharedArrayBuffer": "readonly", "process": true } }
>npm i --save-dev eslint babel-eslint eslint-config-react-app eslint-loader eslint-plugin-babel eslint-plugin-react eslint-plugin-css-modules eslint-plugin-filenames eslint-plugin-flowtype eslint-plugin-import eslint-plugin-no-async-without-await eslint-plugin-react-hooks eslint-plugin-react-redux eslint-plugin-redux-saga eslint-plugin-simple-import-sort eslint-loader typescript
const { override, addDecoratorsLegacy, useEslintRc } = require("customize-cra"); module.exports = override( addDecoratorsLegacy(), useEslintRc(".eslintrc.json") );
رفع اخطار مرتبط با decorators در VSCode
تا اینجا کار تنظیم کامپایلر babel، جهت پردازش decorators انجام شد. اما خود VSCode نیز چنین اخطاری را در پروژههایی که از decorates استفاده میکنند، نمایش میدهد:
Experimental support for decorators is a feature that is subject to change in a future release. Set the 'experimentalDecorators' option in your 'tsconfig' or 'jsconfig' to remove this warning.ts(1219)
{ "compilerOptions": { "experimentalDecorators": true, "allowJs": true } }
کدهای کامل این قسمت را میتوانید از اینجا دریافت کنید: state-management-with-mobx-part3.zip
سلام من وقتی این خط را اجرا میکنم Install-Package structuremap این خطا را بهم میدهد
PM> Install-Package structuremap
Install-Package : The remote name could not be resolved: 'az320820.vo.msecnd.net'
At line:1 char:16
+ Install-Package <<<< structuremap
+ CategoryInfo : NotSpecified: (:) [Install-Package], WebException
+ FullyQualifiedErrorId : NuGetCmdletUnhandledException,NuGet.PowerShell.Commands.InstallPackageCommand
دو نوع حالت کلی کارکردن با EF وجود دارند: متصل و منقطع.
در حالت متصل مانند برنامههای متداول دسکتاپ، Context مورد استفاده در طول عمر صفحهی جاری زنده نگه داشته میشود. در این حالت اگر شیءایی اضافه شود، حذف شود یا تغییر کند، توسط EF ردیابی شده و تنها با فراخوانی متد SaveChanges، تمام این تغییرات به صورت یکجا به بانک اطلاعاتی اعمال میشوند.
در حالت غیرمتصل مانند برنامههای وب، طول عمر Context در حد طول عمر یک درخواست است. پس از آن از بین خواهد رفت و دیگر فرصت ردیابی تغییرات سمت کاربر را نخواهد یافت. در این حالت به روز رسانی کلیه تغییرات انجام شده در خواص و همچنین ارتباطات اشیاء موجود، کاری مشکل و زمانبر خواهد بود.
برای حل این مشکل، کتابخانهای به نام GraphDiff طراحی شدهاست که صرفا با فراخوانی متد UpdateGraph آن، به صورت خودکار، محاسبات تغییرات صورت گرفته در اشیاء منقطع و اعمال آنها به بانک اطلاعاتی صورت خواهد گرفت. البته ذکر متد SaveChanges پس از آن نباید فراموش شود.
اصطلاحات بکار رفته در GraphDiff
برای کار با GraphDiff نیاز است با یک سری اصطلاح آشنا بود:
Aggregate root
گرافی است از اشیاء به هم وابسته که مرجع تغییرات دادهها به شمار میرود. برای مثال یک سفارش و آیتمهای آنرا درنظر بگیرید. بارگذاری آیتمهای سفارش، بدون سفارش معنایی ندارند. بنابراین در اینجا سفارش aggregate root است.
AssociatedCollection/AssociatedEntity
حالتهای Associated به GraphDiff اعلام میکنند که اینگونه خواص راهبری تعریف شده، در حین به روز رسانی aggregate root نباید به روز رسانی شوند. در این حالت تنها ارجاعات به روز رسانی خواهند شد.
اگر خاصیت راهبری از نوع ICollection است، حالت AssociatedCollection و اگر صرفا یک شیء ساده است، از AssociatedEntity استفاده خواهد شد.
OwnedCollection/OwnedEntity
حالتهای Owned به GraphDiff اعلام میکنند که جزئیات و همچنین ارجاعات اینگونه خواص راهبری تعریف شده، در حین به روز رسانی aggregate root باید به روز رسانی شوند.
دریافت و نصب GraphDiff
برای نصب خودکار کتابخانهی GraphDiff میتوان از دستور نیوگت ذیل استفاده کرد:
بررسی GraphDiff در طی یک مثال
مدلهای برنامه آزمایشی، از سه کلاس ذیل که روابط many-to-many و one-to-many با یکدیگر دارند، تشکیل شدهاست:
- یک مطلب میتواند چندین برچسب داشته باشد و هر برچسب میتواند به چندین مطلب انتساب داده شود.
- هر کاربر میتواند چندین مطلب ارسال کند.
در این حالت، Context برنامه چنین شکلی را خواهد یافت:
به همراه تنظیمات به روز رسانی ساختار بانک اطلاعاتی به صورت خودکار:
در متد Seed آن یک سری اطلاعات ابتدایی ثبت شدهاند؛ یک کاربر، یک برچسب و یک مطلب.
در این تصاویر به Id هر کدام از رکوردها دقت کنید. از آنها در ادامه استفاده خواهیم کرد.
در اینجا نمونهای از نحوهی استفاده از GraphDiff را جهت به روز رسانی یک Aggregate root ملاحظه میکنید:
پارامتر اول UpdateGraph، گرافی از اشیاء است که قرار است به روز رسانی شوند.
پارامتر دوم آن، همان مباحث Owned و Associated بحث شده در ابتدای مطلب را مشخص میکنند. در اینجا چون میخواهیم هم برچسبها و هم اطلاعات کاربر مطلب اول به روز شوند، نوع رابطه را Owned تعریف کردهایم.
در حین کار با متد UpdateGraph، ذکر Idهای اشیاء منقطع از Context بسیار مهم هستند. اگر دستورات فوق را اجرا کنیم به خروجی ذیل خواهیم رسید:
- همانطور که مشخص است، چون id کاربر ذکر شده و همچنین این Id در post1 نیز درج گردیده است، صرفا نام او ویرایش گردیده است. اگر یکی از موارد ذکر شده رعایت نشوند، ابتدا کاربر جدیدی ثبت شده و سپس رابطهی مطلب و کاربر به روز رسانی خواهد شد (userId آن به userId آخرین کاربر ثبت شده تنظیم میشود).
- در حین ثبت برچسبها، چون Id=1 از پیش در بانک اطلاعاتی موجود بوده، تنها نام آن ویرایش شدهاست. در سایر موارد، برچسبهای تعریف شده صرفا اضافه شدهاند (چون Id مشخصی ندارند یا Id=12 در بانک اطلاعاتی وجود خارجی ندارد).
- چون Id مطلب مشخص شدهاست، فیلدهای عنوان و محتوای آن نیز به صورت خودکار ویرایش شدهاند.
و ... تمام این کارها صرفا با فراخوانی متدهای UpdateGraph و سپس SaveChanges رخ دادهاست.
کدهای کامل این مثال را از اینجا میتوانید دریافت کنید:
GraphDiffTests.zip
در حالت متصل مانند برنامههای متداول دسکتاپ، Context مورد استفاده در طول عمر صفحهی جاری زنده نگه داشته میشود. در این حالت اگر شیءایی اضافه شود، حذف شود یا تغییر کند، توسط EF ردیابی شده و تنها با فراخوانی متد SaveChanges، تمام این تغییرات به صورت یکجا به بانک اطلاعاتی اعمال میشوند.
در حالت غیرمتصل مانند برنامههای وب، طول عمر Context در حد طول عمر یک درخواست است. پس از آن از بین خواهد رفت و دیگر فرصت ردیابی تغییرات سمت کاربر را نخواهد یافت. در این حالت به روز رسانی کلیه تغییرات انجام شده در خواص و همچنین ارتباطات اشیاء موجود، کاری مشکل و زمانبر خواهد بود.
برای حل این مشکل، کتابخانهای به نام GraphDiff طراحی شدهاست که صرفا با فراخوانی متد UpdateGraph آن، به صورت خودکار، محاسبات تغییرات صورت گرفته در اشیاء منقطع و اعمال آنها به بانک اطلاعاتی صورت خواهد گرفت. البته ذکر متد SaveChanges پس از آن نباید فراموش شود.
اصطلاحات بکار رفته در GraphDiff
برای کار با GraphDiff نیاز است با یک سری اصطلاح آشنا بود:
Aggregate root
گرافی است از اشیاء به هم وابسته که مرجع تغییرات دادهها به شمار میرود. برای مثال یک سفارش و آیتمهای آنرا درنظر بگیرید. بارگذاری آیتمهای سفارش، بدون سفارش معنایی ندارند. بنابراین در اینجا سفارش aggregate root است.
AssociatedCollection/AssociatedEntity
حالتهای Associated به GraphDiff اعلام میکنند که اینگونه خواص راهبری تعریف شده، در حین به روز رسانی aggregate root نباید به روز رسانی شوند. در این حالت تنها ارجاعات به روز رسانی خواهند شد.
اگر خاصیت راهبری از نوع ICollection است، حالت AssociatedCollection و اگر صرفا یک شیء ساده است، از AssociatedEntity استفاده خواهد شد.
OwnedCollection/OwnedEntity
حالتهای Owned به GraphDiff اعلام میکنند که جزئیات و همچنین ارجاعات اینگونه خواص راهبری تعریف شده، در حین به روز رسانی aggregate root باید به روز رسانی شوند.
دریافت و نصب GraphDiff
برای نصب خودکار کتابخانهی GraphDiff میتوان از دستور نیوگت ذیل استفاده کرد:
PM> Install-Package RefactorThis.GraphDiff
بررسی GraphDiff در طی یک مثال
مدلهای برنامه آزمایشی، از سه کلاس ذیل که روابط many-to-many و one-to-many با یکدیگر دارند، تشکیل شدهاست:
using System.Collections.Generic; using System.ComponentModel.DataAnnotations.Schema; namespace GraphDiffTests.Models { public class BlogPost { public int Id { get; set; } public string Title { get; set; } public string Content { get; set; } public virtual ICollection<Tag> Tags { set; get; } // many-to-many [ForeignKey("UserId")] public virtual User User { get; set; } public int UserId { get; set; } public BlogPost() { Tags = new List<Tag>(); } } public class Tag { public int Id { set; get; } [StringLength(maximumLength: 450), Required] public string Name { set; get; } public virtual ICollection<BlogPost> BlogPosts { set; get; } // many-to-many public Tag() { BlogPosts = new List<BlogPost>(); } } public class User { public int Id { get; set; } public string Name { get; set; } public virtual ICollection<BlogPost> BlogPosts { get; set; } // one-to-many } }
- هر کاربر میتواند چندین مطلب ارسال کند.
در این حالت، Context برنامه چنین شکلی را خواهد یافت:
using System; using System.Data.Entity; using GraphDiffTests.Models; namespace GraphDiffTests.Config { public class MyContext : DbContext { public DbSet<User> Users { get; set; } public DbSet<BlogPost> BlogPosts { get; set; } public DbSet<Tag> Tags { get; set; } public MyContext() : base("Connection1") { this.Database.Log = sql => Console.Write(sql); } } }
using System.Data.Entity.Migrations; using System.Linq; using GraphDiffTests.Models; namespace GraphDiffTests.Config { public class Configuration : DbMigrationsConfiguration<MyContext> { public Configuration() { AutomaticMigrationsEnabled = true; AutomaticMigrationDataLossAllowed = true; } protected override void Seed(MyContext context) { if(context.Users.Any()) return; var user1 = new User {Name = "User 1"}; context.Users.Add(user1); var tag1 = new Tag { Name = "Tag1" }; context.Tags.Add(tag1); var post1 = new BlogPost { Title = "Title...1", Content = "Content...1", User = user1}; context.BlogPosts.Add(post1); post1.Tags.Add(tag1); base.Seed(context); } } }
در این تصاویر به Id هر کدام از رکوردها دقت کنید. از آنها در ادامه استفاده خواهیم کرد.
در اینجا نمونهای از نحوهی استفاده از GraphDiff را جهت به روز رسانی یک Aggregate root ملاحظه میکنید:
using (var context = new MyContext()) { var user1 = new User { Id = 1, Name = "User 1_1_1" }; var post1 = new BlogPost { Id = 1, Title = "Title...1_1", Content = "Body...1_1", User = user1, UserId = user1.Id }; var tags = new List<Tag> { new Tag {Id = 1, Name = "Tag1_1"}, new Tag {Id=12, Name = "Tag2_1"}, new Tag {Name = "Tag3"}, new Tag {Name = "Tag4"}, }; tags.ForEach(tag => post1.Tags.Add(tag)); context.UpdateGraph(post1, map => map .OwnedEntity(p => p.User) .OwnedCollection(p => p.Tags) ); context.SaveChanges(); }
پارامتر دوم آن، همان مباحث Owned و Associated بحث شده در ابتدای مطلب را مشخص میکنند. در اینجا چون میخواهیم هم برچسبها و هم اطلاعات کاربر مطلب اول به روز شوند، نوع رابطه را Owned تعریف کردهایم.
در حین کار با متد UpdateGraph، ذکر Idهای اشیاء منقطع از Context بسیار مهم هستند. اگر دستورات فوق را اجرا کنیم به خروجی ذیل خواهیم رسید:
- همانطور که مشخص است، چون id کاربر ذکر شده و همچنین این Id در post1 نیز درج گردیده است، صرفا نام او ویرایش گردیده است. اگر یکی از موارد ذکر شده رعایت نشوند، ابتدا کاربر جدیدی ثبت شده و سپس رابطهی مطلب و کاربر به روز رسانی خواهد شد (userId آن به userId آخرین کاربر ثبت شده تنظیم میشود).
- در حین ثبت برچسبها، چون Id=1 از پیش در بانک اطلاعاتی موجود بوده، تنها نام آن ویرایش شدهاست. در سایر موارد، برچسبهای تعریف شده صرفا اضافه شدهاند (چون Id مشخصی ندارند یا Id=12 در بانک اطلاعاتی وجود خارجی ندارد).
- چون Id مطلب مشخص شدهاست، فیلدهای عنوان و محتوای آن نیز به صورت خودکار ویرایش شدهاند.
و ... تمام این کارها صرفا با فراخوانی متدهای UpdateGraph و سپس SaveChanges رخ دادهاست.
کدهای کامل این مثال را از اینجا میتوانید دریافت کنید:
GraphDiffTests.zip
تا اینجا «نحوهی نصب و راه اندازی TypeScript را در VSCode» به همراه «تنظیمات کامپایلر TypeScript» و «دریافت فایلهای d.ts. را توسط بستههای NodeJS» بررسی کردیم. در ادامه قصد داریم این تنظیمات را به نگارش کامل VS.NET نیز اعمال کنیم.
به روز رسانی وابستگیهای VS.NET
برای دریافت آخرین نگارش TypeScript نیاز است افزونههای آنرا از سایت رسمی زبان TypeScript دریافت و نصب کرد:
به علاوه نصب افزونهی Web Essentials نیز جهت تکمیل امکانات کار با TypeScript مانند امکان مشاهدهی خروجی جاوا اسکریپت تولیدی، در حین کار با فایل TypeScript فعلی توصیه میشود. همچنین TSLint را نیز نصب میکند.
افزودن فایل تنظیمات tslint
افزونهی Web Essentials که Web Analyzer نیز اکنون جزئی از آن است، به همراه TSLint هم هست که کار آن ارائه راهنماهایی جهت تولید کدهای با کیفیت TypeScript است. گزینههای آنرا در منوی Tools -> Options میتوانید مشاهده کنید:
برای بازنویسی تنظیمات آن (در صورت نیاز) فایل جدیدی را به نام tslint.json به ریشهی پروژه (کنار فایل web.config) اضافه کنید. فایل پیش فرض آن چنین شکلی را دارد:
settings-defaults/tslint.json
و یک نمونهی اصلاح شدهی آن به صورت ذیل است که میتواند به ریشهی پروژه کپی شود:
tslint.json
تنظیمات کامپایلر TypeScript در VS.NET
هرچند قالب افزودن یک پروژهی جدید TypeScript نیز به همراه نصب بستههای TypeScript به لیست پروژههای موجود اضافه میشود، اما عموما نیاز است تا فایلهای ts. را به یک پروژهی وب موجود اضافه کرد. بنابراین، یک پوشهی جدید را به برای مثال به نام TypeScript ایجاد کرده و بر روی آن کلیک راست کنید. سپس گزینهی Add->new item را انتخاب کرده و در اینجا TypeScript را جستجو کنید:
پس از اضافه شدن اولین فایل ts. به پروژه، دیالوگ زیر نیز ظاهر خواهد شد:
در اینجا جستجوی فایلهای d.ts. را پیشنهاد میدهد. فعلا بر روی No کلیک کنید. اینکار را در ادامه انجام خواهیم داد.
پس از افزودن اولین فایل ts. به پروژه، اگر به خواص پروژهی جاری مراجعه کنید، برگهی جدید تنظیمات کامپایلر TypeScript را مشاهده خواهید کرد:
با این تنظیمات در مطلب «تنظیمات کامپایلر TypeScript» پیشتر آشنا شدهاید. برای مثال فرمت خروجی جاوا اسکریپت آن ES 5 باشد و یا در اینجا نوعهای any که به صورت صریح any تعریف نشدهاند، ممنوع شدهاست (تیک پیش فرض آنرا بردارید). نوع ماژولهای تولیدی نیز به commonjs تنظیم شدهاست.
همچنین در اینجا میتوانید گزینهی redirect JavaScript output to directory را هم مثلا به پوشهی Scripts واقع در ریشهی پروژه تنظیم کنید تا فایلهای js. نهایی را در آنجا قرار دهد.
پس از این تنظیمات اولیه، به منوی tools->options مراجعه کرده و گزینهی کامپایل فایلهای ts. ایی را که به solution explorer اضافه نشدهاند، نیز فعال کنید:
اعمال این تنظیمات نیاز به یکبار بستن و گشودن مجدد پروژه را دارد.
فعال سازی کامپایل خودکار فایلهای ts. پس از ذخیرهی آنها
پس از اعمال تغییرات فوق، اگر فایل ts. ایی را تغییر داده و ذخیره کردید و بلافاصله خروجی js. آنرا مشاهده نکردید (این فایلها در پوشهی TypeScriptOutDir تنظیمات ذیل ذخیره میشوند و برای مشاهدهی آنها باید گزینهی show all files را در solution explorer فعال کنید)، فایل csproj پروژهی جاری را در یک ادیتور متنی باز کرده و مداخل تنظیمات تنظیم شدهی در قسمت قبل را پیدا کنید. در اینجا نیاز است مدخل جدید TypeScriptCompileOnSaveEnabled را به صورت دستی اضافه کنید:
پس از این تغییرات بدیهی است یکبار باید پروژه را بسته و مجددا بارگذاری نمائید.
رفع مشکل عدم کامپایل پروژه
زمانیکه افزونههای TypeScript را نصب کنید و تنظیمات فوق را اعمال نمائید، در دو حالت ذخیرهی یک فایل ts و یا کامپایل کل پروژه، فایلهای js تولید خواهند شد. اما ممکن است نگارش نصب شدهی بر روی سیستم شما ناقص باشد و چنین خطایی را در حین کامپایل پروژه دریافت کنید:
اگر این خطا را دریافت کردید، سریعترین راه رفع آن به صورت زیر است:
الف) ابتدا به تمام مسیرهای ذیل (در صورت وجود) مراجعه کرده و پوشهی TypeScript را تغییر نام دهید (یا کلا آنرا حذف کنید):
ب) سپس نصاب افزونهی TypeScript را مجددا اجرا کنید. اینبار گزینهی repair ظاهر میشود. با ترمیم صورت گرفته، مشکل فوق برطرف خواهد شد. این گزینهی repair را در کنترلپنل و قسمت add/remove programs هم میتوانید پیدا کنید (اگر فایل نصاب افزونه را حذف کردهاید).
اصلاح شماره نگارش کامپایلر TypeScript خط فرمان ویژوال استودیو
در فایل C:\Program Files (x86)\Microsoft Visual Studio 14.0\Common7\Tools\VsDevCmd.bat که مربوط به خط فرمان VS.NET است، شماره نگارش TypeScript به 1.5 تنظیم شدهاست که نیاز به اصلاح دستی دارد؛ برای مثال تنظیم آن به نگارش 1.8 به صورت زیر است:
اگر از VS 2013 استفاده میکنید، چنین تنظیمی در فایل C:\Program Files (x86)\Microsoft Visual Studio 12.0\Common7\Tools\VsDevCmd.bat آن نیز وجود دارد که به نگارش 1 تنظیم شدهاست و این مورد هم باید اصلاح شود (تنظیمات آن دقیقا مانند تنظیم فوق است).
تداخل ReSharper با شماره نگارش TypeScript نصب شده
برای نمونه اگر بخواهیم از decorators استفاده کنیم، یک چنین خطایی نمایش داده میشود:
هرچند در ابتدای بحث، آخرین نگارش TypeScript برای دریافت معرفی شدهاست، اما پس از نصب آن، ممکن است هنوز خطای استفاده از نگارش قدیمی 1.4 را مشاهده کنید. علت آن به نصب بودن ReSharper بر میگردد:
به منوی ReSharper و سپس گزینهی Options آن مراجعه کنید.
در اینجا میتوان نگارش TypeScript مورد استفاده را تغییر داد. این شمارهها، نگارشهایی هستند که ReSharper از آنها پشتیبانی میکند و نه شمارهای که نصب شدهاست.
و یا حتی میتوان به صورت کامل فایلهای ts را از کنترل ReSharper خارج کرد:
این مورد زمانی مفید خواهد بود که شماره نگارش فعلی TypeScript، از شماره نگارش پشتیبانی شدهی توسط ReSharper بالاتر باشد. در این حالت ممکن است syntaxهای جدید زبان TypeScript را ReSharper به صورت خطا اعلام کند که اشتباه است. بنابراین باید به ReSharper اعلام کرد که از این فایلها صرفنظر کند. برای نمونه در زمان نگارش این مطلب، جهت کار با decorators، حتما نیاز است ReSharper را جهت حذف بررسی فایلهای ts تنظیم کرد و گرنه ذیل کدهای مرتبط، خطوط قرمز نمایش خطا را مشاهده خواهید کرد که با توجه به کامپایلر جدید موجود، بیمورد است.
افزودن فایل tsconfig.json به پروژه
همانطور که در مطلب «تنظیمات کامپایلر TypeScript» نیز مطالعه کردید، روش دیگری نیز برای ذکر تنظیمات ویژهی کامپایلر، خصوصا مواردی که در برگهی خواص پروژه هنوز اضافه نشدهاند، با استفاده از افزودن فایل ویژهی tsconfig.json وجود دارد.
پشتیبانی کاملی از فایلهای tsconfig.json در پروژههای VS 2015 با ASP.Core 1.0 وجود دارد و حتی گزینهای در منوی add->new item برای آن درنظر گرفته شدهاست.
اگر گزینهی فوق را در لیست موارد add->new item پیدا نمیکنید (تحت عنوان TypeScript JSON Configuration File)، مهم نیست. تنها کافی است فایل جدیدی را به نام tsconfig.json به ریشهی پوشهی فایلهای ts خود اضافه کنید؛ با این محتوا:
حتی اگر از VS 2013 هم استفاده میکنید، این فایل توسط کامپایلر tsc شناسایی شده و استفاده میشود. برای آزمایش آن، گزینهای غیرمتعارف را به گزینههای موجود اضافه کرده و سپس پروژه را کامپایل کنید. بلافاصله خطایی را در لیست خطاهای کامپایل پروژه دریافت خواهید کرد.
در اینجا نیازی به استفاده از گزینهی watch نیست و ممکن است سبب بروز خطای JsErrorScriptException (0x30001) شود. قرار است این مشکل در نگارشهای بعدی افزونهی TypeScript مخصوص VS.NET برطرف شود.
افزودن فایلهای d.ts. از طریق نیوگت
به ازای هر کتابخانهی جاوا اسکریپتی معروف، یک بستهی نیوگت تعاریف نوعهای TypeScript آن هم وجود دارد.
یک مثال: فرض کنید میخواهیم فایل d.ts. کتابخانهی jQuery را اضافه کنیم. برای این منظور jquery.typescript را در بین بستههای نیوگت موجود، جستجو کنید:
برای سایر کتابخانهها نیز به همین صورت است. نام کتابخانه را به همراه typescript جستجو کنید.
به روز رسانی وابستگیهای VS.NET
برای دریافت آخرین نگارش TypeScript نیاز است افزونههای آنرا از سایت رسمی زبان TypeScript دریافت و نصب کرد:
به علاوه نصب افزونهی Web Essentials نیز جهت تکمیل امکانات کار با TypeScript مانند امکان مشاهدهی خروجی جاوا اسکریپت تولیدی، در حین کار با فایل TypeScript فعلی توصیه میشود. همچنین TSLint را نیز نصب میکند.
افزودن فایل تنظیمات tslint
افزونهی Web Essentials که Web Analyzer نیز اکنون جزئی از آن است، به همراه TSLint هم هست که کار آن ارائه راهنماهایی جهت تولید کدهای با کیفیت TypeScript است. گزینههای آنرا در منوی Tools -> Options میتوانید مشاهده کنید:
برای بازنویسی تنظیمات آن (در صورت نیاز) فایل جدیدی را به نام tslint.json به ریشهی پروژه (کنار فایل web.config) اضافه کنید. فایل پیش فرض آن چنین شکلی را دارد:
settings-defaults/tslint.json
و یک نمونهی اصلاح شدهی آن به صورت ذیل است که میتواند به ریشهی پروژه کپی شود:
tslint.json
تنظیمات کامپایلر TypeScript در VS.NET
هرچند قالب افزودن یک پروژهی جدید TypeScript نیز به همراه نصب بستههای TypeScript به لیست پروژههای موجود اضافه میشود، اما عموما نیاز است تا فایلهای ts. را به یک پروژهی وب موجود اضافه کرد. بنابراین، یک پوشهی جدید را به برای مثال به نام TypeScript ایجاد کرده و بر روی آن کلیک راست کنید. سپس گزینهی Add->new item را انتخاب کرده و در اینجا TypeScript را جستجو کنید:
پس از اضافه شدن اولین فایل ts. به پروژه، دیالوگ زیر نیز ظاهر خواهد شد:
در اینجا جستجوی فایلهای d.ts. را پیشنهاد میدهد. فعلا بر روی No کلیک کنید. اینکار را در ادامه انجام خواهیم داد.
پس از افزودن اولین فایل ts. به پروژه، اگر به خواص پروژهی جاری مراجعه کنید، برگهی جدید تنظیمات کامپایلر TypeScript را مشاهده خواهید کرد:
با این تنظیمات در مطلب «تنظیمات کامپایلر TypeScript» پیشتر آشنا شدهاید. برای مثال فرمت خروجی جاوا اسکریپت آن ES 5 باشد و یا در اینجا نوعهای any که به صورت صریح any تعریف نشدهاند، ممنوع شدهاست (تیک پیش فرض آنرا بردارید). نوع ماژولهای تولیدی نیز به commonjs تنظیم شدهاست.
همچنین در اینجا میتوانید گزینهی redirect JavaScript output to directory را هم مثلا به پوشهی Scripts واقع در ریشهی پروژه تنظیم کنید تا فایلهای js. نهایی را در آنجا قرار دهد.
پس از این تنظیمات اولیه، به منوی tools->options مراجعه کرده و گزینهی کامپایل فایلهای ts. ایی را که به solution explorer اضافه نشدهاند، نیز فعال کنید:
اعمال این تنظیمات نیاز به یکبار بستن و گشودن مجدد پروژه را دارد.
فعال سازی کامپایل خودکار فایلهای ts. پس از ذخیرهی آنها
پس از اعمال تغییرات فوق، اگر فایل ts. ایی را تغییر داده و ذخیره کردید و بلافاصله خروجی js. آنرا مشاهده نکردید (این فایلها در پوشهی TypeScriptOutDir تنظیمات ذیل ذخیره میشوند و برای مشاهدهی آنها باید گزینهی show all files را در solution explorer فعال کنید)، فایل csproj پروژهی جاری را در یک ادیتور متنی باز کرده و مداخل تنظیمات تنظیم شدهی در قسمت قبل را پیدا کنید. در اینجا نیاز است مدخل جدید TypeScriptCompileOnSaveEnabled را به صورت دستی اضافه کنید:
<PropertyGroup Condition="'$(Configuration)' == 'Debug'"> <TypeScriptModuleKind>commonjs</TypeScriptModuleKind> <TypeScriptCompileOnSaveEnabled>True</TypeScriptCompileOnSaveEnabled> <TypeScriptOutDir>.\Scripts</TypeScriptOutDir> <TypeScriptNoImplicitAny>True</TypeScriptNoImplicitAny> <TypeScriptTarget>ES5</TypeScriptTarget> <TypeScriptRemoveComments>false</TypeScriptRemoveComments> <TypeScriptOutFile></TypeScriptOutFile> <TypeScriptGeneratesDeclarations>false</TypeScriptGeneratesDeclarations> <TypeScriptSourceMap>true</TypeScriptSourceMap> <TypeScriptMapRoot></TypeScriptMapRoot> <TypeScriptSourceRoot></TypeScriptSourceRoot> <TypeScriptNoEmitOnError>true</TypeScriptNoEmitOnError> </PropertyGroup>
رفع مشکل عدم کامپایل پروژه
زمانیکه افزونههای TypeScript را نصب کنید و تنظیمات فوق را اعمال نمائید، در دو حالت ذخیرهی یک فایل ts و یا کامپایل کل پروژه، فایلهای js تولید خواهند شد. اما ممکن است نگارش نصب شدهی بر روی سیستم شما ناقص باشد و چنین خطایی را در حین کامپایل پروژه دریافت کنید:
Your project file uses a different version of the TypeScript compiler and tools than is currently installed on this machine. No compiler was found at C:\Program Files (x86)\Microsoft SDKs\TypeScript\1.8\tsc.exe. You may be able to fix this problem by changing the <TypeScriptToolsVersion> element in your project file.
الف) ابتدا به تمام مسیرهای ذیل (در صورت وجود) مراجعه کرده و پوشهی TypeScript را تغییر نام دهید (یا کلا آنرا حذف کنید):
C:\Program Files (x86)\Microsoft SDKs C:\Program Files (x86)\MSBuild\Microsoft\VisualStudio\v11.0\ C:\Program Files (x86)\MSBuild\Microsoft\VisualStudio\v12.0\ C:\Program Files (x86)\MSBuild\Microsoft\VisualStudio\v14.0\
اصلاح شماره نگارش کامپایلر TypeScript خط فرمان ویژوال استودیو
در فایل C:\Program Files (x86)\Microsoft Visual Studio 14.0\Common7\Tools\VsDevCmd.bat که مربوط به خط فرمان VS.NET است، شماره نگارش TypeScript به 1.5 تنظیم شدهاست که نیاز به اصلاح دستی دارد؛ برای مثال تنظیم آن به نگارش 1.8 به صورت زیر است:
@rem Add path to TypeScript Compiler @if exist "%ProgramFiles%\Microsoft SDKs\TypeScript\1.8" set PATH=%ProgramFiles%\Microsoft SDKs\TypeScript\1.8;%PATH% @if exist "%ProgramFiles(x86)%\Microsoft SDKs\TypeScript\1.8" set PATH=%ProgramFiles(x86)%\Microsoft SDKs\TypeScript\1.8;%PATH%
تداخل ReSharper با شماره نگارش TypeScript نصب شده
برای نمونه اگر بخواهیم از decorators استفاده کنیم، یک چنین خطایی نمایش داده میشود:
هرچند در ابتدای بحث، آخرین نگارش TypeScript برای دریافت معرفی شدهاست، اما پس از نصب آن، ممکن است هنوز خطای استفاده از نگارش قدیمی 1.4 را مشاهده کنید. علت آن به نصب بودن ReSharper بر میگردد:
به منوی ReSharper و سپس گزینهی Options آن مراجعه کنید.
ReSharper -> Options -> Code Editing -> TypeScript -> Inspections -> Typescript language level
در اینجا میتوان نگارش TypeScript مورد استفاده را تغییر داد. این شمارهها، نگارشهایی هستند که ReSharper از آنها پشتیبانی میکند و نه شمارهای که نصب شدهاست.
و یا حتی میتوان به صورت کامل فایلهای ts را از کنترل ReSharper خارج کرد:
Tools -> Options -> ReSharper Options -> Code Inspection -> Settings -> File Masks to Skip -> add *.ts
افزودن فایل tsconfig.json به پروژه
همانطور که در مطلب «تنظیمات کامپایلر TypeScript» نیز مطالعه کردید، روش دیگری نیز برای ذکر تنظیمات ویژهی کامپایلر، خصوصا مواردی که در برگهی خواص پروژه هنوز اضافه نشدهاند، با استفاده از افزودن فایل ویژهی tsconfig.json وجود دارد.
پشتیبانی کاملی از فایلهای tsconfig.json در پروژههای VS 2015 با ASP.Core 1.0 وجود دارد و حتی گزینهای در منوی add->new item برای آن درنظر گرفته شدهاست.
اگر گزینهی فوق را در لیست موارد add->new item پیدا نمیکنید (تحت عنوان TypeScript JSON Configuration File)، مهم نیست. تنها کافی است فایل جدیدی را به نام tsconfig.json به ریشهی پوشهی فایلهای ts خود اضافه کنید؛ با این محتوا:
{ "compilerOptions": { "target": "es5", "outDir": "../Scripts", "module": "commonjs", "sourceMap": true, //"watch": true, // JsErrorScriptException (0x30001) //"compileOnSave": true, // https://github.com/Microsoft/TypeScript/issues/7362#issuecomment-196586037 "experimentalDecorators": true, "emitDecoratorMetadata": true } }
در اینجا نیازی به استفاده از گزینهی watch نیست و ممکن است سبب بروز خطای JsErrorScriptException (0x30001) شود. قرار است این مشکل در نگارشهای بعدی افزونهی TypeScript مخصوص VS.NET برطرف شود.
افزودن فایلهای d.ts. از طریق نیوگت
به ازای هر کتابخانهی جاوا اسکریپتی معروف، یک بستهی نیوگت تعاریف نوعهای TypeScript آن هم وجود دارد.
یک مثال: فرض کنید میخواهیم فایل d.ts. کتابخانهی jQuery را اضافه کنیم. برای این منظور jquery.typescript را در بین بستههای نیوگت موجود، جستجو کنید:
برای سایر کتابخانهها نیز به همین صورت است. نام کتابخانه را به همراه typescript جستجو کنید.
dnSpy is a debugger and .NET assembly editor. You can use it to edit and debug assemblies even if you don't have any source code available.
Some Features
- Debug .NET Framework, .NET Core and Unity game assemblies, no source code required
- Set breakpoints and step into any assembly
- Locals, watch, autos windows
- All metadata can be edited
- Edit methods and classes in C# or Visual Basic with IntelliSense, no source code required
- Add new methods, classes or members in C# or Visual Basic
- IL editor for low level IL method body editing
اشتراکها
پروژه C# to JavaScript Compiler
This compiler can compile C# into JavaScript. By doing this you can leverage all the advantages of C#, such as static type checking, IntelliSense (the kind that works) and lambda expressions when writing code for the browser
اشتراکها