مطالب
ایجاد یک راهنما برای کنترل تعداد کاراکترهای نوشته شده در یک خط
در زمان توسعه‌ی یک برنامه، شاید به تعداد کاراکترهایی که در یک خط نوشته‌ایم زیاد توجه نکنیم و در زمان مرور کدها با سایر اعضای تیم و مرج کردن باید به صورت مرتب صفحه را به صورت افقی اسکرول کنیم تا تمامی کدهای نوشته شده را بخوانیم. اما اگر از یک راهنما برای مشخص کردن حداکثر کاراکترهای نوشته شده استفاده کنیم، میتواند در زمان مرور و مرج کردن کمک زیادی به ما کند.
در ویژوال استودیو به صورت پیشفرض این امکان وجود ندارد که برای کدهای خود، حداکثر تعداد کاراکتر در یک خط را مشخص کنید؛ اما با استفاده از افزونه‌ی  Editor Guidelines میتوانید برای خود حداکثر کاراکترهای نوشته شده را مشخص کنید و در زمان توسعه برای شما مشخص می‌کند که باید در کدام قسمت، به خط بعدی بروید و مشکل اسکرول کردن به صورت افقی را در زمان مرور و مرج کردن برنچ‌ها نداشته باشید. برای اینکار ابتدا باید افزونه را از قسمت Extensions نصب نمایید. 

در ادامه باید بر روی Solution یک فایل جدید را به نام editorconfig. ایجاد کنید و تنظیمات مربوط به حداکثر کاراکترهای یک خط را وارد نمایید.

[*.{cs}]
guidelines = 80

در تنظیمات بالا مشخص شده‌است که در فایل‌هایی با پسوند cs. که همان فایلهای سی‌شارپ هستند، در کاراکتر 80، یک راهنما ایجاد شود تا زمانیکه توسعه دهنده به کاراکتر 80 رسید، متوجه شود باید در خط بعد ادامه کدهای خود را بنویسد. به صورت پیشفرض رنگ راهنمای ایجاد شده قرمز می‌باشد و برای تغییر رنگ آن باید در مسیر زیر

Tools > Options > Environment > Font and Colors > Guideline

 مقدار رنگ قرمز را به رنگ مورد نظر خود تغییر دهید. سپس اگر یک فایل با پسوند cs را باز کنید، در کاراکتر 80، نقطه چین ایجاد شده به صورت عمودی را مشاهده می‌کنید که برای راهنمایی شما ایجاد شده است تا کدهای شما بیشتر از 80 کاراکتر در یک خط نشود.

منابع مرتبط:

مطالب
مشکل فایل‌های ANSI-Windows-1256 با VS.Net در ویندوز 7

در ویندوز XP زمانیکه زبان سیستم و همچنین کشور جاری به ایران تنظیم شود، VS.Net فایل‌های ANSI را از نوع ANSI-Windows-1256 (یا همان ANSI-Arabic) در نظر می‌گیرد و مشکلی هم برای ذخیره داده‌های یونیکد در این نوع فایل‌های ANSI ویژه نخواهد بود (الزامی وجود ندارد که این فایل‌ها حتما به فرمت UTF8 ذخیره شوند). اما در ویندوز 7 با همان تنظیمات، VS.Net این فایل‌ها را با encoding از نوع windows-1252 تشخیص می‌دهد و پس از کامپایل برنامه‌ای که قبلا مشکل نداشت، این‌بار همه چیز به همه ریخته خواهد بود. شاید اینطور به نظر برسد که این فایل‌ها خراب شده‌اند، ولی خیر. مشکلی وجود ندارد؛ فقط فرمت encoding خواندن آن‌ها باید windows-1256 باشد (و نه 1252) و گرنه تخریب شده به نظر می‌رسند.

تعداد فایل‌ها هم زیاد است و نیاز به یک روش سریع برای رفع این مشکل وجود داشت.
بنابراین سه عملیات باید صورت گیرد:
لیست کردن تمام فایل‌های مورد نظر (فایل‌های cs و aspx و امثال آن فقط)
پیدا کردن encoding جاری فایل‌ها : کدامیک از آن‌ها با فرمت UTF-8 ذخیره نشده‌اند؟
تبدیل به یونیکد: خواندن این فایل‌های غیر یونیکد یافت شده با فرمت windows-1256 و سپس ذخیره مجدد با فرمت UTF-8

که خلاصه روش انجام کار به صورت زیر است:

الف) آیا فایل جاری مورد نظر با فرمت UTF-8 with signature ذخیره شده است؟
این signature در مورد فایل‌های UTF-8 به سه بایت اول فایل بر می‌گردد که اصطلاحا byte-order mark یا BOM گفته می‌شود و باید مساوی EFBBBF باشد. چون فایل‌های ANSI این امضا را ندارند، در یک سیستم ممکن است 1256 خوانده شوند و در یک سیستم دیگر 1252 یا نوع‌های ANSI دیگر بسته به تنظیمات جاری سیستم و مشکل اصلی از VS.Net نیست.

/// <summary>
/// آیا فایل مورد نظر با فرمت یونیکد دارای امضا ذخیره شده است؟
/// </summary>
/// <param name="filePath">فایل ورودی</param>
/// <returns>بله یا خیر</returns>
public static bool IsUTF8(string filePath)
{
using (FileStream file = new FileStream(filePath,
FileMode.Open, FileAccess.Read, FileShare.Read))
{
if (file.CanSeek)
{
byte[] bom = new byte[4]; // Get the byte-order mark, if there is one
file.Read(bom, 0, 4);
if ((bom[0] == 0xef && bom[1] == 0xbb && bom[2] == 0xbf)) // utf-8
{
return true;
}
else
{
return false;
}
}
else
{
//احتمالا فایل بایناری است
return false;
}
}
}

ب) خواندن یک فایل ANSI عربی با فرمت windows-1256 بدون تخریب اطلاعات آن و سپس ذخیره سازی با فرمت UTF-8

/// <summary>
/// تبدیل یک فایل انسی عربی به یونیکد دارای امضاء
/// </summary>
/// <param name="path">مسیر ورودی</param>
public static void FixWindows1256(string path)
{
try
{
//باز کردن فایل با فرمت انسی عربی و تبدیل به یونیکد
string data = File.ReadAllText(path, Encoding.GetEncoding("windows-1256"));
//نوشتن حاصل یونیکد در جای قبلی با فرمت مربوطه
File.WriteAllText(path, data, Encoding.UTF8);
}
catch (Exception ex)
{
//دسترسی وجود ندارد یا امثال آن
Console.WriteLine(ex.ToString());
}
}


پ.ن.
جالب اینجا است که این نوع فایل‌های ANSI عربی در وب زیاد پیدا می‌شوند. برای مثال اینجا کلیک کنید. تمام این نوع فایل‌ها را با متد فوق می‌توان بدون تخریب اطلاعات به فرمت UTF-8 دارای امضاء اصلاح کرد.

مطالب
بازسازی جدول MigrationHistory با کد نویسی در EF Code first
فرض کنید با استفاده از ابزار EF Power tools معادل Code first یک بانک اطلاعاتی موجود را تهیه کرده‌اید. اکنون برای استفاده از آن با گردش کاری متداول EF Code first نیاز است تا جدولی را به نام MigrationHistory نیز به این بانک اطلاعاتی اضافه کنیم. از این جدول برای نگهداری سوابق به روز رسانی ساختار بانک اطلاعاتی بر اساس مدل‌های برنامه و سپس مقایسه آن‌ها استفاده می‌شود. یا حتی ممکن است به اشتباه در حین کار با بانک اطلاعاتی این جدول حذف شده باشد. روش باز تولید آن توسط دستورهای پاور شل به سادگی اجرای سه دستور ذیل است:
enable-migrations
add-migration Initial -IgnoreChanges
update-database
IgnoreChanges سبب می‌شود تا EF فرض کند، تطابق یک به یکی بین مدل‌های برنامه و ساختار جداول بانک اطلاعاتی وجود دارد. سپس بر این اساس، جدول MigrationHistory جدیدی را آغاز می‌کند.

سؤال: چگونه می‌توان همین عملیات را با کدنویسی انجام داد؟

متد UpdateDatabase کلاس ذیل، دقیقا معادل است با اجرای سه دستور فوق :
using System.Data.Entity.Migrations;
using System.Data.Entity.Migrations.Design;

namespace EFTests
{
    /// <summary>
    /// Using Entity Framework Code First with an existing database.
    /// </summary>
    public static class CreateMigrationHistory
    {
        /// <summary>
        /// Creates a new '__MigrationHistory' table.
        /// Enables migrations using Entity Framework Code First on an existing database.
        /// </summary>        
        public static void UpdateDatabase(DbMigrationsConfiguration configuration)
        {            
            var scaffolder = new MigrationScaffolder(configuration);
            // Creates an empty migration, so that the future migrations will start from the current state of your database.
            var scaffoldedMigration = scaffolder.Scaffold("IgnoreChanges", ignoreChanges: true);

            // enable-migrations
            // add-migration Initial -IgnoreChanges
            configuration.MigrationsAssembly = new MigrationCompiler(ProgrammingLanguage.CSharp.ToString())
                                                .Compile(configuration.MigrationsNamespace, scaffoldedMigration);

            // update-database  
            var dbMigrator = new DbMigrator(configuration);            
            dbMigrator.Update();
        }
    }
}
توضیحات
MigrationScaffolder کار تولید خودکار کلاس‌های cs مهاجرت‌های EF را انجام می‌دهد. زمانیکه به متد Scaffold آن پارامتر ignoreChanges: true ارسال شود، کلاس مهاجرتی را ایجاد می‌کند که خالی است (متدهای up و down آن خالی تشکیل می‌شوند). سپس این کلاس‌ها کامپایل شده و در حین اجرای برنامه مورد استفاده قرار می‌گیرند.

برای استفاده از آن، نیاز به کلاس MigrationCompiler خواهید داشت. این کلاس در مجموعه آزمون‌های واحد EF به عنوان یک کلاس کمکی وجود دارد: MigrationCompiler.cs
صرفا جهت تکمیل بحث و همچنین سهولت ارجاعات آتی، کدهای آن در ذیل نیز ذکر خواهد شد:
using System;
using System.CodeDom.Compiler;
using System.Collections.Generic;
using System.ComponentModel;
using System.Data.Common;
using System.Data.Entity;
using System.Data.Entity.Migrations;
using System.Data.Entity.Migrations.Design;
using System.Data.Entity.Spatial;
using System.IO;
using System.Linq;
using System.Linq.Expressions;
using System.Reflection;
using System.Resources;
using System.Text;

namespace EF_General.Models.Ex22
{
    public enum ProgrammingLanguage
    {
        CSharp,
        VB
    }

    public class MigrationCompiler
    {
        private readonly CodeDomProvider _codeProvider;

        public MigrationCompiler(string language)
        {
            _codeProvider = CodeDomProvider.CreateProvider(language);
        }

        public Assembly Compile(string @namespace, params ScaffoldedMigration[] scaffoldedMigrations)
        {
            var options = new CompilerParameters
            {
                GenerateExecutable = false,
                GenerateInMemory = true
            };

            options.ReferencedAssemblies.Add(typeof(string).Assembly.Location);
            options.ReferencedAssemblies.Add(typeof(Expression).Assembly.Location);
            options.ReferencedAssemblies.Add(typeof(DbMigrator).Assembly.Location);
            options.ReferencedAssemblies.Add(typeof(DbContext).Assembly.Location);
            options.ReferencedAssemblies.Add(typeof(DbConnection).Assembly.Location);
            options.ReferencedAssemblies.Add(typeof(Component).Assembly.Location);
            options.ReferencedAssemblies.Add(typeof(MigrationCompiler).Assembly.Location);
            options.ReferencedAssemblies.Add(typeof(DbGeography).Assembly.Location);

            var embededResources = GenerateEmbeddedResources(scaffoldedMigrations, @namespace);
            foreach (var resource in embededResources)
                options.EmbeddedResources.Add(resource);

            var sources = scaffoldedMigrations.SelectMany(g => new[] { g.UserCode, g.DesignerCode });

            var compilerResults = _codeProvider.CompileAssemblyFromSource(options, sources.ToArray());
            foreach (var resource in embededResources)
                File.Delete(resource);

            if (compilerResults.Errors.Count > 0)
            {
                throw new InvalidOperationException(BuildCompileErrorMessage(compilerResults.Errors));
            }

            return compilerResults.CompiledAssembly;
        }

        private static string BuildCompileErrorMessage(CompilerErrorCollection errors)
        {
            var stringBuilder = new StringBuilder();

            foreach (CompilerError error in errors)
            {
                stringBuilder.AppendLine(error.ToString());
            }

            return stringBuilder.ToString();
        }

        private static IEnumerable<string> GenerateEmbeddedResources(IEnumerable<ScaffoldedMigration> scaffoldedMigrations, string @namespace)
        {
            foreach (var scaffoldedMigration in scaffoldedMigrations)
            {
                var className = GetClassName(scaffoldedMigration.MigrationId);
                var embededResource = Path.Combine(
                    Path.GetTempPath(),
                    @namespace + "." + className + ".resources");

                using (var writer = new ResourceWriter(embededResource))
                {
                    foreach (var resource in scaffoldedMigration.Resources)
                        writer.AddResource(resource.Key, resource.Value);
                }

                yield return embededResource;
            }
        }

        private static string GetClassName(string migrationId)
        {
            return migrationId
                .Split(new[] { '_' }, 2)
                .Last()
                .Replace(" ", string.Empty);
        }
    }
}
جهت مطالعه توضیحات بیشتری در مورد CodeDom می‌توان به مطلب «کامپایل پویای کد در دات نت» مراجعه کرد.
استفاده از این کلاس‌ها نیز بسیار ساده است. یکبار دستور ذیل را در ابتدای کار برنامه فراخوانی کنید تا جدول MigrationHistory دوباره ساخته شود:
 CreateMigrationHistory.UpdateDatabase(new Configuration());
با این فرض که کلاس Configuration شما چنین شکلی را دارد:
    public class Configuration : DbMigrationsConfiguration<MyContext>
    {
        public Configuration()
        {
            AutomaticMigrationsEnabled = true;
            AutomaticMigrationDataLossAllowed = true;
        }
    }

مطالب
آشنایی با mocking frameworks (چارچوب‌های تقلید) - قسمت اول

این مطلب در ادامه‌ی مطالب آزمو‌ن‌های واحد یا unit testing است.
نوشتن آزمون واحد برای کلاس‌هایی که با یک سری از الگوریتم‌ها ، مسایل ریاضی و امثال آن سر و کار دارند، ساده است. عموما این نوع کلاس‌ها وابستگی خارجی آنچنانی ندارند؛ اما در عمل کلاس‌های ما ممکن است وابستگی‌های خارجی بسیاری پیدا کنند؛ برای مثال کار با دیتابیس، اتصال به یک وب سرویس، دریافت فایل از اینترنت، خواندن اطلاعات از انواع فایل‌ها و غیره.
مطابق اصول آزمایشات واحد، یک آزمون واحد خوب باید ایزوله باشد. نباید به مرزهای سیستم‌های دیگر وارد شده و عملکرد سیستم‌های خارج از کلاس را بررسی کند.
این مثال ساده را در نظر بگیرید:
فرض کنید برنامه شما قرار است از یک وب سرویس لیستی از آدرس‌های IP یک کشور خاص را دریافت کند و در یک دیتابیس محلی آن‌ها را ذخیره نماید. به صورت متداول این کلاس باید اتصالی را به وب سرویس گشوده و اطلاعات را دریافت کند و همچنین آن‌ها را خارج از مرز کلاس در یک دیتابیس ثبت کند. نوشتن آزمون واحد برای این کلاس مطابق اصول مربوطه غیر ممکن است. اگر کلاس آزمون واحد آن‌را تهیه نمائید، این آزمون، integration test نام خواهد گرفت زیرا از مرزهای سیستم باید عبور نماید.

همچنین یک آزمون واحد باید تا حد ممکن سریع باشد تا برنامه نویس از انجام آن بر روی یک پروژه بزرگ منصرف نگردد و ایجاد این اتصالات در خارج از سیستم، بیشتر سبب کندی کار خواهند شد.

برای این ایزوله سازی روش‌های مختلفی وجود دارند که در ادامه به آن‌ها خواهیم پرداخت:

روش اول: استفاده از اینترفیس‌ها
با کمک یک اینترفیس می‌توان مشخص کرد که یک قطعه از کد "چه کاری" را قرار است انجام دهد؛ و نه اینکه "چگونه" باید آن‌را به انجام رساند.
یک مثال ساده از خود دات نت فریم ورک، اینترفیس IComparable است:

public static string GetComparisonText(IComparable a, IComparable b)
{
if (a.CompareTo(b) == 1)
return "a is bigger";
if (a.CompareTo(b) == -1)
return "b is bigger";
return "same";
}
در این مثال چون از IComparable استفاده شده، متد ما از هر نوع داده‌ای جهت مقایسه می‌تواند استفاده کند. تنها موردی که برای آن مهم خواهد بود این است که a راهی را برای مقایسه با b ارائه دهد.

اکنون با توجه به این توضیحات، برای ایزوله کردن ارتباط با دیتابیس و وب سرویس در مثال فوق، می‌توان اینترفیس‌های زیر را تدارک دید:
    public interface IEmailSource
{
IEnumerable<string> GetEmailAddresses();
}

public interface IEmailDataStore
{
void SaveEmailAddresses(IEnumerable<string> emailAddresses);

}
در اینجا استفاده و تعریف اینترفیس‌ها چندین خاصیت را به همراه خواهد داشت :
الف) به این صورت تنها مشخص می‌شود که چه کاری را قصد داریم انجام دهیم و کاری به پیاده سازی آن نداریم.
ب) ساخت کلاس بدون وجود یا دسترسی به یک دیتابیس میسر می‌شود. این مورد خصوصا در یک کار تیمی که قسمت‌های مختلف کار به صورت همزمان در حالت پیشرفت و تهیه است حائز اهمیت می‌شود.
ج) با توجه به اینکه در اینجا به پیاده سازی توجهی نداریم، می‌توان از این اینترفیس‌ها جهت تقلید دنیای واقعی استفاده کنیم. (که در اینجا mocking نام گرفته است)

جهت تقلید رفتار و عملکرد این دو اینترفیس، به کلاس‌های تقلید زیر خواهیم رسید:

public class MockEmailSource : IEmailSource
{
public IEnumerable<string> EmailAddressesToReturn { get; set; }
public IEnumerable<string> GetEmailAddresses()
{
return EmailAddressesToReturn;
}
}

public class MockEmailDataStore : IEmailDataStore
{
public IEnumerable<string> SavedEmailAddresses { get; set; }
public void SaveEmailAddresses(IEnumerable<string> emailAddresses)
{
SavedEmailAddresses = emailAddresses;
}

}
تا اینجا اولین قدم در مورد ایزوله سازی کلاس‌هایی که به مرز سیستم‌های دیگر وارد می‌شوند، برداشته شد. اما به مرور زمان مدیریت این اینترفیس‌ها و افزودن رفتارهای جدید به کلاس‌های مشتق شده از آن‌ها مشکل می‌شود. به همین جهت تا حد ممکن از پیاده سازی دستی آن‌ها خودداری شده و روش پیشنهادی استفاده از mocking frameworks است.

ادامه دارد ....

مطالب
اشیاء context در ASP.NET
در asp.net  تعدادی اشیاء پایه، حاوی اطلاعات بسیار با ارزشی در خصوص درخواست جاری، application و پاسخی که ارسال می‌شود هستند و به صورت غیر مستقیم جهت دست‌یابی به قسمتهای مرکزی و هسته‌ای چهارچوب asp.net مانند security , stat data می‌توان این اشیاء را بکار گرفت.
بررسی این اشیاء از این جهت حائز اهمیت است که در کنترلر‌ها و ویوها می‌توان پاسخهای ارسالی به کلاینت‌ها را بر حسب شرایط مختلفی مانند درخواست رسیده یا حالت خاص دیگری تغییر داد. ضمن اینکه از این اشیاء در ماژول‌ها و هندلر‌ها نیز استفاده می‌شود. لذا قبل از پرداختن به مفاهیم مرتبط به ماژولها و هندلرها بهتر است این اشیاء بررسی شوند.

کلاس httpcontext هسته‌ی چهارچوب Asp.net است که خواص بسیار مهمی به شرح ذیل را فراهم می‌آورد:
Application : شیء HttpAplicationState را جهت مدیریت Application State Data بر می‌گرداند.
ApplicationInstance  : شیء HttpApplication مرتبط با درخواست جاری را بر می‌گرداند.
Cache : شیء Cache را جهت کش داده‌ها بر می‌گرداند.
Current : خصوصیت استاتیکی که شیء HttpContext درخواست جاری را بر می‌گرداند.
CurrentHandler : وهله‌ای از IHttpHandler را که محتویات درخواست جاری را تولید خواهد کرد،  بر می‌گرداند.
IsDebuggingEnabled : مقدار True یا False را بسته به اینکه Debug فعال باشد یا خیر بر می‌گرداند.
Items : یک Collection را که می‌تواند جهت انتقال State Data بین اجزاء مختلف فریم ورک که در پردازش یک درخواست همکاری می‌کنند، بر گرداند.
GetSection : قسمت خاصی از فایل Web.Config را بر می‌گرداند.
Request : شیء HttpRequest را که حاوی جزئیات درخواست پردازش شده است، بر می‌گرداند.
Response : شیء HttpResponse را بر می‌گرداند که حاوی جزئیات Response ای است که آماده ارسال به مرورگر است.
Session : برگرداننده‌ی شیء HttpSession است. این خاصیت قبل از وقوع رخداد PostAcquireRequestState مربوط به Application، مقدار null را خواهد داشت.
TimeStamp : شیء از نوع Datetime و معرف زمانی است که شیء HttpContext ایجاد شده‌است.
Trace : جهت ثبت اطلاعات تشخیصی به کار می‌رود.

در فایل global از طریق خاصیت Context به وهله‌ای از HttpContext دسترسی داریم. ولی این خاصیت فراگیر نبوده و در ویوها و کنترلر‌ها از طریق خاصیت HttpContext  در دسترس است که در کنترلر خاصیتی از کلاس پایه Controller و در ویو خاصیتی از کلاس پایه WebViewPage می‌باشد و در ماژول‌ها از طریق پارامتر ورودی متد Init در دسترس است‌.
در هندلر‌ها متد ProcessRequest وهله‌ای از شیء HttpContext را دریافت می‌کند.
به طور سراسری در هر نقطه‌ای از برنامه از طریق خاصیت استاتیک HttpContext.Current  به شیء HttpContext مرتبط با درخواست جاری دسترسی خواهیم داشت.
در کلاسهای مدل نیز از طریق خاصیت استاتیک یاد شده می‌توان به این شیء دسترسی داشت؛ ولی بهتر است اگر مدل نیاز به اطلاعاتی در خصوص یک Request داشت این اطلاعات از طریق اشیاء Context در کنترلر دریافت و به عنوان آرگومان به مدل ارسال شوند.
به صورت کلی، خلاصه‌ی مطالب فوق به صورت ذیل می‌باشد:

بخش مورد نظر 
روش دسترسی به اشیاء context
 Controller 
 از طریق خاصیت HttpContext
View 
خاصیت Context
Global Application Class خاصیت Context
Modules 
آرگومان متد Init
Handlers 
 آرگومان متد ProcessRequest
به صورت کلی از طریق خاصیت استاتیک HttpContext.Current


خواص ذکر شده‌ی در جدول فوق، همگی نوع یکسانی ندارند. در فایل  global و هندلر‌ها و ماژولها، دقیقا به همان HtpContext ای دسترسی داریم که قبلا با آن‌ها آشنا شدیم. این نوع از اشیاء (منظور خواص کلاس HttpContext) قبل از اینکه فریم ورک MVC، دست به کار مدیریت یک درخواست شود، کار خود را شروع می‌کنند که این امر کار آزمایش واحد را مشکل می‌کند. برای رفع این مشکل خواص مهیا در کنترلر و ویو وهله‌هایی از کلاسهای متفاوتی را برمی گردانند که از کلاس Context مشتق شده‌اند و ضمنا آزمایش واحد را به سادگی پشتیبانی می‌کنند(+ ) . خاصیت HttpContext کلاس Controller وهله‌ای از کلاس HttpContextBase را بر می‌گردانند. همه‌ی اشیاء context موجود در این کلاس، دارای پسوند Base هستند؛ مانند : HttpRequestBase, HttpResponseBase و...
اگر نیاز داشتید که یک شیء از نوع پسوند دار Base را از یک شیء فاقد این پسوند ایجاد کنید، برای مثال یک شیء HttpRequest دارید، ولی متدی دارید که آرگومان آن وهله‌ای از کلاس HttpRequestBase است، برای این کار کلاسهایی با پسوند Wrapper مانند HttpContextWrapper ,…  وجود دارند که از کلاسهایی با پسوند Base مشتق شده و در متد سازنده خود آرگومانی از کلاسهای اصلی فاقد پسوند Base را می‌گیرند.
ولی عکس آن امکان پذیر نیست و نمی‌توان کلاس با پسوند Base را به نوع اولیه برگرداند. ولی همان طور که گفتیم هر جایی که نیاز داشتیم، می‌توان از طریق خاصیت استاتیک System.Web.HTTPContext.Current به اشیاء Context اصلی دسترسی داشت.
بسیاری از کلاسهای فریم ورک Asp.Net دارای خاصیت‌هایی هستند که به خوااص کلاس HttpContext نگاشت شده‌اند. یکی از این نمونه‌ها کلاس HttpApplication است که کلاس پایه‌ی فایل global نیز هست. همان طور که در ذیل نیز می‌بینید، بسیاری از خواص و متدهای کلاس HttpApplication به نوعی مرتبط با اشیاء context هستند.

Application : به خاصیت HttpContext.Application نگاشت شده‌است که دسترسی به state data application را مهیا می‌سازد.
CompleteRequest : به چرخه حیات جاری خاتمه خاتمه داده و آن را مستقیما به رخداد LogRequest منتقل می‌کند.
Context : شیء HttpContext مرتبط با درخواست جاری را بر می‌گرداند.
Init : هر گاه متد Init یکی از ماژولهای ثبت شده در برنامه فراخوانی شود، این متد صدا زده خواهد شد.
Modules : یک شیء HttpModuleCollection را که حاوی جزئیات ماژولهای برنامه است، بر می‌گرداند.
RegisterModule(type: متد استاتیکی است که یک ماژول جدید را ثبت می‌کند.
Request : مقدار HttpContext.Request را برگشت می‌دهد و در صورتی که این مقدار null باشد، استثنایی رخ خواهد داد.
Response : مقدار HttpContext.Response را برگشت داده و در صورت null بودن این مقدار، استثنایی رخ می‌دهد.
Server : به خاصیت HttpContext.Server نگاشت شده است.
Session : مقدار HttpContext.Session را برگشت می‌دهد که در صورت null بودن این مقدار، استثنایی رخ خواهد داد.

در این مقاله با خواص کلاس HttpContext که اشیائی مهم و پرکاربرد بوده و حاوی اطلاعات بسیار سودمندی هستند، آشنا شدیم. ضمنا همان طور که در ابتدای مقاله گفته شد، از این اشیاء در ماژول‌ها و هندلرها استفاده‌ی زیادی می‌شود.
مطالب
تغییرات متدهای بازگشت فایل‌ها به سمت کلاینت در ASP.NET Core
اگر خروجی return File را در اکشن متدهای ASP.NET Core همانند ASP.NET MVC 5.x مورد استفاده قرار دهید و در آن مسیرکامل فایل را برای بازگشت قید کرده باشید، پیام یافت نشدن فایل را دریافت خواهید کرد؛ هرچند این فایل بر روی سرور و در مسیر ذکر شده وجود خارجی دارد. علت آن‌را در تصویر ذیل می‌توانید مشاهده کنید:



روش‌های مختلف بازگشت فایل‌ها به سمت کلاینت در ASP.NET Core

در ASP.NET Core، نوع‌های کاملتری از Action Result‌های مرتبط با بازگشت فایل‌ها تدارک دیده شده‌اند که نحوه‌ی طراحی آن‌ها را در شکل فوق ملاحظه می‌کنید. در اینجا FileResult والد تمام حالت‌های بازگشت فایل است که شامل موارد ذیل می‌شود:
FileContentResult: از آن برای بازگشت آرایه‌ای از بایت‌ها استفاده می‌شود:
//returns the file content as an array of bytes
public FileContentResult FileContentActionResult()
{
   var file = System.IO.File.ReadAllBytes(@"C:\path\dir1\HomeController.cs");
   return File(file, "text/plain", "HomeController.cs");
}
زمانیکه Controller جاری از کلاس پایه Controller ارث بری می‌کند، متد File در این کلاس پایه قرار دارد. به همین جهت مانند مثال فوق به سادگی می‌توان به آن، بدون ذکر new دسترسی یافت. روش دیگر دسترسی به FileContentResult به صورت ذیل است که معادل قطعه کد فوق می‌باشد:
public IActionResult TestFileContentActionResult()
{
   var file = System.IO.File.ReadAllBytes(@"C:\path\dir1\HomeController.cs");
   return new FileContentResult(file, "text/plain") { FileDownloadName = "HomeController.cs" };
}

FileStreamResult: این Action Result قابلیت Streaming بازگشت فایل‌ها را مهیا می‌کند:
//return the file as a stream
public FileStreamResult FileStreamActionResult()
{
   //var file = System.IO.File.ReadAllBytes(@"C:\path\dir1\HomeController.cs");
   //var stream = new MemoryStream(file, writable:true);

   var fileStream = new FileStream(@"C:\path\dir1\HomeController.cs", FileMode.Open, FileAccess.Read);
   return File(fileStream, "text/plain", "HomeController.cs");
}
در اینجا برای مثال می‌توان یک MemoryStream و یا یک FileStream را به سمت کاربر ارسال کرد. این روش نسبت به خواندن فایل‌ها در آرایه‌ای از بایت‌ها و سپس ارسال یکجای آن، بهینه‌تر است و حافظه‌ی کمتری را مصرف می‌کند.
اگر خواستیم مستقیما با FileStreamResult کار کنیم، روش کار به صورت ذیل است:
public IActionResult TestFileStreamActionResult()
{
   //var file = System.IO.File.ReadAllBytes(@"C:\path\dir1\HomeController.cs");
   //var stream = new MemoryStream(file, writable:true);
   var fileStream = new FileStream(@"C:\path\dir1\HomeController.cs", FileMode.Open, FileAccess.Read);
   return new FileStreamResult(fileStream, "text/plain") { FileDownloadName = "HomeController.cs" };
}

VirtualFileResult: در این مورد آدرسی را که ارائه می‌دهید، باید به فایلی درون پوشه‌ی wwwroot اشاره کند (علت اصلی بروز مشکلی که در مقدمه‌ی بحث عنوان شد). در اینجا آدرس کامل فایل مدنظر نیست.
//returns a file specified with a virtual path
public VirtualFileResult VirtualFileActionResult()
{
   return File("/css/site.css", "text/plain", "site.css");
}
و یا معادل همین قطعه کد با استفاده از VirtualFileResult اصلی به صورت ذیل است:
public IActionResult TestVirtualFileActionResult()
{
   return new VirtualFileResult("/css/site.css", "text/plain") { FileDownloadName = "site.css" };
}

PhysicalFileResult: اگر قصد دارید آدرس کامل فایلی را مشخص کنید (بجای مسیر نسبی آن که از wwwroot شروع می‌شود؛ مانند حالت قبل)، اینبار باید از متد PhysicalFile استفاده کرد:
//returns the specified file on disk, that is it's physical address
public PhysicalFileResult PhysicalFileActionResult()
{
   return PhysicalFile(@"C:\path\dir1\HomeController.cs", "text/plain", "HomeController.cs");
}
این قطعه کد نیز بر اساس استفاده‌ی مستقیم از PhysicalFileResult شکل زیر را می‌تواند پیدا کند:
public IActionResult TestPhysicalFileActionResult()
{
   return new PhysicalFileResult(@"C:\path\dir1\HomeController.cs", "text/plain")
   {
      FileDownloadName = "HomeController.cs"
   };
}

در این متدها و کلاس‌ها، اگر FileDownloadName حاوی حروف اسکی نباشد، به صورت خودکار encoding از نوع RFC5987 بر روی آن اعمال خواهد شد.
نظرات مطالب
ارتقاء به ASP.NET Core 1.0 - قسمت 22 - توزیع برنامه توسط IIS
در مورد خالی بودن فایل لاگ گزینه stdoutLogFile
<aspNetCore stdoutLogEnabled="true" stdoutLogFile=".\logs\stdout" />
- اگر این مورد به مسیر logs\stdout\. تنظیم شده‌است، باید پوشه‌ی logs را در ریشه‌ی پروژه به صورت دستی ایجاد کنید؛ و گرنه IIS آن‌را به صورت خودکار ایجاد نخواهد کرد.
- کاربر App Pool برنامه (با نام پیش‌فرض «
IIS AppPool\DefaultAppPool») باید دسترسی نوشتن در این پوشه را داشته باشد؛ وگرنه فایل لاگی در آن ایجاد نخواهد شد.
- همچنین اگر با رعایت تمام این موارد، محتوای این فایل تولید شده باز هم خالی بود، یکبار IIS را ری‌استارت کنید. ممکن است IIS کار نوشتن در فایل لاگ را تمام نکرده باشد و با این کار مجبور به تکمیل و بستن فایل می‌شود.
مطالب
بلاگ‌ها و مطالب مطالعه شده در هفته قبل (هفته دوم آبان)

وبلاگ‌ها و سایت‌های ایرانی


Visual Studio


امنیت


ASP. Net


طراحی وب


اس‌کیوال سرور


به روز رسانی‌ها


ابزارها


سی‌شارپ

  • تازه‌های سی شارپ 4 ، واژه کلیدی dynamic ، قسمت‌های یک و دو و سه

عمومی دات نت


CPP


دلفی


ویندوز


Office

  • آشنایی با یک سری از اصطلاحات outlook 2007 برای برنامه نویس‌ها. (اگر قصد داشته باشید یک add-in را برای outlook 2007 با استفاده از امکانات VSTO توسعه دهید، آشنایی با این اصطلاحات بسیار ضروری خواهد بود)

متفرقه



مطالب
Pipeها در Angular 2 – قسمت دوم – ساخت Pipe سفارشی
در قسمت قبل، مقدماتی از Pipeها را مورد برسی قرار دادیم؛ از جمله کاربرد Pipeها، نحوه استفاده از آنها، معرفی یکسری Pipe از پیش ساخته شده Angular، نحوه ارسال پارامتر به آنها و همچنین نحوه استفاده از آنها را در داخل Typescript، فراگرفتیم. در این قسمت نحوه ساخت Pipeهای سفارشی و همچنین نکات تکمیلی در مورد آنها را مورد بحث و بررسی قرار می‌دهیم.

نحوه ساخت Pipe سفارشی

علاوه بر استفاده از Pipeهای از پیش ساخته شده Angular، شما می‌توانید Pipeهای سفارشی خود را نیز تعریف و استفاده کنید. به عنوان مثال می‌خواهیم Pipe ای را با نام perNumber تعریف کنیم، تا تمامی اعداد موجود در عبارت ورودی Pipe را به صورت اعداد فارسی نمایش دهد. یعنی با اعمال این Pipe به عدد 123456 خروجی ۱۲۳۴۵۶ مورد انتظار است. برای ایجاد Pipe سفارشی مراحل زیر را انجام دهید.


قدم اول - ساخت یک فایل با نام دلخواه

طبق Style Guide در Angular.io نام این فایل را per-number.pipe.ts انتخاب می‌کنیم.


قدم دوم – افزودن ماژولهای مورد نیاز

داخل فایل ایجاد شده ماژول‌های Pipe و PipeTransform را با استفاده از دستور import از angular/core@ اضافه می‌کنیم.
 import { Pipe, PipeTransform } from '@angular/core';


قدم سوم – ساخت کلاس و مزین کردن آن به Pipe@

یک کلاس با نام دلخواه را مثلا به نام PerNumberPipe ایجاد می‌کنیم. این کلاس علاوه بر اینکه PipeTransform را پیاده سازی خواهد کرد، مزین به متادیتای Pipe@ نیز می‌باشد. متادیتای Pipe@ هنگام تزئین کلاس، یک نام را دریافت می‌کند. این نام قرار است به عنوان نام نهایی Pipe برای اعمال بر روی Template expressions مورد استفاده قرار بگیرد.
import { Pipe, PipeTransform } from '@angular/core';

@Pipe({name: 'perNumber'}) export class PerNumberPipe implements PipeTransform {

}


قدم چهارم – پیاده سازی متد transform

به واسطه اعمال اینترفیس PipeTransform، این کلاس باید متد transform را پیاده سازی کند. این متد در پارامتر اول خود، عبارت ورودی را که قرار است Pipe بر روی آن اعمال شود، دریافت می‌کند و در ادامه تعداد دلخواهی پارامتر ورودی Pipe را که می‌خواهد، می‌تواند دریافت کند.
import { Pipe, PipeTransform } from '@angular/core';
@Pipe({name: 'perNumber'})
export class PerNumberPipe implements PipeTransform {
    transform(value: any, ...args: any[]): any {

    }
}

نکته ۱: نام انتخابی برای Pipe در آذین‌گر Pipe@ بایستی یک شناسه معتبر در JavaScript باشد.
نکته ۲: متد transform برای Pipe اجباری است و حتما بایستی پیاده سازی شود. اینترفیس PipeTransform این متد را برای کلاس اجباری می‌کند؛ هرچند استفاده از این اینترفیس برای کلاس Pipe کاملا اختیاری است.


قدم آخر – نوشتن کد تبدیل اعداد

Pipe مورد نظر ما قرار است یک رشته عددی را از ورودی دریافت کند و تمامی اعداد لاتین آن را به فارسی تبدیل کند. همچنین این Pipe هیچگونه پارامتری را دریافت نمی‌کند. کد زیر نحوه پیاده سازی متد transform را نمایش می‌دهد.
import { Pipe, PipeTransform } from '@angular/core';
@Pipe({name: 'perNumber'}) export class PerNumberPipe implements PipeTransform {
    transform(input: string): string{
        if (input == undefined) return '';
        var str = input.toString().trim();
        if (str === "") return "";
        str = str.replace(/0/g, '۰');
        str = str.replace(/1/g, '۱');
        str = str.replace(/2/g, '۲');
        str = str.replace(/3/g, '۳');
        str = str.replace(/4/g, '۴');
        str = str.replace(/5/g, '۵');
        str = str.replace(/6/g, '۶');
        str = str.replace(/7/g, '۷');
        str = str.replace(/8/g, '۸');
        str = str.replace(/9/g, '۹');
        return str;
    }
}


نحوه معرفی Pipe سفارشی به برنامه

حالا جهت استفاده از Pipe سفارشی در کامپوننت‌های خود کافی است آنرا یکبار در قسمت declarations در AppModule خود  تعریف کنید.
import { PerNumberPipe } from './pipes/per-number.pipe.ts'
...

declarations: [PerNumberPipe]


نحوه استفاده از Pipeهای سفارشی 

نحوه استفاده از Pipeهای سفارشی، دقیقا مشابه Pipeهای از قبل ساخته شده Angular می‌باشد.
<h3>{{'12345679' | perNumber}}</h3>
 

یکسری از Pipeهای مربوط به زبان فارسی در گیت‌هاب بنده پیاده سازی شده است که نیازمند همکاری دوستان است. لطفا جهت همکاری برای ساخت یک ابزار جامع برای زبان فارسی در Angular به این لینک مراجعه کنید.
 
Pipeها و تشخیص تغییرات

Angular برای اعمال Pipe بر روی Template expressions بایستی تمامی رخدادهای برنامه را تحت نظر قرار داده و با مشاهده هر تغییری بر روی عبارت ورودی Pipe، فراخوانی Pipe را آغاز کند. از جمله این رخدادها می‌توان به رخداد mouse move، timer tick، server response و فشرده شدن کلیدهای ماوس و یا کیبورد اشاره کرد. واضح است که بررسی تغییرات عبارت در این همه رخداد می‌تواند مخرب باشد و بر روی کارآئی (Performance) تاثیر منفی خواهد گذاشت. اما Angular برای حل این مشکل و همچنین هنگام مشاهده سریع تغییرات هنگام استفاده از Pipeها، الگوریتم‌های سریع و ساده‌ای در نظر گرفته است.


در قسمت بعد با انواع Pipeها در Angular و همچنین نحوه پیاده سازی آنها، آشنا خواهیم شد. 
مطالب
توسعه اپلیکیشن‌های Node.js در ویژوال استودیو
آشنایی با Node.js

Node.js یک پلت‌فرم جاوا اسکریپتی سمت سرور است که ابتدا توسط Ryan Dahl در سال 2009 معرفی گردید. از Node.js جهت ساخت اپلیکیشن‌های مقیاس‌پذیر تحت شبکه و با زبان برنامه‌نویسی جاوا اسکریپت در سمت سرور استفاده می‌شود. Node.js در پشت صحنه از ران‌تایم V8 استفاده می‌کند؛ یعنی همان ران‌تایمی که درون مرورگر کروم استفاده شده است. Node.js در واقع یک wrapper برای این موتور V8 است؛ جهت ارائه‌ی قابلیت‌های بیشتری برای ایجاد برنامه‌های تحت شبکه. یکی از مزایای Node.js سریع بودن آن است. دلیل آن نیز این است که به صورت کامل توسط کدهای C تهیه شده است (البته می‌توانید در این آدرس benchmark مربوط به ASP.NET Core 1.0 و مقایسه‌ی آن با دیگر پلت‌فرم‌ها را نیز بررسی کنید).

چه نوع اپلیکیشن‌های را می‌توان با Node.js توسعه داد؟

  • سرور WebSocket جهت توسعه‌ی اپلیکیشن‌های بلادرنگ
  • فایل آپلودر سریع در سمت کلاینت
  • Ad Server
  • و ...
لازم به ذکر است، Node.js یک فریم‌ورک تحت وب نیست و همچنین قرار نیست یک جایگزین برای دیگر فریم‌ورک‌ها مانند ASP.NET MVC و... باشد. در حالت کلی هدف آن انجام یک‌سری اعمال سطح پائین شبکه‌ایی است. البته کتابخانه‌هایی برفراز Node.js نوشته شده‌اند که آن را تبدیل به یک وب‌فریم‌ورک خواهند کرد (+).
قبل از شروع به کار با Node.js، باید تفاوت blocking code و non-blocking code را بدانید. فرض کنید قرار است محتویات یک فایل را در خروجی نمایش دهیم. در حالت اول یعنی blocking code، باید ابتدا فایل را از فایل سیستم بخوانیم و آن را به یک متغیر انتساب دهیم و در نهایت محتویات متغیر را در خروجی چاپ کنیم. در این‌حالت تا زمانیکه فایل از فایل سیستم خوانده نشود، نمی‌توان محتویات آن را در خروجی نمایش داد. اما در حالت non-blocking فایل را از فایل سیستم می‌خوانیم و هر زمانیکه عملیات خواندن فایل به اتمام رسید می‌توانیم محتویات فایل را در خروجی نمایش دهیم. یعنی برخلاف حالت قبل، در این روش بلاک شدن کد به ازای عملیات زمانبر را نخواهیم داشت. در این روش عبارت هر زمانیکه عملیات خواندن فایل به اتمام رسید یک callback تلقی می‌شود. یعنی تا وقتیکه فایل از فایل سیستم خوانده شود، به دیگر عملیات رسیدگی خواهیم کرد و به محض اتمام خوانده شدن فایل، عملیات نمایش در خروجی را فراخوانی خواهیم کرد. در نتیجه برای حالت blocking این چنین کدی را خواهیم داشت:
var contents = fs.readFileSync('filePath');
console.log(content);
console.log('Doing something else');
همچنین برای حالت non-blocking نیز این چنین کدی را خواهیم داشت:
fs.readFile('filePath', function (err, contents) {
   console.log(contents);
});
console.log('Doing something else');

برای شروع به کار با Node.js می‌توانید با مراجعه به وب‌سایت رسمی آن، آن‌را دانلود و بر روی سیستم خود نصب کنید. بعد از نصب Node می‌توانیم از طریق command line وارد shell آن شوید و دستورات جاوا اسکریپتی خود را اجرا نمائید:


احتمالاً به این نوع استفاده‌ی از Node.js که به REPL معروف است، نیازی نداشته باشید. در واقع هدف بررسی نصب بودن ران‌تایم بر روی سیستم است. با استفاده از فرمان node نیز می‌توان یک فایل جاوا اسکریپتی را اجرا کرد. برای اینکار یک فایل با نام test.js را با محتویات زیر درون VS Code ایجاد کنید:



سپس دستور node test.js را وارد کنید:



همانطور که مشاهده می‌کنید نتیجه‌ی فایل عنوان شده، در خروجی نمایش داده شده است. در حالت کلی تمام کاری که نود انجام می‌دهد، ارائه یک Execution engine برای جاوا اسکریپت می‌باشد. 


استفاده از Node.js در ویژوال استودیو


برای کار با Node.js درون ویژوال استودیو باید ابتدا افزونه‌ی Node.js Tools را برای ویژوال استودیو نصب کنید. بعد از نصب این افزونه‌، تمپلیت Node.js در زمان ایجاد یک پروژه برای شما نمایش داده خواهد شد:

 


برای شروع، تمپلیت Blank Node.js Console Application را انتخاب کرده و بر روی OK کلیک کنید. با اینکار یک پروژه با ساختار زیر برایمان ایجاد خواهد شد: 



همانطور که ملاحظه می‌کنید، یک فایل با نام app.js درون تمپلیت ایجاد شده، موجود است. app.js در واقع نقطه‌ی شروع برنامه‌‌مان خواهد بود. همچنین دو فایل دیگر نیز با نام‌های README.md، جهت افزودن توضیحات و یک فایل با نام package.json، جهت مدیریت وابستگی‌های برنامه به پروژه اضافه شده‌اند. اکنون می‌توانیم شروع به توسعه‌ی برنامه‌ی خود درون ویژوال استودیو کنیم. همچنین می‌توانیم از قابلیت‌های debugging ویژوال استودیو نیز بهره ببریم: 



اگر مسیر پروژه‌ی ایجاد شده‌ی فوق را درون windows explorer باز کنید خواهید دید که ساختار آن شبیه به یک پروژه‌ی Node.js می‌باشد. با این تفاوت که دو آیتم دیگر همانند دیگر پروژه‌های ویژوال استودیو نیز به آن اضافه شده است که طبیعتاً می‌توانید در حین کار با سورس کنترل، از انتشار آنها صرفنظر کنید.



لازم به ذکر است پروژه‌ی ایجاد شده‌ی فوق را نیز می‌توانید همانند حالت عادی، از طریق command line و همانند پروژه‌های Node.js اجرا کنید: 

node app.js


در واقع از ویژوال استدیو می‌توانیم به عنوان یک ابزار برای دیباگ پروژه‌های Node.js استفاده کنیم. لازم به ذکر است، Visual Studio Code نیز امکان دیباگ اپلیکیشن‌های Node.js را در اختیارمان قرار می‌دهد. در نتیجه در مواقعیکه نسخه‌ی کامل ویژوال استودیو در دسترس نیست نیز می‌توانیم از VS Code برای دیباگ برنامه‌هایمان استفاده کنیم: