پیش نویس: این مقاله ترجمه شده فصل 6 کتاب Pro Asp.Net Core MVC2 میباشد.
کار با Visual Studio
در این مقاله، یکسری توضیحاتی در مورد ویژگیهای کلیدی ویژوال استودیو به برنامه نویس‌های (توسعه دهنده‌های) پروژه‌های Asp.net Core MVC ارائه میدهیم.
ایجاد یک پروژه
در ابتدا یک پروژه‌ی وب جدید Asp.net core را به نام Working و بر اساس قالب Empty ایجاد میکنیم. سپس در کلاس startup، قابلیت MVC را فعال میکنیم (کدهای این قسمت، در فصل 5 کامل شرح داده شده‌است)
namespace Working
{
public class Startup
{
// This method gets called by the runtime. Use this method to add services to the container.
// For more information on how to configure your application, visit https://go.microsoft.com/fwlink/?LinkID=398940
public void ConfigureServices(IServiceCollection services)
{
services.AddMvc();
}
// This method gets called by the runtime. Use this method to configure the HTTP request pipeline.
public void Configure(IApplicationBuilder app, IHostingEnvironment env)
{
if (env.IsDevelopment())
{
app.UseDeveloperExceptionPage();
}
//app.Run(async (context) =>
//{
// await context.Response.WriteAsync("Hello World!");
//});
}
}
} ایجاد مدل:
یک پوشه جدید را به نام Models ایجاد میکنیم و بعد در این پوشه یک کلاس جدید را به نام Product ایجاد میکنیم و کدهای زیر را در کلاس ایجاد شده قرار میدهیم (این قسمت در فصل 5 نیز شرح داده شده‌است):
namespace Working.Models
{
public class Product
{
public string Name { get; set; }
public decimal Price { get; set; }
}
} namespace WorkingWithVisualStudio.Models
{
public class SimpleRepository
{
private static SimpleRepository sharedRepository = new SimpleRepository();
private Dictionary<string, Product> products = new Dictionary<string, Product>();
public static SimpleRepository SharedRepository => sharedRepository;
public SimpleRepository()
{
var initialItems = new[] { new Product { Name = "Kayak", Price = 275M }, new Product { Name = "Lifejacket", Price = 48.95M }, new Product { Name = "Soccer ball", Price = 19.50M }, new Product { Name = "Corner flag", Price = 34.95M } };
foreach (var p in initialItems)
{
AddProduct(p);
}
}
public IEnumerable<Product> Products => products.Values;
public void AddProduct(Product p) => products.Add(p.Name, p);
}
} نکته: من یک مشخصه (Property) استاتیک را به نام SharedRepository تعریف کردم که دسترسی به SimpleRepository را فراهم میکند و میتواند در طول برنامه از آن استفاده شود. این بهترین کار نیست، ولی میخواهم یک مشکل رایج را که در توسعه MVC روبرو میشوید، نشان دهم. من راه بهتری را برای کار با اجزای مشترک، در فصل 18 توضیح میدهم.
ایجاد Controller و View
در پوشه Controllers، یک فایل جدید را به نام HomeController.cs ایجاد میکنیم و کدهای زیر را در آن قرار میدهیم:
namespace WorkingWithVisualStudio.Controllers
{
public class HomeController : Controller
{
public IActionResult Index() => View(SimpleRepository.SharedRepository.Products);
}
} @{
Layout = null;
}
<!DOCTYPE html>
<html>
<head>
<meta name="viewport" content="width=device-width" />
<title>>Working with Visual Studio</title>
</head>
<body>
<table>
<thead>
<tr>
<td>Name</td>
<td>Price</td>
</tr>
</thead>
<tbody> @foreach (var p in Model)
{<tr>
<td>@p.Name</td>
<td>@p.Price</td>
</tr>}
</tbody>
</table>
</body>
</html> این View شامل یک جدول است که از حلقه foreach Razor، برای ایجاد ردیف‌هایی برای هر شیء مدل استفاده میکند. جایی که هر ردیف، حاوی سلول‌هایی برای خواص نام و قیمت است. اگر شما برنامه کاربردی را اجرا کنید، نتایج حاصل را در شکل خواهید دید:
دو نوع مختلف از بسته‌های نرم افزاری مورد نیاز برای Asp.Net Core MVC وجود دارند.
معرفی NuGet
ویژوال استودیو به همراه یک ابزار گرافیکی برای مدیریت بسته‌های NET. است که در یک پروژه گنجانده شده‌است. برای باز کردن این ابزار، گزینه Management NuGet Packages for Solution را از منوی Tools ➤ NuGet Package Manager انتخاب کنید. به این ترتیب ابزار NuGet باز میشود و لیستی از بسته‌هایی که قبلا نصب شده‌اند، نمایش داده میشود؛ همانطور که در شکل زیر نشان داده شده‌است:
برگه‌ی Installed، خلاصه‌ای از بسته‌هایی را که قبلا در پروژه نصب شده‌اند، نشان میدهد. از برگه‌ی Browse، برای یافتن و نصب بسته‌های جدید میتوان استفاده کرد و برگه‌ی Updates، فهرست package هایی را که نسخه‌های اخیر آنها منتشر شده‌اند، نمایش میدهد.
معرفی بسته‌ی MICROSOFT.ASPNETCORE.ALL
اگر شما از نسخه‌های قبلی Asp.Net Core استفاده کرده باشید، باید یک لیست طولانی از بسته‌های NuGet را به پروژه جدید خود اضافه نمایید. Asp.Net Core2 یک بسته‌ی متفاوت را به نام Microsoft.AspNetCore.All معرفی میکند.
پکیچ Microsoft.AspNetCore.All یک meta-package است که شامل تمام بسته‌های Nuget مورد نیاز Asp.net Core و MVC Framework است. یعنی شما دیگر نیازی به نصب تک به تک این نوع بسته‌ها ندارید و هنگامیکه برنامه خود را منتشر می‌کنید، هر بسته‌ای از بسته‌های Meta-package که مورداستفاده قرار نمی‌گیرند، حذف خواهند شد. البته این بسته در نگارش 2.1، قسمت All آن به App تغییر نام یافته‌است.
معرفی بسته‌های Nuget و موقعیت ذخیره سازی آنها
ابزار NuGet لیست بسته‌های پروژه را در فایل projectname.csproj نگهداری میکند. در اینجا <projectname> با نام پروژه جایگزین میشود. برای مثال در پروژه فوق اطلاعات Nuget، در فایل WorkingWithVisualStudio.csproj ذخیره میشوند. ویژوال استودیو محتویات فایل csproj را در پنجره‌ی Solution Explorer نمایش نمیدهد. برای ویرایش این فایل، روی پروژه در پنجره‌ی Solution Explorer راست کلیک کنید و گزینه‌ی Edit WorkWithVisualStudio.csproj را از منوی باز شده، انتخاب کنید. ویژوال استودیو فایل را برای ویرایش باز میکند. فایل csproj یک فایل XML است و شما در آن عنصری را مانند قطعه کد زیر در آن می‌بینید که Asp.net Core Meta package را به پروژه اضافه میکند:
<ItemGroup>
<PackageReference Include="Microsoft.AspNetCore.All" Version="2.0.0" />
</ItemGroup> 
هنگامیکه از NuGet برای اضافه کردن یک بسته به پروژه‌ی خود استفاده می‌کنید، به صورت خودکار به همراه هر بسته‌ای که به آن وابستگی دارد، نصب میشود. شما میتوانید بسته‌های Nuget و وابستگی‌های آنها را در SolutionExpolrer از طریق گزینه‌ی Dependencies -> Nuget مشاهده کنید که هر یک از بسته‌های موجود در فایل csproj و وابستگی‌های آنها را نشان میدهد. برای نمونه بسته Meta-Package ASP.Net Core دارای تعداد زیادی وابستگی است؛ برخی از آنها در شکل زیر دیده میشوند:
معرفی Bower
یک بسته Client-Side، شامل محتوایی است که به مشتری ارسال میشود؛ مانند فایلهای جاوا اسکریپت، Css Stylesheets و یا تصاویر. از Nuget برای مدیریت این نوع فایل‌ها در پروژه نیز استفاده میشود. اما اکنون Asp.Net Core MVC پشتیبانی توکاری را از یک ابزار مدیریت بسته‌های سمت کاربر، به نام Bower نیز ارائه میدهد. Bower یک ابزار منبع باز ( Open Source ) است که در خارج از مایکروسافت و دنیای NET. توسعه داده شده و نگهداری میشود.
نکته: Bower به تازگی منسوخ شده اعلام گردیده‌است. ممکن است هشدارهایی را که ابزارهای جایگزین را پیشنهاد می‌کنند نیز مشاهده کنید. با این حال پشتیبانی از Bower با ویژوال استودیو یکپارچه شده‌است و در نگارش 2.1 ابزار مدیریت سمت کلاینت جدید دیگری را نیز بجای آن معرفی کرده‌اند.
معرفی لیست بسته‌های Bower
بسته‌های Bower از طریق فایل ویژه‌ی bower.json مشخص میشوند. برای ایجاد این فایل در پنجره Solution Explorer روی پروژه WorkingWithVisualStudio راست کلیک کنید و Add -> New Item را از منوی باز شده انتخاب کنید. سپس قالب مورد نظر Bower Configuration File را از Asp.net Core -> Web -> General Category انتخاب نمائید؛ مانند تصویر زیر:
ویژوال استودیو نام bower.json را برای آن قرار میدهد. برروی ok کلیک میکنیم و یک فایل جدید، با محتویات پیشفرض زیر به پروژه اضافه میشود:
{
"name": "asp.net",
"private": true,
"dependencies": {}
} به علاوه برای فایل Bower.json، تصویر زیر بسته‌های Client Side وابسته به Bower را نشان میدهد. از این قسمت برای اضافه کردن وابستگی‌های برنامه نیز استفاده میشود.
نکته: منبع بسته‌های Bower در لینک http://bower.io/search وجود دارد. شما میتوانید بسته‌ها مورنظر را در اینجا جستجو و به پروژه اضافه کنید.
بعد از اینکه بسته‌ها نصب شدند، محتویات فایل bower.json به صورت زیر میباشد:
{
"name": "asp.net",
"private": true,
"resolutions": {
"jquery": "3.3.1"
}
} در ادامه بسته Bootstrap CSS به پروژه اضافه شده‌است. زمانیکه شما فایل Bower.json را ویرایش می‌کنید، ویژوال استادیو لیستی از نام بسته‌ها و نسخه‌های بسته‌های موجود را نمایش میدهد؛ مانند تصویر زیر:
در زمان نوشتن این مطلب، آخرین نسخه‌ی پایدار بسته بوت استرپ، 3،3،7 است. البته اگر در دقت کنید، در اینجا سه گزینه‌ی ارائه شده‌ی توسط ویژوال استودیو وجود دارند: 3.3.7 و 3.3.7^ و 3.3.7~. شماره نسخه میتواند در طیف وسیعی از روش‌های مختلف در فایل bower.json مشخص شود. مفیدترین آنها در جدول زیر شرح داده شده‌اند. استفاده از شماره نسخه صریح یک بسته، امن‌ترین راه برای مشخص کردن یک بسته است. این تضمین میکند که شما همیشه با همان نسخه کار می‌کنید؛ مگر اینکه عمدا فایل bower.json را برای پاسخ گویی به درخواستهای دیگری به روز رسانی کنید:
| فرمت | توضیحات |
| 3.3.7 | بیان شماره مستقیم بسته نصب شده و تطبیق دقیق آن با شمار نسخه ، e.g ، 3.3.7 |
| * | با استفاده از یک ستاره به Bower اجازه نصب آخرین نسخه را میدهد |
| 3.3.7 =<3.3.7< | پیشوند یک شماره نسخه با < یا =< به Bower اجازه میدهد تا هر نسخه از بسته‌ای که بزرگتر یا بزرگتر مساوی آن نسخه‌ی معین است، نصب شود |
| 3.3.7 =>3.3.7> | پیشوند یک شماره نسخه با > یا => به Bower اجازه میدهد تا هر نسخه از بسته‌ای را که کوچکتر یا کوچکتر و مساوی نسخه‌ی معین است، نصب شود |
| 3.3.7~ | پیشوند یک شماره نسخه با یک tilde (با کاراکتر ~ ) به نسخه‌هایی که دو شماره
اولیه آنها مشابه باشند، اجازه نصب میدهد؛ حتی اگر شماره آخر آن نسخه متفاوت
باشد. مانند نسخه‌های 3.3.9 و 3.3.8 و اجازه نصب نسخه 3.4.0 را نمیدهد؛ چون
شماره دوم آن متفاوت است. |
| 3.3.7^ | پیشوند یک شماره نسخه با یک قلم (کاراکتر ^) به نسخه‌هایی که شماره اول آنها مشابه باشند، اجازه نصب میدهد؛ حتی اگر شماره دوم آنها متفاوت باشد. مانند نسخه‌های 3.3.1 و 3.4.1 و 3.5.1 اما نسخه 4.0.0 اجازه نصب ندارد |
نکته: برای مثال در این کتاب، من فایل bower.json را مستقیما ایجاد و ویرایش می‌کنم. ویرایش این فایل ساده است و به شما کمک میکند تا اطمینان حاصل کنید که نتایج مورد انتظار را در صورت پیگیری به همراه داشته باشد. همچنین ویژوال استودیو ابزار گرافیکی را نیز برای مدیریت بسته‌های bower فراهم میکند. شما میتوانید با کلیک راست بر روی فایل bower.json و انتخاب Manage Bower packages به منوی باز شده دسترسی داشته باشید. ویژوال استادیو فایلهای bower.json را برای تغییرات نظارت میکند و به صورت خودکار از ابزار Bower برای دانلود و نصب بسته‌ها استفاده میکند. هنگامیکه شما تغییرات فایل را ذخیره می‌کنید، ویژوال استودیو بسته‌ی BootStrap را دانلود میکند و در پوشه‌ی wwwroot/lib ذخیره میکند.
مانند Nuget نیز Bower وابستگی‌های مرتبط با بسته‌های اضافه شده‌ی به یک پروژه را مدیریت میکند. BootStrap برای دسترسی به برخی از ویژگیهای پیشرفته، به JQuery که یک کتابخانه‌ی جاوا اسکریپتی است، تکیه میکند. به همین دلیل است که دو بسته را در شکل فوق نشان داده است. شما میتوانید لیست بسته‌ها و وابستگی‌های آنها را به صورت باز شده در بخش مورد نظر در Solution Explorer مشاهده کنید.
در ادامه کتاب، من از نسخه قبلی Bootstrap CSS framework استفاده می‌کنم. هنگامی که دارم این را می‌نویسم، تیم Bootstrap در حال توسعه‌ی نسخه‌ی 4 bootStrap است و چندین بار منتشر شده‌است. این نسخه‌ها به عنوان "آلفا" برچسب گذاری شده‌اند، اما کیفیت آنها بالا است و برای استفاده در نمونه‌های این کتاب به اندازه کافی پایدار است. با توجه به انتخاب نوشتن این کتاب با استفاده از Bootstrap 3 و نسخه پیش از نسخه بوت استرپ 4 و به زودی بایگانی شدن آن، تصمیم گرفتم از نسخه جدید استفاده کنم؛ حتی اگر برخی از نام‌های کلاس‌ها که برای شیوه نامه‌های عناصر HTML استفاده میشوند، احتمالا قبل از انتشار نهایی تغییر یابند. این مورد به این معنا است که شما باید همان نسخه از Bootstrap را که برای گرفتن نتایج موردنظر از خروجی نیاز دارید، استفاده کنید.
برای به روزرسانی بسته Bootstrap، شماره نسخه را در فایل bower.json تغییر دهید. مانند کد زیر:
{
"name": "asp.net",
"private": true,
"dependencies": {
"bootstrap": "4.0.0-alpha.6"
}
}
زمانی که شما تغییرات فایل bower.json را ذخیره می‌کنید، ویژوال استودیو نسخه جدید BootStrap را دانلود میکند.
معرفی توسعه و کامپایل مداوم توسعه نرم افزار وب اغلب میتواند یک فرآیند تکراری باشد، جایی که تغییرات کوچکی را به ویووها یا کلاس‌ها می‌دهید و برنامه را اجرا می‌کنید تا اثرات آن را آزمایش کنید. MVC و ویژوال استودیو همکاری می‌کنند تا از این رویکرد مداوم استفاده کنند تا تغییرات را سریع‌تر و آسان‌تر ببینید.
اعمال تغییرات در Razor Views
در زمان توسعه، تغییراتی که به Razor View اعمال میشوند، به محض رسیدن درخواستهای HTTP، از مرورگر دریافت میشوند. برای اینکه ببینید چطور کار میکند، برنامه را با انتخاب گزینه Start Debugging از منوی Debug اجرا کنید و هنگامیکه یک برگه‌ی مرورگر باز شد و اطلاعات نمایش داده شد، تغییراتی را که در زیر نمایش میدهم در فایل Index.cshtml اعمال کنید.
@model IEnumerable<WorkingWithVisualStudio.Models.Product>
@{
Layout = null;
}
<!DOCTYPE html>
<html>
<head>
<meta name="viewport" content="width=device-width" />
<title>>Working with Visual Studio</title>
</head>
<body>
<h3>Products</h3>
<table>
<thead>
<tr>
<td>Name</td>
<td>Price</td>
</tr>
</thead>
<tbody>
@foreach (var p in Model)
{
<tr>
<td>@p.Name</td>
<td>@($"{p.Price:C2}")</td>
</tr>}
</tbody>
</table>
</body>
</html> 
اعمال تغییرات در کلاسهای #C
برای کلاسهای #C، از جمله کنترلرها و مدل‌ها، دو رویکرد موجود را که از طریق آیتم‌های مختلف در منوی Debug انتخاب میشوند، شرح میدهم:
Start Without Debugging
تغییرات در کلاس‌ها در پروژه به صورت خودکار زمانیکه یک درخواست HTTP دریافت میشود، برای مشاهده‌ی یک تجربه‌ی توسعه‌ی پویا، کامپایل میشوند. در این حالت برنامه بدون امکانات دیباگ و اشکال‌زادیی اجرا میشود.
Start Debugging
به شما اجزا میدهد صریح تغییرات را کامپایل کنید و برنامه را اجرا کنید ، بررسی مشکلات هم در زمان اجرا پروژه انجام میگیرد.به شما اجرا بررسی و تجزیه و تحلیل هر گونه مشکل در کد را میدهد.
کامپایل خودکار کلاس ها
در طول توسعه عادی، این چرخه کامپایل سریع به شما اجازه میدهد تا فورا تاثیر تغییرات خود را ببینید؛ حالا میتواند این تغییر اضافه نمودن یک اکشن جدید و یا ویرایش نمایش اطلاعات یک Model باشد. برای ارائه‌ی این نوع از توسعه، ویژوال استودیو به محض رسیدن درخواست HTTP از مرورگر، تغییرات را دریافت و کلاس‌ها را به صورت خودکار کامپایل میکند. برای دیدن اینکه چگونه کار میکند، گزینه Start Without Debugging را از منوی Debug در ویژوال استودیو انتخاب کنید. هنگامیکه مرورگر داده‌های برنامه را نمایش میدهد، تغییرات زیر را در فایل Home controller ایجاد کنید:
namespace WorkingWithVisualStudio.Controllers
{
public class HomeController : Controller
{
public IActionResult Index() => View(SimpleRepository.SharedRepository.Products
.Where(p => p.Price < 50));
}
} 
namespace WorkingWithVisualStudio.Models
{
public class SimpleRepository
{
private static SimpleRepository sharedRepository = new SimpleRepository();
private Dictionary<string, Product> products = new Dictionary<string, Product>();
public static SimpleRepository SharedRepository => sharedRepository;
public SimpleRepository()
{
var initialItems = new[] { new Product { Name = "Kayak", Price = 275M }, new Product { Name = "Lifejacket", Price = 48.95M }, new Product { Name = "Soccer ball", Price = 19.50M }, new Product { Name = "Corner flag", Price = 34.95M } };
foreach (var p in initialItems)
{
AddProduct(p);
}
products.Add("Error", null);
}
public IEnumerable<Product> Products => products.Values;
public void AddProduct(Product p) => products.Add(p.Name, p);
}
}
مشکلی مانند ورودی Null تا زمانیکه برنامه اجرا نشود، نمایش داده نمیشود. بارگذاری صفحه مرورگر باعث میشود کلاس SimpleRepository به صورت خودکار کامپایل شود و برنامه دوباره راه اندازی خواهد شد. هنگامیکه MVC نمونه‌ای از کلاس Controller را برای پردازش درخواست HTTP از مرورگر ایجاد میکند، سازنده HomeController کلاس SimpleRepository را ایجاد خواهد کرد که به نوبه خود سعی میکند مقدار Null اضافه شده در لیست را پردازش کند. مقدار Null باعث بروز یک مشکل میشود، اما مشخص نیست مشکل چیست. مرورگر یک پیام مفید را نمایش نمیدهد.
توانایی نمایش صفحات خطاها
زمانیکه مشکلی در پنجره‌ی مرورگر ایجاد شد، میتوان یک راهنمای با اطلاعات مفید را نمایش داد. این قابلیت را میتوانید با فعال کردن نمایش صفحات انجام داد که باید در تنظیمات کلاس Startup تغییرات زیر را اعمال کنید.namespace WorkingWithVisualStudio
{
public class Startup
{
// This method gets called by the runtime. Use this method to add services to the container.
// For more information on how to configure your application, visit https://go.microsoft.com/fwlink/?LinkID=398940
public void ConfigureServices(IServiceCollection services)
{
services.AddMvc();
}
// This method gets called by the runtime. Use this method to configure the HTTP request pipeline.
public void Configure(IApplicationBuilder app, IHostingEnvironment env)
{
if (env.IsDevelopment())
{
app.UseDeveloperExceptionPage();
app.UseDeveloperExceptionPage();
}
}
}
} 
استفاده از Debugger
ویژوال استادیو از اجرای یک برنامه MVC با استفاده از Debugger نیز پشتیبانی میکند که اجازه میدهد برنامه برای بررسی وضعیت نرم افزار و دنبال کردن درخواستی که به برنامه ارسال میشود، متوقف و از این طریق، پیگیری شود. این مورد نیاز به یک سبک متفاوت از توسعه را دارد. زیرا تغییراتی را در کلاسهای #C میدهیم، تا زمانیکه برنامه مجددا راه اندازی نشود، اعمال نمی‌شوند ( هرچند تغییرات Razor View هنوز هم به صورت خودکار اعمال میشوند). این سبک توسعه به همراه استفاده‌ی از ویژگی کامپایل خودکار نیست؛ اما Debugger ویژوال استودیو عالی است و میتواند بینش عمیق‌تری را در مورد نحوه‌ی کارکرد برنامه داشته باشد. برای اجرای برنامه با استفاده Debugger، در ویژوال استودیو از منوی Debug گزینه‌ی Start Debugging را انتخاب کنید. ویژوال استودیو کلاسهای #C در پروژه را قبل از اجرای برنامه کامپایل میکند. اما شما همچنان میتوانید با استفاده از موارد موجود در منوی Build، کد خود را به صورت دستی نیز کامپایل کنید.
مثال فوق حاوی مقدار NULL است که سبب میشود یک NullReferenceException توسط کلاس SimpleRepository پرتاب شود. این حالت برنامه را قطع و کنترل اجرا را به توسعه دهنده منتقل میکند؛ همانطور که در شکل زیر نشان داده شده است
نکته: اگر Debugger خطا را نفهمد، گزینه‌ی Windows ➤ exception settings را از منوی Debugger ویژوال استودیو انتخاب کنید و اطمینان حاصل کنید که تمام انواع خطاهای در لیست خطاهای زمان اجرای زبان مشترک، تایید شده‌است.
تنظیم یک Break-point Debugger عامل اصلی خطا را نمایش نمیدهد؛ تنها مکان آن‌را آشکار میکند. عبارتیکه ویژوال استودیو برجسته میکند نشان میدهد که این مشکل زمانی رخ میدهد که فیلتر کردن اشیاء با استفاده از LINQ انجام شود، اما یک کار کوچک لازم است تا از جزئیات کاسته شود و به علت اصلی برسد.
Breakpoint عبارتی است که به Debugger می‌گوید تا برنامه را متوقف کند و کنترل دستی برنامه را به برنامه نویس میدهد. شما میتوانید وضعیت برنامه را بازبینی کنید و ببینید چه اتفاقی می‌افتد و به صورت اختیاری روند کاری را دوباره ادامه دهید.
برای ایجاد Breakpoint، روی عبارت راست کلیک کنید و در منوی باز شده، گزینه Breakpoint -> Insert Breakpoint را انتخاب کنید.
به عنوان مثال: یک Breakpoint به خط کد AddProduct در کلاس SimpleRepository اعمال کنید. همانطور که در شکل زیر نمایش داده میشود:
برنامه را اجرا کنید؛ با استفاده از Debug -> Start Debugging و یا با استفاده از Debug -> Restart برنامه را Restart میکنیم. در طی درخواست اولیه HTTP، برنامه اجرا میشود تا به نقطه‌ای که Break Point دارد برسد و در آنجا برنامه متوقف میشود. در این نقطه، شما میتوانید از آیتم‌های منوی Debug ویژوال استودیو یا کنترل‌ها در بالای پنجره، برای کنترل اجرای برنامه استفاده کنید؛ یا از نمایش‌های مختلف Debugger موجود از طریق Debug -> Windows برای بررسی وضعیت برنامه استفاده میکنیم.
مشاهده مقادیر داده در ویرایشگر کد
رایج‌ترین استفاده Break Point، ردیابی مشکلات در کد شماست. قبل از اینکه بتوانید یک مشکل را رفع کنید، باید بدانید چه اتفاقی در حال رخ دادن است و یکی از ویژگیهای مفید ویژوال استودیو این است که توانایی مشاهده و کنترل ارزش متغیرها را درست در ویرایشگر کد، میدهد.اگر اشاره‌گر ماوس را بر روی پارامتر p به متد AddProduct که توسط Debugger برجسته شده‌است، حرکت دهید، یک فرم ظاهر خواهد شد که ارزش فعلی p را نشان میدهد؛ همانطور که در شکل زیر نشان داده شده‌است. من یک نمونه بزرگ شده از محتویات فرم ظاهر شده را نمایش میدهم تا به راحتی بتوانید متن در آن را بخوانید.
این مورد ممکن است مؤثر به نظر نرسد، چون شیء داده در یک سازنده همانند BreakPoint تعریف شده‌است. اما این ویژگی‌ها برای هر متغیری کار میکند. شما میتوانید مقادیر را مشاهده کنید تا مقادیر خود و فیلد آنها را ببینید. هر مقدار دارای یک دکمه پین کوچک به سمت راست است. برای زمانیکه کد در حال اجراست، برای نظارت بر مقدار، از آن استفاده کنید.
اشاره‌گر ماوس را بر روی متغیر P قرار دهید و مرجع محصول را پین کنید. مرجع پیوست شده را باز کنید تا بتوانید نام و قیمت را نیز ببینید؛ مانند شکل زیر:
گزینه Continue را از منوی Debug در ویژوال استادیو انتخاب کنید تا برنامه ادامه پیدا کند. از آنجا که در برنامه حلقه Foreach وجود دارد، برنامه که دوباره اجرا میشود، وقتی مجددا به BreakPoint رسید، برنامه متوقف میشود. مقادیر پین شده در شکل زیر نشان میدهند که چگونه متغیر P و خواص آن تغییر می‌کنند.
استفاده از پنجره متغیرهای محلی ( Local Windows )
یکی از ویژگیهای مرتبط، پنجره Locals است که با انتخاب گزینه‌ی منوی Debug ➤ Windows ➤ Locals باز میشود. پنجره‌ی Locals، مقدار متغیرها را به شکلی مشابه پنل پین شده نمایش میدهد، اما در اینجا تمام اشیاء محلی را نسبت به Break Point نمایش میدهد؛ همانطور که در شکل زیر نشان داده شده‌است:
هربار که Continue را انتخاب می‌کنید، اجرای برنامه ادامه یافته و یک شیء دیگر توسط حلقه foreach پردازش میشود.
اگر ادامه دهید، در زمان ویرایش کد، در هر دو پنجره Locals و در مقادیر پنل پین شده، شما مرجع Null را می‌بینید. برای کنترل اجرای برنامه، میتوانید جریان را از طریق کد خود در دیباگر دنبال کنید و احساس کنید که چه اتفاقی می‌افتد.
برای غیرفعال کردن BreakPoint، روی عبارت راست کلیک کنید و از منوی باز شده گزینه Delete BreakPoint را انتخاب کنید. برنامه را دوباره راه اندازی کنید و جدول داده ساده‌ای را که در شکل نشان داده شده، مشاهده خواهید کرد.
استفاده از Browser Link
ویژگی Browser Link میتواند روند توسعه را با قرار دادن یک یا چند مرورگر تحت کنترل ویژوال استودیو، ساده سازی کند. این ویژگی مخصوصا مفید است اگر شما نیاز به دیدن اثر تغییرات را در طیف وسیعی از مرورگرها دارید. قابلیت Browser Link با و یا بدون Debugger کار میکند و به این معنا است که میتوانیم هر فایلی را در پروژه تغییر دهیم و تاثیر تغییر را بدون نیاز به تغییری در مرورگر مشاهده کنیم.
راه اندازی BrowserLink
برای فعال کردن Browser Link باید در کلاس Startup، تنظیمات را تغییر دهید. مانند کد زیر:
namespace WorkingWithVisualStudio
{
public class Startup
{
// This method gets called by the runtime. Use this method to add services to the container.
// For more information on how to configure your application, visit https://go.microsoft.com/fwlink/?LinkID=398940
public void ConfigureServices(IServiceCollection services)
{
services.AddMvc();
}
// This method gets called by the runtime. Use this method to configure the HTTP request pipeline.
public void Configure(IApplicationBuilder app, IHostingEnvironment env)
{
if (env.IsDevelopment())
{
app.UseDeveloperExceptionPage();
app.UseBrowserLink();
app.UseDeveloperExceptionPage();
}
app.Run(async (context) =>
{
await context.Response.WriteAsync("Hello World!");
});
}
}
} استفاده از Browser Link
برای درک اینکه Browser Link چگونه کار میکند، در ویژوال استودیو گزینه Start Without Debugging را از منوی Debug انتخاب میکنیم. ویژوال استودیو برنامه را اجرا میکند و یک برگه جدید مرورگر را برای نمایش نتیجه باز میکند. با بازبینی HTML ارسال شده به مرورگر، شما خواهید دید که حاوی بخش دیگری مانند این است:
<!DOCTYPE html>
<html>
<head>
<meta name="viewport" content="width=device-width" />
<title>>Working with Visual Studio</title>
</head>
<body>
<h3>Products</h3>
<table>
<thead>
<tr><td>Name</td><td>Price</td></tr>
</thead>
<tbody>
<tr><td>Lifejacket</td><td>£48.95</td></tr>
<tr><td>Soccer ball</td><td>£19.50</td></tr>
<tr><td>Corner flag</td><td>£34.95</td></tr>
</tbody>
</table>
<!-- Visual Studio Browser Link -->
<script type="application/json" id="__browserLink_initializationData">
{"requestId":"968949d8affc47c4a9c6326de21dfa03","requestMappingFromServer":false}
</script>
<script type="text/javascript" src="http://localhost:55356/d1a038413c804e178ef009a3be07b262/browserLink" async="async"></script> <!-- End Browser Link -->
</body>
</html> 
ویژوال استادیو یک جفت عناصر اسکریپت را به HTML فرستاده شده‌ی به مرورگر اضافه میکند که برای بازکردن یک اتصال طولانی مدت HTTP با سرور برنامه کاربردی است؛ تا زمانیکه ویژوال استودیو مجددا برنامه را ری‌استارت کند. کد زیر تغییر در فایل Index و تاثیر استفاده از Browser Link را نشان میدهد.
@model IEnumerable<WorkingWithVisualStudio.Models.Product>
@{
Layout = null;
}
<!DOCTYPE html>
<html>
<head>
<meta name="viewport" content="width=device-width" />
<title>>Working with Visual Studio</title>
</head>
<body>
<h3>Products</h3>
<p>Request Time: @DateTime.Now.ToString("HH:mm:ss")</p>
<table>
<thead>
<tr>
<td>Name</td>
<td>Price</td>
</tr>
</thead>
<tbody>
@foreach (var p in Model)
{
<tr>
<td>@p.Name</td>
<td>@($"{p.Price:C2}")</td>
</tr>}
</tbody>
</table>
</body>
</html> 
کد جاوا اسکریپتی که در HTML ارسال شده به مرورگر جاسازی شده، صحفه را دوباره بارگذاری میکند؛ برای دیدن تاثیرات کد اضافه شده که اضافه کردن یک timestamp ساده است.
نکته: عناصر اسکریپت Browser Link فقط در پاسخ‌های موفق جاسازی شده است. به این معنا که اگر یک خطا هنگام کامپایل در هنگام اجرا کردن یک Razor View یا مدیریت یک درخواست ایجاد شود، اتصال بین مرورگر و ویژوال استودیو از بین میرود و شما بعد از حل مشکل باید صفحه را مجدد بارگذاری کنید.
استفاده از مرورگرهای متعدد
Browser Link میتواند برای نمایش یک برنامه در مرورگرهای متعددی به طور همزمان استفاده شود و میتواند زمانی مفید باشد که شما میخواهید تفاوت‌های پیاده سازی را بین مرورگرهای مختلف کنترل کنید و یا ببینید که چگونه یک برنامه بر روی ترکیبی از مرورگرهای دسکتاپ و تلفن همراه ارائه میشود.
برای انتخاب مرورگرهایی که استفاده میشوند، مرورگر را با استفاده از دکمه IIS Express در نوار ابزار ویژوال استودیو، انتخاب کنید؛ همانطور که در شکل زیر نشان داده شده است.
ویژوال استودیو لیستی از مرورگرهایی را که در مورد آنها اطلاعاتی دارد، نمایش میدهد. در عکس زیر مرورگرهایی را که من در سیستم خود نصب کرده‌ام، نشان میدهد. برخی از آنها با ویندوز مانند Internet Explorer و Edge نصب میشوند.
ویژوال استادیو معمولا مرورگرهای رایجی را که نصب میشوند، نمایش میدهد. اما شما میتوانید با استفاده از دکمه‌ی Add، برای اضافه کردن مرورگری که به صورت خودکار لیست نشده نیز استفاده کنید. همچنین میتوانید ابزار تست شخص ثالث مانند Browser Stack را نیز راه اندازی کنید که مرورگرها را بر روی سرویس‌های ابری میزبان ( cloud-hosted ) و ماشین‌های مجازی اجرا میکند.
من سه مرورگر را در شکل انتخاب کردم: Chrome ، Internet Explorer و Edge. با کلیک بر روی دکمه Browse، فعالیت هر سه مرورگر شروع میشود و باعث میشود URL مثال برنامه را بارگذاری کند؛ همانطور که در شکل نشان داده شده است.
با استفاده از منوی Browser Link Dashboard، شما میتوانید ببینید که چه مرورگرهایی در Browser Link انتخاب شده‌اند. داشبورد آن نشانی اینترنتی نمایش داده شده توسط هر مرورگر را نشان میدهد و در اینجا هر مرورگر را میتوان به صورت جداگانه رفرش کرد.
آماده سازی جاوا اسکریپت و CSS برای استقرار
هنگامی که Client-Side بخشی از یک برنامه وب را ایجاد می‌کنید، معمولا تعدادی از فایلهای جاوا اسکریپت و CSS سفارشی را تهیه می‌کنید که برای تکمیل آنها، از بسته‌های نصب شده‌ی توسط Bower استفاده میشود. این فایل‌ها نیاز به پردازش دارند تا آنها را برای تحویل در یک محیط تولید، بهینه سازی کنند تا تعداد درخواستهای HTTP و میزان پهنای باند شبکه مورد نیاز برای ارسال آنها به مشتری، به حداقل برسد. این فرآیند به عنوان بسته بندی شناخته میشود.
فعال کردن تحویل محتوای استاتیک
ASP.Net Core شامل پشتیبانی از ارائه فایلهای استاتیک از پوشه wwwroot به مشتریان است. اما این امکان به صورت پیشفرض در زمان ایجاد یک پروژه‌ی خالی جدید فعال نیست و شما باید با قرار دادن عبارتی در فایل StartUp آن را فعال کنید؛ مانند کد زیر:
namespace WorkingWithVisualStudio
{
public class Startup
{
// This method gets called by the runtime. Use this method to add services to the container.
// For more information on how to configure your application, visit https://go.microsoft.com/fwlink/?LinkID=398940
public void ConfigureServices(IServiceCollection services)
{
services.AddMvc();
}
// This method gets called by the runtime. Use this method to configure the HTTP request pipeline.
public void Configure(IApplicationBuilder app, IHostingEnvironment env)
{
if (env.IsDevelopment())
{
app.UseDeveloperExceptionPage();
app.UseBrowserLink();
app.UseStaticFiles();
app.UseDeveloperExceptionPage();
}
app.Run(async (context) =>
{
await context.Response.WriteAsync("Hello World!");
});
}
}
} اضافه کردن محتوای استاتیک به پروژه
برای نشان دادن فرآیند بسته بندی، من نیاز به اضافه کردن تعدادی محتوای استاتیک به پروژه و یکی کردن آنها با برنامه‌ی نمونه را دارم. برای این منظور ابتدا یک پوشه‌ی جدید را به نام wwwroot/css ایجاد کنید که محل متداولی برای فایلهای سفارشی CSS است. من فایلی را به نام First.css با استفاده از قالب آیتم Style Sheet اضافه کردم؛ همانطور که در شکل زیر نشان داده شده است. قالب Style Sheet در مسیر Asp.Net Core -> Web -> Content Section وجود دارد.
فایل First.Css را ویرایش کنید و محتوای زیر را در آن قرار دهید.
h3 {
}
table, td {
border: 2px solid black;
border-collapse: collapse;
padding: 5px;
} فایلهای جاوا اسکریپت معمولا در پوشه wwwroot/js قرار میگیرند. من این پوشه را ایجاد کردم. فایلهای جاوا اسکریپت را میتوانید در مسیر Asp.Net Core -> Web -> Script انتخاب کنید. همانطور که در شکل زیر نشان داده شده است.
من کد جاوا اسکریپتی ساده زیر را به این فایل جدید اضافه کردم؛ همانطور که در لیست نشان داده شده است.
document.addEventListener("DOMContentLoaded", function ()
{
var element = document.createElement("p");
element.textContent = "This is the element from the third.js file";
document.querySelector("body").appendChild(element);
}); من به بیش از یک فایل جاوا اسکریپت نیاز دارم. بنابراین فایل دیگری را به نام fourth.js نیز در پوشه wwwroot ایجاد می‌کنم و محتوای زیر را در آن قرار میدهم.
document.addEventListener("DOMContentLoaded", function ()
{
var element = document.createElement("p");
element.textContent = "This is the element from the fourth.js file";
document.querySelector("body").appendChild(element);
}); به روز رسانی View
گام نهایی، به روز رسانی فایل Index.cshtml برای استفاده از Css و فایل جاوا اسکریپت است. کدهای آن در زیر نشان داده شده است:
@model IEnumerable<WorkingWithVisualStudio.Models.Product>
@{
Layout = null;
}
<!DOCTYPE html>
<html>
<head>
<meta name="viewport" content="width=device-width" />
<title>>Working with Visual Studio</title>
<link rel="stylesheet" href="css/first.css" />
<link rel="stylesheet" href="css/second.css" />
<script src="js/third.js"></script>
<script src="js/fourth.js"></script>
</head>
<body>
<h3>Products</h3>
<p>Request Time: @DateTime.Now.ToString("HH:mm:ss")</p>
<table>
<thead>
<tr>
<td>Name</td>
<td>Price</td>
</tr>
</thead>
<tbody>
@foreach (var p in Model)
{
<tr>
<td>@p.Name</td>
<td>@($"{p.Price:C2}")</td>
</tr>}
</tbody>
</table>
</body>
</html> اگر برنامه کاربردی را اجرا کنید، محتویات نشان داده شده‌ی در شکل زیر را مشاهده خواهید کرد. محتوای موجود توسط شیوه نامه‌های CSS شبیه سازی شده است و کد جاوا اسکریپتی جدیدی را اضافه کرده است.
یکی کردن فایلهای سمت کلاینت در برنامه‌های MVC
در حال حاضر چهار فایل استاتیک وجود دارند و مرورگر باید چهار درخواست را برای دریافت فایلهای استاتیک ایجاد کند و هر یک از این فایل‌ها نیازمند پهنای باند بیشتری است که باید به مشتری تحویل داده شود؛ زیرا آنها حاوی فضای سفید و نام متغیرها هستند که برای توسعه دهنده‌ها معنا دار هستند؛ اما برای مرورگرها اهمیتی ندارند.
ترکیب فایل‌هایی هم نوع، تلفیق نامیده میشود و در آن کار ساختن فایل‌ها به صورتی کوچکتر انجام میشود. هر دوی این کارها در برنامه Asp.Net Core MVC توسط Bundler & Minifier مخصوص ویژوال استودیو انجام میشود.
نصب افزونه‌های ویژوال استودیو
اولین قدم برای نصب افزونه، انتخاب از منوی Tools -> Extensions and Update و کلیک بر روی مجموعه Online است تا افزونه‌های ویژوال استودیو را در مجموعه نمایش بدهد. نام افزونه را در جعبه جستجوی در گوشه‌ی سمت راست بالای پنجره وارد کنید؛ همانطور که در شکل زیر نشان داده شده است. محل نصب افزونه را مشخص میکنیم و بر روی دانلود کلیک میکنیم تا آن را به ویژوال استودیو اضافه کند. ویژوال استودیو را مجدد راه اندازی کنید تا فرآیند نصب تکمیل شود.
دسته بندی و یکی کردن فایل‌ها
پس از نصب افزونه، ویژوال استودیو را مجددا راه اندازی کنید و پروژه نمونه را باز کنید. با افزودن افزونه، میتوانید چندین فایل هم نوع را در Solution Explorer انتخاب کنید. آنها را با یکدیگر ترکیب کرده و محتویات آنها را کوچکتر کنید. به عنوان مثال فایلهای First.css و Second.css را در Solution Explorer را انتخاب و کلیک راست کرده و سپس Bundler & Minifier -> Bundle and Minify Files را از منوی باز شده انتخاب کنید . همانطور که در شکل زیر نشان داده شده است.
فایل خروجی را با عنوان bundle.css ذخیره کنید. در Solution Explorer یک بسته جدید ایجاد میشود. اگر شما این فایل را باز کنید، خواهید دید که محتویات هر دو فایل CSS جداگانه ترکیب شده‌اند و تمام فضای سفید آنها حذف شده‌است. البته شما نمی‌خواهید به طور مستقیم با این فایل کار کنید؛ اما این فایل کوچکتر است و فقط یک اتصال HTTP را برای ارائه CSS styles به مشتری نیاز دارد.
مراحل قبل را برای فایلهای third.js و fourth.js تکرار کنید تا فایلهای جدید bundle.js و bundle.min.js در پوشه wwwroot ایجاد شوند.
احتیاط: اطمینان حاصل کنید که فایل‌ها را به ترتیبی که توسط مرورگر بارگیری میشوند، انتخاب کنید تا ترتیب دستورات Styleها یا دستورات کد را در فایلهای خروجی حفظ کنید. به عنوان مثال دقت کنید که فایل third.js قبل از فایل fourth.js انتخاب شده باشد تا مطمئن باشید دستورات به ترتیب و به درستی اجرا میشوند.
کد زیر، عناصر پیوند فایلهای جداگانه‌ای را که باید در فایل Index.cshtml قرار گیرند، نمایش میدهد:
@model IEnumerable<WorkingWithVisualStudio.Models.Product>
@{
Layout = null;
}
<!DOCTYPE html>
<html>
<head>
<meta name="viewport" content="width=device-width" />
<title>>Working with Visual Studio</title>
<link rel="stylesheet" href="css/bundle.min.css" />
<script src="js/bundle.min.js"></script>
</head>
<body>
<h3>Products</h3>
<p>Request Time: @DateTime.Now.ToString("HH:mm:ss")</p>
<table>
<thead>
<tr>
<td>Name</td>
<td>Price</td>
</tr>
</thead>
<tbody>
@foreach (var p in Model)
{
<tr>
<td>@p.Name</td>
<td>@($"{p.Price:C2}")</td>
</tr>}
</tbody>
</table>
</body>
</html> همان زمان که عملیات جمع آوری و یکی کردن را انجام می‌دهید، رکورد عملیات انجام شده را در فایلی به نام bundleconfig.json در پوشه‌ی wwwroot پروژه نگهداری میکند. در اینجا یک نمونه از فایل تولیدی را مشاهده می‌کنید:
[
{
"outputFileName": "Views/wwwroot/css/bundle.css",
"inputFiles": [
"Views/wwwroot/css/First.css",
"Views/wwwroot/css/second.css"
]
},
{
"outputFileName": "Views/wwwroot/js/bundle.js",
"inputFiles": [
"Views/wwwroot/js/fourth.js",
"Views/wwwroot/js/third.js"
]
}
] خلاصه
در این بخش من توضیحاتی را در مورد ویژگی‌هایی که ویژوال استودیو برای طراحی برنامه‌های وب به توسعه دهنده‌ها ارائه میدهد، شرح دادم که شامل کامپایل خودکار کلاس‌ها، Browser Link و یکی کردن فایلهای سمت کلاینت ( bundling and minification ) بود.
پردازنده من Intel Core2Quad Q9550 است اما SLAT پشتیبانی نمی‌کنه البته HYPERVISOR هم پشتیبانی نمی‌کنه
میتونم از روی لینوکس، کانتینر ویندوز داشته باشم و همچنین کانتینر لینوکسی؟
یا من کلا نمی‌تونم کانتینری به غیر از سیستم عامل خودم داشته باشم؟
الان خودتون به چه شکل دارید با این سیستم (منظورم همان پردازنده‌ای است که گفتید نمیشه با کانتینر لینوکسی کار کرد) داکر کار می‌کنید؟ همه‌ی کانتینر‌هاتون ویندوزی هستند؟
وقتی صحبت از ساخت برنامه‌های کاربردی iOS و Android میشود، بسیاری از افراد تنها گزینه را Objective-C یا Java می‌دانند. اما در این چند سال اکوسیستم‌هایی (مجموعه ای از ابزارها) برای ایجاد برنامه‌های کاربردی موبایل ظهور کرده‌اند و البته تمرکز آنها بر روی Cross Platform بودن آنها بوده است. هر کدام از آنها قابلیت‌هایی را برای ما به ارمغان می‌آورند. البته بعضی فقط به ما امکان نوشتن کدهای Html و Java Script را میدهند و برخی دیگر از کدهای C++/C که کدهای low-level هستند، استفاده می‌کنند.
Emulator یا شبیه ساز اندروید: Xamarin یک شبیه ساز بسیار عالی برای تست برنامه‌های اندرویدی در اختیار ما قرار داده است که از Virtual Box استفاده میکند. میتوانید این نرم افزار را با نام Xamarin Android Player از اینجا دانلود نمایید. بعد از نصب و اجرای آن شما باید Imageهای مربوط به هر نسخه‌ای را که میخواهید، دانلود کنید:
برای هر برنامه‌ی اندروید نوشته شده، 3 تنظیم برای SDK مورد استفاده قرار میگیرد:
در بخش بعد اولین برنامه‌ی اندرویدی خود را با Xamarin اجرا مینماییم.
ما در اینجا قصد معرفی Xamarin را داریم. تنها پلتفرمی که تمام امکانات بومی موبایل را به همراه امکانات بسیار دیگری، برای ما فراهم میکند. این امکانات شامل موارد ذیل هستند:
1- اتصال کامل به SDK بومی: Xamarin شامل اتصالاتی برای استفاده از تمامی (تقریبا) امکانات iOS و Android میباشد. این اتصالات به صورت Strongly-typed هستند. به این معنا که برای بررسی و استفاده، آسان هست و همچنین در حین توسعه و کامپایل به خوبی صحت کدها را چک میکند.
2- قابلیت ارتباط با Objective-C،Java، C،C : زامارین امکاناتی را برای فراخوانی مستقیم کتابخانه‌هایی که با Objective-C، Java، C و ++C نوشته شده‌اند، نیز فراهم کرده است. این یک امکان فوق العاده هست که شما بتوانید از تعداد بسیار زیاد کتابخانه‌های نوشته شده برای iOS و Android استفاده کنید.
3- استفاده از زبان مدرن #C: برنامه‌های Xamarin با #C نوشه میشوند که بهبود‌های قابل توجهی نسبت به زبان‌های Objective-C و Java داشته است. امکاناتی مانند عبارات لامبدا، LINQ، برنامه نویسی موازی و ....
4- مجموعه کلاسهای فوق العاده: برنامه‌های Xamarin از Net BCL. که مجموعه‌ای عظیم و جامع از ویژگیهای قدرتمند، مانند استفاده از XML، بانک اطلاعاتی، شبکه، IO و ...است، استفاده میکند که امکانات فوق العاده‌ای را برای توسعه دهندگان فراهم مینماید.
5- استفاد ه از یک IDE قدرتمند: برای Mac OS X شما Xamarin Studio و برای ویندوز Xamarin Studio و Visual Studio را در اختیار دارید که برای یک توسعه دهنده‌ی نرم افزار چیزی را کم نگذاشته‌اند.
6- Cross Platform بودن: Xamarin برای سه پلتفرم مطرح موبایل، شامل iOS، Android و Windows Phone قابل استفاده میباشد و تقریبا 90 درصد از کدهای شما قابل استفاده‌ی مجدد در هر سه پلتفرم میباشد.
البته با ارائه‌ی Xamarin.Forms این میزان به 100درصد رسیده است!
نحوه‌ی نصب Xamarin:
میتوانید Xamarin Studio و Xamarin For Visual Studio را از سایت Xamarin دانلود نموده و به راحتی نصب نمایید. برای آنکه بتوانید Xamarin را نصب و استفاده نمایید، لازم است که موارد زیر را نیز به روی سیستم خود داشته باشید:
1- Android SDK
2- GTK#
3- Android NDK
4- Java SDK(JDK)
هر آنچه را که برای ادامه‌ی مسیر با ما لازم دارید، از ehsanavr.com دانلود نمایید.
و البته نحوه‌ی نصب Xamarin به صورت کامل و همراه با تصاویر مربوطه نیز در آدرس زیر وجود دارد:
Emulator یا شبیه ساز اندروید: Xamarin یک شبیه ساز بسیار عالی برای تست برنامه‌های اندرویدی در اختیار ما قرار داده است که از Virtual Box استفاده میکند. میتوانید این نرم افزار را با نام Xamarin Android Player از اینجا دانلود نمایید. بعد از نصب و اجرای آن شما باید Imageهای مربوط به هر نسخه‌ای را که میخواهید، دانلود کنید:
کمی درباره سطوح مختلف APIهای اندروید:
اندروید برای تشخیص سازگاری برنامه‌های اندروید، از سطوح مختلف APIها(API Levels) استفاده میکند. هر سطح از این APIها یک ورژن از اندروید را شامل میشوند. برای مثال Marshmallow که به اندروید 6 معروف میباشد، از API Level شماره 23 بهره می‌برد و Lollipop نسخه‌ی 5، شامل API Level شماره 21 و Lollipop 5.1 شامل API Level شماره 22 میباشد و الی آخر.
اهمیت دانستن این موضوع، به این دلیل میباشد که انتخاب API Level مناسب، ارتباط مستقیمی با موبایل هایی دارد که میتوانند برنامه‌ی شما را اجرا کنند. میتوانید لیست کامل APIهای موجود را از اینجا مشاهده نمایید:
برای هر برنامه‌ی اندروید نوشته شده، 3 تنظیم برای SDK مورد استفاده قرار میگیرد:
Target Framework: مشخص کننده‌ی نوع فریموورکی میباشد که برنامه با آن کامپایل میشود.
Minimum Android Version: مشخص کننده‌ی قدیمی‌ترین نسخه‌ی اندرویدی میباشد که میخواهید برنامه‌ی شما روی آن اجرا شود. این API Level در زمان اجرا استفاده میشود.
Target Android Version: نسخه‌ای را که برنامه‌ی شما بر روی آن اجرا میشود، مشخص مینماید. این API Level در زمان اجرا استفاده میشود. همیشه میزان این API Level باید برابر یا بیشتر از Target Framework باشد.
البته معمولا این سه تنظیمات را روی یک API Level تنظیم می‌کنند.
قبل از اینکه بخواهید API Level مورد نظر را انتخاب کنید، باید SDK مربوط به آن را دانلود و نصب نمایید. برای مدیریت نسخه‌های SDKهای نصب شده بر روی سیستم خود میتوانید از Android SDK Manager که در فولدر SDK قرار دارد میتوانید استفاده نمایید.
کمی درباره‌ی معماری Xamarin:
برنامه‌های نوشته شده در Xamarin.Android در محیط Mono اجرا میشوند و Mono در کنار ماشین مجازی زمان اجرای اندروید، اجرا میشود. این دو سیستم روی هسته‌ی لینوکس اجرا میشوند و APIهای مختلفی را در اختیار برنامه نویسان قرار میدهند. Mono با زبان C نوشته شده است. شما میتوانید کلاسهای NET. مانند: System، System.IO، System.Net را برای دسترسی به قابلیت‌های لینوکس مورد استفاده قرار بدهید.
در اندروید، بیشتر قابلیت‌های سیستم مانند صدا، گرافیک، OpenGL و قابلیت‌های تلفن، مستقیم در دسترس برنامه‌های بومی(Native) نیستند. آنها فقط از طریق APIهای Android Runtime Java در دسترس هستند که در فضای نام Java.* یا Android.* قرار داردند. تصویر زیر این توضیحات را به خوبی نشان میدهد.
توسعه دهندگان Xamarin.Android به امکانات مختلفی از سیستم عامل با فراخوانی APIهای NET. دسترسی دارند و همچنین کلاسهای موجود در فضای نام Android، پُلی برای استفاده از APIهای اندروید توسط برنامه نویسان Xamarin میباشد.
نکته‌ی مهم دیگر این است که Packageهای برنامه‌های نوشته شده با Xamarin ساختاری شبیه به برنامه‌های معمول اندرویدی دارد، البته همراه با موارد زیر:
1- اسمبلی‌های برنامه (شامل IL)
2- کتابخانه‌های بومی، که باید حتما برنامه‌های Xamarin.Android کتابخانه‌های زمان اجرای مناسب با معماری اندروید مانند:armeabi، armeabi-v7a، x86 را در اختیار داشته باشد.
در بخش بعد اولین برنامه‌ی اندرویدی خود را با Xamarin اجرا مینماییم.
با پیشرفت بیشتر تکنولوژی وب در سال‌های اخیر و رشد کاربران فضای اینترنتی، خدمات و پیچیدگی‌های بیشتری به نرم افزارها اضافه شده و به همین دلیل استفاده از میکروسرویس‌ها بجای حالت قدیمی مونولوتیک (یک برنامه همه کاره) طرفداران بیشتری پیدا کرد‌ه‌است. در این حالت برنامه به قسمت‌های خرد و مجزایی تبدیل شده و هر پروژه ساختار و تکنولوژی مخصوص به خود را مدیریت میکند و در این بین با استفاده روش‌های متفاوتی به ایجاد ارتباط با یکدیگر میپردازند .
مشکلی که در این حالت میتواند رخ دهد، زیاد شدن مسیرهای متفاوت برای اتصال به هر یک از سرویس‌ها و سخت‌تر شدن به روزرسانی این مسیرها میباشد. به همین دلیل در این بخش، نیاز به ابزاری میباشد تا بتوان از طریق آن، مسیردهی ساده‌ای را ایجاد کرد و در پشت صحنه مسیردهی‌های متفاوتی را کنترل نمود. با ایجاد چنین ابزاری در واقع شما API Gateway ایجاد نموده‌اید. یکی از معروفترین کتابخانه‌های این حوزه، Ocelot میباشد. کار با این ابزار بسیار ساده بوده و امکانات بسیار زیاد و قدرتمندی را فراهم مینماید.
برای اینکار ابتدا سه پروژه را می‌سازیم که موارد زیر را شامل میگردد:
پروژه اول نوع Api : با دریافت Id در اکشن‌متد مورد نظر، شیء user بازگردانده میشود:
public class User
{
public int Id { get; set; }
public string FirstName { get; set; }
public string LastName { get; set; }
public string UserName { get; set; }
public static List<User> GetUsers()
{
return new List<User>()
{
new()
{
Id = 1,
FirstName = "علی",
LastName = "یگانه مقدم",
UserName = "yeganehaym"
},
new ()
{
Id = 2,
FirstName = "وحید",
LastName = "نصیری",
UserName = "VahidN"
},
};
}
} [ApiController]
[Route("/api/[controller]/{id?}")]
public class UserController : ControllerBase
{
[HttpGet]
public User GetUser(int id)
{
var users = Users.User.GetUsers();
var user = users.FirstOrDefault(x => x.Id == id);
return user;
}
}
پروژه دوم نوع Api : دریافت لیستی از محصولات:
public class Product
{
public int Id { get; set; }
public string Name { get; set; }
public int Price { get; set; }
public int Quantity { get; set; }
public static List<Product> GetProducts()
{
return new List<Product>()
{
new()
{
Id = 1,
Name = "LCD",
Price = 20000,
Quantity = 10
},
new()
{
Id = 1,
Name = "Mouse",
Price = 320000,
Quantity = 15
},
new()
{
Id = 1,
Name = "Keyboard",
Price = 50000,
Quantity = 25
},
};
}
} [ApiController]
[Route("api/[controller]")]
public class ProductController : ControllerBase
{
[HttpGet]
public List<Product> GetProducts()
{
return Product.GetProducts();
}
}
پروژه سوم همان ApiGateway هست و همین‌که یک پروژه‌ی وب خالی باشد، کفایت میکند. در این پروژه Ocelot را نصب نموده و سپس فایلی با نام ocelot.json را با محتوای زیر به ریشه‌ی پروژه همانند فایلهای appsettings.json اضافه میکنیم:
{
"Routes":[
{
"DownstreamPathTemplate":"/api/User/{id}",
"DownstreamScheme":"https",
"DownstreamHostAndPorts":[
{
"Host":"localhost",
"Port":"7279"
}
],
"UpstreamPathTemplate":"/GetUser/{id}",
"UpstreamHttpMethod":[
"GET"
]},
{
"DownstreamPathTemplate":"/api/Product",
"DownstreamScheme":"https",
"DownstreamHostAndPorts":[
{
"Host":"localhost",
"Port":"7261"
}
],
"UpstreamPathTemplate":"/Products",
"UpstreamHttpMethod":[
"GET"
]
}
]
}
این فایل‌ها شامل دو قسمتUpStream و DownStream میشوند. آپ‌استریم‌ها در واقع آدرسی است که شما قصد اتصال به آن‌را دارید و قسمت داون‌استریم، سرویس مقصدی است که ocelot باید درخواست شما را به سمت آن ارسال نماید. به‌عنوان مثل شما با ارسال درخواستی به آدرس Products ، در پشت صحنه به آدرس localhost:7261/api/product ارسال میگردد. بدین صورت سیستم نهایی تنها به یک دامنه و آدرس منسجم ارسال شده، ولی در پشت صحنه این آدرس‌ها ممکن است به تعداد زیادی سرویس در آدرس‌های متفاوتی ارسال گردند.
جهت راه اندازی نهایی، کد زیر را به فایل Program.cs اضافه میکنیم:
builder.Services.AddOcelot();
app.UseOcelot();
پس از اضافه کردن پیکربندی و middleware آن، کد زیر را نیز جهت شناسایی فایل ocelot به فایل Program.cs نیز اضافه مینماییم:
builder.Configuration.SetBasePath(builder.Environment.ContentRootPath)
.AddJsonFile("ocelot.json", optional: false, reloadOnChange: true); همچنین
در صورت تمایل میتوانید کد را به شکل زیر هم نوشته تا بتوانید تنظیمات متفاوتی را برای محیط اجرایی متفاوتی ایجاد نمایید:
builder.Configuration.SetBasePath(builder.Environment.ContentRootPath)
.AddJsonFile("ocelot.json", optional: false, reloadOnChange: true)
.AddJsonFile($"ocelot.{builder.Environment.EnvironmentName}.json", optional: false, reloadOnChange: true); هر
سه برنامه را با هم اجرا نمایید و با استفاده از برنامه‌ی PostMan درخواستی را برای هر یک از موارد مورد نظر /Products و /GetUser/{1,2} به سمت پروژه ApiGateway
ارسال نمایید.
Ocelot موارد دیگری از قبیل تنظیم Load Balancer بین سرویس ها، اتصال به سرویس‌های Service Discoveryچون Consul یا یوریکا و کش کردن و ... را نیز فراهم مینماید.
عملیات کشینگ
جهت بحث کشینگ، ابتدا بسته زیر را اضافه نمایید:
Install-Package Ocelot.Cache.CacheManager
سپس
پیکربندی ابتدایی را به شکل زیر تغییر دهید:
builder.Services.AddOcelot()
.AddCacheManager(x => x.WithDictionaryHandle()); در ادامه در فایل Ocelot جیسون،
برای هر بخشی که مدنظر شماست تا کشی را انجام دهد، کد زیر اضافه نمایید:
"FileCacheOptions":{
"TtlSeconds":30,
"Region":"custom"
} TtlSeconds : مدت
زمان کش به ثانیه
Region : یک عبارت رشته‌ای همانند یک عنوان یا نام که بعدا میتوانید از طریق api ها به آن متصل شوید و عملیاتی چون خالی کردن کش را صادر نمایید.
حال برای بخش محصولات این تنظیمات ذکر میگردد:
{
"Routes":[
{
"DownstreamPathTemplate":"/api/User/{id}",
"DownstreamScheme":"https",
"DownstreamHostAndPorts":[
{
"Host":"localhost",
"Port":"7279"
}
],
"UpstreamPathTemplate":"/GetUser/{id}",
"UpstreamHttpMethod":[
"GET"
]
},
{
"DownstreamPathTemplate":"/api/Product",
"DownstreamScheme":"https",
"DownstreamHostAndPorts":[
{
"Host":"localhost",
"Port":"7261"
}
],
"UpstreamPathTemplate":"/Products",
"UpstreamHttpMethod":[
"GET"
],
"FileCacheOptions":{
"TtlSeconds":30,
"Region":"custom"
}
}
]
} برای اینکه متوجه عملکرد آن شوید یک نقطه توقف را در اکشن دریافت محصول قرار دهید و سپس برنامه را در حالت دیباگ اجرا نمایید. در مرتبه اول باید نقطه توقف بتواند اجرای کد را به شما نمایش دهد ولی تا 30 ثانیه آینده هر چقدر از طریق Postman درخواستی را ارسال نمایید نقطه توقف اجرا نخواهد گردید، ولی نتیجه‌ی قبل برای شما ارسال خواهد شد.
این مورد را برای بخش کاربران هم انجام دهید و می‌بینید که برای هر userId و هر شکل Url، یک پاسخ منحصر به فرد، دریافت و کش خواهد شد.
جلوگیری از درخواستهای بیش از حد
یکی دیگر از ویژگیهای Ocelot، جلوگیری از درخواست بیش از حد میباشد. به همین علت ابتدا کد زیر را به هر درخواستی که مدنظر شماست اضافه نمایید:
"RateLimitOptions":{
"ClientWhitelist":[
],
"EnableRateLimiting":true,
"Period":"5s",
"PeriodTimespan":1,
"Limit":1,
"HttpStatusCode":429
}
WhiteClients : برای مشخص کردن کلاینت‌هایی که نباید اعمال محدودیت روی آنها صورت بگیرد.
EnableRateLimiting : این مورد باعث فعالسازی آن میگردد.
Period: مدت زمانیکه حداکثر تعداد درخواست باید در آن بازه صورت بگیرد. به ترتیب برای ثانیه، دقیقه، ساعت و روز حروف s - m - h و d استفاده میگردد.
PeriodTimespan: بعد از محدود شدن، بعد از چه مدتی دوباره بتواند درخواستی را ارسال نماید. در اینجا بعد از محدودیت ارسال درخواست، بعد از یک ثانیه مجدد اجازه ارسال درخواست باز میگردد.
Limit: در بازه زمانی مشخص شده چند درخواست مورد قبول واقع میشود و بعد از آن دیگر اجازه ارسال درخواست را نخواهد داشت.
HttpStatusCode: در صورت فیلتر شدن درخواستهای رسیده، چه کد وضعیتی باید برگردانده شود که عدد 429 به معنای Too Many Request میباشد.
با تنظیمات بالا هر کلاینت میتواند در 5 ثانیه، نهایتا یک درخواست را ارسال نماید و با ارسال بقیه درخواست‌ها، Ocelot بجای هدایت درخواست به سرویس مربوطه، کد وضعیت 429 را باز میگرداند و یک ثانیه بعد از گذشت 5 ثانیه میتواند مجددا درخواست خود را ارسال نماید.
در نهایت به یک فایل مشابه زیر می‌رسیم:
{
"Routes":[
{
"DownstreamPathTemplate":"/api/User/{id}",
"DownstreamScheme":"https",
"DownstreamHostAndPorts":[
{
"Host":"localhost",
"Port":"7279"
}
],
"UpstreamPathTemplate":"/GetUser/{id}",
"UpstreamHttpMethod":[
"GET"
],
"FileCacheOptions":{
"TtlSeconds":30,
"Region":"custom"
}
},
{
"DownstreamPathTemplate":"/api/Product",
"DownstreamScheme":"https",
"DownstreamHostAndPorts":[
{
"Host":"localhost",
"Port":"7261"
}
],
"UpstreamPathTemplate":"/Products",
"UpstreamHttpMethod":[
"GET"
],
"RateLimitOptions":{
"ClientWhitelist":[
],
"EnableRateLimiting":true,
"Period":"5s",
"PeriodTimespan":1,
"Limit":1,
"HttpStatusCode":429
}
}
],
"DangerousAcceptAnyServerCertificateValidator": true
} برای تست آن با استفاد از PostMan مرتبا به آدرس Products/ درخواست ارسال نمایید.
فایل پروژه : Ocelot.zip
Easy to get started sample reference microservice and container based application. Cross-platform on Linux and Windows Docker Containers, powered by .NET Core 2.0 and Docker engine. Supports Visual Studio 2017, VS for Mac and CLI based environments with Docker CLI, dotnet CLI, VS Code or any other code editor.
غنی‌سازی پاورشل
PowerShell توسط اپلیکیشن‌های مختلفی مانند VS Code یا Console قابل میزبانی است. با کمک این اپلیکیشن‌ها، دستورات به موتور PowerShell ارسال میشوند. این موتور است که دستورات را دریافت کرده و آنها را اجرا میکند و در نهایت خروجی، درون این اپلیکشن‌های میزبان، نمایش داده خواهند شد. علاوه بر آن، یک اپلیکیشن میزبان، مسئولیت بارگذاری و اجرای اسکریپت‌ها را با هربار اجرای شل، بر عهده دارد. درون این اسکریپت‌ها، فرصت این را خواهیم داشت تا ماژول‌های موردنیازمان را بارگذاری کنیم؛ دایرکتوری پیشفرض را تغییر دهیم، یکسری توابع را تعریف و یا فراخوانی کنیم. بنابراین این امکان را داریم تا موتور PowerShell را درون یک پراسس NET. میزبانی کنیم. در اینحالت باید خودمان Input/Output را هندل کنیم. به عنوان مثال میتوانیم Error streams را درون یک Message Box نمایش دهیم، یا اینکه Information streams را درون یکسری RichText Box نمایش دهیم. در اینجا میتوانید مراحل پیاده‌سازی یک نمونه Host سفارشی را مشاهده کنید.
برای مشاهده‌ی مشخصات اپلیکیشن میزبان میتوانید از دستور Get-Host یا از متغیر خودکار host$ نیز استفاده کنید:
PS /> Get-Host
Name : ConsoleHost
Version : 7.3.0
InstanceId : c3f625f0-dad8-4325-a0a1-f6499afecb8a
UI : System.Management.Automation.Internal.Host.InternalHostUserInte
rface
CurrentCulture : en-GB
CurrentUICulture : en-GB
PrivateData : Microsoft.PowerShell.ConsoleHost+ConsoleColorProxy
DebuggerEnabled : True
IsRunspacePushed : False
Runspace : System.Management.Automation.Runspaces.LocalRunspace Function Write-Color {
Param (
[ValidateNotNullOrEmpty()]
[string] $newColor
)
$oldColor = $host.UI.RawUI.ForegroundColor
$host.UI.RawUI.ForegroundColor = $newColor
If ($args) {
Write-Output $args
}
Else {
$input | Write-Output
}
$host.UI.RawUI.ForegroundColor = $oldColor
} سفارش‌سازی Prompt
حالت پیشفرض نمایش prompt اینچنین است:
# macOS
PS /{current_dir}>
# Windows
PS C:\> PS /> function prompt { "Hello, World > " }
Hello, World > PS /> Function prompt { Get-Process Slack } System.Diagnostics.Process (Slack)
function prompt {
$time = (Get-Date).ToShortTimeString()
"$time $([net.dns]::GetHostName()):> "
}
# eg:
11:00 Sirwans-MacBook-Pro.local:> Function Write-Branch {
If (Test-Path .git) {
$branch = git branch --show-current
$lastCommitAuthor = git log -1 --pretty=format:"%an"
If ($null -ne $lastCommitAuthor) {
Return "($branch - latest commit written by 🤦👉 $lastCommitAuthor)"
}
Return "($branch)"
}
Else {
"Not in a git repo"
}
}
Function Prompt {
$CurrentDirectory = Split-Path -Path $pwd -Leaf
Write-Host "`nPS " -NoNewline -ForegroundColor Cyan
Write-Host $($CurrentDirectory) -NoNewline -ForegroundColor Green
Write-Host " $(Write-Branch) " -NoNewline -ForegroundColor Yellow
Return '> '
} 
ذخیره‌سازی تقییرات شل درون پروفایل
نکته‌ایی که باید به آن دقت داشته باشید این است که تغییرات، تنها برای سشن جاری ذخیره خواهند شد و به محض بستن سشن، این تغییرات از حافظه پاک خواهند شد. همانطور که در قسمت قبل نیز اشاره شد، برای اینکه تغییرات را همیشه موقع باز کردن شل مشاهده کنیم، باید کدها را درون پروفایل ذخیره کنیم. به این معنا که هر وقت PowerShell را باز کنیم، توابع و کدهایی که درون پروفایل تعریف شده باشند، به صورت سراسری قابل استفاده خواهند بود. توسط متغیر خودکار Profile$ میتوانیم پروفایل جاری را مشاهده کنیم:
PS /> $Profile
{HOME_USER}/.config/powershell/Microsoft.PowerShell_profile.ps1 دقت داشته باشید که پرفایل فوق، برای Host جاری و همچنین کاربر جاری میباشد. به این معنا که محتویات داخل این پروفایل، تاثیری در دیگر شل‌هایی که توسط اپلیکیشن‌های دیگر میزبانی میشوند ندارد. توسط دستور زیر میتوانید لیست پروفایل‌ها را مشاهده نمائید:
PS /> $PROFILE | Get-Member -Type NoteProperty | Select-Object Name, Value Name Value ---- ----- AllUsersAllHosts AllUsersCurrentHost CurrentUserAllHosts CurrentUserCurrentHost
مسیر هر کدام از پروفایل‌های فوق را میتوانید در اینجا مشاهده نمائید. همچنین توسط پرچم NoProfile- میتوانیم PowerShell را بدون بارگذاری هیچ پروفایلی باز کنیم:
pwsh -NoProfile
بنابراین برای ذخیره‌ی تغییرات قبل، میتوانیم توابع تعریف شده را درون پروفایل موردنظر قرار دهیم، تا با هربار باز شدن سشن، کدهای موردنظر قابل استفاده باشند:
PS /> code $PROFILE.CurrentUserCurrentHost
Function Write-Branch {
# As before
}
Function Prompt {
# As before
} اگر از ماژول Posh برای تغییر ظاهر PowerShell استفاده کرده باشید، متوجه خواهید شد که این ماژول نیز به همین روال کار میکند؛ یعنی با هربار باز شدن سشن، این دستور برای بارگذاری Prompt سفارشی فراخوانی خواهد شد:
oh-my-posh init pwsh | Invoke-Expression
همانطور که پیشتر در این مقاله بحث شده است، بوسیله AOP میتوان قابلیت‌هایی که قسمت عمده‌ای از برنامه را تحت پوشش قرار میدهند، کپسوله کرد. یکی از قابلیت‌هایی که در بخشهای مختلف یک سیستم نرم‌افزاری مورد نیاز است، Authorization یا اعتبارسنجی‌ست. در ادامه به بررسی یک پیاده‌سازی به این روش می‌پردازیم.
کتابخانه SNAP
کتابخانه SNAP به گفته سازنده آن، با یکپارچه‌سازی AOP با IoC Containerهای محبوب، برنامه‌نویسی به این سبک را ساده میکند. این کتابخانه هم اکنون علاوه بر structureMap از IoC Providerهای Autofac, Ninject, LinFu و Castle Windsor نیز پشتیبانی میکند.
دریافت SNAP.StructureMap
برای دریافت آن نیاز است دستور پاورشل ذیل را در کنسول نیوگت ویژوال استودیو اجرا کنید:
PM> Install-Package snap.structuremap
StructureMap (≥ 2.6.4.1) CommonServiceLocator.StructureMapAdapter (≥ 1.1.0.3) SNAP (≥ 1.8) fasterflect (≥ 2.1.2) Castle.Core (≥ 3.1.0) CommonServiceLocator (≥ 1.0)
تنظیمات SNAP
از آنجا که تنظیمات SNAP همانند تنظیمات StructureMap تنها باید یک بار اجرا شود، بهترین جا برای آن در یک برنامه وب، Application_Start فایل Global.asax است.
namespace Framework.UI.Asp
{
public class Global : HttpApplication
{
void Application_Start(object sender, EventArgs e)
{
initSnap();
initStructureMap();
}
private static void initSnap()
{
SnapConfiguration.For<StructureMapAspectContainer>(c =>
{
// Tell Snap to intercept types under the "Framework.ServiceLayer..." namespace.
c.IncludeNamespace("Framework.ServiceLayer.*");
// Register a custom interceptor (a.k.a. an aspect).
c.Bind<Framework.ServiceLayer.Aspects.AuthorizationInterceptor>()
.To<Framework.ServiceLayer.Aspects.AuthorizationAttribute>();
});
}
void Application_EndRequest(object sender, EventArgs e)
{
ObjectFactory.ReleaseAndDisposeAllHttpScopedObjects();
}
private static void initStructureMap()
{
var thread = StructureMap.Pipeline.Lifecycles.GetLifecycle(InstanceScope.HttpSession);
ObjectFactory.Configure(x =>
{
x.For<IUserManager>().Use<EFUserManager>();
x.For<IAuthorizationManager>().LifecycleIs(thread)
.Use<EFAuthorizationManager>().Named("_AuthorizationManager");
x.For<Framework.DataLayer.IUnitOfWork>()
.Use<Framework.DataLayer.Context>();
x.SetAllProperties(y =>
{
y.OfType<IUserManager>();
y.OfType<Framework.DataLayer.IUnitOfWork>();
y.OfType<Framework.Common.Web.IPageHelpers>();
});
});
}
}
} در ادامه به بررسی کلاس AuthorizationInterceptor می‌پردازیم.
namespace Framework.ServiceLayer.Aspects
{
public class AuthorizationInterceptor : MethodInterceptor
{
public override void InterceptMethod(IInvocation invocation, MethodBase method, Attribute attribute)
{
var AuthManager = StructureMap.ObjectFactory
.GetInstance<Framework.ServiceLayer.UserManager.IAuthorizationManager>();
var FullName = GetMethodFullName(method);
if (!AuthManager.IsActionAuthorized(FullName))
throw new Common.Exceptions.UnauthorizedAccessException("");
invocation.Proceed(); // the underlying method call
}
private static string GetMethodFullName(MethodBase method)
{
var TypeName = (((System.Reflection.MemberInfo)(method)).DeclaringType).FullName;
return TypeName + "." + method.Name;
}
}
public class AuthorizationAttribute : MethodInterceptAttribute
{ } کلاس مذکور از کلاس MethodInterceptor کتابخانه snap ارث بری کرده و متد InterceptMethod را تحریف میکند. این متد، کار اجرای متد اصلی ای که با این Aspect تزئین شده را بر عهده دارد. بنابراین میتوان پیش از اجرای متد اصلی، اعتبارسنجی را انجام داد.
کلاس MethodInterceptor
کلاس MethodInterceptor شامل چندین متد دیگر نیز هست که میتوان برای سایر مقاصد از جمله مدیریت خطا و Event logging از آنها استفاده کرد.
namespace Snap
{
public abstract class MethodInterceptor : IAttributeInterceptor, IInterceptor, IHideBaseTypes
{
protected MethodInterceptor();
public int Order { get; set; }
public Type TargetAttribute { get; set; }
public virtual void AfterInvocation();
public virtual void BeforeInvocation();
public void Intercept(IInvocation invocation);
public abstract void InterceptMethod(IInvocation invocation, MethodBase method, Attribute attribute);
public bool ShouldIntercept(IInvocation invocation);
}
} یک نکته
نکته مهمی که در اینجا پیش می‌آید این است که برای اعتبارسنجی، کد کاربری شخصی که لاگین کرده، باید به طریقی در اختیار متد ()IsActionAuthorized قرار بگیرد. برای این کار میتوان در یک HttpMudole به عنوان مثال همان ماژولی که برای تسهیل در کار تزریق خودکار وابستگی‌ها در سطح فرم‌ها استفاده میشود، با استفاده از امکانات structureMap به وهله‌ی ایجاد شده از AuthorizationManager (که با کمک structureMap با طول عمر InstanceScope.HttpSession ساخته شده است) دسترسی پیدا کرده و خاصیت مربوطه را مقداردهی کرد.
private void Application_PreRequestHandlerExecute(object source, EventArgs e)
{
var page = HttpContext.Current.Handler as BasePage; // The Page handler
if (page == null)
return;
WireUpThePage(page);
WireUpAllUserControls(page);
var UsrCod = HttpContext.Current.Session["UsrCod"];
if (UsrCod != null)
{
var _AuthorizationManager = ObjectFactory
.GetNamedInstance<Framework.ServiceLayer.UserManager.IAuthorizationManager>("_AuthorizationManager");
((Framework.ServiceLayer.UserManager.EFAuthorizationManager)_AuthorizationManager)
.AuditUserId = UsrCod.ToString();
}
} روش استفاده
نحوه استفاده از Aspect تعریف شده در کد زیر قابل مشاهده است:
namespace Framework.ServiceLayer.UserManager
{
public class EFUserManager : IUserManager
{
IUnitOfWork _uow;
IDbSet<User> _users;
public EFUserManager(IUnitOfWork uow)
{
_uow = uow;
_users = _uow.Set<User>();
}
[Framework.ServiceLayer.Aspects.Authorization]
public List<User> GetAll()
{
return _users.ToList<User>();
}
}
} 
Top Issues Fixed in Visual Studio 2019 version 16.4.6
- Miscompile, boolean condition deduced to be always true.
- Issue with loop unroll in Visual Studio 2019 compiler
- CL (VC v19.24) crashes when building in a docker volume folder
- CL (VC v19.22) crashes when it starts with the /ZI parameter in the docker container
- Compiling SSE intrinsics with MSVC compiler 19.20: compiled code yields incorrect results in one specific case
- C++ AMP code will not compile in Visual Studio 2019 16.3.1
- Sometimes coroutine_handle<>::destroy() resumes coroutine instead of destroying it.
- New Spectre mitigation options in C++ compiler: /Qspectre-load & /Qspectre-load-cf for speculative load hardening.
Security Advisory Notice
- CVE-2020-0793 & CVE-2020-0810 Diagnostics Hub Standard Collector Service Elevation of Privilege Vulnerability
- CVE-2020-0884 Spoofing vulnerability when creating Outlook Web -Add-in
- CVE-2020-0789 Visual Studio Extension Installer Service Denial of Service Vulnerability
یکی از نکات امنیتی که استاندارد Owasp بررسی مینماید هدر X-Content-Type-Options است که جهت جلوگیری از حملات از طریق فایلهای نامرتبط میباشد. در این رخنه ممکن است فایلی که مرورگر دریافت میکند با آنچه که وب سایت ما آن را میشناسد متفاوت باشد. به عنوان مثال یک فایل اسکریپت که به عنوان یک فایل استایل معرفی میگردد ولی قابلیت اجرای کدهای آن در مرورگر امکان پذیر است؛ به این نوع حملات MIME Sniffing میگویند. در یکی از سایت‌هایی که در حال حاضر در حال توسعه آن هستیم بخشی از گزارش‌ها با استفاده از ابزار FastReport ایجاد شده بود و با توجه به اینکه در این ابزار از فایلهای axd استفاده می‌گردید و مرورگر نوع دیتای برگشتی و MimeType معرفی شده را همخوان نمیدانست، از نمایش و بارگذاری آن ممانعت به عمل آورده و در نتیجه فایل گزارش دیده نمیشد. در این مقاله قصد داریم به معرفی این نوع حمله، روش جلوگیری از آن و همچنین رفع محدودیت پیش آمده را بررسی کرده تا در موارد مشابه از آن استفاده نماییم.
Mime Sniffing
زمانیکه مرورگر در هدر(پاسخ) Response، نوع محتوای ارسال شده، Content-Type را دریافت نکند، یا مرورگر متوجه مغایرتی در آن شود، این نوع رفتار را Mime Sniffing شناسایی میکند. نحوه این شناسایی‌ها در هر مرورگری میتواند متفاوت باشد؛ ولی عموما بر اساس type ارسالی و پسوند مورد نظر میباشد. در بعضی از موارد نیز خواندن بایت‌های ابتدایی یک فایل نیز میتواند نشان دهد که محتوای ارسالی واقعا چیست. به عنوان مثال برای فایل‌هایی با پسوند Gif، الگوی بایت‌های ابتدایی شامل 47 49 46 38 39 میباشد؛ ولی از آنجا که در همه فایل‌ها، بایت‌های ابتدایی الگوی یکسانی ندارند، پس نمی‌توان به این روش نیز بسنده کرد.
روش اینکه به مروگر بگوییم جلوی این نوع حملات را بگیرد و در صورت شناسایی Sniffing از اجرای آن سر باز بزند، استفاده از هدر X-Content-Type-Options میباشد که نحوه افزودن آن در فایل web.config به شکل زیر است:
<httpProtocol>
<customHeaders>
...
<remove name="X-Content-Type-Options"/>
<add name="X-Content-Type-Options" value="nosniff" />
..
</customHeaders>
</httpProtocol> در پروژه ما به دلیل اینکه بخشی از گزارش‌ها با استفاده از FastReport طراحی شده بود این مورد برای ما ایجاد مشکل می‌کرد و در گزارش نمایش داده نمیشد و در کنسول پیام‌هایی به شکل زیر دریافت میکردیم:
Refused to execute script from 'https://localhost:44377/WebResource.axd?d=xxx' because its MIME type ('text/js') is not executable, and strict MIME type checking is enabled. با نگاهی به Response دریافتی نیز میتوان بازگشت هدر امنیتی X-Content-Type-Options را نیز مشاهده نمود:
پس باید این هدر را برای بعضی از آدرس‌ها که میتوانند دچار مشکلات اجرایی گردند حذف کرده و برای مابقی بخش‌ها همچنان این هدر فعال باشد؛ پس با افزودن کد زیر به web.config، هدر مورد نظر را برای این نوع فایل حذف میکنیم:
<location path="WebResource.axd" >
<system.webServer>
<httpProtocol>
<customHeaders>
<remove name="X-Content-Type-Options" />
</customHeaders>
</httpProtocol>
</system.webServer>
</location> نتیجه آن را میتوانید در صفحه ذیل برای همان درخواست و پاسخ قبلی نیز مشاهده نمایید:
