.NET Tips | جستجوها: نتایج مشابه «سایتی برای دستیابی به انواع connection strings»، صفحه: ۸۶

مطالب

استفاده از Google Analytics API در دات نت فریم ورک

بالاخره گوگل کار تهیه API مخصوص ابزار Analytics خود را به پایان رساند و اکنون برنامه نویس‌ها می‌توانند همانند سایر سرویس‌های گوگل از این ابزار گزارشگیری نمایند.
خلاصه کاربردی این API ، دو صفحه تعاریف پروتکل (+) و ریز مواردی (+) است که می‌توان گزارشگیری نمود.
هنوز کتابخانه google-gdata جهت استفاده از این API به روز رسانی نشده است؛ بنابراین در این مقاله سعی خواهیم کرد نحوه کار با این API را از صفر بازنویسی کنیم.
مطابق صفحه تعاریف پروتکل، سه روش اعتبارسنجی جهت دریافت اطلاعات API معرفی شده است که در اینجا از روش ClientLogin که مرسوم‌تر است استفاده خواهیم کرد.
مطابق مثالی که در آن صفحه قرار دارد، اطلاعاتی شبیه به اطلاعات زیر را باید ارسال و دریافت کنیم:


POST /accounts/ClientLogin HTTP/1.1
User-Agent: curl/7.15.1 (i486-pc-linux-gnu) libcurl/7.15.1
OpenSSL/0.9.8a zlib/1.2.3 libidn/0.5.18
Host: www.google.com
Accept: */*
Content-Length: 103
Content-Type: application/x-www-form-urlencoded
accountType=GOOGLE&Email=userName@google.com&Passwd=myPasswrd&source=curl-tester-1.0&service=analytics

HTTP/1.1 200 OK
Content-Type: text/plain
Cache-control: no-cache
Pragma: no-cache
Date: Mon, 02 Jun 2008 22:08:51 GMT
Content-Length: 497
SID=DQ...
LSID=DQAA...
Auth=DQAAAG8...

در دات نت فریم ورک، این‌کار را به صورت زیر می‌توان انجام داد:

        string getSecurityToken()
       {
           if (string.IsNullOrEmpty(Email))
               throw new NullReferenceException("Email is required!");

           if (string.IsNullOrEmpty(Password))
               throw new NullReferenceException("Password is required!");

           WebRequest request = WebRequest.Create("https://www.google.com/accounts/ClientLogin");
           request.Method = "POST";

           string postData = "accountType=GOOGLE&Email=" + Email + "&Passwd=" + Password + "&service=analytics&source=vahid-testapp-1.0";
           byte[] byteArray = Encoding.ASCII.GetBytes(postData);

           request.ContentType = "application/x-www-form-urlencoded";
           request.ContentLength = byteArray.Length;

           using (Stream dataSt = request.GetRequestStream())
           {
               dataSt.Write(byteArray, 0, byteArray.Length);
           }

           string auth = string.Empty;
           using (WebResponse response = request.GetResponse())
           {
               using (Stream dataStream = response.GetResponseStream())
               {
                   using (StreamReader reader = new StreamReader(dataStream))
                   {
                       string responseFromServer = reader.ReadToEnd().Trim();
                       string[] tokens = responseFromServer.Split('\n');
                       foreach (string token in tokens)
                       {
                           if (token.StartsWith("SID="))
                               continue;

                           if (token.StartsWith("LSID="))
                               continue;

                           if (token.StartsWith("Auth="))
                           {
                               auth = token.Substring(5);
                           }
                           else
                           {
                               throw new AuthenticationException("Error authenticating Google user " + Email);
                           }
                       }
                   }
               }
           }

           return auth;

       }

همانطور که ملاحظه می‌کنید به آدرس https://www.google.com/accounts/ClientLogin ، اطلاعات postData با متد POST ارسال شده (دقیقا مطابق توضیحات گوگل) و سپس از پاسخ دریافتی، مقدار نشانه Auth را جدا نموده و در ادامه عملیات استفاده خواهیم کرد. وجود این نشانه در پاسخ دریافتی به معنای موفقیت آمیز بودن اعتبار سنجی ما است و مقدار آن در طول کل عملیات باید نگهداری شده و مورد استفاده مجدد قرار گیرد.
سپس مطابق ادامه توضیحات API گوگل باید لیست پروفایل‌هایی را که ایجاد کرده‌ایم پیدا نمائیم:


       string getAvailableProfiles(string authToken)
       {
           return fetchPage("https://www.google.com/analytics/feeds/accounts/default", authToken);
       }

متد fetchPage را از پیوست این مقاله می‌توانید دریافت نمائید. خروجی یک فایل xml است که با انواع و اقسام روش‌های موجود قابل آنالیز است، از کتابخانه‌های XML دات نت گرفته تا Linq to xml و یا روش serialization که من روش آخر را ترجیح می‌دهم.
مرحله بعد، ساخت URL زیر و دریافت مجدد اطلاعات مربوطه است:

            string url = string.Format("https://www.google.com/analytics/feeds/data?ids={0}&metrics=ga:pageviews&start-date={1}&end-date={2}", id, from, to);
           return fetchPage(url, auth);

و سپس آنالیز اطلاعات xml دریافتی، جهت استخراج تعداد بار مشاهده صفحات یا pageviews استفاده شده در این مثال. لیست کامل مواردی که قابل گزارشگیری است، در صفحه Dimensions & Metrics Reference گوگل ذکر شده است.

فایل‌های کلاس‌های مورد استفاده را از اینجا دریافت نمائید.‌

مثالی در مورد نحوه استفاده از آن:

            CGoogleAnalytics cga = new CGoogleAnalytics
                                      {
                                          Email = "username@gmail.com",
                                          Password = "password",
                                          From = DateTime.Now.Subtract(TimeSpan.FromDays(1)),
                                          To = DateTime.Now.Subtract(TimeSpan.FromDays(1))
                                      };
           List<CGoogleAnalytics.SitePagePreviews> pagePreviews =
               cga.GetTotalNumberOfPageViews();

           foreach (var list in pagePreviews)
           {
               //string site = list.Site;
               //int pw = list.PagePreviews;
           }

‫۱۵ سال و ۷ ماه قبل، چهارشنبه ۹ اردیبهشت ۱۳۸۸، ساعت ۰۲:۱۷

احمد نواصری

مطالب

طراحی یک ماژول IpBlocker در ASP.NET MVC

همانطور که میدانید وب سایت‌های اینترنتی در معرض انواع و اقسام حملات قرار دارند و یکی از این حملات Dos است. در این نوشتار میخواهیم تکه کدی را ارائه دهیم، تا این نوع حملات را دفع نماید. همانطور که میدانید یک درخواست Http باید از ماژول‌های مختلفی عبور نماید تا به یک Http Handler برسد.

ابتدا باید یک Enum تعریف کنیم تا نوع درخواست کاربر را مشخص کند. مثلا 100 درخواست ابتدایی را به عنوان FirstVisite در نظر گرفته و اگر تعداد درخواستها از 100 گذشت، در دسته Revisit قرار میگیرند و ... . البته این بستگی به شما دارد که مقادیر را چقدر در نظر بگیرید؛ اما دقت کنید.

private enum VisiteType
        {
            FirstVisite = 2,
            Reviste = 4,
        }

در مرحله بعدی باید آدرس Ip بیننده سایت را بدست آورده وچک کنیم که این آدرس Ip در کش موجود هست یا خیر. اگر موجود بود مقدار متغیر hits را افزایش میدهیم و چک میکنیم که متغیر با کدام یک از مقادیر Enum برابری میکند و آن را در کش سیستم ذخیره میکنیم.

if (httpContext.Cache[ipAddress] != null)
                {
                    hits++;

                    if (hits == (int)VisiteType.FirstVisite)
                    {
                        httpContext.Cache.Insert(key: ipAddress,
                           value: hits,
                           dependencies: null,
                           absoluteExpiration: DateTime.UtcNow.AddSeconds(1),
                           slidingExpiration: Cache.NoSlidingExpiration);
                        return;
                    }

در تکه کد بالا چون درخواست به حد معین و معقولی رسیده است، آدرس بعد از یک ثانیه از کش حذف میشود. اما اگر درخواستهای غیرمعقولی به سرور ارسال شود، باید پاسخ را قطع و آدرس Ip را در کش ذخیره و این آدرس Ip باید به مدت معینی در کش مانده و بلاک شود.

using System;
using System.Net;
using System.Web;
using System.Web.Caching;

namespace IpBlocker
{
    public class IpBlocker : IHttpModule
    {
        private int hits = 0;
        /// <summary>
        /// Define enum to specify visite type
        /// </summary>
        private enum VisiteType
        {
            FirstVisite = 2,
            Reviste = 4,
        }
        public void Init(HttpApplication context)
        {
            context.BeginRequest += OnBeginRequest;
        }
        public void Dispose()
        {

        }

        public void OnBeginRequest(object sender, EventArgs e)
        {
            var httpApplication = sender as HttpApplication;
            var httpContext = httpApplication?.Context;
            ProcessRequest(httpApplication, httpContext);
        }

        private void ProcessRequest(HttpApplication application, HttpContext httpContext)
        {
            //Checke if browser is a search engine web crawler
            if (httpContext.Request.Browser.Crawler)
                return;

            var ipAddress = application.Context.Request.UserHostAddress;

            if (httpContext.Cache[ipAddress] == null)
            {
                // Reset hits for new request after blocking ip
                if (hits > 0)
                    hits = 0;

                hits++;

                httpContext.Cache.Insert(key: ipAddress,
                   value: hits,
                   dependencies: null,
                   absoluteExpiration: DateTime.UtcNow.AddSeconds(1),
                   slidingExpiration: Cache.NoSlidingExpiration);

                return;
            }          

            else
            {
                if (httpContext.Cache[ipAddress] != null)
                {
                    hits++;

                    if (hits == (int)VisiteType.FirstVisite)
                    {
                        httpContext.Cache.Insert(key: ipAddress,
                           value: hits,
                           dependencies: null,
                           absoluteExpiration: DateTime.UtcNow.AddSeconds(1),
                           slidingExpiration: Cache.NoSlidingExpiration);
                        return;
                    }

                    if (hits == (int)VisiteType.Reviste)
                    {

                        httpContext.Cache.Insert(key: ipAddress,
                           value: hits,
                           dependencies: null,
                           absoluteExpiration: DateTime.UtcNow.AddSeconds(1),
                           slidingExpiration: Cache.NoSlidingExpiration);
                        return;
                    }
                    if (hits > (int)VisiteType.Reviste)
                    {
                        httpContext.Cache.Insert(key: ipAddress,
                            value: hits,
                            dependencies: null,
                            absoluteExpiration: DateTime.UtcNow.AddMinutes(1),
                            slidingExpiration: Cache.NoSlidingExpiration);

                        httpContext.Response.StatusCode = (int)HttpStatusCode.Forbidden;
                        httpContext.Response.SuppressContent = true;
                        httpContext.Response.End();
                    }
                }
            }
        }
    }
}

در کد بالا محدودیت زمانی یک دقیقه در نظر گرفته شده است.

‫۸ سال و ۷ ماه قبل، پنجشنبه ۵ فروردین ۱۳۹۵، ساعت ۰۲:۰۰

علی علوی تبار

مطالب

آموزش مهندسی نرم افزار و UML - جلسه سوم

جلسه سوم :

در جلسه قبل به بررسی مشکلات تولید و توسعه سیستم‌های اطلاعاتی یا همان بسته‌های نرم افزاری پرداختیم در این جلسه به راهکاری که IT برای فایق آمدن بر این مشکلات پیش روی ما قرار داده یا همان متدولوژی می‌پردازیم.

متدولوژی چیست ؟

متدولوژی در واقع مجموعه ای از روش‌ها ، اصول و قواعدی است که برای قانونمند کردن تولید و توسعه نرم افزار ارائه می‌شود؛می توان گفت متدولوژی فرمولی جهت ساخت نرم افزار می‌باشد یا به عبارت دیگر متدولوژی چرخه حیات نرم افزار را مشخص می‌کند.

-چرخه حیات تولید وتوسعه نرم افزار یا SDLC(System Development Life Cycle)

مراحلی را که در طی تولید و توسعه نرم افزار سپری می‌شوند را SDLC می‌گویند.

انواع SDLC

1. چرخه حیات سیستم‌های قدیمی یا TLC

2. چرخه حیات سیستم‌های شی گرا یا OODLC

TLC(Traditional Life Cycle)-

در گذشته به دلیل اینکه اکثر برنامه‌ها بصورت فرآیندگرا یا Process Oriented نوشته می‌شدند از روش TLC استفاده می‌شد . در روش‌های فرآیند گرا تمرکز اصلی بر روی فعالیت‌های سیستم بود در این روش بیشتر از نمودارهای ERD و DFD استفاده می‌شد .

البته اینا اضافه کنم که هنوز هم در بعضی از شرکت‌ها از این روش استفاده می‌شه هر چند که خودشونم نمی‌دونند یکی از دلایل اصلی هم فقر سواد شرکت‌های کار فرما می‌باشد . در ادامه به بررسی یکی از مدل‌های معروف TLC یعنی مدل آبشاری می‌پردازیم.

-مدل آبشاری یا Water Fall :

مدل آبشاری هر چند مدلی قدیمی می‌باشد اما مبنای اساسی مدل‌های شی گرا می‌باشد.

فازهای مختلف مدل آبشاری :

1. مهندسی سیستم یا System Engineering

معرفی نیازمندی‌های کلی و مشخص نمودن کلیات سیستم به صورت سخت افزاری و نرم افزاری و تعاریف اصلی سیستم به طور مثال در پروژه وب سایت از Asp استفاده کنیم یا Php

2. آنالیز نیازمندی‌ها یا Requirement Analysis

در این فاز به نیازمندی‌های کاربران می‌پردازیم یعنی در این فاز ما با چه یا What می‌پردازیم

3. طراحی یا Design

در این فاز ما به دنبال چگونه یا Who می‌رویم یعنی اینکه سیستم چگونه در جهت بر آوردن نیازمندی‌ها گام بردارد.

4. ساخت یا Construction

در این فاز آنچه را که در فاز طراحی مطرح کردیم به کد تبدیل می‌کنیم

5. تست Testing

در این مرحله سیستم از لحاظ کمی و کیفی تست میشوند.

6. نصب یا Installation

7. نگهداری یا Maintenance

این فاز طولانی‌ترین و پرهزینه‌ترین قسمت چرخه عمر یک نرم افزار

معایب مدل آبشاری :

1. مدل آبشاری تکرار بین فاز‌ها را در نظر نمی‌گیرد و خروجی هر فاز را قطعی در نظر می‌گیرد که اگر مثلا در فاز طراحی باشیم و یک نیازمندی در نظر گرفته نشده باشد این مدل هیچ راهکاری را برای در ج این نیازمندی در سیستم ارائه نمی‌دهد بعد‌ها برای رفع این مشکل مدل آبشاری با تکرار (Water Fall with Iteration) معرفی گردید.

2. دراین روش هر فاز هنگامی آغاز می‌شود که فاز قبل از خودش به پایان رسیده باشد که این امر مانع از Overlap یا به اشتراک گذاری بین فازها می‌شد.

3. سیستم‌های محاوره ای نیستند و در برابر تغییرات مقاوم نمی‌باشند.

مزایای مدل‌های آبشاری

1. واگذاری هر فاز به یک تیم مشخص

2. پیشرفت پروژه بیشتر به چشم می‌خورد.

در جلسه آینده به بررسی مدل‌های شی گرا خواهیم پرداخت.

‫۱۲ سال و ۴ ماه قبل، جمعه ۹ تیر ۱۳۹۱، ساعت ۲۱:۲۶

حاجی زاده وحید

مطالب

آموزش فریم ورک Vuetify قسمت دوم - UI Components بخش اول

کاربران امروزه با عناصری که به نحوی خاص درون صفحه عمل می‌کنند، آشنا شده‌اند. بنابراین انتخاب مناسب برای اتخاذ این عناصر زمانی مناسب است که به تکمیل کارآیی و رضایت کاربر کمک کند.

یک کامپوننت در واقع از دو بخش تشکیل شده‌است:

1 - اول اینکه چگونه به نظر می‌رسد ( UI ).

2 – دوم اینکه چگونه کار میکند ( UX ).

این عناصر رابط ( component ) شامل :

Input Controls : check boxes, radio buttons, drop down lists, list boxes, buttons, toggles, text fields, date field

Navigational Components : breadcrumb, slider, search field, pagination, slider, tags, icons

Informational Components : tool tips, icons, progress bar, notifications, message boxes, modal windows

Containers : accordion

اما باید توجه داشت که فقط به این موارد محدود نمی‌شوند.

در این قسمت به طور مختصر با این دست از کامپوننت‌ها ( UI Component ) آشنا می‌شویم.

کامپوننت v-alert

کامپوننت V-Alert برای انتقال اطلاعات مهم به کاربر مورد استفاده قرار می‌گیرد. این کامپوننت چهار نوع اطلاعات را به کاربر گوشزد می‌کند که شامل موفقیت‌ها، اطلاعات، هشدارها و خطاها می‌باشد.

هشدارها می‌توانند یک رنگ خاص را داشته باشند که به طور پیش فرض نمایش داده نمی‌شوند.

در مثال پایین، کامپوننت v-alert شامل دو مقدار است که برای آن تنظیم شده‌است. مقدار (value) که شامل یک مقدار Boolean است و مقدار (type) که مشخص کننده نوع هشدار است (موفقیت ، اطلاعات ، هشدار و خطا).

در قطعه کد پایین، این چهار نوع اطلاعات قابل نمایش به کاربر مشخص شده‌اند:

<div id="app">
  <v-app id="inspire">
    <div>
      <v-alert :value="true" type="success">
        This is a success alert.
      </v-alert>
  
      <v-alert :value="true" type="info">
        This is a info alert.
      </v-alert>
  
      <v-alert :value="true" type="warning">
        This is a warning alert.
      </v-alert>
  
      <v-alert :value="true" type="error">
        This is a error alert.
      </v-alert>
    </div>
  </v-app>
</div>

برای کامپوننت V-Alert می‌توان properties‌های مختلفی را مشخص نمود که از جمله آنها می‌توان به موارد زیر اشاره کرد:

Color : به وسیله این property می‌توان رنگ پیغام را مشخص نمود. هم به وسیله نام رنگ میتوان رنگ مورد نظر را مشخص کرد و هم به وسیله‌ی کد RGB این کار را انجام داد. dismissible : این تنظیم مشخص می‌کند که پیغام، قابلیت بسته شدن را دارد یا خیر که حاوی یک مقدار Boolean است.

icon : مشخص کننده یک نماد خاص است که درون جعبه پیغام قرار می‌گیرد.

type : مشخص کننده نوع پیام است که پیشتر در مورد آن توضیح داده شد.

کامپوننت v-avatar

کامپوننت v-avatar برای تغییر اندازه تصاویر مورد استفاده قرار می‌گیرد که معمولا جهت نمایش عکس پروفایل استفاده می‌شود.

طریقه استفاده :

avatar، دارای یک اندازه‌ی پویا است که می‌تواند برای هر وضعیتی تغییر کند.

برای این کامپوننت سه properties قابل تنظیم است:

color : به وسیله این property می‌توان رنگ دلخواهی را برای آواتار مشخص نمود. هم به وسیله نام رنگ می‌توان رنگ مورد نظر را مشخص کرد و هم به وسیله کد RGB این کار را صورت داد.

size : به طور پیش‌فرض برای avatar، سایز 48 تنظیم شده‌است که می‌توان این میزان را کم و یا زیاد کرد.

tile : همانند border radius در css عمل می‌کند. با تنظیم این گزینه میتوانیم یک آواتار گرد داشته باشیم.

کامپوننت v-badge

به وسیله این کامپوننت می‌توان نمادهایی را برای نمایش اطلاعاتی به کاربر یا جلب توجه کاربر به یک عنصر خاص، ایجاد نمود.

این کامپوننت نیز properties خاص خود را دارد که از جمله آن می‌توان به color , left , mode , overlab و غیره اشاره کرد.

قطعه کد پایین نشان دهنده چگونگی عملکرد این کامپوننت است:

<div id="app">
  <v-app id="inspire">
    <div>
      <v-badge color="purple" left overlap>
        <template v-slot:badge>
          <v-icon dark small>
            done
          </v-icon>
        </template>
        <v-icon color="grey lighten-1" large>
          account_circle
        </v-icon>
      </v-badge>
        <v-badge overlap color="orange">
        <template v-slot:badge>
          <v-icon dark small>
            notifications
          </v-icon>
        </template>
        <v-icon large color="grey darken-1">
          account_box
        </v-icon>
      </v-badge>
    </div>
  </v-app>
</div>

نتیجه قطعه کد بالا بدین ترتیب است:

کامپوننت v-bottom-nav

این کامپوننت را می‌توان جایگزین sidebar‌ها نمود. این کامپوننت در درجه اول در موبایل مورد استفاده قرار میگیرد که می‌تواند شامل متن و یا آیکن باشد.

به وسیله این کامپوننت امکان انتقال از یک بخش از صفحه به بخشی دیگر امکان پذیر می‌شود.

این کامپوننت نیز properties خاص خود را دارد که از جمله آن می‌توان به active-sync (برای نشان دادن فعال یا غیر فعال بودن گزینه انتخاب شده)، fixed ( برای مشخص کردن موقعیت کامپوننت در صفحه) و موارد دیگر اشاره کرد.

تقسیم بندی اجزاء این کامپوننت به شرح زیر است:

1 - محل قرار گیری کامپوننت

2- آیکن غیر فعال

3- برچسب غیر فعال

4 - آیکن فعال

5- برچسب فعال

قطعه کد پایین نشان دهنده چگونگی یک bottom navbar است:

<div id="app">
  <v-app id="inspire">
    <v-card height="200px" flat>
      <div>
        Active: {{ bottomNav }}   // 
      </div>
      <v-bottom-nav :active.sync="bottomNav" :value="true" absolute color="transparent">
        <v-btn color="teal" flat value="recent">
          <span>Recent</span>
          <v-icon>history</v-icon>
        </v-btn>
  
        <v-btn color="teal" flat value="favorites">
          <span>Favorites</span>
          <v-icon>favorite</v-icon>
        </v-btn>
  
        <v-btn color="teal" flat value="nearby">
          <span>Nearby</span>
          <v-icon>place</v-icon>
        </v-btn>
      </v-bottom-nav>
    </v-card>
  </v-app>
</div>

کامپوننت v-btn

این کامپوننت برای ایجاد یک دکمه چه به صورت متن و یا آیکن مورد استفاده قرار میگیرد. دکمه‌ها به کاربران این امکان را می‌دهند تا اقداماتی را انجام دهند و انتخاب‌های خود را تنها با یک کلیک انجام دهند.

از دکمه‌ها ممکن است در جاهای مختلف صفحه به خصوص در دیالوگ باکس‌ها، فرمها و ابزارها مورد استفاده قرار گیرد.

کامپوننت v-btn نیز مانند سایر کامپوننت‌ها تنظیمات خاص خود را دارد که از جمله آن می‌توان به کوچکی و بزرگی دکمه، فعال یا غیر فعال بودن دکمه، نوع متن یا آیکن بودن دکمه اشاره نمود.

حالت‌های مختلفی از دکمه‌ها وجود دارند که میتوانند به بهتر شدن UI برنامه ما کمک کنند. برای مثال می‌توان به موارد زیر اشاره کرد:

button drop-down variants : دکمه‌های کرکره‌ای که معمولا برای نظم و کم جا بودن در صفحه مورد استفاده قرار می‌گیرند.

icons : آیکن‌ها می‌توانند برای محتوای اصلی یک دکمه مورد استفاده قرار بگیرند تا ظاهر زیباتری را به دکمه ما بدهند.

floating : این دکمه‌ها حالت آیکن را دارند؛ با این تفاوت که آیکن مورد نظر، درون یک محتوا قرار می‌گیرد.

loaders : به وسیله این دکمه‌ها می‌توان کاربر را متوجه انجام یک پردازش نمود. به صورت پیشفرض بعد از فشردن این نوع دکمه‌ها محتوای دکمه فشرده شده تغییر ظاهر داده و به شکل یک دایره در حال چرخش در می‌آید. البته می‌توان این پیشفرض را به حالت‌های دیگری نیز تغییر داد.

round : این نوع دکمه‌ها دقیقا کارآیی دکمه‌های معمولی را دارند؛ با این تفاوت که این دکمه‌ها دارای لبه‌هایی گرد هستند.

یک نمونه از ایجاد انواع دکمه‌ها در زیر آمده است:

<div id="app">
  <v-app id="inspire">
    <div>
      <v-btn color="success">Success</v-btn>
      <v-btn color="error">Error</v-btn>
      <v-btn color="warning">Warning</v-btn>
      <v-btn color="info">Info</v-btn>
    </div>
  </v-app>
</div>

کامپوننت v-calendar

یکی از کامپوننت‌هایی که به تازگی به vuetify اضافه شده است، کامپوننت تقویم یا v-calendar است. از این کامپوننت برای نمایش تاریخ، روز، هفته، ماه و سال استفاده می‌شود. یک تقویم دارای یک نوع و یک مقدار است که تعیین می‌کند چه نوع تقویمی، در طول چه مدت زمانی نمایش داده شود.

حالت‌های مختلفی برای نمایش تقویم در صفحه وجود دارد که برای مثال می‌توان به موارد زیر اشاره کرد:

events : به وسیله این گزینه میتوان برای هر روز یک رخداد خاص را مشخص نمود که به وسیله کلیک بر روی آن، اطلاعات آن رخداد نمایش داده شود.

weekly : می‌توان یک تقویم هفتگی را ایجاد نمود و رخدادهای هفتگی را برای آن تنظیم کرد.

نمونه ایجاد یک تقویم در پایین آمده است:

<div id="app">
  <v-app id="inspire">
    <v-layout wrap>
      <v-flex xs12>
        <v-sheet height="500">
          <v-calendar ref="calendar" v-model="start" :type="type" :end="end" color="primary">
          </v-calendar>
        </v-sheet>
      </v-flex>
  
      <v-flex sm4 xs12>
        <v-btn @click="$refs.calendar.prev()">
          <v-icon dark left>
            keyboard_arrow_left
          </v-icon>
          Prev
        </v-btn>
      </v-flex>
      <v-flex sm4 xs12>
        <v-select v-model="type" :items="typeOptions" label="Type">
        </v-select>
      </v-flex>
      <v-flex sm4 xs12>
        <v-btn @click="$refs.calendar.next()">
          Next
          <v-icon right dark>
            keyboard_arrow_right
          </v-icon>
        </v-btn>
      </v-flex>
    </v-layout>
  </v-app>
</div>

js قطعه کد
new Vue({
  el: '#app',
  data: () => ({
    type: 'month', //مشخص کننده نوع تقویم که در اینجا تقویم به صورت ماهانه است
    start: '2019-01-01',
    end: '2019-01-06',
    typeOptions: [
      { text: 'Day', value: 'day' },
      { text: '4 Day', value: '4day' },
      { text: 'Week', value: 'week' },
      { text: 'Month', value: 'month' },
      { text: 'Custom Daily', value: 'custom-daily' },
      { text: 'Custom Weekly', value: 'custom-weekly' }
    ]
  })
})

‫۵ سال و ۳ ماه قبل، شنبه ۱۵ تیر ۱۳۹۸، ساعت ۰۰:۰۰

وحید نصیری

مطالب دوره‌ها

چرا XML و چرا پشتیبانی توکار از آن در SQL Server

مقدمه

فیلدهای XML از سال 2005 به امکانات توکار SQL Server اضافه شده‌اند و بسیاری از مزایای دنیای NoSQL را درون SQL Server رابطه‌ای مهیا می‌سازند. برای مثال با تعریف یک فیلد به صورت XML، می‌توان از هر ردیف به ردیفی دیگر، اطلاعات متفاوتی را ذخیره کرد؛ به این ترتیب امکان کار با یک فیلد که می‌تواند اطلاعات یک شیء را قبول کند و در حقیقت امکان تعریف اسکیمای پویا و متغیر را در کنار امکانات یک بانک اطلاعاتی رابطه‌ای که از اسکیمای ثابت پشتیبانی می‌کند، میسر می‌شود.
همچنین SQL Server در این حالت قابلیتی را ارائه می‌دهد که در بسیاری از بانک‌های اطلاعاتی NoSQL میسر نیست. در اینجا در صورت نیاز و لزوم می‌توان اسکیمای کاملا مشخصی را به یک فیلد XML نیز انتساب داد؛ هر چند این مورد اختیاری است و می‌توان یک un typed XML را نیز بکار برد. به علاوه امکانات کوئری گرفتن توکار از این اطلاعات را به کمک XPath ترکیب شده با T-SQL، نیز فراموش نکنید.
بنابراین اگر یکی از اهداف اصلی گرایش شما به سمت دنیای NoSQL، استفاده از امکان تعریف اطلاعاتی با اسکیمای متغیر و پویا است، فیلدهای نوع XML اس کیوال سرور را مدنظر داشته باشید.
یک مثال عملی: فناوری Azure Dev Fabric's Table Storage (نسخه Developer ویندوز Azure که روی ویندوزهای معمولی اجرا می‌شود؛ یک شبیه ساز خانگی) به کمک SQL Server و فیلدهای XML آن طراحی شده است.

چرا XML و چرا پشتیبانی توکار از آن در SQL Server

یک سند XML معمولا بیشتر از یک قطعه داده را در خود نگهداری می‌کند و نوع داده‌ی پیچیده محسوب می‌شود؛ برخلاف داده‌هایی مانند int یا varchar که نوع‌هایی ساده بوده و تنها یک قطعه از اطلاعات خاصی را در خود نگهداری می‌کنند. بنابراین شاید این سؤال مطرح شود که چرا از این نوع داده پیچیده در SQL Server پشتیبانی شده‌است؟
- از سال‌های نسبتا دور، از XML برای انتقال داده‌ها بین سیستم‌ها و سکوهای کاری مختلف استفاده شده‌است.
- استفاده‌ی گسترده‌ای در برنامه‌های تجاری دارد.
- بسیاری از فناوری‌های موجود از آن پشتیبانی می‌کنند.
برای مثال اگر با فناوری‌های مایکروسافتی کار کرده باشید، به طور قطع حداقل در یک یا چند قسمت از آن‌ها، مستقیما از XML استفاده شده‌است.
بنابراین با توجه به اهمیت و گستردگی استفاده از آن، بهتر است پشتیبانی توکاری نیز از آن داخل موتور یک بانک اطلاعاتی، پیاده سازی شده باشد. این مساله سهولت تهیه پشتیبان‌های خودکار، بازیابی آن‌ها و امنیت یکپارچه با SQL Server را به همراه خواهد داشت؛ به همراه تمام زیرساخت‌های مهیای در SQL Server.

روش‌های مختلف ذخیره سازی XML در بانک‌های اطلاعاتی رابطه‌ای

الف) ذخیره سازی متنی
این روش نیاز به نگارش خاصی از SQL Server یا بانک اطلاعاتی الزاما خاصی نداشته و با تمام بانک‌های اطلاعاتی رابطه‌ای سازگار است؛ مثلا از فیلدهای varchar برای ذخیره سازی آن استفاده شود. مشکلی که این روش به همراه خواهد داشت، از دست دادن ارزش یک سند XML و برخورد متنی با آن است. زیرا در این حالت برای تعیین اعتبار آن یا کوئری گرفتن از آن‌ها نیاز است اطلاعات را از بانک اطلاعاتی خارج کرده و در لایه‌ای دیگر از برنامه، کار جستجو پردازش آن‌ها را انجام داد.

ب) تجزیه XML به چندین جدول رابطه‌ای
برای مثال یک سند XML را درنظر بگیرید که دارای اطلاعات شخص و خرید‌های او است. می‌توان این سند را به چندین فیلد در چندین جدول مختلف رابطه‌ای تجزیه کرد و سپس با روش‌های متداول کار با بانک‌های اطلاعاتی رابطه‌ای از آن‌ها استفاده نمود.

ج) ذخیره سازی آن‌ها توسط فیلدهای خاص XML
در این حالت با استفاده از فیلدهای ویژه XML می‌توان از فناوری‌های مرتبط با XML تمام و کمال استفاده کرد. برای مثال تهیه کوئری‌های پیچیده داخل همان بانک اطلاعاتی بدون نیاز به تجزیه سند به چندین جدول و یا خارج کردن آن‌ها از بانک اطلاعاتی و جستجوی بر روی آن‌ها در لایه‌ای دیگر از برنامه.

موارد کاربرد XML در SQL Server

کاربردهای مناسب

- اطلاعات، سلسله مراتبی و تو در تو هستند. XQuery و XPath در این موارد بسیار خوب عمل می‌کند.
- ساختار قسمتی از اطلاعات ثابت است و قسمتی از آن خیر. برای نمونه، یک برنامه‌ی فرم ساز را درنظر بگیرید که هر فرم آن هر چند دارای یک سری خواص ثابت مانند نام، گروه و امثال آن است، اما هر کدام دارای فیلدهای تشکیل دهنده متفاوتی نیز می‌باشد. به این ترتیب با استفاده از یک فیلد XML، دیگری نیازی به نگران بودن در مورد نحوه مدیریت اسکیمای متغیر مورد نیاز، نخواهد بود.
نمونه‌ی دیگر آن ذخیره سازی خواص متغیر اشیاء است. هر شیء دارای یک سری خواص ثابت است اما خواص توصیف کننده‌ی آن‌ها از هر رکورد به رکوردی دیگر متفاوت است.

کاربردهای نامناسب

- کل اطلاعات را داخل فیلد XML قرار دادن. هدف از فیلدهای XML قرار دادن یک دیتابیس داخل یک سلول نیست.
- ساختار تعریف شده کاملا مشخص بوده و به این زودی‌ها هم قرار نیست تغییر کند. در این حالت استفاده از قابلیت‌های رابطه‌ای متداول SQL Server مناسب‌تر است.
- قرار دادن اطلاعات باینری بسیار حجیم در سلول‌های XML ایی.

تاریخچه‌ی پشتیبانی از XML در نگارش‌های مختلف SQL Server

الف) SQL Server 2000
در SQL Server 2000 روش (ب) توضیح داده شده در قسمت قبل، پشتیبانی می‌شود. در آن برای تجزیه یک سند XML به معادل رابطه‌ای آن، از تابعی به نام OpenXML استفاده می‌شود و برای تبدیل این اطلاعات به XML از روش Select … for XML می‌توان کمک گرفت. همچنین تاحدودی مباحث XPath Queries نیز در آن گنجانده شد‌ه‌است.

ب) SQL Server 2005
در نگارش 2005 آن، برای اولین بار نوع داده‌ای ویژه XML معرفی گشت به همراه امکان تعریف اسکیمای XML و اعتبارسنجی آن و پشتیبانی از XQuery برای جستجوی سریع بر روی داده‌های XML داخل همان بانک اطلاعاتی، بدون نیاز به استخراج اطلاعات XML و پردازش مجزای آن‌ها در لایه‌ای دیگر از برنامه.

ج) SQL Server 2008 به بعد
در اینجا فاز نگهداری این نوع داده خاص شروع شده و بیشتر شامل یک سری بهبودهای کوچک در کارآیی و نحوه‌ی استفاده از آن‌ها می‌شود.

استفاده از XML با کمک SQLCLR

از SQL Server 2005 به بعد، امکان استفاده از کلیه‌ی امکانات موجود در فضای نام System.Xml دات نت، در SQL Server نیز به کمک SQL CLR مهیا شده‌است. همچنین از SQL Server 2008 به بعد، امکانات فضای نام System.Xml.Linq و مباحث LINQ to XML نیز توسط SQL CLR پشتیبانی می‌شوند.
البته این امکانات در SQL Server 2005 نیز قابل استفاده هستند، اما اسمبلی شما unsafe تلقی می‌شود. پس از آزمایشات و بررسی کافی، فضای نام مرتبط با LINQ to XML و امکانات آن، به عنوان اسمبلی‌هایی امن و قابل استفاده در SQL Server 2008 به بعد، معرفی شده‌اند.

مزایای وجود فیلد ویژه XML در SQL Server

پس از اینکه فیلدهای XML به صورت یک نوع داده بومی بانک اطلاعاتی SQL Server معرفی شدند، مزایای ذیل بلافاصله در اختیار برنامه نویس‌ها قرار گرفت:
- امکان تعریف آن‌ها به صورت یک ستون جدولی خاصی
- استفاده از آن‌ها به عنوان یک پارامتر رویه‌های ذخیره شده
- امکان تعریف خروجی توابع scalar سفارشی تعریف شده به صورت XML
- امکان تعریف متغیرهای T-SQL از نوع XML

برای مثال در اینجا نحوه‌ی تعریف یک جدول جدید دارای فیلدی از نوع XML را مشاهده می‌کنید:

 CREATE TABLE xml_tab
(
  id INT,
  xml_col  XML
)

- پشتیبانی از فناوری‌های XML ایی مانند اعتبارسنجی اسکیما و نوشتن کوئری‌های پیشرفته با XQuery و XPath.
- امکان تعریف ایندکس‌های XML ایی اضافه شده‌است.

چه نوع XML ایی را می‌توان در فیلدهای XML ذخیره کرد؟

فیلدهای XML امکان ذخیره سازی داده‌های XML خوش فرم را مطابق استاندارد یک XML، دارند. حداکثر اندازه قابل ذخیره سازی در یک فیلد XML دو گیگابایت است.
البته امکانات مهیای در SQL Server در بسیاری از موارد فراتر از استاندارد یک XML هستند. به این معنا که در فیلدهای XML می‌توان Documents و یا Fragments را ذخیره سازی کرد. یک سند XML یا Document حاوی تنها یک ریشه اصلی است؛ اما یک Fragment می‌تواند بیش از یک ریشه اصلی را در خود ذخیره کند. یک مثال:

 DECLARE @xml_tab TABLE (xml_col XML)
-- document
INSERT @xml_tab VALUES ('<person/>')
-- fragment
INSERT @xml_tab VALUES ('<person/><person/>')
SELECT * FROM @xml_tab

مدل داده‌ای XML در SQL Server بر مبنای استانداردهای XQuery و XPath طراحی شده‌است و این استانداردها Fragments را به عنوان یک قطعه داده XML معتبر، قابل پردازش می‌دانند؛ علاوه بر آن مقادیر null و خالی را نیز معتبر می‌دانند. برای مثال عبارات ذیل معتبر هستند:

 DECLARE @xml_tab TABLE (xml_col XML)
-- text only
INSERT @xml_tab VALUES ('data data data .....')
-- empty string
INSERT @xml_tab VALUES ('')
-- null value
INSERT @xml_tab VALUES (null)
SELECT * FROM @xml_tab

همچنین امکان ذخیره سازی یک متن خالی بدون فرمت نیز در اینجا مجاز است. بنابراین به کمک T-SQL می‌توان برای مثال نوع داده varchar و varchar max را به XML تبدیل کرد و برعکس. امکان تبدیل Text و NText (منسوخ شده) نیز به XML وجود دارد ولی در این حالت خاص، عکس آن، پشتیبانی نمی‌شود.
به علاوه باید دقت داشت که در SQL Server نوع داده‌ای XML برای ذخیره سازی داده‌ها بکار گرفته می‌شود. به این معنا که در اینجا پیشوندهای فضاهای نام XML بی‌معنا هستند.

 DECLARE @xml_tab TABLE (xml_col XML)
INSERT @xml_tab VALUES ('<doc/>')
INSERT @xml_tab VALUES ('<doc xmlns="http://www.doctors.com"/>')
-- این سه سطر در عمل یکی هستند
INSERT @xml_tab VALUES ('<doc xmlns="http://www.documents.com"/>')
INSERT @xml_tab VALUES ('<dd:doc xmlns:dd="http://www.documents.com"/>')
INSERT @xml_tab VALUES ('<rr:doc xmlns:rr="http://www.documents.com"/>')
SELECT * FROM @xml_tab

در این مثال، سه insert آخر در عمل یکی درنظر گرفته می‌شوند.

Encoding ذخیره سازی داده‌های XML

SQL Server امکان ذخیره سازی اطلاعات متنی را به فرمت UFT8، اسکی و غیره، دارد. اما جهت پردازش فیلدهای XML و ذخیره سازی آن‌ها از Collation پیش فرض بانک اطلاعاتی کمک خواهد گرفت. البته ذخیره سازی نهایی آن همیشه با فرمت UCS2 است (یونیکد دو بایتی).

 DECLARE @xml_tab TABLE  (id INT, xml_col XML)

INSERT INTO @xml_tab
VALUES
  (
5,
N'<?xml version="1.0" encoding="utf-8"?>
<doc1>
  <row name="vahid"></row>
</doc1>
')

برای نمونه به مثال فوق دقت کنید. اگر آن‌را اجرا کنید، برنامه با خطای ذیل متوقف خواهد شد:

 XML parsing: line 1, character 38, unable to switch the encoding

علت اینجا است که با قرار دادن N در ابتدای رشته XML ایی در حال ذخیره سازی، آن‌را به صورت یونیکد دوبایتی معرفی کرده‌ایم اما encoding سند در حال ذخیره سازی utf-8 تعریف شده‌است و این‌دو با هم سازگاری ندارند.
برای حل این مشکل باید N ابتدای رشته را حذف کرد. روش دوم، معرفی و استفاده از utf-16 است بجای utf-8 در ویژگی encoding.
همچنین در این حالت اگر encoding را utf-16 معرفی کنیم و ابتدای رشته در حال ذخیره سازی N قرار نگیرد، باز با خطای unable to switch the encoding مواجه خواهیم شد.

نحوه‌ی ذخیره سازی اطلاعات XML ایی در SQL Server

SQL Server فرمت اطلاعات XML وارد شده را حفظ نمی‌کند. برای مثال اگر قطعه کد زیر را اجرا کنید

 DECLARE @xml_tab TABLE  (id INT, xml_col XML)

INSERT INTO @xml_tab
VALUES
  (
5,
'<?xml version="1.0" encoding="utf-8"?><doc1><row name="vahid"></row></doc1>'
  )
   
SELECT * FROM @xml_tab

خروجی Select انجام شده به صورت زیر است:

 <doc1>
  <row name="vahid" />
</doc1>

اطلاعات و داده نهایی، بدون تغییری از آن قابل استخرج است. اما اصطلاحا lexical integrity آن حفظ نشده و نمی‌شود. بنابراین در اینجا ذکر سطر xml version ضروری نیست و یا برای مثال اگر ویژگی‌ها را توسط " و یا ' مقدار دهی کنید، همیشه توسط " ذخیره خواهد شد.

ذخیره سازی داده‌هایی حاوی کاراکترهای غیرمجاز XML

اطلاعات دنیای واقعی همیشه به همراه اطلاعات تک کلمه‌ای ساده نیست. ممکن است نیاز شود انواع و اقسام حروف و تگ‌ها نیز در این بین به عنوان داده ذخیره شوند. روش حل استاندارد آن بدون نیاز به دستکاری اطلاعات ورودی، استفاده از CDATA است:

 DECLARE @xml_tab TABLE  (id INT, xml_col XML)

INSERT INTO @xml_tab
VALUES
  (
5,
'<person><![CDATA[ 3 > 2 ]]></person>'
  )
   
SELECT * FROM @xml_tab

در این حالت خروجی select اطلاعات ذخیره شده به صورت زیر خواهد بود:

 <person> 3 &gt; 2 </person>

به صورت خودکار قسمت CDATA پردازش شده و اصطلاحا حروف غیرمجاز XML ایی به صورت خودکار escape شده‌اند.

محدودیت‌های فیلدهای XML

- امکان مقایسه مستقیم را ندارند؛ بجز مقایسه با نال. البته می‌توان XML را تبدیل به مثلا varchar کرد و سپس این داده رشته‌ای را مقایسه نمود. برای مقایسه با null توابع isnull و coalesce نیز قابل بکارگیری هستند.
- order by و group by بر روی این فیلدها پشتیبانی نمی‌شود.
- به عنوان ستون کلید قابل تعریف نیست.
- به صورت منحصربفرد و unique نیز قابل علامتگذاری و تعریف نیست.
- فیلدهای XML نمی‌توانند دارای collate باشند.

‫۱۰ سال و ۹ ماه قبل، پنجشنبه ۲۴ بهمن ۱۳۹۲، ساعت ۱۷:۵۵

وحید نصیری

بازخوردهای دوره

مدیریت نگاشت ConnectionIdها در SignalR به کاربران واقعی سیستم

- کلاینت سمت کاربر SiganlR که درون مرورگر اجرا می‌شود، اساسا جاوا اسکریپتی است. (البته برای جاوا یا دات نت و امثال آن هم کلاینت مخصوص دارد؛ ولی بحث مرورگر آن مشخص است)
+ این متد خاص هاب سمت سرور، در آخرین نگارش SiganlR به این نحو تغییر کرده‌است:

public override Task OnDisconnected(bool stopCalled)
{
    if (stopCalled)
    {
        // We know that Stop() was called on the client,
        // and the connection shut down gracefully.
    }
    else
    {
        // This server hasn't heard from the client in the last ~35 seconds.
        // If SignalR is behind a load balancer with scaleout configured, 
        // the client may still be connected to another SignalR server.
    }

    return base.OnDisconnected(stopCalled);
}

اگر پارامتر stopCalled با مقدار true فراخوانی شد، یعنی سمت کلاینت، با استفاده از کدهای جاوا اسکریپتی SignalR (فراخوانی شده به صورت خودکار در حین بستن یک تب یا مرورگر یا به صورت دستی به نحوی که عنوان شد)، درخواست بسته شدن صفحه را داده‌است. اگر مقدار آن false بود، یعنی سرور تشخیص داده‌است که در طی 35 ثانیه‌ی قبل کاربر فعالیتی نداشته‌است.

‫۹ سال و ۹ ماه قبل، شنبه ۱۸ بهمن ۱۳۹۳، ساعت ۱۹:۰۶

محمد جواد ابراهیمی

اشتراک‌ها

Mock کردن HttpClient برای تست نویسی توسط کتابخانه MockHttp

MockHttp is a testing layer for Microsoft's HttpClient library. It allows stubbed responses to be configured for matched HTTP requests and can be used to test your application's service layer.

var mockHttp = new MockHttpMessageHandler();

// Setup a respond for the user api (including a wildcard in the URL)
mockHttp.When("http://localhost/api/user/*")
        .Respond("application/json", "{'name' : 'Test McGee'}"); // Respond with JSON

// Inject the handler or client into your application code
var client = mockHttp.ToHttpClient();

var response = await client.GetAsync("http://localhost/api/user/1234");
// or without async: var response = client.GetAsync("http://localhost/api/user/1234").Result;

var json = await response.Content.ReadAsStringAsync();

// No network connection required
Console.Write(json); // {'name' : 'Test McGee'}

Mock کردن HttpClient برای تست نویسی توسط کتابخانه MockHttp

‫۴ سال و ۵ ماه قبل، چهارشنبه ۱۰ اردیبهشت ۱۳۹۹، ساعت ۰۸:۰۴

وحید نصیری

نظرات مطالب

LocalDB FAQ

اتصال به LocalDB توسط Rider

در تنظیمات Data Source جهت اتصال به LocalDB در Rider این مراحل باید طی شوند:
- پیش از هر کاری دو دستور زیر را اجرا کنید:

C:\>"C:\Program Files\Microsoft SQL Server\140\Tools\Binn\SqlLocalDB.exe" i
MSSQLLocalDB
ProjectsV13
v12.0

C:\>"C:\Program Files\Microsoft SQL Server\140\Tools\Binn\SqlLocalDB.exe" s MSSQLLocalDB
LocalDB instance "MSSQLLocalDB" started.

دستور اول وهله‌های نصب شده را نمایش می‌دهد و دستور دوم اولین وهله را آغاز می‌کند.
خود Rider آغازگر این وهله‌ها نخواهد بود. به همین جهت نیاز است دستی آغاز شوند.

- سپس در صفحه تنظیمات Data Source، نوع Driver را بر روی SQL Server (jTds) قرار دهید.
- پایین صفحه، لینک download missing driver files ظاهر می‌شود. بر روی آن کلیک کنید تا به سرعت کار نصب و راه اندازی درایور کم حجم آن انجام شود.
- اکنون می‌توانید در قسمت URL، گزینه‌ی LocalDB و سپس وهله‌ی MSSQLLocalDB را از لیست Instance انتخاب کنید.
- در آخر بر روی دکمه‌ی Test Connection کلیک کنید. اگر درایور را نصب نکرده باشید، این دکمه قابل انتخاب نخواهد بود.

‫۶ سال قبل، جمعه ۳۰ شهریور ۱۳۹۷، ساعت ۲۰:۰۰

وحید نصیری

مطالب

Debugger visualizers

از VS.Net 2005 به بعد، امکانات اشکال زدایی کدها به شدت بهبود یافته و یکی از امکانات جالبی که به آن اضافه شده است، Debugger visualizers می‌باشد، یعنی امکان مشاهده‌ی محتوای اشیاء در حین دیباگ. همچنین با استفاده از SDK ویژوال استودیو، برنامه نویس‌ها می‌توانند Debugger visualizers سفارشی خودشان را نیز تهیه کنند. در ادامه به تعدادی از این موارد اشاره خواهد شد:

Xml Visualizer v.2 - site
Data Debugger Visualizer - site
WCF Visualizers Tool - site
IL Visualizer - site
DB Connection Visualizer - site
LINQ to SQL Debug Visualizer - site
Graphics Debugger Visualizer - site
Bitmap Debugger Visualizer - site
PowerShell Debug Visualizer - site
WebVisualizers - site
Sharepoint debug visualizer - site
WPF Tree Debugger Visualizer - site
GUID Debugger Visualizer - site
WindowsIdentity Debugger Visualizer - site
ControlTree visualizer - site
Regular Expression Visualizers - site
Improving Visual C++ Debugging - site

‫۱۵ سال و ۹ ماه قبل، سه‌شنبه ۲۰ اسفند ۱۳۸۷، ساعت ۲۰:۳۰

سیروان عفیفی

مطالب

قابلیت Templated Razor Delegate

Razor دارای قابلیتی با نام Templated Razor Delegates است. همانطور که از نام آن مشخص است، یعنی Razor Template هایی که Delegate هستند. در ادامه این قابلیت را با ذکر چند مثال توضیح خواهیم داد.

مثال اول:

می‌خواهیم تعدادی تگ li را در خروجی رندر کنیم، این کار را می‌توانیم با استفاده از Razor helpers نیز به این صورت انجام دهیم:

@helper ListItem(string content) {
 <li>@content</li>
}
<ul>
 @foreach(var item in Model) {
 @ListItem(item)
 }
</ul>

همین کار را می‌توانیم توسط Templated Razor Delegate به صورت زیر نیز انجام دهیم:

@{
 Func<dynamic, HelperResult> ListItem = @<li>@item</li>;
}
<ul>
 @foreach(var item in Model) {
 @ListItem(item)
 }
</ul>

برای اینکار از نوع Func استفاده خواهیم کرد. این Delegate یک پارامتر را می‌پذیرد. این پارامتر می‌تواند از هر نوعی باشد. در اینجا از نوع dynamic استفاده کرده‌ایم. خروجی این Delegate نیز یک HelperResult است. همانطور که مشاهده می‌کنید آن را برابر با الگویی که قرار است رندر شود تعیین کرده‌ایم. در اینجا از یک پارامتر ویژه با نام item استفاده شده است. نوع این پارامتر dynamic است؛ یعنی همان مقداری که برای پارامتر ورودی Func انتخاب کردیم. در نتیجه پارامتر ورودی یعنی رشته item جایگزین item@ درون Delegate خواهد شد.

در واقع دو روش فوق خروجی یکسانی را تولید میکنند. برای حالت‌هایی مانند کار با آرایه‌ها و یا Enumerations بهتر است از روش دوم استفاده کنید؛ از این جهت که نیاز به کد کمتری دارد و نگهداری آن خیلی از روش اول ساده‌تر است.

مثال دوم:

اجازه دهید یک مثال دیگر را بررسی کنیم. به طور مثال معمولاً در یک فایل Layout برای بررسی کردن وجود یک section از کدهای زیر استفاده می‌کنیم:

<header>  
    @if (IsSectionDefined("Header"))  
    {  
        @RenderSection("Header")  
    }  
    else  
    {  
        <div>Default Content for Header Section</div>  
    }  
</header>

روش فوق به درستی کار خواهد کرد اما می‌توان آن را با یک خط کد، درون ویو نیز نوشت. در واقع می‌توانیم با استفاده از Templated Razor Delegate یک متد الحاقی برای کلاس ViewPage بنویسیم؛ به طوریکه یک محتوای پیش‌فرض را برای حالتی که section خاصی وجود ندارد، نمایش دهد:

public static HelperResult RenderSection(this WebViewPage page, string name,  
    Func<dynamic, HelperResult> defaultContent)  
{  
    if (page.IsSectionDefined(name))  
    {  
        return page.RenderSection(name);  
    }  
    return defaultContent(null);  
}

بنابراین درون ویو می‌توانیم از متد الحاقی فوق به این صورت استفاده کرد:

<header>  
   @this.RenderSection("Header", @<div>Default Content for Header Section</div>)  
</header>

نکته: جهت بوجود نیامدن تداخل با نمونه اصلی RenderSection درون ویو، از کلمه this استفاده کرده‌ایم.

مثال سوم: شبیه‌سازی کنترل Repeater:

یکی از ویژگی‌های جذاب WebForm کنترل Repeater است. توسط این کنترل به سادگی می‌توانستیم یکسری داده را نمایش دهیم؛ این کنترل در واقع یک کنترل DataBound و همچنین یک Templated Control است. یعنی در نهایت کنترل کاملی بر روی Markup آن خواهید داشت. برای نمایش هر آیتم خاص داخل لیست می‌توانستید از ItemTemplate استفاده کنید. همچنین می‌توانستید از AlternatingItemtemplate استفاده کنید. یا اگر می‌خواستید هر آیتم را با چیزی از یکدیگر جدا کنید، می‌توانستید از SeparatorTemplate استفاده کنید. در این مثال می‌خواهیم همین کنترل را در MVC شبیه‌سازی کنیم.

به طور مثال ویوی Index ما یک مدل از نوع IEnumerable<string> را دارد:

@model IEnumerable<string>  
@{  
    ViewBag.Title = "Test";  
}

و اکشن متد ما نیز به این صورت اطلاعات را به ویوی فوق پاس میدهد:

public ActionResult Index()  
{  
    var names = new string[]  
    {  
        "Vahid Nasiri",  
        "Masoud Pakdel",  
        ...  
     };  
  
    return View(names);  
}

اکنون در ویوی Index می‌خواهیم هر کدام از اسامی فوق را نمایش دهیم. اینکار را می‌توانیم درون ویو با یک حلقه‌ی foreach و بررسی زوج با فرد بودن ردیف‌ها انجام دهیم اما کد زیادی را باید درون ویو بنویسیم. اینکار را می‌توانیم درون یک متد الحاقی نیز انجام دهیم. بنابراین یک متد الحاقی برای HtmlHelper به صورت زیر خواهیم نوشت:

public static HelperResult Repeater<T>(this HtmlHelper html,  
    IEnumerable<T> items,  
    Func<T, HelperResult> itemTemplate,  
    Func<T, HelperResult> alternatingitemTemplate = null,  
    Func<T, HelperResult> seperatorTemplate = null)  
{  
    return new HelperResult(writer =>  
    {  
        if (!items.Any())  
        {  
            return;  
        }  
        if (alternatingitemTemplate == null)  
        {  
            alternatingitemTemplate = itemTemplate;  
        }  
        var lastItem = items.Last();  
        int ii = 0;  
        foreach (var item in items)  
        {  
           var func = ii % 2 == 0 ? itemTemplate : alternatingitemTemplate;  
           func(item).WriteTo(writer);  
           if (seperatorTemplate != null && !item.Equals(lastItem))  
           {  
               seperatorTemplate(item).WriteTo(writer);  
           }  
           ii++;  
        }  
    });  
}

توضیح کدهای فوق:

خوب، همانطور که ملاحظه می‌کنید متد را به صورت Generic تعریف کرده‌ایم، تا بتواند با انواع نوع‌ها به خوبی کار کند. زیرا ممکن است لیستی از اعداد را داشته باشیم. از آنجائیکه این متد را برای کلاس HtmlHelper می‌نویسیم، پارامتر اول آن را از این نوع می‌گیریم. پارامتر دوم آن، آیتم‌هایی است که می‌خواهیم نمایش دهیم. پارامتر‌های بعدی نیز به ترتیب برای ItemTemplate، AlternatingItemtemplate و SeperatorItemTemplate تعریف شده‌اند و از نوع Delegate با پارامتر ورودی T و خروجی HelperResult هستند. در داخل متدمان یک HelperResult را برمیگردانیم. این کلاس یک Action را از نوع TextWriter از ورودی می‌پذیرد. اینکار را با ارائه یک Lambda Expression با نام writer انجام می‌دهیم. در داخل این Delegate به تمام منطقی که برای نمایش یک آیتم نیاز هست دسترسی داریم.

ابتدا بررسی کرده‌ایم که آیا آیتم برای نمایش وجود دارد یا خیر. سپس اگر AlternatingItemtemplate برابر با null بود همان ItemTemplate را در خروجی نمایش خواهیم داد. مورد بعدی دسترسی به آخرین آیتم در Collection است. زیرا بعد از هر آیتم باید یک SeperatorItemTemplate را در خروجی نمایش دهیم. سپس توسط یک حلقه درون آیتم‌ها پیمایش میکنیم و ItemTemplate و AlternatingItemtemplate را توسط متغیر func از یکدیگر تشخیص می‌دهیم و در نهایت درون ویو به این صورت از متد الحاقی فوق استفاده می‌کنیم:

@Html.Repeater(Model, @<div>@item</div>, @<p>@item</p>, @<hr/>)

متد الحاقی فوق قابلیت کار با انواع ورودی‌ها را دارد به طور مثال مدل زیر را در نظر بگیرید:

public class Product
{
        public int Id { set; get; }
        public string Name { set; get; }
}

می‌خواهیم اطلاعات مدل فوق را در ویوی مربوط درون یک جدول نمایش دهیم، می‌توانیم به این صورت توسط متد الحاقی تعریف شده اینکار را به این صورت انجام دهیم:

<table>
    <tr>
        <td>Id</td>
        <td>Name</td>
    </tr>
    @Html.Repeater(Model, @<tr><td>@item.Id</td><td>@item.Name</td></tr>)
</table>

‫۹ سال و ۱۰ ماه قبل، یکشنبه ۲۳ آذر ۱۳۹۳، ساعت ۱۳:۳۵