مطالب
آشنایی با ویژگی DebuggerTypeProxy در VS.Net
در مطالب قبلی، ویژگی DebuggerDisplay معرفی شده بود. ویژگی دیگری شبیه به این ویژگی وجود دارد به نام DebuggerTypeProxy که در ادامه به معرفی آن می‌پردازیم.

کلاس زیر را در نظر بگیرید:
public class Data
{
    public string Name { get; set; }
    public string ValueInHex { get; set; }
}  
پس از اجرای برنامه ، مقادیر کلاس ایجاد شده به این صورت خواهند بود :


در اینجا مقدار Hex برایمان قابل فهم نیست. سناریویی را در نظر بگیرید که مقادیر باید داخل دیتابیس به صورت Hex نگهداری شوند، اما می‌خواهیم هنگام دیباگ، مقدار پراپرتی HexValue به صورت قابل درک و decimal آن نمایش داده شود.

برای انجام اینکار میتوانیم از DebuggerTypeProxy استفاده کنیم. ابتدا کلاسی ایجاد میکنیم که بعنوان proxy، مقادیر را به شکلی که نیاز داریم نمایش دهد. این کلاس object اصلی را در Constructor دریافت کرده و مقادیر مورد نظرمان، از طریق property هایی که در آن تعریف می‌کنیم قابل دسترسی هستند:

public class DataDebugView
{
    private readonly Data _data;

    public DataDebugView(Data data)
    {
        _data = data;
    }

    public string DecimalValue
    {
        get
        {
            bool isValidHex = int.TryParse(_data.HexValue, System.Globalization.NumberStyles.HexNumber, null, out var value);
            return isValidHex ? value.ToString() : "INVALID HEX STRING";
        }
    }
}

در نهایت برای اعمال کردن این کلاس proxy، از ویژگی DebuggerTypeProxy بر روی کلاس اصلی استفاده می‌کنیم:

[DebuggerTypeProxy(typeof(DataDebugView))]
public class Data
{
    public string Name { get; set; }

    public string HexValue { get; set; }
}

بعد از اعمال تغییرات و اجرای دوباره برنامه، نحوه نمایش مقادیر کلاس به این صورت تغییر خواهند یافت:

مطالب
شروع کار با Apache Cordova در ویژوال استودیو #5

همانطور که در قسمت قبل گفته شد، در این قسمت با روش کار jQuery Mobile و plugin‌های مربوط به Cordova آشنا خواهیم شد.


تگ متای زیر برای تنظیمات مربوط به viewport است و برای jQuery Mobile توصیه می‌شود.
<!DOCTYPE html> 
<html> 
<head> 
<meta charset="utf-8"> 
<title>Title</title> 
<meta name="viewport" content="width=device-width, initial-scale=1">
device-width  نشان می‌دهد که می‌خواهیم مقیاس محتوای ما به اندازه‌ی عرض دستگاه(device) مورد نظر باشد و initial-scale هم مقدار زوم را برای Web page ما مشخص می‌کند. شما می‌توانید با مقدار دهی user-scalable=no هم امکان تغییر زوم را به کاربر ندهید. این متا تگ را در تمام صفحات html خود بعد از تگ title قرار دهید.

روال کار jQuery Mobile
برای اینکه بتواند سند HTML ما را برای استفاده‌ی در موبایل بهینه کند، ابتدا آن را لود می‌کند و سپس بر  اجزایی که با ویژگیdata-role علامت گذاری شده‌اند، CSS3 بهینه شده برای موبایل را اعمال می‌کند.


از آنجایی که مستندات jQuery Mobile به قدر کافی کامل هست، نیازی نیست تا در مورد تک تک آنها مثال بزنیم و از اصل مطلب دور شویم. در هر مثالی که زده خواهد شد، در صورت استفاده از ویجتی خاص، با آن آشنا خواهیم شد.

لیست کامل اتریبیوت‌های -data به همراه مقادیری که می‌پذیرند 

دموی مربوط به ویجت‌ها  

لیست تمام رخدادها 

شما می‌توانید از امکانات Theme Roller برای شخصی سازی تم‌های مورد نیاز استفاده کنید.

لیست کامل کلاس‌های CSS  



Cordova Plugins

از این قسمت http://plugins.cordova.io/#/viewAll و این قسمت  http://plugreg.com/plugins می‌توانید سراغ پلاگین‌های مورد نیاز خود بگردید. برای مثال وارد بخش کانفیگ پروژه شده و از قسمت plugins  و تب Core یکسری از پلاگین‌هایی را که در Cordova گنجانده شده است، مشاهده می‌کنید. با کلیک بر روی دکمه‌ی Add می‌توانید آن را دانلود کرده و از API‌های آن استفاده کنید.



برای مثال پلاگین Notification را به پروژه اضافه می‌کنم. سپس یک فایل js را با نام custom.js به فولدر scripts در ریشه پروژه اضافه کرده و  محتوای فایل‌های index.html , custome.js را به شکل زیر در نظر می‌گیرم:


$(function() {
    $("#alert").on('tap', function(event) {
        navigator.notification.alert("اطلاعات ذخیره شد",null, "alert", "تایید");
    });

    $("#prompt").on('tap', function(event) {
        navigator.notification.prompt("برای تائید نام خود را وارد کنید", onPrompt, "prompt", "تایید", "لغو"],"نام خود"]);
    });

    function onPrompt(results) {
        navigator.notification.alert(results.buttonIndex + "\n" + results.input1, null);
    }
    $("#confirm").on('tap', function(event) {
        navigator.notification.confirm("حذف انجام شود؟", onConfirm, "confirm", ["بله", "خیر", "نمیدانم"]);
    });

    function onConfirm(buttonIndex) {
        navigator.notification.alert(buttonIndex , null);
    }
    $("#beep").on('tap', function(event) {
        navigator.notification.beep(1);
    });

});

رخداد tap زمانی صادر می‌شود که کاربر، دکمه‌ی مورد نظر را لمس کند و یکی از رخداد‌های jQuery Mobile می‌باشد. بعد از نصب پلاگین Notification، با استفاده از navigator.notification می‌توانید به متد‌های مورد نظر که در بالا مشخص است، دسترسی پیدا کنید.

برای آشنایی با این پلاگین می‌توانید داکیومنت آن را مطالعه کنید.

در کد بالا با استفاده از متد‌های callback توانسته‌ایم اطلاعاتی در مورد نوع عملکرد کاربر با notification ما بدست آوریم.


<!DOCTYPE html>
<html>
<head>
    <meta charset="utf-8" />
    <title>CordovaApp01</title>
   <meta name="viewport" content="width=device-width, initial-scale=1"/> 
    <!-- CordovaApp01 references -->
    <link href="css/index.css" rel="stylesheet" />
    <link href="jquery.mobile.rtl/css/themes/default/rtl.jquery.mobile-1.4.0.css" rel="stylesheet" />
</head>
<body>
<div data-role="page" id="page1">
    <div data-role="header">
        <h2>
            تست پلاگین Notification
        </h2>
    </div>
    <div data-role="content">
        <a href="#page2" data-transition="pop" data-rel="dialog" data-role="button" data-inline="true" data-icon="back">page 2</a>
       
        <button data-role="button" id="alert" data-inline="true" >alert</button>
        <button data-role="button" id="confirm" data-inline="true">confirm</button>
        <button data-role="button" id="beep" data-inline="true" >beep</button>
        <button data-role="button" id="prompt" data-inline="true" >prompt</button>

    </div>
    <div data-role="footer">
        <h2>من فوتر هستم</h2>
    </div>
</div>
    <div data-role="page" id="page2">
        <div data-role="header">
            <h1>Header</h1>
        </div>
        <div data-role="content">
            Content
        </div>
        <div data-role="footer">
            <h1>Footer</h1>
        </div>
    </div>
<!-- Cordova reference, this is added to your app when it's built. -->
    <script src="scripts/jquery-2.1.3.min.js"></script>
    <script src="cordova.js"></script>
    <script src="scripts/platformOverrides.js"></script>
    <script src="scripts/index.js"></script>
    <script src="jquery.mobile.rtl/js/rtl.jquery.mobile-1.4.0.js"></script>
    <script src="scripts/custom.js"></script>
</body>
</html>

در کد بالا 4 تا button دیده می‌شود که ویژگی data-role آنها مقدار button در نظر گرفته شده‌است تا توسط jQuery Mobile به عنوان button شناخته شوند و استایل‌های لازم بر روی آن‌ها اعمال گردد. قرار است طبق کد js ایی که نوشته‌ایم، با لمس کردن هر کدام از دکمه‌ها، notification هایی نمایش داده شوند.


برای اینکار شبیه ساز YouWave را دانلود کرده و نصب کنید. سپس در قسمت toolbar ویژوال، گزینه‌ی Device را به جای شبیه ساز Ripple انتخاب کنید. نرم افزار youwave را اجرا کنید حال اگر برنامه را اجرا کنید با خطای زیر مواجه خواهید شد:

Error447C:\Users\Administrator\Documents\Visual Studio 2013\Projects\CordovaApp-01\CordovaApp-01\bld\Debug\platforms\android\cordova\node_modules\q\q.js:126CordovaApp-01
Error448throw e;CordovaApp-01
Error449^CordovaApp-01
Error450Error : DEP10201 : Failed to deploy to device, no devices found.CordovaApp-01
مشخصا خطا، مبنی بر پیدا نشدن دستگاه خارجی است. برای رفع این مشکل می‌بایست شبیه ساز youwave را به ویژوال استودیو وصل کنیم. برای این منظور دستور زیر را در cmd اجرا کنید.
adb connect localhost:5558

بعد از آن اگر پروژه را اجرا کنید، فایل apk. پروژه بر روی شبیه ساز نصب شده و اجرا خواهد شد. با کلیک بر روی دکمه‌ی confirm تصویری به شکل زیر قابل مشاهده خواهد بود:


علاوه بر این ما در سند HTML خود در بالا، یک page و یک تگ a قرار داده‌ایم. 
 <a href="#page2" data-transition="pop" data-rel="dialog" data-role="button" data-inline="true" data-icon="back">page 2</a>
data-role: با مقدار button در نظر گرفته شده است؛ لذا به شکل 4 دکمه دیگر رندر خواهد شد.
data-transition: با مقدار pop در نظر گرفته شده است که مشخص کننده‌ی افکت ظاهر شدن صفحه‌ای است که قرار است بار گذاری شود.
data-rel: مشخص می‌کند که صفحه‌ی مورد نظر من به صورت دیالوگ باز شود.
data-icon: با استفاده از این ویژگی می‌توان icon مورد نظر خود را برای المنت در نظر گرفت.
data-inline: برای به خط کردن دکمه‌ها کنار هم استفاده می‌شود.
با لمس کردن این دکمه، نتیجه به شکل زیر خواهد بود:

در مقاله‌ی بعد، به مباحث Database در Cordova خواهیم پرداخت.

ادامه دارد...

مطالب
MongoDB #4
مدل کردن داده در MongoDB
داده در MongoDB شمای منعطفی دارد. سندها در یک مجموعه به تعدادی از فیلدها با ساختاری شبیه به هم نیازی ندارند و فیلدهای مشترک در یک سند مجموعه ممکن است نوع‌های داده‌ی متفاوتی را نگهداری کنند.

برخی ملاحظات هنگام طراحی شمای در MongoDB
  • شمای خود را بر اساس نیازمندی‌های کاربر طراحی کنید.
  • آبجکت هایی را که از آنها باهم استفاده می‌کنید، داخل یک سند ترکیب کنید؛ درغیر اینصورت آنها را جدا کنید (اما مطمئن شوید که نباید نیازی به استفاده از Join باشد).
  • داده را بصورت محدود تکثیر کنید؛ چون فضای دیسک ارزانتر است از محاسبه زمان.
  • عمل Join را هنگام ذخیره کردن انجام دهید، نه موقع خواندن.
  • شمای خود را برای بیشترین موارد استفاده بهینه کنید.
  • تجمع‌های پیچیده (Complex Aggregation) را در شمای انجام دهید.

مثال
فرض کنید یک کاربر نیاز به طراحی یک پایگاه داده برای وب سایت خود دارد. تفاوت‌های طراحی شمای بین RDBMS و MongoDB را در ادامه ملاحظه خواهید کرد. وب سایت نیازمندهای زیر را دارد:
  • هر پست یک عنوان یکتا، توضیحات و آدرس اینترنتی دارد.
  • هر پست می‌تواند یک یا چند برچسب داشته باشد.
  • هر پست نام نویسنده و تعداد Like‌ها را دارد.
  • هر پست تعدادی نظر معین را توسط کاربران همراه با نامشان، پیام، تاریخ ثبت و تعداد Likeها، دارد.
  • در هر پست صفر یا چند نظر وجود دارد.
در طراحی شمای توسط RDMBS برای نیازمندی‌های فوق، حداقل سه جدول نیاز است. 

درحالیکه در طراحی شمای توسط MongoDB یک مجموعه از پست را با ساختار زیر خواهیم داشت:
{
   _id: POST_ID
   title: TITLE_OF_POST, 
   description: POST_DESCRIPTION,
   by: POST_BY,
   url: URL_OF_POST,
   tags: [TAG1, TAG2, TAG3],
   likes: TOTAL_LIKES, 
   comments: [
      {
         user:'COMMENT_BY',
         message: TEXT,
         dateCreated: DATE_TIME,
         like: LIKES 
      },
      {
         user:'COMMENT_BY',
         message: TEXT,
         dateCreated: DATE_TIME,
         like: LIKES
      }
   ]
}
بنابراین هنگام نمایش داده در RDBMS نیاز به تهیه Join بین سه جدول دارید؛ اما در MongoDB داده‌ها از یک مجموعه نمایش داده خواهند شد. 
مطالب
به‌روز رسانی اسمبلی‌های خارجی
در اکثر شرکت‌های بزرگ و متوسط نرم افزاری، بخش مشترکی از پروژه‌ها تحت عنوان فریم ورک و یا پروژه‌های مشترک (Common) از پروژه‌های جاری فاکتور گرفته میشود و ارتباط با آنها با ارجاعی (Reference) به اسمبلی آنها انجام مشود.
اما مشکل همیشگی این است که برای حفظ استقلال، مستقیما از پروژه‌های جاری به اسمبلی‌های پایه ارجاع داده نمی‌شود؛ چون ممکن است بنا بر پایسته بودن نسخه پروژه جاری، قصد نداشته باشیم همیشه آخرین ورژن اسمبلی‌های خارجی را دریافت کنیم، بلکه ارجاعی به اسمبلی‌ها در یک پوشه در خود پروژه انجام میشود و شما بعد از هر بار تغییر در فریم ورک، باید اسمبلی‌های جدید را به داخل پوشه، در تک تک پروژه‌های جاری تان کپی کنید.
برای خلاصی از این کار مدام و تکراری می‌توانید از یک Batch فایل شبیه کد زیر استفاده کنید:
xcopy /s /y D:\Project\Framework\Framework.Web\bin\Debug\Framework.dll D:\Project\Current\DependentDLL
xcopy /s /y D:\Project\Framework\Framework.Web\bin\Debug\Framework.Common.dll D:\Project\Current\DependentDLL
xcopy /s /y D:\Project\Framework\Framework.Web\bin\Debug\Framework.Business.dll D:\Project\Current\DependentDLL
xcopy /s /y D:\Project\Framework\Framework.Web\bin\Debug\Framework.Web.dll D:\Project\Current\DependentDLL
کافی است این دستورات را در Note Pad کپی کنید و سپس با پسوند bat و مثلا با نام Update ذخیره کنید.
این فایل را در پوشه اسمبلی‌های وابسته در پروژه‌های جاری تان کپی کنید و از این به بعد هر وقت خواستید آخرین ورژن اسمبلی‌های خارجی را دریافت کنید دوبار روی این فایل کلیک کنید.
برای شخصی سازی بیشتر دستورات انتقال فایل در Batch فایل‌ها   اینجا  و  اینجا   را بخوانید.
مطالب
حرکت روی سلول های دیتا گرید با فشردن کلید Enter در برنامه های WPF
کاربران بیشتر برنامه‌های فارسی تمایل دارند که توسط  کلیدEnter درون فرم‌ها حرکت کنند.در برنامه‌های WPF و مخصوصا زمانی که شما از الگوی MVVM استفاده می‌کنید ،انجام این کار اگر از روش‌های مناسب استفاده نکنید تا حدودی سخت می‌شود.
برای حرکت روی TextBox‌ها و کنترل‌های مشابه می‌توانید این کار را به راحتی با Register کردن رویداد مربوط به آن  نوع کنترل‌ها توسط EventManager  یک بار در ابتدای برنامه انجام دهید.
public partial class App : Application
{                                                                                                                                                                                                                                                                  EventManager.RegisterClassHandler(typeof(TextBox), TextBox.KeyDownEvent, new KeyEventHandler(TextBox_KeyDown));
     ...
} 
 private void TextBox_KeyDown(object sender, KeyEventArgs e)
   {
         if (e.Key != Key.Enter)
             return;
         var focusedElement = Keyboard.FocusedElement as TextBox;
          focusedElement.MoveFocus(new TraversalRequest(FocusNavigationDirection .Next));
   }
اما همانطور که در عنوان مطلب آورده شده است در این مطلب تصمیم دارم حرکت روی سلول‌های دیتا گرید توسط کلید Enter را شرح بدهم.
برای این کار نیز یک راه حل ساده وجود دارد و آن شبیه سازی فراخوانی کلید Tab هنگام فشرده شدن کلید Enter  است.چون همانطور که می‌دانید کلید Tab به صورت پیش فرض حرکت روی سلول‌ها را انجام می‌دهد.برای انجام آن کافی ست دیتاگرید خود را  سفارشی کرده و در متد OnPreviewKeyDown  عملیات زیر را انجام دهید:
public class CommonDataGrid : DataGrid
{
        protected override void OnPreviewKeyDown(KeyEventArgs e)
        {
            base.OnPreviewKeyDown(e);
            if (e.Key != Key.Enter || Keyboard.PrimaryDevice.ActiveSource == null) return;
            this.CommitEdit();
            var args = new KeyEventArgs
                (Keyboard.PrimaryDevice,
                Keyboard.PrimaryDevice.ActiveSource, 0, Key.Tab) { RoutedEvent = Keyboard.KeyDownEvent };
            InputManager.Current.ProcessInput(args);
        }
}

مطالب
پیاده سازی ServiceHostFactory سفارشی در WCF
در این مثال برای اینکه Instance Provider سفارشی خود را بتوانیم به عنوان یک Behavior به سرویس اضافه نماییم باید به خاصیت Description.Behaviors شی ServiceHost دسترسی داشته باشیم. زمانی که در پروژه‌های WCF از روش Self Hosting برای هاست سرویس‌ها استفاده کنیم به دلیل دسترسی مستقیم به شی ServiceHost هر گونه تنظیمات و عملیات Customization به راحتی امکان پذیر است؛ اما در IIS Hosting، از آن جا که به صورت پیش فرض از ServiceHostFactory موجود در WCF استفاده می‌شود ما دسترسی به شی ServiceHost نداریم. برای حل این مسئله باید یک CustomServiceHostFactory ایجاد نماییم که به راحتی در WCF این امکان تدارک دیده شده است.
بررسی یک مثال:
ابتدا کلاسی به صورت زیر ایجاد نمایید. در این کلاس می‌توانید کد‌های لازم برای سفارشی کردن شی ServiceHost را قرار دهید:
public class CustomServiceHost : ServiceHost
{
   public CustomServiceHost( Type t, params Uri baseAddresses ) :
      base( t, baseAddresses ) {}
      
   public override void OnOpening()
   {
       this.Description.Add( new MyServiceBehavior() );
   }
}
اگر از این به بعد به جای استفاده از ServiceHost مستقیما از CustomServiceHost استفاده نماییم، MyServiceBehavior به صورت خودکار به عنوان یک ServiceBehavior برای سرویس مورد نظر در نظر گرفته می‌شود. برای این که هنگام هاست سرویس مورد نظر به صورت خودکار از این شی کلاس استفاده شود می‌توان کلاس Factory ساخت سرویس را تغییر داد به صورت زیر:
public class CustomServiceHostFactory : ServiceHostFactory
{
   public override ServiceHost CreateServiceHost( Type t, Uri[] baseAddresses )
   {
      return new CustomServiceHost( t, baseAddresses )
   }
}
حال بر روی سرویس مورد نظر کلیک راست کرده و گزینه View MarkUp را انتخاب نمایید، چیزی شبیه به گزینه زیر را مشاهده خواهید کرد:
<%@ ServiceHost Language="C#" Debug="true" Service="WcfService1.Service1" CodeBehind="Service1.svc.cs" %>
کافیست کلاس CustomServiceHostFactory را به عنوان Factory این سرویس مشخص نماییم. به صورت زیر:
<%@ ServiceHost Language="C#" Debug="true" Factory="CustomServiceHostFactory" Service="WcfService1.Service1" CodeBehind="Service1.svc.cs" %>

از این به بعد عملیات وهله سازی از سرویس بر اساس تنظیمات پیش فرض صورت گرفته در این کلاس‌ها انجام می‌گیرد.

مطالب
شبیه سازی outer Join در entity framework

فرض کنید دو جدول پرسنل و شهر را در دیتا بیس خود دارید و 2 بار کد شهر در جدول پرسنل ارتباط داده شده که یکی برای محل تولد و دیگری برای محل صدور

و میخواهید توسط outer join لیست تمامی پرسنل و محل تولد و محل صدور را (در صورت وجود) داشته باشید.

در sql گرفتن نتیجه ذکر شده بصورت زیر به راحتی  قابل انجام است

SELECT     
   dbo.tbl_Personnel.ID, 
   dbo.tbl_Personnel.FirstName, 
   dbo.tbl_Personnel.LastName, 
   dbo.tbl_GeographyPosition.Title AS IssuanceLocation, 
   tbl_GeographyPosition_1.Title AS BirthLocation
FROM  dbo.tbl_Personnel LEFT OUTER JOIN
          dbo.tbl_GeographyPosition AS tbl_GeographyPosition_1 ON 
          dbo.tbl_Personnel.BirthLocationGeographyPositionID = tbl_GeographyPosition_1.ID LEFT OUTER JOIN
          dbo.tbl_GeographyPosition ON dbo.tbl_Personnel.IssuanceLocationGeographyPositionID = dbo.tbl_GeographyPosition.ID

اما در ef با توجه به خواص راهبری کمتر از join استفاده میکنیم در ضمن به هیچ وجه از Left Outer Join و Right Outer Join استفاده نمی‌شود و باید کوئری فوق را با کد زیر شبیه سازی کرد

var contex = new PersonnelEntities();
var Query = from Personnel in contex.tbl_Personnel
                        join IssuanceLocation in contex.tbl_GeographyPosition on
                              Personnel.IssuanceLocationGeographyPositionID equals IssuanceLocation.ID into AIssuanceLocation
                        from IL in AIssuanceLocation.DefaultIfEmpty()
                        join BirthLocation in contex.tbl_GeographyPosition on
                              Personnel.BirthLocationGeographyPositionID equals BirthLocation.ID into ABirthLocation
                        from BL in ABirthLocation.DefaultIfEmpty()
                        //where
                        select new 
                        {
                            Personnel.ID, 
                            Personnel.FirstName, 
                            Personnel.LastName, 
                            IssuanceLocation = IL.Title, 
                            BirthLocation = BL.Title 
                        };

مطالب
مروری مقدماتی بر ساخت برنامه‌های موبایل در MVC4
برای شروع، پروژه‌ای از نوع InternetApplication را انتخاب نموده مطابق شکل زیر:


 سپس اگر صفحه Layout.cshtml_ باز کنید، با متا تگی به فرم زیر روبرو می‌شوید که توسط آن می‌توانیم اندازه صفحه نمایش را مشخص کنیم:


زمانیکه Request ای صادر می‌شود، موارد ذیل تشکیل خواهند شد:


اگر دقت کنید در قسمت User-Agent یکسری مشخصات از سیستم نمایان است که ما طبق آن میتوانیم صفحه مربوطه را بارگذاری کنیم.
سپس می‌بایست به فایل Global.asax  رفته و تنظیماتی را در Application Start اعمال کنیم:
       protected void Application_Start() 
            {
            AreaRegistration.RegisterAllAreas();

            WebApiConfig.Register(GlobalConfiguration.Configuration);
            FilterConfig.RegisterGlobalFilters(GlobalFilters.Filters);
            RouteConfig.RegisterRoutes(RouteTable.Routes);
            BundleConfig.RegisterBundles(BundleTable.Bundles);
            AuthConfig.RegisterAuth(); 
            InitializeDisplayModeProvider(); 
        }
        protected void InitializeDisplayModeProvider()
        {
            var phone = new DefaultDisplayMode("Phone")
                {
                    ContextCondition = ctx => ctx.GetOverriddenUserAgent() != null &&
                                                           ctx.GetOverriddenUserAgent().Contains("iPhone")
                };
            var mobile = new DefaultDisplayMode("Tablet")
                {
                    ContextCondition = ctx => ctx.GetOverriddenUserAgent() != null && 
                                                           ctx.GetOverriddenUserAgent().Contains("iPad")
                };

            DisplayModeProvider.Instance.Modes.Insert(0, phone);
            DisplayModeProvider.Instance.Modes.Insert(1, mobile);
        }
توسط متد InitialDisplayModeProvider  دو متغیر را تعریف می‌کنیم که بواسط آنها می‌توان مثلا UserAgent ای را که می‌خواهیم، مشخص کنیم و سپس در DisplayModelProvider آن را بعنوان Instance ای درج و سپس تابع InitialDisplayModeProvider را در Application_start تنظیم کنیم.
حال می‌بایست Page‌های مربوط به هر کدام را طراحی کرده و با پسوند مثلا (Phone-Tablet)ذخیره کنیم.

اگر Extension ای را برای تست شبیه سازی محیط موبایل یا تبلت، نصب کنید، می‌توانید آن را مشاهده کنید.
حال می‌توان برای شکیل‌تر کردن آن از نیوگت jquerymobile را گرفته و طبق مطالب گفته شده از صفحه Layout خود هم چند نمونه برای مرورگرهای مختلف درست کرده وبا jquerymobile روی آن کار کنید.
مطالب
چگونه تشخیص دهیم UI Virtualization در WPF خاموش شده است؟
در مطلب «بهبود کارآیی کنترل‌های لیستی WPF در حین بارگذاری تعداد زیادی از رکوردها» عنوان شد که در حالت فعال بودن UI Virtualization، فقط به تعداد ردیف‌های نمایان، اشیاء متناظری به یک کنترل لیستی اضافه می‌شوند و حالت برعکس آن زمانی است که ابتدا کلیه اشیاء بصری یک لیست تولید شده و سپس لیست نهایی نمایش داده می‌شود.

سؤال: چگونه می‌توان تعداد اشیاء اضافه شده به Visual tree یک کنترل لیستی را شمارش کرد؟

شبیه به افزونه FireBug فایرفاکس، برنامه‌ای به نام Snoop نیز جهت WPF تهیه شده است که با تزریق خود به درون پروسه برنامه، امکان بررسی ساختار Visual tree کل یک صفحه را فراهم می‌کند. برای دریافت آن به آدرس ذیل مراجعه نمائید:

پس از دریافت، ابتدا مثال انتهای بحث «بهبود کارآیی کنترل‌های لیستی WPF در حین بارگذاری تعداد زیادی از رکوردها» را اجرا کرده و سپس برنامه Snoop را نیز جداگانه اجرا نمائید. اگر نام برنامه WPF مورد نظر، در لیست برنامه‌های تشخیص داده شده توسط Snoop ظاهر نشد، یکبار بر روی دکمه Refresh آن کلیک نمائید. پس از آن برنامه نمایش لیست‌ها را در Snoop انتخاب کرده و دکمه کنار آیکن minimize کردن Snoop را کشیده و بر روی پنجره برنامه رها کنید. شکل زیر ظاهر خواهد شد:


بله. همانطور که ملاحظه می‌کنید، در برگه Slow version به علت فعال نبودن مجازی سازی UI، تعداد اشیاء موجود در Visual tree کنترل لیستی، بالای 10 هزار مورد است. به همین جهت بارگذاری آن بسیار کند انجام می‌شود.
اکنون همین عملیات کشیدن و رها کردن دکمه بررسی Snoop را بر روی برگه دوم برنامه انجام دهید:


در اینجا چون مجازی سازی UI فعال شده است، فقط به تعداد ردیف‌های نمایان به کاربر، اشیاء لازم جهت نمایش لیست، تولید و اضافه شده‌اند که در اینجا فقط 188 مورد است و در مقایسه با 10 هزار مورد برگه اول، بسیار کمتر می‌باشد و بدیهی است در این حالت مصرف حافظه برنامه بسیار کمتر بوده و همچنین سرعت نمایش لیست نیز بسیار بالا خواهد بود.
مطالب
دریافت مقدار از یک AnonymousType

AnonymousType‌ها به شما این امکان را میدهند که بدون ساخت Type جدیدی چندین پراپرتی رو در یک object قرار بدید و از اون استفاده کنید.

به مثال زیر توجه کنید:

var v = new { Amount = 108, Message = "Hello" };
Console.WriteLine(v.Amount + v.Message);

دقت داشته باشید که در این مثال Typeی بنام V از قبل ساخته نشده بود و فیلد‌های Amount,Message هم وجود ندارند اما با استفاده از AnonymousType‌ها این امکان فراهم شده تا بتونید بدون ساخت Type، رفتار Type‌ها رو شبیه سازی کنید.

بطور مثال فرض کنیم می‌خواهیم نام و شناسه پرسنل رو در یک ComboBox نمایش دهیم. برای این منظور نیازی نیست که تمام فیلد‌های مربوط به پرسنل را بازیابی نموده و تنها نام و شناسه پرسنل را نمایش دهیم و همانطور که بسیاری از شما می‌دانید تنها نام و شناسه پرسنل را بازیابی می‌کنیم که این مورد را با استفاده از AnonymousType انجام می‌دهیم =>

var business = new Customers();
var modelsCollection = business.GetAll(w => w.MCode);
cmbCustomerName.DataSource = modelsCollection.Select(w => new { w.CustomerName, w.Code }).ToList();

چنانچه از modelsCollection فیلد و یا فیلدی را انتخاب نمی‌کردیم و از تمام فیلد‌ها استفاده می‌کردیم برای دریافت آیتم انتخاب شده مشکلی نداشتیم و با یک Cast ساده به Model Type مورد نظر، می‌توانستیم مقدار شناسه پرسنل انتخابی را بدست آوریم اما با این قطعه کد چنانچه بخواهیم عمل Casting را برای Model Type مورد نظر انجام دهیم، با خطا مواجه خواهیم شد چون Type جدید از نوع  AnonymousType بوده و شامل دو فیلد CustomerName,Code می‌باشد.

سوالاتی که پیش خواهد آمد:
1- مقدار Code رو چطور استخراج کنیم؟
2- AnonymousType یک Type موجود نیست که بتوان آیتم انتخابی را به آن Cast نموده و مقدار Code را دریافت نمود!
.
.
.

با استفاده از Reflection قادر خواهید بود مقدار فیلد مورد نظر خود را از یک AnonymousType  استخراج کنید. برای این منظور تابع زیر رو در نظر بگیرید =>

public static T GetValueFromAnonymousType<T>(object dataitem, string itemkey)
{
Type type = dataitem.GetType();
T itemvalue = (T)type.GetProperty(itemkey).GetValue(dataitem, null);
return itemvalue;
}

با استفاده از این تابع براحتی خواهید توانست مقدار Code را بدست بیاورید =>

int code = GetValueFromAnonymousType<int>(cmbCustomerName.SelectedItem, "Code");
این یک مثال از نوع‌های بی نام بوده و تحت هر شرایطی که نیاز به دریافت مقدار از یک نوع بی نام داشته باشید می‌توانید به همین ترتیب عمل کنید