مطالب
تولید برنامه‌های متکی به خود مبتنی بر NET Core.
یکی از مزایای جالب فریم‌ورک NET Core. امکان پابلیش کردن اپلیکیشن‌ها به صورت Self-contained یا متکی به خود است. به این نوع توزیع (Self-Contained Deployment (SCD گفته می‌شود. در واقع منظور این است که بر روی سیستم مقصد، نیازی به نصب runtime خاصی نیست. بلکه کافی است اپلیکیشن‌تان را بر روی سیستم مقصد کپی کرده و آن را اجرا کنید. سیستم‌عامل مقصد نیز می‌تواند Windows, OSX و یا Linux باشد. در واقع در حین پابلیش اپلیکیشن‌های Self-contained، کل ران‌تایم NET. موردنیاز جهت اجرای اپلیکیشن نیز ارائه خواهد شد. نوع دیگر توزیع اپلیکیشن‌های دات‌نتی به صورت (FDD (Framework-Dependent Deployment می‌باشد. در این حالت تنها اپلیکیشن را توزیع خواهیم کرد؛ یعنی نیازی به ارائه ران‌تایم، در سیستم مقصد نیست. زیرا فرض بر این است که بر روی سیستم مقصد ران‌تایم موردنیاز از قبل نصب شده است.

مزایای SCD:
- نیازی به نصب NET Core. بر روی سیستم مقصد نیست
- همزمان بر روی سیستم مقصد می‌توانید اپلیکیشن‌هایی را که از نسخه‌های مختلف NET Core. استفاده می‌کنند، اجرا کنید

معایب SCD:
- حجم زیاد اپلیکیشن (برای یک پروژه خالی نزدیک به 50MB)
- تعداد کم RIDs - از این شناسه جهت تعیین سیستم‌عامل مقصد استفاده خواهد شد. مثلاً برای ابونتو این شناسه به صورت ubuntu.14.04-x86 و یا برای ویندوز این شناسه win7-x64 است. در واقع الگوی این شناسه‌ها به صورت [os].[version].[arch]  می‌باشند. سگمنت اول معرف نام سیستم‌عامل، سگمنت دوم معرف نسخه سیستم‌عامل و سگمنت آخر نوع معماری پردازنده می‌باشد: x86, x64, arm, arm64, … لیست کامل این RIDs را می‌توانید از اینجا مشاهده نمائید.

نکته: روش SCD یکسری از وابستگی‌ها را به همراه خود ارائه نمی‌دهد. در نتیجه باید قبل از توزیع، پیشنیازهای لازم را بر روی سیستم مقصد نصب نمائید.
در ادامه نحوه پابلیش یک اپلیکیشن مبتنی بر NET Core. را بر روی سیستم‌عامل Ubuntu بررسی خواهیم کرد.
برای شروع یک پروژه از نوع (Console Application (.NET Core ایجاد کنید. سپس فایل project.json را به صورت زیر تغییر دهید:
{
  "version": "1.0.0-*",
  "buildOptions": {
    "emitEntryPoint": true
  },

  "runtimes": {
    "ubuntu.16.04-x64": {}
  },

  "dependencies": {
    "Microsoft.NETCore.App": {
      "version": "1.1.0"
    }
  },

  "frameworks": {
    "netcoreapp1.1": {

    }
  }
}

همانطور که مشاهده می‌کنید imports از قسمت netcoreapp1.1 حذف گردیده است. همچنین "type="platform نیز حذف گردیده است؛ زیرا این قسمت تعیین خواهد کرد که نحوه توزیع اپلیکیشن به چه صورتی باشد (FDD, SCD)
همچنین درون قسمت runtime نیز RID مربوط به سیستم‌عامل ابونتو را اضافه کرده‌ایم.

پابلیش اپلیکیشن از طریق CLI
در ادامه دستورات زیر را به ترتیب برای بیلد و سپس پابلیش اپلکیشن برای RID تعیین شده وارد خواهیم کرد:


 اکنون اگر مسیر project}\bin\Release\netcoreapp1.1\ubuntu.16.04-x64}  را مشاهده کنید، خواهید دید که خروجی برای سیستم‌عامل موردنظر تولید شده است:


اکنون می‌توانید پوشه publish را به سیستم مقصد منتقل کرده و برای اجرای آن مراحل زیر را طی نمائید.


اجرای اپلیکیشن در سیستم‌عامل Ubuntu

برای اجرای اپلیکیشنی که در مرحله قبل ایجاد کردیم کافی است درون پوشه‌ایی که پروژه در آن قرار دارد فایل اجرایی اپلیکیشن را اجرا کنید:



در حین اجرای اپلیکیشن ممکن است با خطای bash: ./DntSCD: Permission denied  و یا خطای Failed to initialize CoreCLR, HRESULT: 0x8007001F  مواجه شوید. برای حل این مشکل کافی است مجوز لازم را به فایل اجرایی بدهید، تا مشکلی در اجرا اپلیکیشن نداشته باشد:



بخاطر داشته باشید که بر روی سیستم‌عامل Ubuntu هیچ runtimeی را نصب نکرده‌ایم. زیرا توزیع اپلیکیشن به صورت Self-Contained می‌باشد؛ یعنی تمامی پیش‌نیازهای لازم جهت اجرا اپلیکیشن همراه با خود اپلیکیشن ارائه شده است.


نکته: مراحل فوق تنها مختص به توزیع Console Application نیست، بلکه می‌توانید یک اپلیکیشن تحت وب را نیز به صورت SCD توزیع کنید:


نظرات مطالب
آموزش TypeScript #1
بله امکان پذیر است. اما با توجه به این نکته که فلسفه وجودی TypeScript این است که در پروژه هایی با مقیاس پزرگ برای سازمان دهی کدهای سمت کلاینت مورد استفاده قرار گیرند و یکی از روش‌های سازمان دهی کدها این است که کد‌های TypeScript در فایل هایی جداگانه با پسوند ts ذخیره شده تا کامپایل و تبدیل به کد JavaScript شوند(مهم‌ترین مزیت این روش این است که از نوشتن کد‌های تکراری جلوگیری می‌شود). اما در صورتی که مایل به نوشتن کد به صورت Embed در تگ Script هستید باید از پروژه‌های متن بازی همچون TypeScript Compile یا ts-htaccess  استفاده کنید.
مطالب
سطح دوم cache در NHibernate

عموما دو الگوی اصلی caching در برنامه‌ها وجود دارند: cache aside و cache trough .
در الگوی cache trough ، سیستم caching داخل DAL (که در اینجا همان NHibernate است)، تعبیه می‌شود؛ مانند سطح اول caching که پیشتر در مورد آن صحبت شد. در این حالت cache از دید سایر قسمت‌های برنامه مخفی است و DAL به صورت خودکار آن‌را مدیریت می‌کند.
در الگوی cache aside ، کار مدیریت سیستم caching دستی است و خارج از NHibernate قرار می‌گیرد و DAL هیچگونه اطلاعی از وجود آن ندارد. در این حالت لایه caching موظف است تا هنگام به روز شدن بانک اطلاعاتی، اطلاعات خود را نیز به روز نماید. این لایه عموما توسط سایر شرکت‌ها یا گروه‌ها برنامه نویسی تهیه می‌شود.
NHibernate جهت سهولت کار با این نوع cache providers خارجی، نقاط تزریق ویژه‌ای را تدارک دیده است که به second level cache معروف است. هدف از second level cache فراهم آوردن دیدی کش شده از بانک اطلاعاتی است تا فراخوانی‌های کوئری‌ها به سرعت و بدون تماس با بانک اطلاعاتی صورت گیرد.
در حال حاضر (زمان نگارش این مطلب)، entity framework این لایه‌ی دوم caching یا به عبارتی دیگر، امکان تزریق ساده‌تر cache providers خارجی را به صورت توکار ارائه نمی‌دهد.
در NHibernate طول عمر second level cache در سطح session factory (یا به عبارتی طول عمر تمام برنامه) تعریف می‌شود و برخلاف سطح اولیه caching محدود به یک سشن نیست. در این حالت هر زمانیکه یک موجودیت به همراه ID منحصربفرد آن تحت نظر NHibernate قرارگیرد و همچنین سطح دوم caching نیز فعال باشد، این موجودیت در تمام سشن‌های برنامه بدون نیاز به مراجعه به بانک اطلاعاتی در دسترس خواهد بود (بنابراین باید دقت داشت که هدف از این سیستم، کار سریعتر با اطلاعاتی است که سطح دسترسی عمومی دارند).

در ادامه لیستی از cache providers خارجی مهیا جهت استفاده در سطح دوم caching را ملاحظه می‌نمائید:

  • AppFabric Caching Services : بر اساس Microsoft's AppFabric Caching Services که یک پلتفرم caching محسوب می‌شود (+). (این پروژه پیشتر به نام Velocity معروف شده بود و قرار بود تنها برای ASP.NET ارائه شود که سیاست آن به گونه‌ای جامع‌تر تغییر کرده است)
  • MemCache : بر اساس سیستم معروف MemCached تهیه شده است (+).
  • NCache : (+)
  • ScaleOut : (+)
  • Prevalence : (+)
  • SysCache : بر اساس همان روش آشنای متداول در برنامه‌های ASP.NET به کمک System.Web.Caching.Cache کار می‌کند؛ یا به قولی همان IIS caching
  • SysCache2 : همانند SysCache است با این تفاوت که SQL dependencies ویژه SQL Server را نیز پشتیبانی می‌کند.
  • SharedCache : یک سیستم distributed caching نوشته شده برای دات نت است (+).
این موارد و پروایدرها جزو پروژه‌ی nhcontrib در سایت سورس فورج هستند (+).


مطالب تکمیلی:



مطالب دوره‌ها
نگاهی به گزینه‌های مختلف مهیای جهت میزبانی SignalR
حداقل چهار گزینه برای Hosting سرویس‌های Hub برنامه‌های مبتنی بر SignalR وجود دارند که تا به اینجا، مورد دوم آن بیشتر بررسی گردید:
1) OWIN
2) ASP.NET Hosting
3) Self Hosting
4) Cloud و ویندوز Azure

1) OWIN
اگر به اسمبلی‌های همراه با SignalR دقت کنید، یکی از آن‌ها Microsoft.AspNet.SignalR.Owin.dll نام دارد. OWIN مخفف Open web server interface for .NET است و کار آن ایجاد لایه‌ای بین وب سرورها و برنامه‌های وب می‌باشد. یکی از اهداف مهم آن ترغیب دنیای سورس باز به تهیه ماژول‌های مختلف قابل استفاده در وب سرورهای دات نتی است. نکته‌ی مهمی که در SignalR و کلیه میزبان‌های آن وجود دارد، بنا شدن تمامی آن‌ها برفراز OWIN می‌باشد.

2) ASP.NET Hosting
بدون شک، میزبانی ASP.NET از هاب‌های SignalR، مرسوم‌ترین روش استفاده از این فناوری می‌باشد. این نوع میزبانی نیز برفراز OWIN بنا شده است. نصب آن توسط اجرای دستور پاور شل ذیل در یک پروژه وب صورت می‌گیرد:
 PM> Install-Package Microsoft.AspNet.SignalR

3) خود میزبانی یا Self hosting
خود میزبانی نیز برفراز OWIN تهیه شده است و برای پیاده سازی آن نیاز است وابستگی‌های مرتبط با آن، از طریق NuGet به کمک فرامین پاور شل ذیل دریافت شوند:
 PM> Install-Package Microsoft.AspNet.SignalR.Owin
PM> Install-Package Microsoft.Owin.Hosting -Pre
PM> Install-Package Microsoft.Owin.Host.HttpListener -Pre
مواردی که با پارامتر pre مشخص شده‌اند، در زمان نگارش این مطلب هنوز در مرحله بتا قرار دارند اما برای دموی برنامه کفایت می‌کنند.
مراحل تهیه یک برنامه ثالث (برای مثال خارج از IIS یا یک وب سرور آزمایشی) به عنوان میزبان Hubs مورد نیاز به این شرح هستند:
الف) کلاس آغازین میزبان باید با پیاده سازی اینترفیسی به نام IAppBuilder تهیه شود.
ب) مسیریابی‌های مورد نیاز تعریف گردند.
ج) وب سرور HTTP یا HTTPS توکار برای سرویس دهی آغاز گردد.

باید توجه داشت که در این حالت برخلاف روش ASP.NET Hosting، سایر اسمبلی‌های برنامه جهت یافتن Hubهای تعریف شده، اسکن نمی‌شوند. همچنین هنگام کار با jQuery مباحث عنوان شده در مورد تنظیم دسترسی‌های Cross domain نیز باید در اینجا اعمال گردند. به علاوه اجرای وب سرور توکار آن به دلایل امنیتی، نیاز به دسترسی مدیریتی دارد.

برای پیاده سازی یک نمونه، به برنامه‌ای که تاکنون تهیه کرده‌ایم، یک پروژه کنسول دیگر را به نام ConsoleHost اضافه کنید. البته باید درنظر داشت در دنیای واقعی این نوع برنامه‌ها را عموما از نوع سرویس‌های ویندوز NT تهیه می‌کنند.
در ادامه سه فرمان پاور شل یاد شده را برای افزودن وابستگی‌های مورد نیاز فراخوانی نمائید. همچنین باید دقت داشت که این دستور بر روی پروژه جدید اضافه شده باید اجرا گردد.
using System;
using Microsoft.AspNet.SignalR;
using Microsoft.AspNet.SignalR.Hubs;
using Microsoft.Owin.Hosting;
using Owin;

namespace SignalR02.ConsoleHost
{
    public class Startup
    {
        public void Configuration(IAppBuilder app)
        {
            app.MapHubs(new HubConfiguration { EnableCrossDomain = true });
        }
    }

    [HubName("chat")]
    public class ChatHub : Hub
    {
        public void SendMessage(string message)
        {
            var msg = string.Format("{0}:{1}", Context.ConnectionId, message);
            Clients.All.hello(msg);
        }
    }

    class Program
    {
        static void Main(string[] args)
        {
            using (WebApplication.Start<Startup>("http://localhost:1073/"))
            {
                Console.WriteLine("Press a key to terminate the server...");
                Console.Read();
            }
        }
    }
}
سپس یک کلاس Startup را با امضایی که مشاهده می‌کنید تهیه نمائید. در اینجا مسیریابی و تنظیمات دسترسی از سایر دومین‌ها مشخص شده‌اند. در ادامه یک Hub نمونه، تعریف و نهایتا توسط WebApplication.Start، این وب سرور راه اندازی می‌شود. اکنون اگر برنامه را اجرا کرده و به مسیر http://localhost:1073/signalr/hubs مراجعه کنید، فایل پروکسی تعاریف متادیتای مرتبط با سرور قابل مشاهده خواهد بود.
سمت کلاینت استفاده از آن هیچ تفاوتی نمی‌کند و با جزئیات آن پیشتر آشنا شده‌اید؛ برای مثال در کلاینت جی‌کوئری خاصیت connection.hub.url باید به مسیر جدید سرور هاب تنظیم گردد تا اتصالات به درستی برقرار شوند.


دریافت پروژه کامل مرتبط با این 4 قسمت (البته بدون فایل‌های باینری آن، جهت کاهش حجم 32 مگابایتی)
  SignalRSamples.zip
مطالب
قابلیت چند زبانه و Localization در AngularJs بخش اول: معرفی angular-translate
در این مقاله قصد داریم با استفاده از ماژول Angular-Translate امکان ایجاد یک سیستم چند زبانه را تشریح کنیم.
angular-translate یک ماژول توسعه داده شده AngularJs میباشد که با استفاده از i18n و l10n، قابلیت چند زبانه را به صورت Lazy Loading برای شما فراهم می‌کند.
شما میتوانید با خط فرمان زیر، در بخش package-manager، کتابخانه‌های مربوط به angular-translate را به نرم افزار خود اضافه نمایید:
Install-Package AngularTranslate
تکه کد زیر یک مثال ساده از angular translate است که در صفحه‌ی اصلی این ماژول قرار داده شده است.
var app = angular.module('at', ['pascalprecht.translate']);

app.config(function ($translateProvider) {
  $translateProvider.translations('en', {
    TITLE: 'Hello',
    FOO: 'This is a paragraph.',
    BUTTON_LANG_EN: 'english',
    BUTTON_LANG_DE: 'german'
  });
  $translateProvider.translations('de', {
    TITLE: 'Hallo',
    FOO: 'Dies ist ein Paragraph.',
    BUTTON_LANG_EN: 'englisch',
    BUTTON_LANG_DE: 'deutsch'
  });
  $translateProvider.preferredLanguage('en');
});

app.controller('Ctrl', function ($scope, $translate) {
  $scope.changeLanguage = function (key) {
    $translate.use(key);
  };
});
با نگاهی ساده به تکه کد فوق می‌توان مراحل افزودن این ماژول و استفاده از آن را به صورت زیر ساده کرد:
1. وابستگی pascalprecht.translate را در بخش angular.module قرار می‌دهیم.
2. در بخش app.config وابستگی translateProvider$ را تزریق می‌کنیم.
3. با استفاده از رویه‌ی translations زبان‌های مختلف را به همراه لیبل آنها اضافه می‌نماییم. توجه کنید که امکان خواندن این ریسورس‌ها از فایل txt و json نیز وجود دارد.
4. با استفاده از رویه‌ی preferredLanguage زبان پیش فرض سیستم تعیین می‌گردد.
5. در کنترلر فراخواننده‌ی تغییر زبان، باید وابستگی translate$ را اضافه نماییم.
6. با استفاده از رویه‌ی use زبان مورد نظر را تغییر می‌دهیم.
تمامی مراحل فوق در قالب یک  پروژه نمونه در Plunker  قرار داده شده است.
در بخش بعدی به بررسی اجمالی قابلیت‌های این ماژول خواهیم پرداخت.
نظرات مطالب
توسعه برنامه های Cross Platform با Xamarin Forms & Bit Framework - قسمت چهارم
برای کار با Genymotion، ابتدا امولاتور را روشن کنید و بعد در ویژوال استدیو پروژه اندروید را تست کنید. اما در مورد Google Emulator و Microsoft Emulator، خود ویژوال استدیو آن دو را روشن نیز می‌کند.
مطالب
روش استفاده‌ی از jQuery در برنامه‌های AngularJS 2.0
استفاده‌ی گسترده‌ی از jQuery به همراه برنامه‌های AngularJS 2.0 ایده‌ی خوبی نیست؛ زیرا jQuery و کدهای آن، ارتباط تنگاتنگی را بین DOM و JavaScript برقرار می‌کنند که برخلاف رویه‌ی فریم‌ورک‌های MVC است. اما با این حال استفاده‌ی از افزونه‌های بی‌شمار jQuery در برنامه‌های AngularJS 2.0، جهت غنا بخشیدن به ظاهر و همچنین کاربردپذیری برنامه، یکی از استفاده‌های پذیرفته شده‌ی آن است.
روش استفاده‌ی از jQuery نیز در حالت کلی همانند مطلب «استفاده از کتابخانه‌های ثالث جاوا اسکریپتی در برنامه‌های AngularJS 2.0» است؛ اما به همراه چند نکته‌ی اضافه‌تر مانند محل فراخوانی و دسترسی به DOM، در کدهای یک کامپوننت.


هدف: استفاده از کتابخانه‌ی Chosen

می‌خواهیم جهت غنی‌تر کردن ظاهر یک دراپ داون در برنامه‌های AngularJS 2.0، از یک افزونه‌ی بسیار معروف jQuery به نام Chosen استفاده کنیم.


تامین پیشنیازهای اولیه

می‌توان فایل‌های این کتابخانه را مستقیما از GitHub دریافت و به پروژه اضافه کرد. اما بهتر است این‌کار را توسط bower مدیریت کنیم. این کتابخانه هنوز دارای بسته‌ی رسمی npm نیست (و بسته‌ی chosen-npm که در مخزن npm وجود دارد، توسط این تیم ایجاد نشده‌است). اما همانطور که در مستندات آن نیز آمده‌است، توسط دستور ذیل نصب می‌شود:
bower install chosen
برای مدیریت این مساله در ویژوال استودیو، به منوی project و گزینه‌ی add new item مراجعه کرده و bower را جستجو کنید:


در اینجا نام پیش فرض bower.json را پذیرفته و سپس محتوای فایل ایجاد شده را به نحو ذیل تغییر دهید:
{
    "name": "asp-net-mvc5x-angular2x",
    "version": "1.0.0",
    "authors": [
        "DNT"
    ],
    "license": "MIT",
    "ignore": [
        "node_modules",
        "bower_components"
    ],
    "dependencies": {
        "chosen": "1.4.2"
    },
    "devDependencies": {
    }
}
ساختار این فایل هم بسیار شبیه‌است به ساختار package.json مربوط به npm. در اینجا کتابخانه‌ی chosen در قسمت لیست وابستگی‌ها اضافه شده‌است. با ذخیره کردن این فایل، کار دریافت خودکار بسته‌های تعریف شده، آغاز می‌شود و یا کلیک راست بر روی فایل bower.json دارای گزینه‌ی restore packages نیز هست.
پس از دریافت خودکار chosen، بسته‌ی آن‌را در مسیر bower_components\chosen واقع در ریشه‌ی پروژه می‌توانید مشاهده کنید.


استفاده از jQuery و chosen به صورت untyped

ساده‌ترین و متداول‌ترین روش استفاده از jQuery و افزونه‌های آن شامل موارد زیر هستند:
الف) تعریف مداخل مرتبط با آن‌ها در فایل index.html
<script src="~/node_modules/jquery/dist/jquery.min.js"></script>
<script src="~/node_modules/bootstrap/dist/js/bootstrap.min.js"></script>

<script src="~/bower_components/chosen/chosen.jquery.min.js"></script>
<link href="~/bower_components/chosen/chosen.min.css" rel="stylesheet" type="text/css" />
که در اینجا jQuery و بوت استرپ و chosen به همراه فایل css آن اضافه شده‌اند.
ب) تعریف jQuery به صورت untyped
declare var jQuery: any;
همینقدر که این یک سطر را به ابتدای ماژول خود اضافه کنید، امکان دسترسی به تمام امکانات جی‌کوئری را خواهید یافت. البته بدون intellisense و بررسی نوع‌های پارامترها؛ چون نوع آن، any یا همان حالت پیش فرض جاوا اسکریپت تعریف شده‌است.


محل صحیح فراخوانی متدهای مرتبط با jQuery

در تصویر ذیل، چرخه‌ی حیات یک کامپوننت را مشاهده می‌کنید که با تعدادی از آن‌ها پیشتر آشنا شده‌‌ایم:

روش متداول استفاده از jQuery، فراخوانی آن پس از رخداد document ready است. در اینجا معادل این رخداد، hook ویژ‌ه‌ای به نام ngAfterViewInit است. بنابراین تمام فراخوانی‌های jQuery را باید در این متد انجام داد.
همچنین جی‌کوئری نیاز دارد تا بداند هم اکنون قرار است با چه المانی کار کنیم و کامپوننت بارگذاری شده کدام است. برای این منظور، یکی از سرویس‌های توکار AngularJS 2.0 را به نام ElementRef، به سازنده‌ی کلاس تزریق می‌کنیم. توسط خاصیت this._el.nativeElement آن می‌توان به المان ریشه‌ی کامپوننت جاری دسترسی یافت.
constructor(private _el: ElementRef) {
}


تهیه‌ی کامپوننت نمایش یک دراپ داون مزین شده با chosen

در ادامه قصد داریم نکاتی را که تاکنون مرور کردیم، به صورت یک مثال پیاده سازی کنیم. به همین جهت فایل جدید using-jquery-addons.component.ts را به پروژه اضافه کنید به همراه فایل قالب آن به نام using-jquery-addons.component.html؛ با این محتوا:
الف) کامپوننت using-jquery-addons.component.ts
import { Component, ElementRef, AfterViewInit } from "@angular/core";

declare var jQuery: any; // untyped

@Component({
    templateUrl: "app/using-jquery-addons/using-jquery-addons.component.html"
})
export class UsingJQueryAddonsComponent implements AfterViewInit {

    dropDownItems = ["First", "Second", "Third"];
    selectedValue = "Second";

    constructor(private _el: ElementRef) {
    }

    ngAfterViewInit() {
        jQuery(this._el.nativeElement)
            .find("select")
            .chosen()
            .on("change", (e, args) => {
                this.selectedValue = args.selected;
            });
    }
}

ب) قالب using-jquery-addons.component.html
<select>
    <option *ngFor="let item of dropDownItems"
            [value]="item"
            [selected]="item == selectedValue">
        {{item}} option
    </option>
</select>

<h4> {{selectedValue}}</h4>
با این خروجی


توضیحات

کلاس UsingJQueryAddonsComponent، اینترفیس AfterViewInit را پیاده سازی کرده‌است؛ تا توسط متد ngAfterViewInit بتوانیم با عناصر DOM کار کنیم. هرچند در کل اینکار باید صرفا محدود شود به مواردی مانند مثال جاری و در حد آغاز یک افزونه‌ی jQuery و اگر قرار است تغییراتی دیگری صورت گیرند بهتر است از همان روش binding توکار AngularJS 2.0 استفاده کرد.
در سازنده‌ی کلاس، سرویس ElementRef تزریق شده‌است تا توسط خاصیت this._el.nativeElement آن بتوان به المان ریشه‌ی کامپوننت جاری دسترسی یافت. به همین جهت است که پس از آن از متد find، برای یافتن دراپ داون استفاده شده‌است و سپس chosen به نحو متداولی به آن اعمال گردیده‌است.
در اینجا هر زمانیکه یکی از آیتم‌های دراپ داون انتخاب شوند، مقدار آن به خاصیت selectedValue انتساب داده شده و این انتساب سبب فعال سازی binding و نمایش مقدار آن در ذیل دراپ داون می‌گردد.
در قالب این کامپوننت هم با استفاده از ngFor، عناصر دراپ داون از آرایه‌ی dropDownItems تعریف شده در کلاس کامپوننت، تامین می‌شوند. متغیر محلی item تعریف شده‌ی در اینجا، در محدودی همین المان قابل دسترسی است. برای مثال از آن جهت تنظیم دومین آیتم لیست به صورت انتخاب شده، در حین اولین بار نمایش view استفاده شده‌است.


استفاده از jQuery و chosen به صورت typed

کتابخانه‌ی jQuery در مخزن کد https://github.com/DefinitelyTyped/DefinitelyTyped/tree/master/jquery دارای فایل d.ts. خاص خود است. برای نصب آن می‌توان از روش ذیل استفاده کرد:
npm install -g typings
typings install jquery --save --ambient
پس از افزودن فایل typings این کتابخانه، در ابتدای فایل main.ts یک سطر ذیل را اضافه کنید:
 /// <reference path="../typings/browser/ambient/jquery/index.d.ts" />
اینکار سبب خواهد شد تا intellisense درون ویژوال استودیو بتواند مداخل متناظر را یافته و راهنمای مناسبی را ارائه دهد.

در ادامه به فایل using-jquery-addons.component.ts مراجعه کرده و تغییر ذیل را اعمال کنید:
// declare var jQuery: any; // untyped
declare var jQuery: JQueryStatic; // typed
فایل d.ts. اضافه شده، امکان استفاده‌ی از نوع جدید JQueryStatic را مهیا می‌کند. پس از آن در کدهای تعریف شده، chosen به رنگ قرمز در می‌آید، چون در تعاریف نوع دار jQuery، این افزونه وجود خارجی ندارد. برای رفع این مشکل، فایل typings/browser/ambient/jquery/index.d.ts را گشوده و سپس به انتهای آن، تعریف chosen را به صورت دستی اضافه کنید:
interface JQuery {
   //...
   chosen(options?:any):JQuery;
}
declare module "jquery" {
   export = $;
}
به این ترتیب این متد به عنوان جزئی از متدهای زنجیروار jQuery، شناسایی شده و قابل استفاده خواهد شد.


کدهای کامل این پروژه را از اینجا می‌توانید دریافت کنید.