این فناوری مانند این هست که عنوان کنید از جاوا اسکریپت خسته شدم و الان می‌خوام با سیلورلایت کار کنم. نه پختگی فریم ورک‌های تک صفحه‌ای رو داره، نه معلوم هست که در آینده پشتیبانی میشه. دست آخر باز هم برای یکسری از کارهای پیشرفته مجبور میشید به ترکیبی از جی‌کوئری و کدهای فعلی برسید. دقیقا همون مشکلی که با ام وی سی وجود داره. برای ساخت یک فرم ساده فراتر از عالی هست. اما زمانیکه مجبور شدی کمی رابط کاربری پیچیده‌تری رو طراحی کنی، می‌رسی به یک ترکیب نافرم جاوا اسکریپت و کدهای Razor در یک صفحه که تمام شعار آزمون پذیری سیستم رو زیر سؤال می‌بره. فریم ورک‌های تک صفحه‌ای به لطف تایپ‌اسکریپت این مشکل رو حل کردن و می‌تونی یک لایه رابط کاربری بسیار پیچیده و همچنین قابل نگهداری و آزمایش رو توسعه بدی.
نظرات نظرسنجی‌ها
شما برای کار با دیتا در اندروید، کدامیک از روش های زیر را استفاده میکنید یا ترجیح می دهید؟
استفاده از ORM هر چند نوع ضعیف آن را به استفاده از کوئری زدن مستقیم به دلیل تغییرات زیادی که عملا در حین کدنویسی در ساختار موجودیت‌ها ایجاد میشود ترجیح می‌دهم . پیچیده بودن و داشتن امکانات زیاد با عث عدم انعطاف پذیری میشود . یکی از اهداف ORMها توانایی تغییر نوع بانک اطلاعاتی است در پروژه‌های بزرگ با روابط بین موجودیتی و ساختار کدنویسی پیچیده ORM ای مانند EF محدودیتهای فراوانی ایجاد میکند که این کار را عملا ناممکن یا حداقل طاقت فرسا میکند . دیگر اینکه در برنامه‌های موبایلی نیازی به ORM ای پیچیده به دلیل ماهیت اینگونه برنامه‌ها نیست .
در پلت فرمهای جدید برنامه نویسی بسیاری از ORMها ی موفق (از دید برنامه نویسان) حتی کلیدهای خارجی و روابط ، خارج از حوزه دید آنها است چرا که انعطاف و راحتی برنامه نویسان را در اولویت قرار می‌دهند و بسیاری از قوانین داده ای برای بررسی صحت داده‌ها و اعتبارسنجی آنها با چند خط کد قابل بررسی است .
من دستور زیر را اجرا میکنم
کلا هر دستور npm که اجرا میکنم خطای بالا رو میده
docker build -f Dockerfile -t alikhll/testasp1 .
Step 5/7 : RUN npm i ---> [Warning] The requested image's platform (linux/amd64) does not match the detected host platform (windows/amd64) and no specific platform was requested ---> Running in dc37481d5781 added 48 packages, and audited 49 packages in 6s found 0 vulnerabilities npm notice npm notice New minor version of npm available! 8.5.5 -> 8.7.0 npm notice Changelog: <https://github.com/npm/cli/releases/tag/v8.7.0> npm notice Run `npm install -g npm@8.7.0` to update! npm notice The command '/bin/sh -c npm i' returned a non-zero code: 4294967295: failed to shutdown container: container dc37481d5781615dbf01c129f2322f06fcac8851a8a4078a6273438a8427254a encountered an error during hcsshim::System::waitBackground: failure in a Windows system call: The virtual machine or container with the specified identifier is not running. (0xc0370110): subsequent terminate failed container dc37481d5781615dbf01c129f2322f06fcac8851a8a4078a6273438a8427254a encountered an error during hcsshim::System::waitBackground: failure in a Windows system call: The virtual machine or container with the specified identifier is not running. (0xc0370110)
توی پوشه اش کامند npm i اجرا میکنم درست کار میکنه و پکیچ‌ها نصب میشه ولی داخل محیط داکر خیر
از docker desktop و ویندوز 10 استفاده میکنم
پکیج نود هم از داکر دانلود و نصب کردم
پَرباد یک کتابخانه رایگان و اوپن سورس است که امکان افزودن قابلیت پرداخت آنلاین را به وب اپلیکیشن‌ها محیا میکند.
با توجه به نسخه قدیمی و درخواست کاربران جهت ارائه نسخه‌ای برای پشتیبانی از NET Core. ، نسخه‌ی کاملا جدیدی از این پروژه آماده گردید.
مزایا و ویژگی‌ها
- نصب آسان با استفاده از Nuget
- بدون نیاز به هیچگونه وب سرویس و یا دانش پیاده سازی سیستم‌های پرداخت آنلاین
- پشتیبانی از درگاه‌های: ملت، ملی (سداد)، پارسیان، پاسارگاد، ایران کیش و سامان
- انجام پرداخت، فقط با نوشتن ۳ خط کد
- طراحی کاملا یکپارچه برای انجام عملیات پرداخت با تمامی بانک‌ها
- رعایت نکات امنیتی پرداخت آنلاین
- درگاه مجازی، برای شبیه سازی عملیات پرداخت
- امکان استفاده از پروکسی برای سرور‌های خارج از ایران در صورت نیاز
- استفاده از تکنولوژی‌های مدرن و استاندارد
- قابل نصب بر روی پروژه‌های: ASP.NET Core, ASP.NET MVC, ASP.NET WebForms
آنچه شما در این سری مقالات یاد خواهید گرفت:
نحوه نصب
- ASP.NET WebForms
- ASP.NET MVC
- ASP.NET CORE
آموزش پایه
- درخواست پرداخت
- تایید پرداخت
- بازگرداندن مبلغ پرداخت شده
تنظیمات
- درگاه‌ها
- HttpContext
- پایگاه داده
- پیام‌ها
آموزش پیشرفته
- ایجاد یک صورت‌حساب پرداخت با استفاده از InvoiceBuilder
- درگاه مجازی پرداخت
- استفاده از پروکسی
- توکن پرداخت
- تزریق وابستگی
- Logging
نمونه پروژه‌ها
یا
لطفا پیشنهادات، بحث‌ها و نظرات خود را در صفحه مخصوص این پروژه و یا GitHub ارسال کنید.
نحوه نصب
Install-Package Parbad.Owin
Install-Package Parbad.Mvc5
Install-Package Parbad.AspNetCore
dotnet add package Parbad.AspNetCore
مقاله‌های مرتبط:
احتمالا به اهمیت بحث SEO و آدرس‌های تمیز آن آشنا هستید. ASP.NET MVC از همان ابتدا از قابلیت URL Routing پشتیبانی می‌کرد و ASP.NET Web Forms هم از نسخه NET 4.0. این قابلیت را در خود اضافه نمود. با این حال نوشتن Url Routing برای وب سایت‌ها کمی مشکل و در ASP.NET کمتر استفاده میشود. علاوه بر آن تغییر آدرس‌های قدیمی با Url Routing بسیار وقت گیر می‌باشد. به همین خاطر تیم توسعه ASP.NET کتابخانه ای با نام Asp.NET FriendlyUrls که فعلا نسخه قبل از نهایی آن منتشر شده است را در اختیار توسعه دهندگان وب سایت‌ها قرار داده‌اند که با حداقل کد نویسی و بدون اضافه نمودن مسیریابی آدرس‌ها، تمام آدرس‌های قدیم و جدید را مطابق استاندارد SEO تغییر می‌دهد.
در آخر، فضای نام کتابخانه، Microsoft.AspNet.FriendlyUrls می‌باشد.
دریافت و نصب Asp.NET FriendlyUrls از Nuget
در Visual Studio 2012.2 در صورتی که یک پروژه جدید از نوع ASP.NET Web Forms ایجاد نمایید بصورت پیشفرض این کتابخانه نصب شده است. اما می‌توانید با دستور زیر نیز آن را از Nuget دریافت نمایید:
Install-Package Microsoft.AspNet.FriendlyUrls -Pre
پس از نصب، در کلاس Global می‌بایست کتابخانه را فعال نمایید:
public static class RouteConfig
{
public static void RegisterRoutes(RouteCollection routes)
{
routes.EnableFriendlyUrls();
}
}و همچنین در Application_Start
void Application_Start(object sender, EventArgs e)
{
RouteConfig.RegisterRoutes(RouteTable.Routes);
}به همین راحتی؛ حال دو صفحه First.aspx و Second.aspx را به پروژه اضافه نمائید و وب سایت را اجرا کنید. بدون نوشتن پسوند aspx به صفحات دسترسی خواهید داشت:
از درون برنامه هم به راحتی می‌توانید صفحات را به همان صورت قبل بدون پسوند صدا بزنید:
Response.Redirect("~\\Second");دسترسی به پارامترها نیز به صورت قبل امکان پذیر می‌باشد:
Response.Redirect("~\\First?Id=1001");
string Id = Request.QueryString["Id"] as string;برای آدرس‌های پیشرفته‌تر، 3 متود الحاقی اضافه گردیده است. مثلا اگر آدرس زیر را داشته باشیم
http://localhost:57353/First/Products/NewProduct
- ()Request.GetFriendlyUrlFileVirtualPath
مسیر مجازی فایل را بر می‌گرداند
- ()Request.GetFriendlyUrlSegments
بخش‌های آدرس را بر می‌گرداند
- ()Request.GetFriendlyUrlFileExtension
پسوند فایل آدرس را بر می‌گرداند
کلاس FriendlyUrl دو متود استاتیک و یک خاصیت دارد
- FriendlyUrl.Segments
شبیه ()Request.GetFriendlyUrlSegments مجموعه بخش‌های آدرس صفحه جاری را بر می‌گرداند - FriendlyUrl.Resolve
آدرس صفحه جاری را بر می‌گرداند - FriendlyUrl.Href
امکان ساخت یک آدرس را با استفاده از مسیر مجازی، بخش‌ها و پارامترها، فراهم می‌نماید
در آخر، فضای نام کتابخانه، Microsoft.AspNet.FriendlyUrls می‌باشد.
با سلام و خسته نباشین
ما یک پروژه داریم تحت
عنوان
ModuleCore , که در یک
سولوشن جداگانه است(که از نوع MVC Application است) و قصد داریم این Application رو
توسعه بدیم که این ماژول کور شامل فرمهای نصب ماژول, ایجاد صفحات بصورت مجازی و
انتخاب بلوک‌ها بعنوان اجزای صفحات مجازی(بلوک‌ها همان اکشن‌ها و کنترلر‌های هر
ماژول می‌باشد) است .
ماژول‌های این پروژه,
هرکدام در سولوشن‌های جداگانه هستند.حالا در حال ساخت یک ماژول, بعنوان مثال ماژول
نظرسنجی هستیم.ما یک سولوشن جداگانه برای این ماژول ایجاد کردیم (PoolModule). ما یک کنترلی با نام PolController ایجاد کرده ایم و یک اکشنی با نام AddPoll جهت افزودن نظرسنجی توسط مدیریت ایجاد
کرده ایم.حال ما پروژه PoolModule را
بیلد کرده ایم و ما فایل دی ال ال PolModule و
تمام وابستگی هایش و اسمبلی‌های پیش فرض MVC را در اختیار داریم و تمام ویو‌های مربوط به پروژه PolModule و تمامی اسکریپت‌ها و استایل‌ها و ...
را نیز دارا می‌باشد که مجموع اینها را بسته نصبی ماژول نظرسنجی می‌گوییم .
اطلاعات مربوط به نصب این
ماژول را در یک فایل xml ثبت
کرده ایم. حال جهت نصب این ماژول در اپلیکیشن(ماژول) ModuleCore فایل xml را
به فرم نصبی پاس می‌دهیم(فرم نصبی, شامل یک کنترل فایل آپلود می‌باشد که از طریق
آن ما تمام اسمبلی‌ها و فایل‌های مربوط به ماژول نظرسنجی را که در یک فایل فشرده
قرار داده ایم را آپلود میکنیم). پس از آپلود فایل xml را خوانده و در یک مسیر مشخص(پوشه Modules/ModuleName/Bin در پروژه ModuleCore ) ذخیره میکنیم. حال می‌خواهیم در RunTime از اسمبلی PoolModule در پروژه ModuleCore استفاده کنیم .
چگونه باید اسمبلی‌های ماژول نظرسنجی را به ModuleCore بشناسونیم(می
خواهیم به کنترلر‌ها و اکشن‌های ماژول نظرسنجی دسترسی داشته باشیم) بطوریکه اسمبلی‌های هر ماژول(مثلا ماژول نظرسنجی) در bin پروژه
ModuleCore نباشد و اسمبلی‌های هر ماژول در پوشه
مخصوص خود ( پوشه Modules/ModuleName/Bin در پروژه ModuleCore ) باشد ؟
ممنون میشم راهنمایی کنین
یا اگه لینک منابعی رو معرفی کنین. با تشکر
درحال حاضر، باتوجه به خرده نداشتن مقادیر پولی در ایران، عموما از نوع‌های int و bigint برای ذخیره سازی این مقادیر استفاده میشود؛ اما در آینده با احتمال حذف تعدادی از صفرها، نیاز به ثبت خرده‌ها هم ضروری خواهد بود و در اینجا این سؤال مهم مطرح میشود که نوع داده‌ای مناسب برای انجام اینکار چیست؟ برای نمونه در SQL Server، نوع‌های داده‌ای decimal، money، smallmoney و امثال آن وجود دارند که در این مطلب، تفاوت‌های مهم آنها و روش صحیح انتخاب نوع داده‌ای مناسب مخصوص اینکار را بررسی خواهیم کرد.
مشکل مهم نوع داده‌ای int جهت ذخیره سازی مقادیر پولی
فرض کنید جدول ساده‌ای را با دو فیلد Id و Price دارید که نوع مبلغ آن‌را با توجه به عدم داشتن خرده در واحد پولی، int انتخاب کرده‌اید:
اگر در این جدول فقط 7 رکورد زیر را ثبت کنیم:
به نظر شما خروجی کوئری ساده‌ی زیر که جهت نمایش جمع مبالغ وارد شده تهیه شده، چیست؟
خروجی آن فقط استثنای زیر است!
عنوان میکند که جمع آن از بازه‌ی اعداد صحیح خارج شده‌است و در سیستمی که نوع مبالغ آن‌را int انتخاب کرده‌اید، دیر یا زود به این مشکل خواهید رسید. فقط کافی است کاربران، یکسالی با آن برنامه کار کنند!
برای حل این مشکل می‌توان به صورت موقت، نوع داده‌ای را به bigint تبدیل کرد و مجددا جمع رکوردها را محاسبه کرد:
یک روش دیگر مواجه شدن با این مساله، عدم انتخاب نوع int برای فیلد Price، از ابتدای کار است.
از نوع داده‌ای float برای ذخیره سازی مقادیر پولی استفاده نکنید!
هیچگاه نباید از نوع داده‌ی float برای ذخیره سازی مقادیر پولی استفاده کرد؛ از این جهت که این نوع اعداد، به صورت تقریبی از یک مقدار decimal و به صورت باینری در SQL Server ذخیره می‌شوند. به همین جهت به محض ذخیره شدن، با عددی غیر دقیق مواجه خواهیم بود. همچنین مقایسه‌ی دقیق این نوع اعداد هم مشکلات خاصی را به همراه دارد.
SQL Server چگونه مقادیر پولی money و small money را ذخیره میکند؟
SQL Server برای کار با مقادیر پولی، دو نوع MONEY و SMALLMONEY را ارائه می‌دهد که شبیه به نوع‌های BIGINT و INT، نیاز به 8 و 4 بایت برای ذخیره سازی دارند. در عمل نوع MONEY شبیه به نوع DECIMAL(19,4) و نوع SMALLMONEY همانند DECIMAL(10,4) رفتار میکند. یعنی نوع MONEY می‌تواند تا 15 رقم دسیمال پیش از ممیز و 4 رقم اعشار را ذخیره کند و نوع SMALLMONEY تنها می‌تواند 6 رقم دسیمال و 4 رقم اعشاری را ذخیره کند.
اما ... هرچند نوع داده‌ی MONEY و DECIMAL(19,4) به ظاهر یکی هستند، اما به نحو متفاوتی بر روی دیسک سخت ذخیره می‌شوند. برای نمونه فرض کنید که قصد داریم عدد 4,513.19 را یکبار به صورت MONEY و بار دیگر به صورت SMALLMONEY ذخیره کنیم که در نهایت به جدول زیر می‌رسیم:
همانطور که مشاهده میکنید، نوع‌های MONEY و SMALLMONEY، دقیقا همانند BIGINT هشت بایتی و INT، چهار بایتی ذخیره می‌شوند و عملا در پشت صحنه‌ی SQL Server، اعداد صحیح هستند. اما نوع DECIMAL(19,4) که هرچند شبیه به MONEY عمل میکند، 9 بایتی است.
الگوریتم انتخاب نوع داده‌ی مناسب ذخیره سازی مقادیر پولی
در فلوچارت زیر که از کتاب «Donald Knuth’s "The Art of Computer Programming – Volume 1".» انتخاب شده، روش مواجه شدن با انواع و اقسام نوع‌های داده‌ای عددی را به خوبی مشخص میکند که آیا عدد در حال ذخیره شدن، خرده دارد یا خیر؟ آیا از 922,337,203,685,477.5807 کوچکتر است یا خیر و امثال آن که در تصمیم‌گیری نهایی مؤثر هستند:
اعدادی را که در این نمودار مشاهده میکنید، در جدول زیر بهتر توضیح داده شده‌اند. به عبارتی چه تفاوتی بین نوع Money و Decimal(19,4) مشابه وجود دارد:
تفاوت مهم نوع Money و Decimal(19,4)، در دقت آنها است
تا اینجا به نظر آنچنان تفاوتی بین نوع Money و Decimal(19,4) وجود ندارد و نوع money اتفاقا یک بایت را کمتر اشغال میکند و کوچکتر است. اما تفاوت اصلی را با مثال زیر بهتر می‌توان توضیح داد:
در اینجا جدولی تهیه شده که دو ستون اصلی Mon1 و Dec1 را دارد و مابقی ستون‌های آن، محاسباتی هستند:
همانطور که مشاهده میکنید، با ضرب دو عدد دسیمال، مقادیر پیش و پس از ممیز، یعنی precision و scale تغییر کرده‌اند، اما در مورد money چنین چیزی رخ نداده و ثابت است. برای مثال زمانیکه با یک عدد DECIMAL(4,2) کار میکنیم، اگر آن‌را ضربدر همین عدد کنیم، به یک عدد DECIMAL(8,4) خواهیم رسید که البته حداکثر precision ممکن آن در SQL Server عدد 38 است، اما یک چنین تغییری در حین ضرب اعداد از نوع money رخ نمی‌دهد.
موضوع دقت را با مثال زیر بهتر می‌توان بررسی کرد:
فرض کنید جدولی را داریم با دو فیلد از نوع Money و مشابه آن یعنی decimal(19,4) به صورت فوق. اگر رکوردهای زیر را به آن اضافه کنیم:
و سپس سعی کنیم که جمع اعداد وارد شده را محاسبه کنیم:
به نتیجه‌ی زیر می‌رسیم:
همانطور که مشخص است در حین محاسباتی مانند جمع و منها و محاسبه‌ی sum، تفاوتی بین این نوع‌ها نیست. اما اگر سعی در تقسیم آنها کنیم:
به خروجی زیر می‌رسیم:
نتیجه‌ی واقعی 0,00009 است که پس از گرد شدن، به 0.0001 مقدار دسیمال می‌رسیم، اما این دقت در نوع money از دست رفته‌است.
نکته‌ی مهمی که در اینجا قابل مشاهد‌ه‌است، محدود نبودن نتیجه‌ی حاصل، به دقت اعشارها در عدد decimal تعریف شده و scale تعریف شده‌ی اولیه‌ی آن است. نمونه‌ی دیگر آن‌را در مثال زیر می‌توانید مشاهده کنید که هرچند عدد دسیمال تعریف شده، فقط 2 رقم اعشاری دارد، اما در حین تقسیم، از این مساله صرفنظر شده و خروجی آن محدود به 2 رقم اعشار نیست؛ برخلاف نوع money که حداکثر 4 رقم ثابت اعشاری را بیشتر نمی‌تواند داشته باشد:
نتیجه‌گیری
برای ذخیره سازی مقادیر پولی در SQL Server، اگر سیستم شما OLTP-like است و با اعدادی مانند 1000.24 کار میکنید و حداکثر می‌خواهید جمع و منهای آنها را محاسبه کنید، انتخاب نوع MONEY و یا SMALLMONEY بسیار مناسب است؛ اما اگر سیستم شما OLAP-like است و در آن اعمال ضرب و تقسیم زیاد رخ می‌دهد، فقط از نوع Decimal استفاده کنید.
مشکل مهم نوع داده‌ای int جهت ذخیره سازی مقادیر پولی
فرض کنید جدول ساده‌ای را با دو فیلد Id و Price دارید که نوع مبلغ آن‌را با توجه به عدم داشتن خرده در واحد پولی، int انتخاب کرده‌اید:
CREATE TABLE [Test1]( [Id] [int] IDENTITY(1,1) NOT NULL, [Price] [int] NOT NULL, CONSTRAINT [PK_Test1] PRIMARY KEY CLUSTERED ( [Id] ASC ));
Insert into Test1 values (1000000000),(1000000000),(1000000000),(1000000000),(1000000000),(1000000000),(1000000000)
select sum(price) from Test1
Arithmetic overflow error converting expression to data type int.
برای حل این مشکل می‌توان به صورت موقت، نوع داده‌ای را به bigint تبدیل کرد و مجددا جمع رکوردها را محاسبه کرد:
select sum(cast(price as bigint)) from Test1
از نوع داده‌ای float برای ذخیره سازی مقادیر پولی استفاده نکنید!
هیچگاه نباید از نوع داده‌ی float برای ذخیره سازی مقادیر پولی استفاده کرد؛ از این جهت که این نوع اعداد، به صورت تقریبی از یک مقدار decimal و به صورت باینری در SQL Server ذخیره می‌شوند. به همین جهت به محض ذخیره شدن، با عددی غیر دقیق مواجه خواهیم بود. همچنین مقایسه‌ی دقیق این نوع اعداد هم مشکلات خاصی را به همراه دارد.
DECLARE @f AS FLOAT = '29545428.0211111'; SELECT CAST(@f AS NUMERIC(28, 14)) AS value;
SQL Server چگونه مقادیر پولی money و small money را ذخیره میکند؟
SQL Server برای کار با مقادیر پولی، دو نوع MONEY و SMALLMONEY را ارائه می‌دهد که شبیه به نوع‌های BIGINT و INT، نیاز به 8 و 4 بایت برای ذخیره سازی دارند. در عمل نوع MONEY شبیه به نوع DECIMAL(19,4) و نوع SMALLMONEY همانند DECIMAL(10,4) رفتار میکند. یعنی نوع MONEY می‌تواند تا 15 رقم دسیمال پیش از ممیز و 4 رقم اعشار را ذخیره کند و نوع SMALLMONEY تنها می‌تواند 6 رقم دسیمال و 4 رقم اعشاری را ذخیره کند.
اما ... هرچند نوع داده‌ی MONEY و DECIMAL(19,4) به ظاهر یکی هستند، اما به نحو متفاوتی بر روی دیسک سخت ذخیره می‌شوند. برای نمونه فرض کنید که قصد داریم عدد 4,513.19 را یکبار به صورت MONEY و بار دیگر به صورت SMALLMONEY ذخیره کنیم که در نهایت به جدول زیر می‌رسیم:
همانطور که مشاهده میکنید، نوع‌های MONEY و SMALLMONEY، دقیقا همانند BIGINT هشت بایتی و INT، چهار بایتی ذخیره می‌شوند و عملا در پشت صحنه‌ی SQL Server، اعداد صحیح هستند. اما نوع DECIMAL(19,4) که هرچند شبیه به MONEY عمل میکند، 9 بایتی است.
الگوریتم انتخاب نوع داده‌ی مناسب ذخیره سازی مقادیر پولی
در فلوچارت زیر که از کتاب «Donald Knuth’s "The Art of Computer Programming – Volume 1".» انتخاب شده، روش مواجه شدن با انواع و اقسام نوع‌های داده‌ای عددی را به خوبی مشخص میکند که آیا عدد در حال ذخیره شدن، خرده دارد یا خیر؟ آیا از 922,337,203,685,477.5807 کوچکتر است یا خیر و امثال آن که در تصمیم‌گیری نهایی مؤثر هستند:
اعدادی را که در این نمودار مشاهده میکنید، در جدول زیر بهتر توضیح داده شده‌اند. به عبارتی چه تفاوتی بین نوع Money و Decimal(19,4) مشابه وجود دارد:
تفاوت مهم نوع Money و Decimal(19,4)، در دقت آنها است
تا اینجا به نظر آنچنان تفاوتی بین نوع Money و Decimal(19,4) وجود ندارد و نوع money اتفاقا یک بایت را کمتر اشغال میکند و کوچکتر است. اما تفاوت اصلی را با مثال زیر بهتر می‌توان توضیح داد:
CREATE TABLE MoneyTest ( Mon1 money, Mon2 AS Mon1*Mon1, Mon3 AS Mon1*Mon1*Mon1, Dec1 decimal(19,4), Dec2 AS Dec1*Dec1, Dec3 AS Dec1*Dec1*Dec1, MonDec AS Mon1*Dec1, DecMon AS Dec1*Mon1);
همانطور که مشاهده میکنید، با ضرب دو عدد دسیمال، مقادیر پیش و پس از ممیز، یعنی precision و scale تغییر کرده‌اند، اما در مورد money چنین چیزی رخ نداده و ثابت است. برای مثال زمانیکه با یک عدد DECIMAL(4,2) کار میکنیم، اگر آن‌را ضربدر همین عدد کنیم، به یک عدد DECIMAL(8,4) خواهیم رسید که البته حداکثر precision ممکن آن در SQL Server عدد 38 است، اما یک چنین تغییری در حین ضرب اعداد از نوع money رخ نمی‌دهد.
موضوع دقت را با مثال زیر بهتر می‌توان بررسی کرد:
CREATE TABLE [MoneyTest]( [Id] [int] IDENTITY(1,1) NOT NULL, decimalMoney decimal(19,4), moneyMoney money CONSTRAINT [PK_MoneyTest] PRIMARY KEY CLUSTERED ( [Id] ASC ));
INSERT INTO MoneyTest VALUES (12321423442.3456,12321423442.3456), (1111111.1919,1111111.1919)
SELECT * FROM MoneyTest SELECT SUM(decimalMoney) AS [sumDecimal], SUM(moneyMoney) AS [sumMoney] FROM MoneyTest
همانطور که مشخص است در حین محاسباتی مانند جمع و منها و محاسبه‌ی sum، تفاوتی بین این نوع‌ها نیست. اما اگر سعی در تقسیم آنها کنیم:
DECLARE @moneyPer money, @decimalPer decimal(19,4) SET @moneyPer = (SELECT moneyMoney FROM MoneyTest WHERE id = 2)/((SELECT moneyMoney FROM MoneyTest WHERE id = 1)) SET @decimalPer = (SELECT decimalMoney FROM MoneyTest WHERE id = 2)/((SELECT decimalMoney FROM MoneyTest WHERE id = 1)) SELECT @moneyPer AS[moneyPer], @decimalPer AS [decimalPer];
نتیجه‌ی واقعی 0,00009 است که پس از گرد شدن، به 0.0001 مقدار دسیمال می‌رسیم، اما این دقت در نوع money از دست رفته‌است.
نکته‌ی مهمی که در اینجا قابل مشاهد‌ه‌است، محدود نبودن نتیجه‌ی حاصل، به دقت اعشارها در عدد decimal تعریف شده و scale تعریف شده‌ی اولیه‌ی آن است. نمونه‌ی دیگر آن‌را در مثال زیر می‌توانید مشاهده کنید که هرچند عدد دسیمال تعریف شده، فقط 2 رقم اعشاری دارد، اما در حین تقسیم، از این مساله صرفنظر شده و خروجی آن محدود به 2 رقم اعشار نیست؛ برخلاف نوع money که حداکثر 4 رقم ثابت اعشاری را بیشتر نمی‌تواند داشته باشد:
DECLARE @M MONEY = 1234, @D DECIMAL(6,2) = 1234 SELECT @M/$1000000 AS [MONEY] , @D/$1000000 AS [DECIMAL]
نتیجه‌گیری
برای ذخیره سازی مقادیر پولی در SQL Server، اگر سیستم شما OLTP-like است و با اعدادی مانند 1000.24 کار میکنید و حداکثر می‌خواهید جمع و منهای آنها را محاسبه کنید، انتخاب نوع MONEY و یا SMALLMONEY بسیار مناسب است؛ اما اگر سیستم شما OLAP-like است و در آن اعمال ضرب و تقسیم زیاد رخ می‌دهد، فقط از نوع Decimal استفاده کنید.
DECLARE @dOne DECIMAL(19,4) = 1, @dThree DECIMAL(19,4) = 3, @mOne MONEY = 1, @mThree MONEY = 3 SELECT (@dOne/@dThree) * @dThree AS DecimalResult, (@mOne/@mThree) * @mThree AS MoneyResult
مطالب
امن سازی برنامه‌های ASP.NET Core توسط IdentityServer 4x - قسمت سوم - بررسی مفاهیم OpenID Connect
پیش از نصب و راه اندازی IdentityServer، نیاز است با یک سری از مفاهیم اساسی پروتکل OpenID Connect، مانند Identity token ،Client types ،Flow و Endpoints، آشنا شویم تا بتوانیم از امکانات این IDP ویژه استفاده و آنها را تنظیم کنیم. بدون آشنایی با این مفاهیم، اتصال برنامه‌ای که در قسمت قبل تدارک دیدیم به IdentityServer میسر نیست.
پروتکل OpenID Connect چگونه کار میکند؟
در انتهای قسمت اول این سری، پروتکل OpenID Connect معرفی شد. در ادامه جزئیات بیشتری از این پروتکل را بررسی میکنیم.
هر برنامه‌ی کلاینت متصل به WebAPI مثال قسمت قبل، نیاز به دانستن هویت کاربر وارد شده‌ی به آن‌را دارد. در اینجا به این برنامه‌ی کلاینت، اصطلاحا relying party هم گفته میشود؛ از این جهت که این برنامه‌ی کلاینت، به برنامه‌ی Identity provider و یا به اختصار IDP، جهت دریافت نتیجه‌ی اعتبارسنجی کاربر، وابسته‌است. برنامه‌ی کلاینت یک درخواست Authentication را به سمت IDP ارسال میکند. به این ترتیب کاربر به صورت موقت از برنامه‌ی جاری خارج شده و به برنامه‌ی IDP منتقل میشود. در برنامه‌ی IDP است که کاربر مشخص میکند کیست؛ برای مثال با ارائه‌ی نام کاربری و کلمه‌ی عبور. پس از این مرحله، در صورت تائید هویت کاربر، برنامه‌ی IDP یک Identity Token را تولید و امضاء میکند. سپس برنامه‌ی IDP کاربر را مجددا به برنامه‌ی کلاینت اصلی هدایت میکند و Identity Token را در اختیار آن کلاینت قرار می‌دهد. در اینجا برنامه‌ی کلاینت، این توکن هویت را دریافت و اعتبارسنجی میکند. اگر این اعتبارسنجی با موفقیت انجام شود، اکنون کاربر تعیین اعتبار شده و هویت او جهت استفاده‌ی از قسمت‌های مختلف برنامه مشخص میشود. در برنامه‌های ASP.NET Core، این توکن هویت، پردازش و بر اساس آن یکسری Claims تولید می‌شوند که در اغلب موارد به صورت یک کوکی رمزنگاری شده در سمت کلاینت ذخیره می‌شوند.
به این ترتیب مرورگر با هر درخواستی از سمت کاربر، این کوکی را به صورت خودکار به سمت برنامه‌ی کلاینت ارسال میکند و از طریق آن، هویت کاربر بدون نیاز به مراجعه‌ی مجدد به IDP، استخراج و استفاده میشود.
مراحل انتقال کاربر به IDP، صدور توکن هویت، بازگشت مجدد به برنامه‌ی کلاینت، اعتبارسنجی، استخراج Claims و ذخیره‌ی آن به صورت یک کوکی رمزنگاری شده را در تصویر فوق ملاحظه میکنید. بنابراین در حین کار با یک IDP، مرحله‌ی لاگین به سیستم، دیگر در برنامه یا برنامه‌های کلاینت قرار ندارد. در اینجا دو فلش به سمت IDP و سپس به سمت کلاینت را بخاطر بسپارید. در ادامه از آنها برای توضیح Flow و Endpoints استفاده خواهیم کرد.
البته OpenID Connect برای کار همزمان با انواع و اقسام برنامه‌های کلاینت طراحی شده‌است؛ مانند برنامه‌ی سمت سرور MVC، برنامه‌های سمت کلاینت جاوا اسکریپتی مانند Angular و برنامه‌های موبایل. برای این منظور باید در IDP نوع کلاینت و یکسری از تنظیمات مرتبط با آن‌را مشخص کرد.
کلاینت‌های عمومی و محرمانه
زمانیکه قرار است با یک IDP کار کنیم، این IDP باید بتواند بین یک برنامه‌ی حسابداری و یک برنامه‌ی پرسنلی که از آن برای احراز هویت استفاده می‌کنند، تفاوت قائل شود و آنها را شناسایی کند.
- کلاینت محرمانه (Confidential Client)
هر کلاینت با یک client-id و یک client-secret شناخته میشود. کلاینتی که بتواند محرمانگی این اطلاعات را حفظ کند، کلاینت محرمانه نامیده میشود.
در اینجا هر کاربر، اطلاعات هویت خود را در IDP وارد میکند. اما اطلاعات تعیین هویت کلاینت‌ها در سمت کلاینت‌ها ذخیره می‌شوند. برای مثال برنامه‌های وب ASP.NET Core می‌توانند هویت کلاینت خود را به نحو امنی در سمت سرور ذخیره کنند و این اطلاعات، قابل دسترسی توسط کاربران آن برنامه نیستند.
- کلاینت عمومی (Public Client)
این نوع کلاینت‌ها نمی‌توانند محرمانگی هویت خود را حفظ و تضمین کنند؛ مانند برنامه‌های جاوا اسکریپتی Angular و یا برنامه‌های موبایل که بر روی وسایل الکترونیکی کاربران اجرا می‌شوند. در این حالت هرچقدر هم سعی کنیم، چون کاربران به اصل این برنامه‌ها دسترسی دارند، نمی‌توان محرمانگی اطلاعات ذخیره شده‌ی در آنها را تضمین کرد.
مفهوم OpenID Connect Endpoints
در تصویر ابتدای بحث، دو فلش را مشاهده میکنید؛ برای مثال چگونه می‌توان به Identity token دسترسی یافت (Authentication) و همچنین زمانیکه صحبت از Authorization میشود، چگونه می‌توان Access tokens را دریافت کرد. اینکه این مراحله چگونه کار می‌کنند، توسط Flow مشخص میشود. Flow مشخص میکند که چگونه باید توکن‌ها از سمت IDP به سمت کلاینت بازگشت داده شوند. بسته به نوع کلاینت‌ها که در مورد آنها بحث شد و نیازمندی‌های برنامه، باید از Flow مناسبی استفاده کرد.
هر Flow با Endpoint متفاوتی ارتباط برقرار میکند. این Endpointها در حقیقت جایگزین راه‌حل‌های خانگی تولید برنامه‌های IDP هستند.
- در ابتدا یک Authorization Endpoint وجود دارد که در سطح IDP عمل میکند. این مورد همان انتهای فلش اول ارسال درخواست به سمت IDP است؛ در تصویر ابتدای بحث. کار این Endpoint، بازگشت Identity token جهت انجام عملیات Authentication و بازگشت Access token برای تکمیل عملیات Authorization است. این عملیات نیز توسط Redirection کلاینت انجام میشود (هدایت کاربر به سمت برنامه‌ی IDP، دریافت توکن‌ها و سپس هدایت مجدد به سمت برنامه‌ی کلاینت اصلی).
نکته‌ی مهم: استفاده‌ی از TLS و یا همان پروتکل HTTPS برای کار با OpenID Connect Endpoints اجباری است و بدون آن نمی‌توانید با این سیستم کار کنید. به عبارتی در اینجا ترافیک بین کلاینت و IDP، همواره باید رمزنگاری شده باشد.
البته مزیت کار با ASP.NET Core 2.1، یکپارچگی بهتر و پیشفرض آن با پروتکل HTTPS است؛ تا حدی که مثال پیشفرض local آن به همراه یک مجوز موقتی SSL نصب شده‌ی توسط SDK آن کار میکند.
- پس از Authorization Endpoint که در مورد آن توضیح داده شد، یک Redirection Endpoint وجود دارد. در ابتدای کار، کلاینت با یک Redirect به سمت IDP هدایت میشود و پس از احراز هویت، مجددا کاربر به سمت کلاینت Redirect خواهد شد. به آدرسی که IDP کاربر را به سمت کلاینت Redirect میکند، Redirection Endpoint می‌گویند و در سطح کلاینت تعریف میشود. برنامه‌ی IDP، اطلاعات تولیدی خود را مانند انواع توکن‌ها، به سمت این Endpoint که در سمت کلاینت قرار دارد، ارسال میکند.
- پس از آن یک Token Endpoint نیز وجود دارد که در سطح IDP تعریف میشود. این Endpoint، آدرسی است در سمت IDP، که برنامه‌ی کلاینت می‌تواند با برنامه نویسی، توکن‌هایی را از آن درخواست کند. این درخواست عموما از نوع HTTP Post بدون Redirection است.
مفهوم OpenID Connect Flow
- اولین Flow موجود، Authorization Code Flow است. کار آن بازگشت کدهای Authorization از Authorization Endpoint و همچنین توکن‌ها از طریق Token Endpoint می‌باشد. در ایجا منظور از «کدهای Authorization»، اطلاعات دسترسی با طول عمر کوتاه است. هدف Authorization Code این است که مشخص کند، کاربری که به IDP لاگین کرده‌است، همانی است که Flow را از طریق برنامه‌ی وب کلاینت، شروع کرده‌است. انتخاب این نوع Flow، برای کلاینت‌های محرمانه مناسب است. در این حالت می‌توان مباحث Refresh token و داشتن توکن‌هایی با طول عمر بالا را نیز پیاده سازی کرد.
- Implicit Flow، تنها توکن‌های تولیدی را توسط Authorization Endpoint بازگشت می‌دهد و در اینجا خبری از بازگشت «کدهای Authorization» نیست. بنابراین از Token Endpoint استفاده نمی‌کند. این نوع Flow، برای کلاینت‌های عمومی مناسب است. در اینجا کار client authentication انجام نمی‌شود؛ از این جهت که کلاینت‌های عمومی، مناسب ذخیره سازی client-secret نیستند. به همین جهت در اینجا امکان دسترسی به Refresh token و توکن‌هایی با طول عمر بالا میسر نیست. این نوع از Flow، ممکن است توسط کلاینت‌های محرمانه نیز استفاده شود.
- Hybrid Flow، تعدادی از توکن‌ها را توسط Authorization Endpoint و تعدادی دیگر را توسط Token Endpoint بازگشت می‌دهد؛ بنابراین ترکیبی از دو Flow قبلی است. انتخاب این نوع Flow، برای کلاینت‌های محرمانه مناسب است. در این حالت می‌توان مباحث Refresh token و داشتن توکن‌هایی با طول عمر بالا را نیز پیاده سازی کرد. از این نوع Flow ممکن است برای native mobile apps نیز استفاده شود.
آگاهی از انواع Flowها، انتخاب نوع صحیح آنها را میسر میکند که در نتیجه منتهی به مشکلات امنیتی نخواهند شد. برای مثال Hybrid Flow توسط پشتیبانی از Refresh token امکان تمدید توکن جاری و بالا بردن طول عمر آن‌را دارد و این طول عمر بالا بهتر است به کلاینت‌های اعتبارسنجی شده ارائه شود. برای اعتبارسنجی یک کلاینت، نیاز به client-secret داریم و برای مثال برنامه‌های جاوا اسکریپتی نمی‌توانند محل مناسبی برای ذخیره سازی client-secret باشند؛ چون از نوع کلاینت‌های عمومی محسوب می‌شوند. بنابراین نباید از Hybrid Flow برای برنامه‌های Angular استفاده کرد. هرچند انتخاب این مساله صرفا به شما بر می‌گردد و چیزی نمی‌تواند مانع آن شود. برای مثال می‌توان Hybrid Flow را با برنامه‌های Angular هم بکار برد؛ هرچند ایده‌ی خوبی نیست.
انتخاب OpenID Connect Flow مناسب برای یک برنامه‌ی کلاینت از نوع ASP.NET Core
برنامه‌های ASP.NET Core، از نوع کلاینت‌های محرمانه به‌شمار می‌روند. بنابراین در اینجا می‌توان تمام Flowهای یاد شده را انتخاب کرد. در برنامه‌های سمت سرور وب، به ویژگی به روز رسانی توکن نیاز است. بنابراین باید دسترسی به Refresh token را نیز داشت که توسط Implicit Flow پشتیبانی نمی‌شود. به همین جهت از Implicit Flow در اینجا استفاده نمی‌کنیم. پیش از ارائه‌ی OpenID Connect، تنها Flow مورد استفاده‌ی در برنامه‌های سمت سرور وب، همان Authorization Code Flow بود. در این Flow تمام توکن‌ها توسط Token Endpoint بازگشت داده می‌شوند. اما Hybrid Flow نسبت به آن این مزیت‌ها را دارد:
- ابتدا اجازه می‌دهد تا Identity token را از IDP دریافت کنیم. سپس می‌توان آن‌را بدون دریافت توکن دسترسی، تعیین اعتبار کرد.
- در ادامه OpenID Connect این Identity token را به یک توکن دسترسی، متصل میکند.
به همین جهت OpenID Connect نسبت به OAuth 2 ارجحیت بیشتری پیدا میکند.
پس از آشنایی با این مقدمات، در قسمت بعدی، کار نصب و راه اندازی IdentityServer را انجام خواهیم داد.
پروتکل OpenID Connect چگونه کار میکند؟
در انتهای قسمت اول این سری، پروتکل OpenID Connect معرفی شد. در ادامه جزئیات بیشتری از این پروتکل را بررسی میکنیم.
هر برنامه‌ی کلاینت متصل به WebAPI مثال قسمت قبل، نیاز به دانستن هویت کاربر وارد شده‌ی به آن‌را دارد. در اینجا به این برنامه‌ی کلاینت، اصطلاحا relying party هم گفته میشود؛ از این جهت که این برنامه‌ی کلاینت، به برنامه‌ی Identity provider و یا به اختصار IDP، جهت دریافت نتیجه‌ی اعتبارسنجی کاربر، وابسته‌است. برنامه‌ی کلاینت یک درخواست Authentication را به سمت IDP ارسال میکند. به این ترتیب کاربر به صورت موقت از برنامه‌ی جاری خارج شده و به برنامه‌ی IDP منتقل میشود. در برنامه‌ی IDP است که کاربر مشخص میکند کیست؛ برای مثال با ارائه‌ی نام کاربری و کلمه‌ی عبور. پس از این مرحله، در صورت تائید هویت کاربر، برنامه‌ی IDP یک Identity Token را تولید و امضاء میکند. سپس برنامه‌ی IDP کاربر را مجددا به برنامه‌ی کلاینت اصلی هدایت میکند و Identity Token را در اختیار آن کلاینت قرار می‌دهد. در اینجا برنامه‌ی کلاینت، این توکن هویت را دریافت و اعتبارسنجی میکند. اگر این اعتبارسنجی با موفقیت انجام شود، اکنون کاربر تعیین اعتبار شده و هویت او جهت استفاده‌ی از قسمت‌های مختلف برنامه مشخص میشود. در برنامه‌های ASP.NET Core، این توکن هویت، پردازش و بر اساس آن یکسری Claims تولید می‌شوند که در اغلب موارد به صورت یک کوکی رمزنگاری شده در سمت کلاینت ذخیره می‌شوند.
به این ترتیب مرورگر با هر درخواستی از سمت کاربر، این کوکی را به صورت خودکار به سمت برنامه‌ی کلاینت ارسال میکند و از طریق آن، هویت کاربر بدون نیاز به مراجعه‌ی مجدد به IDP، استخراج و استفاده میشود.
مراحل انتقال کاربر به IDP، صدور توکن هویت، بازگشت مجدد به برنامه‌ی کلاینت، اعتبارسنجی، استخراج Claims و ذخیره‌ی آن به صورت یک کوکی رمزنگاری شده را در تصویر فوق ملاحظه میکنید. بنابراین در حین کار با یک IDP، مرحله‌ی لاگین به سیستم، دیگر در برنامه یا برنامه‌های کلاینت قرار ندارد. در اینجا دو فلش به سمت IDP و سپس به سمت کلاینت را بخاطر بسپارید. در ادامه از آنها برای توضیح Flow و Endpoints استفاده خواهیم کرد.
البته OpenID Connect برای کار همزمان با انواع و اقسام برنامه‌های کلاینت طراحی شده‌است؛ مانند برنامه‌ی سمت سرور MVC، برنامه‌های سمت کلاینت جاوا اسکریپتی مانند Angular و برنامه‌های موبایل. برای این منظور باید در IDP نوع کلاینت و یکسری از تنظیمات مرتبط با آن‌را مشخص کرد.
کلاینت‌های عمومی و محرمانه
زمانیکه قرار است با یک IDP کار کنیم، این IDP باید بتواند بین یک برنامه‌ی حسابداری و یک برنامه‌ی پرسنلی که از آن برای احراز هویت استفاده می‌کنند، تفاوت قائل شود و آنها را شناسایی کند.
- کلاینت محرمانه (Confidential Client)
هر کلاینت با یک client-id و یک client-secret شناخته میشود. کلاینتی که بتواند محرمانگی این اطلاعات را حفظ کند، کلاینت محرمانه نامیده میشود.
در اینجا هر کاربر، اطلاعات هویت خود را در IDP وارد میکند. اما اطلاعات تعیین هویت کلاینت‌ها در سمت کلاینت‌ها ذخیره می‌شوند. برای مثال برنامه‌های وب ASP.NET Core می‌توانند هویت کلاینت خود را به نحو امنی در سمت سرور ذخیره کنند و این اطلاعات، قابل دسترسی توسط کاربران آن برنامه نیستند.
- کلاینت عمومی (Public Client)
این نوع کلاینت‌ها نمی‌توانند محرمانگی هویت خود را حفظ و تضمین کنند؛ مانند برنامه‌های جاوا اسکریپتی Angular و یا برنامه‌های موبایل که بر روی وسایل الکترونیکی کاربران اجرا می‌شوند. در این حالت هرچقدر هم سعی کنیم، چون کاربران به اصل این برنامه‌ها دسترسی دارند، نمی‌توان محرمانگی اطلاعات ذخیره شده‌ی در آنها را تضمین کرد.
مفهوم OpenID Connect Endpoints
در تصویر ابتدای بحث، دو فلش را مشاهده میکنید؛ برای مثال چگونه می‌توان به Identity token دسترسی یافت (Authentication) و همچنین زمانیکه صحبت از Authorization میشود، چگونه می‌توان Access tokens را دریافت کرد. اینکه این مراحله چگونه کار می‌کنند، توسط Flow مشخص میشود. Flow مشخص میکند که چگونه باید توکن‌ها از سمت IDP به سمت کلاینت بازگشت داده شوند. بسته به نوع کلاینت‌ها که در مورد آنها بحث شد و نیازمندی‌های برنامه، باید از Flow مناسبی استفاده کرد.
هر Flow با Endpoint متفاوتی ارتباط برقرار میکند. این Endpointها در حقیقت جایگزین راه‌حل‌های خانگی تولید برنامه‌های IDP هستند.
- در ابتدا یک Authorization Endpoint وجود دارد که در سطح IDP عمل میکند. این مورد همان انتهای فلش اول ارسال درخواست به سمت IDP است؛ در تصویر ابتدای بحث. کار این Endpoint، بازگشت Identity token جهت انجام عملیات Authentication و بازگشت Access token برای تکمیل عملیات Authorization است. این عملیات نیز توسط Redirection کلاینت انجام میشود (هدایت کاربر به سمت برنامه‌ی IDP، دریافت توکن‌ها و سپس هدایت مجدد به سمت برنامه‌ی کلاینت اصلی).
نکته‌ی مهم: استفاده‌ی از TLS و یا همان پروتکل HTTPS برای کار با OpenID Connect Endpoints اجباری است و بدون آن نمی‌توانید با این سیستم کار کنید. به عبارتی در اینجا ترافیک بین کلاینت و IDP، همواره باید رمزنگاری شده باشد.
البته مزیت کار با ASP.NET Core 2.1، یکپارچگی بهتر و پیشفرض آن با پروتکل HTTPS است؛ تا حدی که مثال پیشفرض local آن به همراه یک مجوز موقتی SSL نصب شده‌ی توسط SDK آن کار میکند.
- پس از Authorization Endpoint که در مورد آن توضیح داده شد، یک Redirection Endpoint وجود دارد. در ابتدای کار، کلاینت با یک Redirect به سمت IDP هدایت میشود و پس از احراز هویت، مجددا کاربر به سمت کلاینت Redirect خواهد شد. به آدرسی که IDP کاربر را به سمت کلاینت Redirect میکند، Redirection Endpoint می‌گویند و در سطح کلاینت تعریف میشود. برنامه‌ی IDP، اطلاعات تولیدی خود را مانند انواع توکن‌ها، به سمت این Endpoint که در سمت کلاینت قرار دارد، ارسال میکند.
- پس از آن یک Token Endpoint نیز وجود دارد که در سطح IDP تعریف میشود. این Endpoint، آدرسی است در سمت IDP، که برنامه‌ی کلاینت می‌تواند با برنامه نویسی، توکن‌هایی را از آن درخواست کند. این درخواست عموما از نوع HTTP Post بدون Redirection است.
مفهوم OpenID Connect Flow
- اولین Flow موجود، Authorization Code Flow است. کار آن بازگشت کدهای Authorization از Authorization Endpoint و همچنین توکن‌ها از طریق Token Endpoint می‌باشد. در ایجا منظور از «کدهای Authorization»، اطلاعات دسترسی با طول عمر کوتاه است. هدف Authorization Code این است که مشخص کند، کاربری که به IDP لاگین کرده‌است، همانی است که Flow را از طریق برنامه‌ی وب کلاینت، شروع کرده‌است. انتخاب این نوع Flow، برای کلاینت‌های محرمانه مناسب است. در این حالت می‌توان مباحث Refresh token و داشتن توکن‌هایی با طول عمر بالا را نیز پیاده سازی کرد.
- Implicit Flow، تنها توکن‌های تولیدی را توسط Authorization Endpoint بازگشت می‌دهد و در اینجا خبری از بازگشت «کدهای Authorization» نیست. بنابراین از Token Endpoint استفاده نمی‌کند. این نوع Flow، برای کلاینت‌های عمومی مناسب است. در اینجا کار client authentication انجام نمی‌شود؛ از این جهت که کلاینت‌های عمومی، مناسب ذخیره سازی client-secret نیستند. به همین جهت در اینجا امکان دسترسی به Refresh token و توکن‌هایی با طول عمر بالا میسر نیست. این نوع از Flow، ممکن است توسط کلاینت‌های محرمانه نیز استفاده شود.
- Hybrid Flow، تعدادی از توکن‌ها را توسط Authorization Endpoint و تعدادی دیگر را توسط Token Endpoint بازگشت می‌دهد؛ بنابراین ترکیبی از دو Flow قبلی است. انتخاب این نوع Flow، برای کلاینت‌های محرمانه مناسب است. در این حالت می‌توان مباحث Refresh token و داشتن توکن‌هایی با طول عمر بالا را نیز پیاده سازی کرد. از این نوع Flow ممکن است برای native mobile apps نیز استفاده شود.
آگاهی از انواع Flowها، انتخاب نوع صحیح آنها را میسر میکند که در نتیجه منتهی به مشکلات امنیتی نخواهند شد. برای مثال Hybrid Flow توسط پشتیبانی از Refresh token امکان تمدید توکن جاری و بالا بردن طول عمر آن‌را دارد و این طول عمر بالا بهتر است به کلاینت‌های اعتبارسنجی شده ارائه شود. برای اعتبارسنجی یک کلاینت، نیاز به client-secret داریم و برای مثال برنامه‌های جاوا اسکریپتی نمی‌توانند محل مناسبی برای ذخیره سازی client-secret باشند؛ چون از نوع کلاینت‌های عمومی محسوب می‌شوند. بنابراین نباید از Hybrid Flow برای برنامه‌های Angular استفاده کرد. هرچند انتخاب این مساله صرفا به شما بر می‌گردد و چیزی نمی‌تواند مانع آن شود. برای مثال می‌توان Hybrid Flow را با برنامه‌های Angular هم بکار برد؛ هرچند ایده‌ی خوبی نیست.
انتخاب OpenID Connect Flow مناسب برای یک برنامه‌ی کلاینت از نوع ASP.NET Core
برنامه‌های ASP.NET Core، از نوع کلاینت‌های محرمانه به‌شمار می‌روند. بنابراین در اینجا می‌توان تمام Flowهای یاد شده را انتخاب کرد. در برنامه‌های سمت سرور وب، به ویژگی به روز رسانی توکن نیاز است. بنابراین باید دسترسی به Refresh token را نیز داشت که توسط Implicit Flow پشتیبانی نمی‌شود. به همین جهت از Implicit Flow در اینجا استفاده نمی‌کنیم. پیش از ارائه‌ی OpenID Connect، تنها Flow مورد استفاده‌ی در برنامه‌های سمت سرور وب، همان Authorization Code Flow بود. در این Flow تمام توکن‌ها توسط Token Endpoint بازگشت داده می‌شوند. اما Hybrid Flow نسبت به آن این مزیت‌ها را دارد:
- ابتدا اجازه می‌دهد تا Identity token را از IDP دریافت کنیم. سپس می‌توان آن‌را بدون دریافت توکن دسترسی، تعیین اعتبار کرد.
- در ادامه OpenID Connect این Identity token را به یک توکن دسترسی، متصل میکند.
به همین جهت OpenID Connect نسبت به OAuth 2 ارجحیت بیشتری پیدا میکند.
پس از آشنایی با این مقدمات، در قسمت بعدی، کار نصب و راه اندازی IdentityServer را انجام خواهیم داد.
روزگاری دریافت مجوزهای SSL، گران و سخت بود. برای رفع این مشکلات مؤسسه‌هایی مانند Let's Encrypt پدیدار شده‌اند که مجوزهای SSL رایگانی را برای سایت‌های اینترنتی صادر می‌کنند. دسترسی به سرویس آنها از طریق API ارائه شده‌ی آن، بسیار ساده بوده، کار با آن رایگان است و نیاز به مجوز خاصی ندارد. فقط باید دقت داشت که گواهینامه‌های Let's Encrypt دو ماهه هستند و وب‌سرور سایت شما باید اجازه‌ی دسترسی به محل ویژه‌ای را که جهت تعیین اعتبار دومین درخواستی ایجاد میشود، صادر کند. البته درخواست گواهی مجدد و تمدید آن در هر زمانی، حتی اگر پیش از انقضای آن باشد، مسیر است و از این لحاظ محدودیتی ندارد. در ادامه نحوه‌ی کار با این سرویس را در ویندوزهای سرور بررسی خواهیم کرد.
دریافت برنامه‌ی win-acme
برنامه‌ی win-acme کار دریافت، نصب و تنظیم به روز رسانی خودکار مجوزهای Let’s Encrypt را در ویندوز بسیار ساده کرده‌است و تقریبا به برنامه‌ی استاندارد انجام اینکار تبدیل شده‌است. این برنامه، انجام مراحل زیر را خودکار کرده‌است:
- اسکن IIS برای یافتن bindings و نام سایت‌ها
- اتصال به Let’s Encrypt certificate authority و دریافت مجوزهای لازم
- درج خودکار مجوزهای دریافتی در Windows certificate store
- ایجاد HTTPS binding خودکار در IIS
- استفاده از Windows Task Scheduler، جهت ایجاد وظیفه‌ی به روز رسانی خودکار مجوزهای درخواست شده
به همین جهت پیش از هر کاری نیاز است این برنامه را دریافت کنید:
https://github.com/PKISharp/win-acme/releases
این برنامه از دات نت نگارش 4.6.2 استفاده میکند. بنابراین نیاز است این نگارش و یا ترجیحا آخرین نگارش دات نت فریم ورک را بر روی سرور نصب کنید.
آماده سازی برنامه‌ی ASP.NET جهت دریافت مجوزهای Let’s Encrypt
را بر روی سرور شما بررسی خواهد کرد (بنابراین سرور شما باید به اینترنت متصل بوده و همچنین مجوز دسترسی به این مسیر را عمومی کند). برنامه‌ی win-acme این id را از سرور Let’s Encrypt به صورت خودکار دریافت کرده و فایلی را در مسیر یاد شده ایجاد میکند. سپس سرور Let’s Encrypt یکبار این مسیر را خواهد خواند. مشکل اینجا است که دسترسی به این فایل بدون پسوند در برنامه‌های MVC به صورت پیشفرض مسیر نیست و نیازی به تنظیمات خاصی دارد:
روش انجام اینکار در ASP.NET Core به صورت زیر است:
این اکشن متد را در هر کنترلری قرار دهید، تفاوتی نمی‌کند و کار خواهد کرد؛ چون attribute routing آن مستقل از محل قرارگیری آن است.
در MVC 5x پارامتر env را حذف و بجای آن از Server.MapPath و در آخر از return File استفاده کنید.
اگر این مرحله را تنظیم نکنید، در وسط کار دریافت مجوز توسط برنامه‌ی win-acme، به علت اینکه مشخص نیست آیا شما صاحب دامنه هستید یا خیر، خطایی را دریافت کرده و برنامه متوقف میشود.
آماده سازی IIS برای دریافت مجوزهای Let’s Encrypt
ابتدا به قسمت Edit bindings وب سایتی که قرار است مجوز را دریافت کند مراجعه کرده:
و سپس bindings مناسبی را ایجاد کنید (از نوع HTTP و نه HTTPS):
برای مثال اگر سایت شما قرار است توسط آدرس‌های www.dotnettips.info و dotnettips.info در دسترس باشد، نیاز است دو binding را در اینجا ثبت کنید. برای تمام موارد ثبت شده هم این تنظیمات را مدنظر داشته باشید:
برنامه‌ی win-acme بر اساس این HTTP Bindings است که معادل‌های متناظر HTTPS آنها را به صورت خودکار ثبت و تنظیم میکند.
اجرای برنامه‌ی win-acme بر روی ویندوز سرور 2008
IISهای 8 به بعد (و یا ویندوز سرور 2012 به بعد) دارای ویژگی هستند به نام Server Name Indication و یا SNI که اجاز می‌دهند بتوان چندین مجوز SSL را بر روی یک IP تنظیم کرد.
در اینجا به ازای هر Bindings تعریف شده‌ی در قسمت قبل، یک مجوز Let’s Encrypt دریافت خواهد شد. اما چون ویندوز سرور 2008 به همراه IIS 7.5 است، فاقد ویژگی SNI است. به همین جهت در حالت عادی برای مثال فقط برای www.dotnettips.info مجوزی را دریافت میکنید و اگر کاربر به آدرس dotnettips.info مراجعه کند، دیگر نمی‌تواند به سایت وارد شود و پیام غیرمعتبر بودن مجوز SSL را مشاهده خواهد کرد.
برنامه‌ی win-acme برای رفع این مشکل، از ویژگی خاصی به نام «SAN certificate» پشتیبانی میکند.
به این ترتیب با ویندوز سرور 2008 هم می‌توان دامنه‌ی اصلی و زیر دامنه‌های تعریف شده را نیز پوشش داد و سایت به این ترتیب بدون مشکل کار خواهد کرد. مراحل تنظیم SAN توسط برنامه‌ی win-acme به این صورت است:
ابتدا که برنامه‌ی win-acme را با دسترسی admin اجرا میکنید، چنین منویی نمایش داده میشود:
گزینه‌ی N یا ایجاد مجوز جدید را انتخاب کنید.
سپس منوی بعدی را نمایش می‌دهد:
در این حالت برای ویندوز سرور 2008، فقط و فقط گزینه‌ی 2 را انتخاب کنید.
سپس لیست سایت‌های نصب شده‌ی در IIS را نمایش می‌دهد:
در اینجا برای مثال شماره‌ی 1 یا هر شماره‌ی دیگر متناظر با وب سایت مدنظر را انتخاب کنید.
در ادامه منوی زیر را نمایش می‌دهد:
لیستی را که در اینجا مشاهده میکنید، همان Bindings است که پیشتر ایجاد کردیم. عنوان میکند که برای کدامیک از اینها نیاز است مجوز دریافت و نصب شود. کلید enter را فشار دهید تا برای تمام آنها اینکار صورت گیرد.
و ... همین! پس از آن کار دریافت، نصب و به روز رسانی Bindings در IIS به صورت خودکار انجام خواهد شد. اکنون اگر به قسمت Binding سایت مراجعه کنید، این تنظیمات خودکار جدید را مشاهده خواهید کرد:
اگر به لاگ نصب مجوزها دقت کنید این دو سطر نیز در انتهای آن ذکر می‌شوند:
علت اینجا است که مجوزهای Let’s Encrypt طول عمر کمی دارند و در صورت به روز نشدن مداوم، کاربران دیگر قادر به مرور سایت نخواهند بود. به همین جهت این برنامه یک Scheduled Task ویندوز را نیز جهت به روز رسانی خودکار این مجوزها ایجاد و تنظیم میکند.
اجرای برنامه‌ی win-acme بر روی ویندوزهای سرور 2012 به بعد
چون IIS ویندوزهای سرور 2012 به بعد، از نصب و فعالسازی بیش از یک مجوز SSL به ازای یک IP به صورت توکار تحت عنوان ویژگی SNI پشتیبانی می‌کنند، مراحل انجام آن ساده‌تر هستند.
ابتدا که برنامه‌ی win-acme را با دسترسی admin اجرا میکنید، چنین منویی نمایش داده میشود:
گزینه‌ی N یا ایجاد مجوز جدید را انتخاب کنید.
سپس منوی بعدی را نمایش می‌دهد:
در این حالت گزینه‌ی 4 را انتخاب کنید (با فرض اینکه از IIS 8.0 به بعد استفاده میکنید).
سپس از شما درخواست میکند که لیست دامنه و زیر دامنه‌هایی را که قرار است برای آنها مجوز SSL صادر شوند، به صورت لیست جدا شده‌ی توسط کاما، وارد کنید:
در ادامه لیست وب سایت‌های ثبت شده‌ی در IIS را نمایش می‌دهد:
در اینجا شماره‌ی سایتی را که می‌خواهید برای آن مجوز صادر شود، انتخاب کنید.
و ... همین! پس از آن مجوزهای SSL درخواستی، دریافت، نصب و تنظیم خواهند شد. همچنین یک Scheduled Task هم برای به روز رسانی خودکار آن تنظیم میشود.
دریافت برنامه‌ی win-acme
برنامه‌ی win-acme کار دریافت، نصب و تنظیم به روز رسانی خودکار مجوزهای Let’s Encrypt را در ویندوز بسیار ساده کرده‌است و تقریبا به برنامه‌ی استاندارد انجام اینکار تبدیل شده‌است. این برنامه، انجام مراحل زیر را خودکار کرده‌است:
- اسکن IIS برای یافتن bindings و نام سایت‌ها
- اتصال به Let’s Encrypt certificate authority و دریافت مجوزهای لازم
- درج خودکار مجوزهای دریافتی در Windows certificate store
- ایجاد HTTPS binding خودکار در IIS
- استفاده از Windows Task Scheduler، جهت ایجاد وظیفه‌ی به روز رسانی خودکار مجوزهای درخواست شده
به همین جهت پیش از هر کاری نیاز است این برنامه را دریافت کنید:
https://github.com/PKISharp/win-acme/releases
این برنامه از دات نت نگارش 4.6.2 استفاده میکند. بنابراین نیاز است این نگارش و یا ترجیحا آخرین نگارش دات نت فریم ورک را بر روی سرور نصب کنید.
آماده سازی برنامه‌ی ASP.NET جهت دریافت مجوزهای Let’s Encrypt
سرور Let’s Encrypt، در حین صدور مجوز برای سایت شما نیاز دارد بررسی کند که آیا شما واقعا صاحب همان دومین هستید یا خیر. به همین جهت مسیر
/.well-known/acme-challenge/id
[HttpGet("/.well-known/acme-challenge/{id}")]
public IActionResult LetsEncrypt(string id, [FromServices] IHostingEnvironment env)
{
id = Path.GetFileName(id); // security cleaning
var file = Path.Combine(env.ContentRootPath, ".well-known", "acme-challenge", id);
return PhysicalFile(file, "text/plain");
} در MVC 5x پارامتر env را حذف و بجای آن از Server.MapPath و در آخر از return File استفاده کنید.
[Route(".well-known/acme-challenge/{id}")]
public ActionResult LetsEncrypt(string id)
{
id = Path.GetFileName(id); // security cleaning
var file = Path.Combine(Server.MapPath("~/.well-known/acme-challenge"), id);
return File(file, "text/plain", id);
} آماده سازی IIS برای دریافت مجوزهای Let’s Encrypt
ابتدا به قسمت Edit bindings وب سایتی که قرار است مجوز را دریافت کند مراجعه کرده:
و سپس bindings مناسبی را ایجاد کنید (از نوع HTTP و نه HTTPS):
برای مثال اگر سایت شما قرار است توسط آدرس‌های www.dotnettips.info و dotnettips.info در دسترس باشد، نیاز است دو binding را در اینجا ثبت کنید. برای تمام موارد ثبت شده هم این تنظیمات را مدنظر داشته باشید:
Type:http Port:80 IP address:All Unassigned
اجرای برنامه‌ی win-acme بر روی ویندوز سرور 2008
IISهای 8 به بعد (و یا ویندوز سرور 2012 به بعد) دارای ویژگی هستند به نام Server Name Indication و یا SNI که اجاز می‌دهند بتوان چندین مجوز SSL را بر روی یک IP تنظیم کرد.
در اینجا به ازای هر Bindings تعریف شده‌ی در قسمت قبل، یک مجوز Let’s Encrypt دریافت خواهد شد. اما چون ویندوز سرور 2008 به همراه IIS 7.5 است، فاقد ویژگی SNI است. به همین جهت در حالت عادی برای مثال فقط برای www.dotnettips.info مجوزی را دریافت میکنید و اگر کاربر به آدرس dotnettips.info مراجعه کند، دیگر نمی‌تواند به سایت وارد شود و پیام غیرمعتبر بودن مجوز SSL را مشاهده خواهد کرد.
برنامه‌ی win-acme برای رفع این مشکل، از ویژگی خاصی به نام «SAN certificate» پشتیبانی میکند.
به این ترتیب با ویندوز سرور 2008 هم می‌توان دامنه‌ی اصلی و زیر دامنه‌های تعریف شده را نیز پوشش داد و سایت به این ترتیب بدون مشکل کار خواهد کرد. مراحل تنظیم SAN توسط برنامه‌ی win-acme به این صورت است:
ابتدا که برنامه‌ی win-acme را با دسترسی admin اجرا میکنید، چنین منویی نمایش داده میشود:
N: Create new certificate M: Create new certificate with advanced options L: List scheduled renewals R: Renew scheduled S: Renew specific A: Renew *all* V: Revoke certificate C: Cancel scheduled renewal X: Cancel *all* scheduled renewals Q: Quit
سپس منوی بعدی را نمایش می‌دهد:
[INFO] Running in Simple mode 1: Single binding of an IIS site 2: SAN certificate for all bindings of an IIS site 3: SAN certificate for all bindings of multiple IIS sites 4: Manually input host names C: Cancel
سپس لیست سایت‌های نصب شده‌ی در IIS را نمایش می‌دهد:
1: Default Web Site C: Cancel Choose site: 1
در ادامه منوی زیر را نمایش می‌دهد:
* www.dotnettips.info * dotnettips.info Press enter to include all listed hosts, or type a comma-separated lists of exclusions:
و ... همین! پس از آن کار دریافت، نصب و به روز رسانی Bindings در IIS به صورت خودکار انجام خواهد شد. اکنون اگر به قسمت Binding سایت مراجعه کنید، این تنظیمات خودکار جدید را مشاهده خواهید کرد:
اگر به لاگ نصب مجوزها دقت کنید این دو سطر نیز در انتهای آن ذکر می‌شوند:
[INFO] Adding renewal for Default Web Site [INFO] Next renewal scheduled at 2018/7/21 4:19:20 AM
اجرای برنامه‌ی win-acme بر روی ویندوزهای سرور 2012 به بعد
چون IIS ویندوزهای سرور 2012 به بعد، از نصب و فعالسازی بیش از یک مجوز SSL به ازای یک IP به صورت توکار تحت عنوان ویژگی SNI پشتیبانی می‌کنند، مراحل انجام آن ساده‌تر هستند.
ابتدا که برنامه‌ی win-acme را با دسترسی admin اجرا میکنید، چنین منویی نمایش داده میشود:
N: Create new certificate M: Create new certificate with advanced options L: List scheduled renewals R: Renew scheduled S: Renew specific A: Renew *all* V: Revoke certificate C: Cancel scheduled renewal X: Cancel *all* scheduled renewals Q: Quit
سپس منوی بعدی را نمایش می‌دهد:
[INFO] Running in Simple mode 1: Single binding of an IIS site 2: SAN certificate for all bindings of an IIS site 3: SAN certificate for all bindings of multiple IIS sites 4: Manually input host names C: Cancel
سپس از شما درخواست میکند که لیست دامنه و زیر دامنه‌هایی را که قرار است برای آنها مجوز SSL صادر شوند، به صورت لیست جدا شده‌ی توسط کاما، وارد کنید:
Enter comma-separated list of host names, starting with the primary one: dotnettips.info, www.dotnettips.info
1: Default Web Site 2: mysiteName Choose site to create new bindings: 1
و ... همین! پس از آن مجوزهای SSL درخواستی، دریافت، نصب و تنظیم خواهند شد. همچنین یک Scheduled Task هم برای به روز رسانی خودکار آن تنظیم میشود.
استفاده از LINQ جهت انجام کوئری‌ها توسط NHibernate
نگارش نهایی 1.0 کتابخانه‌ی LINQ to NHibernate اخیرا (حدود سه ماه قبل) منتشر شده است. در این قسمت قصد داریم با کمک این کتابخانه، اعمال متداول انجام کوئری‌ها را بر روی دیتابیس قسمت قبل انجام دهیم.
توسط این نگارش ارائه شده، کلیه اعمال قابل انجام با criteria API این فریم ورک را می‌توان از طریق LINQ نیز انجام داد (NHibernate برای کار با داده‌ها و جستجوهای پیشرفته بر روی آنها، HQL : Hibernate Query Language و Criteria API را سال‌ها قبل توسعه داده است).
جهت دریافت پروایدر LINQ مخصوص NHibernate به آدرس زیر مراجعه نمائید:
پس از دریافت آن، به همان برنامه کنسول قسمت قبل، دو ارجاع را باید افزود:
الف) ارجاعی به اسمبلی NHibernate.Linq.dll
ب) ارجاعی به اسمبلی استاندارد System.Data.Services.dll دات نت فریم ورک سه و نیم
در ابتدای متد Main برنامه قصد داریم تعدادی مشتری را به دیتابیس اضافه نمائیم. به همین منظور متد AddNewCustomers را به کلاس CDbOperations برنامه کنسول قسمت قبل اضافه نمائید. این متد لیستی از مشتری‌ها را دریافت کرده و آنها را در طی یک تراکنش به دیتابیس اضافه میکند:
public void AddNewCustomers(params Customer[] customers)
{
using (ISession session = _factory.OpenSession())
{
using (ITransaction transaction = session.BeginTransaction())
{
foreach (var data in customers)
session.Save(data);
session.Flush();
transaction.Commit();
}
}
}
پس از افزودن این ارجاعات، کلاس جدیدی را به نام CLinqTest به برنامه کنسول اضافه نمائید. ساختار کلی این کلاس که قصد استفاده از پروایدر LINQ مخصوص NHibernate را دارد باید به شکل زیر باشد (به کلاس پایه NHibernateContext دقت نمائید):
using System.Collections.Generic;
using System.Linq;
using NHibernate;
using NHibernate.Linq;
using NHSample1.Domain;
namespace ConsoleTestApplication
{
class CLinqTest : NHibernateContext
{ }
}
using System.Collections.Generic;
using System.Linq;
using NHibernate;
using NHibernate.Linq;
using NHSample1.Domain;
namespace ConsoleTestApplication
{
class CLinqTest : NHibernateContext
{
ISessionFactory _factory;
public CLinqTest(ISessionFactory factory)
{
_factory = factory;
}
public List<Customer> GetAllCustomers()
{
using (ISession session = _factory.OpenSession())
{
var query = from x in session.Linq<Customer>() select x;
return query.ToList();
}
}
}
}
در این کوئری، لیست تمامی مشتری‌ها بازگشت داده میشود.
سپس جهت استفاده و بررسی آن در متد Main برنامه خواهیم داشت:
static void Main(string[] args)
{
using (ISessionFactory session = Config.CreateSessionFactory(
MsSqlConfiguration
.MsSql2008
.ConnectionString("Data Source=(local);Initial Catalog=HelloNHibernate;Integrated Security = true")
.ShowSql()
))
{
var customer1 = new Customer()
{
FirstName = "Vahid",
LastName = "Nasiri",
AddressLine1 = "Addr1",
AddressLine2 = "Addr2",
PostalCode = "1234",
City = "Tehran",
CountryCode = "IR"
};
var customer2 = new Customer()
{
FirstName = "Ali",
LastName = "Hasani",
AddressLine1 = "Addr..1",
AddressLine2 = "Addr..2",
PostalCode = "4321",
City = "Shiraz",
CountryCode = "IR"
};
var customer3 = new Customer()
{
FirstName = "Mohsen",
LastName = "Shams",
AddressLine1 = "Addr...1",
AddressLine2 = "Addr...2",
PostalCode = "5678",
City = "Ahwaz",
CountryCode = "IR"
};
CDbOperations db = new CDbOperations(session);
db.AddNewCustomers(customer1, customer2, customer3);
CLinqTest lt = new CLinqTest(session);
foreach (Customer customer in lt.GetAllCustomers())
{
Console.WriteLine("Customer: LastName = {0}", customer.LastName);
}
}
Console.WriteLine("Press a key...");
Console.ReadKey();
}
مهمترین مزیت استفاده از LINQ در این نوع کوئری‌ها نسبت به روش‌های دیگر، استفاده از کدهای strongly typed دات نتی تحت نظر کامپایلر است، نسبت به رشته‌های معمولی SQL که کامپایلر کنترلی را بر روی آنها نمی‌تواند داشته باشد (برای مثال اگر نوع یک ستون تغییر کند یا نام آن، در حالت استفاده از LINQ بلافاصله یک خطا را از کامپایلر جهت تصحیح مشکلات دریافت خواهیم کرد که این مورد در زمان استفاده از یک رشته معمولی صادق نیست). همچنین مزیت فراهم بودن Intellisense را حین نوشتن کوئری‌هایی از این دست نیز نمی‌توان ندید گرفت.
مثالی دیگر:
لیست تمام مشتری‌های شیرازی را نمایش دهید:
ابتدا متد GetCustomersByCity را به کلاس CLinqTest فوق اضافه میکنیم:
public List<Customer> GetCustomersByCity(string city)
{
using (ISession session = _factory.OpenSession())
{
var query = from x in session.Linq<Customer>()
where x.City == city
select x;
return query.ToList();
}
}
foreach (Customer customer in lt.GetCustomersByCity("Shiraz"))
{
Console.WriteLine("Customer: LastName = {0}", customer.LastName);
}
لیست کامل دیتابیس‌های پشتیبانی شده توسط NHibernate را در این آدرس می‌توانید مشاهده نمائید. (البته به نظر لیست آن، آنچنان هم به روز نیست؛ چون در نگارش آخر NHibernate ، پشتیبانی از اس کیوال سرور 2008 هم اضافه شده است)
نکته:
در کوئری‌های مثال‌های فوق همواره باید session.Linq<T> را ذکر کرد. اگر علاقمند بودید شبیه به روشی که در LINQ to SQL موجود است مثلا db.TableName بجای session.Linq<T> در کوئری‌ها ذکر گردد، می‌توان اصلاحاتی را به صورت زیر اعمال کرد:
یک کلاس جدید را به نام SampleContext به برنامه کنسول جاری با محتویات زیر اضافه نمائید:
using System.Linq;
using NHibernate;
using NHibernate.Linq;
using NHSample1.Domain;
namespace ConsoleTestApplication
{
class SampleContext : NHibernateContext
{
public SampleContext(ISession session)
: base(session)
{ }
public IOrderedQueryable<Customer> Customers
{
get { return Session.Linq<Customer>(); }
}
public IOrderedQueryable<Employee> Employees
{
get { return Session.Linq<Employee>(); }
}
public IOrderedQueryable<Order> Orders
{
get { return Session.Linq<Order>(); }
}
public IOrderedQueryable<OrderItem> OrderItems
{
get { return Session.Linq<OrderItem>(); }
}
public IOrderedQueryable<Product> Products
{
get { return Session.Linq<Product>(); }
}
}
}
سپس بازنویسی متد GetCustomersByCity بر اساس SampleContext فوق به صورت زیر خواهد بود که به کوئری‌های LINQ to SQL بسیار شبیه است:
using System.Collections.Generic;
using System.Linq;
using NHibernate;
using NHSample1.Domain;
namespace ConsoleTestApplication
{
class CSampleContextTest
{
ISessionFactory _factory;
public CSampleContextTest(ISessionFactory factory)
{
_factory = factory;
}
public List<Customer> GetCustomersByCity(string city)
{
using (ISession session = _factory.OpenSession())
{
using (SampleContext db = new SampleContext(session))
{
var query = from x in db.Customers
where x.City == city
select x;
return query.ToList();
}
}
}
}
}
و در تکمیل این بحث، می‌توان به لیستی از 101 مثال LINQ ارائه شده در MSDN اشاره کرد که یکی از بهترین و سریع ترین مراجع یادگیری مبحث LINQ است.
ادامه دارد ...
