آشنایی با الگوی MVP
دریافت فایل
خلاصهای از مقدمه کتاب:
کامپایل خودکار یک پروژه برای دو فریم ورک
<Reference Include="MyAssembly" Condition="........."> <SpecificVersion>False</SpecificVersion> <HintPath>path\to\MyAssembly.dll</HintPath> </Reference>
<Compile Include="Class20.cs" Condition=" ....." />
آموزش TypeScript #1
در تصویر ذیل یک مقایسه کوتاه بین CoffeeScript و TypeScript را مشاهده میکنید.
با TypeScript چه چیزهایی به دست خواهیم آورد؟
یک نکته مهم این است که این زبان به خوبی در Visual Studio پشتیبانی میشود و قابلیت Intellisense نوشتن برنامه به این زبان را دلپذیرتر خواهد کرد و از طرفی دیگر به نظر من یکی از مهمترین مزیت هایی که TypeScript در اختیار ما قرار میدهد این است که میتوانیم به صورت Syntax آشنای شی گرایی کد نویسی کنیم و خیلی راحتتر کدهای خود را سازمان دهی کرده و از نوشتن کدهای تکراری اجتناب کنیم.
یکی دیگر از مزیتهای مهم این زبان این است که این زبان از Static Typing به خوبی پشتیبانی میکند. این بدین معنی است که شما ابتدا باید متغیرها را تعریف کرده و نوع آنها را مشخص نمایید و هم چنین در هنگام پاس دادن مقادیر به پارامترهای توابع باید حتما به نوع داده ای آنها دقت داشته باشید چون کامپایلر بین انواع داده ای در TypeScript تمایز قایل است و در صورت رعایت نکردن این مورد شما با خطا مواجه خواهید شد. این تمایز قایل شدن باعث میشود که برنامه هایی خواناتر داشته باشیم از طرفی باعث میشود که خطا یابی و نوشتن تست برای برنامه راحتتر و تمیزتر باشد. بر خلاف JavaScript، در TypeScript(به دلیل پشتیبانی از شی گرایی) میتوانیم علاوه بر داشتن کلاس، اینترفیس نیز داشته باشیم و در حال حاضر مزایای استفاده از اینترفیس بر کسی پوشیده نیست.
به دلیل اینکه کدهای TypeScript ابتدا کامپایل شده و بعد تبدیل به کدهای JavaScript میشوند در نتیجه قبل از رسیدن به مرحله اجرای پروژه، ما از خطاهای موجود در کد خود مطلع خواهیم شد.
البته این نکته را نیز فراموش نخواهیم کرد که این زبان تازه متولد شده است(سال 2012 توسط Anders Hejlsberg) و همچنان در حال توسعه است و این در حال حاضر مهمترین عیب این زبان میتواند باشد چون هنوز به پختگی سایر زبانهای اسکریپتی در نیامده است.
در ذیل یک مثال کوچک به زبان TypeScript و JavaScript را برای مقایسه در خوانایی و راحتی کد نویسی قرار دادم:
TypeScript:
class Greeter { greeting: string; constructor (message: string) { this.greeting = message; } greet() { return "Hello, " + this.greeting; } }
var Greeter = (function () { function Greeter(message) { this.greeting = message; } Greeter.prototype.greet = function () { return "Hello, " + this.greeting; }; return Greeter; })();
Program : یک برنامه TypeScript مجموعه ای از یک یا چند Source File است. این Source Fileها شامل کدهای پیاده سازی برنامه هستند ولی در خیلی موارد برای خوانایی بیشتر برنامه میتوان فقط تعاریف را در این فایلهای سورس قرار داد.
Module: ماژول در TypeScript شبیه به مفاهیم فضای نام یا namespace در دات نت است و میتواند شامل چندین کلاس یا اینترفیس باشد.
Class : مشابه به مفاهیم کلاس در دات نت است و دقیقا همان مفهوم را دارد. یک کلاس میتواند شامل چندین تابع و متغیر با سطوح دسترسی متفاوت باشد. در TypeScript مجاز به استفاده از کلمات کلیدی public و private نیز میباشید. یک کلاس در Typescript میتواند یک کلاس دیگر را توسعه دهد(ارث بری در دات نت) و چندین اینترفیس را پیاده سازی نماید.
Interface: یک اینترفیس فقط شامل تعاریف است و پیاده سازی در آن انجام نخواهد گرفت. یک اینترفیس میتواند چندین اینترفیس دیگر را توسعه دهد.
Function: معادل متد در دات نت است. میتواند پارامتر ورودی داشته باشد و در صورت نیاز یک مقدار را برگشت دهد.
Scope: دقیقا تمام مفاهیم مربوط به محدوده فضای نام و کلاس و متد در دات نت در این جا نیز صادق است.
آماده سازی Visual Studio برای شروع به کار
در ابتدا باید Template مربوطه به TypeScript را نصب کنید تا از طریف VS.Net بتوانیم به راحتی به این زبان کد نویسی کنیم. میتوانید فایل نصب را از اینجا دانلود کنید. بعد از نصب از قسمت Templateهای موجود گزینه Html Application With TypeScript را انتخاب کنید
یا از قسمت Add در پروژههای وب خود نظیر MVC گزینه TypeScript File را انتخاب نمایید.
در پست بعدی کد نویسی با این زبان را آغاز خواهیم کرد.
- «با HttpHandler بیشتر آشنا شوید»
یکی از بزرگترین تغییرات ASP.NET Core نسبت به نگارشهای قبلی آن، مدیریت HTTP pipeline آن است. به عنوان یک توسعه دهندهی ASP.NET به طور قطع با مفاهیمی مانند HttpHandler و HttpModules آشنایی دارید و ... هر دوی اینها با نگارش جدید ASP.NET حذف و با مفهوم جدیدی به نام Middleware جایگزین شدهاند.
- HttpHandlerها عموما مبتنی بر پسوندهای فایلها عمل میکنند. برای نمونه، رایجترین آنها ASP.NET page handler است که هرگاه درخواستی، ختم شدهی به پسوند aspx، به موتور ASP.NET Web forms وارد شد، به این page handler، جهت پردازش نهایی هدایت میشود. محل تنظیم آنها نیز در فایل web.config است.
- HttpModuleها مبتنی بر رخدادها عمل میکنند. HttpModuleها به عنوان جزئی از request pipeline عمل کرده و دسترسی کاملی دارند به رخدادهای طول عمر درخواست رسیده. آنها را میتوان توسط فایلهای global.asax و یا web.config تنظیم کرد.
- MiddleWareها را که جزئی از طراحی OWIN نیز هستند، میتوان به عنوان کامپوننتهای کوچکی از برنامه که قابلیت یکپارچه شدن با HTTP request pipeline را دارند، درنظر گرفت. عملکرد آنها ترکیبی است از هر دوی HttpHandler و HttpModuleها که در نگارشهای قبلی ASP.NET مورد استفاده بودند. از MiddleWareها میتوان برای پیاده سازی اعمال مختلفی جهت پردازش درخواستهای رسیده مانند اعتبارسنجی، کار با سشنها، ثبت وقایع سیستم، مسیریابی و غیره استفاده کرد. OWIN یا Open Web Interface for .NET به توسعه دهندهها امکان غیروابسته کردن برنامهی ASP.NET خود را از وب سرور مورد استفاده میدهد. به علاوه OWIN امکان پلاگین نویسی اجزای مختلف برنامه را بدون وابسته کردن آنها به یکدیگر فراهم میکند. برای مثال میتوان یک پلاگین logger را تهیه کرد تا اطلاعات مختلفی را از درخواستهای رسیده ثبت کند.
مواردی که با ارائهی ASP.NET Core 1.0 حذف شدهاند
- System.Web: یکی از اهداف اصلی OWIN، مستقل کردن برنامهی وب، از هاست آن است تا بتوان از وب سرورهای بیشتری استفاده کرد. System.Web انحصارا برای IIS طراحی شده بود و در این نگارش دیگر وجود خارجی ندارد.
- HttpModules: با Middlewareها جایگزین شدهاند.
- HttpHandlers: البته HttpHandlers از زمان ارائهی اولین نگارش ASP.NET MVC، در چندین سال قبل منسوخ شدند. زیرا پردازش صفحات وب در ASP.NET MVC برخلاف وب فرمها، از فایلهایی با پسوندهای خاص شروع نمیشوند و نقطهی آغازین آنها، اکشن متدهای کنترلرها است.
- فایل global.asax: با حذف شدن HttpModules، دیگر ضرورتی به وجود این فایل نیست.
شباهتهای بینMiddleware و HttpModuleها
همانند HttpModuleها، Middlewareها نیز به ازای هر درخواست رسیده اجرا میشوند و از هر دو میتوان جهت تولید response ایی خاص استفاده کرد.
تفاوتهای بینMiddleware و HttpModuleها
- عموما HttpModule از طریق web.config و یا فایل global.asax تنظیم میشوند. اما Middlewareها تنها از طریق کد و در فایل Startup.cs برنامههای ASP.NET Core 1.0 قابل معرفی هستند.
- به عنوان یک توسعه دهنده، کنترلی را بر روی ترتیب اجرای انواع و اقسام HttpModuleها نداریم. این مشکل در Middlewareها برطرف شده و اکنون ترتیب اجرای آنها، دقیقا مطابق ترتیب افزوده شدن و تعریف آنها در فایل Startup.cs است.
- ترتیب اجرای HttpModuleها هرچه که باشد، برای حالتهای request و response یکی است. اما ترتیب اجرای Middlewareهای مخصوص response، عکس ترتیب اجرای Middlewareهای مخصوص request هستند (تصویر ذیل).
- HttpModuleها را صرفا جهت اتصال کدهایی به رخدادهای طول عمر برنامه میتوان طراحی کرد؛ اما Middleware مستقل هستند از این رخدادها.
- HttpModuleها به System.Web وابستهاند؛ برخلاف Middlewareها که وابستگی به هاست خود ندارند.
Middlewareهای توکار ASP.NET Core 1.0
ASP.NET Core 1.0 به همراه تعدادی Middleware توکار است؛ مانند:
- Authentication: جهت پشتیبانی از اعتبارسنجی
- CORS: برای فعال سازی Cross-Origin Resource Sharing
- Routing: جهت تعریف و محدود سازی مسیریابیهای برنامه
- Session: برای پشتیبانی و مدیریت سشنهای کاربران
- Diagnostics: پشتیبانی از صفحات خطا و اطلاعات زمان اجرای برنامه
و مواردی دیگر که برای توزیع فایلهای استاتیک و یا مرور محتویات پوشهها و امثال آنها طراحی شدهاند که در طی این مطلب و همچنین مطالب آتی، آنها را بررسی خواهیم کرد.
یک مثال: اگر یک پروژهی خالی ASP.NET Core 1.0 را در ویژوال استودیو ایجاد کنید، این پروژه قادر نیست حتی فایلهای استاتیک مانند تصاویر، فایلهای پیش فرض مانند index.html و یا قابلیت مرور سادهی فایلهای موجود در یک پوشه را ارائه دهد (حتی اگر به آنها نیازی نداشته باشید).
طراحی این نگارش از ASP.NET، مبتنی است بر سبک وزن بودن و ماژولار بودن. هر قابلیتی را که نیاز دارید، باید middleware آنرا نیز خودتان به صورت صریح اضافه کنید و یا در غیر اینصورت فعال نیست. برخلاف نگارشهای قبلی ASP.NET که HTTP Moduleهای از سشن گرفته تا اعتبارسنجی و غیره، همگی به صورت پیش فرض در فایل Web.Config فعال بودند؛ مگر اینکه آنها را به صورت دستی حذف میکردید.
ثبت و فعال سازی اولین Middleware
در ادامهی تکمیل و معرفی برنامهی خالی ASP.NET Core 1.0، قصد داریم یک Middleware توکار را به نام Welcome Page، بجای نمایش سطر Hello world پیش فرض این برنامه، ثبت و فعال سازی کنیم. این Middleware ویژه، در اسمبلی به نام Microsoft.AspNetCore.Diagnostics قرار دارد. اگر فایل project.json پیش فرض این پروژه را باز کنید، این اسمبلی به صورت پیش فرض در آن ثبت و معرفی شدهاست:
{ "dependencies": { "Microsoft.NETCore.App": { "version": "1.0.0", "type": "platform" }, "Microsoft.AspNetCore.Diagnostics": "1.0.0", "Microsoft.AspNetCore.Server.IISIntegration": "1.0.0", "Microsoft.AspNetCore.Server.Kestrel": "1.0.0", "Microsoft.Extensions.Logging.Console": "1.0.0" },
پس از اطمینان حاصل کردن از نصب بستهی نیوگت Microsoft.AspNetCore.Diagnostics، اکنون جهت معرفی Middleware توکار Welcome Page ، فایل Startup.cs را گشوده و کدهای آنرا به نحو ذیل تغییر دهید:
using Microsoft.AspNetCore.Builder; using Microsoft.AspNetCore.Http; using Microsoft.Extensions.DependencyInjection; namespace Core1RtmEmptyTest { public class Startup { public void ConfigureServices(IServiceCollection services) { } public void Configure(IApplicationBuilder app) { app.UseWelcomePage(); app.Run(async (context) => { await context.Response.WriteAsync("Hello DNT!"); }); } } }
به علاوه middleware دومی را نیز با متد الحاقی Run مشاهده میکنید. به این نوع middlewareهای خاص، اصطلاحا terminal middleware میگویند. از این جهت که درخواستی را دریافت و یک response را تولید میکنند و کار همینجا خاتمه مییابد و زنجیرهی پردازشی middlewareها ادامه نخواهد یافت. در اینجا پارامتر context آن از نوع HttpContext است و باید دقت داشت، زمانیکه کار نوشتن در Response، در اینجا انجام شد، اگر پس از متد Run یک Middleware دیگر را ثبت کنید، هیچگاه اجرا نخواهد شد.
در این حالت اگر برنامه را اجرا کنید، خروجی ذیل را مشاهده خواهید کرد:
welcome page نیز یک terminal middleware است. به همین جهت middleware بعدی ثبت شدهی در اینجا یا همان متد Run، دیگر اجرا نخواهد شد.
در قسمتهای بعدی، تعداد بیشتری از Middlewareهای توکار ASP.NET Core 1.0 را بررسی خواهیم کرد.
Attack Surface Analyzer 1.0 منتشر شد
Dart کتابخانه ای است که توسط شرکت گوگل ارائه شده است و گفته میشود، قرار است جایگزین جاوا اسکریپت گردد و از آدرس https://www.dartlang.org قابل دسترسی میباشد. این کتابخانه، دارای انعطاف پذیری فوق العاده بالایی است و کد نویسی Java Script را راحتتر میکند. در حال حاضر هیچ مرورگری به غیر از Chromium از این تکنولوژی پشتیبانی نمیکند و جهت تسهیل در کدنویسی، باید از ویرایشگر Dart Editor استفاده کنید. این ویرایشگر کدهای نوشته شده را به دو صورت Native و JavaScript Compiled در اختیار مرورگر قرار میدهد. در ادامه با نحوهی کار و راه اندازی Dart آشنا خواهید شد.
ابتدا Dart و ویرایشگر مربوط به آن را توسط لینکهای زیر دانلود کنید:
دانلود نسخه 64 بیتی دارت + ویرایشگر
دانلود نسخه 32 بیتی دارت + ویرایشگر
بعد از اینکه فایلهای فوق را از حالت فشرده خارج کردید، پوشه ای با نام dart ایجاد مینماید. وارد پوشه dart شده و DartEditor را اجرا کنید.
توجه: جهت اجرای dart به JDK 6.0 یا بالاتر نیاز دارید
در مرحله بعد نمونه کدهای Dart را از لینک زیر دانلود نمایید و از حالت فشرده خارج کنید. پوشه ای با نام one-hour-codelab ایجاد میگردد.
از منوی File > Open Existing Folder… پوشه one-hour-codelab را باز کنید .
توضیحات
- پوشه packages و همچنین فایلهای pubspec.yaml و pubspec.lock شامل پیش نیازها و Package هایی هستند که جهت اجرای برنامههای تحت Dart مورد نیاز هستند. Dart Editor این نیازمندیها را به صورت خودکار نصب و تنظیم میکند.
توجه: اگر پوشه Packages را مشاهده نکردید و یا در سمت چپ فایلها علامت X قرمز رنگ وجود داشت، بدین معنی است که package ها به درستی نصب نشده اند. برای این منظور بر روی pubspec.yaml کلیک راست نموده و گزینه Get Pub را انتخاب کنید. توجه داشته باید که بدلیل تحریم ایران توسط گوگل باید از ابزارهای عبور از تحریم استفاده کنید.
- 6 پوشه را نیز در تصویر فوق مشاهده میکنید که نمونه کد piratebadge را بصورت مرحله به مرحله انجام داده و به پایان میرساند.
- Dart SDK شامل سورس کد مربوط به تمامی توابع، متغیرها و کلاس هایی است که توسط کیت توسعه نرم افزاری Dart ارائه شده است.
- Installed Packages شامل سورس کد مربوط به تمامی توابع، متغیرها و کلاسهای کتابخانههای اضافهتری است که Application به آنها وابسته است.
گام اول: اجرای یک برنامه کوچک
در این مرحله سورس کدهای آماده را مشاهده میکنید و با ساختار کدهای Dart و HTML آشنا میشوید و برنامه کوچکی را اجرا مینمایید.
در Dart Editor پوشه 1-blankbadge را باز کنید و فایلهای piratebadge.html و piratebadge.dart را مشاهده نمایید.
کد موجود در فایل piratebadge.html
<html> <head> <meta charset="utf-8"> <title>Pirate badge</title> <meta name="viewport" content="width=device-width, initial-scale=1.0"> <link rel="stylesheet" href="piratebadge.css"> </head> <body> <h1>Pirate badge</h1> <div> TO DO: Put the UI widgets here. </div> <div> <div> Arrr! Me name is </div> <div> <span id="badgeName"> </span> </div> </div> <script type="application/dart" src="piratebadge.dart"></script> <script src="packages/browser/dart.js"></script> </body> </html>
توضیحات
- در کد HTML ، اولین تگ <script> ، فایل piratebadge.dart را جهت پیاده سازی دستورات dart به صفحه ضمیمه مینماید
- Dart Virtual Machine (Dart VM) کدهای Dart را بصورت Native یا بومی ماشین اجرا میکند. Dart VM کدهای خود را در Dartium که یک ویرایش ویژه از مرورگر Chromium میباشد اجرا میکند که میتواند برنامههای تحت Dart را بصورت Native اجرا کند.
- فایل packages/browser/dart.js پشتیبانی مرورگر از کد Native دارت را بررسی میکند و در صورت پشتیبانی، Dart VM را راه اندازی میکند و در غیر این صورت JavaScript کامپایل شده را بارگزاری مینماید.
کد موجود در piratebadge.dart
void main() { // Your app starts here. }
- این فایل شامل تابع main میباشد که تنها نقطه ورود به application است. تگ <script> موجود در piratebadge.html برنامه را با فراخوانی این تابع راه اندازی میکند.
- تابع main() یک تابع سطح بالا یا top-level میباشد.
- متغیرها و توابع top-level عناصری هستند که خارج از ساختار تعریف کلاس ایجاد میشوند.
جهت اجرای برنامه در Dart Editor بر روی piratebadge.html کلیک راست نمایید و گزینه Run in Dartium را اجرا کنید. این فایل توسط Dartium اجرا میشود و تابع main() را فراخوانی میکند و صفحه ای همانند شکل زیر را نمایش میدهد.
گام دوم: افزودن فیلد input
توجه داشته باشید که در این مرحله یا میتوانید تغییرات مورد نظر خود را در طی آموزش بر روی پوشهی 1-blankbadge اعمال کنید و یا به پوشههای تهیه شده در نمونه کد موجود در همین پروژه مراجعه نمایید.
در این مرحله یک تگ <input> به تگ <div class=”widgets”> اضافه کنید.
... <div> <div> <input type="text" id="inputName" maxlength="15"> </div> </div> ...
سپس کتابخانه dart:html را به ابتدای فایل piratebadge.dart اضافه کنید.
import 'dart:html';
توضیحات
- دستور فوق کلاسها و Resource های موجود در کتابخانه dart:html را اضافه میکند.
- از حجیم شدن کدهای خود نگران نباشید، زیرا فرایند کامپایل کدهای اضافی را حذف خواهد کرد.
- کتابخانه dart:html شامل کلاسهایی جهت کار با عناصر DOM و توابعی جهت دسترسی به این عناصر میباشد.
- در مباحث بعدی یاد میگیرید که با استفاده از کلمه کلیدی show فقط کلاسهایی را import کنید که به آن نیاز دارید.
- اگر کتابخانه ای در هیچ بخش کد استفاده نشود، خود Dart Editor به صورت warning اخطار میدهد و میتوانید آن را حذف کنید.
دستور زیر را در تابع main بنویسید تا رویداد مربوط به ورود اطلاعات در فیلد input را مدیریت نمایید.
void main() { querySelector('#inputName').onInput.listen(updateBadge); }
توضیحات
- تابع querySelector() در کتابخانه dart:html تعریف شده است و یک المنت DOM را جستجو مینماید. پارامتر ورودی آن یک selector میباشد که در اینجا فیلد input را توسط #inputName جستجو نمودیم که یک ID Selector میباشد.
- نوع خروجی این متد یک شی از نوع DOM میباشد.
- تابع onInput.Listen() رویدادی را برای پاسخگویی به ورود اطلاعات در فیلد input تعریف میکند. زمانی که کاربر اطلاعاتی را وارد نماید، تابع updateBadge فراخوانی میگردد.
- رویداد input زمانی رخ میدهد که کاربر کلیدی را از صفحه کلید فشار دهد.
- رشتهها همانند جاوا اسکریپت میتوانند در " یا ' قرار بگیرند.
تابع زیر را به صورت top-level یعنی خارج از تابع main تعریف کنید.
... void updateBadge(Event e) { querySelector('#badgeName').text = e.target.value; }
توضیحات
- این تابع محتوای المنت badgeName را به محتوای وارد شده در فیلد input تغییر میدهد.
- پارامتر ورودی این تابع شی e از نوع Event میباشد و به همین دلیل میتوانیم این تابع را یک Event Handler بنامیم.
- e.target به شی ای اشاره میکند که موجب رخداد رویداد شده است و در اینجا همان فیلد input میباشد
- با نوشتن کد فوق یک warning را مشاهده میکنید که بیان میکند ممکن است خصوصیت value برای e.target وجود نداشته باشد. برای حل این مسئله کد را بصورت زیر تغییر دهید.
... void updateBadge(Event e) { querySelector('#badgeName').text = (e.target as InputElement).value; }
توضیحات
- کلمه کلیدی as به منظور تبدیل نوع استفاده میشود که e.target را به یک InputElement تبدیل میکند.
همانند گام اول برنامه را اجرا کنید و نتیجه را مشاهده نمایید. با تایپ کردن در فیلد input به صورت همزمان در کادر قرمز رنگ نیز نتیجه تایپ را مشاهده مینمایید.
نام پروژهی من AMD و فایل index.html بدان اضافه شده است. فرض کنید یک پوشهی جدید را به نام modules به آن اضافه میکنیم و در آن دو فایل typescript ی را به نامهای module1.ts و module2.ts، اضافه میکنیم.
محتویات module1 را اینگونه مینویسیم:
export module module1 { export abstract class firstCls { static f1(str: string) { console.log(str); } } }
و همچنین module2 به شکل زیر خواهد بود:
import * as Amd from 'module1'; module module2 { export class secondCls { f2(str: string) { Amd.module1.firstCls.f1(str); } } } new module2.secondCls().f2(`amd work's`);
(دقت کنید بعد از کامپایل شدن لفظ import تبدیل به define میشود)
از طریق add - new item فایل tsconfig.json را به مسیر اصلی پروژه اضافه کنید. در صورتی که آن را پیدا نکردید، به صورت دستی فایل آن را ساخته و محتویات زیر را در آن کپی نمایید:
{ "compilerOptions": { "noImplicitAny": false, "noEmitOnError": true, "removeComments": false, "sourceMap": false, "target": "es6", "module": "amd" }, "exclude": [ "node_modules" ] }
در ادامه به root پروژه رفته و دستور npm init را ارسال کرده تا فایل package.json تولید شود. همچنین برای requirejs نیز دستور زیر را ارسال مینماییم:
npm install requirejs --save-dev
حال requirejs به پروژهی شما اضافه شده است.
برای مدیریت کردن فراخوانی initial module در پوشهی modules که قبلا ساخته بودیم فایل main.js راساخته و کدهای زیر را بدان اضافه مینماییم.
(لازم به ذکر است این فایل را میتوانیم با استفاده از typescript نوشته و requirejs definitely typed را به پروژه اضافه کرده و از مزایای intellisense بودن بهره ببریم)
کدهای زیر را درون main.js مینویسیم:
require(['modules/module2.js'], modules_module2()); function modules_module2() { //additionals config goes here }
از آنجاییکه ممکن است تعداد وابستگی فایلها زیاد باشد و ترتیب load شدن آنها نیز اهمیت داشته باشد، در این قسمت میتوان configهای بیشتری را همچون sequence در load کردن فایلها، تعریف کرد که میتوانید در وبسایت رسمی requirejs آن را مطالعه بفرمایید.
حال فایل index.html را باز کرده و config برای فراخوانی requirejs, main.js را مینویسیم؛ به صورت زیر:
<h1>Hello requirejs and amd modules</h1> <!--src means require js address--> <!--data-main means initial require config--> <script src="node_modules/requirejs/require.js" data-main="modules/main.js"></script> <script></script>
پر واضح است که src آدرس فایل require.js و همچنین data-main آدرس initial require config پروژه را مشخص میکند.
اکنون پروژه را run کرده و میبینید که فایلهای مورد نیاز به صورت async برای ما load میشوند. اگر از مرورگر کروم استفاده مینمایید، بدین صورت میتوانید network و همچنین console را مشاهد نمایید:
مشاهد میکنید که فایلهای مورد نیاز load شدهاند و همچنین amd work's در console نمایش داده شده است.
requirejs بدین صورت عمل میکند: بعد از یافتن هر فایل، با استفاده از regex کل فایل را بررسی کرده و به دنبال وابستگیهای آن فایل میگردد (منظور همان importها میباشد و آن فایل به صورت async لود میشود) و در فایلهای بعدی نیز همین روال ادامه خواهد یافت. هر چند راهکارهایی برای بهبود کارآیی در آن اندیشیده شده است؛ بدین صورت که اساس کارش با استفاده از singleton میباشد و بعد از require کردن فایلی، هر دفعه که فراخوانی میشود، نیاز به پردازش مجدد ندارد. با این وجود ممکن است در بعضی مواقع و مخصوصا با اشتباهات سهوی برنامه نویسان از کارآیی نرم افزار مطبوع شما بکاهد.
کدهای این برنامه را میتوانید از اینجا دریافت نمایید (ضمن اینکه وابستگیهای اضافهتری مانند پوشهی node_modules حذف شدهاند؛ بنابراین npm install فراموش نشود)
دانلود AMD.zip
در قسمت بعد به امکانات توکار کامپایلر typescript برای معماری ماژولها میپردازیم