مطالب
معرفی Selector های CSS - قسمت 5
41- :checked
برای تگ‌های radio و checkbox استفاده می‌شود و آنهایی را انتخاب می‌کند که گزینه‌ی آن‌ها انتخاب شده است یا شامل ویژگی checked می‌باشند.
<style>
    :checked {
        width: 50px;
        height: 50px;
    }
</style>
<input type="checkbox" checked="checked"/>
<input type="checkbox"/>
<input type="radio" name="test"/>
<input type="radio" name="test" checked="checked"/>
<input type="radio" name="test"/>
در مثال فوق تمامی checkbox هایی که گزینه‌ی آن‌ها انتخاب شده‌اند با ابعاد 50 در 50 نمایش می‌یابند.
پشتیبانی در مرورگرها:

 Selector نسخه CSS
 3.2  9.6  9.0 3.5  4.0 :checked  3

42- :indeterminate
در HTML نمی‌توان وضعیت indeterminate را برای checkbox ایجاد نمود. اما با جاوا اسکریپت می‌توان این وضعیت را ایجاد کرد. هر checkbox می‌تواند دارای سه وضعیت انتخاب شده، انتخاب نشده و نامعلوم (indeterminate) باشد. این Selector تگهای checkbox ی را انتخاب می‌نماید که وضعیت نامعلوم دارند.
<style>
    :indeterminate {
        width: 50px;
        height: 50px;
    }
</style>
<input type="checkbox" id="chk1"/>
<input type="checkbox" id="chk2" checked="checked"/>
<input type="checkbox" id="chk3"/>
<script>
    document.getElementById("chk1").indeterminate=true;
</script>
در مثال فوق chk1 به صورت indeterminate انتخاب شده است که با ابعاد 50 در 50 نمایش می‌یابد.
پشتیبانی در مرورگرها:

 Selector نسخه CSS
 No   No   No  No 
 No :indeterminate  4

43- :default
برای تگ‌های radio و checkbox، آنهایی را انتخاب می‌کند که در زمان بارگزاری فرم و بصورت پیش فرض انتخاب شده‌اند. برای دکمه‌ی submit ایی نیز استفاده می‌شود که در حال حاضر در فرم فعال می‌باشد. پشتیبانی از این Selector در مرورگرها متفاوت می‌باشد؛ بنابراین در چند مرورگر کارآیی آن را بررسی کنید.
<style>
    :default {
        width: 50px;
        height: 50px;
        background: lime;
    }
</style>
<form>
    <input type="checkbox" checked="checked" />
    <input type="checkbox" />
    <input type="radio" name="radio1" />
    <input type="radio" name="radio1" checked="checked" />
    <input type="radio" name="radio1" />
    <input type="submit" value="Default" />
    <input type="submit" value="Submit 2" />
</form>
در مثال فوق checkbox و radio هایی که در لود اولیه فرم دارای ویژگی checked می‌باشند به همراه دکمه‌ی submit با عنوان Default با ابعاد 50 در 50 و رنگ پس زمینه‌ی لیمویی نمایش می‌یابند.
پشتیبانی در مرورگرها:

 Selector نسخه CSS
 No   No   No  No 
 No :default  4

44- :root
المنت ریشه‌ی یک صفحه را انتخاب می‌نماید. معمولا تگ html به عنوان المنت ریشه انتخاب می‌شود.
<style>
    :root {
        background: khaki;
    }
</style>
در مثال فوق رنگ پس زمینه به رنگ خاکی نمایش می‌یابد.
پشتیبانی در مرورگرها:

 Selector نسخه CSS
 3.2  9.6  9.0 3.5  4.0 :root  3

45- :after
جهت درج محتوا بعد از تگ استفاده می‌شود.
<style>
    form:after {
        content: "[ * : Required]";
        color: red;            
    }
        input+span:after {
            content: ' * ';
            color: red;
        }
</style>
<form>
    <div><input type="text" /><span></span></div>
    <div><input type="password" /><span></span></div>
    <div><input type="email" /><span></span></div>
</form>
در مثال فوق بعد از تمامی span‌های قرار گرفته در کنار تگ‌های input، یک کاراکتر * را به رنگ قرمز نمایش میدهد. بعد از فرم نیز رشته‌ی [ * : Required] را به رنگ قرمز نمایش می‌دهد.
پشتیبانی در مرورگرها:

 Selector نسخه CSS
 3.1 7.0  9.0 3.5  4.0 :after 2

46- :before
جهت درج محتوا قبل از تگ استفاده می‌شود.
<style>
    form:before {
        content: "[ * : Required]";
        color: red;
    }

    input + span:before {
        content: ' * ';
        color: red;
    }
</style>
<form>
    <div><input type="text" /><span></span></div>
    <div><input type="password" /><span></span></div>
    <div><input type="email" /><span></span></div>
</form>
در مثال فوق قبل از تمامی span‌های قرار گرفته در کنار تگ‌های input، یک کاراکتر * را به رنگ قرمز نمایش می‌دهد. قبل از فرم نیز رشته‌ی [ * : Required] را به رنگ قرمز نمایش می‌دهد.
پشتیبانی در مرورگرها:

 Selector نسخه CSS
 3.1 7.0  9.0 3.5  4.0 :before 2

47- ::selection
محتوایی را انتخاب می‌کند که در حال حاضر در صفحه انتخاب یا Select شده‌است.
<style>
    ::selection {
        background: navy;
        color: orange;
    }
</style>
<p>
    Lorem ipsum dolor sit amet, consectetuer adipiscing elit. 
    Maecenas porttitor congue massa. Fusce posuere, 
    magna sed pulvinar ultricies, purus lectus malesuada libero, 
    sit amet commodo magna eros quis urna. Nunc viverra imperdiet enim. Fusce est.
</p>
در مثال فوق با انتخاب متن توسط ماوس، رنگ زمینه‌ی متن انتخاب شده به صورت سرمه ای و رنگ متن آن نارنجی نمایش می‌یابد.
پشتیبانی در مرورگرها:

 Selector نسخه CSS
 3.1  9.6  9.0 2.0
-moz-
 4.0 ::selection  در CSS 3 معرفی و سپس حذف شد ولی امکان بازگشت مجدد وجود دارد

48- :not(S1,S2)
تگ هایی را انتخاب می‌کند که شامل Selector‌های S1 یا S2 یا ... یا Sn نباشند.
<style>
    :not([readonly]) {
        background: yellow;
    }
</style>
<input type="text"/>
<input type="text" readonly="readonly"/>
<input type="text"/>
<input type="text" readonly="readonly" />
در مثال فوق پس زمینه‌ی تگهای input که ویژگی readonly ندارند به رنگ زرد نمایش می‌یابند.
پشتیبانی در مرورگرها:

 Selector نسخه CSS
 3.2  9.6  9.0 3.5  4.0 :not(S1,S2)  3

49- :matches(S1,S2)
تگ هایی را انتخاب می‌کند که شامل Selector‌های S1 و/یا S2 و/یا ... و/یا Sn باشند. 
<style>
    :matches([readonly]) {
        background: yellow;
    }
</style>
<input type="text" />
<input type="text" readonly="readonly" />
<input type="text" />
<input type="text" readonly="readonly" />
در مثال فوق پس زمینه‌ی تگهای input که ویژگی readonly دارند به رنگ زرد نمایش می‌یابند. 
پشتیبانی در مرورگرها:

 Selector نسخه CSS
 No   No   No  No 
 No :matches(S1,S2)  4

50- :has(S1,S2)
تگ هایی را انتخاب می‌کند که در ارتباط خاصی با Selector های S1 و/یا S2 و/یا ... و/یا Sn می‌باشند. 
<style>
    :has(>span) {
        color: red;
    }
    :has(+div) {
        color: blue;
    }
</style>
<div>
    <p>
        Lorem ipsum dolor sit amet, consectetuer adipiscing elit.
        Maecenas <span>porttitor</span> congue massa. Fusce posuere,
        magna sed pulvinar ultricies, purus lectus malesuada libero,
        sit amet commodo magna eros quis urna. Nunc viverra imperdiet enim. Fusce est.
    </p>
    <h1>Header 1</h1>
    <div>
            
        Lorem ipsum dolor sit amet, consectetuer adipiscing elit.
        Maecenas porttitor congue massa. Fusce posuere,
        magna sed pulvinar ultricies, purus lectus malesuada libero,
        sit amet commodo magna eros quis urna. Nunc viverra imperdiet enim. Fusce est.            
    </div>
در مثال فوق متن موجود در تگ p که دارای فرزند مستقیم span می‌باشد، با توجه به Selector ی که بصورت :has(>span) تعریف شده است، به رنگ قرمز نمایش می‌یابد. همچنین Header 1 که دارای تگ div هم تراز و دقیقا بعد از h1 است، با توجه به Selector ی که بصورت  :has(+div) تعریف شده است، به رنگ آبی نمایش می‌یابد.
پشتیبانی در مرورگرها:

 Selector نسخه CSS
 No   No   No  No 
 No :has(S1,S2)  4 
نظرات مطالب
EF Code First #12
برنامه وب هست یا برنامه ویندوز؟ اگر برنامه وب هست که پس از پایان نمایش صفحه Context شما Dispose شده در سرور. اگر برنامه ویندوزی هست، بله می‌توانید از همان وهله استفاده کنید. چون تا زمانیکه فرم باز است، آن وهله هم می‌تواند باز باشد، یا زنده نگه داشته شود. نمونه آن در مثال «طراحی یک فریم ورک برای کار با WPF و EF Code First توسط الگوی MVVM» مطرح شده. یکبار مثال آن‌را اجرا کنید. «لطفا»
نظرات مطالب
شروع به کار با DNTFrameworkCore - قسمت 6 - پیاده‌سازی عملیات CRUD موجودیت‌ها با استفاده از ASP.NET Core MVC
نکته تکمیلی
در راستای تکمیل مطلب جاری و مطلب «پیاده سازی Conventional UI در ASP.NET MVC» برای رسیدن به یک قالب مشخص و جلوگیری از تکرار، می‌توان به شکل زیر عمل کرد:
1- انتقال قسمت‌های مشترک فرم‌ها به یک پارشال‌ویو به عنوان Layout فرم‌ها
//_EntityFormLayout.cshtml

@inherits EntityFormRazorPage<dynamic>
@{
    Layout = null;
}
<div class="modal-header">
    <h4 class="modal-title" asp-if="IsNew">Create New @EntityDisplayName</h4>
    <h4 class="modal-title" asp-if="!IsNew">Edit @EntityDisplayName</h4>
    <button type="button" class="close" data-dismiss="modal">&times;</button>
</div>
<form asp-action="@(IsNew ? CreateActionName : EditActionName)" asp-modal-form="@FormId">
    <div class="modal-body">
        <input type="hidden" name="continue-editing" value="true" asp-permission="@EditPermission"/>
        <input asp-for="@Version" type="hidden"/>
        <input asp-for="@Id" type="hidden"/>
        @RenderBody()
    </div>
    <div class="modal-footer">

        <a class="btn btn-light btn-circle" asp-modal-delete-link asp-model-id="@Id" asp-modal-toggle="false"
           asp-action="@DeleteActionName" asp-if="!IsNew" asp-permission="@DeletePermission"
           title="Delete Role">
            <i class="fa fa-trash text-danger"></i>
        </a>

        <a class="btn btn-light btn-circle" title="Refresh Role" asp-if="!IsNew" asp-modal-link asp-modal-toggle="false"
           asp-action="@EditActionName" asp-route-id="@Id">
            <i class="fa fa-repeat"></i>
        </a>
        <a class="btn btn-light btn-circle mr-auto" title="New Role" asp-modal-link asp-modal-toggle="false"
           asp-permission="@CreatePermission"
           asp-action="@CreateActionName">
            <i class="fa fa-plus"></i>
        </a>
        <button type="button" class="btn btn-light" data-dismiss="modal">
            <i class="fa fa-ban"></i>&nbsp; Cancel
        </button>
        <button type="submit" class="btn btn-outline-primary">
            <i class="fa fa-save"></i>&nbsp;Save Changes
        </button>
    </div>
</form>

با توجه به اینکه مدل متناظر با یک ویو در Layout آن نیز قابل دسترس می‌باشد. بدین ترتیب امکان دسترسی به خصوصیاتی مانند Id و Version یا متد IsNew وجود دارد؛ این خصوصیات در کلاس MasterModel به عنوان پایه مدل/DTO/ویومدل‌های ثبت/ویرایش، تعریف شده‌اند.
قراداد ما استفاده از همان مدل/DTO‌ها به عنوان ویومدل می‌باشد که در سناریوهای خاص پیشنهاد شد که از مدلی با نام موجودیت + کلمه ModalViewModel یا FormViewModel استفاده شود. برای انتقال سایر دیتا و متادیتای مورد نیاز برای ساخت فرم می‌توان از ViewBag و ViewData پس از امکان تعریف ویومدل پایه (دارای خصوصیات مورد نیاز Layout) که در این طراحی ممکن نیست، استفاده کرد. 
2- طراحی یک EntityFormRazorPage پایه
برای رسیدن به کدی با خوانایی بالا کلاسی را به عنوان پایه ویو‌های فرم‌ها و پارشال‌ویو EntityFormLayout، به شکل زیر طراحی می‌کنیم. در اینجا فرم ما یکسری خصوصیات موجود در کلاس پایه خود را مقداردهی خواهد کرد و در ادامه به دلیل ذخیره شدن این اطلاعات در ViewData، در Layout نیز قابل دسترس خواهند بود. 
    public abstract class EntityFormRazorPage<T> : RazorPage<T>
    {
        protected string EntityName
        {
            get => ViewData[nameof(EntityName)].ToString();
            set => ViewData[nameof(EntityName)] = value;
        }

        protected string EntityDisplayName
        {
            get => ViewData[nameof(EntityDisplayName)].ToString();
            set => ViewData[nameof(EntityDisplayName)] = value;
        }

        protected string DeletePermission
        {
            get => ViewData[nameof(DeletePermission)].ToString();
            set => ViewData[nameof(DeletePermission)] = value;
        }

        protected string CreatePermission
        {
            get => ViewData[nameof(CreatePermission)].ToString();
            set => ViewData[nameof(CreatePermission)] = value;
        }

        protected string EditPermission
        {
            get => ViewData[nameof(EditPermission)].ToString();
            set => ViewData[nameof(EditPermission)] = value;
        }

        protected string CreateActionName
        {
            get => ViewData.TryGetValue(nameof(CreateActionName), out var value) ? value.ToString() : "Create";
            set => ViewData[nameof(CreateActionName)] = value;
        }

        protected string EditActionName
        {
            get => ViewData.TryGetValue(nameof(EditActionName), out var value) ? value.ToString() : "Edit";
            set => ViewData[nameof(EditActionName)] = value;
        }

        protected string DeleteActionName
        {
            get => ViewData.TryGetValue(nameof(DeleteActionName), out var value) ? value.ToString() : "Delete";
            set => ViewData[nameof(DeleteActionName)] = value;
        }

        protected string FormId => $"{EntityName}Form";
        protected bool IsNew => (Model as dynamic).IsNew();
        protected string Id => (Model as dynamic).Id.ToString(CultureInfo.InvariantCulture);
        protected byte[] Version => (Model as dynamic).Version;
    }
3- تنظیم خصوصیات موجود در کلاس پایه
برای این منظور لازم است کلاس پایه را با دایرکتیو inherits مشخص کرده و سپس کار تنظیم Layout و سایر خصوصیات مورد نیاز را انجام دهید:
//_BlogPartial.cshtml

@inherits EntityFormRazorPage<BlogModel>
@{
    Layout = "_EntityFormLayout";
    EntityName = "Blog";
    DeletePermission = PermissionNames.Blogs_Delete;
    CreatePermission = PermissionNames.Blogs_Create;
    EditPermission = PermissionNames.Blogs_Edit;
    EntityDisplayName = "Blog";
}

4 - فرم ثبت و ویرایش متناظر با یک موجودیت
//_BlogPartial.cshtml

@inherits EntityFormRazorPage<BlogModel>
@{
    Layout = "_EntityFormLayout";
    ...
}

<div class="form-group row">
    <div class="col col-md-8">
        <label asp-for="Title" class="col-form-label text-md-left"></label>
        <input asp-for="Title" autocomplete="off" class="form-control"/>
        <span asp-validation-for="Title" class="text-danger"></span>
    </div>
</div>
<div class="form-group row">
    <div class="col">
        <label asp-for="Url" class="col-form-label text-md-left"></label>
        <input asp-for="Url" class="form-control" type="url"/>
        <span asp-validation-for="Url" class="text-danger"></span>
    </div>
</div>

و یا اگر از EditorTemplates استفاده می‌کنید:
//_BlogPartial.cshtml

@inherits EntityFormRazorPage<BlogModel>
@{
    Layout = "_EntityFormLayout";
    EntityName = "Blog";
    DeletePermission = PermissionNames.Blogs_Delete;
    CreatePermission = PermissionNames.Blogs_Create;
    EditPermission = PermissionNames.Blogs_Edit;
    EntityDisplayName = "Blog";
}

@Html.EditorForModel()

پ.ن: از همین روش برای ساخت لیست‌های یکدست متناظر با موجودیت‌ها نیز می‌توان ایده گرفت؛ همچنین امکان تعریف و تنظیم Layout‌های متناسب با شرایط مختلف نیز در این حالت به راحتی ممکن است. در ادامه اگر در سیستم متادیتای غنی متناظر با موجودیت‌ها وجود داشته باشد، چه بسا صرفا با مشخص کردن نام موجودیت به باقی خصوصیات تنظیم شده در کد بالا دسترسی داشته باشیم. 

مطالب
آشنایی با ساختار IIS قسمت اول
در مقاله قبل در مورد نحوه ذخیره سازی در حافظه نوشتیم و به user mode و kernel mode اشاراتی کردیم که می‌توانید به آن رجوع کنید.
در این سری مقالات قصد داریم به بررسی اجزا و روند کاری موجود در IIS بپردازیم که چگونه IIS کار می‌کند و شامل چه بخش هایی می‌شود. مطمئنا آشنایی با این بخش‌ها در روند شناسایی رفتارهای وب اپلیکیشن‌ها و واکنش‌های سرور، کمک زیادی به ما خواهد کرد. در اینجا نسخه IIS7 را به عنوان مرجع در نظر گرفته‌ایم.
وب سرور IIS در عبارت مخفف Internet information services به معنی سرویس‌های اطلاعاتی اینترنت می‌باشد. IIS شامل کامپوننت‌های زیادی است که هر کدام ازآن‌ها کار خاصی را انجام میدهند؛ برای مثال گوش دادن به درخواست‌های ارسال شده به سرور، مدیریت فرآیندها Process و خواندن فایل‌های پیکربندی Configuration؛ این اجزا شامل protocol listener ،Http.sys و WSA و .. می‌شوند.
Protocol Listeners
این پروتکل‌ها به درخواست‌های رسیده گوش کرده و آن‌ها را مورد پردازش قرار می‌دهند و پاسخی را به درخواست کننده، ارسال می‌کنند. هر listener بر اساس نوع پروتکل متفاوت هست. به عنوان مثال کلاینتی، درخواست صفحه‌ای را می‌کند و http listener که به آن Http.sys می‌گویند به آن پاسخ می‌دهد. به طور پیش فرض http.sys به درخواست‌های http و https گوش فرا می‌دهد، این کامپوننت از IIS6 اضافه شده است ولی در نسخه 7 از SSL نیز پشتیبانی می‌کند.
Http.sys یا Hypertext transfer protocol stack
کار این واحد در سه مرحله دریافت درخواست، ارسال آن به واحد پردازش IIS و ارسال پاسخ به کلاینت است؛ قبل از نسخه 6 از Winsock یا windows socket api  که یک کامپوننت user-mod بود استفاده می‌شد ولی Http.sys یک کامپوننت Kernel-mod هست.

Http.sys مزایای زیر را به همراه دارد:

  • صف درخواست مد کرنل: به خاطر اینکه کرنل مستقیما درخواست‌ها را به پروسه‌های مربوطه میفرستد و اگر پروسه موجود نباشد، درخواست را در صف گذاشته تا بعدا پروسه مورد نظر آن را از صف بیرون بکشد.
  • برای درخواست‌ها یک پیش پردازش و همچنین اعمال فیلترهای امنیتی اعمال می‌گردد. 
  • عملیات کش کردن تماما در محیط کرنل مد صورت می‌گیرد؛ بدون اینکه به حالت یوزرمد سوییچ کند. مد کرنل دسترسی بسیار راحت و مستقیمی را برای استفاده از منابع دارد و لازم نیست مانند مد کاربر به لایه‌های زیرین، درخواست کاری را بدهد؛ چرا که خود مستقیما وارد عمل می‌شود و برداشته شدن واسط در سر راه، موجب افزایش عمل caching می‌شود. همچنین دسترسی به کش باعث می‌شود که مستقیما پاسخ از کش به کاربر برسد و توابع پردازشی در حافظه بارگذاری نشوند. البته این کش کردن محدودیت هایی را هم به همراه دارد:
    1. کش کرنل به صورت پیش فرض بر روی صفحات ایستا فعال شده است؛ نه برای صفحاتی با محتوای پویا که البته این مورد قابل تغییر است که نحوه این تغییر را پایینتر توضیح خواهیم داد.
    2. اگر آدرس درخواستی شامل کوئری باشد صفحه کش نخواهد شد:    http://www.site.info/postarchive.htm?id=25 
    3. برای پاسخ ازمکانیزم‌های فشرده سازی پویا استفاده شده باشد مثل gzip کش نخواهد شد
    4. صفحه درخواست شده صفحه اصلی سایت باشد کش نخواهد شد :   http://www.dotnettip.info ولی اگر درخواست بدین صورت باشه http://www.domain.com/default.htm  کش خواهد کرد.
    5. درخواست به صورت ناشناس anonymous نباشد  و نیاز به authentication داشته باشد کش نخواهد شد (یعنی در هدر شامل گزینه authorization می‌باشد).
    6. درخواست باید از نوع نسخه http1 به بعد باشد.
    7. اگر درخواست شامل Entity-body باشد کش نخواهد کرد.
    8. درخواست شامل If-Range/Range header باشد کش نمی‌شود.
    9. کل حجم response بییشتر از اندازه تعیین شده باشد کش نخواهد گردید، این اندازه در کلید ریجستری UriMaxUriBytes قرار دارد. اطلاعات بیشتر
    10. اندازه هدر بیشتر از اندازه تعیین شده باشد که عموما اندازه تعیین شده یک کیلو بایت است.
    11. کش پر باشد، کش انجام نخواهد گرفت.
    برای فعال سازی کش کرنل راهنمای زیر را دنبال کنید:
    گزینه output cache را در IIS، فعال کنید و سپس گزینه Add را بزنید. کادر add cache rule که باز شود، از شما میخواهد یکی از دو نوع کش مد کاربر و مد کرنل را انتخاب کنید و  مشخص کنید چه نوع فایل‌هایی (مثلا aspx) از این قوانین پیروری کنند و مکانیزم کش کردن به سه روش جلوگیری از کش کردن، کش زمان دار و کش بر اساس آخرین تغییر فایل انجام گردد.


    برای تعیین مقدار سایز کش response که در بالا اشاره کردیم می‌توانید در همان پنجره، گزینه edit feature settings را انتخاب کنید.


    این قسمت از مطلب که به نقل از مقاله  آقای Karol Jarkovsky در این آدرس است یک سری تست هایی با نرم افزار(Web Capacity Analysis Tool (WCAT  گرفته است که به نتایج زیر دست پیدا کرده است:
    Kernel Cache Disabled    4 clients/160 threads/30 sec      257 req/sec
    Kernel Cache Enabled     4 clients/160 threads/30 sec      553 req/sec 
    همانطور که می‌بینید نتیجه فعال سازی کش کرنل پاسخ به بیش از دو برابر درخواست در حالت غیرفعال آن است که یک عدد فوق العاده به حساب میاد.
    برای اینکه خودتان هم تست کرده باشید در این آدرس  برنامه را دانلود کنید و به دنبال فایل request.cfg بگردید و از صحت پارامترهای server و url اطمینان پیدا کنید. در گام بعدی 5 پنجره خط فرمان باز کرده و در یکی از آن‌ها دستور netsh http show cachestate را بنویسید تا تمامی وروردی‌های entry که در کش کرنل ذخیره شده اند لیست شوند. البته در اولین تست کش را غیرفعال کنید و به این ترتیب نباید چیزی نمایش داده شود. در همان پنجره فرمان wcctl –a localhost –c config.cfg –s request.cfg  را زده تا کنترلر برنامه در وضعیت listening قرار بگیرد. در 4 پنجره دیگر فرمان wcclient localhost از شاخه کلاینت را نوشته تا تست آغاز شود. بعد از انجام تست به شاخه نصب کنترلر WCAT رفته و فایل log را بخوانید و اگر دوباره دستور نمایش کش کرنل را بزنید باید خالی باشد. حالا کش را فعال کنید و دوباره عملیات تست را از سر بگیرید و اگر دستور netsh را ارسال کنید باید کش کرنل دارای ورودی باشد.
    برای تغییرات در سطح http.sys می‌توانید از ریجستری کمک بگیرید. در اینجا تعداد زیادی از تنظیمات ذخیره شده در ریجستری برای http.sys لیست شده است.
    نظرات مطالب
    ASP.NET MVC #13
    امکانات Data Annotation‌ها کار تیم EF یا به عبارتی طراحان اصلی دات نت است. بنابراین کمی زیاده روی است که عنوان کنیم غیراصولی هستند. شما در NHibernate چندین و چند روش تعریف نگاشت‌ها و روابط را دارید. از فایل‌های XML تا Data Annotation‌ها تا Fluent NH تا Mapping by code اخیر آن و غیره. تمام این‌ها هست برای برآوردن سلایق مختلف.
    در EF Code first هم به همین ترتیب. شما حق انتخاب دارید. به شخصه از ترکیب هر دو حالت Data Annotation‌ها و Fluent API استفاده می‌کنم.
    ViewModel فقط بحث مدیریت صحیح ارتباط با کلاینت است (نمایش اطلاعات View) و برعکس (دریافت اطلاعات از کاربر). بنابراین اگر از ViewModel استفاده می‌کنید، نیاز است از Data Annotation‌ها استفاده کنید تا اعتبار سنجی سمت کاربر (که به صورت خودکار توسط MVC اعمال و مدیریت می‌شود) کار کند.
    مطالب
    پیاده سازی ServiceHostFactory سفارشی در WCF
    در این مثال برای اینکه Instance Provider سفارشی خود را بتوانیم به عنوان یک Behavior به سرویس اضافه نماییم باید به خاصیت Description.Behaviors شی ServiceHost دسترسی داشته باشیم. زمانی که در پروژه‌های WCF از روش Self Hosting برای هاست سرویس‌ها استفاده کنیم به دلیل دسترسی مستقیم به شی ServiceHost هر گونه تنظیمات و عملیات Customization به راحتی امکان پذیر است؛ اما در IIS Hosting، از آن جا که به صورت پیش فرض از ServiceHostFactory موجود در WCF استفاده می‌شود ما دسترسی به شی ServiceHost نداریم. برای حل این مسئله باید یک CustomServiceHostFactory ایجاد نماییم که به راحتی در WCF این امکان تدارک دیده شده است.
    بررسی یک مثال:
    ابتدا کلاسی به صورت زیر ایجاد نمایید. در این کلاس می‌توانید کد‌های لازم برای سفارشی کردن شی ServiceHost را قرار دهید:
    public class CustomServiceHost : ServiceHost
    {
       public CustomServiceHost( Type t, params Uri baseAddresses ) :
          base( t, baseAddresses ) {}
          
       public override void OnOpening()
       {
           this.Description.Add( new MyServiceBehavior() );
       }
    }
    اگر از این به بعد به جای استفاده از ServiceHost مستقیما از CustomServiceHost استفاده نماییم، MyServiceBehavior به صورت خودکار به عنوان یک ServiceBehavior برای سرویس مورد نظر در نظر گرفته می‌شود. برای این که هنگام هاست سرویس مورد نظر به صورت خودکار از این شی کلاس استفاده شود می‌توان کلاس Factory ساخت سرویس را تغییر داد به صورت زیر:
    public class CustomServiceHostFactory : ServiceHostFactory
    {
       public override ServiceHost CreateServiceHost( Type t, Uri[] baseAddresses )
       {
          return new CustomServiceHost( t, baseAddresses )
       }
    }
    حال بر روی سرویس مورد نظر کلیک راست کرده و گزینه View MarkUp را انتخاب نمایید، چیزی شبیه به گزینه زیر را مشاهده خواهید کرد:
    <%@ ServiceHost Language="C#" Debug="true" Service="WcfService1.Service1" CodeBehind="Service1.svc.cs" %>
    کافیست کلاس CustomServiceHostFactory را به عنوان Factory این سرویس مشخص نماییم. به صورت زیر:
    <%@ ServiceHost Language="C#" Debug="true" Factory="CustomServiceHostFactory" Service="WcfService1.Service1" CodeBehind="Service1.svc.cs" %>

    از این به بعد عملیات وهله سازی از سرویس بر اساس تنظیمات پیش فرض صورت گرفته در این کلاس‌ها انجام می‌گیرد.

    نظرات مطالب
    نمایش فرم‌های مودال Ajax ایی در ASP.NET MVC به کمک Twitter Bootstrap
    - این مطلب برای بوت استرپ 2 نوشته شده. (از فایل‌های نگارش 3 استفاده نکنید)
    + چه چیزی رو نمایش نمی‌ده؟ کلا صفحه باز نمیشه؟ یا اینکه صفحه باز میشه اما دراپ داون آن خالی است؟ اگر صفحه باز نمیشه که سورس کامل این قسمت در اولین نظر بحث ارسال شده. مقایسه کنید چه مواردی رو لحاظ نکردید. همچنین برنامه رو در فایرباگ دیباگ کنید شاید اسکریپتی فراموش شده. اگر دراپ داون صفحه باز شده خالی است، طبیعی هست. چون در متد RenderModalPartialView که نوشتید ViewBag ایی مقدار دهی نشده. بنابراین دیتاسورس مدنظر شما نال هست.
    روش بهتر این است که یک خاصیت به ViewModel ایی که تعریف کردید اضافه کنید:

     public IEnumerable<SelectListItem> Names { get; set; }
    بعد این خاصیت را در زمان بازگشت اطلاعات از اکشن متد مقدار دهی کنید:
    model: new ProductCategoryViewModel { Names = ... }

    - نیازی نیست کلا بازنویسی شود. در Razor view engine تفاوتی بین فایل نهایی View و Partial View نیست. به همین جهت برای اینکه این‌دو با هم اشتباه گرفته نشوند یک _ در ابتدای نام partial view قرار می‌دهند. فقط چند div مخصوص modal-header و موارد دیگری که در متن ذکر شده را باید به قالب قبلی اضافه کنید تا برای فرم‌های مودال هم کار کند. تفاوت دیگری ندارد.
    مطالب
    معرفی فریم ورک Blueprint CSS
    احتمالا با عباراتی مانند طراحی table less و مزیت‌های طراحی با CSS، همانند سرعت بالاتر بارگذاری سایت در مقایسه با نمایش یک جدول که نیازمند دریافت تمام جزئیات آن و سپس رندر نهایی اطلاعات آن توسط مرورگر است، بارها برخورد داشته‌اید. اما ... آیا یکبار سعی کرده‌اید که به صورت دستی همان کارهایی را که پیشتر با HTML table انجام می‌دادید، اینبار توسط CSS پیاده سازی کنید؟
    در اکثر اوقات نتیجه کار مایوس کننده، بسیار سخت و نگهداری آن در طول زمان بسیار مشکل خواهد بود؛ به علاوه سازگاری با مرورگرهای مختلف و نکات ریز هر کدام را نیز لحاظ کنید. به همین جهت تعدادی فریم ورک CSS برای شبیه سازی گرید و جدول تهیه شده‌اند که کار طراحی table less را بسیار ساده و لذت بخش کرده‌اند. یکی از این موارد، فریم ورک Blueprint CSS نام دارد و در ادامه نحوه استفاده از آن‌را مرور خواهیم کرد. این مرور هم مستقل است از فناوری سمت سرور مورد استفاده و صرفا مباحث html و CSS آن بررسی خواهند شد.


    دریافت Blueprint CSS

    این فریم ورک سورس باز را از مخزن کدهای آن در GitHub می‌توانید دریافت کنید: (^)
    البته نگران حجم نزدیک به 4 مگابایتی بسته دریافتی آن نباشید؛ زیرا نهایتا با سه فایل CSS از آن بیشتر کاری نداریم و مابقی مثال‌های آن هستند.
    پس از دریافت آن، یک پوشه را به نام blueprint ایجاد کرده و سه فایل ie.css ،print.css و screen.css را در آن قرار دهید.
    به علاوه داخل این پوشه، یک پوشه جدید دیگر را به نام src ایجاد کرده و فایل grid.png موجود در این بسته را نیز در آن کپی کنید.


    ساختار ابتدایی یک صفحه مبتنی بر Blueprint CSS

    پس از ایجاد پوشه blueprint و src به نحوی که توضیح داده شد، ابتدایی‌ترین ساختار یک صفحه تشکیل شده با blueprint css به نحو زیر است:
    <!DOCTYPE html PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.01//EN" "http://www.w3.org/TR/html4/strict.dtd">
    <html>
      <head>
        <meta http-equiv="Content-Type" content="text/html; charset=utf-8">
        <title>Blueprint test page</title>
    
        <!-- Framework CSS -->
        <link rel="stylesheet" href="blueprint/screen.css" type="text/css" media="screen, projection">
        <link rel="stylesheet" href="blueprint/print.css" type="text/css" media="print">
        <!--[if lt IE 8]><link rel="stylesheet" href="blueprint/ie.css" type="text/css" media="screen, projection"><![endif]-->
      </head>
      <body>
        <div class="container showgrid">
      test
      <hr class="space" />
      <hr class="space" />
      <hr class="space" />
      <hr class="space" />
      <hr class="space" />
      test
        </div>
      </body>
    </html>
    توضیحات:
    پس از مشخص سازی DocType (مهم)، سه فایل CSS یاد شده به header صفحه اضافه خواهند شد. همانطور که ملاحظه می‌کنید، سازگاری با IE نیز مدنظر آن بوده است.
    کار با blueprint css همواره داخل div زیر انجام می‌شود:
    <div class="container">
      page
    </div>
    توسط کلاس container یک گرید به عرض 950px در میانه صفحه برای شما تشکیل خواهد شد.
    اگر علاقمند باشید که این گرید را مشاهده نمائید و همچنین بتوانید ستون‌های آن‌را نیز شمارش کنید، تنها کافی است showgrid را به این class تعریف شده اضافه نمائید (همانند ساختار صفحه فوق). به این ترتیب شکل زیر نمایان خواهد شد:

    مطابق شکل فوق، در این عرض مشخص، 24 ستون آن در اختیار ما خواهند بود.
    به علاوه ذکر hr با class=space سبب خواهد شد تا مطابق تنظیمات و فاصله بندی منظم این فریم ورک، یک سطر خالی برای ما ایجاد شود.


    طراحی بدون جدول با Blueprint CSS

    در ادامه قصد داریم در این صفحه ابتدایی، یک جدول با دو ستون و دو ردیف را ایجاد کنیم:
      <body>
        <div class="container showgrid">
          <div class="span-12">
            row1-col1
          </div>
          <div class="span-12 last">
            row1-col2
          </div>
          <div class="span-12">
            row2-col1
          </div>
          <div class="span-12 last">
            row2-col2
          </div>
        </div>
      </body>
    که شکل زیر را برای ما ایجاد خواهد کرد:

    توضیحات:
    ستون‌های گرید نهایی با رنگ آبی مشخص هستند (class=container showgrid). اگر نیاز به 12 ستون داریم، می‌نویسیم span-12 و ... همین! به این ترتیب یک سلول جدول، با 12 ستون در اختیار ما خواهد بود. سلول بعدی هم در اینجا 12 ستونه است. اما یک last را اضافه‌تر دارد. در span-12 last این last به معنای انتهای ردیف جاری است و ذکر آن الزامی است.
    تا اینجا یک ردیف تمام شد. اکنون در ادامه ردیف دوم را نیز به همین ترتیب با دو div و class‌هایی که ملاحظه می‌کنید، مشخص خواهیم کرد.
    نحوه کار کلی با Blueprint css به همین سادگی است که ملاحظه می‌کنید. تعداد ستون‌های مورد نیاز را با ذکر container showgrid به سادگی می‌توان شمارش کرد. سپس این اعداد شمارش شده و مد نظر را پس از span ذکر کنید. مثلا اگر یک طرح سه ستونه نیاز دارید به صورت زیر خواهد بود:
      <body>
        <div class="container showgrid">
          <div class="span-8">
            row1-col1
          </div>
          <div class="span-8">
            row1-col2
          </div>
          <div class="span-8 last">
            row1-col3
          </div>
        </div>
      </body>

    طراحی سلول‌های تو در تو


    سؤال: ما پیشتر در یک html table به سادگی می‌توانستیم داخل یک سلول آن حتی یک جدول جدید نیز قرار دهیم، اینجا چطور؟
    پاسخ: در اینجا هم بجای td و tr و table، از divهای تو در تو استفاده کنید. بستن ستون آخر را با last یاد شده فراموش نکنید. مثلا:
      <body>
        <div class="container showgrid">
          <div class="span-8">
                    <div class="span-4">
                        row-1, col1 : cell-1
                    </div>
                    <div class="span-4 last">
                        row-1, col1 : cell-2
                    </div>
          </div>
          <div class="span-8">
            row1-col2
          </div>
          <div class="span-8 last">
            row1-col3
          </div>
        </div>
      </body>
    در اینجا در اولین div تعریف شده دو div تو در تو اضافه شده‌اند. البته با توجه به اینکه div والد 8 ستونی است، جمع عرض divهای فرزند باید 8 باشد که در اینجا به دو div چهارستونی تقسیم شده است.


    سایر امکانات Blueprint CSS

    تا اینجا با کلیات نحوه طراحی یک جدول به کمک CSS و فریم ورک Blueprint CSS آشنا شدیم (به کمک container و span-n آن). در ادامه مرور سریعی خواهیم داشت بر سایر امکانات این فریم ورک CSS و منظور از این امکانات، کلمات و عبارات مجازی است که می‌توانید داخل classهای divهای تعریف شده اضافه نمائید (CSS selectors تعریف شده در آن):
    prepend-n و border:
    فرض کنید در divهای تو در توی قسمت قبل، قصد داریم عرض ستون اول را بجای 4 ستون به 3 ستون تبدیل کنیم، اما این div را یک ستون به سمت راست حرکت دهیم:
      <body>
        <div class="container showgrid">
          <div class="span-8">
            <div class="prepend-1 span-3 border">
                   row-1, col1 : cell-1
            </div>
            <div class="span-4 last">
                  row-1, col1 : cell-2
            </div>
          </div>
          <div class="span-8">
               row1-col2
          </div>
          <div class="span-8 last">
               row1-col3
          </div>
        </div>
      </body>
    برای این منظور همانطور که ملاحظه می‌کنید از prepend-1 استفاده شده است. border در اینجا سبب خواهد شد تا در سمت راست div یک خط عمودی رسم شود. در مقابل آن colborder هم وجود دارد که سبب ترسیم حاشیه با فاصله بیشتری نسبت به border می‌شود.
    شبیه به همین قابلیت، با append-x (افزودن تعدادی ستون به سمت راست)، prepend-top (فاصله‌ای به اندازه 1.5em را به بالای div اضافه می‌کند) و append-bottom (فاصله‌ای به اندازه 1.5em را به پایین div اضافه می‌کند) نیز وجود دارد.
    در مقابل این‌ها، push-n و pull-n هم وجود دارند. کار append و prepend اضافه کردن چند ستون به بعد و قبل از یک div است. push یک div را به تعداد واحدی که مشخص می‌کنیم به سمت راست حرکت می‌دهد. pull یک div را n ستون به سمت چپ حرکت خواهد داد (بدون تغییری در تعداد ستون‌ها).


    دریافت مرجع سریع Blueprint CSS
    مطالب
    چرا TypeScript؟
    زبان TypeScript به عنوان superset زبان JavaScript ارائه شده‌است و هدف آن، strong typing و ارائه‌ی قابلیت‌های پیشرفته‌ی زبان‌های شیءگرا، جهت نوشتن برنامه‌های کلاینت و سرور، با کمترین میزان خطاها است. زبان TypeScript چندسکویی و سورس باز است و در نهایت به نگارشی از JavaScript کامپایل می‌شود که با تمام مرورگرهای فعلی سازگاری دارد و یا در سمت سرور بدون مشکلی توسط NodeJS قابل درک است.
    - TypeScript زبان توصیه شده‌ی توسعه‌ی برنامه‌های AngularJS 2 است و همچنین با سایر کتابخانه‌های معروف جاوا اسکریپتی مانند ReactJS و jQuery نیز سازگاری دارد. بنابراین اگر قصد دارید به AngularJS 2 مهاجرت کنید، اکنون فرصت خوبی است تا زبان TypeScript را نیز بیاموزید. همچنین WinJS نیز با TypeScript نوشته شده‌است.
    - superset زبان JavaScript بودن به این معنا است که تمام کدهای جاوا اسکریپتی موجود، به عنوان کد معتبر TypeScript نیز شناخته می‌شوند و همین مساله مهاجرت به آن‌را ساده‌تر می‌کند. زبان‌های دیگری مانند Dart و یا CoffeeScript ، نسبت به JavaScript بسیار متفاوت به نظر می‌رسند؛ اما Syntax زبان TypeScript شباهت بسیار زیادی به جاوا اسکریپت و خصوصا ES 6 دارد. در اینجا تنها کافی است پسوند فایل‌های js را به ts تغییر دهید و از آن‌ها به عنوان کدهای معتبر TypeScript استفاده کنید.
    - strong typing و معرفی نوع‌ها، کدهای نهایی نوشته شده را امن‌تر می‌کنند. به این ترتیب کامپایلر، پیش از اینکه کدهای شما در زمان اجرا به خطا بر بخورند، در زمان کامپایل، مشکلات موجود را گوشزد می‌کند. همچنین وجود نوع‌ها، سرعت توسعه را با بهبود ابزارهای مرتبط با برنامه نویسی، افزایش می‌دهند؛ از این جهت که مفهوم مهمی مانند Intellisense، با وجود نوع‌ها، پیشنهادهای بهتر و دقیق‌تری را ارائه می‌دهد. همچنین ابزارهای Refactoring نیز در صورت وجود نوع‌ها بهتر و دقیق‌تر عمل می‌کنند. این موارد مهم‌ترین دلایل طراحی TypeScript جهت توسعه و نگهداری برنامه‌های بزرگ نوشته شده‌ی با JavaScript هستند.
    - Syntax زبان TypeScript به شدت الهام گرفته شده از زبان سی‌شارپ است. به همین جهت اگر با این زبان آشنایی دارید، درک مفاهیم TypeScript برایتان بسیار ساده خواهد بود.
    - بهترین قسمت TypeScript، کامپایل شدن آن به ES 5 است (به این عملیات Transpile هم می‌گویند). در زبان TypeScript به تمام امکانات پیشرفته‌ی ES 6 مانند کلاس‌ها و ماژول‌ها دسترسی دارید، اما کد نهایی را که تولید می‌کند، می‌تواند ES 5 ایی باشد که هم اکنون تمام مرورگرهای عمده آن‌را پشتیبانی می‌کنند. با تنظیمات کامپایلر TypeScript، امکان تولید کدهای ES 3 تا ES 5 و همچنین ES 6 نیز وجود دارد. نمونه‌ی آنلاین این ترجمه را در TypeScript playground می‌توانید مشاهده کنید.
    - TypeScript چندسکویی است. امکانات و کامپایلر این زبان، برای ویندوز، مک و لینوکس طراحی شده‌اند.
    - TypeScript سورس باز است. طراحان اصلی آن، همان طراحان زبان سی‌شارپ در مایکروسافت هستند و هم اکنون این زبان به صورت سورس باز توسط این شرکت توسعه داده شده و در GitHub نگهداری می‌شود.


    آماده سازی محیط‌های کار با TypeScript

    برای کار با TypeScript، یک ادیتور متنی ساده، به همراه کامپایلر آن کفایت می‌کند. اما همانطور که عنوان شد، یکی از مهم‌ترین دلایل وجودی TypeScript، بهبود ابزارهای برنامه نویسی مرتبط با JavaScript است و اگر قرار باشد صرفا از یک ادیتور متنی ساده استفاده شود، فلسفه‌ی وجودی آن زیر سؤال می‌رود.

    نصب TypeScript در ویژوال استودیو

    در نگارش‌های جدید ویژوال استودیو، از VS 2013 Update 2 به بعد، قسمت ویژه‌ی TypeScript نیز قابل مشاهده‌است. البته این قسمت با به روز رسانی‌های TypeScript، نیاز به به روز رسانی دارد. به همین جهت به سایت رسمی آن مراجعه کرده و بسته‌های جدید مخصوص VS 2013 و یا 2015 آن‌را دریافت و نصب کنید.


    همچنین افزونه‌ی Web Essentials نیز امکانات بیشتری را جهت کار با TypeScript به همراه دارد و امکان مشاهده‌ی خروجی جاوا اسکریپت تولیدی را در حین کار با فایل TypeScript فعلی میسر می‌کند. در سمت چپ صفحه TypeScript را خواهید نوشت و در سمت راست، خروجی JavaScript نهایی را بلافاصله مشاهده می‌کنید.


    تصویر فوق مربوط به VS 2015 است. همچنین گزینه‌ی افزودن یک فایل و آیتم جدید نیز امکان افزودن فایل‌های TS را به همراه دارد.


    نصب و تنظیم TypeScript در ویژوال استودیو کد

    ویژوال استودیو کد، نگارش رایگان، سورس باز و چندسکویی ویژوال استودیو است که بر روی ویندوز، مک و لینوکس قابل اجرا است. ویژوال استودیو کد نیز به همراه پشتیبانی بسیار خوبی از TypeScript است، تا حدی که تمام ارائه‌های معرفی Anugular 2 توسط تیم مربوطه‌ی آن از گوگل، توسط ویژوال استودیو کد و یکپارچگی آن با TypeScript انجام شدند.


    ویژوال استودیو کد بر مبنای فولدرها کار می‌کند و با گشودن یک پوشه در آن (با کلیک بر روی دکمه‌ی open folder آن)، امکان کار کردن با آن پوشه و فایل‌های موجود در آن را خواهیم یافت.
    نکته‌ی مهم اینجا است که پس از نصب VS Code، برای فایل‌های با پسوند ts بلافاصله Intellisense مرتبط نیز مهیا است و نیاز به هیچگونه تنظیم اضافه‌تری ندارد. همچنین قابلیت‌های type safety این زبان نیز در این ادیتور به نحو واضحی مشخص هستند:


    در ادامه ابتدا یک پوشه‌ی جدید خالی را ایجاد کنید و سپس این پوشه را در VS Code باز نمائید (از طریق منوی فایل، گزینه‌ی گشودن پوشه). سپس ماوس را بر روی نام این پوشه حرکت دهید:


    همانطور که مشاهده می‌کنید، دکمه‌ی new file ظاهر می‌شود. در اینجا می‌توانید فایل جدیدی را به نام test.ts اضافه کنید.
    در ادامه با فشردن دکمه‌های ctrl+shift+p، امکان انتخاب یک task runner را جهت کامپایل فایل‌های ts خواهیم داشت:


    در اینجا ابتدا عبارت task< را وارد کنید و سپس از منوی باز شده، گزینه‌ی rub build task را انتخاب کنید:


    پس از آن، در بالای صفحه مشاهده خواهید کرد که عنوان شده: «هنوز هیچ task runner ایی برای اینکار تنظیم نشده‌است»


    برای این منظور بر روی دکمه‌ی configure task runner تصویر فوق که با رنگ آبی مشخص شده‌است، کلیک کنید. به این ترتیب یک فایل جدید به نام task.json ایجاد می‌شود که در پوشه‌ای به نام vscode. در ریشه‌ی پروژه (یا همان پوشه‌ی جاری) قرار می‌گیرد:


    فایل task.json دارای تعاریفی است که کامپایلر TypeScript یا همان tsc را فعال می‌کند:
    {
    "version": "0.1.0",
    
    // The command is tsc. Assumes that tsc has been installed using npm install -g typescript
    "command": "tsc",
    
    // The command is a shell script
    "isShellCommand": true,
    
    // Show the output window only if unrecognized errors occur.
    "showOutput": "silent",
    
    // args is the HelloWorld program to compile.
    "args": ["HelloWorld.ts"],
    
    // use the standard tsc problem matcher to find compile problems
    // in the output.
    "problemMatcher": "$tsc"
    }
    محتوای پیش فرض و ابتدایی این فایل را در قطعه کد فوق مشاهده می‌کنید. این فایل json را جهت تنظیمات کامپایلر TypeScript پروژه‌ی جاری، ویرایش خواهیم کرد. در این فایل دکمه‌ی ctrl+space را بفشارید. بلافاصله منوی تکمیل کننده‌ی این فایل ظاهر می‌شود. از ترکیب ctrl+space در قسمت‌های مختلف این فایل جهت دریافت توصیه‌های بیشتری نیز می‌توان استفاده کرد.
    در اینجا قسمتی که نیاز به تنظیم دارد، خاصیت args است. مقادیر آن، پارامترهایی هستند که به کامپایلر typescript ارسال می‌شوند. برای نمونه آن‌را به صورت ذیل تغییر دهید:
    "args": [
             "--target", "ES5",
             "--outdir", "js",
             "--sourceMap",
             "--watch",
             "test.ts"
        ],
    پارامتر و سوئیچ target مشخص می‌کند که خروجی تولیدی باید با فرمت ES 5 باشد. همچنین فایل‌های js تولیدی را در پوشه‌ی js در ریشه‌ی پروژه یا پوشه‌ی جاری قرار دهد. پارامتر sourceMap مشخص می‌کند که علاوه بر فایل‌های js، فایل‌های map که بیانگر نگاشت بین فایل‌های ts و js هستند نیز تولید شوند. این فایل‌ها برای دیباگ برنامه بسیار مفید هستند. پارامتر watch، کلیه‌ی تغییرات پوشه‌ی جاری را تحت نظر قرار داده و به صورت خودکار کار کامپایل را انجام می‌دهد. در آخر نیز فایل و یا فایل‌های ts مدنظر ذکر می‌شوند.
    برای اجرای کامپایلر، ابتدا از منوی view گزینه‌ی toggle output را انتخاب کنید تا بتوان خروجی نهایی کامپایلر را مشاهده کرد. سپس گزینه‌ی view->command pallet و اجرا tasks< را انتخاب کنید. در ادامه همانند مرحله‌ی قبل، یعنی گزینه‌ی run build task را اجرا کنید (که خلاصه‌ی این عملیات ctrl+shift+B است).

    به این ترتیب پوشه‌ی js که در خاصیت args مشخص کردیم، تولید می‌شود:


    البته این خطا هم در قسمت output نمایش داده می‌شود:
     error TS5023: Unknown option 'watch'
    Use the '--help' flag to see options.

    علت اینجا است که در تنظیمات فوق، خاصیت command به tsc تنظیم شده‌است و همانطور که در کامنت آن عنوان شده‌است، کامپایلر typescript را از طریق دستور npm install -g typescript دریافت می‌کند و نیازی به ذکر مسیر آن در اینجا نیست. بنابراین لازم است تا با npm و نصب typescript از طریق آن آشنا شد و به این ترتیب کامپایلر آن‌را به روز کرد تا دستور watch را شناسایی کند.


    نصب TypeScript از طریق npm

    همانطور که عنوان شد، TypeScript چندسکویی است و این مورد را از طریق npm یا NodeJS package manager انجام می‌دهد. برای این منظور به آدرس https://nodejs.org/en   مراجعه کرده و فایل نصاب آن‌را مخصوص سیستم عامل خود دریافت و سپس نصب کنید. Node.js یک runtime سمت سرور اجرای برنامه‌های جاوا اسکریپتی است. از آنجائیکه TypeScript در نهایت به JavaScript تبدیل می‌شود، استفاده از node.js انتخاب مناسبی جهت اجرا و توزیع آن در تمام سیستم عامل‌ها بوده‌است.
    پس از نصب node.js، از package manager آن که npm نام دارد، جهت نصب TypeScript استفاده می‌شود. چون node.js به Path و مسیرهای اصلی ویندوز اضافه می‌شود، تنها کافی است دستور npm install -g typescript را در خط فرمان صادر کنید. در اینجا سوئیچ g به معنای global و دسترسی عمومی است.


    همانطور که در این تصویر مشخص است، پس از صدور دستور نصب TypeScript، نگارش 1.8.9 آن نصب شده‌است. اما زمانیکه کامپایلر tsc را با پارامتر version اجرا می‌کنیم، شماره نگارش قدیمی 1.0.3.0 را نمایش می‌دهد. برای رفع این مشکل به مسیر C:\Program Files (x86)\Microsoft SDKs\TypeScript مراجعه کرده و پوشه‌ی 1.0 را به 1.0-old تغییر نام دهید.


    اکنون اگر مجددا بررسی کنیم، نگارش صحیح قابل مشاهده است:


    پس از این تغییرات اگر مجددا به VS Code باز گردیم و ctrl+shift+B را صادر کنیم (جهت اجرای مجدد task runner و اجرای tsc تنظیم شده) ، پیام ذیل مشاهده می‌شود:
     15:33:52 - Compilation complete. Watching for file changes.
    به این معنا که اینبار پارامتر watch را شناسایی کرده‌است و دیگر از کامپایلر قدیمی tsc استفاده نمی‌کند. برای آزمایش آن، از منوی view گزینه‌ی split editor را انتخاب کنید و سپس در سمت چپ فایل test.ts و در سمت راست، فایل test.js کامپایل شده را باز کنید:


    در اینجا چون پارامتر watch فعال شده‌است، هر تغییری که در فایل ts داده شود، بلافاصله کامپایل شده و در فایل js منعکس خواهد شد.


    تنظیم VS Code جهت دیباگ کدهای TypeScript

    در نوار ابزار کنار صفحه‌ی VS Code، بر روی دکمه‌ی دیباگ کلیک کنید:


    سپس بر روی دکمه‌ی چرخ‌دنده‌ی موجود که کار انجام تنظیمات را توسط آن می‌توان ادامه داد، کلیک کنید. بلافاصله منویی ظاهر می‌شود که درخواست انتخاب محیط دیباگ را دارد:


    در اینجا node.js را انتخاب کنید. با اینکار فایل جدیدی دیگری به نام launch.json به پوشه‌ی vscode. اضافه می‌شود. اگر به این فایل دقت کنید دو خاصیت name به نام‌های Launch و Attach در آن موجود هستند. این نام‌ها در یک دراپ داون، در کنار دکمه‌ی start دیباگ نیز ظاهر می‌شوند:


    - در فایل launch.json، باید خاصیت "program": "${workspaceRoot}/app.js" را ویرایش کرد و app.js آن‌را به test.ts مثال جاری تغییر داد.
    - سپس خاصیت "sourceMaps" آن نیز باید تغییر کرده و جهت استفاده‌ی از source mapهای تولیدی به true تنظیم شود.
    - در آخر باید مسیر پوشه‌ی خروجی js را نیز تنظیم کرد: "outDir": "${workspaceRoot}/js"
    همچنین باید دقت داشت چون externalConsole به false تنظیم شده‌است، خروجی این کنسول به output ویژوال استودیوکد منتقل می‌شود.

    اکنون اگر بر روی دکمه‌ی سبز رنگ start کلیک کنید (دکمه‌ی F5)، امکان دیباگ سطر به سطر کد TypeScript را خواهید یافت:



    فایل‌های نهایی json یاد شده‌ی در متن را از اینجا می‌توانید دریافت کنید:
     VSCodeTypeScript.zip
    مطالب
    دستکاری کردن عملیات Sort در SQL Server
    گاهی اوقات لازم می‌باشد، در زمان Sort نمودن یک ستون، تمایل داشته باشیم Range خاصی از مقادیر آن ستون در ابتدا قرار گیرد، و عملیات Sort پس از آن Range، اعمال گردد. برای انجام چنین کاری می‌توانیداز روش زیر استفاده نمایید:
    برای درک مطلب مثالی می‌زنیم:
    در ابتدا Script زیر را اجرا نمایید، که شامل یک جدول و درج چند رکورد در آن می‌باشد:
    Create Table TestSort
    (ID  int identity(1,1),
    Name nvarchar(30),
    Color nvarchar(15)
    )
    درج رکورد:
    Insert into TestSort (Name,color)
    Values  ('Adjustable Race',null)
           ,('Bearing Ball',null)
           ,('Headset Ball Bearings',null)
           ,('LL Crankarm','Black')
           ,('ML Crankarm','Black')
           ,('Chainring','Black')
           ,('Front Derailleur Cage','Silver')
           ,('Front Derailleur Linkage','Silver')
           ,('Lock Ring','Silver')
           ,('HL Road Frame - Red, 62','Red')
           ,('HL Road Frame - Red, 48','Red')
           ,('LL Road Frame - Red, 44','Red')
           ,('Full-Finger Gloves, M','RED')
           ,('Road-550-W Yellow, 38','Yellow')
           ,('Road-550-W Yellow, 40','Yellow')
           ,('Road-550-W Yellow, 42','Yellow')
           ,('Classic Vest, S','Blue')
           ,('Classic Vest, M','Blue')
           ,('Classic Vest, L','Blue')
    در جدول TestSort ستونی به نام Color داریم، که نام رنگها در آن درج شده است، رنگهایی همچون  Black ، Silver،Blue،Yellow و Red
    درابتدا روی ستون Color بصورت نرمال Sort صعودی انجام می‌دهیم:
    Select t.ID,t.Name,t.Color from TestSort as t order by t.Color
    خروجی:

    مطابق شکل،زمانی که Sort بصورت صعودی است، رکوردهایی را که ستون Color آنها دارای مقدار Null می‌باشند، در ابتدای جدول قرار گرفته اند.
    در ادامه می‌خواهیم، عملیات Sort ی را روی ستون Color انجام دهیم، بطوریکه تمامی رکوردهایی که مقدار ستون Color شان Red است، در ابتدای جدول قرار گیرد، و پس از آن عملیات سورت روی رنگهای دیگر اعمال شود.
    برای انجام چنین کاری کافیست Script زیر را اجرا نمایید:
    Select t.ID,t.Name,t.Color from TestSort as t 
    Where t.color is not null
    order by  Case t.Color
    When 'Red' Then Null
    Else t.color 
    End;
    خروجی:

    چطور اینکار انجام شد:
    اگر بهScript ذکر شده دقت نمایید، در قسمت Order by اشاره کردیم، تمام مقادیر Red در ستون Color به Null تغییر کنند، بنابراین SQL Server، در ابتدا مقادیر Red را یافته آنها را به Null تغییر و سپس عملیات سورت را انجام می‌دهد،
    برای درک بیشتر عملیاتی را که SQL Server پشت صحنه انجام می‌دهد با Script  زیر قابل شبیه سازی میباشد:
    Select * into Simulation from 
    (Select t.ID,t.Name,t.Color,
    Case t.Color
    When 'Red' Then Null
    Else t.color 
    End RedNull
    from TestSort as t 
    Where t.color is not null) A
    سپس روی ستون RedNull از جدول Simulation سورت انجام می‌دهیم:
    Select * from Simulation order by Rednull
    خروجی:

    مطابق شکل،پشت صحنه SQL Server چنین کاری را انجام می‌دهد، و در زمان نمایش ستون RedNull پنهان یا حذف می‌گردد، و ستون Color، Name و ID نمایش داده می‌شود.
    امیدوارم مفید واقع شده باشد.