مطالب
Count یا Any

با وجود امکانات مهیای توسط LINQ ، یک سری از عادات متداول حین کار با گروهی از اشیاء باید کنار گذاشته شوند؛ برای مثال چگونگی بررسی این مطلب که آیا شیء IEnumerable ما حاوی عنصری هست یا خیر.
روش متداول انجام اینکار استفاده از متد Count است. چون این متد پیش از تدارک امکانات LINQ نیز وجود داشته، بنابراین اولین موردی که جهت بررسی آن به ذهن خطور می‌کند، استفاده از متد Count می‌باشد؛ برای مثال:
void Method(IEnumerable<Status> statuses)
{
if (statuses != null && statuses.Count() > 0)
// do something...
}
این روش بهینه نیست زیرا کار متد Count بررسی تک تک عناصر شیء IEnumerable و سپس بازگرداندن تعداد آن‌ها است. این مورد خصوصا در حالت‌های کار با بانک اطلاعاتی و تنظیمات lazy-loading آن و یا تعداد بالای عناصر یک لیست، بسیار هزینه‌بر خواهد شد.
ولی در اینجا هدف ما این است که آیا شیء IEnumerable دارای حداقل یک عنصر است یا خیر؟ بنابراین بجای استفاده از متد Count بهتر است از یکی از extension methods فراهم شده توسط LINQ به نام Any استفاده شود.
کار متد Any ، پس از بررسی اولین عنصر یک مجموعه، خاتمه خواهد یافت و بدیهی است که نسبت به متد Count بسیار سریعتر و کم هزینه‌تر خواهد بود. علاوه بر آن حین کار با بانک‌های اطلاعاتی برای مثال توسط LINQ to Entities ، در SQL نهایی تولیدی به EXISTS ترجمه خواهد شد.
void Method(IEnumerable<Status> statuses)
{
if (statuses != null && statuses.Any())
// do something...
}
خلاصه‌ی بحث:
از این پس حین استفاده از انواع و اقسام لیست‌ها، آرایه‌ها، IEnumerable ها و امثال آن‌ها، جهت بررسی خالی بودن یا نبودن آن‌ها تنها از متد Any فراهم شده توسط LINQ استفاده نمائید.
if (myArray != null && myArray.Any())
// do something...

مطالب دوره‌ها
الگوی Matching
الگوی Matching در واقع همون switch در اکثر زبان‌ها نظیر #C یا ++C است با این تفاوت که بسیار انعطاف پذیرتر و قدرتمندتر است. در برنامه نویسی تابع گرا، هدف اصلی از ایجاد توابع دریافت ورودی و اعمال برخی عملیات مورد نظر بر روی مقادیر با استفاده از تعریف حالات مختلف برای انتخاب عملیات است. الگوی Matching این امکان رو به ما می‌ده که با استفاده از حالات مختلف یک عملیات انتخاب شود و با توجه به ورودی یک سری دستورات رو اجرا کنه. ساختار کلی تعریف آن به شکل زیر است:
match expr with
| pat1 -> result1
| pat2 -> result2
| pat3 when expr2 -> result3
| _ -> defaultResult
راحت‌ترین روش استفاده از الگوی Matching هنگام کار با مقادیر است. اولین مثال رو هم در فصل قبل در بخش توابع بازگشتی با هم دیدیم.
let booleanToString x =
match x with false -> "False" 
| _ -> "True"
در تابع بالا ورودی ما اگر false باشد "False" و اگر true باشد "True" برگشت داده می‌شود. _ در مثال بالا دقیقا همون default در switch سایر زبان هاست.
let stringToBoolean x =
match x with
| "True" | "true" -> true
| "False" | "false" -> false
| _ -> failwith "unexpected input"
در این مثال (دقیقا بر عکس مثال بالا ) ابتدا یک string دریافت  می‌شود اگر برابر "True" یا "true" بود مقدار true برگشت داده میشود و اگر برابر "False" یا "false" بود مقدار false برگشت داده می‌شود در غیر این صورت یک FailureException  پرتاب می‌شود. خروجی مثال بالا در حالات مختلف به شکل زیر است:
printfn "(booleanToString true) = %s"
(booleanToString true)
printfn "(booleanToString false) = %s"
(booleanToString false)
printfn "(stringToBoolean \"True\") = %b"
(stringToBoolean "True")
printfn "(stringToBoolean \"false\") = %b"
(stringToBoolean "false")
printfn "(stringToBoolean \"Hello\") = %b"
(stringToBoolean "Hello")
خروجی :
(booleanToString true) = True
(booleanToString false) = False
(stringToBoolean "True") = true
(stringToBoolean "false") = false
Microsoft.FSharp.Core.FailureException: unexpected input
at FSI_0005.stringToBoolean(String x)
at <StartupCode$FSI_0005>.$FSI_0005.main@()
هم چنین علاوه بر اینکه امکان استفاده از چند شناسه در این الگو وجود دارد، امکان استفاده از And , Or نیز در این الگو میسر است.
let myOr b1 b2 =
match b1, b2 with
| true, _ -> true  //b1 true , b2 true or false
| _, true -> true // b1 true or false , b2 true
| _ -> false
printfn "(myOr true false) = %b" (myOr true false) printfn "(myOr false false) = %b" (myOr false false)
خروجی برای کد‌های بالا به صورت زیر است:
(myOr true false) = true
(myOr false false) = false
استفاده از عبارت و شروط در الگوی Matching 
در الگوی Matching اگر در بررسی ورودی الگو با یک مقدار نیاز شما را برطرف نمی‌کند استفاده از فیلتر‌ها و شروط مختلف هم مجاز است. برای مثال
let sign = function
    | 0 -> 0
    | x when x < 0 -> -1
    | x when x > 0 -> 1
مثال بالا برای تعیین علامت هر عدد ورودی به کار می‌رود. -1 برای عدد منفی و 1 برای عدد مثبت و 0 برای عدد 0.

عبارت if … then … else
استفاده از if در #F کاملا مشابه به استفاده از if در #C است و نیاز به توضیح ندارد. تنها تفاوت در else if است که در #F به صورت elif نوشته می‌شود.
ساختار کلی
if expr then
    expr
elif expr then
    expr
elif expr then
    expr
...
else
    expr
 برای مثال الگوی Matching پایین رو به صورت if خواهیم نوشت.
let result =
match System.DateTime.Now.Second % 2 = 0 with
| true -> "heads"
| false -> "tails"
#با استفاده از if
let result =
if System.DateTime.Now.Second % 2 = 0 then
box "heads"
else
box false
printfn "%A" result
در پایان یک مثال مشترک رو به وسیله دستور swith case در #C و الگوی matching در #F پیاده سازی می‌کنیم.


بازخوردهای پروژه‌ها
نحوه تبدیل تاریخ میلادی به شمسی
با سلام و تشکر از پروژه عالی شما،
شما برای تبدیل تاریخ میلادی به شمسی از این کلاس استفاده کردید.
using Persia;

namespace Iris.Utilities.DateAndTime
{
    public class DateAndTime
    {
        public static DateTime GetDateTime()
        {
            return DateTime.Now;
        }

        public static string ConvertToPersian(DateTime dateTime, string mod = "")
        {
            SolarDate solar = Calendar.ConvertToPersian(dateTime);
            return string.IsNullOrEmpty(mod) ? solar.ToString() : solar.ToString(mod);
        }
    }
}
یک تابع استاتیک که تاریخ و مد استرینگ رو برای تبدیل میگیره و توسط یه DLL به نام Pershia تبدیل را انجام میده.
من یه روش دیگه میشناسم ( شاید شما هم بلد باشید)
استفاده از این کلاس
using System;
using System.Collections.Generic;
using System.Globalization;
using System.Reflection;

namespace GSD.Globalization
{
    /// <summary>
    /// <Publisher>http://www.Sayan.ir</Publisher>
    /// <Author>Maziar Rezaie</Author>
    /// </summary>
    public class PersianCulture : CultureInfo
    {
        private readonly Calendar cal;
        private readonly Calendar[] optionals;

        /// <summary>
        /// کد رو بخوان تا بفهمی
        /// </summary>
        /// <param name="cultureName">fa-IR</param>
        /// <param name="useUserOverride">true</param>
        /// <remarks>لطفا در هنگام استفاده به سایت سایان اشاره کنید.</remarks>
        public PersianCulture()
            : this("fa-IR", true)
        {
        }

        public PersianCulture(string cultureName, bool useUserOverride)
            : base(cultureName, useUserOverride)
        {
            //Temporary Value for cal.
            cal = base.OptionalCalendars[0];

            //populating new list of optional calendars.
            var optionalCalendars = new List<Calendar>();
            optionalCalendars.AddRange(base.OptionalCalendars);
            optionalCalendars.Insert(0, new PersianCalendar());


            Type formatType = typeof(DateTimeFormatInfo);
            Type calendarType = typeof(Calendar);


            PropertyInfo idProperty = calendarType.GetProperty("ID", BindingFlags.Instance | BindingFlags.NonPublic);
            FieldInfo optionalCalendarfield = formatType.GetField("optionalCalendars",
                                                                  BindingFlags.Instance | BindingFlags.NonPublic);

            //populating new list of optional calendar ids
            var newOptionalCalendarIDs = new Int32[optionalCalendars.Count];
            for (int i = 0; i < newOptionalCalendarIDs.Length; i++)
                newOptionalCalendarIDs[i] = (Int32)idProperty.GetValue(optionalCalendars[i], null);

            optionalCalendarfield.SetValue(DateTimeFormat, newOptionalCalendarIDs);

            optionals = optionalCalendars.ToArray();
            cal = optionals[0];
            DateTimeFormat.Calendar = optionals[0];

            DateTimeFormat.MonthNames = new[] { "فروردین", "اردیبهشت", "خرداد", "تیر", "مرداد", "شهریور", "مهر", "آبان", "آذر", "دی", "بهمن", "اسفند", "" };
            DateTimeFormat.MonthGenitiveNames = new[] { "فروردین", "اردیبهشت", "خرداد", "تیر", "مرداد", "شهریور", "مهر", "آبان", "آذر", "دی", "بهمن", "اسفند", "" };
            DateTimeFormat.AbbreviatedMonthNames = new[] { "فروردین", "اردیبهشت", "خرداد", "تیر", "مرداد", "شهریور", "مهر", "آبان", "آذر", "دی", "بهمن", "اسفند", "" };
            DateTimeFormat.AbbreviatedMonthGenitiveNames = new[] { "فروردین", "اردیبهشت", "خرداد", "تیر", "مرداد", "شهریور", "مهر", "آبان", "آذر", "دی", "بهمن", "اسفند", "" };


            DateTimeFormat.AbbreviatedDayNames = new string[] { "ی", "د", "س", "چ", "پ", "ج", "ش" };
            DateTimeFormat.ShortestDayNames = new string[] { "ی", "د", "س", "چ", "پ", "ج", "ش" };
            DateTimeFormat.DayNames = new string[] { "یکشنبه", "دوشنبه", "ﺳﻪشنبه", "چهارشنبه", "پنجشنبه", "جمعه", "شنبه" };

            DateTimeFormat.AMDesignator = "ق.ظ";
            DateTimeFormat.PMDesignator = "ب.ظ";

            /*
            DateTimeFormat.ShortDatePattern = "yyyy/MM/dd";
            DateTimeFormat.LongDatePattern = "yyyy/MM/dd";
            
            DateTimeFormat.SetAllDateTimePatterns(new[] {"yyyy/MM/dd"}, 'd');
            DateTimeFormat.SetAllDateTimePatterns(new[] {"dddd, dd MMMM yyyy"}, 'D');
            DateTimeFormat.SetAllDateTimePatterns(new[] {"yyyy MMMM"}, 'y');
            DateTimeFormat.SetAllDateTimePatterns(new[] {"yyyy MMMM"}, 'Y');
             */

        }

        public override Calendar Calendar
        {
            get { return cal; }
        }

        public override Calendar[] OptionalCalendars
        {
            get { return optionals; }
        }
    }
}

این کلاس به این صورت کار میکنه که در تمام برنامه‌ی شما تاریخ رو به صورت شمسی نشون میده ولی در ذخیره در بانک اطلاعاتی و کار در برنامه به صورت میلادی کار میکنه.
برای استفاده از اون هم باید به Application_BeginRequest  فایل Global.asax این کد‌ها رو اضافه کنید.   
using GSD.Globalization;
using System.Threading; 
 protected void Application_BeginRequest(object sender, EventArgs e)
        {
            var persianCulture = new PersianCulture();
            Thread.CurrentThread.CurrentCulture = persianCulture;
            Thread.CurrentThread.CurrentUICulture = persianCulture;
        }

اینم نمونه کد استفاه شده ازش WebApplication2.zip  
سوال من اینه روشی که شما استفاده کردید بهتره ؟ یا این روش؟ البته در روشی که من ارسال کردم به نظرم چون در Application_BeginRequest استفاده شده سر بار بیشتری داره! ولی همیشه تبدیل رو انجام میده و نیاز هیچ کد نویسی بیشتری نداره (مثل فراخوانی ConvertToPersian رو نیاز نداره)
نظر شما چیه؟
با تشکر از شما و صد تشکر بابت پروژه‌ی خوب و کاربردیتون

مطالب
Identity 2.0 : تایید حساب های کاربری و احراز هویت دو مرحله ای
در پست قبلی نگاهی اجمالی به انتشار نسخه جدید Identity Framework داشتیم. نسخه جدید تغییرات چشمگیری را در فریم ورک بوجود آورده و قابلیت‌های جدیدی نیز عرضه شده‌اند. دو مورد از این قابلیت‌ها که پیشتر بسیار درخواست شده بود، تایید حساب‌های کاربری (Account Validation) و احراز هویت دو مرحله ای (Two-Factor Authorization) بود. در این پست راه اندازی این دو قابلیت را بررسی می‌کنیم.

تیم ASP.NET Identity پروژه نمونه ای را فراهم کرده است که می‌تواند بعنوان نقطه شروعی برای اپلیکیشن‌های MVC استفاده شود. پیکربندی‌های لازم در این پروژه انجام شده‌اند و برای استفاده از فریم ورک جدید آماده است.


شروع به کار : پروژه نمونه را توسط NuGet ایجاد کنید

برای شروع یک پروژه ASP.NET خالی ایجاد کنید (در دیالوگ قالب‌ها گزینه Empty را انتخاب کنید). سپس کنسول Package Manager را باز کرده و دستور زیر را اجرا کنید.

PM> Install-Package Microsoft.AspNet.Identity.Samples -Pre

پس از اینکه NuGet کارش را به اتمام رساند باید پروژه ای با ساختار متداول پروژه‌های ASP.NET MVC داشته باشید. به تصویر زیر دقت کنید.


همانطور که می‌بینید ساختار پروژه بسیار مشابه پروژه‌های معمول MVC است، اما آیتم‌های جدیدی نیز وجود دارند. فعلا تمرکز اصلی ما روی فایل IdentityConfig.cs است که در پوشه App_Start قرار دارد.

اگر فایل مذکور را باز کنید و کمی اسکرول کنید تعاریف دو کلاس سرویس را مشاهده می‌کنید: EmailService و SmsService.

public class EmailService : IIdentityMessageService
{
    public Task SendAsync(IdentityMessage message)
    {
        // Plug in your email service here to send an email.
        return Task.FromResult(0);
    }
}

public class SmsService : IIdentityMessageService
{
    public Task SendAsync(IdentityMessage message)
    {
        // Plug in your sms service here to send a text message.
        return Task.FromResult(0);
    }
}

اگر دقت کنید هر دو کلاس قرارداد IIdentityMessageService را پیاده سازی می‌کنند. می‌توانید از این قرارداد برای پیاده سازی سرویس‌های اطلاع رسانی ایمیلی، پیامکی و غیره استفاده کنید. در ادامه خواهیم دید چگونه این دو سرویس را بسط دهیم.


یک حساب کاربری مدیریتی پیش فرض ایجاد کنید

پیش از آنکه بیشتر جلو رویم نیاز به یک حساب کاربری در نقش مدیریتی داریم تا با اجرای اولیه اپلیکیشن در دسترس باشد. کلاسی بنام ApplicationDbInitializer در همین فایل وجود دارد که هنگام اجرای اولیه و یا تشخیص تغییرات در مدل دیتابیس، اطلاعاتی را Seed می‌کند.

public class ApplicationDbInitializer 
    : DropCreateDatabaseIfModelChanges<ApplicationDbContext> 
{
    protected override void Seed(ApplicationDbContext context) {
        InitializeIdentityForEF(context);
        base.Seed(context);
    }

    //Create User=Admin@Admin.com with password=Admin@123456 in the Admin role        
    public static void InitializeIdentityForEF(ApplicationDbContext db) 
    {
        var userManager = 
           HttpContext.Current.GetOwinContext().GetUserManager<ApplicationUserManager>();
        
        var roleManager = 
            HttpContext.Current.GetOwinContext().Get<ApplicationRoleManager>();

        const string name = "admin@admin.com";
        const string password = "Admin@123456";
        const string roleName = "Admin";

        //Create Role Admin if it does not exist
        var role = roleManager.FindByName(roleName);

        if (role == null) {
            role = new IdentityRole(roleName);
            var roleresult = roleManager.Create(role);
        }

        var user = userManager.FindByName(name);

        if (user == null) {
            user = new ApplicationUser { UserName = name, Email = name };
            var result = userManager.Create(user, password);
            result = userManager.SetLockoutEnabled(user.Id, false);
        }

        // Add user admin to Role Admin if not already added
        var rolesForUser = userManager.GetRoles(user.Id);

        if (!rolesForUser.Contains(role.Name)) {
            var result = userManager.AddToRole(user.Id, role.Name);
        }
    }
}
همانطور که می‌بینید این قطعه کد ابتدا نقشی بنام Admin می‌سازد. سپس حساب کاربری ای، با اطلاعاتی پیش فرض ایجاد شده و بدین نقش منتسب می‌گردد. اطلاعات کاربر را به دلخواه تغییر دهید و ترجیحا از یک آدرس ایمیل زنده برای آن استفاده کنید.


تایید حساب‌های کاربری : چگونه کار می‌کند

بدون شک با تایید حساب‌های کاربری توسط ایمیل آشنا هستید. حساب کاربری ای ایجاد می‌کنید و ایمیلی به آدرس شما ارسال می‌شود که حاوی لینک فعالسازی است. با کلیک کردن این لینک حساب کاربری شما تایید شده و می‌توانید به سایت وارد شوید.

اگر به کنترلر AccountController در این پروژه نمونه مراجعه کنید متد Register را مانند لیست زیر می‌یابید.

[HttpPost]
[AllowAnonymous]
[ValidateAntiForgeryToken]
public async Task<ActionResult> Register(RegisterViewModel model)
{
    if (ModelState.IsValid)
    {
        var user = new ApplicationUser { UserName = model.Email, Email = model.Email };
        var result = await UserManager.CreateAsync(user, model.Password);

        if (result.Succeeded)
        {
            var code = await UserManager.GenerateEmailConfirmationTokenAsync(user.Id);

            var callbackUrl = Url.Action(
                "ConfirmEmail", 
                "Account", 
                new { userId = user.Id, code = code }, 
                protocol: Request.Url.Scheme);

            await UserManager.SendEmailAsync(
                user.Id, 
                "Confirm your account", 
                "Please confirm your account by clicking this link: <a href=\"" 
                + callbackUrl + "\">link</a>");

            ViewBag.Link = callbackUrl;

            return View("DisplayEmail");
        }
        AddErrors(result);
    }

    // If we got this far, something failed, redisplay form
    return View(model);
}
اگر به قطعه کد بالا دقت کنید فراخوانی متد UserManager.SendEmailAsync را می‌یابید که آرگومانهایی را به آن پاس می‌دهیم. در کنترلر جاری، آبجکت UserManager یک خاصیت (Property) است که وهله ای از نوع ApplicationUserManager را باز می‌گرداند. اگر به فایل IdentityConfig.cs مراجعه کنید تعاریف این کلاس را خواهید یافت. در این کلاس، متد استاتیک ()Create وهله ای از ApplicationUserManager را می‌سازد که در همین مرحله سرویس‌های پیام رسانی پیکربندی می‌شوند.

public static ApplicationUserManager Create(
    IdentityFactoryOptions<ApplicationUserManager> options, 
    IOwinContext context)
{
    var manager = new ApplicationUserManager(
        new UserStore<ApplicationUser>(
            context.Get<ApplicationDbContext>()));

    // Configure validation logic for usernames
    manager.UserValidator = new UserValidator<ApplicationUser>(manager)
    {
        AllowOnlyAlphanumericUserNames = false,
        RequireUniqueEmail = true
    };

    // Configure validation logic for passwords
    manager.PasswordValidator = new PasswordValidator
    {
        RequiredLength = 6, 
        RequireNonLetterOrDigit = true,
        RequireDigit = true,
        RequireLowercase = true,
        RequireUppercase = true,
    };

    // Configure user lockout defaults
    manager.UserLockoutEnabledByDefault = true;
    manager.DefaultAccountLockoutTimeSpan = TimeSpan.FromMinutes(5);
    manager.MaxFailedAccessAttemptsBeforeLockout = 5;

    // Register two factor authentication providers. This application 
    // uses Phone and Emails as a step of receiving a code for verifying the user
    // You can write your own provider and plug in here.
    manager.RegisterTwoFactorProvider(
        "PhoneCode", 
        new PhoneNumberTokenProvider<ApplicationUser>
    {
        MessageFormat = "Your security code is: {0}"
    });

    manager.RegisterTwoFactorProvider(
        "EmailCode", 
        new EmailTokenProvider<ApplicationUser>
    {
        Subject = "SecurityCode",
        BodyFormat = "Your security code is {0}"
    });

    manager.EmailService = new EmailService();
    manager.SmsService = new SmsService();

    var dataProtectionProvider = options.DataProtectionProvider;

    if (dataProtectionProvider != null)
    {
        manager.UserTokenProvider = 
            new DataProtectorTokenProvider<ApplicationUser>(
                dataProtectionProvider.Create("ASP.NET Identity"));
    }

    return manager;
}

در قطعه کد بالا کلاس‌های EmailService و SmsService روی وهله ApplicationUserManager تنظیم می‌شوند.

manager.EmailService = new EmailService();
manager.SmsService = new SmsService();

درست در بالای این کد‌ها می‌بینید که چگونه تامین کنندگان احراز هویت دو مرحله ای (مبتنی بر ایمیل و پیامک) رجیستر می‌شوند.

// Register two factor authentication providers. This application 
// uses Phone and Emails as a step of receiving a code for verifying the user
// You can write your own provider and plug in here.
manager.RegisterTwoFactorProvider(
    "PhoneCode", 
    new PhoneNumberTokenProvider<ApplicationUser>
{
    MessageFormat = "Your security code is: {0}"
});

manager.RegisterTwoFactorProvider(
    "EmailCode", 
    new EmailTokenProvider<ApplicationUser>
    {
        Subject = "SecurityCode",
        BodyFormat = "Your security code is {0}"
    });

تایید حساب‌های کاربری توسط ایمیل و احراز هویت دو مرحله ای توسط ایمیل و/یا پیامک نیاز به پیاده سازی هایی معتبر از قراردارد IIdentityMessageService دارند.

پیاده سازی سرویس ایمیل توسط ایمیل خودتان

پیاده سازی سرویس ایمیل نسبتا کار ساده ای است. برای ارسال ایمیل‌ها می‌توانید از اکانت ایمیل خود و یا سرویس هایی مانند SendGrid استفاده کنید. بعنوان مثال اگر بخواهیم سرویس ایمیل را طوری پیکربندی کنیم که از یک حساب کاربری Outlook استفاده کند، مانند زیر عمل خواهیم کرد.

public class EmailService : IIdentityMessageService
{
    public Task SendAsync(IdentityMessage message)
    {
        // Credentials:
        var credentialUserName = "yourAccount@outlook.com";
        var sentFrom = "yourAccount@outlook.com";
        var pwd = "yourApssword";

        // Configure the client:
        System.Net.Mail.SmtpClient client = 
            new System.Net.Mail.SmtpClient("smtp-mail.outlook.com");

        client.Port = 587;
        client.DeliveryMethod = System.Net.Mail.SmtpDeliveryMethod.Network;
        client.UseDefaultCredentials = false;

        // Creatte the credentials:
        System.Net.NetworkCredential credentials = 
            new System.Net.NetworkCredential(credentialUserName, pwd);

        client.EnableSsl = true;
        client.Credentials = credentials;

        // Create the message:
        var mail = 
            new System.Net.Mail.MailMessage(sentFrom, message.Destination);

        mail.Subject = message.Subject;
        mail.Body = message.Body;

        // Send:
        return client.SendMailAsync(mail);
    }
}
تنظیمات SMTP میزبان شما ممکن است متفاوت باشد اما مطمئنا می‌توانید مستندات لازم را پیدا کنید. اما در کل رویکرد مشابهی خواهید داشت.


پیاده سازی سرویس ایمیل با استفاده از SendGrid

سرویس‌های ایمیل متعددی وجود دارند اما یکی از گزینه‌های محبوب در جامعه دات نت SendGrid است. این سرویس API قدرتمندی برای زبان‌های برنامه نویسی مختلف فراهم کرده است. همچنین یک Web API مبتنی بر HTTP نیز در دسترس است. قابلیت دیگر اینکه این سرویس مستقیما با Windows Azure یکپارچه می‌شود.

می توانید در سایت SendGrid یک حساب کاربری رایگان بعنوان توسعه دهنده بسازید. پس از آن پیکربندی سرویس ایمیل با مرحله قبل تفاوت چندانی نخواهد داشت. پس از ایجاد حساب کاربری توسط تیم پشتیبانی SendGrid با شما تماس گرفته خواهد شد تا از صحت اطلاعات شما اطمینان حاصل شود. برای اینکار چند گزینه در اختیار دارید که بهترین آنها ایجاد یک اکانت ایمیل در دامنه وب سایتتان است. مثلا اگر هنگام ثبت نام آدرس وب سایت خود را www.yourwebsite.com وارد کرده باشید، باید ایمیلی مانند info@yourwebsite.com ایجاد کنید و توسط ایمیل فعالسازی آن را تایید کند تا تیم پشتیبانی مطمئن شود صاحب امتیاز این دامنه خودتان هستید.

تنها چیزی که در قطعه کد بالا باید تغییر کند اطلاعات حساب کاربری و تنظیمات SMTP است. توجه داشته باشید که نام کاربری و آدرس فرستنده در اینجا متفاوت هستند. در واقع می‌توانید از هر آدرسی بعنوان آدرس فرستنده استفاده کنید.

public class EmailService : IIdentityMessageService
{
    public Task SendAsync(IdentityMessage message)
    {
        // Credentials:
        var sendGridUserName = "yourSendGridUserName";
        var sentFrom = "whateverEmailAdressYouWant";
        var sendGridPassword = "YourSendGridPassword";

        // Configure the client:
        var client = 
            new System.Net.Mail.SmtpClient("smtp.sendgrid.net", Convert.ToInt32(587));

        client.Port = 587;
        client.DeliveryMethod = System.Net.Mail.SmtpDeliveryMethod.Network;
        client.UseDefaultCredentials = false;

        // Creatte the credentials:
        System.Net.NetworkCredential credentials = 
            new System.Net.NetworkCredential(credentialUserName, pwd);

        client.EnableSsl = true;
        client.Credentials = credentials;

        // Create the message:
        var mail = 
            new System.Net.Mail.MailMessage(sentFrom, message.Destination);

        mail.Subject = message.Subject;
        mail.Body = message.Body;

        // Send:
        return client.SendMailAsync(mail);
    }
}
حال می‌توانیم سرویس ایمیل را تست کنیم.


آزمایش تایید حساب‌های کاربری توسط سرویس ایمیل

ابتدا اپلیکیشن را اجرا کنید و سعی کنید یک حساب کاربری جدید ثبت کنید. دقت کنید که از آدرس ایمیلی زنده که به آن دسترسی دارید استفاده کنید. اگر همه چیز بدرستی کار کند باید به صفحه ای مانند تصویر زیر هدایت شوید.

همانطور که مشاهده می‌کنید پاراگرافی در این صفحه وجود دارد که شامل لینک فعالسازی است. این لینک صرفا جهت تسهیل کار توسعه دهندگان درج می‌شود و هنگام توزیع اپلیکیشن باید آن را حذف کنید. در ادامه به این قسمت باز می‌گردیم. در این مرحله ایمیلی حاوی لینک فعالسازی باید برای شما ارسال شده باشد.

پیاده سازی سرویس SMS

برای استفاده از احراز هویت دو مرحله ای پیامکی نیاز به یک فراهم کننده SMS دارید، مانند Twilio . مانند SendGrid این سرویس نیز در جامعه دات نت بسیار محبوب است و یک C# API قدرتمند ارائه می‌کند. می‌توانید حساب کاربری رایگانی بسازید و شروع به کار کنید.

پس از ایجاد حساب کاربری یک شماره SMS، یک شناسه SID و یک شناسه Auth Token به شما داده می‌شود. شماره پیامکی خود را می‌توانید پس از ورود به سایت و پیمایش به صفحه Numbers مشاهده کنید.

شناسه‌های SID و Auth Token نیز در صفحه Dashboard قابل مشاهده هستند.

اگر دقت کنید کنار شناسه Auth Token یک آیکون قفل وجود دارد که با کلیک کردن روی آن شناسه مورد نظر نمایان می‌شود.

حال می‌توانید از سرویس Twilio در اپلیکیشن خود استفاده کنید. ابتدا بسته NuGet مورد نیاز را نصب کنید.

PM> Install-Package Twilio
پس از آن فضای نام Twilio را به بالای فایل IdentityConfig.cs اضافه کنید و سرویس پیامک را پیاده سازی کنید.

public class SmsService : IIdentityMessageService
{
    public Task SendAsync(IdentityMessage message)
    {
        string AccountSid = "YourTwilioAccountSID";
        string AuthToken = "YourTwilioAuthToken";
        string twilioPhoneNumber = "YourTwilioPhoneNumber";

        var twilio = new TwilioRestClient(AccountSid, AuthToken);

        twilio.SendSmsMessage(twilioPhoneNumber, message.Destination, message.Body); 

        // Twilio does not return an async Task, so we need this:
        return Task.FromResult(0);
    }
}

حال که سرویس‌های ایمیل و پیامک را در اختیار داریم می‌توانیم احراز هویت دو مرحله ای را تست کنیم.


آزمایش احراز هویت دو مرحله ای

پروژه نمونه جاری طوری پیکربندی شده است که احراز هویت دو مرحله ای اختیاری است و در صورت لزوم می‌تواند برای هر کاربر بصورت جداگانه فعال شود. ابتدا توسط حساب کاربری مدیر، یا حساب کاربری ای که در قسمت تست تایید حساب کاربری ایجاد کرده اید وارد سایت شوید. سپس در سمت راست بالای صفحه روی نام کاربری خود کلیک کنید. باید صفحه ای مانند تصویر زیر را مشاهده کنید.

در این قسمت باید احراز هویت دو مرحله ای را فعال کنید و شماره تلفن خود را ثبت نمایید. پس از آن یک پیام SMS برای شما ارسال خواهد شد که توسط آن می‌توانید پروسه را تایید کنید. اگر همه چیز بدرستی کار کند این مراحل چند ثانیه بیشتر نباید زمان بگیرد، اما اگر مثلا بیش از 30 ثانیه زمان برد احتمالا اشکالی در کار است.

حال که احراز هویت دو مرحله ای فعال شده از سایت خارج شوید و مجددا سعی کنید به سایت وارد شوید. در این مرحله یک انتخاب به شما داده می‌شود. می‌توانید کد احراز هویت دو مرحله ای خود را توسط ایمیل یا پیامک دریافت کنید.

پس از اینکه گزینه خود را انتخاب کردید، کد احراز هویت دو مرحله ای برای شما ارسال می‌شود که توسط آن می‌توانید پروسه ورود به سایت را تکمیل کنید.

حذف میانبرهای آزمایشی

همانطور که گفته شد پروژه نمونه شامل میانبرهایی برای تسهیل کار توسعه دهندگان است. در واقع اصلا نیازی به پیاده سازی سرویس‌های ایمیل و پیامک ندارید و می‌توانید با استفاده از این میانبرها حساب‌های کاربری را تایید کنید و کدهای احراز هویت دو مرحله ای را نیز مشاهده کنید. اما قطعا این میانبرها پیش از توزیع اپلیکیشن باید حذف شوند.

بدین منظور باید نماها و کدهای مربوطه را ویرایش کنیم تا اینگونه اطلاعات به کلاینت ارسال نشوند. اگر کنترلر AccountController را باز کنید و به متد ()Register بروید با کد زیر مواجه خواهید شد.

if (result.Succeeded)
{
    var code = await UserManager.GenerateEmailConfirmationTokenAsync(user.Id);
    var callbackUrl = 
        Url.Action("ConfirmEmail", "Account", 
            new { userId = user.Id, code = code }, protocol: Request.Url.Scheme);

    await UserManager.SendEmailAsync(user.Id, "Confirm your account", 
        "Please confirm your account by clicking this link: <a href=\"" + callbackUrl + "\">link</a>");

    // This should not be deployed in production:
    ViewBag.Link = callbackUrl;

    return View("DisplayEmail");
}

AddErrors(result);
همانطور که می‌بینید پیش از بازگشت از این متد، متغیر callbackUrl به ViewBag اضافه می‌شود. این خط را Comment کنید یا به کلی حذف نمایید.

نمایی که این متد باز می‌گرداند یعنی DisplayEmail.cshtml نیز باید ویرایش شود.

@{
    ViewBag.Title = "DEMO purpose Email Link";
}

<h2>@ViewBag.Title.</h2>

<p class="text-info">
    Please check your email and confirm your email address.
</p>

<p class="text-danger">
    For DEMO only: You can click this link to confirm the email: <a href="@ViewBag.Link">link</a>
    Please change this code to register an email service in IdentityConfig to send an email.
</p>

متد دیگری که در این کنترلر باید ویرایش شود ()VerifyCode است که کد احراز هویت دو مرحله ای را به صفحه مربوطه پاس می‌دهد.

[AllowAnonymous]
public async Task<ActionResult> VerifyCode(string provider, string returnUrl)
{
    // Require that the user has already logged in via username/password or external login
    if (!await SignInHelper.HasBeenVerified())
    {
        return View("Error");
    }

    var user = 
        await UserManager.FindByIdAsync(await SignInHelper.GetVerifiedUserIdAsync());

    if (user != null)
    {
        ViewBag.Status = 
            "For DEMO purposes the current " 
            + provider 
            + " code is: " 
            + await UserManager.GenerateTwoFactorTokenAsync(user.Id, provider);
    }

    return View(new VerifyCodeViewModel { Provider = provider, ReturnUrl = returnUrl });
}

همانطور که می‌بینید متغیری بنام Status به ViewBag اضافه می‌شود که باید حذف شود.

نمای این متد یعنی VerifyCode.cshtml نیز باید ویرایش شود.

@model IdentitySample.Models.VerifyCodeViewModel

@{
    ViewBag.Title = "Enter Verification Code";
}

<h2>@ViewBag.Title.</h2>

@using (Html.BeginForm("VerifyCode", "Account", new { ReturnUrl = Model.ReturnUrl }, FormMethod.Post, new { @class = "form-horizontal", role = "form" })) {
    @Html.AntiForgeryToken()
    @Html.ValidationSummary("", new { @class = "text-danger" })
    @Html.Hidden("provider", @Model.Provider)
    <h4>@ViewBag.Status</h4>
    <hr />

    <div class="form-group">
        @Html.LabelFor(m => m.Code, new { @class = "col-md-2 control-label" })
        <div class="col-md-10">
            @Html.TextBoxFor(m => m.Code, new { @class = "form-control" })
        </div>
    </div>

    <div class="form-group">
        <div class="col-md-offset-2 col-md-10">
            <div class="checkbox">
                @Html.CheckBoxFor(m => m.RememberBrowser)
                @Html.LabelFor(m => m.RememberBrowser)
            </div>
        </div>
    </div>

    <div class="form-group">
        <div class="col-md-offset-2 col-md-10">
            <input type="submit" class="btn btn-default" value="Submit" />
        </div>
    </div>
}

در این فایل کافی است ViewBag.Status را حذف کنید.


از تنظیمات ایمیل و SMS محافظت کنید

در مثال جاری اطلاعاتی مانند نام کاربری و کلمه عبور، شناسه‌های SID و Auth Token همگی در کد برنامه نوشته شده اند. بهتر است چنین مقادیری را بیرون از کد اپلیکیشن نگاه دارید، مخصوصا هنگامی که پروژه را به سرویس کنترل ارسال می‌کند (مثلا مخازن عمومی مثل GitHub). بدین منظور می‌توانید یکی از پست‌های اخیر را مطالعه کنید.

مطالب
پیاده سازی یک سیستم دسترسی Role Based در Web API و AngularJs - بخش سوم (پایانی)
در بخش پیشین  به بررسی جزئی‌تر ایجاد پایگاه داده و همچنین توسعه Custom Filter Attribute پرداختیم که وظیفه تایید صلاحیت کاربر جاری و بررسی دسترسی وی به API Method مورد نظر را بررسی می‌کرد. در این مقاله به این بحث می‌پردازیم که در Filter Attribute توسعه داده شده، قصد داریم یک سرویس Access Control ایجاد نماییم.
این سرویس وظیفه تمامی اعمال مربوط به نقش‌ها و دسترسی‌های کاربر را بر عهده خواهد داشت. این سرویس به صورت زیر تعریف می‌گردد:
public class AccessControlService
{
        private DbContext db;

        public AccessControlService()
        {
            db = new DbContext();
        }

        public IEnumerable<Permission> GetUserPermissions(string userId)
        {
            var userRoles = this.GetUserRoles(userId);
            var userPermissions = new List<Permission>();
            foreach (var userRole in userRoles)
            {
                foreach (var permission in userRole.Permissions)
                {
                    // prevent duplicates
                    if (!userPermissions.Contains(permission))
                        userPermissions.Add(permission);
                }
            }
            return userPermissions;
        }
        public IEnumerable<Role> GetUserRoles(string userId)
        {
            return db.Users.FirstOrDefault(x => x.UserId == userId).Roles.ToList();
        }

        public bool HasPermission(string userId, string area, string control)
        {
            var found = false;
            var userPermissions = this.GetUserPermissions(userId);
            var permission = userPermissions.FirstOrDefault(x => x.Area == area && x.Control == control);
            if (permission != null)
                found = true;
            return found;
        }
{
همانطور که ملاحظه می‌کنید، ما سه متد GetUserPermissions، GetUserRoles و HasPermission را توسعه داده‌ایم. حال اینکه بر حسب نیاز، می‌توانید متدهای بیشتری را نیز به این سرویس اضافه نمایید. متد اول، وظیفه‌ی واکشی تمامی permissionهای کاربر را عهده دار می‌باشد. متد GetUserRoles نیز تمامی نقش‌های کاربر را در سیستم، بازمی‌گرداند و در نهایت متد سوم، همان متدی است که ما در Filterattribute از آن استفاده کرد‌ه‌ایم. این متد با دریافت پارامترها و بازگردانی یک مقدار درست یا نادرست، تعیین می‌کند که کاربر جاری به آن محدوده دسترسی دارد یا خیر.
تمامی حداقل‌هایی که برای نگارش سمت سرور نیاز بود، به پایان رسید. حال به بررسی این موضوع خواهیم پرداخت که چگونه این سطوح دسترسی را با سمت کاربر همگام نماییم. به طوری که به عنوان مثال اگر کاربری حق دسترسی به ویرایش مطالب یک سایت را ندارد، دکمه مورد نظر که او را به آن صفحه هدایت می‌کند نیز نباید به وی نشان داده شود. سناریویی که ما برای این کار در نظر گرفته‌ایم، به این گونه می‌باشد که در هنگام ورود کاربر، لیستی از تمامی دسترسی‌های او به صورت JSON به سمت کلاینت ارسال می‌گردد. حال وظیفه مدیریت نمایش یا عدم نمایش المان‌های صفحه، بر عهده زبان سمت کلاینت، یعنی AngularJs خواهد بود. بنابراین در ابتدایی‌ترین حالت، ما نیاز به یک کنترلر و متد Web API داریم تا لیست دسترسی‌های کاربر را بازگرداند. این کنترلر در حال حاضر شامل یک متد است. اما بر حسب نیاز، می‌توانید متدهای بیشتری را به کنترلر اضافه نمایید.
    [RoutePrefix("َAuth/permissions")]
    public class PermissionsController : ApiController
    {
        private AccessControlService _AccessControlService = null;
        public PermissionsController()
        {
            _AccessControlService = new AccessControlService();
        }

        [Route("GetUserPermissions")]
        public async Task<IHttpActionResult> GetUserPermissions()
        {
            if (!User.Identity.IsAuthenticated)
            {
                return Unauthorized();
            }
            return Ok(_AccessControlService.GetPermissions(User.Identity.GetCurrentUserId()));
        }        
    }
در متد فوق ما از متد سرویس Access Control که لیست تمامی permissionهای کاربر را باز می‌گرداند، کمک گرفتیم. متد GetUserPermissions پس از ورود کاربر توسط کلاینت فراخوانی می‌گردد و لیست تمامی دسترسی‌ها در سمت کلاینت، در rootScope انگیولار ذخیره سازی می‌گردد. حال نوبت به آن رسیده که به بررسی عملیات سمت کلاینت بپردازیم.

توسعه سرویس‌ها و فرآیندهای سمت وب کلاینت AngularJS

در ابتدا در سمت کلاینت نیاز به سرویسی داریم که دسترسی‌های سمت سرور را دریافت نماید. از این رو ما نام این سرویس را permissionService می‌نامیم.
'use strict';
angular.module('App').factory('permissionService', ['$http', '$q', function ($http, $q) {

    var _getUserPermissions = function () {
        return $http.get(serviceBaseUrl + '/api/permissions/GetUserPermissions/');
    }

    var _isAuthorize = function (area, control) {
        return _.some($scope.permissions, { 'area': area, 'control': control });
    }

    return {
        getUserPermissions: _getUserPermissions,
        isAuthorize: _isAuthorize
    };
}]);
اگر بخواهیم مختصری درباره‌ی این سرویس صحبت کنیم، متد اول که یک دستور GET ساده است و لیست دسترسی‌ها را از PermissionController دریافت می‌کند. متد بعدی که در آینده بیشتر با آن آشنا می‌شویم، عملیات تایید صلاحیت کاربر را به ناحیه مورد نظر، انجام می‌دهد (همان مثال دسترسی به دکمه ویرایش مطلب در یک صفحه). در این متد برای جستجوی لیست permissions از کتابخانه‌ای با نام Lodash کمک گرفته‌ایم. این کتابخانه کاری شبیه به دستورات Linq را در کالکشن‌ها و آرایه‌های جاوااسکریپتی، انجام می‌دهد. متد some یک مقدار درست یا نادرست را بازمی‌گرداند. بازگردانی مقدار درست، به این معنی است که کاربر به ناحیه‌ی مورد نظر اجازه‌ی دسترسی را خواهد داشت.
حال باید متد‌های این سرویس را در کنترلر لاگین فراخوانی نماییم. در این مرحله ما از rootScope dependency استفاده می‌کنیم. برای نحوه‌ی عملکرد rootScope میتوانید به مقاله‌ای در این زمینه در وب سایت toddomotto مراجعه کنید. در این مقاله ویژگی‌ها و اختلاف‌های scope و rootScope به تفصیل بیان شده است. مقاله‌ای دیگر در همین زمینه نوشته شده است که در انتهای مقاله به بررسی چند نکته در مورد کدهای مشترک پرداخته شده‌است. تکه کد زیر، متد login را نمایش می‌دهد که در loginController قرار گرفته است و ما در آن از نوشتن کل بلاک loginController چشم پوشی کرده‌ایم. متد savePermissions تنها یک کار را انجام می‌دهد و آن هم این است که در ابتدا، به سرویس permissionService متصل شده و تمامی دسترسی‌ها را واکشی می‌نماید و پس از آن، آنها را درون rootScope قرار می‌دهد تا در تمامی کنترلرها قابل دسترسی باشد.
    $scope.login = function () {
        authService.login($scope.loginData).then(function (response) {
            savePermissions();
            $location.path('/userPanel');
        },
         function (err) {
             $scope.message = err.error_description;
         });
    };

    var savePermissions = function () {
        permissionService.getUserPermissions().then(function (response) {
            $rootScope.permissions = response.data;
        },
        function (err) {
        });
    }
}

   حال تمامی اطلاعات دسترسی، در سمت کلاینت نیز قابل دسترسی می‌باشد. تنها کاری که نیاز است، broadCast کردن متد isAuthorize است که آن هم باید در rootScope قرار بگیرد. ما برای این انتساب یک راهکار را ارائه کرده‌ایم. معماری سیستم کلاینت به این صورت است که تمامی کنترلرها درون یک parentController قرار گرفته‌اند. از این رو می‌توان در parentController این انتساب (ایجاد دسترسی عمومی برایisAuthorize) صورت گیرد. برای این کار در parentController تغییرات زیر صورت می‌گیرد:
App.controller('parentController', ['$rootScope', '$scope', 'authService', 'permissionService', function ($rootScope, $scope, authService, permissionService) {
        $scope.authentication = authService.authentication;

        // isAuthorize Method
        $scope.isAuthorize = permissionService.isAuthorize();

        // rest of codes
}]);
در کد فوق ما isAuthorize را درون scope قرار داده‌ایم. دلیل آن هم این است که هر چه که در scope قرار بگیرد، تمامی کنترلر‌های child نیز به آن دسترسی خواهند داشت. البته ممکن است که این بهترین نوع پیاده سازی برای به اشتراک گذاری یک منبع نباشد.
 در گام بعدی کافیست المان‌های صفحه را بر اساس همین دسترسی‌ها فعال یا غیر فعال کنیم. برای این کار از دستور ng-if میتوان استفاده کرد. برای این کار به مثال زیر توجه کنید:
<div ng-controller="childController">
    <div ng-if="isAuthorize('articles', 'edit')" >
    <!-- the block that we want to not see unauthorize person -->
    </div>
</div>
همانطور که مشاهده می‌کنید، تمامی المان‌ها را می‌توان با دستور ساده ng-if، از دید کاربران بدون صلاحیت، پنهان نمود. البته توجه داشته باشید که شما نمی‌توانید تنها به پنهان کردن این اطلاعات اکتفا کنید. بلکه باید تمامی متدهای کنترلرهای سمت سرور را هم با همین روش (فیلتر کردن با Filter Attribute) بررسی نمایید. به ازای هر درخواست کاربر باید بررسی شود که او به منبع مورد نظر دسترسی دارد یا خیر.
تنها نکته‌ای که باقی می‌ماند این است که طول عمر scope و rootScope چقدر است؟! برای پاسخ به این سوال باید بگوییم هر بار که صفحه refresh می‌شود، تمامی مقادیر scope و rootScope خالی می‌شوند. برای این کار هم یک راهکار خیلی ساده (و شاید کمی ناشیانه) در نظر گرفته شده‌است. میتوان بلاک مربوط به پر کردن rootScope.permissions را که در loginController نوشته شده بود، به درون parentController انتقال داد و آن را با استفاده از emit اجرا کرد و در حالت عادی، در هنگام refresh شدن صفحه نیز چون parentController در اولین لحظه اجرا می‌شود، میتوان تمامی مقادیر rootScope.permissions را دوباره از سمت سرور دریافت کرد.
مطالب
مدیریت اعمال آغازین در برنامه‌های Angular
در برنامه‌های کاربردی بر پایه Angular گاها نیاز است اعمالی را قبل از بارگذاری آغازین نرم افزار انجام دهید. این موارد می‌توانند خواندن اطلاعات پیکربندی از یک فایل json. باشند و یا گرفتن داده‌هایی از سرور بک‌اند و استفاده از آنها برای ایجاد محدودیت در بعضی از قسمتها.
از +Angular 4 با بکار گیری توکن APP_INITIALIZER در ماژول آغازین برنامه (app.module)، امکان معرفی و ثبت تابعی را جهت اجرا، در ابتدای چرخه حیات برنامه، خواهیم داشت. برای روشن شدن مطلب، مثالی از خواندن اطلاعات پیکربندی واقع در یک فایل جیسون را در ذیل پیاده سازی می‌کنیم.
در بسیاری موارد نیاز داریم که پس از بیلد پروژه، امکان تغییر آدرس نهایی هاست سمت سرور را داشته باشیم و بر اساس آن بتوانیم Web Api Url‌ها را در سرویس‌های Angular به روز کنیم. برای این کار فایلی را به نام config.json با محتویات ذیل ایجاد می‌کنیم (آدرس هاست را مطابق سرور خود، تغییر دهید): 
{
  "host": "http://localhost:8008"
}

سپس  سرویسی که وظیفه‌ی خواندن اطلاعات را بر عهده دارد، ترجیحا در بخش Core Modules پروژه با کد ذیل، ایجاد می‌کنیم:
import { Observable } from 'rxjs/Observable';
import { Inject, Injectable } from '@angular/core';
import { Http } from '@angular/http';
import 'rxjs/add/operator/map';

@Injectable()
export class AppConfigService {
    constructor(private http: Http) {   }
  private config: Object = null;
    get apiRoot() {
      return this.getProperty('host'); // <--- THIS GETS CALLED FIRST
    }
    load(): Promise<any> {
      console.log('get user called');
      const promise = this.http.get('assets/config.json').map((res) => res.json()).toPromise();
      promise.then(config => {
        this.config = config;     // <--- THIS RESOLVES AFTER
        console.log(this.config);
      });
    return promise;
  }
    private getProperty(property: string): any {
      //noinspection TsLint
      if (!this.config) {
        throw new Error('Attempted to access configuration property before configuration data was loaded, please implemented.');
      }

      if (!this.config[property]) {
        throw new Error(`Required property ${property} was not defined within the configuration object. Please double check the
        assets/config.json file`);
      }

      return this.config[property];
    }

}

حال در app.module  توسط APP_INITIALIZER، متد Load سرویس را برای مقدار دهی خاصیت apiRoot سرویس صدا می‌زنیم. بنابراین ابتدا تابع init را تکمیل می‌کنیم: 
export function init(config: AppConfigService) {
  return () => {
    return  config.load(); 
  };
}

سپس در قسمت Providers ماژول آغازین (app.module)، مانند کد زیر اقدام می‌کنیم:
  Providers:[
…,
AppConfigService,
{
      provide: APP_INITIALIZER,
      useFactory: init,
      multi: true,
      deps: [AppConfigService]
   }
…,

]

حال می‌توانیم سرویس AppConfigService را در متد سازنده‌ی سرویس‌های خود تزریق کرده و از خاصیت apiRoot  جهت به روز رسانی آدرس‌های خود استفاده کنیم:
@Injectable()
export class DashboardService {
  private tagUrl = '';
  constructor(private http: Http,private AppConfig:AppConfigService) {
      this.tagtUrl = this.AppConfig.apiRoot+"/myApiUrl";
….
}

نکته تکمیلی: می‌توان چندین تابع را به همین روش در نقطه‌ی آغازین برنامه، جهت اجرا معرفی کرد. کافی است useFactory را به نام تابع مورد نظر خود و خاصیت deps را که اشاره به نوع پارامتر ورودی تابع دارد (در اینجا سرویس AppConfigService) مقدار دهی کنید: 
    {
      provide: APP_INITIALIZER,
      useFactory: init,
      multi: true,
      deps: [AppConfigService]
    },
  {
    provide: APP_INITIALIZER,
    useFactory: initIdentity,
    multi: true,
    deps: [IdentityService]
  },
  AppConfigService,
  IdentityService,

مطالب
Closure در JavaScript
در قسمت قبلی درباره علت نیاز به الگوهای طراحی در JavaScript و Function Spaghetti code صحبت شد. در این قسمت Closure در JavaScript مورد بررسی قرار می‌گیرد. 
در JavaScript می‌توان توابع تو در تو نوشت (nested functions) ، زمانی که یک تابع درون تابع دیگر تعریف می‌شود تابع درونی به تمام متغیر‌ها و توابع تابع بیرونی (Parent) دسترسی دارد.
Douglas Crockford برای تعریف Closure می‌گوید : 

an inner function always has access to the vars and parameters of its outer function, even after the outer  function has returned

یک تابع درونی (nested) همیشه به متغیر‌ها و پارامتر‌ها تابع بیرونی دسترسی دارد ، حتی اگر تابع بیرونی مقدار برگردانده باشد. 

تابع زیر را در نظر بگیرید : 
// The getDate() function returns a nested function which refers the 'date' variable defined
// by outer function getDate()
function getDate() {
   var date = new Date();    // This variable stays around even after function returns

   // nested function
   return function () {
      return date.getMilliseconds();
   }
}

  اکنون اگر به صورت زیر تابع getDate فراخوانی شود مشاهده می‌شود که تابع درونی (با کامنت nested function مشخص شده است.) به شیء date دسترسی دارد.
// Once getDate() is executed the variable date should be out of scope and it is, but since
// the inner function
// referenes date, this value is available to the inner function.
var dt = getDate();

alert(dt());
alert(dt());
خروجی هر 2 alert یک مقدار خواهد بود. 
اگر از فردی که به تازگی رو به JavaScript آورده است خواسته شود تابعی بنویسد که میلی ثانیه‌ی زمان جاری را برگداند احتمالا همچین کدی تحویل می‌دهد : 
        function myNonClosure() {
            var date = new Date();
            return date.getMilliseconds();
        }
در کد بالا پس از اجرای myNonClosure متغیر date از بین خواهد رفت ، این مسئله در دنیای JavaScript طبیعی هست.
این مثال را در نظر بگیرید :  
var MyDate = function () {
    var date = new Date();
    var getMilliSeconds = function () {
        return date.getMilliseconds();
    }
}

var dt = new MyDate();

alert(dt.getMilliSeconds());  // This will throw error as getMilliSeconds is not accessible.
در صورت اجرای مثال بالا خطایی با این مضمون دریافت خواهد شد که getMilliSeconds دستیابی پذیر نیست. (کپسوله شده)  برای اینکه آن را دستیابی پذیر کنیم کد را به این صورت تغییر می‌دهیم :
// This is closure 
var MyDate = function () {
    var date = new Date();   // variable stays around even after function returns
    var getMilliSeconds = function () {
        return date.getMilliseconds();
    };
    return {
        getMs : getMilliSeconds
    }
}
آنچه در تابع بالا انجام شده کپسوله سازی همه‌ی منطق کار (منطق کار در اینجا برگرداندن میلی ثانیه زمان جاری می‌باشد) در یک فضای نام به نام MyDate می‌باشد. همچنین فقط متد‌های عمومی در اختیار استفاده کننده این تابع قرار داده شده است. برای استفاده می‌توان بدین صورت عمل کرد : 
var dt = new MyDate();
alert(dt.getMs());  // This should work.
در کد بالا برای توابع و متغیر‌های درونی یک container ایجاد کردیم که باعث جلوگیری از تداخل در نام متغیر‌ها با دیگر کد‌ها خواهد شد . (برای مشاهده‌ی تداخل‌ها به قسمت قبلی  توجه کنید.)
اگر بخواهیم Closure را تشبیه کنیم ، Closure شبیه به کلاس‌ها در C# یا Java هست. 
Closure یک حوزه (scope) برای متغیر‌ها و توابع درونی خودش ایجاد می‌کند.
jQuery بهترین مثال کاربردی برای Closure می‌باشد : 
(function($) {

    // $() is available here

})(jQuery);
در ادامه این مفاهیم بیشتر توضیح داده می‌شودند ، اکنون می‌خواهیم مشکلی که در قسمت قبلی مطرح کردیم به کمک Closure حل کنیم : 
 در آن مثال گفته شد که اگر : 
// file1.js
function saveState(obj) {
    // write code here to saveState of some object
    alert('file1 saveState');
}
// file2.js (remote team or some third party scripts)
function saveState(obj, obj2) {
     // further code...
    alert('file2 saveState");
}
اگر تابعی به نام saveState در 2 فایل مختلف داشته باشیم و این 2 فایل را بدین صورت در برنامه آدرس دهیم : 
<script src="file1.js" type="text/javascript"></script>
<script src="file2.js" type="text/javascript"></script>
تابع saveState در فایل دوم تابع saveState فایل اول را override می‌کند. یک از توابع بالا را به صورت زیر باز نویسی می‌کنیم و منطق کار را کپسوله می‌کنیم : 
function App() {
    var save = function (o) {
        // write code to save state here..
        // you have acces to 'o' here...
        alert(o);
    };

    return {
        saveState: save
    };
}
بدون نگرانی تداخل saveState با بقیه saveState‌ها در هر پلاگین یا فایل دیگری می‌توان از saveState می‌توان اینگونه استفاده کرد : 
var app = new App();

app.saveState({ name: "rajesh"});
برای اطلاعات بیشتر در مورد Closure ها این لینک  را بررسی کنید.
مطالب
کار با اسکنر در برنامه های تحت وب (قسمت دوم و آخر)

در قسمت قبل « کار با اسکنر در برنامه‌های تحت وب (قسمت اول) » دیدی از کاری که قرار است انجام دهیم، رسیدیم. حالا سراغ یک پروژه‌ی عملی و پیاده سازی مطالب مطرح شده می‌رویم.

ابتدا پروژه‌ی   WCF را شروع می‌کنیم. ویژوال استودیو را باز کرده و از قسمت New Project > Visual C# > WCF یک پروژه‌ی WCF Service Application جدید را مثلا با نام "WcfServiceScanner" ایجاد نمایید. پس از ایجاد، دو فایل IService1.cs و Service1.scv موجود را به IScannerService و ScannerService تغییر نام دهید. سپس ابتدا محتویات کلاس اینترفیس IScannerService را به صورت زیر تعریف نمایید :

    [ServiceContract]
    public interface IScannerService
    {
        [OperationContract]
        [WebInvoke(Method = "GET",
           BodyStyle = WebMessageBodyStyle.Wrapped,
           RequestFormat = WebMessageFormat.Json,
           ResponseFormat = WebMessageFormat.Json,
           UriTemplate = "GetScan")]
        string GetScan();
    }
در اینجا ما فقط اعلان متدهای مورد نیاز خود را ایجاد کرده‌ایم. علت استفاده از Attribute ایی با نام WebInvoke ، مشخص نمودن نوع خروجی به صورت Json است و همچنین عنوان آدرس مناسبی برای صدا زدن متد. پس از آن کلاس ScannerService را مطابق کدهای زیر تغییر دهید:
    public class ScannerService : IScannerService
    {
        public string GetScan()
        {
            // TODO Add code here
        }
    }
تا اینجا فقط یک WCF Service معمولی ساخته‌ایم .در ادامه به سراغ کلاس WIA برای ارتباط با اسکنر می‌رویم.
بر روی پروژه‌ی خود راست کلیک کرده و Add Reference را انتخاب نموده و سپس در قسمت COM، گزینه‌ی Microsoft Windows Image Acquisition Library v2.0 را به پروژه‌ی خود اضافه نمایید.
با اضافه شدن این ارجاع به پروژه، دسترسی به فضای نام WIA برای ما امکان پذیر می‌شود که ارجاعی از آن را در کلاس ScannerService قرار می‌دهیم.
using WIA;
اکنون متد GetScan را مطابق زیر اصلاح می‌نماییم:
        public string GetScan()
        {
            var imgResult = String.Empty;
            var dialog = new CommonDialogClass();
            try
            {
                // نمایش فرم پیشفرض اسکنر
                var image = dialog.ShowAcquireImage(WiaDeviceType.ScannerDeviceType);
                
                // ذخیره تصویر در یک فایل موقت
                var filename = Path.GetTempFileName();
                image.SaveFile(filename);
                var img = Image.FromFile(filename);

                // img جهت ارسال سمت کاربر و نمایش در تگ Base64 تبدیل تصویر به 
                imgResult = ImageHelper.ImageToBase64(img, ImageFormat.Jpeg);
            }
            catch
            {
                // از آنجاییه که امکان نمایش خطا وجود ندارد در صورت بروز خطا رشته خالی 
                // بازگردانده می‌شود که به معنای نبود تصویر می‌باشد
            }

            return imgResult;
        }
دقت داشته باشید که کدها را در زمان توسعه بین Try..Catch قرار ندهید چون ممکن‌است در این زمان به خطاهایی برخورد کنید که نیاز باشد در مرورگر آنها را دیده و رفع خطا نمایید.
CommonDialogClass  کلاس اصلی در اینجا جهت نمایش فرم کار با اسکنر می‌باشد و متد‌های مختلفی را جهت ارتباط با اسکنر در اختیار ما قرار می‌دهد که بسته به نیاز خود می‌توانید از آنها استفاده کنید. برای نمونه در مثال ما نیز متد اصلی که مورد استفاده قرار گرفته، ShowAcquireImage می‌باشد که این متد، فرم پیش فرض دریافت اسکنر را به کاربر نمایش می‌دهد و کاربر از طریق آن می‌تواند قبل از شروع اسکن، یکسری تنظیمات را انجام دهد.
این متد ابتدا به صورت خودکار فرم تعیین دستگاه اسکنر ورودی را نمایش داده :


و سپس فرم پیش فرض اسکنر‌های TWAIN را جهت تعیین تنظیمات اسکن نمایش می‌دهد که این امکان نیز در این فرم فراهم است تا دستگاه‌های Feeder یا Flated انتخاب گردند.

خروجی این متد همان عکس اسکن شده است که از نوع WIA.ImageFile می‌باشد و ما پس از دریافتش، ابتدا آن را در یک فایل موقت ذخیره نموده و سپس با استفاده از یک متد کمکی آن را به فرمت Base64 برای درخواست کننده اسکن ارسال می‌نماییم.

کدهای کلاس کمکی ImageHelper:

        public static string ImageToBase64(Image image, System.Drawing.Imaging.ImageFormat format)
        {
            if (image != null)
            {
                using (MemoryStream ms = new MemoryStream())
                {
                    // Convert Image to byte[]
                    image.Save(ms, format);
                    byte[] imageBytes = ms.ToArray();

                    // Convert byte[] to Base64 String
                    string base64String = Convert.ToBase64String(imageBytes);
                    return base64String;
                }
            }
            return String.Empty;
        }
توجه داشته باشید که خروجی این متد قرار است توسط callBack یک متد جاوا اسکریپتی مورد استفاده قرار گرفته و احیانا عکس مورد نظر در صفحه نمایش داده شود. پس بهتر است که از قالب تصویر به شکل Base64 استفاده گردد. ضمن اینکه پلاگین‌های Jquery مرتبط با ویرایش تصویر هم از این قالب پشتیبانی می‌کنند. (اینجا )

این مثال به ساده‌ترین شکل نوشته شد. کلاس دیگری هم در اینجا وجود دارد و در صورتیکه از اسکنر نوع Feeder استفاده می‌کنید، می‌توانید از کدهای آن استفاده کنید.

کار ما تا اینجا در پروژه‌ی WCF Service تقریبا تمام است. اگر پروژه را یکبار Build نمایید برای اولین بار احتمالا پیغام خطاهای زیر ظاهر خواهند شد:


جهت رفع این خطا، در قسمت Reference‌های پروژه خود، WIA را انتخاب نموده و از Properties‌های آن خصوصیت Embed Interop Types را به False تغییر دهید؛ مشکل حل می‌شود.

به سراغ پروژه‌ی ویندوز فرم جهت هاست کردن این WCF سرویس می‌رویم. می‌توانید این سرویس را بر روی یک Console App یا Windows Service هم هاست کنید که در اینجا برای سادگی مثال، از WinForm استفاده می‌کنیم.
یک پروژه‌ی WinForm جدید را ایجاد کنید و سپس از قسمت Add Reference > Solution به مسیر پروژه‌ی قبلی رفته و dll‌‌های آن را به پروژه خود اضافه نمایید.
Form1.cs  را باز کرده و ابتدا دو متغیر زیر را در آن به صورت عمومی تعریف نمایید:
        private readonly Uri _baseAddress = new Uri("http://localhost:6019");
        private ServiceHost _host;
برای استفاده از کلاس ServiceHost لازم است تا ارجاعی به فضای نام System.ServiceModel داده شود. متغیر baseAddress_ نگه دارنده‌ی آدرس ثابت سرویس اسکنر در سمت کلاینت می‌باشد و به این ترتیب ما دقیقا می‌دانیم باید سرویس را با کدام آدرس در کدهای جاوا اسکریپتی خود فراخوانی نماییم.
حال در رویداد Form_Load برنامه، کدهای زیر را جهت هاست کردن سرویس اضافه می‌نماییم:
        private void Form1_Load(object sender, EventArgs e)
        {
            _host = new ServiceHost(typeof(WcfServiceScanner.ScannerService), _baseAddress);
            _host.Open();
        }

        private void Form1_FormClosing(object sender, FormClosingEventArgs e)
        {
            _host.Close();
        }
همین چند خط برای هاست کردن سرویس روی آدرس localhost و پورت 8010 کامپیوتر کلاینت کافی است. اما یکسری تنظیمات مربوط به خود سرویس هم وجود دارد که باید در زمان پیاده سازی سرویس، در خود پروژه‌ی سرویس، ایجاد می‌گردید. اما از آنجا که ما قرار است سرویس را در یک پروژه‌ی دیگر هاست کنیم، بنابراین این تنظیمات را باید در همین پروژه‌ی WinForm قرار دهیم.
فایل App.Config پروژه‌ی WinForm را باز کرده و کدهای آنرا مطابق زیر تغییر دهید:
<?xml version="1.0" encoding="utf-8" ?>
<configuration>
    <startup> 
        <supportedRuntime version="v4.0" sku=".NETFramework,Version=v4.5" />
    </startup>

  <system.serviceModel>
    <behaviors>
      <serviceBehaviors>
        <behavior name="BehaviourMetaData">
          <serviceMetadata httpGetEnabled="true" />
        </behavior>
      </serviceBehaviors>
    </behaviors>
    <services>
      <service name="WcfServiceScanner.ScannerService"
               behaviorConfiguration="BehaviourMetaData">
        <endpoint address=""
                  binding="basicHttpBinding"
                  contract="WcfServiceScanner.IScannerService" />
      </service>
    </services>
  </system.serviceModel>

</configuration>
اکنون پروژه‌ی هاست آماده اجرا می‌باشد. اگر آنرا اجرا کنید و در مرورگر خود آدرس ذکر شده را وارد کنید، صفحه‌ی زیر را مشاهده خواهد کرد که به معنی صحت اجرای سرویس اسکنر می‌باشد.

اگر موفق به اجرا نشدید و احیانا با خطای زیر مواجه شدید، اطمینان حاصل کنید که ویژوال استودیو Run as Administrator باشد. مشکل حل خواهد شد.


به سراغ پروژه‌ی بعدی، یعنی وب سایت خود می‌رویم. یک پروژه‌ی MVC جدید ایجاد نمایید و در View مورد نظر خود، کدهای زیر را جهت صدا زدن متد GetScan اضافه می‌کنیم.
( از آنجا که کدها به صورت جاوا اسکریپت می‌باشد، پس مهم نیست که حتما پروژه MVC باشد؛ یک صفحه‌ی HTML ساده هم کافی است).
<a href="#" id="get-scan">Get Scan</a>
<img src="" id="img-scanned" />
<script>
    $("#get-scan").click(function () {
        var url = 'http://localhost:6019/';
        $.get(url, function (data) {
            $("#img-scanned").attr("src","data:image/Jpeg;base64,  "+ data.GetScanResult);
        });
    });
</script>
دقت کنید در هنگام دریافت اطلاعات از سرویس، نتیجه به شکل GetScanResult خواهد بود. الان اگر پروژه را اجرا نمایید و روی لینک کلیک کنید، اسکنر شروع به دریافت اسکن خواهد کرد اما نتیجه‌ای بازگشت داده نخواهد شد و علت هم مشکل امنیتی CORS می‌باشد که به دلیل دریافت اطلاعات از یک دامین دیگر رخ می‌دهد و اگر با Firebug درخواست را بررسی کنید متوجه خطا به شکل زیر خواهید شد.


راه حل‌های زیادی برای این مشکل ارائه شده است، و متاسفانه بسیاری از آنها در شرایط پروژه‌ی ما جوابگو نمی‌باشد (به دلیل هاست روی یک پروژه ویندوزی). تنها راه حل مطمئن (تست شده) استفاده از یک کلاس سفارشی در پروژه‌ی WCF Service  می‌باشد که مثال آن در اینجا آورده شده است.
برای رفع مشکل به پروژه WcfServiceScanner بازگشته و کلاس جدیدی را به نام CORSSupport ایجاد کرده و کدهای زیر را به آن اضافه کنید:
    public class CORSSupport : IDispatchMessageInspector
    {
        Dictionary<string, string> requiredHeaders;
        public CORSSupport(Dictionary<string, string> headers)
        {
            requiredHeaders = headers ?? new Dictionary<string, string>();
        }

        public object AfterReceiveRequest(ref System.ServiceModel.Channels.Message request, System.ServiceModel.IClientChannel channel, System.ServiceModel.InstanceContext instanceContext)
        {
            var httpRequest = request.Properties["httpRequest"] as HttpRequestMessageProperty;
            if (httpRequest.Method.ToLower() == "options")
                instanceContext.Abort();
            return httpRequest;
        }

        public void BeforeSendReply(ref System.ServiceModel.Channels.Message reply, object correlationState)
        {
            var httpResponse = reply.Properties["httpResponse"] as HttpResponseMessageProperty;
            var httpRequest = correlationState as HttpRequestMessageProperty;

            foreach (var item in requiredHeaders)
            {
                httpResponse.Headers.Add(item.Key, item.Value);
            }
            var origin = httpRequest.Headers["origin"];
            if (origin != null)
                httpResponse.Headers.Add("Access-Control-Allow-Origin", origin);

            var method = httpRequest.Method;
            if (method.ToLower() == "options")
                httpResponse.StatusCode = System.Net.HttpStatusCode.NoContent;

        }
    }

    // Simply apply this attribute to a DataService-derived class to get
    // CORS support in that service
    [AttributeUsage(AttributeTargets.Class)]
    public class CORSSupportBehaviorAttribute : Attribute, IServiceBehavior
    {
        #region IServiceBehavior Members

        void IServiceBehavior.AddBindingParameters(ServiceDescription serviceDescription, ServiceHostBase serviceHostBase, System.Collections.ObjectModel.Collection<ServiceEndpoint> endpoints, BindingParameterCollection bindingParameters)
        {
        }

        void IServiceBehavior.ApplyDispatchBehavior(ServiceDescription serviceDescription, ServiceHostBase serviceHostBase)
        {
            var requiredHeaders = new Dictionary<string, string>();

            //Chrome doesn't accept wildcards when authorization flag is true
            //requiredHeaders.Add("Access-Control-Allow-Origin", "*");
            requiredHeaders.Add("Access-Control-Request-Method", "POST,GET,PUT,DELETE,OPTIONS");
            requiredHeaders.Add("Access-Control-Allow-Headers", "Accept, Origin, Authorization, X-Requested-With,Content-Type");
            requiredHeaders.Add("Access-Control-Allow-Credentials", "true");
            foreach (ChannelDispatcher cd in serviceHostBase.ChannelDispatchers)
            {
                foreach (EndpointDispatcher ed in cd.Endpoints)
                {
                    ed.DispatchRuntime.MessageInspectors.Add(new CORSSupport(requiredHeaders));
                }
            }
        }

        void IServiceBehavior.Validate(ServiceDescription serviceDescription, ServiceHostBase serviceHostBase)
        {
        }

        #endregion
    }
فضاهای نام لازم برای این کلاس به شرح زیر می‌باشد:
using System.ServiceModel;
using System.ServiceModel.Channels;
using System.ServiceModel.Description;
using System.ServiceModel.Dispatcher;
کلاس ScannerService را باز کرده و آنرا به ویژگی
    [CORSSupportBehavior]
    public class ScannerService : IScannerService
    {
مزین نمایید.

کار تمام است، یکبار دیگر ابتدا پروژه‌ی WcfServiecScanner و سپس پروژه هاست را Build کرده و برنامه‌ی هاست را اجرا کنید. اکنون مشاهده می‌کنید که با زدن دکمه‌ی اسکن، اسکنر فرم تنظیمات اسکن را نمایش می‌دهد که پس از زدن دکمه‌ی Scan، پروسه آغاز شده و پس از اتمام، تصویر اسکن شده در صفحه‌ی وب سایت نمایش داده می‌شود.
مطالب
مبانی TypeScript؛ متغیرها و نوع‌ها
روش‌های مختلف تعریف متغیرها در TypeScript

تمام توسعه دهنده‌های JavaScript با واژه‌ی کلیدی var آشنایی دارند؛ اما TypeScript واژه‌های کلیدی let و const را نیز اضافه کرده‌است (که جزئی از ES 6 نیز می‌باشند). تفاوت مهم بین var و let، در میدان دید متغیرهای تعریف شده‌ی توسط آن‌ها خلاصه می‌شود. پیشتر در سری مباحث بررسی ES 6، مطلب «متغیرها در ES 6» را نیز بررسی کردیم که در TypeScript نیز صادق می‌باشند؛ با این تفاوت که TypeScript را می‌توان به ES 5 نیز کامپایل کرد و بدون مشکل با تمام مرورگرهای موجود، اجرا نمود.
- متغیرهایی که با var تعریف می‌شوند، به صورت سراسری در متدی که تعریف شده‌اند، قابل دسترسی هستند؛ حتی اگر 5 سطح داخل ifهای تو در تو تعریف شده باشند. اما let و const تنها در block و قطعه‌ای که معرفی شده‌اند، معتبر بوده و خارج از آن تعریف نشده‌اند. در اینجا یک block توسط {} معرفی می‌شود.
- متغیرهای از نوع var به دلیل مفهومی به نام hoisting توسط runtime جاوا اسکریپت، به بالاترین سطح متد منتقل می‌شوند. به همین دلیل عمق تعریف آن‌ها، اثری در دسترسی به این متغیرها ندارد. اما hoisting در مورد let و const اعمال نمی‌شود.
- متغیرهای var را می‌توان چندبار مجددا تعریف کرد (هرچند این روش توصیه نمی‌شود؛ اما مجاز است). یک چنین تعریف مجددی با متغیرهای از نوع let و const مجاز نیست.
برای توضیحات بیشتر به مثال ذیل دقت کنید:
function ScopeTest() {
    if (true) {
        var foo = 'use anywhere';
        let bar = 'use in this block';
    }
    console.log(foo); // works!
    console.log(bar); // error!
}
در اینجا داخل قطعه‌ی if تعریف شده، یک متغیر، از نوع var و متغیر دیگری از نوع let تعریف شده‌است. خارج از بدنه‌ی این متد، متغیر foo هنوز قابل دسترسی است، اما متغیر bar خیر.


نوع‌های پایه‌ی TypeScript

نوع‌های پایه‌ی TypeScript شامل موارد ذیل هستند:
Boolean: برای ذخیره سازی true یا false.
let isDone: boolean = false;
Number: معرف مقادیر عددی اعشاری هستند.
let decimal: number = 6;
let hex: number = 0xf00d;
let binary: number = 0b1010;
let octal: number = 0o744;
String: مقادیر رشته‌ای را ذخیره می‌کند.
let name: string = "bob";
name = 'smith';
Array: روش‌های متفاوتی برای تعریف آرایه‌ها در TypeScript وجود دارند که در ادامه آن‌ها را بیشتر بررسی خواهیم کرد.
let list: number[] = [1, 2, 3];
Enum: نوع‌های شمارشی؛ جهت دادن نام‌هایی بهتر به مجموعه‌ی مشخصی از مقادیر.
enum Color {Red, Green, Blue};
let c: Color = Color.Green;
Any: به این معنا که یک متغیر می‌تواند به هر نوع دلخواهی اشاره کند. هدف از وجود این نوع، امکان استفاده‌ی از کتابخانه‌های فعلی جاوا اسکریپتی است که نوعی برای متغیرهای آن‌ها تعریف نشده‌اند و در اساس هر نوعی می‌توانند باشند. برای مثال در جاوا اسکریپت مجاز است در سطر اول متغیری را تعریف کرد و در سطر دوم به آن یک رشته و در سطر سوم به آن یک عدد را انتساب داد.
let notSure: any = 4;
notSure = "maybe a string instead";
notSure = false; // okay, definitely a boolean
Void: به معنای فقدان یک نوع است. برای مثال مشخص کردن اینکه متدی، خروجی ندارد.
 function warnUser(): void {
        alert("This is my warning message");
}

یک نکته: قابلیت Template string در ES 6 نیز در TypeScript پشتیبانی می‌شود.



مفهوم Type Inference در TypeScript

در TypeScript الزاما نیازی نیست تا نوع متغیری را صریحا مشخص کرد. در اینجا اگر نوع متغیری را در ابتدای کار تعریف نکنید، نوع آن در اولین باری که مقدار دهی می‌شود، مشخص خواهد شد که به آن Type Inference نیز می‌گویند.
let myString= 'this is a string';
myString= 42; // error!
در مثال فوق، نوع متغیر myString در زمان تعریف آن مشخص نشده‌است؛ اما با یک رشته، مقدار دهی و آغاز شده‌است. بر این اساس، TypeScript نوع این متغیر را رشته‌ای در نظر می‌گیرد و در سطر بعدی، از انتساب یک مقدار عددی به آن جلوگیری خواهد کرد.
و یا در مثال ذیل، نوع خروجی متد ReturnNumber به صورت صریح مشخص نشده‌است:
function ReturnNumber() {
   return 42;
}
let anotherString = 'this is also a string';
anotherString = ReturnNumber(); // error!
اما با توجه به اینکه خروجی آن عددی است، نوع آن نیز عددی درنظر گرفته شده و از انتساب آن به یک متغیر رشته‌ای جلوگیری می‌شود.


تعریف صریح نوع‌ها در TypeScript با استفاده از Type Annotations

برای لغو Type Inference و تعیین صریح نوع‌ها در TypeScript می‌توان به صورت زیر عمل کرد:
let myString : string = 'this is a string';
myString = 42; // error!

function ReturnNumber() : number {
   return 42;
}
let anotherString : string = 'this is also a string';
anotherString = ReturnNumber(); // error!
با قراردادن یک کولن پس از نام متغیر و سپس تعریف نوع داده‌ی مدنظر، می‌توان نوع‌ها را در TypeScript به صورت صریحی تعریف کرد. در مورد متدها نیز به همین صورت است. کولن پس از پایان بسته شدن پرانترها قرار می‌گیرد و سپس نوع بازگشتی متد مشخص می‌گردد.


نوع‌های شمارشی در TypeScript

Enums در بسیاری از زبان‌های برنامه نویسی متداول وجود دارند و هدف از آن‌ها، دادن نام‌هایی بهتر و مشخص، به مجموعه‌ای از مقادیر است:
 enum Category { Biography, Poetry, Fiction }; // 0, 1, 2
در مثال فوق یک enum جهت تعریف گروه‌های کتاب‌ها تعریف شده‌است. در اینجا بجای استفاده از مقادیر نامفهوم 0 تا 2، نام‌هایی مشخص و بهتر، جهت معرفی آن‌ها ارائه شده‌اند. به این ترتیب می‌توان در نهایت به کدهایی خواناتر رسید.
اگر می‌خواهید این مقادیر با اعداد دیگری شروع شوند (بجای صفر پیش فرض)، می‌توان مقدار اولین نام را به صورت صریحی مشخص کرد:
 enum Category { Biography = 1, Poetry, Fiction }; // 1, 2, 3
و یا الزامی به استفاده از مقادیر افزایش یابنده‌ای در اینجا نیست. در صورت نیاز می‌توان مقدار هر المان را جداگانه تعریف کرد:
 enum Category{ Biography = 5, Poetry = 8, Fiction = 9 }; // 5, 8, 9
پس از اینکه نوع enum تعریف شده، استفاده از آن همانند سایر نوع‌های پایه‌ی TypeScript است:
 let favoriteCategory: Category = Category.Biography;
در اینجا متغیر favoriteCategory از نوع enum گروه کتاب‌ها تعیین شده‌است؛ با مقدار اولیه‌ی Category.Biography.
در این حالت اگر مقدار favoriteCategory را چاپ کنیم، خروجی عددی 5 نمایش داده می‌شود:
 console.log(favoriteCategory); // 5
اگر نیاز به بازگشت مقدار رشته‌ای این آیتم است، می‌توان از ایندکس‌های یک enum استفاده کرد:
let categoryString= Category[favoriteCategory]; // Biography


آرایه‌ها در TypeScript

در حالت عمومی، آرایه‌ها در TypeScript همانند جاوا اسکریپت تعریف می‌شوند؛ البته به همراه تعدادی استثناء. در TypeScript سه روش برای تعریف آرایه‌ها وجود دارند:
الف) در مثال زیر آرایه‌ای از رشته‌ها تعریف شده‌است. در اینجا نوع آرایه به همراه [] مشخص می‌شود:
let strArray1: string[] = ['here', 'are', 'strings'];
ب) روش دوم تعریف آرایه‌ها در TypeScript با استفاده از مفهوم Generics است که در بحثی جداگانه به آن خواهیم پرداخت. در اینجا از واژه‌ی کلیدی Array به همراه مشخص سازی نوع آن در داخل <> استفاده شده‌است:
let strArray2: Array<string> = ['more', 'strings', 'here'];
ج) اگر نیاز به آرایه‌هایی شبیه به جاوا اسکریپت دارید که می‌توانند حاوی انواع و اقسام المان‌هایی با نوع‌های مختلف باشند، نوع آرایه را []any تعریف کنید:
let anyArray: any[] = [42, true, 'banana'];


نوع Tuples در TypeScript

Tuples در TypeScript نوع خاصی از آرایه‌ها هستند که نوع مقادیر اعضای آن‌ها به صورت صریح مشخص می‌شوند:
 let myTuple: [number, string] = [25, 'truck'];
برای مثال در اینجا نوع متغیر myTuple به صورت آرایه‌ای از دو عنصر عددی و رشته‌ای تعریف شده‌است.
اکنون برای دسترسی به مقادیر این المان‌ها، همانند کار با آرایه‌های معمولی، از ایندکس‌های آرایه‌ی تعریف شده استفاده می‌شود:
 let firstElement= myTuple[0]; // 25
let secondElement= myTuple[1]; // truck

یک نکته: می‌توان به آرایه‌ی تعریف شده، عناصر جدیدی را نیز افزود؛ با این شرط که نوع آن‌ها، یکی از نوع‌های مشخص شده‌ی در تعریف Tuple باشند:
 // other elements can have numbers or strings
myTuple[2] = 100;
myTuple[2] = 'this works!';


مفهوم Type assertions در TypeScript

حتما با مفهوم cast و تبدیل نوع‌های مختلف به یکدیگر، در زبان‌های دیگر برنامه نویسی آشنا هستید. در TypeScript نیز این مفهوم تحت عنوان Type assertions پشتیبانی می‌شود و دو روش برای تعریف آن وجود دارد:
الف) تعریف cast توسط angle-bracket syntax که در آن نوع مدنظر داخل یک <> قرار می‌گیرد:
 let someValue: any = "this is a string";
let strLength: number = (<string>someValue).length;
در اینجا نوع نامشخص any به string تبدیل شده و سپس امکان دسترسی به خاصیت طول آن که تحت کنترل کامپایلر است و قابل انتساب به یک مقدار عددی، میسر شده‌است.
ب) تعریف cast توسط as syntax به نحو ذیل:
 let someValue: any = "this is a string";
let strLength: number = (someValue as string).length;
هر دو حالت تعریف شده معادل هستند. فقط باید دقت داشت در حین کار با ReactJS توسط TypeScript، فقط حالت as syntax پشتیبانی می‌شود.