کدام نگارشهای NET Core. بر روی سیستم شما نصب هستند؟
پیش از انجام هرکاری نیاز است بررسی کنیم کدامیک از بستههای ارائه شده، بر روی سیستم جاری نصب هستند. برای انجام اینکار دستور زیر را در خط فرمان صادر کنید:
dotnet --info
Runtime تنها ویژگیهای اساسی جهت اجرای برنامههای از پیش کامپایل شدهی NET Core. را با اجرای فرمانی مانند dotnet mydll.dll و یا اجرای دستور dotnet --info برای دریافت اطلاعاتی از جزئیات این ویژگیها، به همراه دارد. اما برای کار با سورس کدها، build، publish و هر کار دیگری با آنها، حتما باید SDK نیز نصب شود.
خروجی فرمان فوق بر روی سیستم من چنین چیزی است:
C:\Users\Vahid>dotnet --info .NET Core SDK (reflecting any global.json): Version: 2.1.301 Commit: 59524873d6 Runtime Environment: OS Name: Windows OS Version: 10.0.17134 OS Platform: Windows RID: win10-x64 Base Path: C:\Program Files\dotnet\sdk\2.1.301\ Host (useful for support): Version: 2.1.1 Commit: 6985b9f684 .NET Core SDKs installed: 2.1.300 [C:\Program Files\dotnet\sdk] 2.1.301 [C:\Program Files\dotnet\sdk] .NET Core runtimes installed: Microsoft.NETCore.App 2.1.0 [C:\Program Files\dotnet\shared\Microsoft.NETCore.App] Microsoft.NETCore.App 2.1.1 [C:\Program Files\dotnet\shared\Microsoft.NETCore.App] To install additional .NET Core runtimes or SDKs: https://aka.ms/dotnet-download
باید دقت داشت که بر روی یک سیستم میتوان چندین SDK و چندین Runtime مختلف را نصب کرد و هر پروژه از شماره نگارش خاصی استفاده کند. شماره نگارش runtime استفاده شدهی در پروژهها در فایل csproj، توسط مدخل زیر مشخص میشود:
<TargetFramework>netcoreapp2.1</TargetFramework>
{ "sdk": { "version": "2.1.300-rc.31211" } }
البته در اکثر موارد نیازی به انجام این کار نیست؛ چون SDK، با تمام نگارشهای قبلی سازگار است و همواره استفادهی از آخرین SDK نصب شده توصیه میشود. به همین جهت فایل global.json را پس از ایجاد یک solution جدید مشاهده نمیکنید؛ مگر اینکه خودتان به دلایل خاصی آنرا اضافه و مقید نمائید.
تفاوت بستههای مختلف قابل دریافت NET Core. در چیست؟
زمانیکه برای دریافت آخرین نگارش NET Core. به سایت آن مراجعه میکنیم، به ازای هر نگارش، یک چنین لیستی قابل مشاهده است:
• .NET Core Runtime • .NET Core SDK • .NET Core Hosting Bundle • Visual Studio • ASP.NET Core Installer
Visual Studio
اگر کاربر ویندوز هستید، با نصب آخرین نگارش Visual Studio، میتوانید به همراه آن، آخرین نگارش SDK ،runtime و اجزای هاست برنامههای ASP.NET Core بر روی IIS را نیز بر روی سیستم خود نصب کنید.
NET Core SDK.
هدف از ارائهی بستهی SDK، انجام فرآیندهای build، اجرا و مدیریت امور مرتبط با NET Core.، بدون استفاده از Visual Studio و بر روی تمام سیستم عاملهای پشتیبانی شدهاست. زمانیکه یک بستهی SDK را نصب میکنید، به همراه آن این موارد نیز نصب میشوند:
• .NET Core SDK • .NET Core Runtime • ASP.NET Core Runtime
بنابراین دلیل نصب آن میتواند شامل یکی از موارد زیر باشد:
- بر روی سیستمی که در حال توسعهی برنامههای مبتنی بر NET Core. هستید. این تمام چیزی است که به آن نیاز دارید.
- بر روی سروری که نیاز است دستور dotnet را برای انجام فرآیندهای build/publish اجرا کند.
NET Core Runtime.
بستههای Runtimes، کوچکترین بستهی ممکن در این لیست هستند و هدف از آنها صرفا اجرای برنامههای کامپایل شدهی NET Core. در سکوهای کاری مختلف پشتیبانی شدهی توسط آن است.
باید دقت داشت که اگر برنامهی شما از «ASP.NET Core meta package» استفاده میکند، این بسته در runtime لحاظ نشدهاست و در یک چنین حالتی باید بستهی ASP.NET Core را به صورت جداگانه دریافت و نصب کنید. هرچند اگر از این متاپکیجها استفاده نکنید و بستههای مورد نیاز را به صورت مستقیم به برنامهی خود اضافه کنید، این بستهها جزئی از فایلهای publish نهایی بوده و در این حالت برنامه توسط بستهی runtime نیز قابل اجرا است.
در این حالت برنامهی dotnet بجز اجرای برنامهها و ارائهی اطلاعاتی در مورد خود آن، کارهای دیگری را مانند build و یا publish، نمیتواند انجام دهد و برنامه در این حالت باید کاملا از پیش کامپایل شده باشد.
بنابراین دلیل نصب آن میتواند شامل یکی از موارد زیر باشد:
- برای اجرای برنامههای از پیش کامپایل شدهای که به همراه تمام وابستگیهای مورد نیاز هم هستند.
- برای اجرای برنامههای وبی که از ASP.NET Meta packages استفاده نمیکنند
ASP.NET Core Installer
همانطور که در توضیحات بستهی runtime عنوان شد، این بسته، متاپکیجهای ASP.NET Core را به همراه ندارد. اگر به آنها نیاز دارید، باید آنها را به صورت جداگانه توسط ASP.NET Core installer نصب کنید که شامل این موارد است:
- The ASP.NET Runtime Meta Packages - Microsoft.AspNetCore.App - Microsoft.AspNetCore.All
نصب این بسته برای هاست برنامههای ASP.NET Core در ویندوز و بر روی IIS ضروری است و شامل این اجزا میشود:
- 32 bit and 64 .NET Core Runtimes - ASP.NET Runtime Packages (Microsoft.AspNetCode.App/All) - IIS Hosting Components
بنابراین به صورت خلاصه
برای سرورها این موارد را نصب کنید:
- در ویندوز: Windows Server Hosting Bundle
- برای Mac و لینوکس: .NET Core Runtime + ASP.NET Core Runtimes
برای سیستم توسعهی شخصی این موارد را نصب کنید:
- SDK
- اگر از ویندوز استفاده میکنید: Visual Studio هم به همراه SDK نصب میشود.
برای اجرای برنامههای از پیش کامپایل شده که به همراه تمام وابستگیهای مورد نیاز هم هستند:
- تنها Runtime را نصب کنید.
اگر این برنامهی از پیش کامپایل شده از ASP.NET Runtime Meta packages استفاده میکند:
- ASP.NET Runtimes را نیز نصب کنید.
In this post I described the problem that by default, DataAnnotation validation doesn't recursively inspect all properties in an object for DataAnnotation attributes. There are several solutions to this problem, but in this post I used the MiniValidation library from Damian Edwards. This simple library provides a convenience wrapper around DataAnnotation validation, as well as providing features like recursive validation. Finally I showed how you can replace the built-in DataAnnotation validation with a MiniValidation-based validator
var builder = WebApplication.CreateBuilder(args); builder.Services.AddOptions<MySettings>() .BindConfiguration("MySettings") .ValidateMiniValidation() // 👈 Replace with mini validation .ValidateOnStart(); var app = builder.Build();
OptionsValidationException: DataAnnotation validation failed for 'MySettings' member: 'Nested.Value' with errors: 'The Value field is required.'.; DataAnnotation validation failed for 'MySettings' member: 'Nested.Count' with errors: 'The field Count must be between 1 and 100.'. Microsoft.Extensions.Options.OptionsFactory<TOptions>.Create(string name) Microsoft.Extensions.Options.OptionsMonitor<TOptions>+<>c__DisplayClass10_0.<Get>b__0()
در پروژهی iOS، در فایل AppDelegate.cs، بعد از Forms.Init، کد زیر را کپی کنید:
SfListViewRenderer.Init();
همین کد را در MainPage.xaml.cs در پروژه UWP، قبل از LoadApplication قرار دهید. نیازی به انجام کاری در Android نیست.
سپس Product Key این محصول را به دست آورده و در پروژه XamApp، فولدر Views در فایل SyncfusionLicense قرار دهید.
حال برای نمایش لیستی از محصولات، ابتدا کلاس Product را ایجاد میکنیم. چه در زمانیکه یک Rest api را در سمت سرور فراخوانی میکنیم و چه زمانیکه با دیتابیس بر روی گوشی یعنی Sqlite کار میکنیم، در نهایت لیستی از یک کلاس را داریم (در اینجا Product).
public class Product : Bindable { public int Id { get; set; } public string Name { get; set; } public bool IsActive { get; set; } public decimal Price { get; set; } }
در یک View Model جدید با نام ProductsViewModel، در OnNavigatedToAsync، دیتا را از سرور یا دیتابیس، بر روی گوشی دریافت میکنیم؛ اما در این مثال، برای راحتی بیشتر یک List را New میکنیم:
public class ProductsViewModel : BitViewModelBase { public List<Product> Products { get; set; } public async override Task OnNavigatedToAsync(INavigationParameters parameters) { Products = new List<Product> // getting products from server or sqlite database { new Product { Id = 1, IsActive = true, Name = "Product1" , Price = 12.2m /* m => decimal */ }, new Product { Id = 2, IsActive = false, Name = "Product2" , Price = 14 }, new Product { Id = 3, IsActive = true, Name = "Product3" , Price = 11 }, }; await base.OnNavigatedToAsync(parameters); } }
حال نوبت به دادن یک Template میرسد. مثلا فرض کنید میخواهیم نام را درون یک Label نمایش دهیم و بر اساس فعال یا غیر فعال بودن Product، یک Checkbox را تغییر داده، تیک بزنیم یا نزنیم و در نهایت نمایش قیمت را در یک Label دیگر خواهیم داشت.
<sfListView:SfListView ItemsSource="{Binding Products}"> <sfListView:SfListView.ItemTemplate> <DataTemplate> <FlexLayout x:DataType="model:Product" Direction="Row"> <Label FlexLayout.Basis="50%" Text="{Binding Name}" VerticalTextAlignment="Center" /> <bitControls:BitCheckbox InputTransparent="True" FlexLayout.Basis="25%" IsChecked="{Binding IsActive}" /> <Label FlexLayout.Basis="25%" Text="{Binding Price}" VerticalTextAlignment="Center" /> </FlexLayout> </DataTemplate> </sfListView:SfListView.ItemTemplate> </sfListView:SfListView>
همانطور که میبینید، در DataTemplate از Flex Layout استفاده شده است. Flex Layout در کنار Grid, Stack, Relative, Absolute و سایر Layoutهای Xamarin Forms در پروژه قابلیت استفاده دارد و مزیتهای خاص خود را دارد.
این Data Template توسط List View، حداکثر سه بار ساخته میشود؛ چون View Model در لیست مثال خود، سه Product دارد. خود List View تکنیکهای Virtualization و Cell Reuse را بدون نیاز به هیچ کد اضافهای هندل میکند و Performance خوبی دارد. در View مربوطه یعنی ProductsView.xaml، هر Binding ای (مثل Binding Products) به View Model اشاره میکند، اما درون Data Template، هر Binding به Product ای اشاره میکند که آن ردیف List View، دارد نمایشاش میدهد. برای همین x:DataType را روی Flex Layout درون Data Template به Product وصل کردهایم. در این صورت اگر بنویسیم Binding N_ame، به ما خطا داده میشود که کلاس Product هیچ Property با نام N_ame ندارد که خطای درستی است.
روی BitCheckbox مقدار InputTransparent را برابر با True دادهایم که باعث میشود کلیک روی Checkbox عملا در نظر گرفته نشود. این منطقی است، زیرا عوض کردن مقدار Checkbox در این مثال ما ذخیره نمیشود و کاربرد نمایشی دارد و فقط باعث گیج شدن کاربر میشود.
کنترل BitCheckbox از مجموعه کنترلهای Bit است که اخیرا با BitDatePicker آن آشنا شدهاید. برای آشنایی با نحوه افزودن این کنترلها به یک پروژه، به مستندات Bit Framework مراجعه کنید. خود Syncfusion نیز Checkbox دارد.
حال فرض کنید که قرار است دکمهای برای هر ردیف List View داشته باشیم که با زدن روی آن، اطلاعات Product به سرور ارسال شود و جزئیات بیشتری دریافت و در قالب یک Alert نمایش داده شود. برای این کار، ابتدا به Data Template که Flex Layout است، یک دکمه اضافه میکنیم. سپس Command آن دکمه را به View Model بایند میکنیم. در آن Command البته احتیاج داریم بدانیم درخواست نمایش جزئیات بیشتر، برای کدام Product داده شده. این مهم با Command Parameter شدنی است.
برای پیاده سازی این مثال، در سمت View Model داریم:
public BitDelegateCommand<Product> ShowProductDetailsCommand { get; set; }public IUserDialogs UserDialogs { get; set; } async Task ShowProductDetails(Product product) { string productDetail = $"Product: {product.Name}'s more info: ..."; // get more info from server. await UserDialogs.AlertAsync(productDetail, "Product Detail"); }
کامند ShowProductDetailCommand یک پارامتر را از جنس Product میگیرد و آن Product ای است که روی دکمه آن کلیک شدهاست. با Clone کردن آخرین نسخه XamApp و درخواست نمایش صفحهی Products در App.xaml.cs به صورت زیر و اجرای برنامه، میتوانید درک بهتری از عملکرد آن داشته باشید:
await NavigationService.NavigateAsync("/Nav/Products", animated: false);
سپس در View مربوطه داریم:
...<Button Command="{Binding ShowProductDetailsCommand}" CommandParameter="{Binding .}" Text="Detail..." /> </FlexLayout> </DataTemplate>
CommandParameter اگر برابر با Binding Id میبود، به Command در سمت View Model، بجای کل Product، فقط Id آن ارسال میشد. ولی Show Product Detail Command منتظر یک Product کامل است، نه فقط Id آن. با نوشتن
CommandParameter="{Binding .}"
کل Product با کلیک روی دکمه به Command ارسال میشود.
اکنون اگر پروژه را Build کنید، خطایی را از x:DataType خواهید گرفت که منطقی است. اگر Binding Name و Binding Price دو Property با نامهای Name و Price را از کلاس Product جستجو میکنند، پس قاعدتا ShowProductDetailCommand نیز در همان کلاس مدل، یعنی Product جستجو میشود! ولی میدانیم که این Command در View Model ما یعنی ProductsViewModel است. برای حل این مشکل، به جای Binding از bit:ViewModelBinding استفاده میکنیم:
Command="{bit:ViewModelBinding ShowProductDetailsCommand}"
در این صورت، بجای جستجو کردن ShowProductDetailCommand در کلاس Product، این را در ProductsViewModel جستجو میکند که منجر به خروجی درست میشود.
این List View دارای امکاناتی چون Infinite loading، Pull to refresh و Grouping-Sorting-Filtering و ... است که میتوانید از روی مستندات خوب Syncfusion، آنها را راه اندازی کنید و اگر به مشکلی برخوردید نیز اینجا بپرسید. همچنین نگاهی به لیست 129 کنترل دیگر بیاندازید و ببینید که در برنامههای خود از کدام یک از آنها میتوانید استفاده کنید.
ساخت ربات تلگرامی با #C
pm> Install-Package Telegram.Bot
https://api.telegram.org/bot[bot-token]/setwebhook
https://api.telegram.org/bot[bot-token]/setwebhook?url=https://yourdomain.example/api/webhook
در حال حاضر این کتابخانه از مفاهیم زیر پشتیبانی میکند:
- تبدیل کلاس به جدول با پشتیبانی از خصوصیت Table
- تبدیل پراپرتیها به ستون با پشتیبانی از خصوصیت هایی چون Column,Key,MaxLength,Required,Notmapped,DatabaseGenerated,Index
- پشتیبانی از primarykey و کلیدهای ترکیبی
- کلید خارجی و روابط یک به چند و پشتیبانی از cascade on delete
- فیلد غیر نال
برای شروع ابتدا کتابخانه مورد نظر را از Nuget با دستور زیر دریافت کنید:
Install-Package SQLite.CodeFirst
solution من شامل سه پروژه است یکی برای مدلها که شامل کلاسهای زیر برای تهیه یک دفترچه تلفن ساده است:
Person
public class Person { public int Id { get; set; } public string FirstName { get; set; } public string LastName { get; set; } public virtual ICollection<PhoneBook> Numbers { get; set; } }
PhoneBook
public class PhoneBook { public int Id { get; set; } public string Field{ get; set; } public string Number { get; set; } public virtual Person Person { get; set; } }
پروژه بعدی به نام سرویس که جهت پیاده سازی کلاسهای EF است و دیگری هم یک پروژهی WPF جهت تست برنامه.
در پروژهی سرویس ما یک کلاس به نام Context داریم که مفاهیم مربوط به پیاده سازی Context در آن انجام شده است:
public class Context:DbContext { public Context():base("constr") { } protected override void OnModelCreating(DbModelBuilder modelBuilder) { modelBuilder.Conventions.Remove<PluralizingTableNameConvention>(); var initializer = new InitialDb(modelBuilder); Database.SetInitializer(initializer); } public DbSet<PhoneBook> PhoneBook { get; set; } public DbSet<Person> Persons { get; set; } }
اول اینکه در سطر اول متد بازنویسی شده onModelCreating، قرارداد مربوط به نامگذاری جداول را حذف میکنیم چرا که در صورت نبودن این خط، اسامی که کلاس sqllite برای آن در نظر خواهد گرفت با اسامی که برای انجام عملیات CURD استفاده میشوند متفاوت خواهد بود. برای مثال برای Person جدولی به اسم People خواهد ساخت ولی برای درج، آن را در جدول Person انجام میدهد که به خاطر نبودن جدول با خطای چنین جدولی موجود نیست روبرو میشویم.
نکتهی دوم اینکه در همین کلاس Context ما یک پیاده سازی جدید بر روی کلاس InitialDb داشته ایم که در زیر نمونه کد آن را میبینید:
public class InitialDb:SQLite.CodeFirst.SqliteCreateDatabaseIfNotExists<Context> { public InitialDb(DbModelBuilder modelBuilder) : base(modelBuilder) { } protected override void Seed(Context context) { var person = new Person() { FirstName = "ali", LastName = "yeganeh", Numbers = new List<PhoneBook>() { new PhoneBook() { Field = "Work", Number = "031551234" }, new PhoneBook() { Field = "Mobile", Number = "09123456789" }, new PhoneBook() { Field = "Home", Number = "031554321" } } }; context.Persons.Add(person); base.Seed(context); } }
سپس در پروژهی اصلی WPF در فایل AppConfig رشته اتصالی مورد نظر را وارد نمایید:
<connectionStrings> <add name="constr" connectionString="data source=.\phonebook.sqlite;foreign keys=true" providerName="System.Data.SQLite" /> </connectionStrings>
خطا:
The ADO.NET provider with invariant name 'System.Data.SQLite' is either not registered in the machine or application config file, or could not be loaded
قسمتی از فایل app.config:
<entityFramework> <defaultConnectionFactory type="System.Data.Entity.Infrastructure.LocalDbConnectionFactory, EntityFramework"> <parameters> <parameter value="mssqllocaldb" /> </parameters> </defaultConnectionFactory> <providers> <provider invariantName="System.Data.SqlClient" type="System.Data.Entity.SqlServer.SqlProviderServices, EntityFramework.SqlServer" /> <provider invariantName="System.Data.SQLite" type="System.Data.SQLite.EF6.SQLiteProviderServices, System.Data.SQLite.EF6" /> </providers> </entityFramework> <system.data> <DbProviderFactories> <remove invariant="System.Data.SQLite.EF6" /> <remove invariant="System.Data.SQLite" /> <add name="SQLite Data Provider" invariant="System.Data.SQLite" description=".Net Framework Data Provider for SQLite" type="System.Data.SQLite.SQLiteFactory, System.Data.SQLite" /> </DbProviderFactories> </system.data>
کد Load پروژه WPF:
public MainWindow() { InitializeComponent(); var context=new Context(); var list= context.Persons.ToList(); var s = ""; foreach (var person in list) { s += person.FirstName + " " + person.LastName + " has these numbers:" + Environment.NewLine; foreach (var number in person.Numbers) { s += number.Field + " : " + number.Number + Environment.NewLine; } s += Environment.NewLine; } MessageBox.Show(s); }
دانلود مثال
.NET Core 3.1 is a long-term supported (LTS) release (supported for at least 3 years). We recommend that you move any .NET Core 3.0 applications and environments to .NET Core 3.1 now. It’ll be an easy upgrade in most cases.
اعتبارسنجی مدلها در Web API
در اینجا قرار است تک تک عناصر آرایهای از اعداد، با عدد 6 جمع شوند. روش متداول آن به این صورت است که حلقهای تشکیل شده و سپس تک تک عناصر این آرایه دریافت و با عدد 6 جمع میشوند. اما در حالت استفادهی از SIMD، هربار گروهی از عناصر این آرایه به صورت یک بردار درنظر گرفته میشوند (Multiple Data) و سپس با برداری حاوی مقدار 6 جمع میشوند (Single Instruction). اینبار این عملیات به صورت موازی، بر روی گروهی از اعداد انجام میشود و به همین دلیل نسبت به حالت کار بر روی یک المان از آرایه در هر مرحله، سرعت بیشتری دارد.
تفاوت چندریسمانی با SIMD چیست؟
شاید عنوان کنید که با وجود امکانات چندریسمانی چه نیازی به SIMD است؟ در حالت پردازشهای چند ریسمانی، یک یا چند کار بر روی چندین هستهی CPU به صورت موازی پردازش میشوند، اما SIMD امکان پردازش موازی را در یک هستهی CPU میسر میکند.
آیا CPU من از SIMD پشتیبانی میکند؟
SIMD instruction sets شامل افزونههای ذیل است:
• MMX - MultiMedia eXtensions • SSE - Streaming SIMD Extensions • SSE2 - Streaming SIMD Extensions 2 • SSE3 - Streaming SIMD Extensions 3 • SSSE3 - Supplemental Streaming SIMD Extensions 3 • SSE4.1 - Streaming SIMD Extensions 4.1 • SSE4.2 - Streaming SIMD Extensions 4.2 • AES-NI - Advanced Encryption Standard New Instructions • AVX - Advanced Vector eXtensions
در این برنامه، در برگهی CPU آن به قسمت instructions آن دقت کنید و موارد لیست شدهی در آن را با افزونههای فوق مقایسه نمائید.
پشتیبانی از SIMD در دات نت
با ارائهی دات نت 4.6 و RyuJIT جدید آن، امکان کار با دستورات SIMD در فضای نام System.Numerics.Vectors پیش بینی شدهاست. برای کار با آن باید بستهی نیوگت زیر را نصب کنید:
PM> Install-Package System.Numerics.Vectors
الف) نصب دات نت 4.6.x (دریافت دات نت 4.6.1 مخصوص یکپارچه شدن با ویژوال استودیو)
ب) به خواص پروژهی جاری مراجعه کرده و platform target را بر روی x64 قرار دهید. باید دقت داشت که RyuJIT جدید، برای سیستمهای 64 بیتی طراحی شدهاست.
ج) RyuJIT، در حالت release و انتخاب گزینهی optimize code (در همان برگهی خواص پروژه) است که کدهای ویژهی SIMD را تولید میکند.
د) نصب بستهی نیوگت System.Numerics.Vectors
در کل اگر برنامه را داخل دیباگر VS.NET اجرا کنید، مقدار Vector.IsHardwareAccelerated مساوی false خواهد بود. به همین جهت برنامه را در حالت release و 64 بیتی کامپایل کرده و خارج از محیط VS.NET اجرا کنید.
بررسی فضای نام جدید System.Numerics.Vectors
پشتیبانی از SIMD در دات نت به این معنا نیست که هر نوع کدی توسط RyuJIT به صورت خودکار تبدیل به SIMD instruction sets خواهد شد. برای این منظور نیاز است از نوعهای دادهای خاصی به همراه متدهای مرتبط با آنها استفاده کرد.
سری اول این نوعهای جدید برداری، به شرح زیر هستند:
var vector01 = new Vector2(x: 5F, y: 15F); var vector11 = new Vector3(x: 5F, y: 15F, z: 25F); var vector12 = new Vector3(x: 3F, y: 5F, z: 8F); var vector13 = new Vector4(x: 3F, y: 5F, z: 8F, w:1F);
var vector3 = vector11 - vector12; //استفاده از سربارگذاری عملگرها var vector4 = Vector3.Subtract(vector12, vector11);//ویا استفاده از متدهای متناظر vector3 = vector11 * vector12; vector4 = Vector3.Multiply(vector11, vector12); vector3 = vector11 / vector12; vector4 = Vector3.Divide(vector11, vector12); vector3 = vector11 + vector12; vector4 = Vector3.Add(vector11, vector12); var areEqual = (vector11 == vector12); var areNotEqual = (vector11 != vector12); var array = new float[3]; vector11.CopyTo(array);
علاوه بر اعمال متداول ریاضی، هر کدام از کلاسهای Vector دارای متدهای اضافی ویژهای مانند محاسبهی حداقل، حداکثر، جذر و غیره نیز میباشند:
vector3 = Vector3.Max(vector11, vector12); vector3 = Vector3.Min(vector11, vector12); vector3 = Vector3.SquareRoot(vector11); vector3 = Vector3.Abs(vector11); var dotProduct = Vector3.Dot(vector11, vector12);
سری دوم بردارهای قابل تعریف، از نوع <Vector<T هستند. برای مثال CPUهایی که از SSE2 پشتیبانی میکنند، قابلیت کار با نوعهای دادهای زیر را نیز دارا هستند:
Vector<double>.Length: 2 Vector<int>.Length: 4 Vector<long>.Length: 2 Vector<float>.Length: 4
private static int[] simpleIncrement(int[] values, int inc) { var results = new int[values.Length]; for (var i = 0; i < results.Length; i++) { results[i] = values[i] + inc; } return results; }
private static int[] simdIncrement(int[] values, int inc) { var vector = new Vector<int>(values); var vectorAddResults = vector + new Vector<int>(inc); var results = new int[values.Length]; vectorAddResults.CopyTo(results); return results; }
در مثال ذیل، نحوهی انتخاب Multiple data (گروهی از اعداد، بجای تک عدد) و سپس اعمال یک تک instruction را ملاحظه میکنید:
var valuesIn = new float[] { 4f, 16f, 36f, 64f, 9f, 81f, 49f, 25f, 100f, 121f, 144f, 16f, 36f, 4f, 9f, 81f }; var valuesOut = new float[valuesIn.Length]; for (var i = 0; i < valuesIn.Length; i += Vector<float>.Count) { var vectorIn = new Vector<float>(valuesIn, i); var vectorOut = Vector.SquareRoot(vectorIn); vectorOut.CopyTo(valuesOut, i); }
یک مثال تکمیلی