مطالب
گوش دادن به تغییرات تم ویندوز 10 بدون نیاز به WinRT در سی شارپ
امروز میخواستم برای یکی از پروژه‌هایم، قابلیتی را پیاده سازی کنم که هماهنگ با تم ویندوز، تم برنامه را عوض کند (تیره/روشن). به این منظور که وقتی تم ویندوز Dark می‌شد، تم برنامه‌ی من هم Dark بشود و برعکس. ساده‌ترین کار این بود که از کدهای WinRT که توسط بسته‌ی نیوگت SDK Contract ارائه میشود استفاده کرد. در این صورت کافیست فقط از کلاس ThemeManager استفاده کنیم و بدون کوچکترین خونریزی، برنامه را به این ویژگی مجهز کنیم😁 اما خب، هرچیزی هزینه‌ی خودش را دارد و من به شخصه علاقه‌ای به استفاده از 25 مگابایت، فقط برای شناسایی وضعیت تم ویندوز را ندارم! پس خودم دست به کار شدم تا یک Listener برای این منظور بنویسم.
در دات نت یکسری رخ‌داد وجود دارند که مربوط به سیستم عامل میشوند و از کلاس SystemEvents قابل دسترسی هستند. در اینجا ایونتی داریم به اسم UserPreferenceChanged که شامل مواردی میشود که کاربر، تنظیمات ویندوز را تغییر می‌دهد. هر تغییری که در تنظیمات ویندوز اعمال بشود، درون یکی از Category‌ها صدا زده میشود. پس اگر ما این ایونت را رجیستر کنیم، هر موقع تغییری در تنظیمات ویندوز اعمال بشود، برنامه‌ی ما نیز متوجه میشود.
برای این منظور یک کلاس را ایجاد می‌کنیم و در متد سازنده‌ی آن، این رخ‌داد را ثبت میکنیم:
pubic class ThemeHelper
{
    public ThemeHelper()
    {
        SystemEvents.UserPreferenceChanged += SystemEvents_UserPreferenceChanged;
    }

    private void SystemEvents_UserPreferenceChanged(object sender, UserPreferenceChangedEventArgs e)
    {
        switch (e.Category)
        {
            case UserPreferenceCategory.Accessibility:
                break;
            case UserPreferenceCategory.Color:
                break;
            case UserPreferenceCategory.Desktop:
                break;
            case UserPreferenceCategory.General:
                break;
            case UserPreferenceCategory.Icon:
                break;
            case UserPreferenceCategory.Keyboard:
                break;
            case UserPreferenceCategory.Menu:
                break;
            case UserPreferenceCategory.Mouse:
                break;
            case UserPreferenceCategory.Policy:
                break;
            case UserPreferenceCategory.Power:
                break;
            case UserPreferenceCategory.Screensaver:
                break;
            case UserPreferenceCategory.Window:
                break;
            case UserPreferenceCategory.Locale:
                break;
            case UserPreferenceCategory.VisualStyle:
                break;
        }
    }
}
 همینطور که می‌بینید، این دسته بندی شامل موارد مختلفی میشود که به بخش‌های مختلف تنظیمات ویندوز مربوط است. تنظیمات مربوط به تم، درون General صدا زده میشود. پس کدهای ما قرار است وارد این قسمت بشود. متاسفانه این رخ‌داد اطلاعات کاملتری را به ما نمی‌دهد و فقط اطلاع می‌دهد که تغییری رخ داده (همینطور که قبلا گفتم، هرچیزی هزینه‌ای دارد). پس ما باید مشخصات تم فعلی را دریافت کنیم؛ اما از کجا؟ معلوم است رجیستری! همه چیز در رجیستری ثبت میشود و به‌راحتی قابل دسترسی هست. پس یک متد می‌نویسیم که کلید رجیستری مربوطه را بخواند و آن را بصورت یک مدل (Light یا Dark) برگرداند:   
    private const string RegistryKeyPathTheme = @"Software\Microsoft\Windows\CurrentVersion\Themes\Personalize";
    private const string RegSysMode = "SystemUsesLightTheme";

    public static UITheme GetWindowsTheme()
    {
        return GetThemeFromRegistry(RegSysMode);
    }

    private static UITheme GetThemeFromRegistry(string registryKey)
    {
        using var key = Registry.CurrentUser.OpenSubKey(RegistryKeyPathTheme);
        var themeValue = key?.GetValue(registryKey) as int?;
        return themeValue != 0 ? UITheme.Light : UITheme.Dark;
    }
    
    public enum UITheme
    {
        Light,
        Dark
    }
حالا ما نیاز به یک رخ‌داد داریم که کاربر بتواند در برنامه‌ی خودش آن‌را ثبت کند و نیازی به پیاده سازی این کدها نداشته باشد. پس یک EventHandler را به اسم WindowsThemeChanged ایجاد میکنیم: 
    public event EventHandler<FunctionEventArgs<UIWindowTheme>> WindowsThemeChanged;
    
    protected virtual void OnWindowsThemeChanged(UIWindowTheme theme)
    {
        EventHandler<FunctionEventArgs<UIWindowTheme>> handler = WindowsThemeChanged;
        handler?.Invoke(this, new FunctionEventArgs<UIWindowTheme>(theme));
    }
من میخواهم که کاربر، مقدار تم فعلی و رنگ Accent فعلی را نیز بتواند از طریق این رخ‌داد، دریافت کند. پس ما باید یک EventArgs را ایجاد کنیم که پراپرتی‌های دلخواهی را داشته باشد. برای همین کلاس FunctionEventArgs را ایجاد میکنیم:
public class FunctionEventArgs<T> : RoutedEventArgs
{
    public FunctionEventArgs(T theme)
    {
        Theme = theme;
    }
    public FunctionEventArgs(RoutedEvent routedEvent, object source) : base(routedEvent, source) { }
    public T Theme { get; set; }
}
این کلاس از RoutedEventArgs ارث بری کرده و بصورت جنریک پیاده سازی شده‌است. به این معنا که ما میتوانیم هر نوع دلخواهی را که خواستیم، به عنوان arg استفاده کنیم. اگر دقت کنید من یک مدل دلخواه را به عنوان arg مشخص کرده‌ام:
FunctionEventArgs<UIWindowTheme>
میتوانستیم از همان UITheme هم استفاده کنیم؛ ولی نمی‌توانستیم مقدار Accent را به کاربر برگردانیم. برای همین، مدلی را به اسم UIWindowTheme ایجاد میکنیم:
public class UIWindowTheme
{
    public Brush AccentBrush { get; set; }
    public UITheme CurrentTheme { get; set; }
}
کار تمام است. حالا باید کدهای داخل متد SystemEvents_UserPreferenceChanged را بنویسیم (دقت کنید که کد، باید داخل بخش General نوشته شود):
case UserPreferenceCategory.General:
   var changedTheme = new UIWindowTheme()
   {
         AccentBrush = SystemParameters.WindowGlassBrush,
         CurrentTheme = GetWindowsTheme()
   };
   OnWindowsThemeChanged(changedTheme);
break;
یک مدل را ایجاد کرده و مقدار AccentBrush را برابر با WindowGlassBrush قرار می‌دهیم. این پراپرتی هم مانند ایونتی که اول معرفی کردیم، مربوط به سیستم عامل بوده و رنگ فعلی Accent را بر می‌گرداند. برای مقدار CurrentTheme نیز متدی را که بالاتر برای دریافت تم فعلی از رجیستری نوشتیم، صدا می‌زنیم و در پایان این مدل را به ایونت، پاس می‌دهیم. در پایان می‌توانیم به این صورت ایونت خود را پیاده سازی کنیم:
    ThemeHelper tm = new ThemeHelper();
    tm.WindowsThemeChanged +=OnWindowsThemeChanged;

    private void OnWindowsThemeChanged(object? sender, FunctionEventArgs<RegistryThemeHelper.UIWindowTheme> e)
    {
        rec.Fill = e.Theme.AccentBrush;
        if (e.Theme.CurrentTheme == ThemeHelper.UITheme.Light)
        {
            Background = Brushes.White;
        }
        else
        {
            Background = Brushes.Black;
        }
    }

 

  
مطالب
Globalization در ASP.NET MVC
اگر بازار هدف یک محصول شامل چندین کشور، منطقه یا زبان مختلف باشد، طراحی و پیاده سازی آن برای پشتیبانی از ویژگی‌های چندزبانه یک فاکتور مهم به حساب می‌آید. یکی از بهترین روشهای پیاده سازی این ویژگی در دات نت استفاده از فایلهای Resource است. درواقع هدف اصلی استفاده از فایلهای Resource نیز Globalization است. Globalization برابر است با Internationalization + Localization که به اختصار به آن g11n میگویند. در تعریف، Internationalization (یا به اختصار i18n) به فرایند طراحی یک محصول برای پشتیبانی از فرهنگ(culture)‌ها و زبانهای مختلف و Localization (یا L10n) یا بومی‌سازی به شخصی‌سازی یک برنامه برای یک فرهنگ یا زبان خاص گفته میشود. (اطلاعات بیشتر در اینجا).
استفاده از این فایلها محدود به پیاده سازی ویژگی چندزبانه نیست. شما میتوانید از این فایلها برای نگهداری تمام رشته‌های موردنیاز خود استفاده کنید. نکته دیگری که باید بدان اشاره کرد این است که تقرببا تمامی منابع مورد استفاده در یک محصول را میتوان درون این فایلها ذخیره کرد. این منابع در حالت کلی شامل موارد زیر است:
- انواع رشته‌های مورد استفاده در برنامه چون لیبل‌ها و پیغام‌ها و یا مسیرها (مثلا نشانی تصاویر یا نام کنترلرها و اکشنها) و یا حتی برخی تنظیمات ویژه برنامه (که نمیخواهیم براحتی قابل نمایش یا تغییر باشد و یا اینکه بخواهیم با تغییر زبان تغییر کنند مثل direction و امثال آن)
- تصاویر و آیکونها و یا فایلهای صوتی و انواع دیگر فایل ها
- و ...
 نحوه بهره برداری از فایلهای Resource در دات نت، پیاده سازی نسبتا آسانی را در اختیار برنامه نویس قرار میدهد. برای استفاده از این فایلها نیز روشهای متنوعی وجود دارد که در مطلب جاری به چگونگی استفاده از آنها در پروژه‌های ASP.NET MVC پرداخته میشود.

Globalization در دات نت
فرمت نام یک culture دات نت (که در کلاس CultureInfo پیاده شده است) بر اساس استاندارد RFC 4646 (^ و ^) است. (در اینجا اطلاعاتی راجع به RFC یا Request for Comments آورده شده است). در این استاندارد نام یک فرهنگ (کالچر) ترکیبی از نام زبان به همراه نام کشور یا منطقه مربوطه است. نام زبان برپایه استاندارد ISO 639 که یک عبارت دوحرفی با حروف کوچک برای معرفی زبان است مثل fa برای فارسی و en برای انگلیسی و نام کشور یا منطقه نیز برپایه استاندارد ISO 3166 که یه عبارت دوحرفی با حروف بزرگ برای معرفی یک کشور یا یک منطقه است مثل IR برای ایران یا US برای آمریکاست. برای نمونه میتوان به fa-IR برای زبان فارسی کشور ایران و یا en-US برای زبان انگلیسی آمریکایی اشاره کرد. البته در این روش نامگذاری یکی دو مورد استثنا هم وجود دارد (اطلاعات کامل کلیه زبانها: National Language Support (NLS) API Reference). یک فرهنگ خنثی (Neutral Culture) نیز تنها با استفاده از دو حرف نام زبان و بدون نام کشور یا منطقه معرفی میشود. مثل fa برای فارسی یا de برای آلمانی. در این بخش نیز دو استثنا وجود دارد (^).
در دات نت دو نوع culture وجود دارد: Culture و UICulture. هر دوی این مقادیر در هر Thread مقداری منحصربه فرد دارند. مقدار Culture بر روی توابع وابسته به فرهنگ (مثل فرمت رشته‌های تاریخ و اعداد و پول) تاثیر میگذارد. اما مقدار UICulture تعیین میکند که سیستم مدیریت منابع دات نت (Resource Manager) از کدام فایل Resource برای بارگذاری داده‌ها استفاده کند. درواقع در دات نت با استفاده از پراپرتی‌های موجود در کلاس استاتیک Thread برای ثرد جاری (که عبارتند از CurrentCulture و CurrentUICulture) برای فرمت کردن و یا انتخاب Resource مناسب تصمیم گیری میشود. برای تعیین کالچر جاری به صورت دستی میتوان بصورت زیر عمل کرد:
Thread.CurrentThread.CurrentUICulture = new CultureInfo("fa-IR");
Thread.CurrentThread.CurrentUICulture = CultureInfo.CreateSpecificCulture("fa-IR");
دراینجا باید اشاره کنم که کار انتخاب Resource مناسب با توجه به کالچر ثرد جاری توسط ResourceProviderFactory پیشفرض دات نت انجام میشود. در مطالب بعدی به نحوه تعریف یک پرووایدر شخصی سازی شده هم خواهم پرداخت.

پشتیبانی از زبانهای مختلف در MVC
برای استفاده از ویژگی چندزبانه در MVC دو روش کلی وجود دارد.
1. استفاده از فایلهای Resource برای تمامی رشته‌های موجود
2. استفاده از View‌های مختلف برای هر زبان
البته روش سومی هم که از ترکیب این دو روش استفاده میکند نیز وجود دارد. انتخاب روش مناسب کمی به سلیقه‌ها و عادات برنامه نویسی بستگی دارد. اگر فکر میکنید که استفاده از ویوهای مختلف به دلیل جداسازی مفاهیم درگیر در کالچرها (مثل جانمایی اجزای مختلف ویوها یا بحث Direction) باعث مدیریت بهتر و کاهش هزینه‌های پشتیبانی میشود بهتر است از روش دوم یا ترکیبی از این دو روش استفاده کنید. خودم به شخصه سعی میکنم از روش اول استفاده کنم. چون معتقدم استفاده از ویوهای مختلف باعث افزایش بیش از اندازه حجم کار میشود. اما در برخی موارد استفاده از روش دوم یا ترکیبی از دو روش میتواند بهتر باشد.

تولید فایلهای Resource
بهترین مکان برای نگهداری فایلهای Resource در یک پروژه جداگانه است. در پروژه‌های از نوع وب‌سایت پوشه‌هایی با نام App_GlobalResources یا App_LocalResources وجود دارد که میتوان از آنها برای نگهداری و مدیریت این نوع فایلها استفاده کرد. اما همانطور که در اینجا توضیح داده شده است این روش مناسب نیست. بنابراین ابتدا یک پروژه مخصوص نگهداری فایلهای Resource ایجاد کنید و سپس اقدام به تهیه این فایلها نمایید. سعی کنید که عنوان این پروژه به صورت زیر باشد. برای کسب اطلاعات بیشتر درباره نحوه نامگذاری اشیای مختلف در دات نت به این مطلب رجوع کنید.
<SolutionName>.Resources
برای افزودن فایلهای Resource به این پروژه ابتدا برای انتخاب زبان پیش فرض محصول خود تصمیم بگیرید. پیشنهاد میکنم که از زبان انگلیسی (en-US) برای اینکار استفاده کنید. ابتدا یک فایل Resource (با پسوند resx.) مثلا با نام Texts.resx به این پروژه اضافه کنید. با افزودن این فایل به پروژه، ویژوال استودیو به صورت خودکار یک فایل cs. حاوی کلاس متناظر با این فایل را به پروژه اضافه میکند. این کار توسط ابزار توکاری به نام ResXFileCodeGenerator انجام میشود. اگر به پراپرتی‌های این فایل resx. رجوع کنید میتوانید این عنوان را در پراپرتی Custom Tool ببینید. البته ابزار دیگری برای تولید این کلاسها نیز وجود دارد. این ابزارهای توکار برای سطوح دسترسی مخنلف استفاده میشوند. ابزار پیش فرض در ویژوال استودیو یعنی همان ResXFileCodeGenerator، این کلاسها را با دسترسی internal تولید میکند که مناسب کار ما نیست. ابزار دیگری که برای اینکار درون ویژوال استودیو وجود دارد PublicResXFileCodeGenerator است و همانطور که از نامش پیداست از سطح دسترسی public استفاده میکند. برای تغییر این ابزار کافی است تا عنوان آن را دقیقا در پراپرتی Custom Tool تایپ کنید.

نکته: درباره پراپرتی مهم Build Action این فایلها در مطالب بعدی بیشتر بحث میشود.
برای تعیین سطح دسترسی Resource موردنظر به روشی دیگر، میتوانید فایل Resource را باز کرده و Access Modifier آن را به Public تغییر دهید.

سپس برای پشتیبانی از زبانی دیگر، یک فایل دیگر Resource به پروژه اضافه کنید. نام این فایل باید همنام فایل اصلی به همراه نام کالچر موردنظر باشد. مثلا برای زبان فارسی عنوان فایل باید Texts.fa-IR.resx یا به صورت ساده‌تر برای کالچر خنثی (بدون نام کشور) Texts.fa.resx باشد. دقت کنید اگر نام فایل را در همان پنجره افزودن فایل وارد کنید ویژوال استودیو این همنامی را به صورت هوشمند تشخیص داده و تغییراتی را در پراپرتی‌های پیش فرض فایل Resource ایجاد میکند.
نکته: این هوشمندی مرتبه نسبتا بالایی دارد. بدین صورت که تنها درصورتیکه عبارت بعد از نام فایل اصلی Resource (رشته بعد از نقطه مثلا fa در اینجا) متعلق به یک کالچر معتبر باشد این تغییرات اعمال خواهد شد.
مهمترین این تغییرات این است که ابزاری را برای پراپرتی Custom Tool این فایلها انتخاب نمیکند! اگر به پراپرتی فایل Texts.fa.resx مراجعه کنید این مورد کاملا مشخص است. در نتیجه دیگر فایل cs. حاوی کلاسی جداگانه برای این فایل ساخته نمیشود. همچنین اگر فایل Resource جدید را باز کنید میبنید که برای Access Modifier آن گزینه No Code Generation انتخاب شده است.
در ادامه شروع به افزودن عناوین موردنظر در این دو فایل کنید. در اولی (بدون نام زبان) رشته‌های مربوط به زبان انگلیسی و در دومی رشته‌های مربوط به زبان فارسی را وارد کنید. سپس در هرجایی که یک لیبل یا یک رشته برای نمایش وجود دارد از این کلیدهای Resource استفاده کنید مثل:
<SolutionName>.Resources.Texts.Save
<SolutionName>.Resources.Texts.Cancel

استفاده از Resource در ویومدل ها
دو خاصیت معروفی که در ویومدلها استفاده میشوند عبارتند از: DisplayName و Required. پشتیبانی از کلیدهای Resource به صورت توکار در خاصیت Required وجود دارد. برای استفاده از آنها باید به صورت زیر عمل کرد:
[Required(ErrorMessageResourceName = "ResourceKeyName", ErrorMessageResourceType = typeof(<SolutionName>.Resources.<ResourceClassName>))]
در کد بالا باید از نام فایل Resource اصلی (فایل اول که بدون نام کالچر بوده و به عنوان منبع پیشفرض به همراه یک فایل cs. حاوی کلاس مربوطه نیز هست) برای معرفی ErrorMessageResourceType استفاده کرد. چون ابزار توکار ویژوال استودیو از نام این فایل برای تولید کلاس مربوطه استفاده میکند.
متاسفانه خاصیت DisplayName که در فضای نام System.ComponentModel (در فایل System.dll) قرار دارد قابلیت استفاده از کلیدهای Resource را به صورت توکار ندارد. در دات نت 4 خاصیت دیگری در فضای نام System.ComponentModel.DataAnnotations به نام Display (در فایل System.ComponentModel.DataAnnotations.dll) وجود دارد که این امکان را به صورت توکار دارد. اما قابلیت استفاده از این خاصیت تنها در MVC 3 وجود دارد. برای نسخه‌های قدیمیتر MVC امکان استفاده از این خاصیت حتی اگر نسخه فریمورک هدف 4 باشد وجود ندارد، چون هسته این نسخه‌های قدیمی امکان استفاده از ویژگی‌های جدید فریمورک با نسخه بالاتر را ندارد. برای رفع این مشکل میتوان کلاس خاصیت DisplayName را برای استفاده از خاصیت Display به صورت زیر توسعه داد:
public class LocalizationDisplayNameAttribute : DisplayNameAttribute
  {
    private readonly DisplayAttribute _display;
    public LocalizationDisplayNameAttribute(string resourceName, Type resourceType)
    {
      _display = new DisplayAttribute { ResourceType = resourceType, Name = resourceName };
    }
    public override string DisplayName
    {
      get
      {
        try
        {
          return _display.GetName();
        }
        catch (Exception)
        {
          return _display.Name;
        }
      }
    }
  }
در این کلاس با ترکیب دو خاصیت نامبرده امکان استفاده از کلیدهای Resource فراهم شده است. در پیاده سازی این کلاس فرض شده است که نسخه فریمورک هدف حداقل برابر 4 است. اگر از نسخه‌های پایین‌تر استفاده میکنید در پیاده سازی این کلاس باید کاملا به صورت دستی کلید موردنظر را از Resource معرفی شده بدست آورید. مثلا به صورت زیر:
public class LocalizationDisplayNameAttribute : DisplayNameAttribute
{
    private readonly PropertyInfo nameProperty;
    public LocalizationDisplayNameAttribute(string displayNameKey, Type resourceType = null)
        : base(displayNameKey)
    {
        if (resourceType != null)
            nameProperty = resourceType.GetProperty(base.DisplayName, BindingFlags.Static | BindingFlags.Public);
    }
    public override string DisplayName
    {
        get
        {
            if (nameProperty == null) base.DisplayName;
            return (string)nameProperty.GetValue(nameProperty.DeclaringType, null);
        }
    }
}
برای استفاده از این خاصیت جدید میتوان به صورت زیر عمل کرد:
[LocalizationDisplayName("ResourceKeyName", typeof(<SolutionName>.Resources.<ResourceClassName>))]
البته بیشتر خواص متداول در ویومدلها از ویژگی موردبحث پشتیبانی میکنند.
نکته: به کار گیری این روش ممکن است در پروژه‌های بزرگ کمی گیج کننده و دردسرساز بوده و باعث پیچیدگی بی‌مورد کد و نیز افزایش بیش از حد حجم کدنویسی شود. در مقاله آقای فیل هک (Model Metadata and Validation Localization using Conventions) روش بهتر و تمیزتری برای مدیریت پیامهای این خاصیت‌ها آورده شده است.

پشتیبانی از ویژگی چند زبانه
مرحله بعدی برای چندزبانه کردن پروژه‌های MVC تغییراتی است که برای مدیریت Culture جاری برنامه باید پیاده شوند. برای اینکار باید خاصیت CurrentUICulture در ثرد جاری کنترل و مدیریت شود. یکی از مکانهایی که برای نگهداری زبان جاری استفاده میشود کوکی است. معمولا برای اینکار از کوکی‌های دارای تاریخ انقضای طولانی استفاده میشود. میتوان از تنظیمات موجود در فایل کانفیگ برای ذخیره زبان پیش فرض سیستم نیز استفاه کرد.
روشی که معمولا برای مدیریت زبان جاری میتوان از آن استفاده کرد پیاده سازی یک کلاس پایه برای تمام کنترلرها است. کد زیر راه حل نهایی را نشان میدهد:
public class BaseController : Controller
  {
    private const string LanguageCookieName = "MyLanguageCookieName";
    protected override void ExecuteCore()
    {
      var cookie = HttpContext.Request.Cookies[LanguageCookieName];
      string lang;
      if (cookie != null)
      {
        lang = cookie.Value;
      }
      else
      {
        lang = ConfigurationManager.AppSettings["DefaultCulture"] ?? "fa-IR";
        var httpCookie = new HttpCookie(LanguageCookieName, lang) { Expires = DateTime.Now.AddYears(1) };
        HttpContext.Response.SetCookie(httpCookie);
      }
      Thread.CurrentThread.CurrentUICulture = CultureInfo.CreateSpecificCulture(lang);
      base.ExecuteCore();
    }
  }
راه حل دیگر استفاده از یک ActionFilter است که نحوه پیاده سازی یک نمونه از آن در زیر آورده شده است:
public class LocalizationActionFilterAttribute : ActionFilterAttribute
  {
    private const string LanguageCookieName = "MyLanguageCookieName";
    public override void OnActionExecuting(ActionExecutingContext filterContext)
    {
      var cookie = filterContext.HttpContext.Request.Cookies[LanguageCookieName];
      string lang;
      if (cookie != null)
      {
        lang = cookie.Value;
      }
      else
      {
        lang = ConfigurationManager.AppSettings["DefaultCulture"] ?? "fa-IR";
        var httpCookie = new HttpCookie(LanguageCookieName, lang) { Expires = DateTime.Now.AddYears(1) };
        filterContext.HttpContext.Response.SetCookie(httpCookie);
      }
      Thread.CurrentThread.CurrentUICulture = CultureInfo.CreateSpecificCulture(lang);
      base.OnActionExecuting(filterContext);
    }
  }
نکته مهم: تعیین زبان جاری (یعنی همان مقداردهی پراپرتی CurrentCulture ثرد جاری) در یک اکشن فیلتر بدرستی عمل نمیکند. برای بررسی بیشتر این مسئله ابتدا به تصویر زیر که ترتیب رخ‌دادن رویدادهای مهم در ASP.NET MVC را نشان میدهد دقت کنید:

همانطور که در تصویر فوق مشاهده میکنید رویداد OnActionExecuting که در یک اکشن فیلتر به کار میرود بعد از عملیات مدل بایندینگ رخ میدهد. بنابراین قبل از تعیین کالچر جاری، عملیات validation و یافتن متن خطاها از فایلهای Resource انجام میشود که منجر به انتخاب کلیدهای مربوط به کالچر پیشفرض سرور (و نه آنچه که کاربر تنظیم کرده) خواهد شد. بنابراین استفاده از یک اکشن فیلتر برای تعیین کالچر جاری مناسب نیست. راه حل مناسب استفاده از همان کنترلر پایه است، زیرا متد ExecuteCore قبل از تمامی این عملیات صدا زده میشود. بنابرابن همیشه کالچر تنظیم شده توسط کاربر به عنوان مقدار جاری آن در ثرد ثبت میشود.

امکان تعیین/تغییر زبان توسط کاربر
برای تعیین یا تغییر زبان جاری سیستم نیز روشهای گوناگونی وجود دارد. استفاده از زبان تنظیم شده در مرورگر کاربر، استفاده از عنوان زبان در آدرس صفحات درخواستی و یا تعیین زبان توسط کاربر در تنظیمات برنامه/سایت و ذخیره آن در کوکی یا دیتابیس و مواردی از این دست روشهایی است که معمولا برای تعیین زبان جاری از آن استفاده میشود. در کدهای نمونه ای که در بخشهای قبل آورده شده است فرض شده است که زبان جاری سیستم درون یک کوکی ذخیره میشود بنابراین برای استفاده از این روش میتوان از قطعه کدی مشابه زیر (مثلا در فایل Layout.cshtml_) برای تعیین و تغییر زبان استفاه کرد:
<select id="langs" onchange="languageChanged()">
  <option value="fa-IR">فارسی</option>
  <option value="en-US">انگلیسی</option>
</select>
<script type="text/javascript">
  function languageChanged() {
    setCookie("MyLanguageCookieName", $('#langs').val(), 365);
    window.location.reload();
  }
  document.ready = function () {
    $('#langs').val(getCookie("MyLanguageCookieName"));
  };
  function setCookie(name, value, exdays, path) {
    var exdate = new Date();
    exdate.setDate(exdate.getDate() + exdays);
    var newValue = escape(value) + ((exdays == null) ? "" : "; expires=" + exdate.toUTCString()) + ((path == null) ? "" : "; path=" + path) ;
    document.cookie = name + "=" + newValue;
  }
  function getCookie(name) {
    var i, x, y, cookies = document.cookie.split(";");
    for (i = 0; i < cookies.length; i++) {
      x = cookies[i].substr(0, cookies[i].indexOf("="));
      y = cookies[i].substr(cookies[i].indexOf("=") + 1);
      x = x.replace(/^\s+|\s+$/g, "");
      if (x == name) {
        return unescape(y);
      }
    }
  }
</script> 
متدهای setCookie و getCookie جاوا اسکریپتی در کد بالا از اینجا گرفته شده اند البته پس از کمی تغییر.
نکته: مطلب Cookieها بحثی نسبتا مفصل است که در جای خودش باید به صورت کامل آورده شود. اما در اینجا تنها به همین نکته اشاره کنم که عدم توجه به پراپرتی path کوکی‌ها در این مورد خاص برای خود من بسیار گیج‌کننده و دردسرساز بود. 
به عنوان راهی دیگر میتوان به جای روش ساده استفاده از کوکی، تنظیماتی در اختیار کاربر قرار داد تا بتواند زبان تنظیم شده را درون یک فایل یا دیتابیس ذخیره کرد البته با درنظر گرفتن مسائل مربوط به کش کردن این تنظیمات.
راه حل بعدی میتواند استفاده از تنظیمات مرورگر کاربر برای دریافت زبان جاری تنظیم شده است. مرورگرها تنظیمات مربوط به زبان را در قسمت Accept-Languages در HTTP Header درخواست ارسالی به سمت سرور قرار میدهند. بصورت زیر:
GET https://www.dntips.ir HTTP/1.1
...
Accept-Language: fa-IR,en-US;q=0.5
...
این هم تصویر مربوط به Fiddler آن:

نکته: پارامتر q در عبارت مشخص شده در تصویر فوق relative quality factor نام دارد و به نوعی مشخص کننده اولویت زبان مربوطه است. مقدار آن بین 0 و 1 است و مقدار پیش فرض آن 1 است. هرچه مقدار این پارامتر بیشتر باشد زبان مربوطه اولویت بالاتری دارد. مثلا عبارت زیر را درنظر بگیرید:
Accept-Language: fa-IR,fa;q=0.8,en-US;q=0.5,ar-BH;q=0.3
در این حالت اولویت زبان fa-IR برابر 1 و fa برابر 0.8 (fa;q=0.8) است. اولویت دیگر زبانهای تنظیم شده نیز همانطور که نشان داده شده است در مراتب بعدی قرار دارند. در تنظیم نمایش داده شده برای تغییر این تنظیمات در IE میتوان همانند تصویر زیر اقدام کرد:

در تصویر بالا زبان فارسی اولویت بالاتری نسبت به انگلیسی دارد. برای اینکه سیستم g11n دات نت به صورت خودکار از این مقادیر جهت زبان ثرد جاری استفاده کند میتوان از تنظیم زیر در فایل کانفیگ استفاده کرد:
<system.web>
    <globalization enableClientBasedCulture="true" uiCulture="auto" culture="auto"></globalization>
</system.web>
در سمت سرور نیز برای دریافت این مقادیر تنظیم شده در مرورگر کاربر میتوان از کدهای زیر استفاه کرد. مثلا در یک اکشن فیلتر:
var langs = filterContext.HttpContext.Request.UserLanguages;
پراپرتی UserLanguages از کلاس Request حاوی آرایه‌ای از استرینگ است. این آرایه درواقع از Split کردن مقدار Accept-Languages با کاراکتر ',' بدست می‌آید. بنابراین اعضای این آرایه رشته‌ای از نام زبان به همراه پارامتر q مربوطه خواهند بود (مثل "fa;q=0.8").
راه دیگر مدیریت زبانها استفاده از عنوان زبان در مسیر درخواستی صفحات است. مثلا آدرسی شبیه به www.MySite.com/fa/Employees نشان میدهد کاربر درخواست نسخه فارسی از صفحه Employees را دارد. نحوه استفاده از این عناوین و نیز موقعیت فیزیکی این عناوین در مسیر صفحات درخواستی کاملا به سلیقه برنامه نویس و یا کارفرما بستگی دارد. روش کلی بهره برداری از این روش در تمام موارد تقریبا یکسان است.
برای پیاده سازی این روش ابتدا باید یک route جدید در فایل Global.asax.cs اضافه کرد:
routes.MapRoute(
    "Localization", // Route name
    "{lang}/{controller}/{action}/{id}", // URL with parameters
    new { controller = "Home", action = "Index", id = UrlParameter.Optional } // Parameter defaults
);
دقت کنید که این route باید قبل از تمام routeهای دیگر ثبت شود. سپس باید کلاس پایه کنترلر را به صورت زیر پیاده سازی کرد:
public class BaseController : Controller
{
  protected override void ExecuteCore()
  {
    var lang = RouteData.Values["lang"];
    if (lang != null && !string.IsNullOrWhiteSpace(lang.ToString()))
    {
      Thread.CurrentThread.CurrentUICulture = CultureInfo.CreateSpecificCulture(lang.ToString());
    }
    base.ExecuteCore();
  }
}
این کار را در یک اکشن فیلتر هم میتوان انجام داد اما با توجه به توضیحاتی که در قسمت قبل داده شد استفاده از اکشن فیلتر برای تعیین زبان جاری کار مناسبی نیست.
نکته: به دلیل آوردن عنوان زبان در مسیر درخواستها باید کتترل دقیقتری بر کلیه مسیرهای موجود داشت!

استفاده از ویوهای جداگانه برای زبانهای مختلف
برای اینکار ابتدا ساختار مناسبی را برای نگهداری از ویوهای مختلف خود درنظر بگیرید. مثلا میتوانید همانند نامگذاری فایلهای Resource از نام زبان یا کالچر به عنوان بخشی از نام فایلهای ویو استفاده کنید و تمام ویوها را در یک مسیر ذخیره کنید. همانند تصویر زیر:

البته اینکار ممکن است به مدیریت این فایلها را کمی مشکل کند چون به مرور زمان تعداد فایلهای ویو در یک فولدر زیاد خواهد شد. روش دیگری که برای نگهداری این ویوها میتوان به کار برد استفاده از فولدرهای جداگانه با عناوین زبانهای موردنظر است. مانند تصویر زیر:

روش دیگری که برای نگهداری و مدیریت بهتر ویوهای زبانهای مختلف از آن استفاده میشود به شکل زیر است:

استفاه از هرکدام از این روشها کاملا به سلیقه و راحتی مدیریت فایلها برای برنامه نویس بستگی دارد. درهر صورت پس از انتخاب یکی از این روشها باید اپلیکشن خود را طوری تنظیم کنیم که با توجه به زبان جاری سیستم، ویوی مربوطه را جهت نمایش انتخاب کند.
مثلا برای روش اول نامگذاری ویوها میتوان از روش دستکاری متد OnActionExecuted در کلاس پایه کنترلر استفاده کرد:
public class BaseController : Controller
{
  protected override void OnActionExecuted(ActionExecutedContext context)
  {
    var view = context.Result as ViewResultBase;
    if (view == null) return; // not a view
    var viewName = view.ViewName;
    view.ViewName = GetGlobalizationViewName(viewName, context);
    base.OnActionExecuted(context);
  }
  private static string GetGlobalizationViewName(string viewName, ControllerContext context)
  {
    var cultureName = Thread.CurrentThread.CurrentUICulture.Name;
    if (cultureName == "en-US") return viewName; // default culture
    if (string.IsNullOrEmpty(viewName))
      return context.RouteData.Values["action"] + "." + cultureName; // "Index.fa"
    int i;
    if ((i = viewName.IndexOf('.')) > 0) // ex: Index.cshtml
      return viewName.Substring(0, i + 1) + cultureName + viewName.Substring(i); // "Index.fa.cshtml"
    return viewName + "." + cultureName; // "Index" ==> "Index.fa"
  }
}
همانطور که قبلا نیز شرح داده شد، چون متد ExecuteCore قبل از OnActionExecuted صدا زده میشود بنابراین از تنظیم درست مقدار کالچر در ثرد جاری اطمینان داریم.
روش دیگری که برای مدیریت انتخاب ویوهای مناسب استفاده از یک ویوانجین شخصی سازی شده است. مثلا برای روش سوم نامگذاری ویوها میتوان از کد زیر استفاده کرد:
public sealed class RazorGlobalizationViewEngine : RazorViewEngine
  {
    protected override IView CreatePartialView(ControllerContext controllerContext, string partialPath)
    {
      return base.CreatePartialView(controllerContext, GetGlobalizationViewPath(controllerContext, partialPath));
    }
    protected override IView CreateView(ControllerContext controllerContext, string viewPath, string masterPath)
    {
      return base.CreateView(controllerContext, GetGlobalizationViewPath(controllerContext, viewPath), masterPath);
    }
    private static string GetGlobalizationViewPath(ControllerContext controllerContext, string viewPath)
    {
      //var controllerName = controllerContext.RouteData.GetRequiredString("controller");
      var request = controllerContext.HttpContext.Request;
      var lang = request.Cookies["MyLanguageCookie"];
      if (lang != null && !string.IsNullOrEmpty(lang.Value) && lang.Value != "en-US")
      {
        var localizedViewPath = Regex.Replace(viewPath, "^~/Views/", string.Format("~/Views/Globalization/{0}/", lang.Value));
        if (File.Exists(request.MapPath(localizedViewPath))) viewPath = localizedViewPath;
      }
      return viewPath;
    }
و برای ثبت این ViewEngine در فایل Global.asax.cs خواهیم داشت:
protected void Application_Start()
{
  ViewEngines.Engines.Clear();
  ViewEngines.Engines.Add(new RazorGlobalizationViewEngine());
}

محتوای یک فایل Resource
ساختار یک فایل resx. به صورت XML استاندارد است. در زیر محتوای یک نمونه فایل Resource با پسوند resx. را مشاهده میکنید:
<?xml version="1.0" encoding="utf-8"?>
<root>
  <!-- 
    Microsoft ResX Schema ...
    -->
  <xsd:schema id="root" xmlns="" xmlns:xsd="http://www.w3.org/2001/XMLSchema" xmlns:msdata="urn:schemas-microsoft-com:xml-msdata">
   ...
  </xsd:schema>
  <resheader name="resmimetype">
    <value>text/microsoft-resx</value>
  </resheader>
  <resheader name="version">
    <value>2.0</value>
  </resheader>
  <resheader name="reader">
    <value>System.Resources.ResXResourceReader, System.Windows.Forms, Version=4.0.0.0, Culture=neutral, PublicKeyToken=b77a5c561934e089</value>
  </resheader>
  <resheader name="writer">
    <value>System.Resources.ResXResourceWriter, System.Windows.Forms, Version=4.0.0.0, Culture=neutral, PublicKeyToken=b77a5c561934e089</value>
  </resheader>
  <data name="RightToLeft" xml:space="preserve">
    <value>false</value>
    <comment>RightToleft is false in English!</comment>
  </data>
</root>
در قسمت ابتدایی تمام فایلهای resx. که توسط ویژوال استودیو تولید میشود کامنتی طولانی وجود دارد که به صورت خلاصه به شرح محتوا و ساختار یک فایل Resource میپردازد. در ادامه تگ نسبتا طولانی xsd:schema قرار دارد. از این قسمت برای معرفی ساختار داده ای فایلهای XML استفاده میشود. برای آشنایی بیشتر با XSD (یا XML Schema) به اینجا مراجعه کنید. به صورت خلاصه میتوان گفت که XSD برای تعیین ساختار داده‌ها یا تعیین نوع داده ای اطلاعات موجود در یک فایل XML به کار میرود. درواقع تگهای XSD به نوعی فایل XML ما را Strongly Typed میکند. با توجه به اطلاعات این قسمت، فایلهای resx. شامل 4 نوع گره اصلی هستند که عبارتند از: metadata و assembly و data و resheader. در تعریف هر یک از گره‌ها در این قسمت مشخصاتی چون نام زیر گره‌های قابل تعریف در هر گره و نام و نوع خاصیتهای هر یک معرفی شده است.
بخش موردنظر ما در این مطلب قسمت انتهایی این فایلهاست (تگهای resheader و data). همانطور در بالا مشاهده میکنید تگهای reheader شامل تنظیمات مربوط به فایل resx. با ساختاری ساده به صورت name/value است. یکی از این تنظیمات resmimetype فایل resource را معرفی میکند که درواقع مشخص کننده نوع محتوای (Content Type) فایل XML است(^). برای فایلهای resx این مقدار برابر text/microsoft-resx است. تنظیم بعدی نسخه مربوط به فایل resx (یا Microsoft ResX Schema) را نشان میدهد. در حال حاضر نسخه جاری (در VS 2010) برابر 2.0 است. تنظیم بعدی مربوط به کلاسهای reader و writer تعریف شده برای استفاده از این فایلهاست. به نوع این کلاسهای خواننده و نویسنده فایلهای resx. و مکان فیزیکی و فضای نام آنها دقت کنید که در مطالب بعدی از آنها برای ویرایش و بروزرسانی فایلهای resource در زمان اجرا استفاده خواهیم کرد.
در پایان نیز تگهای data که برای نگهداری داده‌ها از آنها استفاده میشود. هر گره data شامل یک خاصیت نام (name) و یک زیرگره مقدار (value) است. البته امکان تعیین یک کامنت در زیرگره comment نیز وجود دارد که اختیاری است. هر گره data مینواند شامل خاصیت type و یا mimetype نیز باشد. خاصیت type مشخص کننده نوعی است که تبدیل text/value را با استفاده از ساختار TypeConverter پشتیبانی میکند. البته اگر در نوع مشخص شده این پشتیبانی وجود نداشته باشد، داده موردنظر پس از سریالایز شدن با فرمت مشخص شده در خاصیت mimetype ذخیره میشود. این mimetype اطلاعات موردنیاز را برای کلاس خواننده این فایلها (ResXResourceReader به صورت پیشفرض) جهت چگونگی بازیابی آبجکت موردنظر فراهم میکند. مشخص کردن این دو خاصیت برای انواع رشته ای نیاز نیست. انواع mimetype قابل استفاده عبارتند از:
- application/x-microsoft.net.object.binary.base64: آبجکت موردنظر باید با استفاده از کلاس System.Runtime.Serialization.Formatters.Binary.BinaryFormatter سریالایز شده و سپس با فرمت base64 به یک رشته انکد شود (راجع به انکدینگ base64 ^ و ^).
- application/x-microsoft.net.object.soap.base64: آبجکت موردنظر باید با استفاده از کلاس System.Runtime.Serialization.Formatters.Soap.SoapFormatter سریالایز شده و سپس با فرمت base64 به یک رشته انکد شود.
- application/x-microsoft.net.object.bytearray.base64: آبجکت ابتدا باید با استفاده از یک System.ComponentModel.TypeConverter به آرایه ای از بایت سریالایز شده و سپس با فرمت base64 به یک رشته انکد شود.
نکته: امکان جاسازی کردن (embed) فایلهای resx. در یک اسمبلی یا کامپایل مستقیم آن به یک سَتِلایت اسمبلی (ترجمه مناسبی برای satellite assembly پیدا نکردم، چیزی شبیه به اسمبلی قمری یا وابسته و از این قبیل ...) وجود ندارد. ابتدا باید این فایلهای resx. به فایلهای resources. تبدیل شوند. اینکار با استفاده از ابزار Resource File Generator (نام فایل اجرایی آن resgen.exe است) انجام میشود (^ و ^). سپس میتوان با استفاده از Assembly Linker ستلایت اسمبلی مربوطه را تولید کرد (^). کل این عملیات در ویژوال استودیو با استفاده از ابزار msbuild به صورت خودکار انجام میشود!

نحوه یافتن کلیدهای Resource در بین فایلهای مختلف Resx توسط پرووایدر پیش فرض در دات نت
عملیات ابتدا با بررسی خاصیت CurrentUICulture از ثرد جاری آغاز میشود. سپس با استفاده از عنوان استاندارد کالچر جاری، فایل مناسب Resource یافته میشود. در نهایت بهترین گزینه موجود برای کلید درخواستی از منابع موجود انتخاب میشود. مثلا اگر کالچر جاری fa-IR و کلید درخواستی از کلاس Texts باشد ابتدا جستجو برای یافتن فایل Texts.fa-IR.resx آغاز میشود و اگر فایل موردنظر یا کلید درخواستی در این فایل یافته نشد جستجو در فایل Texts.fa.resx ادامه می‌یابد. اگر باز هم یافته نشد درنهایت این عملیات جستجو در فایل resource اصلی خاتمه می‌یابد و مقدار کلید منبع پیش فرض به عنوان نتیجه برگشت داده میشود. یعنی در تمامی حالات سعی میشود تا دقیقترین و بهترین و نزدیکترین نتیجه انتخاب شود. البته درصورتیکه از یک پرووایدر شخصی سازی شده برای کار خود استفاده میکنید باید چنین الگوریتمی را جهت یافتن کلیدهای منابع خود از فایلهای Resource (یا هرمنبع دیگر مثل دیتابیس یا حتی یک وب سرویس) درنظر بگیرید.

Globalization در کلاینت (javascript g11n)
یکی دیگر از موارد استفاده g11n در برنامه نویسی سمت کلاینت است. با وجود استفاده گسترده از جاوا اسکریپت در برنامه نویسی سمت کلاینت در وب اپلیکیشنها، متاسفانه تا همین اواخر عملا ابزار یا کتابخانه مناسبی برای مدیریت g11n در این زمینه وجود نداشته است. یکی از اولین کتابخانه‌های تولید شده در این زمینه کتابخانه jQuery Globalization است که توسط مایکروسافت توسعه داده شده است (برای آشنایی بیشتر با این کتابخانه به ^ و ^ مراجعه کنید). این کتابخانه بعدا تغییر نام داده و اکنون با عنوان Globalize شناخته میشود. Globalize یک کتابخانه کاملا مستقل است که وابستگی به هیچ کتابخانه دیگر ندارد (یعنی برای استفاده از آن نیازی به jQuery نیست). این کتابخانه حاوی کالچرهای بسیاری است که عملیات مختلفی چون فرمت و parse انواع داده‌ها را نیز در سمت کلاینت مدیریت میکند. همچنین با فراهم کردن منابعی حاوی جفتهای key/culture میتوان از مزایایی مشابه مواردی که در این مطلب بحث شد در سمت کلاینت نیز بهره برد. نشانی این کتابخانه در github اینجا است. با اینکه خود این کتابخانه ابزار کاملی است اما در بین کالچرهای موجود در فایلهای آن متاسفانه پشتیبانی کاملی از زبان فارسی نشده است. ابزار دیگری که برای اینکار وجود دارد پلاگین jquery localize است که برای بحث g11n رشته‌ها پیاده‌سازی بهتر و کاملتری دارد.

در مطالب بعدی به مباحث تغییر مقادیر کلیدهای فایلهای resource در هنگام اجرا با استفاده از روش مستقیم تغییر محتوای فایلها و کامپایل دوباره توسط ابزار msbuild و نیز استفاده از یک ResourceProvider شخصی سازی شده به عنوان یک راه حل بهتر برای اینکار میپردازم.
در تهیه این مطلب از منابع زیر استفاده شده است:

مطالب
پیاده سازی Remote Validation در Blazor
فرم‌های Blazor به همراه پشتیبانی از ویژگی Remote که به همراه ASP.NET Core ارائه می‌شود، نیستند. هرچند می‌توان در حین ارسال فرم به سرور، نتیجه‌ی اعتبارسنجی از راه دور و سمت سرور را به کاربر نمایش داد، اما تجربه‌ی کاربری آن در حد Remote validation نیست. یعنی می‌خواهیم در حین ورود اطلاعات و یا انتقال focus به کنترل دیگری، اعتبارسنجی سمت سرور صورت گیرد و نه فقط در زمان ارسال کل اطلاعات به سرور، در پایان کار. در این مطلب روشی را جهت پیاده سازی این عملیات بررسی خواهیم کرد.


ایجاد یک پروژه‌ی ابتدایی Blazor WASM

پروژه‌ای را که در این مطلب تکمیل خواهیم کرد، از نوع Blazor WASM هاست شده‌است. بنابراین در پوشه‌ی فرضی BlazorAsyncValidation، دستور «dotnet new blazorwasm --hosted» را صادر می‌کنیم تا ساختار ابتدایی پروژه که به همراه یک کلاینت Blazor WASM و یک سرور ASP.NET Core Web API است، تشکیل شود. از قسمت Web API، برای پیاده سازی اعتبارسنجی سمت سرور استفاده خواهیم کرد.


مدل ثبت نام برنامه

مدل ثبت نام برنامه تنها از یک خاصیت نام تشکیل شده و در پروژه‌ی Shared قرار می‌گیرد تا هم در کلاینت و هم در سرور قابل استفاده باشد:
using System.ComponentModel.DataAnnotations;

namespace BlazorAsyncValidation.Shared;

public class UserDto
{
    [Required] public string Name { set; get; } = default!;
}
این نام است که می‌خواهیم عدم تکراری بودن آن‌را حین ثبت نام در سمت سرور، بررسی کنیم. به همین جهت کنترلر API زیر را برای آن تدارک خواهیم دید.


کنترلر API ثبت نام برنامه

کنترلر زیر که در پوشه‌ی BlazorAsyncValidation\Server\Controllers قرار می‌گیرد، منطق بررسی تکراری نبودن نام دریافتی از برنامه‌ی کلاینت را شبیه به منطق remote validation استاندارد MVC، پیاده سازی می‌کند که در نهایت یک true و یا false را باز می‌گرداند.
در اینجا خروجی بازگشت داده کاملا در اختیار شما است و نیازی نیست تا حتما ارتباطی با MVC داشته باشد؛ چون مدیریت سمت کلاینت بررسی آن‌را خودمان انجام خواهیم داد و نه یک کتابخانه‌ی از پیش نوشته شده و مشخص.
using BlazorAsyncValidation.Shared;
using Microsoft.AspNetCore.Mvc;

namespace BlazorAsyncValidation.Server.Controllers;

[ApiController, Route("api/[controller]/[action]")]
public class RegisterController : ControllerBase
{
    [HttpPost]
    public IActionResult IsUserNameUnique([FromBody] UserDto userModel)
    {
        if (string.Equals(userModel?.Name, "Vahid", StringComparison.OrdinalIgnoreCase))
        {
            return Ok(false);
        }

        return Ok(true);
    }
}

غنی سازی فرم استاندارد Blazor جهت انجام Remote validation



اگر بخواهیم از EditForm استاندارد Blazor در حالت متداول آن و بدون هیچ تغییری استفاده کنیم، مانند مثال زیر که InputText متصل به خاصیت Name مربوط به Dto برنامه را نمایش می‌دهد:
@page "/"

<PageTitle>Index</PageTitle>

<h2>Register</h2>

<EditForm EditContext="@EditContext" OnValidSubmit="DoSubmitAsync">
    <DataAnnotationsValidator/>
    <div class="row mb-2">
        <label class="col-form-label col-lg-2">Name:</label>
        <div class="col-lg-10">
            <InputText @bind-Value="Model.Name" class="form-control"/>
            <ValidationMessage For="@(() => Model.Name)"/>
        </div>
    </div>

    <button class="btn btn-secondary" type="submit">Submit</button>
</EditForm>
 تنها رخ‌دادی که در اختیار ما قرار می‌گیرد، رخ‌داد submit (در حالت موفقیت اعتبارسنجی سمت کلاینت و یا تنها submit معمولی) است. بنابراین برای دسترسی به رخ‌دادهای بیشتر EditForm، نیاز است با EditContext آن کار کنیم:
public partial class Index
{
    private const string UserValidationUrl = "/api/Register/IsUserNameUnique";

    private ValidationMessageStore? _messageStore;
    [Inject] private HttpClient HttpClient { set; get; } = default!;
    private EditContext? EditContext { set; get; }

    private UserDto Model { get; } = new();
به همین جهت EditContext را در سطح کامپوننت جاری تعریف کرده و همچنین سرویس HttpClient را جهت ارسال اطلاعات Name و دریافت پاسخ true/false از سرور و یک ValidationMessageStore را برای نگهداری تعاریف خطاهای سفارشی که قرار است در فرم نمایش داده شوند، معرفی می‌کنیم.
ValidationMessageStore به همراه متد Add است و اگر به آن نام فیلد مدنظر را به همراه پیامی، اضافه کنیم، این اطلاعات را به صورت خطای اعتبارسنجی توسط کامپوننت ValidationMessage نمایش می‌دهد.

محل مقدار دهی اولیه‌ی این اشیاء نیز در روال رویدادگردان OnInitialized به صورت زیر است:
    protected override void OnInitialized()
    {
        EditContext = new EditContext(Model);
        _messageStore = new ValidationMessageStore(EditContext);
        EditContext.OnFieldChanged += (sender, eventArgs) =>
        {
            var fieldIdentifier = eventArgs.FieldIdentifier;
            _messageStore?.Clear(fieldIdentifier);
            _ = InvokeAsync(async () =>
            {
                var errors = await OnValidateFieldAsync(fieldIdentifier.FieldName);
                if (errors?.Any() != true)
                {
                    return;
                }

                foreach (var error in errors)
                {
                    _messageStore?.Add(fieldIdentifier, error);
                }

                EditContext.NotifyValidationStateChanged();
            });
            StateHasChanged();
        };
        EditContext.OnValidationStateChanged += (sender, eventArgs) => StateHasChanged();
        EditContext.OnValidationRequested += (sender, eventArgs) => _messageStore?.Clear();
    }
در اینجا ابتدا یک نمونه‌ی جدید از EditContext، بر اساس Model فرم، تشکیل می‌شود. سپس ValidationMessageStore سفارشی که قرار است خطاهای اعتبارسنجی remote ما را نمایش دهد نیز نمونه سازی می‌شود. در ادامه امکان دسترسی به رخ‌دادهای OnFieldChanged ، OnValidationStateChanged و OnValidationRequested را خواهیم داشت که در حالت معمولی کار با EditForm میسر نیستند.
برای مثال اگر فیلدی تغییر کند، رویداد OnFieldChanged صادر می‌شود. در همینجا است که کار فراخوانی متد OnValidateFieldAsync که در ادامه معرفی می‌شود را انجام می‌دهیم تا کار اعتبارسنجی Async سمت سرور را انجام دهد. اگر نتیجه‌ای به همراه آن بود، توسط messageStore به صورت یک خطای اعتبارسنجی نمایش داده خواهد شد و همچنین EditContext نیز با فراخوانی متد NotifyValidationStateChanged، وادار به به‌روز رسانی وضعیت اعتبارسنجی خود می‌گردد.

متد سفارشی OnValidateFieldAsync که کار اعتبارسنجی سمت سرور را انجام می‌دهد، به صورت زیر تعریف شده‌است:
    private async Task<IList<string>?> OnValidateFieldAsync(string fieldName)
    {
        switch (fieldName)
        {
            case nameof(UserDto.Name):
                var response = await HttpClient.PostAsJsonAsync(
                    UserValidationUrl,
                    new UserDto { Name = Model.Name });
                var responseContent = await response.Content.ReadAsStringAsync();
                if (string.Equals(responseContent, "false", StringComparison.OrdinalIgnoreCase))
                {
                    return new List<string>
                    {
                        $"`{Model.Name}` is in use. Please choose another name."
                    };
                }

                // TIP: It's better to use the `DntDebounceInputText` component for this case to reduce the network round-trips.

                break;
        }

        return null;
    }
در اینجا درخواستی به سمت آدرس api/Register/IsUserNameUnique ارسال شده و سپس بر اساس مقدار true و یا false آن، پیامی را بازگشت می‌دهد. اگر نال را بازگشت دهد یعنی مشکلی نبوده.

یک نکته: InputText استاندارد در حالت معمول آن، پس از تغییر focus به یک کنترل دیگر، سبب بروز رویداد OnFieldChanged می‌شود و نه در حالت فشرده شدن کلیدها. به همین جهت اگر برنامه پیوستی را می‌خواهید آزمایش کنید، نیاز است فقط focus را تغییر دهید و یا یک کنترل سفارشی را برای اینکار توسعه دهید.


کدهای کامل این مطلب را از اینجا می‌توانید دریافت کنید: BlazorAsyncValidation.zip
مطالب
استفاده از پروایدر SQLite در Entity Framework 7
Entity Framework در نگارش 7 خود از منابع داده‌ایی جدیدی پشتیبانی میکند(+) . یعنی از Windows Phone، Windows Store و همچنین ASP.NET 5 (اپلیکیشن‌هایی که از NET Core. استفاده می‌کنند) پشتیبانی خواهد کرد. در این نسخه از دیتابیس‌های non-relational نیز پشتیبانی می‌شود. پروایدر SQLite به صورت رسمی توسط تیم EF ارائه شده است که در ادامه نحوه‌ی استفاده از آن را در یک برنامه کنسول ساده بررسی خواهیم کرد.
کلاس‌های برنامه:
using Microsoft.Data.Entity;
using Microsoft.Data.Entity.Metadata;
using System.Collections.Generic;
using System.Linq;

namespace UsingEF7WithSQLite
{
    public class Blog
    {
        public int BlogId { get; set; }
        public string Url { get; set; }

        public List<Post> Posts { get; set; }
    }

    public class Post
    {
        public int PostId { get; set; }
        public string Title { get; set; }
        public string Content { get; set; }

        public int BlogId { get; set; }
        public Blog Blog { get; set; }
    }
}
خب تا اینجا مدل‌های برنامه را تعریف کردیم، قدم بعدی افزودن پکیج مربوط به پروایدر SQLite به پروژه است، با دستور زیر این پکیج را نصب می‌کنیم:
PM> Install-Package EntityFramework.SQLite –Pre
اکنون کلاس کانتکست برنامه را به صورت زیر تعریف می‌کنیم:
namespace UsingEF7SQLiteProvider
{
    public class BloggingContext : DbContext
    {
        public DbSet<Blog> Blogs { get; set; }
        public DbSet<Post> Posts { get; set; }

        protected override void OnConfiguring(DbContextOptions builder)
        {
            builder.UseSQLite(@"Data Source=.\BloggingDatabae.db");
        }

        protected override void OnModelCreating(ModelBuilder builder)
        {
            builder.Entity<Blog>()
                .OneToMany(b => b.Posts, p => p.Blog)
                .ForeignKey(p => p.BlogId);

            // The EF7 SQLite provider currently doesn't support generated values
            // so setting the keys to be generated from developer code
            builder.Entity<Blog>()
                .Property(b => b.BlogId)
                .GenerateValueOnAdd(false);

            builder.Entity<Post>()
                .Property(b => b.BlogId)
                .GenerateValueOnAdd(false);
        }
    }
}

کار را با بازنویسی متد OnConfiguration شروع می‌کنیم، در این قسمت باید به EF بگوئیم که می‌خواهیم از SQLite استفاده کنیم برای اینکار از یک Extension Method با نام UseSQLite و پاس دادن کانکشتن استرینگ به آن استفاده می‌کنیم.
نکته: پروایدر فعلی SQLite در حال حاضر از Generated values پشتیبانی نمی‌کند، برای این منظور باید درون متد OnModelCreating این قابلیت را غیرفعال کنیم.
اکنون می‌توانیم از طریق پاورشل نیوگت دیتابیس را ایجاد کنیم، برای اینکار باید پکیج زیر را به پروژه اضافه کنید:
Install-Package EntityFramework.Commands -Pre
سپس دستورات زیر را اجرا می‌کنیم:
Add-Migration MyFirstMigration
Apply-Migration
توسط دستور Apply-Migrate دیتابیس برای شما ایجاد خواهد شد. البته این دستور زمانی استفاده می‌شود که برنامه شما یک اپلیکیشن دسکتاپ باشد. اگر اپلیکیشن شما یک Windows Phone Application است باید در زمان اجرای برنامه این کد را بنویسید:
using (var db = new BloggingContext())
{
   db.Database.AsMigrationsEnabled().ApplyMigrations();
}
در نهایت می‌توانید با دستور زیر از کانتکست برنامه استفاده کرده و خروجی را مشاهده کنید:
using (var db = new Models.BloggingContext())
{
     db.Blogs.Add(new Models.Blog { Url = "https://www.dntips.ir" });
     db.SaveChanges();

     foreach (var item in db.Blogs)
     {
         Console.WriteLine(item.Url);
     }
}
Console.ReadLine();
مطالب
استخراج تصاویر داخل یک فایل pdf با استفاده از کتابخانه iTextSharp
کتابخانه iTextSharp کتابخانه‌ای بسیار قوی و معروف، جهت کار با فایل‌های pdf می‌باشد. کارهایی از قبیل ساخت و ویرایش و تبدیل فایل‌های pdf با این کتابخانه قدرتمند به راحتی محیا است.
گاهی نیاز داریم تا اطلاعاتی را از داخل یک فایل pdf استخراج کنیم. ما الان می‌خواهیم کل تصاویر موجود در یک فایل pdf را استخراج کنیم.
ابتدا باید فایل pdf را باز کنیم. با استفاده از کلاس PdfReader اینکار امکان پذیر می‌شود. سپس باید تعداد کل صفحات را خوانده و بر روی آنها تکرار کنیم و اطلاعات مورد نیاز را پردازش کنیم. 
var pdfReader = new PdfReader(pdfFile);
for (var pageNumber = 1; pageNumber <= pdfReader.NumberOfPages; pageNumber++)
  {
      var pdf = new PdfReader(pdfFile);
      var pg = pdf.GetPageN(pageNumber);
       // process page
  }
اکنون ما در حلقه به صفحات دسترسی داریم و به ازای هر صفحه لیست منابع توکار آن صفحه را دریافت میکنیم: 
var pdf = new PdfReader(pdfFile);
var pg = pdf.GetPageN(pageNumber);
var res = (PdfDictionary)PdfReader.GetPdfObject(pg.Get(PdfName.RESOURCES));
var xobj = (PdfDictionary)PdfReader.GetPdfObject(res.Get(PdfName.XOBJECT));
if (xobj == null) continue;
foreach (var name in xobj.Keys)
 {
    var obj = xobj.Get(name);
     if (obj.IsIndirect())
    {
        // process obj ...
    }
}
حالا باید آبجکتهایی که تصویر هستند را به image تبدیل کنیم .
var tg = (PdfDictionary)PdfReader.GetPdfObject(obj);
var width = tg.Get(PdfName.WIDTH).ToString();
var height = tg.Get(PdfName.HEIGHT).ToString();
ImageRenderInfo  imgRi = ImageRenderInfo.CreateForXObject(new Matrix(float.Parse(width), float.Parse(height)), (PRIndirectReference)obj, tg);
حال یک ImageRenderInfo داریم که باید در دیسک ذخیره کنیم. این کار را در یک متد مجزا انجام می‌دهیم.
private  void RenderImage(ImageRenderInfo renderInfo, string imgPath)
    {
            var image = renderInfo.GetImage();
            using (var dotnetImg = image.GetDrawingImage())
            {
                if (dotnetImg == null) return;

                using (var ms = new MemoryStream())
                {
                    dotnetImg.Save(ms, ImageFormat.Jpeg);
                    var d = new Bitmap(dotnetImg);
                    d.Save(imgPath);
               }
       }
 }
کد نهایی به صورت زیر می‌باشد:
private void ExtractImage(string pdfFile, string imgPath)
{
    var fileCounter = 0;
    var pdfReader = new PdfReader(pdfFile);
    for (var pageNumber = 1; pageNumber <= pdfReader.NumberOfPages; pageNumber++)
    {
        var pdf = new PdfReader(pdfFile);
        var pg = pdf.GetPageN(pageNumber);
        var res = (PdfDictionary)PdfReader.GetPdfObject(pg.Get(PdfName.RESOURCES));
        var xobj = (PdfDictionary)PdfReader.GetPdfObject(res.Get(PdfName.XOBJECT));
        if (xobj == null) continue;
            foreach (var name in xobj.Keys)
            {
                var obj = xobj.Get(name);
                if (obj.IsIndirect())
                {
                    var tg = (PdfDictionary)PdfReader.GetPdfObject(obj);
                    var width = tg.Get(PdfName.WIDTH).ToString();
                    var height = tg.Get(PdfName.HEIGHT).ToString();
                    var imgRi = ImageRenderInfo.CreateForXObject(new Matrix(float.Parse(width), float.Parse(height)), (PRIndirectReference)obj, tg);
                    fileCounter++;
                    RenderImage(imgRi, imgPath + fileCounter + ".jpeg");
                }
            }
    }
}
و به شکل زیر آن را فراخوانی میکنیم.
var path = @"C:\";
var fileName = "1.pdf";

var outPath = path + fileName + @"_extractedImgs\";
Directory.CreateDirectory(outPath);

ExtractImage(path + fileName, outPath);
مطالب
کار با اشیاء COM در NET Core.
COM، یک فناوری قدیمی و مختص به ویندوز است؛ هرچند NET Core. به صورت چندسکویی طراحی شده‌است، اما حداقل نگارش ویندوز آن، از کار با اشیاء COM پشتیبانی می‌کند. البته باید درنظر داشت که نگارش 1x آن اینچنین نیست و پشتیبانی از آن، از نگارش 2x شروع شده‌است.


محدودیت‌های کار با اشیاء COM در NET Core 2x.

پیاده سازی پشتیبانی از اشیاء COM در NET Core 2x. به همراه اینترفیس IDispatch نیست. به این معنا که از مفهوم «late binding» پشتیبانی نمی‌کند. حدود 10 سال قبل در زمان ارائه‌ی C# 4.0، واژه‌ی کلیدی dynamic نیز ارائه شد که یکی از مهم‌ترین اهداف آن، ساده سازی کار با اشیاء COM و پشتیبانی از Late binding بود:
dynamic excel = Activator.CreateInstance(Type.GetTypeFromProgID("Excel.Application", true));
excel.Visible = true;
Console.WriteLine("Press Enter to close Excel.");
Console.ReadLine();
excel.Quit();
این قطعه کد که در Full .NET Framework بدون مشکل اجرا می‌شود، در NET Core 2x. با خطای زیر متوقف خواهد شد:
 System.__ComObject does not contain a definition for 'Visible'
البته اگر به task manager ویندوز در این حالت مراجعه کنید، مشاهده خواهید کرد که Excel.exe واقعا اجرا شده‌است؛ اما چون پیاده سازی IDispatch در اینجا وجود ندارد، امکان کار با واژه‌ی کلیدی dynamic و late binding برای دسترسی به خاصیت Visible پشتیبانی نمی‌شود.

یک نکته: NET Core 3x. از Late binding پشتیبانی می‌کند.


روش کار با اشیاء COM در NET Core 2x.

چون NET Core 2x. از late binding اشیاء COM پشتیبانی نمی‌کند، می‌توان در اینجا از روش قدیمی‌تر کار با اشیاء COM که استفاده‌ی از «Interop assemblies» نام دارد، استفاده کرد. Interop assemblies در حقیقت محصور کننده‌های اشیاء COM هستند که امکان کار مستقیم با آن‌ها را از طریق early binding میسر می‌کنند. در یک چنین حالتی، کدهای فوق برای دسترسی به اشیاء COM کار با اکسل، به صورت زیر که early binding نام دارد، تغییر می‌کند:
using Excel = Microsoft.Office.Interop.Excel;
// ...
var excel = new Excel.Application();
excel.Visible = true;
Console.WriteLine("Press Enter to close Excel.");
Console.ReadLine();
excel.Quit();


روش تولید Interop assemblies

هنوز خود NET Core. روشی را برای تولید Interop assemblies ارائه نداده‌است و تولید آن‌ها یکی از معدود مواردی است که نیاز به نصب Visual Studio را دارد. برای این منظور یک پروژه‌ی خالی (از هر نوعی) را که بر اساس NET Framework 4x. تهیه می‌شود، در VS آغاز کنید و سپس در solution explorer بر روی پروژه‌ی ایجاد شده کلیک راست کرده و گزینه‌ی Add > Reference را انتخاب کنید. در صفحه‌ی باز شده، گزینه‌ی COM آن‌را باید انتخاب کنید. در اینجا است که می‌توانید با انتخاب یکی از موارد، ارجاعی را به آن شیء COM اضافه کنید.
پس از اینکار:
- ابتدا این ارجاع اضافه شده را در solution explorer انتخاب کرده و در پایین صفحه، در قسمت برگه‌ی خواص آن، گزینه‌ی «Embed Interop Types» آن‌را به false تنظیم کنید.
- سپس یکبار پروژه را نیز کامپایل کنید.
این مراحل سبب تولید یک فایل dll خواهند شد که Interop assembly نام دارد و هم در برنامه‌های NET. و هم NET Core.، قابل استفاده‌است.


روش استفاده از Interop assemblies در برنامه‌های NET Core.

اکنون که یک فایل dll را از شیء COM انتخابی، در یک پروژه‌ی مجزای مبتنی بر NET 4x. تولید کردیم، روش استفاده‌ی از آن در یک برنامه‌ی دیگر مبتنی بر NET Core. به صورت زیر است:
  <ItemGroup>
    <Reference Include="Interop.WIA">
      <HintPath>..\DNTScanner.Core.TypeLibrary\bin\Debug\Interop.WIA.dll</HintPath>
      <EmbedInteropTypes>True</EmbedInteropTypes>
    </Reference>
  </ItemGroup>
فایل csproj را گشوده و ابتدا نام اسمبلی را منهای dll آن در قسمت Reference Include ذکر کنید. سپس مسیر فایل dll تولید شده‌ی در قسمت قبل را به صورت HintPath مشخص کنید. اگر می‌خواهید این dll را به صورت جداگانه‌ای به همراه برنامه‌ی خود توزیع نکنید، خاصیت EmbedInteropTypes را در اینجا به true تنظیم کنید. در این حالت کامپایلر، قسمت‌هایی از Interop.WIA.dll را که در برنامه‌ی شما استفاده شده‌است، جزئی از خروجی نهایی آن می‌کند.

یک نکته: اگر EmbedInteropTypes را به true تنظیم کردید، نیاز به بسته‌ی Microsoft.CSharp را نیز خواهید داشت:
  <ItemGroup Condition=" '$(TargetFramework)' == 'net40' ">
    <Reference Include="Microsoft.CSharp" />
  </ItemGroup>
  <ItemGroup Condition="'$(TargetFramework)' == 'netstandard2.0'">
    <PackageReference Include="Microsoft.CSharp" Version="4.5.0" />
  </ItemGroup>


روش دیگر استفاده از Interop assemblies در برنامه‌های NET Core.

روش فوق، جهت کار با فایل‌های dll ای است که خودمان تولید کرده‌ایم. برای سایر حالاتی که این موارد در سیستم نصب شده‌اند (مانند Office Primary Interop Assemblies (PIA))، پس از افزودن ارجاعی به COM reference مدنظر، فایل csproj همان پروژه‌ی NET 4x. را باز کرده و قسمت COMReference آن‌را در اینجا (در فایل csproj پروژه‌ی NET Core.) کپی کنید:
<Project Sdk="Microsoft.NET.Sdk">
<PropertyGroup>
    <OutputType>Exe</OutputType>
    <TargetFramework>netcoreapp3.0</TargetFramework>
  </PropertyGroup>
  
  <!--
    The following 'COMReference' items were copied from a .NET Framework project.
    They were added by using the Visual Studio COM References window. 
    See https://docs.microsoft.com/en-us/visualstudio/ide/managing-references-in-a-project?view=vs-2017.
    Observe the 'EmbedInteropTypes' tag value.
    See https://docs.microsoft.com/en-us/visualstudio/msbuild/common-msbuild-project-items?view=vs-2017#comreference
  -->
  <ItemGroup>
    <COMReference Include="Microsoft.Office.Core">
      <Guid>{2DF8D04C-5BFA-101B-BDE5-00AA0044DE52}</Guid>
      <VersionMajor>2</VersionMajor>
      <VersionMinor>8</VersionMinor>
      <Lcid>0</Lcid>
      <WrapperTool>primary</WrapperTool>
      <Isolated>False</Isolated>
      <EmbedInteropTypes>True</EmbedInteropTypes>
    </COMReference>
    <COMReference Include="Microsoft.Office.Interop.Excel">
      <Guid>{00020813-0000-0000-C000-000000000046}</Guid>
      <VersionMajor>1</VersionMajor>
      <VersionMinor>9</VersionMinor>
      <Lcid>0</Lcid>
      <WrapperTool>primary</WrapperTool>
      <Isolated>False</Isolated>
      <EmbedInteropTypes>True</EmbedInteropTypes>
    </COMReference>
    <COMReference Include="VBIDE">
      <Guid>{0002E157-0000-0000-C000-000000000046}</Guid>
      <VersionMajor>5</VersionMajor>
      <VersionMinor>3</VersionMinor>
      <Lcid>0</Lcid>
      <WrapperTool>primary</WrapperTool>
      <Isolated>False</Isolated>
      <EmbedInteropTypes>True</EmbedInteropTypes>
    </COMReference>
  </ItemGroup>
</Project>
اطلاعات COMReference فوق از یک پروژه‌ی NET 4x. و فایل csproj آن پس از افزودن ارجاعی به اشیاء COM آفیس و اکسل، در اینجا کپی شده‌اند.
سپس یک نمونه از MS Office automation را توسط اشیاء COM آن به صورت زیر می‌توان پیاده سازی کرد:
using System;
using System.Reflection;
using Excel = Microsoft.Office.Interop.Excel;
namespace ExcelDemo
{
    class Program
    {
        public static void Main(string[] args)
        {
            Excel.Application excel;
            Excel.Workbook workbook;
            Excel.Worksheet sheet;
            Excel.Range range;
try
            {
                // Start Excel and get Application object.
                excel = new Excel.Application();
                excel.Visible = true;
// Get a new workbook.
                workbook = excel.Workbooks.Add(Missing.Value);
                sheet = (Excel.Worksheet)workbook.ActiveSheet;
// Add table headers going cell by cell.
                sheet.Cells[1, 1] = "First Name";
                sheet.Cells[1, 2] = "Last Name";
                sheet.Cells[1, 3] = "Full Name";
                sheet.Cells[1, 4] = "Salary";
// Format A1:D1 as bold, vertical alignment = center.
                sheet.get_Range("A1", "D1").Font.Bold = true;
                sheet.get_Range("A1", "D1").VerticalAlignment =
                Excel.XlVAlign.xlVAlignCenter;
// Create an array to multiple values at once.
                string[,] saNames = new string[5, 2];
saNames[0, 0] = "John";
                saNames[0, 1] = "Smith";
                saNames[1, 0] = "Tom";
                saNames[1, 1] = "Brown";
                saNames[2, 0] = "Sue";
                saNames[2, 1] = "Thomas";
                saNames[3, 0] = "Jane";
                saNames[3, 1] = "Jones";
                saNames[4, 0] = "Adam";
                saNames[4, 1] = "Johnson";
// Fill A2:B6 with an array of values (First and Last Names).
                sheet.get_Range("A2", "B6").Value2 = saNames;
// Fill C2:C6 with a relative formula (=A2 & " " & B2).
                range = sheet.get_Range("C2", "C6");
                range.Formula = "=A2 & \" \" & B2";
// Fill D2:D6 with a formula(=RAND()*100000) and apply format.
                range = sheet.get_Range("D2", "D6");
                range.Formula = "=RAND()*100000";
                range.NumberFormat = "$0.00";
// AutoFit columns A:D.
                range = sheet.get_Range("A1", "D1");
                range.EntireColumn.AutoFit();
// Make sure Excel is visible and give the user control
                // of Microsoft Excel's lifetime.
                excel.Visible = true;
                excel.UserControl = true;
            }
            catch (Exception e)
            {
                Console.WriteLine($"Error: {e.Message} Line: {e.Source}");
            }
        }
    }
}
مثال فوق، معادل NET Core. این مثال قدیمی است:
How to automate Microsoft Excel from Microsoft Visual C#.NET
مطالب
تغییر اندازه تصاویر #1
برای برنامه نویسان همیشه این امکان هست که تصاویری را که از کاربر دریافت می‌کنند تغییر اندازه دهند، مثلا در همین سایت تصاویری از کاربران جهت نمایش در پروفایل آنها دریافت می‌شود، در همین سایت نیز این اتفاق می‌افتد مثلا تصاویر پروفایل کاربران با اندازه‌های متفاوتی نشان داده می‌شود.

برای انجام این کارها میتوان به دو طریق عمل کرد:
  1. تغییر اندازه تصویر در زمان ذخیره‌سازی
  2. در زمانی که می‌خواهیم تصویر را به بازدید کننده نشان دهیم
در حالت 1 زمانی که تصویری را از کاربر دریافت می‌کنیم با توجه به اینکه تصویر را با چه اندازه‌هایی در نرم افزار نیاز داریم تغییر اندازه داده و تک تک ذخیره می‌کنیم، این روش کل عملیات در زمان ثبت و تنها یکبار اتفاق می‌افتد، این روش جای بیشتری از منابع (مانند هارد دیسک یا دیتابیس) سرور را اشغال می‌کند اما در عوض می‌توان گفت سرعت بالاتری دارد، در روش دوم زمانی که بازدید کننده از سایت (نرم افزار) بازدید می‌کند تصویر اصلی با توجه به نیاز تغییر اندازه داده شده و برای کاربر ارسال می‌شود (در واقع کاربر آن را مشاهده می‌کند)، این روش فضای کمتری از منابع را اشغال می‌کند اما در زمان اجرا عملیات اضافی برای هر کاربری (البته با کش کردن این عملیات کم می‌شود) انجام می‌شود.
در هر دو روش گفته شده در هر صورت ما باید متد (توابعی) برای تغییر اندازه تصویر داشته باشیم که در زیر نحوه نوشتن آن را شرح خواهیم داد.
using System;
using System.Drawing;
using System.Drawing.Drawing2D;
using System.Drawing.Imaging;
using System.IO;

namespace PWS
{
    public static class Helpers
    {
        /// <summary>
        /// تغییر اندازه تصویر
        /// </summary>
        /// <param name="imageFile">آرایه بایتی از تصویر مورد نظر</param>
        /// <param name="targetSize">اندازه تصویر خروجی</param>
        /// <param name="format">فرمت تصویر خروجی</param>
        /// <returns></returns>
        public static byte[] ResizeImageFile(this byte[] imageFile, Int32 targetSize, ImageFormat format)
        {
            if (imageFile == null)
                throw new Exception("لطفا تصویر اصلی را مشخص نمایید");
            //باز کردن تصویر اصلی به عنوان یک جریان
            using (var oldImage = Image.FromStream(new MemoryStream(imageFile)))
            {
                //محاسبه اندازه تصویر خروجی با توجه به اندازه داده شده
                var newSize = CalculateDimensions(oldImage.Size, targetSize);
                //ایجاد تصویر جدید
                using (var newImage = new Bitmap(newSize.Width, newSize.Height, PixelFormat.Format24bppRgb))
                {
                    using (var canvas = Graphics.FromImage(newImage))
                    {
                        canvas.SmoothingMode = SmoothingMode.AntiAlias;
                        canvas.InterpolationMode = InterpolationMode.HighQualityBicubic;
                        canvas.PixelOffsetMode = PixelOffsetMode.HighQuality;
                        //تغییر اندازه تصویر اصلی و قرار دادن آن در تصویر جدید
                        canvas.DrawImage(oldImage, new Rectangle(new Point(0, 0), newSize));
                        var m = new MemoryStream();
                        //ذخیره تصویر جدید با فرمت وارد شده
                        newImage.Save(m, format);
                        return m.GetBuffer();
                    }
                }
            }
        }

        /// <summary>
        /// محاسبه ابعاد تصویر خروجی
        /// </summary>
        /// <param name="oldSize">اندازه تصویر اصلی</param>
        /// <param name="targetSize">اندازه تصویر خروجی</param>
        /// <returns></returns>
        private static Size CalculateDimensions(Size oldSize, Int32 targetSize)
        {
            var newSize = new Size();
            if (oldSize.Height > oldSize.Width)
            {
                newSize.Width = Convert.ToInt32(oldSize.Width * (targetSize / (float)oldSize.Height));
                newSize.Height = targetSize;
            }
            else
            {
                newSize.Width = targetSize;
                newSize.Height = Convert.ToInt32(oldSize.Height * (targetSize / (float)oldSize.Width));
            }
            return newSize;
        }
    }
}

  1. در متد ResizeImageFileتصویر اصلی به عنوان یک جریان باز می‌شود. (سطر 23)
  2. اندازه تصویر خروجی با توجه به اندازه وارد شده توسط متد CalculateDimensions تعیین می‌شود؛ روال کار متد CalculateDimensions اینگونه است که اندازه عرض و ارتفاع تصویر اصلی بررسی می‌شود و با توجه به اینکه کدام یک از اینها بزرگتر است تغییر اندازه در آن صورت می‌گیرد، مثلا در صورتی که عکس ارتفاع بیشتری نسبت به عرض تصویر داشته باشد تصویر تغییر اندازه داده شده نیز با توجه به تناسب ارتفاع تغییر داده می‌شود و بالعکس. (سطر 26)
  3. پس از تغییر اندازه تصویر جدیدی در حافظه ایجاد می‌شود. (سطر 28)
  4. سپس تنظیمات گرافیکی لازم بروی تصویر جدید اعمال می‌شود. (سطر 30 تا 34)
  5. تصویر اصلی با توجه به اندازه جدید تغییر کرده و در تصویر جدید قرار می‌گیرد. (سطر 36)
  6. در نهایت تصویر جدید با فرمت وارد شده در متد ذخیره شده و به عنوان خروجی متد برگشت داده می‌شود. (سطر 37 تا 40)
خروجی این متد نیز آرایه بایتی می‌باشد که به سادگی می‌توانید از آن برای ذخیره تصاویر در دیتابیس استفاده نمایید.

نحوه استفاده از این تابع در ASP.NET می‌تواند به صورت زیر باشد :
byte[] oldImage = FileUploadImage.FileBytes;
byte[] target = oldImage.ResizeImageFile(100, ImageFormat.Jpeg);
در واقع فراخوانی مذکور تصویر ورودی را به اندازه 100 پیکسل تغییر داده و در ارایه بایتی به نام target ذخیره می‌کند.
در بخش بعد در زمان نمایش تصویر به کاربر آن را تغییر اندازه خواهیم داد.
لازم به ذکر است که کد‌های تغییر اندازه از StarterKit‌های میکروسافت کپی‌برداری شده است.
مطالب
نحوه پیاده سازی عملیات Undo و Redo با استفاده از الگوی طراحی Command
اگر با الگوهای طراحی آشنا باشید، یکی از مناسب‌ترین الگوهای طراحی برای پیاده سازی عملیات Undo و Redo استفاده از الگوی طراحی Command هست (مطالعه بیشتر).
در این الگو یک کلاینت دارم که مشخص می‌کند چه کاری قرار است انجام شود. یک Command داریم که می‌گوید هر کاری را چه کسی انجام دهد و یک Receiver داریم که می‌گوید هر کاری چطور انجام می‌شود.
قدم اول: کلاینت می‌خواهد عملیات Undo و Redo انجام شود. من اضافه‌بر این دو عملیات، عملیات Execute را هم اضافه می‌کنم. پس کلاینت می‌خواهد که سه کار Undo و Redo و Execute را انجام دهد. 
    public class Client
    {
        public delegate string Invoker();
        public static Invoker Execute;//اضافه کردن یک آیتم جدید
        public static Invoker Redo;//حرکت به جلو
        public static Invoker Undo;//حرکت به عقب
    }
قدم دوم: Command باید مشخص کند که هر کاری را چه کسی باید انجام دهد:
    public class Command
    {
        public Command(Receiver receiver)
        {
            Client.Execute = receiver.Action;
            Client.Redo = receiver.Foreward;
            Client.Undo = receiver.Reverse;
        }
    }
Command در سازنده‌ی خود ورودی از نوع Receiver دارد (در ادامه پیاده سازی خواهد شد) و در واقع می‌خواهد کارها را به Receiver محول نماید.
قدم سوم: بایدمشخص شود هر کاری قرار است چگونه انجام شود:
    public class Receiver
    {
        private readonly List<string> build = new List<string>();
        private readonly List<string> oldBuild = new List<string>();

        public string Action()
        {
            if (build.Count > 0)
                oldBuild.Add(build.LastOrDefault());
            build.Add(build.Count.ToString(CultureInfo.InvariantCulture));
            return build.LastOrDefault();
        }

        public string Reverse()
        {
            string last = oldBuild.LastOrDefault();
            if (last == null)
                return "EMPTY";
            oldBuild.Remove(last);
            return last;
        }

        public string Foreward()
        {
            string oldIndex = oldBuild.LastOrDefault();
            int index = oldIndex == null ? -1 : build.IndexOf(oldIndex);
            if ((index + 1) == build.Count)
                return "END";
            oldBuild.Add(build.ElementAt(index + 1));
            return oldBuild.LastOrDefault();
        }
    }
اگر روش بهتری برای پیاده سازی Undo و Redo و Execute دارید، میتوانید جایگزین کنید. این اولین روشی بود که به ذهنم رسید!
قدم‌های لازم برای پیاده کردن الگوی Command تا اینجا به پایان می‌رسند. حالا کافی‌است از آن استفاده کنیم:
            new Command(new Receiver());
            Console.WriteLine(Client.Execute());
            Console.WriteLine(Client.Execute());
            Console.WriteLine(Client.Undo());
            Console.WriteLine(Client.Undo());
            Console.WriteLine(Client.Undo());
            Console.WriteLine(Client.Redo());
            Console.WriteLine(Client.Redo());
            Console.WriteLine(Client.Redo());
            Console.WriteLine(Client.Execute());
در این روش ما از delegate استفاده کردیم و به کمک آن یک واسط را بین کلاینت و Command ساختیم (Invoker). 
مطالب
تهیه پردازنده‌های سفارشی برای افزونه XMLWorker کتابخانه iTextSharp
پیشتر مطلب «تهیه پردازنده‌های سفارشی برای HTMLWorker کتابخانه iTextSharp» را در این سایت مطالعه کرده‌اید. از آنجائیکه افزونه HTMLWorker منسوخ شده است و دیگر پشتیبانی نخواهد شد، باید کدهای فعلی را به افزونه XMLWorker منتقل کرد. مقدمه‌ای را در این زمینه در مطلب «تبدیل HTML فارسی به PDF با استفاده از افزونه‌ی XMLWorker کتابخانه‌ی iTextSharp» می‌توانید مطالعه نمائید.
در ادامه قصد داریم همان امکان پشتیبانی از تصاویر base64 مدفون شده در صفحات HTML را به کتابخانه XMLWorker نیز اضافه کنیم.


تهیه پردازنده‌های سفارشی تگ‌های HTML جهت افزونه XMLWorker

در اینجا کار با ارث بری از کلاس AbstractTagProcessor شروع می‌شود. سپس کافی است تا متد End این کلاس پایه را override کرده و تگ سفارشی خود را پردازش کنیم. نمونه‌هایی از این نوع پردازنده‌ها را در پوشه itextsharp.xmlworker\iTextSharp\tool\xml\html سورس‌های iTextSharp می‌توانید ملاحظه کنید و جهت ایده گرفتن بسیار مناسب می‌باشند.
یکی از این پردازنده‌های پیش فرض موجود در افزونه XMLWorker کار پردازش تگ‌های img را انجام می‌دهد و در کلاس iTextSharp.tool.xml.html.Image قرار گرفته است. این پردازنده به صورت پیش فرض تصاویر base64 را پردازش نمی‌کند. برای رفع این مشکل می‌توان به نحو ذیل عمل کرد:
    public class CustomImageTagProcessor : iTextSharp.tool.xml.html.Image
    {
        public override IList<IElement> End(IWorkerContext ctx, Tag tag, IList<IElement> currentContent)
        {
            IDictionary<string, string> attributes = tag.Attributes;
            string src;
            if (!attributes.TryGetValue(HTML.Attribute.SRC, out src))
                return new List<IElement>(1);

            if (string.IsNullOrEmpty(src))
                return new List<IElement>(1);

            if (src.StartsWith("data:image/", StringComparison.InvariantCultureIgnoreCase))
            {
                // data:[<MIME-type>][;charset=<encoding>][;base64],<data>
                var base64Data = src.Substring(src.IndexOf(",") + 1);
                var imagedata = Convert.FromBase64String(base64Data);
                var image = iTextSharp.text.Image.GetInstance(imagedata);

                var list = new List<IElement>();
                var htmlPipelineContext = GetHtmlPipelineContext(ctx);
                list.Add(GetCssAppliers().Apply(new Chunk((iTextSharp.text.Image)GetCssAppliers().Apply(image, tag, htmlPipelineContext), 0, 0, true), tag, htmlPipelineContext));
                return list;
            }
            else
            {
                return base.End(ctx, tag, currentContent);
            }
        }
    }
با ارث بری از کلاس پردازنده پیش فرض تگ‌های تصاویر یا iTextSharp.tool.xml.html.Image شروع و سپس متد End آن‌را  تحریف کرده‌ایم.
در اینجا اگر src یک تگ img با الگوی تصاویر base64 شروع شده باشد، تصویر آن استخراج و تبدیل به وهله‌ای از تصاویر استاندارد iTextSharp می‌شود. سپس این تصویر در اختیار htmlPipelineContext قرار داده خواهد شد و یا اگر این تصویر از نوع base64 نباشد، همان متد base.End کلاس پایه، جهت پردازش آن کفایت می‌کند.


استفاده از یک پردازنده تگ سفارشی HTML افزونه XMLWorker

تا اینجا یک پردازنده جدید تصاویر را ایجاد کرده‌ایم. برای اینکه XMLWorker را از وجود آن مطلع کنیم، نیاز است آن‌را به درون htmlPipeline این افزونه تزریق نمائیم که کدهای کامل آن‌را در ذیل مشاهده می‌کنید:
            using (var doc = new Document(PageSize.A4))
            {
                var writer = PdfWriter.GetInstance(doc, new FileStream("test.pdf", FileMode.Create));
                doc.Open();
                var html = @"<img src='' width='62' height='80' style='float: left; margin-right: 28px;' />";

                var tagProcessors = (DefaultTagProcessorFactory)Tags.GetHtmlTagProcessorFactory();
                tagProcessors.RemoveProcessor(HTML.Tag.IMG); // remove the default processor
                tagProcessors.AddProcessor(HTML.Tag.IMG, new CustomImageTagProcessor()); // use our new processor

                var cssResolver = new StyleAttrCSSResolver();
                cssResolver.AddCss(@"code { padding: 2px 4px; }", "utf-8", true);
                var charset = Encoding.UTF8;
                var hpc = new HtmlPipelineContext(new CssAppliersImpl(new XMLWorkerFontProvider()));
                hpc.SetAcceptUnknown(true).AutoBookmark(true).SetTagFactory(tagProcessors); // inject the tagProcessors
                var htmlPipeline = new HtmlPipeline(hpc, new PdfWriterPipeline(doc, writer));
                var pipeline = new CssResolverPipeline(cssResolver, htmlPipeline);
                var worker = new XMLWorker(pipeline, true);
                var xmlParser = new XMLParser(true, worker, charset);
                xmlParser.Parse(new StringReader(html));
            }
            Process.Start("test.pdf");
در اینجا ابتدا لیست پردازنده‌های پیش فرض افزونه XMLWorker را دریافت و سپس پردازنده تگ img آن‌را حذف و با نمونه جدید خود جایگزین کرده‌ایم. در ادامه این لیست تغییر یافته به درون HtmlPipelineContext تزریق شده‌است تا بجای DefaultTagProcessorFactory اصلی مورد استفاده قرار گیرد.