مطالب
Build Events
در ویژوال استودیو یک ویژگی جالب با عنوان Pre/Post-Build Event وجود دارد. این ویژگی به رویدادهای «قبل از بیلد» و «بعد از بیلد» اشاره دارد. از این ویژگی برای اجرای یکسری دستورات، قبل (Pre-build) یا بعد (Post-build) از عملیات بیلد استفاده میشود. دستوراتی که در این قسمت قابل اجرا هستند دقیقا همانند دستورات موجود در یک batch فایل میباشند. حتی میتوان یک فایل bat. را در این قسمت فراخوانی کرد. بطور خلاصه هرگونه دستوری که درون Command Prompt ویندوز یا در یک bat. فایل قابل اجرا باشد در این قسمت نیز قابل استفاده است. درنهایت تمام این دستورات توسط برنامه Cmd.exe اجرا میشوند.
نکته: قبل از ادامه بهتر است به این نکته اشاره کنم که مجموعه این دستورات چیزی فراتر از فراخوانی ساده یکسری فایل exe. هستند. درواقع کدی که در این قسمت به آن اشاره میشود، دارای ساختاری به صورت یک زبان برنامه نویسی ساده است. یعنی متن نهایی‌ای که برای اجرا به cmd.exe ارسال میشود میتواند شامل دستورات ساده و اولیه برنامه نویسی چون if .. then .. else و حلقه for و از این قبیل نیز باشد. برای آشنایی بیشتر با زبان این نوع دستورات به منابع زیر مراجعه کنید:

تنظیم رویدادهای بیلد (Build Events)
برای تنظیم این رویدادها باید به تب Build Events در صفحه پراپرتی‌های پروژه موردنظر مراجعه کنید. همانند تصویر زیر در یک پروژه کنسول #C:

البته در پروژه‌های VB.NET مسیر منتهی به این قسمت کمی فرق میکند که در تصویر زیر نشان داده شده است:

در پروژه‌های مربوط به زبانهای دیگر هم مسیر رسیدن به این رویدادها کمی متفاوت است. برای کسب اطلاعات بیشتر به اینجا مراجعه کنید.
در این قسمت میتوان همانند یک فایل batch دستورات موردنظر را در خطوط مجزا برای اجرا اضافه کرد. از این دستورات معمولا برای مدیریت عملیات بیلد، کپی فایلهای موردنیاز قبل یا بعد از بیلد، پاک کردن فولدرها، تغییر برخی تنظیمات با توجه به نوع کانفیگ بیلد (Debug یا Release)، ثبت یک اسمبلی در GAC و یا حتی اجرای برخی آزمونهای واحد و ... استفاده میشود.

نکته: درصورتیکه پروژه به روز باشد (یعنی ویژوال استودیو نیازی به تولید فایل اسمبلی نهایی پروژه به دلیل عدم وجود تغییری در کد برنامه نبیند) بدلیل عدم اجرای عملیات بید، دستورات قسمت Pre-build اجرا نمیشوند. اجرای دستورات قسمت Post-build نیز بستگی به تنظیمات قسمت :Run the post-build events همانند تصویر زیر دارد:

برای استفاده راحتتر از این ویژگی فرمی مخصوص وارد کردن این دستورات در ویژوال استودیو وجود دارد. برای دیدن این فرم بر روی دکمه ...Edit Pre-build یا ...Edit Post-build کلیک کنید. پنجره زیر نمایش داده میشود:

در این پنجره میتوان دستورات مورد نظر را وارد کرد. با اینکه هیچ امکان خاصی برای کمک به اضافه و ویرایش دستورات در این پنجره وجود ندارد! اما تنها ویژگی موجود در این فرم کمک بسیاری برای تکمیل دستورات موردنظر میکند. قبل از توضیح این ویژگی بهتر است با مفهوم Macro در این قسمت آشنا شویم.
 
Macro
در Build Events ویژوال استودیو یکسری متغیرهای ازقبل تعریف شده وجود دارد که به آنها Macro گفته میشود. برای مشاهده لیست این ماکروها روی دکمه << Macro کلیک کنید. پنجره مربوطه به صورت زیر گسترش می‌یابد تا جدولی به نام Macro Table را نمایش دهد:

همانطور که مشاهده میکنید تعداد 19 ماکرو به همراه مقادیرشان در این قسمت به نمایش گذاشته شده است. برای استفاده از این ماکروها کافی است تا روی یکی از آنها دابل کلیک کنید یا پس از انتخاب ماکروی موردنظر روی دکمه Insert کلیک کنید. دقت کنید که نحوه نمایش این ماکروها در متن دستورات به صورت زیر است:
$(<Macro_Name>)
که به جای عبارت <Macro_Name> عنوان ماکرو قرار میگیرد. مثلا:
$(OutDir)   یا   $(ProjectName)
نکته: نام این ماکروها case-sensitive نیست.

نحوه اجرای دستورات توسط ویژوال استودیو
ویژوال استودیو برای اجرای دستورات کار خاصی به صورت مستقیم انجام نمیدهد! وظیفه اصلی برعهده MSBuild (^) است. این ابزار پس از جایگزین کردن مقادیر ماکروها، محتوای کل دستورات موجود در هر یک از رویدادها را در یک فایل batch ذخیره میکند و فایل مربوط به هر رویداد را در زمان خودش به اجرا میگذارد. مثلا دستور زیر را درنظر بگیرید:
Copy $(OutDir)*.* %WinDir%
پس از ذخیره در فایل batch نهایی به صورت زیر در خواهد آمد:
Copy bin\Debug\*.* %WinDir%
نکته: در این زبان برنامه نویسی، عبارتی چون %WinDir% معرف یک متغیر است. در این مورد خاص این عبارت یک متغیر محیطی (Environment Variable) است. اطلاعات بیشتر در اینجا.

MSBuild عملیات اجرای این batch فایلهای تولیدی را زیر نظر دارد و هرگونه خطای موجود در این دستورات را به عنوان خطای زمان بیلد گزارش میدهد. اما از آنجاکه کل دستورات مربوط به هر رویداد درون یک فایل batch اجرا میشود، امکان گزارش محل دقیق خطای رخداده وجود ندارد. یعنی درصورتیکه مثلا تنها یکی از صدها خط دستور نوشته شده در این قسمت خطا بدهد تنها یک خطا و برای تمام دستورات نمایش داده میشود. البته همانطور که حدس میتوان حدس زد اجرای این دستورات ترنزکشنال نیست و اجرای تمامی دستورات تا قبل از وقوع خطا برگشت ناپذیر خواهند بود. برای نمونه به تصویر زیر و خطای نمایش داده شده دقت کنید:

نمونه اصلاح شده دستور فوق به صورت زیر است:
Copy "$(ProjectDir)$(OutDir)*.*" c:\test
نکته: به دلیل استفاده از کاراکتر فاصله به عنوان جداکننده آرگومانها در دستورات DOS، وجود فاصله در مسیرهای مورد استفاده در این دستورات عملیات را دچار خطا خواهد کرد. راه‌حل استفاده از کاراکتر " در ابتدا و انتهای رشته‌های مربوط به مسیرها همانند دستور بالاست.
نکته: درصورت استفاده از یک فایل bat. برای ذخیره دستورات، امکان استفاده مستقیم از ماکروهای ویژوال استودیو درون آن وجود نخواهد داشت! یکی از راه‌حلها پاس کردن این متغیرها به صورت پارامتر در زمان فراخوانی فایل bat. است. مثلا:
"$(ProjectDir)postBuild.bat"   "$(SolutionPath)"
برای دریافت این پارامترهای پاس شده درون batch فایل باید از عبارات 1% برای پارامتر اول و 2% برای پارامتر دوم و ... تا 9% برای پارامتر نهم است. برای کسب اطلاعات بیشتر به منابع معرفی شده در ابتدای مطلب مخصوصا قسمت Using batch parameters مراجعه کنید.
 
حال مجموعه دستورات زیر و خطای رخ داده را درنظر بگیرید:

با بررسی مطلب متوجه میشویم با اینکه خط اول مجموعه دستورات فوق درست بوده و کاملا صحیح اجرا میشود اما خطای رخ داده به کل دستورات اشاره دارد و مشخص نشده است که کدام دستور مشکل دارد. دقت کنید که دستور اول کاملا اجرا میشود!
راه حل ساده ای در اینجا برای حل این مشکل ارائه شده است. در این راه حل با استفاده از قابلیتهای این زبان، کل عملیات و مخصوصا خطاهای رخ داده در این مجموعه دستورات هندل میشود تا کنترل بهتری در این مورد بر روی فرایند وجود داشته باشد. نمونه این راه حل به صورت زیر است:
echo ---------------------------------------------------------------------------
echo Copy "$(ProjectDir)$(OutDir)*.*" c:\test --Starting...
Copy "$(ProjectDir)$(OutDir)*.*" c:\test
if errorlevel 1 goto error
echo Copy "$(ProjectDir)$(OutDir)*.*" c:\test --DONE!
echo ---------------------------------------------------------------------------
echo ---------------------------------------------------------------------------
echo Copy $(OutDir)*.* c:\test --Starting...
Copy $(OutDir)*.* c:\test
if errorlevel 1 goto error
echo Copy $(OutDir)*.* c:\test --DONE!
echo ---------------------------------------------------------------------------
goto ok
:error
echo POSTBUILDSTEP for $(ProjectName) FAILED
notepad.exe
exit 1
:ok
echo POSTBUILDSTEP for $(ProjectName) COMPLETED OK
با استفاده از مجموعه دستوراتی شبیه دستورات بالا میتوان لحظه به لحظه اجرای عملیات را بررسی کرد.
نکته: خروجی تمام این دستورات و نیز خروجی دستورات echo در پنجره Output ویژوال استودیو به همراه سایر پیغامهای بیلد نمایش داده میشود.
نکته: در اسکرپیت فوق برای درک بیشتر مسئله با استفاده از دستور notepad.exe در قسمت error: از وقوع خطا اطمینان حاصل میشود. دقت کنید تا زمانیکه برنامه اجرا شده Notepad بسته نشود فوکس به ویژوال استودیو برنمیگردد و عملیات بیلد تمام نمیشود.
نکته: درصورت استفاده از دستور exit 0 در انتهای قسمت error: (به جای دستور exit 1 موجود) به دلیل اعلام خروج موفق از عملیات، ویژوال استودیو خطایی نمایش نخواهد داد و عملیات بیلد بدون نمایش خطا و با موفقیت به پایان خواهد رسید. درواقع استفاده از هر عددی غیر از صفر به معنی خروج با خطا است که این عدد غیرصفر کد خطا یا error level را مشخص میکند (^ و ^).

یکی از دستورات جالبی که میتوان در این رویدادها از آن استفاده کرد، دستور نصب نسخه ریلیز برنامه در GAC است. نحوه استفاده از آن میتواند به صورت زیر باشد:
if $(ConfigurationName) == Release (
gacutil.exe /i "$(SolutionDir)$(OutDir)$(TargetFileName)"
)

نکته: درصورتیکه در دستورات مربوط به رویداد قبل از بیلد یعنی Pre-build خطایی رخ بدهد عملیات بیلد متوقف خواهد شد و برای پروژه فایلی تولید نمیشود. اما اگر این خطا در رویداد بعد از بیلد یعنی Post-build رخ دهد با اینکه ویژوال استودیو وقوع یک خطا را گزارش میدهد اما فایلهای خروجی پروژه حاصله از عملیات بیلد تولید خواهند شد.
نکته: توجه داشته باشید که در استفاه از این ویژگی زیاده‌روی نباید کرد. استفاده زیاد و بیش از حد (و با تعداد زیاد دستورات) از این رویدادها ممکن است عملیات بیلد را دچار مشکلاتی پیچیده کند. دیباگ این رویدادها و دستورات موجود در آنها بسیار مشکل خواهد بود. اگر تعداد خطوط دستورات موردنظر زیاد باشد بهتر است کل دستورات را درون یک فایل bat. ذخیره کنید و این فایل را بطور جداگانه مدیریت کنید که کار راحتتری است.
نکته: بهتر است قبل از وارد کردن دستورات درون این رویدادها، ابتدا تمام دستورات را در یک پنجره cmd آزمایش کنید تا از درستی ساختار و نتیجه آن‌ها مطمئن شوید.

رویدادهای بیلد و MSBuild
همانطور که در اینجا توضیح داده شده است، ویژوال استودیو از ابزار MSBuild برای تولید اپلیکیشنها استفاده میکند. عملیات مدیریت رویدادهای بیلد نیز توسط این ابزار انجام میشود. اگر به فایل پروژه مربوط به مثال قبل مراجعه کنید به محتوایی شبیه خطوط زیر میرسید:
...
<PropertyGroup>
<PostBuildEvent>echo ---------------------------------------------------------------------------
echo Copy "$(ProjectDir)$(OutDir)*.*" c:\test --Starting...
Copy "$(ProjectDir)$(OutDir)*.*" c:\test
if errorlevel 1 goto error
echo Copy "$(ProjectDir)$(OutDir)*.*" c:\test --DONE!
echo ---------------------------------------------------------------------------
echo ---------------------------------------------------------------------------
echo Copy $(OutDir)*.* c:\test --Starting...
Copy $(OutDir)*.* c:\test
if errorlevel 1 goto error
echo Copy $(OutDir)*.* c:\test --DONE!
echo ---------------------------------------------------------------------------
goto ok
:error
echo POSTBUILDSTEP for $(ProjectName) FAILED
notepad.exe
exit 1
:ok
echo POSTBUILDSTEP for $(ProjectName) COMPLETED OK</PostBuildEvent>
</PropertyGroup>
...
همانطور که میبینید در ویژوال استودیو تنها ذخیره این تنظیمات در فایل پروژه انجام میشود و کلیه عملیات توسط ابزار MSBuild مدیریت میگردد. امکان بهر برداری از این رویدادها با استفاده مستقیم از ابزار MSBuild نیز وجود دارد اما به دلیل مفصل بودن بحث، جستجوی بیشتر به خوانندگان واگذار میشود.
منابع برای مطالعه بیشتر:
دوره‌ها
پشتیبانی از XML در SQL Server
فیلدهای XML از سال 2005 به امکانات توکار SQL Server اضافه شده‌اند و بسیاری از مزایای دنیای NoSQL را درون SQL Server رابطه‌ای مهیا می‌سازند. برای مثال با تعریف یک فیلد به صورت XML، می‌توان از هر ردیف به ردیفی دیگر، اطلاعات متفاوتی را ذخیره کرد؛ به این ترتیب امکان کار با یک فیلد که می‌تواند اطلاعات یک شیء را قبول کند و در حقیقت امکان تعریف اسکیمای پویا و متغیر، در کنار امکانات یک بانک اطلاعاتی رابطه‌ای که از اسکیمای ثابت پشتیبانی می‌کند، میسر می‌شود.
بازخوردهای دوره
آشنایی با AOP Interceptors
منظورم این بود که برای حالتی که از امکاناتی مثل Castle.Core استفاده می‌کنیم  یک پروکسی از کلاس اصلی ما تولید می‌کند و با توجه به اینترسپتر در زمان اجرا این کلاس تزیین شده را اجرا می‌کند. مگر برای هر وهله از کلاس اصلی ما این اتفاق رخ نمی‌دهد؟ اگر چنین است پس پروکسی‌های زیادی با توجه به کلاس اصلی و اینترسپتورهای مختلفی که تعریف کرده ایم ایجاد می‌شود. می‌خواستم ببینم این عملیات کارایی را پایین نمی‌آورد؟.
نظرات مطالب
آشنایی با NHibernate - قسمت اول
در NHibernate سنتی کار ساخت نگاشت‌ها توسط یک سری فایل xml صورت می‌گیرد که ممکن است حین تهیه اولیه پر از اشتباهات تایپی و غیره باشند.این نوع فایل‌ها تحت کنترل کامپایلر نبوده و در حین کار مشکلات آن‌ها مشخص می‌شود.
در Fluent NHibernate کار تعریف نگاشت‌ها با استفاده از کدهای strongly typed دات نتی صورت می‌گیرد که بلافاصله تحت کنترل کامپایلر هستند. همچنین مبحث Auto Mapping آن را می‌توانید در قسمت‌های بعد مطالعه کنید. امکان unit test نوشتن برای نگاشت‌های این روش بدون حتی درج یک رکورد در دیتابیس میسر است که باز هم در طی چند قسمت به آن پرداخته شده. با توجه به اینکه در روش دوم تعریف نگاشت‌ها، بلافاصله تحت نظر کامپایلر است امکان refactoring ساده‌تر آن نیز مهیا است.
در روش Fluent اگر علاقمند بودید که این فایل‌های XML را هم مشاهده کنید به قسمت Mappings در Fluently.Configure خود، متد ExportTo را اضافه کنید.
مطالب
وادار کردن خود به کامنت نوشتن

قابلیت جالبی در ویژوال استودیو وجود دارد که شاید کمتر در مورد آن مطلب نوشته شده است و آن هم تنظیم پروژه به نحوی است که اگر برای کلیه موارد public کامنتی نوشته نشود، برنامه کامپایل نخواهد شد. همچنین اگر نام پارامتری را تغییر دادید، اما کامنت مرتبط با آن را به روز نکردید، باز هم خطای کامپایل را دریافت خواهید کرد که از این لحاظ هم بسیار عالی است و به نوعی «وادار کردن خود به کامنت نوشتن» است.

برای این تنظیم، ابتدا به برگه خواص پروژه مراجعه کنید. سپس در قسمت Build تنظیمات زیر را اعمال نمائید:
Treat warnings as errors را بر روی All قرار دهید.
در ذیل آن، در قسمت Output‌، گزینه‌ی XML Documentation file را تیک بزنید.

البته این تغییر بهتر است در یک پروژه جدید مد نظر باشد، چون اگر الان اقدام به این تنظیم کنید، به طور قطع از خیر آن خواهید گذشت! کامنت نویسی به مرور و در حین توسعه یک برنامه یا کتابخانه قابل تحمل است وگرنه اگر برای روز آخر قرار داده شود، به احتمال زیاد انجام نخواهد شد.

مطالب مرتبط:



بازخوردهای دوره
بوت استرپ (نگارش 3) چیست؟
یک نکته تکمیلی در مورد فایل respond.min.js
این فایل را اگر به صورت معمولی در یک صفحه html بارگذاری شده از فایل سیستم اجرا کنید، پیام access is denied را دریافت خواهید کرد. علت این است که درخواست‌های xmlHttpRequest آن برای اجرا نیاز به وب سرور دارند. بنابراین برای مواجه نشدن با این خطا، بهتر است مثال را در یک برنامه معمولی ASP.NET آزمایش کنید.
مطالب
محدود کردن دسترسی به اس کیوال سرور بر اساس IP

عموما محدود کردن دسترسی بر اساس IP بهتر است بر اساس راه حل‌هایی مانند فایروال، IPSec و یا RRAS IP Filter صورت گیرد که جزو بهینه‌ترین و امن‌ترین راه حل‌های ممکن هستند.
در ادامه قصد داریم این محدودیت را با استفاده از امکانات خود اس کیوال سرور انجام دهیم (بلاک کردن کاربران بر اساس IP های غیرمجاز). مواردی که در ادامه ذکر خواهند شد در مورد اس کیوال سرور 2005 ، سرویس پک 2 به بعد و یا اس کیوال سرور 2008 صادق است.
اس کیوال سرور این قابلیت را دارد که می‌توان بر روی کلیه لاگین‌های صورت گرفته در سطح سرور تریگر تعریف کرد. به این صورت می‌توان تمامی لاگین‌ها را برای مثال لاگ کرد (جهت بررسی مسایل امنیتی) و یا می‌توان هر لاگینی را که صلاح ندانستیم rollback نمائیم (ایجاد محدودیت روی لاگین در سطح سرور).

لاگ کردن کلیه لاگین‌های صورت گرفته به سرور

ایجاد جدولی برای ذخیره سازی اطلاعات لاگین‌ها:

USE [master]
GO

SET ANSI_NULLS ON
GO

SET QUOTED_IDENTIFIER ON
GO

SET ANSI_PADDING ON
GO

CREATE TABLE [dbo].[Logging](
[id] [int] IDENTITY(1,1) NOT NULL,
[LogonTime] [datetime] NULL,
[LoginName] [nvarchar](max) NULL,
[ClientHost] [varchar](50) NULL,
[LoginType] [varchar](100) NULL,
[AppName] [nvarchar](500) NULL,
[FullLog] [xml] NULL,
CONSTRAINT [PK_IP_Log] PRIMARY KEY CLUSTERED
(
[id] ASC
)WITH (PAD_INDEX = OFF, STATISTICS_NORECOMPUTE = OFF, IGNORE_DUP_KEY = OFF, ALLOW_ROW_LOCKS = ON, ALLOW_PAGE_LOCKS = ON) ON [PRIMARY]
) ON [PRIMARY]

GO

SET ANSI_PADDING OFF
GO

ALTER TABLE [dbo].[Logging] ADD CONSTRAINT [DF_IP_Log_LogonTime] DEFAULT (getdate()) FOR [LogonTime]
GO

در ادامه یک تریگر لاگین را جهت ذخیره سازی اطلاعات کلیه لاگین‌ها به سرور ایجاد می‌نمائیم:
USE [master]
GO

CREATE TRIGGER LogonTrigger
ON ALL SERVER
FOR LOGON
AS
BEGIN
DECLARE @data XML
SET @data = EVENTDATA()

INSERT INTO [Logging]
(
[LoginName],
[ClientHost],
[LoginType],
[AppName],
[FullLog]
)
VALUES
(
@data.value('(/EVENT_INSTANCE/LoginName)[1]', 'nvarchar(max)'),
@data.value('(/EVENT_INSTANCE/ClientHost)[1]', 'varchar(50)'),
@data.value('(/EVENT_INSTANCE/LoginType)[1]', 'varchar(100)'),
APP_NAME(),
@data
)
END
اکنون برای مثال از آخرین 100 لاگین انجام شده، به صورت زیر می‌توان گزارشگیری کرد:

SELECT TOP 100 * FROM [master].[dbo].[Logging] ORDER BY id desc
و بدیهی است در تریگر فوق می‌توان روی هر کدام از آیتم‌های دریافتی مانند ClientHost و غیره فیلتر ایجاد کرد و تنها موارد مورد نظر را ثبت نمود.

محدود کردن کاربران بر اساس IP

ClientHost ایی که در رخ‌داد لاگین فوق بازگشت داده می‌شود همان IP کاربر راه دور است. برای فیلتر کردن IP های غیرمجاز، ابتدا در دیتابیس مستر یک جدول برای ذخیره سازی IP های مجاز ایجاد می‌کنیم و IP های کلیه کلاینت‌های معتبر خود را در آن وارد می‌کنیم:

USE [master]
GO
CREATE TABLE [IP_RESTRICTION](
[ValidIP] [varchar](15) NOT NULL,
CONSTRAINT [PK_IP_RESTRICTION] PRIMARY KEY CLUSTERED
(
[ValidIP] ASC
)WITH (PAD_INDEX = OFF, STATISTICS_NORECOMPUTE = OFF, IGNORE_DUP_KEY = OFF, ALLOW_ROW_LOCKS = ON, ALLOW_PAGE_LOCKS = ON) ON [PRIMARY]
) ON [PRIMARY]

سپس تریگر لاگین ما برای منع کاربران غیرمجاز بر اساس IP ، به صورت زیر خواهد بود:

USE [master]
GO

CREATE TRIGGER [LOGIN_IP_RESTRICTION]

ON ALL SERVER
FOR LOGON
AS
BEGIN
DECLARE @host NVARCHAR(255);
SET @host = EVENTDATA().value('(/EVENT_INSTANCE/ClientHost)[1]', 'nvarchar(max)');

IF (
NOT EXISTS(
SELECT *
FROM MASTER.dbo.IP_RESTRICTION
WHERE ValidIP = @host
)
)
BEGIN
ROLLBACK;
END
END;
اخطار مهم!
تریگر فوق خطرناک است! ممکن است خودتان هم دیگر نتوانید لاگین کنید!! (حتی با اکانت ادمین)
بنابراین قبل از لاگین حتما IP لوکال و یا ClientHost لوکال را هم وارد کنید.
اگر گیر افتادید به صورت زیر می‌شود رفع مشکل کرد:
تنها حالتی که تریگر لاگین را فعال نمی‌کند Dedicated Administrator Connection است یا DAC هم به آن گفته می‌شود. به صورت پیش فرض برای ایجاد این اتصال اختصاصی باید به کامپیوتری که اس کیوال سرور بر روی آن نصب است به صورت لوکال لاگین کرد و سپس در خط فرمان دستور زیر را صادر کنید (حرف A آن باید بزرگ باشد):

C:\>sqlcmd -A -d master -q "insert into IP_RESTRICTION(validip) values('<local machine>')"
به این صورت local machine به جدول IP های مجاز اضافه شده و می‌توانید لاگین کنید!
این نوع تریگرها در قسمت server objects در management studio ظاهر می‌شوند.

نظرات اشتراک‌ها
شباهت‌های دستور زبان #C و JavaScript
یک سوال:
چرا اکثر مثال‌ها در سایت آموزشی مایکروسافت www.asp.net و سایت‌های دیگر به زبان #C گفته شده ؟
تقریبا وقتی به دنبال یک نمونه کد یا آموزش هستم 90 درصد مقالات یا آموزش‌ها با زبان #C بیان شده
و این دردسر بزرگی شده برای من که با VB کار میکنم و همش مجبورم کدها را تبدیل کنم که خیلی از مواقع باعث ایجاد خطا میشه
آیا مایکروسافت بیشتر به دنبال توسعه زبان #C است ؟
مطالب
نحوه‌ی استخراج شماره سریال سخت افزار برای تولید یک قفل سخت افزاری
شما در حال نوشتن یک نرم افزار هستید و برای این نرم افزار ممکن است ماه‌ها وقت صرف کرده باشید؛ پس باید به دنبال راهی باشید که بتوانید از آن محافظت کنید. راه‌های متعددی برای Trial کردن نرم افزار وجود دارند که یکی از این راه‌ها استفاده از سریال سخت افزارهای کامپیوتر کاربر است. همانطور که می‌دانید هر سخت افزار یک شماره‌ی سریال مخصوص خودش را دارد و بدین طریق میتوان یک شماره سریال منحصر به فرد را تولید کرد. ما در این مقاله برای بدست آوردن کلیه‌ی مشخصات سخت افزار یک کامپیوتر از کلاس ManagementObjectSearcher در فضای نام System.Management استفاده کرده‌ایم. 
using System.Management;
using System.Windows.Forms;
namespace HardwareSerialNumber
{
    class Program
    {
        static void Main()
        {
            string serialNumber = string.Empty;
            ManagementObjectSearcher searcher = new ManagementObjectSearcher("root\\CIMV2", "SELECT * FROM Win32_Processor");
            foreach (var o in searcher.Get())
            {
                var query = (ManagementObject)o;

                serialNumber = serialNumber + query["ProcessorId"];
            }
            MessageBox.Show(string.Format("Processor Serial Number :{0}", serialNumber),"Serial Number",MessageBoxButtons.OK,MessageBoxIcon.Exclamation);

        }
    }
}
خوب. حالا به بررسی کدهای بالا می‌پردازیم. در خط 10 یک شیء از کلاس MangementObjectSearcher ایجاد کرده‌ایم . سازنده‌ی این کلاس 2 پارامتر را می‌پذیرد. اولین پارامتر یک رشته می‌باشد CIMV2 . root\\CIMV2 فضای نام پیش فرض مخصوص کوئری‌های WMI می‌باشد و پارامتر دوم کوئری WMI است. عبارت Win32_Processor اشاره به کلاس Win32_processor دارد. این کلاس بیانگر یک کلاس مدیریتی از نوع CIM (مراجعه کنید به اینجا و اینجا ) است. در خط 11 با استفاده از متد Get، تمامی اطلاعات مربوط به Processor را بارگذاری می‌کنیم و سپس فیلد ProcessorId را در یک رشته قرار می‌دهیم. نکته‌ی دیگر اینکه ارجاعی را به فایل System.Managment.Dll به پروژه‌ی خود اضافه کنید.
نتیجه‌ی کد بالا : 

در این آدرس یک کتابخانه که شامل تمامی مثالها می‌باشد قابل در یافت است.

نظرات مطالب
استفاده از MVVM زمانیکه امکان Binding وجود ندارد
یک نکته‌ی تکمیلی: Binding موارد پیش بینی نشده در الگوی MVVM

 اگر در پروژه‌ی  xamarin forms، با استفاده از الگوی mvvm خواستید پارامتری را به المانهای کنترلی در صفحه مقید کنید که امکان آن از قبل  فراهم نشده است، می‌توان با استفاده از سفارشی سازی کلاس کنترل، این مشکل را مرتفع کرد. در مثال زیر سعی شده پارامتر Link را در ViewModel که بصورت رشته است، به کنترل WebView  مقید کرد. البته باید در نظر داشت که کنترلر از BindableObject ارث بری کرده باشد تا بتوان از متدهای مرتبط با BindableProperty در کلاس جدید استفاده کرد. نام متغیر ساخته شده از کلاس BindableProperty، دقیقا باید ترکیبی از نام شیء به اضافه Property در آخر باشد که به آن مقید شده است. مثلا برای Uri باید از نام UriProperty استفاده کرد. چون در زمان مقید کردن Uri={Binding Link}  کامپایلر به متغیر UriProperty  نگاشت می‌کند و در زمان تخصیص مستقیم تنها شیء Uri در کلاس MyWebView مقدار دهی می‌شود.
public class MyWebView : WebView
    {
        public static readonly BindableProperty UriProperty =
       BindableProperty.Create(nameof(Uri), typeof(string), typeof(MyWebView), null, propertyChanged: OnItemSourceChanged);

        public string Uri
        {
            get { return (string)GetValue(UriProperty); }
            set { SetValue(UriProperty, value); }
        }

        public static void OnItemSourceChanged(BindableObject bindable, object oldValue, object newValue)
        {
            ((MyWebView)bindable).OnItemSourceChanged((string)oldValue, (string)newValue);
        }
        public void OnItemSourceChanged(string oldValue, string newValue)
        {
           Source = newValue; 
        }     
    }

<?xml version="1.0" encoding="utf-8" ?>
<ContentPage 
...
xmlns:tools="clr-namespace:..."
> <ContentPage.Content> .... <tools:MyWebView Uri="{Binding Link}" /> .... </ContentPage.Content> </ContentPage>