ضمن تشکر. جهت یادگیری میپرسم. اگرچه که AutoMapper میتونه مشکل را حل کنه ولی تمام ستون های مورد نیازم رو باید در configuration تعریف کنم. آیا اگر خودم بتونم یک Selector مانند نمونه زیر ایجاد کنم بهتر نیست؟ دلیل این کار کاهش وابستگی و راندمان بیشتره. آیا ایجاد Selectorی مانند زیر این دو هدف را برآورده میکنه؟

private static Expression<Func<LineJoint, Models.Output.Piping.LineJoints.LineJoint2>> Selector()
{
    //if (Condition())
    //    return x => new Models.Output.Piping.LineJoints.LineJoint2
    //    {
    //        ....
    //    };

    return x => new Models.Output.Piping.LineJoints.LineJoint2
    {
        Id = x.Id,
        JointNo = x.JointNo
    };
}

در نتیجه میتونم query را بصورت زیر اجرا کنم:

var result = await query.Select(Selector()).ToListAsync();

• Dynamic Scoping, and scope inheritance
• Two-way data binding with $watchers
• The $digest cycle
• No DOM manipulation capabilities
• Finite Routing, unless you use a 3rd party like ui-router
• app logic and structure expressed in HTML
• No server-side rendering (mostly for speed boost and SEO)
• string-based Dependency Injection
• Ill-Conceived architecture (obsolete constructor functions etc)
• Debugging issues
• Re-defining well established terminology
• Syntactic Sugar
• Execution Contexts
• Unnecessary Complications
• Incompatible with 3rd party libraries, like jQuery etc.
  
• Sparse documentation with literally no real-world examples

و مواردی از این دست. شاید برای پروژه‌های کوچک این فریم ورک مناسب باشه اما قطعا برای پروژه‌های بزرگی که قرار است برای مدتی طولانی توسعه داده بشن و نگهداری بشن اصلا انتخاب درستی نیست. حتی اگر پروژه‌های بزرگی هم با موفقیت توسط این فریم اجرا شده باشه باز هم ماهیت مساله تغییر نمی‌کنه.

در حال حاظر بین فریم ورک‌های دیگه بهترین انتخاب Ember هست که بسیاری از مشکلات ذکر شده رو نداره و ساختار و معماری قوی و خوبی هم داره. Backbone و Durandal هم فریم ورک‌های قوی ای هستند ولی تفاوت‌های نسبتا زیادی با Ember دارن.

حائز اهمیت این که، اپلیکیشن‌های SPA جوان هستند و فعلا همه جای دنیا در حال آزمایش و بررسی این هستند که چطور میشه چنین پروژه هایی رو اجرا کرد و کدام راه بهترین راه هست، بنابراین تا به استاندارد‌های ثابتی برسیم راه طولانی ای در پیش داریم. از طرفی بزودی استاندارد جدید جاوا اسکریپت (ECMA6) منتشر میشه، که با انتشارش فریم ورک هایی مثل Ember و Angular رو کاملا به هم خواهد ریخت. مثلا در نسخه جدید آبجکت‌های Observable خواهیم داشت. بنابراین متدهای Angular و Ember برای تشخیص تغییرات به کلی بلا استفاده خواهند بود و بازنویسی‌های اساسی لازم می‌شود.

یک:  ASP.NET Core مستقل از Platform است

دو:  Open Source است

سه: جدا بودن از Web Server

using System;
using Microsoft.AspNetCore.Hosting;
namespace aspnetcoreapp
{
public class Program
{
  public static void Main(string[] args)
  {
   var host = new WebHostBuilder()
                  .UseKestrel()
                  .UseStartup<Startup>()
                  .Build();
   host.Run();
  }
}
}

چهار: تزریق وابستگی (Dependency Injection) تو کار

// This method gets called by the runtime. Use this method to add services to the container.
public void ConfigureServices (IServiceCollection services)
{
// Add framework services.
services.AddDbContext<ApplicationDbContext>(options =>
  options.UseSqlServer(Configuration.GetConnectionString("DefaultConnection")));
services.AddIdentity<ApplicationUser, IdentityRole>()
  .AddEntityFrameworkStores<ApplicationDbContext>()
  .AddDefaultTokenProviders();
services.AddMvc();
// Add application services.
services.AddTransient<IEmailSender, AuthMessageSender>();
services.AddTransient<ISmsSender, AuthMessageSender>();
}

پنج: یکپارچگی با framework‌های مدرن سمت کلاینت

برای آنکه طراحی قوی و درست را یاد بگیریم، لازم است که نشانه‌­های طراحی ضعیف را بدانیم. این نشانه‌ها عبارتند از:

۱- Rigidity (انعطاف ناپذیری): یک ماژول انعطاف ناپذیر است، اگر یک تغییر در آن، منجر به تغییرات در سایر ماژولها گردد. هر چه میزان تغییرات آبشاری بیشتر باشد، نرم افزار خشک‌تر و غیر منعطف‌تر است.

۲- Fragility (شکنندگی): وقتی که تغییر در قسمتی از نرم افزار باعث به بروز اشکال در بخش­های دیگر شود.

۳- Immobility (تحرک ناپذیری): وقتی نتوان قسمت هایی از نرم افزار را در جاهای دیگر استفاده نمود و یا به کار گیری آن هزینه و ریسک بالایی داشته باشد.

۴- Viscosity (لزجی): وقتی حفظ طراحی اصولی پروژه مشکل باشد، می­گوییم پروژه لزج شده است. به عنوان مثال وقتی تغییری در پروژه به دو صورت اصولی و غیر اصولی قابل انجام باشد و روش غیر اصولی راحت‌تر باشد، می‌گوییم لزج شده است. البته لزجی محیط هم وجود دارد مثلا انجام کار به صورت اصولی نیاز به Build کل پروژه دارد که زیاد طول می­کشد.

۵- Needless Complexity (پیچیدگی اضافی): زمانی که امکانات بدون استفاده در نرم افزار قرار گیرند.

۶- Needless Repetition (تکرارهای اضافی): وقتی که کدهایی با منطق یکسان در جاهای مختلف برنامه کپی می­شوند، این مشکلات رخ می‌دهند.

۷- Opacity (ابهام): وقتی که فهمیدن یک ماژول سخت شود، رخ می‌دهد و کد برنامه مبهم بوده و قابل فهم نباشد.

چرا نرم افزار تمایل به پوسیدگی دارد؟

در روش‌های غیر چابک یکی از دلایل اصلی پوسیدگی، عدم تطابق نرم افزار با تغییرات درخواستی است. لازم است که این تغییرات به سرعت انجام شوند و ممکن است که توسعه دهندگان از طراحی ابتدایی اطلاعی نداشته باشند. با این حال ممکن است تغییرایی قابل انجام باشد ولی برخی از آنها طراحی اصلی را نقض می‌کنند. ما نباید تغییرات نیازمندیها را مقصر بدانیم. باید طراحی ما قابلیت تطبیق با تغییرات را داشته باشد.

یک تیم چابک از تغییرات استقبال می‌کند. وقت بسیار کمی را روی طراحی اولیه کل کار می‌گذارد و سعی می­کند که طراحی سیستم را تا جایی که ممکن است ساده و تمیز نگه دارد با استفاده از تست‌های واحد و یکپارچه از آن محافظت کند. این طراحی را انعطاف پذیر می‌کند. تیم از قابلیت انعطاف پذیری برای بهبود همیشگی طراحی استفاده میکند. بنابراین در هر تکرار نرم افزاری خواهیم داشت که نیازمندی‌های آن تکرار را برآورده می‌کند.