Count یا Any
با وجود امکانات مهیای توسط LINQ ، یک سری از عادات متداول حین کار با گروهی از اشیاء باید کنار گذاشته شوند؛ برای مثال چگونگی بررسی این مطلب که آیا شیء IEnumerable ما حاوی عنصری هست یا خیر.
روش متداول انجام اینکار استفاده از متد Count است. چون این متد پیش از تدارک امکانات LINQ نیز وجود داشته، بنابراین اولین موردی که جهت بررسی آن به ذهن خطور میکند، استفاده از متد Count میباشد؛ برای مثال:
void Method(IEnumerable<Status> statuses)
{
if (statuses != null && statuses.Count() > 0)
// do something...
}
ولی در اینجا هدف ما این است که آیا شیء IEnumerable دارای حداقل یک عنصر است یا خیر؟ بنابراین بجای استفاده از متد Count بهتر است از یکی از extension methods فراهم شده توسط LINQ به نام Any استفاده شود.
کار متد Any ، پس از بررسی اولین عنصر یک مجموعه، خاتمه خواهد یافت و بدیهی است که نسبت به متد Count بسیار سریعتر و کم هزینهتر خواهد بود. علاوه بر آن حین کار با بانکهای اطلاعاتی برای مثال توسط LINQ to Entities ، در SQL نهایی تولیدی به EXISTS ترجمه خواهد شد.
void Method(IEnumerable<Status> statuses)
{
if (statuses != null && statuses.Any())
// do something...
}
از این پس حین استفاده از انواع و اقسام لیستها، آرایهها، IEnumerable ها و امثال آنها، جهت بررسی خالی بودن یا نبودن آنها تنها از متد Any فراهم شده توسط LINQ استفاده نمائید.
if (myArray != null && myArray.Any())
// do something...
الگوی Matching
match expr with | pat1 -> result1 | pat2 -> result2 | pat3 when expr2 -> result3 | _ -> defaultResult
let booleanToString x = match x with false -> "False" | _ -> "True"
let stringToBoolean x = match x with | "True" | "true" -> true | "False" | "false" -> false | _ -> failwith "unexpected input"
printfn "(booleanToString true) = %s"
(booleanToString true)
printfn "(booleanToString false) = %s"
(booleanToString false)
printfn "(stringToBoolean \"True\") = %b"
(stringToBoolean "True")
printfn "(stringToBoolean \"false\") = %b"
(stringToBoolean "false")
printfn "(stringToBoolean \"Hello\") = %b"
(stringToBoolean "Hello")
(booleanToString true) = True
(booleanToString false) = False
(stringToBoolean "True") = true
(stringToBoolean "false") = false
Microsoft.FSharp.Core.FailureException: unexpected input
at FSI_0005.stringToBoolean(String x)
at <StartupCode$FSI_0005>.$FSI_0005.main@()
let myOr b1 b2 = match b1, b2 with | true, _ -> true //b1 true , b2 true or false | _, true -> true // b1 true or false , b2 true | _ -> false
printfn "(myOr true false) = %b" (myOr true false) printfn "(myOr false false) = %b" (myOr false false)
(myOr true false) = true (myOr false false) = false
در الگوی Matching اگر در بررسی ورودی الگو با یک مقدار نیاز شما را برطرف نمیکند استفاده از فیلترها و شروط مختلف هم مجاز است. برای مثال
let sign = function | 0 -> 0 | x when x < 0 -> -1 | x when x > 0 -> 1
عبارت if … then … else
استفاده از if در #F کاملا مشابه به استفاده از if در #C است و نیاز به توضیح ندارد. تنها تفاوت در else if است که در #F به صورت elif نوشته میشود.
ساختار کلی
if expr then expr elif expr then expr elif expr then expr ... else expr
let result = match System.DateTime.Now.Second % 2 = 0 with | true -> "heads" | false -> "tails"
let result = if System.DateTime.Now.Second % 2 = 0 then box "heads" else box false printfn "%A" result
نحوه تبدیل تاریخ میلادی به شمسی
using Persia; namespace Iris.Utilities.DateAndTime { public class DateAndTime { public static DateTime GetDateTime() { return DateTime.Now; } public static string ConvertToPersian(DateTime dateTime, string mod = "") { SolarDate solar = Calendar.ConvertToPersian(dateTime); return string.IsNullOrEmpty(mod) ? solar.ToString() : solar.ToString(mod); } } }
using System; using System.Collections.Generic; using System.Globalization; using System.Reflection; namespace GSD.Globalization { /// <summary> /// <Publisher>http://www.Sayan.ir</Publisher> /// <Author>Maziar Rezaie</Author> /// </summary> public class PersianCulture : CultureInfo { private readonly Calendar cal; private readonly Calendar[] optionals; /// <summary> /// کد رو بخوان تا بفهمی /// </summary> /// <param name="cultureName">fa-IR</param> /// <param name="useUserOverride">true</param> /// <remarks>لطفا در هنگام استفاده به سایت سایان اشاره کنید.</remarks> public PersianCulture() : this("fa-IR", true) { } public PersianCulture(string cultureName, bool useUserOverride) : base(cultureName, useUserOverride) { //Temporary Value for cal. cal = base.OptionalCalendars[0]; //populating new list of optional calendars. var optionalCalendars = new List<Calendar>(); optionalCalendars.AddRange(base.OptionalCalendars); optionalCalendars.Insert(0, new PersianCalendar()); Type formatType = typeof(DateTimeFormatInfo); Type calendarType = typeof(Calendar); PropertyInfo idProperty = calendarType.GetProperty("ID", BindingFlags.Instance | BindingFlags.NonPublic); FieldInfo optionalCalendarfield = formatType.GetField("optionalCalendars", BindingFlags.Instance | BindingFlags.NonPublic); //populating new list of optional calendar ids var newOptionalCalendarIDs = new Int32[optionalCalendars.Count]; for (int i = 0; i < newOptionalCalendarIDs.Length; i++) newOptionalCalendarIDs[i] = (Int32)idProperty.GetValue(optionalCalendars[i], null); optionalCalendarfield.SetValue(DateTimeFormat, newOptionalCalendarIDs); optionals = optionalCalendars.ToArray(); cal = optionals[0]; DateTimeFormat.Calendar = optionals[0]; DateTimeFormat.MonthNames = new[] { "فروردین", "اردیبهشت", "خرداد", "تیر", "مرداد", "شهریور", "مهر", "آبان", "آذر", "دی", "بهمن", "اسفند", "" }; DateTimeFormat.MonthGenitiveNames = new[] { "فروردین", "اردیبهشت", "خرداد", "تیر", "مرداد", "شهریور", "مهر", "آبان", "آذر", "دی", "بهمن", "اسفند", "" }; DateTimeFormat.AbbreviatedMonthNames = new[] { "فروردین", "اردیبهشت", "خرداد", "تیر", "مرداد", "شهریور", "مهر", "آبان", "آذر", "دی", "بهمن", "اسفند", "" }; DateTimeFormat.AbbreviatedMonthGenitiveNames = new[] { "فروردین", "اردیبهشت", "خرداد", "تیر", "مرداد", "شهریور", "مهر", "آبان", "آذر", "دی", "بهمن", "اسفند", "" }; DateTimeFormat.AbbreviatedDayNames = new string[] { "ی", "د", "س", "چ", "پ", "ج", "ش" }; DateTimeFormat.ShortestDayNames = new string[] { "ی", "د", "س", "چ", "پ", "ج", "ش" }; DateTimeFormat.DayNames = new string[] { "یکشنبه", "دوشنبه", "ﺳﻪشنبه", "چهارشنبه", "پنجشنبه", "جمعه", "شنبه" }; DateTimeFormat.AMDesignator = "ق.ظ"; DateTimeFormat.PMDesignator = "ب.ظ"; /* DateTimeFormat.ShortDatePattern = "yyyy/MM/dd"; DateTimeFormat.LongDatePattern = "yyyy/MM/dd"; DateTimeFormat.SetAllDateTimePatterns(new[] {"yyyy/MM/dd"}, 'd'); DateTimeFormat.SetAllDateTimePatterns(new[] {"dddd, dd MMMM yyyy"}, 'D'); DateTimeFormat.SetAllDateTimePatterns(new[] {"yyyy MMMM"}, 'y'); DateTimeFormat.SetAllDateTimePatterns(new[] {"yyyy MMMM"}, 'Y'); */ } public override Calendar Calendar { get { return cal; } } public override Calendar[] OptionalCalendars { get { return optionals; } } } }
using GSD.Globalization; using System.Threading; protected void Application_BeginRequest(object sender, EventArgs e) { var persianCulture = new PersianCulture(); Thread.CurrentThread.CurrentCulture = persianCulture; Thread.CurrentThread.CurrentUICulture = persianCulture; }
تیم ASP.NET Identity پروژه نمونه ای را فراهم کرده است که میتواند بعنوان نقطه شروعی برای اپلیکیشنهای MVC استفاده شود. پیکربندیهای لازم در این پروژه انجام شدهاند و برای استفاده از فریم ورک جدید آماده است.
شروع به کار : پروژه نمونه را توسط NuGet ایجاد کنید
برای شروع یک پروژه ASP.NET خالی ایجاد کنید (در دیالوگ قالبها گزینه Empty را انتخاب کنید). سپس کنسول Package Manager را باز کرده و دستور زیر را اجرا کنید.
PM> Install-Package Microsoft.AspNet.Identity.Samples -Pre
پس از اینکه NuGet کارش را به اتمام رساند باید پروژه ای با ساختار متداول پروژههای ASP.NET MVC داشته باشید. به تصویر زیر دقت کنید.
همانطور که میبینید ساختار پروژه بسیار مشابه پروژههای معمول MVC است، اما آیتمهای جدیدی نیز وجود دارند. فعلا تمرکز اصلی ما روی فایل IdentityConfig.cs است که در پوشه App_Start قرار دارد.
اگر فایل مذکور را باز کنید و کمی اسکرول کنید تعاریف دو کلاس سرویس را مشاهده میکنید: EmailService و SmsService.
public class EmailService : IIdentityMessageService { public Task SendAsync(IdentityMessage message) { // Plug in your email service here to send an email. return Task.FromResult(0); } } public class SmsService : IIdentityMessageService { public Task SendAsync(IdentityMessage message) { // Plug in your sms service here to send a text message. return Task.FromResult(0); } }
اگر دقت کنید هر دو کلاس قرارداد IIdentityMessageService را پیاده سازی میکنند. میتوانید از این قرارداد برای پیاده سازی سرویسهای اطلاع رسانی ایمیلی، پیامکی و غیره استفاده کنید. در ادامه خواهیم دید چگونه این دو سرویس را بسط دهیم.
یک حساب کاربری مدیریتی پیش فرض ایجاد کنید
پیش از آنکه بیشتر جلو رویم نیاز به یک حساب کاربری در نقش مدیریتی داریم تا با اجرای اولیه اپلیکیشن در دسترس باشد. کلاسی بنام ApplicationDbInitializer در همین فایل وجود دارد که هنگام اجرای اولیه و یا تشخیص تغییرات در مدل دیتابیس، اطلاعاتی را Seed میکند.
public class ApplicationDbInitializer : DropCreateDatabaseIfModelChanges<ApplicationDbContext> { protected override void Seed(ApplicationDbContext context) { InitializeIdentityForEF(context); base.Seed(context); } //Create User=Admin@Admin.com with password=Admin@123456 in the Admin role public static void InitializeIdentityForEF(ApplicationDbContext db) { var userManager = HttpContext.Current.GetOwinContext().GetUserManager<ApplicationUserManager>(); var roleManager = HttpContext.Current.GetOwinContext().Get<ApplicationRoleManager>(); const string name = "admin@admin.com"; const string password = "Admin@123456"; const string roleName = "Admin"; //Create Role Admin if it does not exist var role = roleManager.FindByName(roleName); if (role == null) { role = new IdentityRole(roleName); var roleresult = roleManager.Create(role); } var user = userManager.FindByName(name); if (user == null) { user = new ApplicationUser { UserName = name, Email = name }; var result = userManager.Create(user, password); result = userManager.SetLockoutEnabled(user.Id, false); } // Add user admin to Role Admin if not already added var rolesForUser = userManager.GetRoles(user.Id); if (!rolesForUser.Contains(role.Name)) { var result = userManager.AddToRole(user.Id, role.Name); } } }
تایید حسابهای کاربری : چگونه کار میکند
بدون شک با تایید حسابهای کاربری توسط ایمیل آشنا هستید. حساب کاربری ای ایجاد میکنید و ایمیلی به آدرس شما ارسال میشود که حاوی لینک فعالسازی است. با کلیک کردن این لینک حساب کاربری شما تایید شده و میتوانید به سایت وارد شوید.
اگر به کنترلر AccountController در این پروژه نمونه مراجعه کنید متد Register را مانند لیست زیر مییابید.
[HttpPost] [AllowAnonymous] [ValidateAntiForgeryToken] public async Task<ActionResult> Register(RegisterViewModel model) { if (ModelState.IsValid) { var user = new ApplicationUser { UserName = model.Email, Email = model.Email }; var result = await UserManager.CreateAsync(user, model.Password); if (result.Succeeded) { var code = await UserManager.GenerateEmailConfirmationTokenAsync(user.Id); var callbackUrl = Url.Action( "ConfirmEmail", "Account", new { userId = user.Id, code = code }, protocol: Request.Url.Scheme); await UserManager.SendEmailAsync( user.Id, "Confirm your account", "Please confirm your account by clicking this link: <a href=\"" + callbackUrl + "\">link</a>"); ViewBag.Link = callbackUrl; return View("DisplayEmail"); } AddErrors(result); } // If we got this far, something failed, redisplay form return View(model); }
public static ApplicationUserManager Create( IdentityFactoryOptions<ApplicationUserManager> options, IOwinContext context) { var manager = new ApplicationUserManager( new UserStore<ApplicationUser>( context.Get<ApplicationDbContext>())); // Configure validation logic for usernames manager.UserValidator = new UserValidator<ApplicationUser>(manager) { AllowOnlyAlphanumericUserNames = false, RequireUniqueEmail = true }; // Configure validation logic for passwords manager.PasswordValidator = new PasswordValidator { RequiredLength = 6, RequireNonLetterOrDigit = true, RequireDigit = true, RequireLowercase = true, RequireUppercase = true, }; // Configure user lockout defaults manager.UserLockoutEnabledByDefault = true; manager.DefaultAccountLockoutTimeSpan = TimeSpan.FromMinutes(5); manager.MaxFailedAccessAttemptsBeforeLockout = 5; // Register two factor authentication providers. This application // uses Phone and Emails as a step of receiving a code for verifying the user // You can write your own provider and plug in here. manager.RegisterTwoFactorProvider( "PhoneCode", new PhoneNumberTokenProvider<ApplicationUser> { MessageFormat = "Your security code is: {0}" }); manager.RegisterTwoFactorProvider( "EmailCode", new EmailTokenProvider<ApplicationUser> { Subject = "SecurityCode", BodyFormat = "Your security code is {0}" }); manager.EmailService = new EmailService(); manager.SmsService = new SmsService(); var dataProtectionProvider = options.DataProtectionProvider; if (dataProtectionProvider != null) { manager.UserTokenProvider = new DataProtectorTokenProvider<ApplicationUser>( dataProtectionProvider.Create("ASP.NET Identity")); } return manager; }
در قطعه کد بالا کلاسهای EmailService و SmsService روی وهله ApplicationUserManager تنظیم میشوند.
manager.EmailService = new EmailService(); manager.SmsService = new SmsService();
درست در بالای این کدها میبینید که چگونه تامین کنندگان احراز هویت دو مرحله ای (مبتنی بر ایمیل و پیامک) رجیستر میشوند.
// Register two factor authentication providers. This application // uses Phone and Emails as a step of receiving a code for verifying the user // You can write your own provider and plug in here. manager.RegisterTwoFactorProvider( "PhoneCode", new PhoneNumberTokenProvider<ApplicationUser> { MessageFormat = "Your security code is: {0}" }); manager.RegisterTwoFactorProvider( "EmailCode", new EmailTokenProvider<ApplicationUser> { Subject = "SecurityCode", BodyFormat = "Your security code is {0}" });
تایید حسابهای کاربری توسط ایمیل و احراز هویت دو مرحله ای توسط ایمیل و/یا پیامک نیاز به پیاده سازی هایی معتبر از قراردارد IIdentityMessageService دارند.
پیاده سازی سرویس ایمیل توسط ایمیل خودتان
پیاده سازی سرویس ایمیل نسبتا کار ساده ای است. برای ارسال ایمیلها میتوانید از اکانت ایمیل خود و یا سرویس هایی مانند SendGrid استفاده کنید. بعنوان مثال اگر بخواهیم سرویس ایمیل را طوری پیکربندی کنیم که از یک حساب کاربری Outlook استفاده کند، مانند زیر عمل خواهیم کرد.
public class EmailService : IIdentityMessageService { public Task SendAsync(IdentityMessage message) { // Credentials: var credentialUserName = "yourAccount@outlook.com"; var sentFrom = "yourAccount@outlook.com"; var pwd = "yourApssword"; // Configure the client: System.Net.Mail.SmtpClient client = new System.Net.Mail.SmtpClient("smtp-mail.outlook.com"); client.Port = 587; client.DeliveryMethod = System.Net.Mail.SmtpDeliveryMethod.Network; client.UseDefaultCredentials = false; // Creatte the credentials: System.Net.NetworkCredential credentials = new System.Net.NetworkCredential(credentialUserName, pwd); client.EnableSsl = true; client.Credentials = credentials; // Create the message: var mail = new System.Net.Mail.MailMessage(sentFrom, message.Destination); mail.Subject = message.Subject; mail.Body = message.Body; // Send: return client.SendMailAsync(mail); } }
پیاده سازی سرویس ایمیل با استفاده از SendGrid
سرویسهای ایمیل متعددی وجود دارند اما یکی از گزینههای محبوب در جامعه دات نت SendGrid است. این سرویس API قدرتمندی برای زبانهای برنامه نویسی مختلف فراهم کرده است. همچنین یک Web API مبتنی بر HTTP نیز در دسترس است. قابلیت دیگر اینکه این سرویس مستقیما با Windows Azure یکپارچه میشود.
می توانید در سایت SendGrid یک حساب کاربری رایگان بعنوان توسعه دهنده بسازید. پس از آن پیکربندی سرویس ایمیل با مرحله قبل تفاوت چندانی نخواهد داشت. پس از ایجاد حساب کاربری توسط تیم پشتیبانی SendGrid با شما تماس گرفته خواهد شد تا از صحت اطلاعات شما اطمینان حاصل شود. برای اینکار چند گزینه در اختیار دارید که بهترین آنها ایجاد یک اکانت ایمیل در دامنه وب سایتتان است. مثلا اگر هنگام ثبت نام آدرس وب سایت خود را www.yourwebsite.com وارد کرده باشید، باید ایمیلی مانند info@yourwebsite.com ایجاد کنید و توسط ایمیل فعالسازی آن را تایید کند تا تیم پشتیبانی مطمئن شود صاحب امتیاز این دامنه خودتان هستید.
تنها چیزی که در قطعه کد بالا باید تغییر کند اطلاعات حساب کاربری و تنظیمات SMTP است. توجه داشته باشید که نام کاربری و آدرس فرستنده در اینجا متفاوت هستند. در واقع میتوانید از هر آدرسی بعنوان آدرس فرستنده استفاده کنید.
public class EmailService : IIdentityMessageService { public Task SendAsync(IdentityMessage message) { // Credentials: var sendGridUserName = "yourSendGridUserName"; var sentFrom = "whateverEmailAdressYouWant"; var sendGridPassword = "YourSendGridPassword"; // Configure the client: var client = new System.Net.Mail.SmtpClient("smtp.sendgrid.net", Convert.ToInt32(587)); client.Port = 587; client.DeliveryMethod = System.Net.Mail.SmtpDeliveryMethod.Network; client.UseDefaultCredentials = false; // Creatte the credentials: System.Net.NetworkCredential credentials = new System.Net.NetworkCredential(credentialUserName, pwd); client.EnableSsl = true; client.Credentials = credentials; // Create the message: var mail = new System.Net.Mail.MailMessage(sentFrom, message.Destination); mail.Subject = message.Subject; mail.Body = message.Body; // Send: return client.SendMailAsync(mail); } }
آزمایش تایید حسابهای کاربری توسط سرویس ایمیل
ابتدا اپلیکیشن را اجرا کنید و سعی کنید یک حساب کاربری جدید ثبت کنید. دقت کنید که از آدرس ایمیلی زنده که به آن دسترسی دارید استفاده کنید. اگر همه چیز بدرستی کار کند باید به صفحه ای مانند تصویر زیر هدایت شوید.
همانطور که مشاهده میکنید پاراگرافی در این صفحه وجود دارد که شامل لینک فعالسازی است. این لینک صرفا جهت تسهیل کار توسعه دهندگان درج میشود و هنگام توزیع اپلیکیشن باید آن را حذف کنید. در ادامه به این قسمت باز میگردیم. در این مرحله ایمیلی حاوی لینک فعالسازی باید برای شما ارسال شده باشد.
پیاده سازی سرویس SMS
برای استفاده از احراز هویت دو مرحله ای پیامکی نیاز به یک فراهم کننده SMS دارید، مانند Twilio . مانند SendGrid این سرویس نیز در جامعه دات نت بسیار محبوب است و یک C# API قدرتمند ارائه میکند. میتوانید حساب کاربری رایگانی بسازید و شروع به کار کنید.
پس از ایجاد حساب کاربری یک شماره SMS، یک شناسه SID و یک شناسه Auth Token به شما داده میشود. شماره پیامکی خود را میتوانید پس از ورود به سایت و پیمایش به صفحه Numbers مشاهده کنید.
شناسههای SID و Auth Token نیز در صفحه Dashboard قابل مشاهده هستند.
اگر دقت کنید کنار شناسه Auth Token یک آیکون قفل وجود دارد که با کلیک کردن روی آن شناسه مورد نظر نمایان میشود.
حال میتوانید از سرویس Twilio در اپلیکیشن خود استفاده کنید. ابتدا بسته NuGet مورد نیاز را نصب کنید.
PM> Install-Package Twilio
public class SmsService : IIdentityMessageService { public Task SendAsync(IdentityMessage message) { string AccountSid = "YourTwilioAccountSID"; string AuthToken = "YourTwilioAuthToken"; string twilioPhoneNumber = "YourTwilioPhoneNumber"; var twilio = new TwilioRestClient(AccountSid, AuthToken); twilio.SendSmsMessage(twilioPhoneNumber, message.Destination, message.Body); // Twilio does not return an async Task, so we need this: return Task.FromResult(0); } }
حال که سرویسهای ایمیل و پیامک را در اختیار داریم میتوانیم احراز هویت دو مرحله ای را تست کنیم.
آزمایش احراز هویت دو مرحله ای
پروژه نمونه جاری طوری پیکربندی شده است که احراز هویت دو مرحله ای اختیاری است و در صورت لزوم میتواند برای هر کاربر بصورت جداگانه فعال شود. ابتدا توسط حساب کاربری مدیر، یا حساب کاربری ای که در قسمت تست تایید حساب کاربری ایجاد کرده اید وارد سایت شوید. سپس در سمت راست بالای صفحه روی نام کاربری خود کلیک کنید. باید صفحه ای مانند تصویر زیر را مشاهده کنید.
در این قسمت باید احراز هویت دو مرحله ای را فعال کنید و شماره تلفن خود را ثبت نمایید. پس از آن یک پیام SMS برای شما ارسال خواهد شد که توسط آن میتوانید پروسه را تایید کنید. اگر همه چیز بدرستی کار کند این مراحل چند ثانیه بیشتر نباید زمان بگیرد، اما اگر مثلا بیش از 30 ثانیه زمان برد احتمالا اشکالی در کار است.
حال که احراز هویت دو مرحله ای فعال شده از سایت خارج شوید و مجددا سعی کنید به سایت وارد شوید. در این مرحله یک انتخاب به شما داده میشود. میتوانید کد احراز هویت دو مرحله ای خود را توسط ایمیل یا پیامک دریافت کنید.
پس از اینکه گزینه خود را انتخاب کردید، کد احراز هویت دو مرحله ای برای شما ارسال میشود که توسط آن میتوانید پروسه ورود به سایت را تکمیل کنید.
حذف میانبرهای آزمایشی
همانطور که گفته شد پروژه نمونه شامل میانبرهایی برای تسهیل کار توسعه دهندگان است. در واقع اصلا نیازی به پیاده سازی سرویسهای ایمیل و پیامک ندارید و میتوانید با استفاده از این میانبرها حسابهای کاربری را تایید کنید و کدهای احراز هویت دو مرحله ای را نیز مشاهده کنید. اما قطعا این میانبرها پیش از توزیع اپلیکیشن باید حذف شوند.
بدین منظور باید نماها و کدهای مربوطه را ویرایش کنیم تا اینگونه اطلاعات به کلاینت ارسال نشوند. اگر کنترلر AccountController را باز کنید و به متد ()Register بروید با کد زیر مواجه خواهید شد.
if (result.Succeeded) { var code = await UserManager.GenerateEmailConfirmationTokenAsync(user.Id); var callbackUrl = Url.Action("ConfirmEmail", "Account", new { userId = user.Id, code = code }, protocol: Request.Url.Scheme); await UserManager.SendEmailAsync(user.Id, "Confirm your account", "Please confirm your account by clicking this link: <a href=\"" + callbackUrl + "\">link</a>"); // This should not be deployed in production: ViewBag.Link = callbackUrl; return View("DisplayEmail"); } AddErrors(result);
نمایی که این متد باز میگرداند یعنی DisplayEmail.cshtml نیز باید ویرایش شود.
@{ ViewBag.Title = "DEMO purpose Email Link"; } <h2>@ViewBag.Title.</h2> <p class="text-info"> Please check your email and confirm your email address. </p> <p class="text-danger"> For DEMO only: You can click this link to confirm the email: <a href="@ViewBag.Link">link</a> Please change this code to register an email service in IdentityConfig to send an email. </p>
متد دیگری که در این کنترلر باید ویرایش شود ()VerifyCode است که کد احراز هویت دو مرحله ای را به صفحه مربوطه پاس میدهد.
[AllowAnonymous] public async Task<ActionResult> VerifyCode(string provider, string returnUrl) { // Require that the user has already logged in via username/password or external login if (!await SignInHelper.HasBeenVerified()) { return View("Error"); } var user = await UserManager.FindByIdAsync(await SignInHelper.GetVerifiedUserIdAsync()); if (user != null) { ViewBag.Status = "For DEMO purposes the current " + provider + " code is: " + await UserManager.GenerateTwoFactorTokenAsync(user.Id, provider); } return View(new VerifyCodeViewModel { Provider = provider, ReturnUrl = returnUrl }); }
همانطور که میبینید متغیری بنام Status به ViewBag اضافه میشود که باید حذف شود.
نمای این متد یعنی VerifyCode.cshtml نیز باید ویرایش شود.
@model IdentitySample.Models.VerifyCodeViewModel @{ ViewBag.Title = "Enter Verification Code"; } <h2>@ViewBag.Title.</h2> @using (Html.BeginForm("VerifyCode", "Account", new { ReturnUrl = Model.ReturnUrl }, FormMethod.Post, new { @class = "form-horizontal", role = "form" })) { @Html.AntiForgeryToken() @Html.ValidationSummary("", new { @class = "text-danger" }) @Html.Hidden("provider", @Model.Provider) <h4>@ViewBag.Status</h4> <hr /> <div class="form-group"> @Html.LabelFor(m => m.Code, new { @class = "col-md-2 control-label" }) <div class="col-md-10"> @Html.TextBoxFor(m => m.Code, new { @class = "form-control" }) </div> </div> <div class="form-group"> <div class="col-md-offset-2 col-md-10"> <div class="checkbox"> @Html.CheckBoxFor(m => m.RememberBrowser) @Html.LabelFor(m => m.RememberBrowser) </div> </div> </div> <div class="form-group"> <div class="col-md-offset-2 col-md-10"> <input type="submit" class="btn btn-default" value="Submit" /> </div> </div> }
در این فایل کافی است ViewBag.Status را حذف کنید.
از تنظیمات ایمیل و SMS محافظت کنید
در مثال جاری اطلاعاتی مانند نام کاربری و کلمه عبور، شناسههای SID و Auth Token همگی در کد برنامه نوشته شده اند. بهتر است چنین مقادیری را بیرون از کد اپلیکیشن نگاه دارید، مخصوصا هنگامی که پروژه را به سرویس کنترل ارسال میکند (مثلا مخازن عمومی مثل GitHub). بدین منظور میتوانید یکی از پستهای اخیر را مطالعه کنید.
public class AccessControlService { private DbContext db; public AccessControlService() { db = new DbContext(); } public IEnumerable<Permission> GetUserPermissions(string userId) { var userRoles = this.GetUserRoles(userId); var userPermissions = new List<Permission>(); foreach (var userRole in userRoles) { foreach (var permission in userRole.Permissions) { // prevent duplicates if (!userPermissions.Contains(permission)) userPermissions.Add(permission); } } return userPermissions; } public IEnumerable<Role> GetUserRoles(string userId) { return db.Users.FirstOrDefault(x => x.UserId == userId).Roles.ToList(); } public bool HasPermission(string userId, string area, string control) { var found = false; var userPermissions = this.GetUserPermissions(userId); var permission = userPermissions.FirstOrDefault(x => x.Area == area && x.Control == control); if (permission != null) found = true; return found; } {
[RoutePrefix("َAuth/permissions")] public class PermissionsController : ApiController { private AccessControlService _AccessControlService = null; public PermissionsController() { _AccessControlService = new AccessControlService(); } [Route("GetUserPermissions")] public async Task<IHttpActionResult> GetUserPermissions() { if (!User.Identity.IsAuthenticated) { return Unauthorized(); } return Ok(_AccessControlService.GetPermissions(User.Identity.GetCurrentUserId())); } }
توسعه سرویسها و فرآیندهای سمت وب کلاینت AngularJS
'use strict'; angular.module('App').factory('permissionService', ['$http', '$q', function ($http, $q) { var _getUserPermissions = function () { return $http.get(serviceBaseUrl + '/api/permissions/GetUserPermissions/'); } var _isAuthorize = function (area, control) { return _.some($scope.permissions, { 'area': area, 'control': control }); } return { getUserPermissions: _getUserPermissions, isAuthorize: _isAuthorize }; }]);
$scope.login = function () { authService.login($scope.loginData).then(function (response) { savePermissions(); $location.path('/userPanel'); }, function (err) { $scope.message = err.error_description; }); }; var savePermissions = function () { permissionService.getUserPermissions().then(function (response) { $rootScope.permissions = response.data; }, function (err) { }); } }
App.controller('parentController', ['$rootScope', '$scope', 'authService', 'permissionService', function ($rootScope, $scope, authService, permissionService) { $scope.authentication = authService.authentication; // isAuthorize Method $scope.isAuthorize = permissionService.isAuthorize(); // rest of codes }]);
<div ng-controller="childController"> <div ng-if="isAuthorize('articles', 'edit')" > <!-- the block that we want to not see unauthorize person --> </div> </div>
{ "host": "http://localhost:8008" }
import { Observable } from 'rxjs/Observable'; import { Inject, Injectable } from '@angular/core'; import { Http } from '@angular/http'; import 'rxjs/add/operator/map'; @Injectable() export class AppConfigService { constructor(private http: Http) { } private config: Object = null; get apiRoot() { return this.getProperty('host'); // <--- THIS GETS CALLED FIRST } load(): Promise<any> { console.log('get user called'); const promise = this.http.get('assets/config.json').map((res) => res.json()).toPromise(); promise.then(config => { this.config = config; // <--- THIS RESOLVES AFTER console.log(this.config); }); return promise; } private getProperty(property: string): any { //noinspection TsLint if (!this.config) { throw new Error('Attempted to access configuration property before configuration data was loaded, please implemented.'); } if (!this.config[property]) { throw new Error(`Required property ${property} was not defined within the configuration object. Please double check the assets/config.json file`); } return this.config[property]; } }
export function init(config: AppConfigService) { return () => { return config.load(); }; }
Providers:[ …, AppConfigService, { provide: APP_INITIALIZER, useFactory: init, multi: true, deps: [AppConfigService] } …, ]
@Injectable() export class DashboardService { private tagUrl = ''; constructor(private http: Http,private AppConfig:AppConfigService) { this.tagtUrl = this.AppConfig.apiRoot+"/myApiUrl"; …. }
{ provide: APP_INITIALIZER, useFactory: init, multi: true, deps: [AppConfigService] }, { provide: APP_INITIALIZER, useFactory: initIdentity, multi: true, deps: [IdentityService] }, AppConfigService, IdentityService,
// The getDate() function returns a nested function which refers the 'date' variable defined // by outer function getDate() function getDate() { var date = new Date(); // This variable stays around even after function returns // nested function return function () { return date.getMilliseconds(); } }
// Once getDate() is executed the variable date should be out of scope and it is, but since // the inner function // referenes date, this value is available to the inner function. var dt = getDate(); alert(dt()); alert(dt());
function myNonClosure() { var date = new Date(); return date.getMilliseconds(); }
var MyDate = function () { var date = new Date(); var getMilliSeconds = function () { return date.getMilliseconds(); } } var dt = new MyDate(); alert(dt.getMilliSeconds()); // This will throw error as getMilliSeconds is not accessible.
// This is closure var MyDate = function () { var date = new Date(); // variable stays around even after function returns var getMilliSeconds = function () { return date.getMilliseconds(); }; return { getMs : getMilliSeconds } }
var dt = new MyDate(); alert(dt.getMs()); // This should work.
(function($) { // $() is available here })(jQuery);
// file1.js function saveState(obj) { // write code here to saveState of some object alert('file1 saveState'); } // file2.js (remote team or some third party scripts) function saveState(obj, obj2) { // further code... alert('file2 saveState"); }
<script src="file1.js" type="text/javascript"></script> <script src="file2.js" type="text/javascript"></script>
function App() { var save = function (o) { // write code to save state here.. // you have acces to 'o' here... alert(o); }; return { saveState: save }; }
var app = new App(); app.saveState({ name: "rajesh"});
در قسمت قبل « کار با اسکنر در برنامههای تحت وب (قسمت اول) » دیدی از کاری که قرار است انجام دهیم، رسیدیم. حالا سراغ یک پروژهی عملی و پیاده سازی مطالب مطرح شده میرویم.
ابتدا پروژهی WCF را شروع میکنیم. ویژوال استودیو را باز کرده و از قسمت New Project > Visual C# > WCF یک پروژهی WCF Service Application جدید را مثلا با نام "WcfServiceScanner" ایجاد نمایید. پس از ایجاد، دو فایل IService1.cs و Service1.scv موجود را به IScannerService و ScannerService تغییر نام دهید. سپس ابتدا محتویات کلاس اینترفیس IScannerService را به صورت زیر تعریف نمایید :
[ServiceContract] public interface IScannerService { [OperationContract] [WebInvoke(Method = "GET", BodyStyle = WebMessageBodyStyle.Wrapped, RequestFormat = WebMessageFormat.Json, ResponseFormat = WebMessageFormat.Json, UriTemplate = "GetScan")] string GetScan(); }
public class ScannerService : IScannerService { public string GetScan() { // TODO Add code here } }
بر روی پروژهی خود راست کلیک کرده و Add Reference را انتخاب نموده و سپس در قسمت COM، گزینهی Microsoft Windows Image Acquisition Library v2.0 را به پروژهی خود اضافه نمایید.
با اضافه شدن این ارجاع به پروژه، دسترسی به فضای نام WIA برای ما امکان پذیر میشود که ارجاعی از آن را در کلاس ScannerService قرار میدهیم.
using WIA;
public string GetScan() { var imgResult = String.Empty; var dialog = new CommonDialogClass(); try { // نمایش فرم پیشفرض اسکنر var image = dialog.ShowAcquireImage(WiaDeviceType.ScannerDeviceType); // ذخیره تصویر در یک فایل موقت var filename = Path.GetTempFileName(); image.SaveFile(filename); var img = Image.FromFile(filename); // img جهت ارسال سمت کاربر و نمایش در تگ Base64 تبدیل تصویر به imgResult = ImageHelper.ImageToBase64(img, ImageFormat.Jpeg); } catch { // از آنجاییه که امکان نمایش خطا وجود ندارد در صورت بروز خطا رشته خالی // بازگردانده میشود که به معنای نبود تصویر میباشد } return imgResult; }
CommonDialogClass کلاس اصلی در اینجا جهت نمایش فرم کار با اسکنر میباشد و متدهای مختلفی را جهت ارتباط با اسکنر در اختیار ما قرار میدهد که بسته به نیاز خود میتوانید از آنها استفاده کنید. برای نمونه در مثال ما نیز متد اصلی که مورد استفاده قرار گرفته، ShowAcquireImage میباشد که این متد، فرم پیش فرض دریافت اسکنر را به کاربر نمایش میدهد و کاربر از طریق آن میتواند قبل از شروع اسکن، یکسری تنظیمات را انجام دهد.
این متد ابتدا به صورت خودکار فرم تعیین دستگاه اسکنر ورودی را نمایش داده :
و سپس فرم پیش فرض اسکنرهای TWAIN را جهت تعیین تنظیمات اسکن نمایش میدهد که این امکان نیز در این فرم فراهم است تا دستگاههای Feeder یا Flated انتخاب گردند.
خروجی این متد همان عکس اسکن شده است که از نوع WIA.ImageFile میباشد و ما پس از دریافتش، ابتدا آن را در یک فایل موقت ذخیره نموده و سپس با استفاده از یک متد کمکی آن را به فرمت Base64 برای درخواست کننده اسکن ارسال مینماییم.
کدهای کلاس کمکی ImageHelper:
public static string ImageToBase64(Image image, System.Drawing.Imaging.ImageFormat format) { if (image != null) { using (MemoryStream ms = new MemoryStream()) { // Convert Image to byte[] image.Save(ms, format); byte[] imageBytes = ms.ToArray(); // Convert byte[] to Base64 String string base64String = Convert.ToBase64String(imageBytes); return base64String; } } return String.Empty; }
این مثال به سادهترین شکل نوشته شد. کلاس دیگری هم در اینجا وجود دارد و در صورتیکه از اسکنر نوع Feeder استفاده میکنید، میتوانید از کدهای آن استفاده کنید.
جهت رفع این خطا، در قسمت Referenceهای پروژه خود، WIA را انتخاب نموده و از Propertiesهای آن خصوصیت Embed Interop Types را به False تغییر دهید؛ مشکل حل میشود.
به سراغ پروژهی ویندوز فرم جهت هاست کردن این WCF سرویس میرویم. میتوانید این سرویس را بر روی یک Console App یا Windows Service هم هاست کنید که در اینجا برای سادگی مثال، از WinForm استفاده میکنیم.
یک پروژهی WinForm جدید را ایجاد کنید و سپس از قسمت Add Reference > Solution به مسیر پروژهی قبلی رفته و dllهای آن را به پروژه خود اضافه نمایید.
Form1.cs را باز کرده و ابتدا دو متغیر زیر را در آن به صورت عمومی تعریف نمایید:
private readonly Uri _baseAddress = new Uri("http://localhost:6019"); private ServiceHost _host;
حال در رویداد Form_Load برنامه، کدهای زیر را جهت هاست کردن سرویس اضافه مینماییم:
private void Form1_Load(object sender, EventArgs e) { _host = new ServiceHost(typeof(WcfServiceScanner.ScannerService), _baseAddress); _host.Open(); } private void Form1_FormClosing(object sender, FormClosingEventArgs e) { _host.Close(); }
فایل App.Config پروژهی WinForm را باز کرده و کدهای آنرا مطابق زیر تغییر دهید:
<?xml version="1.0" encoding="utf-8" ?> <configuration> <startup> <supportedRuntime version="v4.0" sku=".NETFramework,Version=v4.5" /> </startup> <system.serviceModel> <behaviors> <serviceBehaviors> <behavior name="BehaviourMetaData"> <serviceMetadata httpGetEnabled="true" /> </behavior> </serviceBehaviors> </behaviors> <services> <service name="WcfServiceScanner.ScannerService" behaviorConfiguration="BehaviourMetaData"> <endpoint address="" binding="basicHttpBinding" contract="WcfServiceScanner.IScannerService" /> </service> </services> </system.serviceModel> </configuration>
اگر موفق به اجرا نشدید و احیانا با خطای زیر مواجه شدید، اطمینان حاصل کنید که ویژوال استودیو Run as Administrator باشد. مشکل حل خواهد شد.
به سراغ پروژهی بعدی، یعنی وب سایت خود میرویم. یک پروژهی MVC جدید ایجاد نمایید و در View مورد نظر خود، کدهای زیر را جهت صدا زدن متد GetScan اضافه میکنیم.
( از آنجا که کدها به صورت جاوا اسکریپت میباشد، پس مهم نیست که حتما پروژه MVC باشد؛ یک صفحهی HTML ساده هم کافی است).
<a href="#" id="get-scan">Get Scan</a> <img src="" id="img-scanned" /> <script> $("#get-scan").click(function () { var url = 'http://localhost:6019/'; $.get(url, function (data) { $("#img-scanned").attr("src","data:image/Jpeg;base64, "+ data.GetScanResult); }); }); </script>
راه حلهای زیادی برای این مشکل ارائه شده است، و متاسفانه بسیاری از آنها در شرایط پروژهی ما جوابگو نمیباشد (به دلیل هاست روی یک پروژه ویندوزی). تنها راه حل مطمئن (تست شده) استفاده از یک کلاس سفارشی در پروژهی WCF Service میباشد که مثال آن در اینجا آورده شده است.
برای رفع مشکل به پروژه WcfServiceScanner بازگشته و کلاس جدیدی را به نام CORSSupport ایجاد کرده و کدهای زیر را به آن اضافه کنید:
public class CORSSupport : IDispatchMessageInspector { Dictionary<string, string> requiredHeaders; public CORSSupport(Dictionary<string, string> headers) { requiredHeaders = headers ?? new Dictionary<string, string>(); } public object AfterReceiveRequest(ref System.ServiceModel.Channels.Message request, System.ServiceModel.IClientChannel channel, System.ServiceModel.InstanceContext instanceContext) { var httpRequest = request.Properties["httpRequest"] as HttpRequestMessageProperty; if (httpRequest.Method.ToLower() == "options") instanceContext.Abort(); return httpRequest; } public void BeforeSendReply(ref System.ServiceModel.Channels.Message reply, object correlationState) { var httpResponse = reply.Properties["httpResponse"] as HttpResponseMessageProperty; var httpRequest = correlationState as HttpRequestMessageProperty; foreach (var item in requiredHeaders) { httpResponse.Headers.Add(item.Key, item.Value); } var origin = httpRequest.Headers["origin"]; if (origin != null) httpResponse.Headers.Add("Access-Control-Allow-Origin", origin); var method = httpRequest.Method; if (method.ToLower() == "options") httpResponse.StatusCode = System.Net.HttpStatusCode.NoContent; } } // Simply apply this attribute to a DataService-derived class to get // CORS support in that service [AttributeUsage(AttributeTargets.Class)] public class CORSSupportBehaviorAttribute : Attribute, IServiceBehavior { #region IServiceBehavior Members void IServiceBehavior.AddBindingParameters(ServiceDescription serviceDescription, ServiceHostBase serviceHostBase, System.Collections.ObjectModel.Collection<ServiceEndpoint> endpoints, BindingParameterCollection bindingParameters) { } void IServiceBehavior.ApplyDispatchBehavior(ServiceDescription serviceDescription, ServiceHostBase serviceHostBase) { var requiredHeaders = new Dictionary<string, string>(); //Chrome doesn't accept wildcards when authorization flag is true //requiredHeaders.Add("Access-Control-Allow-Origin", "*"); requiredHeaders.Add("Access-Control-Request-Method", "POST,GET,PUT,DELETE,OPTIONS"); requiredHeaders.Add("Access-Control-Allow-Headers", "Accept, Origin, Authorization, X-Requested-With,Content-Type"); requiredHeaders.Add("Access-Control-Allow-Credentials", "true"); foreach (ChannelDispatcher cd in serviceHostBase.ChannelDispatchers) { foreach (EndpointDispatcher ed in cd.Endpoints) { ed.DispatchRuntime.MessageInspectors.Add(new CORSSupport(requiredHeaders)); } } } void IServiceBehavior.Validate(ServiceDescription serviceDescription, ServiceHostBase serviceHostBase) { } #endregion }
using System.ServiceModel; using System.ServiceModel.Channels; using System.ServiceModel.Description; using System.ServiceModel.Dispatcher;
[CORSSupportBehavior] public class ScannerService : IScannerService {
کار تمام است، یکبار دیگر ابتدا پروژهی WcfServiecScanner و سپس پروژه هاست را Build کرده و برنامهی هاست را اجرا کنید. اکنون مشاهده میکنید که با زدن دکمهی اسکن، اسکنر فرم تنظیمات اسکن را نمایش میدهد که پس از زدن دکمهی Scan، پروسه آغاز شده و پس از اتمام، تصویر اسکن شده در صفحهی وب سایت نمایش داده میشود.
تمام توسعه دهندههای JavaScript با واژهی کلیدی var آشنایی دارند؛ اما TypeScript واژههای کلیدی let و const را نیز اضافه کردهاست (که جزئی از ES 6 نیز میباشند). تفاوت مهم بین var و let، در میدان دید متغیرهای تعریف شدهی توسط آنها خلاصه میشود. پیشتر در سری مباحث بررسی ES 6، مطلب «متغیرها در ES 6» را نیز بررسی کردیم که در TypeScript نیز صادق میباشند؛ با این تفاوت که TypeScript را میتوان به ES 5 نیز کامپایل کرد و بدون مشکل با تمام مرورگرهای موجود، اجرا نمود.
- متغیرهایی که با var تعریف میشوند، به صورت سراسری در متدی که تعریف شدهاند، قابل دسترسی هستند؛ حتی اگر 5 سطح داخل ifهای تو در تو تعریف شده باشند. اما let و const تنها در block و قطعهای که معرفی شدهاند، معتبر بوده و خارج از آن تعریف نشدهاند. در اینجا یک block توسط {} معرفی میشود.
- متغیرهای از نوع var به دلیل مفهومی به نام hoisting توسط runtime جاوا اسکریپت، به بالاترین سطح متد منتقل میشوند. به همین دلیل عمق تعریف آنها، اثری در دسترسی به این متغیرها ندارد. اما hoisting در مورد let و const اعمال نمیشود.
- متغیرهای var را میتوان چندبار مجددا تعریف کرد (هرچند این روش توصیه نمیشود؛ اما مجاز است). یک چنین تعریف مجددی با متغیرهای از نوع let و const مجاز نیست.
برای توضیحات بیشتر به مثال ذیل دقت کنید:
function ScopeTest() { if (true) { var foo = 'use anywhere'; let bar = 'use in this block'; } console.log(foo); // works! console.log(bar); // error! }
نوعهای پایهی TypeScript
نوعهای پایهی TypeScript شامل موارد ذیل هستند:
Boolean: برای ذخیره سازی true یا false.
let isDone: boolean = false;
let decimal: number = 6; let hex: number = 0xf00d; let binary: number = 0b1010; let octal: number = 0o744;
let name: string = "bob"; name = 'smith';
let list: number[] = [1, 2, 3];
enum Color {Red, Green, Blue}; let c: Color = Color.Green;
let notSure: any = 4; notSure = "maybe a string instead"; notSure = false; // okay, definitely a boolean
function warnUser(): void { alert("This is my warning message"); }
یک نکته: قابلیت Template string در ES 6 نیز در TypeScript پشتیبانی میشود.
مفهوم Type Inference در TypeScript
در TypeScript الزاما نیازی نیست تا نوع متغیری را صریحا مشخص کرد. در اینجا اگر نوع متغیری را در ابتدای کار تعریف نکنید، نوع آن در اولین باری که مقدار دهی میشود، مشخص خواهد شد که به آن Type Inference نیز میگویند.
let myString= 'this is a string'; myString= 42; // error!
و یا در مثال ذیل، نوع خروجی متد ReturnNumber به صورت صریح مشخص نشدهاست:
function ReturnNumber() { return 42; } let anotherString = 'this is also a string'; anotherString = ReturnNumber(); // error!
تعریف صریح نوعها در TypeScript با استفاده از Type Annotations
برای لغو Type Inference و تعیین صریح نوعها در TypeScript میتوان به صورت زیر عمل کرد:
let myString : string = 'this is a string'; myString = 42; // error! function ReturnNumber() : number { return 42; } let anotherString : string = 'this is also a string'; anotherString = ReturnNumber(); // error!
نوعهای شمارشی در TypeScript
Enums در بسیاری از زبانهای برنامه نویسی متداول وجود دارند و هدف از آنها، دادن نامهایی بهتر و مشخص، به مجموعهای از مقادیر است:
enum Category { Biography, Poetry, Fiction }; // 0, 1, 2
اگر میخواهید این مقادیر با اعداد دیگری شروع شوند (بجای صفر پیش فرض)، میتوان مقدار اولین نام را به صورت صریحی مشخص کرد:
enum Category { Biography = 1, Poetry, Fiction }; // 1, 2, 3
enum Category{ Biography = 5, Poetry = 8, Fiction = 9 }; // 5, 8, 9
let favoriteCategory: Category = Category.Biography;
در این حالت اگر مقدار favoriteCategory را چاپ کنیم، خروجی عددی 5 نمایش داده میشود:
console.log(favoriteCategory); // 5
let categoryString= Category[favoriteCategory]; // Biography
آرایهها در TypeScript
در حالت عمومی، آرایهها در TypeScript همانند جاوا اسکریپت تعریف میشوند؛ البته به همراه تعدادی استثناء. در TypeScript سه روش برای تعریف آرایهها وجود دارند:
الف) در مثال زیر آرایهای از رشتهها تعریف شدهاست. در اینجا نوع آرایه به همراه [] مشخص میشود:
let strArray1: string[] = ['here', 'are', 'strings'];
let strArray2: Array<string> = ['more', 'strings', 'here'];
let anyArray: any[] = [42, true, 'banana'];
نوع Tuples در TypeScript
Tuples در TypeScript نوع خاصی از آرایهها هستند که نوع مقادیر اعضای آنها به صورت صریح مشخص میشوند:
let myTuple: [number, string] = [25, 'truck'];
اکنون برای دسترسی به مقادیر این المانها، همانند کار با آرایههای معمولی، از ایندکسهای آرایهی تعریف شده استفاده میشود:
let firstElement= myTuple[0]; // 25 let secondElement= myTuple[1]; // truck
یک نکته: میتوان به آرایهی تعریف شده، عناصر جدیدی را نیز افزود؛ با این شرط که نوع آنها، یکی از نوعهای مشخص شدهی در تعریف Tuple باشند:
// other elements can have numbers or strings myTuple[2] = 100; myTuple[2] = 'this works!';
مفهوم Type assertions در TypeScript
حتما با مفهوم cast و تبدیل نوعهای مختلف به یکدیگر، در زبانهای دیگر برنامه نویسی آشنا هستید. در TypeScript نیز این مفهوم تحت عنوان Type assertions پشتیبانی میشود و دو روش برای تعریف آن وجود دارد:
الف) تعریف cast توسط angle-bracket syntax که در آن نوع مدنظر داخل یک <> قرار میگیرد:
let someValue: any = "this is a string"; let strLength: number = (<string>someValue).length;
ب) تعریف cast توسط as syntax به نحو ذیل:
let someValue: any = "this is a string"; let strLength: number = (someValue as string).length;