- نصب ماژول
- فعال سازی ماژول
نکته ای که در مورد ماژولهای native وجود دارد این هست که این ماژولها دسترسی بدون محدودیتی به منابع سروری دارند و از این رو حتما باید این نکته را دقت کنید که ماژول native شما از یک منبع مورد اعتماد دریافت شده باشد.
نصب یک native module
- ویرایش دستی فایل کانفیگ و از نسخه IIS7.5 به بعد هم میتوانید از configuration editor هم استفاده کنید.
- استفاده از محیط گرافیکی IIS
- استفاده از خط فرمان با دستور Appcmd
%windir%\system32\inetsrv\config\applicationhost.config
کسی که نیاز به دسترسی به این مسیر و انجام تغییرات دارد باید در بالاترین سطح مدیریتی سرور باشد.
<globalModules> <addname="DefaultDocumentModule"image="%windir%\system32\inetsrv\defdoc.dll"/> <addname="DirectoryListingModule"image="%windir%\system32\inetsrv\dirlist.dll"/> <add name="StaticFileModule"image="%windir%\system32\inetsrv\static.dll"/> ... </globalModules>
<add name="ManagedEngine64" image="%windir%\Microsoft.NET\Framework64\v2.0.50727\webengine.dll" preCondition="integratedMode,runtimeVersionv2.0,bitness64" /> <add name="ManagedEngine" image="%windir%\Microsoft.NET\Framework\v2.0.50727\webengine.dll" preCondition="integratedMode,runtimeVersionv2.0,bitness32" /> <add name="ManagedEngineV4.0_32bit" image="%windir%\Microsoft.NET\Framework\v4.0.30319\webengine4.dll" preCondition="integratedMode,runtimeVersionv4.0,bitness32" /> <add name="ManagedEngineV4.0_64bit" image="%windir%\Microsoft.NET\Framework64\v4.0.30319\webengine4.dll" preCondition="integratedMode,runtimeVersionv4.0,bitness64" />
<modules runAllManagedModulesForAllRequests="true"/>
شکل زیر هم نمونه ای حالت مجتمع هست:
در کل امروزه دیگر استفاده از روش کلاسیک راهکار درستی نیست و این ویژگی تنها به عنوان یک سازگاری با نمونه کارهای قدیمی است.
- ISAPI filters
- globalModules
- handlers
- modules
جهت نگهداری بعضی از اطلاعات در صفحات کاربر، از فیلدهای مخفی ( Hidden Inputs ) استفاده میکنیم. مشکلی که در این روش وجود دارد این است که اگر این اطلاعات مهم باشند (مانند کلیدها) کاربر میتواند توسط ابزارهایی این اطلاعات را تغییر دهد و این مورد مسئلهای خطرناک میباشد.
راه حل رفع این مسئلهی امنیتی، استفاده از یک Html Helper جهت رمزنگاری این فیلد مخفی در مرورگر کاربر و رمز گشایی آن هنگام Post شدن سمت سرور میباشد.
برای رسیدن به این هدف یک Controller Factory ( Understanding and Extending Controller Factory in MVC ) سفارشی را جهت دستیابی به مقادیر فرم ارسالی، قبل از استفاده در Actionها و به همراه کلاسهای زیر ایجاد کردیم.
کلاس EncryptSettingsProvider :public interface IEncryptSettingsProvider { byte[] EncryptionKey { get; } string EncryptionPrefix { get; } } public class EncryptSettingsProvider : IEncryptSettingsProvider { private readonly string _encryptionPrefix; private readonly byte[] _encryptionKey; public EncryptSettingsProvider() { //read settings from configuration var useHashingString = ConfigurationManager.AppSettings["UseHashingForEncryption"]; var useHashing = System.String.Compare(useHashingString, "false", System.StringComparison.OrdinalIgnoreCase) != 0; _encryptionPrefix = ConfigurationManager.AppSettings["EncryptionPrefix"]; if (string.IsNullOrWhiteSpace(_encryptionPrefix)) { _encryptionPrefix = "encryptedHidden_"; } var key = ConfigurationManager.AppSettings["EncryptionKey"]; if (useHashing) { var hash = new SHA256Managed(); _encryptionKey = hash.ComputeHash(Encoding.UTF8.GetBytes(key)); hash.Clear(); hash.Dispose(); } else { _encryptionKey = Encoding.UTF8.GetBytes(key); } } #region ISettingsProvider Members public byte[] EncryptionKey { get { return _encryptionKey; } } public string EncryptionPrefix { get { return _encryptionPrefix; } } #endregion }
EncryptionKey : کلید رمز نگاری میباشد و در فایل Config برنامه ذخیره میباشد.
EncryptionPrefix : پیشوند نام Hidden فیلدها میباشد، این پیشوند برای یافتن Hidden فیلد هایی که رمزنگاری شده اند استفاده میشود. میتوان این فیلد را در فایل Config برنامه ذخیره کرد.
<appSettings> <add key="EncryptionKey" value="asdjahsdkhaksj dkashdkhak sdhkahsdkha kjsdhkasd"/> </appSettings>
کلاس RijndaelStringEncrypter :
public interface IRijndaelStringEncrypter : IDisposable { string Encrypt(string value); string Decrypt(string value); } public class RijndaelStringEncrypter : IRijndaelStringEncrypter { private RijndaelManaged _encryptionProvider; private ICryptoTransform _cryptoTransform; private readonly byte[] _key; private readonly byte[] _iv; public RijndaelStringEncrypter(IEncryptSettingsProvider settings, string key) { _encryptionProvider = new RijndaelManaged(); var keyBytes = Encoding.UTF8.GetBytes(key); var derivedbytes = new Rfc2898DeriveBytes(settings.EncryptionKey, keyBytes, 3); _key = derivedbytes.GetBytes(_encryptionProvider.KeySize / 8); _iv = derivedbytes.GetBytes(_encryptionProvider.BlockSize / 8); } #region IEncryptString Members public string Encrypt(string value) { var valueBytes = Encoding.UTF8.GetBytes(value); if (_cryptoTransform == null) { _cryptoTransform = _encryptionProvider.CreateEncryptor(_key, _iv); } var encryptedBytes = _cryptoTransform.TransformFinalBlock(valueBytes, 0, valueBytes.Length); var encrypted = Convert.ToBase64String(encryptedBytes); return encrypted; } public string Decrypt(string value) { var valueBytes = Convert.FromBase64String(value); if (_cryptoTransform == null) { _cryptoTransform = _encryptionProvider.CreateDecryptor(_key, _iv); } var decryptedBytes = _cryptoTransform.TransformFinalBlock(valueBytes, 0, valueBytes.Length); var decrypted = Encoding.UTF8.GetString(decryptedBytes); return decrypted; } #endregion #region IDisposable Members public void Dispose() { if (_cryptoTransform != null) { _cryptoTransform.Dispose(); _cryptoTransform = null; } if (_encryptionProvider != null) { _encryptionProvider.Clear(); _encryptionProvider.Dispose(); _encryptionProvider = null; } } #endregion }
Rijndael :Represents the base class from which all implementations of the Rijndael symmetric encryption algorithm must inherit
متغیر key در سازنده کلاس کلیدی جهت رمزنگاری و رمزگشایی میباشد. این کلید میتواند AntiForgeryToken تولیدی در View ها و یا کلیدی باشد که در سیستم خودمان ذخیره سازی میکنیم.
در این پروژه از کلید سیستم خودمان استفاده میکنیم.
کلاس ActionKey :
public class ActionKey { public string Area { get; set; } public string Controller { get; set; } public string Action { get; set; } public string ActionKeyValue { get; set; } }
در اینجا هر View که بخواهد از این فیلد رمزنگاری شده استفاده کند بایستی دارای کلیدی در سیستم باشد.مدل متناظر مورد استفاده را مشاهده مینمایید. در این مدل، ActionKeyValue کلیدی جهت رمزنگاری این فیلد مخفی میباشد.
کلاس ActionKeyService :
/// <summary> /// پیدا کردن کلید متناظر هر ویو.ایجاد کلید جدید در صورت عدم وجود کلید در سیستم /// </summary> /// <param name="action"></param> /// <param name="controller"></param> /// <param name="area"></param> /// <returns></returns> string GetActionKey(string action, string controller, string area = ""); } public class ActionKeyService : IActionKeyService { private static readonly IList<ActionKey> ActionKeys; static ActionKeyService() { ActionKeys = new List<ActionKey> { new ActionKey { Area = "", Controller = "Product", Action = "dit", ActionKeyValue = "E702E4C2-A3B9-446A-912F-8DAC6B0444BC", } }; } /// <summary> /// پیدا کردن کلید متناظر هر ویو.ایجاد کلید جدید در صورت عدم وجود کلید در سیستم /// </summary> /// <param name="action"></param> /// <param name="controller"></param> /// <param name="area"></param> /// <returns></returns> public string GetActionKey(string action, string controller, string area = "") { area = area ?? ""; var actionKey= ActionKeys.FirstOrDefault(a => a.Action.ToLower() == action.ToLower() && a.Controller.ToLower() == controller.ToLower() && a.Area.ToLower() == area.ToLower()); return actionKey != null ? actionKey.ActionKeyValue : AddActionKey(action, controller, area); } /// <summary> /// اضافه کردن کلید جدید به سیستم /// </summary> /// <param name="action"></param> /// <param name="controller"></param> /// <param name="area"></param> /// <returns></returns> private string AddActionKey(string action, string controller, string area = "") { var actionKey = new ActionKey { Action = action, Controller = controller, Area = area, ActionKeyValue = Guid.NewGuid().ToString() }; ActionKeys.Add(actionKey); return actionKey.ActionKeyValue; } }
جهت بازیابی کلید هر View میباشد. در متد GetActionKey ابتدا بدنبال کلید View درخواستی در منبعی از ActionKeyها میگردیم. اگر این کلید یافت نشد کلیدی برای آن ایجاد میکنیم و نیازی به مقدار دهی آن نمیباشد.
کلاس MvcHtmlHelperExtentions :
public static class MvcHtmlHelperExtentions { public static string GetActionKey(this System.Web.Routing.RequestContext requestContext) { IActionKeyService actionKeyService = new ActionKeyService(); var action = requestContext.RouteData.Values["Action"].ToString(); var controller = requestContext.RouteData.Values["Controller"].ToString(); var area = requestContext.RouteData.Values["Area"]; var actionKeyValue = actionKeyService.GetActionKey( action, controller, area != null ? area.ToString() : null); return actionKeyValue; } public static string GetActionKey(this HtmlHelper helper) { IActionKeyService actionKeyService = new ActionKeyService(); var action = helper.ViewContext.RouteData.Values["Action"].ToString(); var controller = helper.ViewContext.RouteData.Values["Controller"].ToString(); var area = helper.ViewContext.RouteData.Values["Area"]; var actionKeyValue = actionKeyService.GetActionKey( action, controller, area != null ? area.ToString() : null); return actionKeyValue; } }
public static string GetActionKey(this System.Web.Routing.RequestContext requestContext)
public static string GetActionKey(this HtmlHelper helper)
کلاس InputExtensions :
public static class InputExtensions { public static MvcHtmlString EncryptedHidden(this HtmlHelper helper, string name, object value) { if (value == null) { value = string.Empty; } var strValue = value.ToString(); IEncryptSettingsProvider settings = new EncryptSettingsProvider(); var encrypter = new RijndaelStringEncrypter(settings, helper.GetActionKey()); var encryptedValue = encrypter.Encrypt(strValue); encrypter.Dispose(); var encodedValue = helper.Encode(encryptedValue); var newName = string.Concat(settings.EncryptionPrefix, name); return helper.Hidden(newName, encodedValue); } public static MvcHtmlString EncryptedHiddenFor<TModel, TProperty>(this HtmlHelper<TModel> htmlHelper, Expression<Func<TModel, TProperty>> expression) { var name = ExpressionHelper.GetExpressionText(expression); var metadata = ModelMetadata.FromLambdaExpression(expression, htmlHelper.ViewData); return EncryptedHidden(htmlHelper, name, metadata.Model); } }
@Html.EncryptedHiddenFor(model => model.Id) @Html.EncryptedHidden("Id2","2")
public class DecryptingControllerFactory : DefaultControllerFactory { private readonly IEncryptSettingsProvider _settings; public DecryptingControllerFactory() { _settings = new EncryptSettingsProvider(); } public override IController CreateController(System.Web.Routing.RequestContext requestContext, string controllerName) { var parameters = requestContext.HttpContext.Request.Params; var encryptedParamKeys = parameters.AllKeys.Where(x => x.StartsWith(_settings.EncryptionPrefix)).ToList(); IRijndaelStringEncrypter decrypter = null; foreach (var key in encryptedParamKeys) { if (decrypter == null) { decrypter = GetDecrypter(requestContext); } var oldKey = key.Replace(_settings.EncryptionPrefix, string.Empty); var oldValue = decrypter.Decrypt(parameters[key]); if (requestContext.RouteData.Values[oldKey] != null) { if (requestContext.RouteData.Values[oldKey].ToString() != oldValue) throw new ApplicationException("Form values is modified!"); } requestContext.RouteData.Values[oldKey] = oldValue; } if (decrypter != null) { decrypter.Dispose(); } return base.CreateController(requestContext, controllerName); } private IRijndaelStringEncrypter GetDecrypter(System.Web.Routing.RequestContext requestContext) { var decrypter = new RijndaelStringEncrypter(_settings, requestContext.GetActionKey()); return decrypter; } }
این قسمت از کد
if (requestContext.RouteData.Values[oldKey] != null) { if (requestContext.RouteData.Values[oldKey].ToString() != oldValue) throw new ApplicationException("Form values is modified!"); }
همچنین بایستی این Controller Factory را در Application_Start فایل global.asax.cs برنامه اضافه نماییم.
protected void Application_Start() { .... ControllerBuilder.Current.SetControllerFactory(typeof(DecryptingControllerFactory)); }
کدهای پروژهی جاری
TestHiddenEncrypt.7z
*در تکمیل این مقاله میتوان SessionId کاربر یا AntyForgeryToken تولیدی در View را نیز در کلید دخالت داد و در هربار Post شدن اطلاعات این ActionKeyValue مربوط به کاربر جاری را تغییر داد و کلیدها را در بانکهای اطلاعاتی ذخیره نمود.
مراجع:
Automatic Encryption of Secure Form Field Data
Encrypted Hidden Redux : Let's Get Salty
1- اعتبارسنجی یکپارچه با EF Code first
2- دارای سیستم راهبری (Navigation) بین صفحات با قابلیت تزریق خودکار وابستگیها توسط کتابخانه StructureMap
3- به همراه مباحثی مانند تعریف کاربران، تعریف سطوح دسترسی و همچنین راهبری بین صفحات برنامه با درنظر گرفتن این مسایل به کمک تنها افزودن یک ویژگی به نام PageAuthorization به ابتدای تعریف کلاس یک صفحه
4- دارای سیستم خودکار پیغام دهی به کاربر در صورتیکه قصد حرکت به صفحهای دیگر را داشته باشد؛ اما تغییرات صفحه جاری ذخیره نشدهاند.
5- قالب پروژه جدید تدارک دیده شده، به صورت خودکار لایه بندیهای برنامه را تدارک خواهد دید (شامل DataLayer، DomainClasses، ServiceLayer و غیره)
6- به همراه سیستم DbContext یکپارچه با مباحثی مانند یکسان سازی ی و ک در برنامه به صورت خودکار و نمایش مشکلات اعتبارسنجی دادهها به کاربر بدون نیازی به کد نویسی اضافه.
7- این قالب پروژه با کتابخانههای زیر یکپارچه است:
Entity Framework Code First
Fody (جهت اعمال مسایل AOP برای کاهش تدارک کدهای INotifyPropertyChanged در برنامه)
MahApps.Metro (برای نمایش قالب مترو سازگار با دات نت 4)
Microsoft.SqlServer.Compact.4 (بانک اطلاعاتی پیش فرض برنامه دسکتاپ تدارک دیده شده)
MvvmLight (پایه مباحث MVVM بکارگرفته شده در برنامه)
StructureMap (جهت پیاده سازی مباحث تزریق وابستگیها در برنامه)
قسمت اول این بحث و همچنین پیشنیاز آنرا در اینجا و اینجا میتوانید مطالعه نمائید.
همهی اینها بسیار هم نیکو! اما ... آیا واقعا باید به ازای هر روال رویدادگردانی یک Attached property نوشت تا بتوان از آن در الگوی MVVM استفاده کرد؟ برای یکی دو مورد شاید اهمیتی نداشته باشد؛ اما کم کم با بزرگتر شدن برنامه نوشتن این Attached properties تبدیل به یک کار طاقت فرسا میشود و اشخاص را از الگوی MVVM فراری خواهد داد.
برای حل این مساله، تیم Expression Blend راه حلی را ارائه دادهاند به نام Interaction.Triggers که در ادامه به توضیح آن پرداخته خواهد شد.
ابتدا نیاز خواهید داشت تا SDK مرتبط با Expression Blend را دریافت کنید: (^)
سپس با فایل System.Windows.Interactivity.dll موجود در آن کار خواهیم داشت.
یک مثال عملی:
فرض کنید میخواهیم رویداد Loaded یک View را در ViewModel دریافت کنیم. زمان وهله سازی یک ViewModel با زمان وهله سازی View یکی است، اما بسته به تعداد عناصر رابط کاربری قرار گرفته در View ، زمان بارگذاری نهایی آن ممکن است متفاوت باشد به همین جهت رویداد Loaded برای آن درنظر گرفته شده است. خوب، ما الان در ViewModel نیاز داریم بدانیم که چه زمانی کار بارگذاری یک View به پایان رسیده.
یک راه حل آنرا در قسمت قبل مشاهده کردید؛ باید برای این کار یک Attached property جدید نوشت چون نمیتوان Command ایی را به رویداد Loaded انتساب داد یا Bind کرد. اما به کمک امکانات تعریف شده در System.Windows.Interactivity.dll به سادگی میتوان این رویداد را به یک Command استاندارد ترجمه کرد:
<Window x:Class="WpfEventTriggerSample.MainWindow"
xmlns="http://schemas.microsoft.com/winfx/2006/xaml/presentation"
xmlns:x="http://schemas.microsoft.com/winfx/2006/xaml"
xmlns:i="http://schemas.microsoft.com/expression/2010/interactivity"
xmlns:vm="clr-namespace:WpfEventTriggerSample.ViewModels"
Title="MainWindow" Height="350" Width="525">
<Window.Resources>
<vm:MainWindowViewModel x:Key="vmMainWindowViewModel" />
</Window.Resources>
<Grid DataContext="{Binding Source={StaticResource vmMainWindowViewModel}}">
<i:Interaction.Triggers>
<i:EventTrigger EventName="Loaded">
<i:InvokeCommandAction Command="{Binding DoLoadCommand}"
CommandParameter="I am loaded!" />
</i:EventTrigger>
</i:Interaction.Triggers>
<TextBlock Text="Testing InvokeCommandAction..."
Margin="5" VerticalAlignment="Top" />
</Grid>
</Window>
ابتدا ارجاعی به اسمبلی System.Windows.Interactivity.dll باید به پروژه اضافه شود. سپس فضای نام xmlns:i باید به فایل XAML جاری مطابق کدهای فوق اضافه گردد. در نهایت به کمک Interaction.Triggers آن، ابتدا نام رویداد مورد نظر را مشخص میکنیم (EventName) و سپس به کمک InvokeCommandAction، این رویداد به یک Command استاندارد ترجمه میشود.
ViewModel این View هم میتواند به شکل زیر باشد که با کلاس DelegateCommand آن در پیشنیازهای بحث جاری آشنا شدهاید.
using WpfEventTriggerSample.Helper;
namespace WpfEventTriggerSample.ViewModels
{
public class MainWindowViewModel
{
public DelegateCommand<string> DoLoadCommand { set; get; }
public MainWindowViewModel()
{
DoLoadCommand = new DelegateCommand<string>(doLoadCommand, canDoLoadCommand);
}
private void doLoadCommand(string param)
{
//do something
}
private bool canDoLoadCommand(string param)
{
return true;
}
}
}
به این ترتیب حجم قابل ملاحظهای از کد نویسی Attached properties مورد نیاز، به سادهترین شکل ممکن، کاهش خواهد یافت.
بدیهی است این Interaction.Triggers را جهت تمام عناصر UI ایی که حداقل یک رویداد منتسب تعریف شده داشته باشند، میتوان بکار گرفت؛ مثلا تبدیل رویداد Click یک دکمه به یک Command استاندارد:
<Button>
<i:Interaction.Triggers>
<i:EventTrigger EventName="Click">
<i:InvokeCommandAction Command="{Binding DoClick}"
CommandParameter="I am loaded!" />
</i:EventTrigger>
</i:Interaction.Triggers>
</Button>
موجودیتهای زیر را در نظر بگیرید:
public class Customer { public Customer() { Orders = new ObservableCollection<Order>(); } public Guid Id { get; set; } public string Name { get; set; } public string Family { get; set; } public string FullName { get { return Name + " " + Family; } } public virtual IList<Order> Orders { get; set; } }
public class Product { public Product() { } public Guid Id { get; set; } public string Name { get; set; } public int Price { get; set; } } public class OrderDetail { public Guid Id { get; set; } public Guid ProductId { get; set; } public int Count { get; set; } public Guid OrderId { get; set; } public int Price { get; set; } public virtual Order Order { get; set; } public virtual Product Product { get; set; } public string ProductName { get { return Product != null ? Product.Name : string.Empty; } } }
public class Order { public Order() { OrderDetail = new ObservableCollection<OrderDetail>(); } public Guid Id { get; set; } public DateTime Date { get; set; } public Guid CustomerId { get; set; } public virtual Customer Customer { get; set; } public virtual IList<OrderDetail> OrderDetail { get; set; } public string CustomerFullName { get { return Customer == null ? string.Empty : Customer.FullName; } } public int TotalPrice { get { if (OrderDetail == null) return 0; return OrderDetail.Where(orderdetail => orderdetail.Product != null) .Sum(orderdetail => orderdetail.Price*orderdetail.Count); } } }
و نگاشت موجودیت ها:
public class CustomerConfiguration : EntityTypeConfiguration<Customer> { public CustomerConfiguration() { HasKey(c => c.Id); Property(c => c.Id).HasDatabaseGeneratedOption(DatabaseGeneratedOption.Identity); } } public class ProductConfiguration : EntityTypeConfiguration<Product> { public ProductConfiguration() { HasKey(p => p.Id); Property(p => p.Id).HasDatabaseGeneratedOption(DatabaseGeneratedOption.Identity); } } public class OrderDetailConfiguration : EntityTypeConfiguration<OrderDetail> { public OrderDetailConfiguration() { HasKey(od => od.Id); Property(od => od.Id).HasDatabaseGeneratedOption(DatabaseGeneratedOption.Identity); } } public class OrderConfiguration: EntityTypeConfiguration<Order> { public OrderConfiguration() { HasKey(o => o.Id); Property(o => o.Id).HasDatabaseGeneratedOption(DatabaseGeneratedOption.Identity); } }
و برای معرفی موجودیتها به Entity Framwork کلاس StoreDbContext را به صورت زیر تعریف میکنیم:
public class StoreDbContext : DbContext { public StoreDbContext() : base("name=StoreDb") { } protected override void OnModelCreating(DbModelBuilder modelBuilder) { modelBuilder.Configurations.Add(new CustomerConfiguration()); modelBuilder.Configurations.Add(new OrderConfiguration()); modelBuilder.Configurations.Add(new OrderDetailConfiguration()); modelBuilder.Configurations.Add(new ProductConfiguration()); } public DbSet<Customer> Customers { get; set; } public DbSet<Product> Products { get; set; } public DbSet<Order> Orders { get; set; } public DbSet<OrderDetail> OrderDetails { get; set; } }
جهت مقدار دهی اولیه به database تستی یک DataBaseInitializer به صورت زیر تعریف میکنیم:
public class MyTestDb : DropCreateDatabaseAlways<StoreDbContext> { protected override void Seed(StoreDbContext context) { var customer1 = new Customer { Name = "Vahid", Family = "Nasiri" }; var customer2 = new Customer { Name = "Mohsen", Family = "Jamshidi" }; var customer3 = new Customer { Name = "Mohsen", Family = "Akbari" }; var product1 = new Product {Name = "CPU", Price = 350000}; var product2 = new Product {Name = "Monitor", Price = 500000}; var product3 = new Product {Name = "Keyboard", Price = 30000}; var product4 = new Product {Name = "Mouse", Price = 20000}; var product5 = new Product {Name = "Power", Price = 70000}; var product6 = new Product {Name = "Hard", Price = 250000}; var order1 = new Order { Customer = customer1, Date = new DateTime(2013, 1, 1), OrderDetail = new List<OrderDetail> { new OrderDetail {Product = product1, Count = 1, Price = product1.Price}, new OrderDetail {Product = product2, Count = 1, Price = product2.Price}, new OrderDetail {Product = product3, Count = 1, Price = product3.Price}, } }; var order2 = new Order { Customer = customer1, Date = new DateTime(2013, 1, 5), OrderDetail = new List<OrderDetail> { new OrderDetail {Product = product1, Count = 2, Price = product1.Price}, new OrderDetail {Product = product3, Count = 4, Price = product3.Price}, } }; var order3 = new Order { Customer = customer1, Date = new DateTime(2013, 1, 9), OrderDetail = new List<OrderDetail> { new OrderDetail {Product = product1, Count = 4, Price = product1.Price}, new OrderDetail {Product = product3, Count = 5, Price = product3.Price}, new OrderDetail {Product = product5, Count = 6, Price = product5.Price}, } }; var order4 = new Order { Customer = customer2, Date = new DateTime(2013, 1, 9), OrderDetail = new List<OrderDetail> { new OrderDetail {Product = product4, Count = 1, Price = product4.Price}, new OrderDetail {Product = product3, Count = 1, Price = product3.Price}, new OrderDetail {Product = product6, Count = 1, Price = product6.Price}, } }; var order5 = new Order { Customer = customer2, Date = new DateTime(2013, 1, 12), OrderDetail = new List<OrderDetail> { new OrderDetail {Product = product4, Count = 1, Price = product4.Price}, new OrderDetail {Product = product5, Count = 2, Price = product5.Price}, new OrderDetail {Product = product6, Count = 5, Price = product6.Price}, } }; context.Customers.Add(customer3); context.Orders.Add(order1); context.Orders.Add(order2); context.Orders.Add(order3); context.Orders.Add(order4); context.Orders.Add(order5); context.SaveChanges(); }
و در ابتدای برنامه کد زیر را جهت مقداردهی اولیه به Database مان قرار میدهیم:
Database.SetInitializer(new MyTestDb());
در انتها ConnectionString را در App.Config به صورت زیر تعریف میکنیم:
<connectionStrings> <add name="StoreDb" connectionString="Data Source=.\SQLEXPRESS; Initial Catalog=StoreDBTest;Integrated Security = true" providerName="System.Data.SqlClient"/> </connectionStrings>
بسیار خوب، حالا همه چیز محیاست برای اجرای اولین پرس و جو:
using (var context = new StoreDbContext()) { var query = context.Customers; foreach (var customer in query) { Console.WriteLine("Customer Name: {0}, Customer Family: {1}", customer.Name, customer.Family); } }
پرس و جوی تعریف شده لیست تمام Customerها را باز میگرداند. query فقط یک "عبارت" پرس و جو هست و زمانی اجرا میشود که از آن درخواست نتیجه شود. در مثال بالا این درخواست در اجرای حلقه foreach اتفاق میافتد و درست در این لحظه است که دستور SQL ساخته شده و به Database فرستاده میشود. EF در این حالت تمام دادهها را در یک لحظه باز نمیگرداند بلکه این ارتباط فعال است تا حلقه به پایان برسد و تمام دادهها از database واکشی شود. خروجی به صورت زیر خواهد بود:
Customer Name: Vahid, Customer Family: Nasiri Customer Name: Mohsen, Customer Family: Jamshidi Customer Name: Mohsen, Customer Family: Akbari
نکته: با هر بار درخواست نتیجه از query ، پرس و جوی مربوطه دوباره به database فرستاده میشود که ممکن است مطلوب ما نباشد و باعث افت سرعت شود. برای جلوگیری از تکرار این عمل کافیست با استفاده از متد ToList پرس و جو را در لحظه تعریف به اجرا در آوریم
var customers = context.Customers.ToList();
خط بالا دیگر یک عبارت پرس و جو نخواهد بود بلکه لیست تمام Customer هاست که به یکباره از database بازگشت داده شده است. در ادامه هرجا که از customers استفاده کنیم دیگر پرس و جویی به database فرستاده نخواهد شد.
پرس و جوی زیر مشتریهایی که نام آنها Mohsen هست را باز میگرداند:
private static void Query3() { using (var context = new StoreDbContext()) { var methodSyntaxquery = context.Customers .Where(c => c.Name == "Mohsen"); var sqlSyntaxquery = from c in context.Customers where c.Name == "Mohsen" select c; foreach (var customer in methodSyntaxquery) { Console.WriteLine("Customer Name: {0}, Customer Family: {1}", customer.Name, customer.Family); } } // Output: // Customer Name: Mohsen, Customer Family: Jamshidi // Customer Name: Mohsen, Customer Family: Akbari }
همانطور که مشاهده میکنید پرس و جو به دو روش Method Syntax و Sql Syntax نوشته شده است.
روش Method Syntax روشی است که از متدهای الحاقی (Extention Method) و عبارتهای لامبدا (Lambda Expersion) برای نوشتن پرس و جو استفاده میشود. اما #C روش Sql Syntax را که همانند دستورات SQL هست، نیز فراهم کرده است تا کسانیکه آشنایی با این روش دارند، از این روش استفاده کنند. در نهایت این روش به Method Syntax تبدیل خواهد شد بنابراین پیشنهاد میشود که از همین روش استفاده شود تا با دست و پنجه نرم کردن با این روش، از مزایای آن در بخشهای دیگر کدنویسی استفاده شود.
اگر به نوع Customers که در DbContext تعریف شده است، دقت کرده باشید، خواهید دید که DbSet میباشد. DbSet کلاس و اینترفیسهای متفاوتی را پیاده سازی کرده است که در ادامه با آنها آشنا خواهیم شد:
- IQueryable<TEntity>, IEnumerable<TEntity>, IQueryable, IEnumerable: که امکان استفاده از متدهای نام آشنای LINQ را برای ما فراهم میکند. البته فراموش نشود که EF از Provider ای با نام LINQ To Entity برای تفسیر پرس و جوی ما و ساخت دستور SQL متناظر آن استفاده میکند. بنابراین تمامی متدهایی که در LINQ To Object استفاده میشوند در اینجا قابل استفاده نیستند. بطور مثال اگر در پرس و جو از LastOrDefault روی Customer استفاده شود در زمان اجرا با خطای زیر مواجه خواهیم شد و در نتیجه در استفاده از این متدها به این مسئله باید دقت شود.
- <IDbSet<TEntity: که دارای متدهای Add, Attach, Create, Find, Remove, Local میباشد و برای بحث ما Find و Local جهت ساخت پرس و جو استفاده میشوند که در ادامه توضیح داده خواهند شد.
- <DbQuery<TEntity: که دارای متدهای AsNoTracking و Include میباشد و در ادامه توضیح داده خواهند شد.
- دادههای موجود در حافظه را بررسی میکند یعنی آنهایی که Load و یا Attach شده اند.
- داده هایی که به DbContext اضافه (Add) ولی هنوز در database درج نشده اند.
- داده هایی که در database هستند ولی هنوز Load نشده اند.
private static void Query4() { using (var context = new StoreDbContext()) { var customer = context.Customers.Find(new Guid("2ee2fd32-e0e9-4955-bace-1995839d4367")); if (customer == null) Console.WriteLine("Customer not found"); else Console.WriteLine("Customer Name: {0}, Customer Family: {1}", customer.Name, customer.Family); } }
private static void Query5() { using (var context = new StoreDbContext()) { try { var customer1 = context.Customers.Single(c => c.Name == "Unkown"); // Exception: Sequence contains no elements } catch (Exception ex) { Console.WriteLine(ex.Message); } try { var customer2 = context.Customers.Single(c => c.Name == "Mohsen"); // Exception: Sequence contains more than one element } catch (Exception ex) { Console.WriteLine(ex.Message); } var customer3 = context.Customers.SingleOrDefault(c => c.Name == "Unkown"); // customer3 == null var customer4 = context.Customers.Single(c => c.Name == "Vahid"); // customer4 != null } }
private static void Query6() { using (var context = new StoreDbContext()) { try { var customer1 = context.Customers.First(c => c.Name == "Unkown"); // Exception: Sequence contains no elements } catch (Exception ex) { Console.WriteLine(ex.Message); } var customer2 = context.Customers.FirstOrDefault(c => c.Name == "Unknown"); // customer2 == null var customer3 = context.Customers.First(c => c.Name == "Mohsen"); } }
const express = require('express') const app = express() const PORT = 3000; app.get('/', (req, res) => { res.send('Hello World') }) app.listen(PORT, () => { console.log(`listening on port ${PORT}!`) })
"scripts": { "start": "node index" },
FROM node ENV NODE_ENV=production COPY . /var/www WORKDIR /var/www RUN npm i EXPOSE 3000 ENTRYPOINT npm start
docker build -f Dockerfile -t alikhll/testnode1 .
docker run -d -p 8080:3000 alikhll/testnode1
dotnet new web dotnet restore dotnet run
FROM microsoft/dotnet ENV ASPNETCORE_URLS http://*:3000 COPY . /var/www WORKDIR /var/www RUN dotnet restore EXPOSE 3000 ENTRYPOINT dotnet run
docker build -f Dockerfile -t alikhll/testasp1 .
docker run -d -p 8080:3000 alikhll/testasp1
docker login
docker push alikhll/testnode1
docker pull alikhll/testnode1
در یک طبقه بندی کلی، عملگرهای پرس و جو بر اساس ورودی و خروجی آنها به سه دسته تقسیم میشوند:
1- نتیجهی توالی ورودی، بصورت یک توالی، به خروجی ارسال میشود.
2- نتیجهی توالی ورودی، بصورت یک عنصر یکتا و واحد به خروجی ارسال میشود.
3- اثری از ورودی در توالی خروجی وجود ندارد (این عملگرها عناصر خودشان را تولید میکنند).
دستهی آخر شاید کمی عجیب به نطر برسد. این عملگرها هیچ توالی ورودی را دریافت نمیکنند. مثلا میتوان از طریق این عملگرها، یک توالی از اعداد صحیح را تولید کرد.
تقسیم بندی عملگرهای پرس و جو بر اساس عملکرد به صورت زیر میباشد :
- محدود کننده (Restriction)
where
- بازتابی (Projection)
Select,SelectMany
- جداکننده (Partitioning)
Take,Skip,TakeWhile,SkipWhile
- مرتب سازی (Ordering)
OrderBy,OrderByDescending,ThenBy,ThenByDescending,Reverse
- گروه بندی (Grouping)
GroupBy
- مجموعه (Set)
Concat,Union,Intersect,Except
- تبدیل (Conversion)
ToArray,ToList,ToDictionary,ToLookup,OfType,Cast
- عنصر(Element)
First,FirstOrDefault,Last,LastOrDefalt,Single,SingleOrDefault
- عنصر در (ElementAt)
ElementAtOrDefault,DefaultIfEmpty
- تولید (Generation)
Empty,Range,Report
- کمی (Quantifier)
Any,All,Contains,SequenceEqual
- مجموعه (Aggregate)
Count,LongCount,Sum,Min,Max,Average,Aggregate
- اتصال (Join)
Join,GroupJoin,Zip
در این مطلب عملگرهای محدود کننده، بازتابی و جداکننده، بررسی خواهند شد. بعد از معرفی هر عملگر، معادل عبارتهای پرس و جوی آنها نیز معرفی خواهند شد.
این عملگر، عناصری را به خروجی ارسال میکند که با گزارهی (Predicate) تعریف شده مطابقت داشته باشند.
نکته : گزاره (Predicate) تابعی است که اگر شرط آن تامین شود، مقدار true و در غیر اینصورت مقدار false را باز میگرداند.
مثال :
Ingredient[] ingredients = { new Ingredient{Name = "Sugar", Calories=500}, new Ingredient{Name = "Egg", Calories=100}, new Ingredient{Name = "Milk", Calories=150}, new Ingredient{Name = "Flour", Calories=50}, new Ingredient{Name = "Butter", Calories=200}, }; IEnumerable<Ingredient> query = ingredients.Where(x => x.Calories >= 200); foreach (var ingredient in query) { Console.WriteLine(ingredient.Name); }
خروجی کد بالا:
Sugar Butter
IEnumerable<Ingredient> query = ingredients.Where((ingredient, index) => ingredient.Name == "Sugar" || index == 4);
پیاده سازی توسط عبارتهای پرس و جو
در روش عبارتهای پرس و جو، کلمهی کلیدی where بههمراه یک عبارت منطقی در پرس و جو ظاهر میشود:
IEnumerable<Ingredient> gueryExpression = from i in ingredients where i.Calories >= 200 select i;
عملگرهای بازتاب (Projection Operators)
عملگرهای پرس و جوی بازتابی، یک توالی ورودی را دریافت و با تبدیل عناصر آنها، یک توالی خروجی را تولید میکنند.
Select
عملگر پرس و جوی select هر عنصر توالی ورودی را به یک عنصر در توالی خروجی تبدیل میکند. تعداد عناصر ورودی و خروجی در این حالت یکسان میباشند.
پرس و جوی زیر عناصر توالی ورودی Ingredient را به عناصر رشتهای در توالی خروجی بازتاب میکند. عبارت Lambda تعریف شده، نحوهی بازتاب عناصر را مشخص میکند (هر عنصر ingredient به یک عنصر رشتهای بازتاب میشود):
IEnumerable<string> query = ingredients.Select(x => x.Name);
IEnumerable<int> query = ingredients.Select(x => x.Name.Length);
در عملیات بازتاب میتوان یک شیء جدید را در توالی خروجی ایجاد کرد. در کد زیر عناصر Ingredient به یک عنصر جدید از نوع IngredientNameAndLenght بازتاب شده است.
class IngredientNameAndLength { public string Name { get; set; } public int Length { get; set; } public override string ToString() { return Name + " " + Length; } } IEnumerable<IngredientNameAndLength> query = ingredients.Select(x => new IngredientNameAndLength { Name = x.Name, Length = x.Name.Length });
var query = ingredients.Select(x => new { Name = x.Name, Length = x.Name.Length });
{ Name = Sugar, Length = 5 } { Name = Egg, Length = 3 } { Name = Milk, Length = 4 } { Name = Flour, Length = 5 } { Name = Butter, Length = 6 }
پیاده سازی توسط عبارتهای پرس و جو
کلمهی کلیدی select در عبارتهای پرس و جو، به شکل زیر استفاده میشود:
var query = from i in ingredients select new { Name=i.Name, Length=i.Name.Length };
برعکس دستور select که به ازای هر عنصر در توالی ورودی، یک عنصر را در توالی خروجی بازتاب میکرد، دستور SelectMany ممکن است تعداد عناصر کمتر و یا بیشتری را در توالی خروجی بازتاب کند (انتخاب مقادیر یک مجموعه از مجموعهی دیگر).
عبارت Lambda نوشته شده در عملگر Select، یک مقدار را باز میگرداند. اما عبارت Lambda نوشته شده در عملگر SelectMany، یک توالی فرزند (Child Sequence) را ایجاد میکند. توالی فرزند ممکن است حاوی تعداد مختلفی از عناصر به ازای هر عنصر در توالی ورودی باشد.
در مثال زیر عبارت Lambda یک توالی فرزند از کاراکترها ایجاد میکند (یک کاراکتر به ازای هر حرف از هر عنصر توالی ورودی). بهطور مثال عنصر ورودی Sugar، پس از پردازش توسط عبارت Lambda، یک توالی فرزند با 5 عنصر 's','u','g','e','r' فراهم میکند. هر رشتهی در توالی Ingredient میتواند تعداد حروف متفاوتی داشته باشد. در نتیجه عبارت Lambda، توالیهای فرزندی با طولهای مختلف ایجاد میکند.
مثال:
string[] ingredients = {"Sugar","Egg","Milk","Flour","Butter"}; IEnumerable<char> query = ingredients.SelectMany(x => x.ToCharArray()); foreach (var item in query) { Console.WriteLine(item); }
S u g a r E g g M i l k F l o u r B u t t e r
پیاده سازی توسط عبارتهای پرس و جو
در روش عبارتهای پرس و جو یک عبارت (clause) اضافی from برای تولید یک توالی فرزند به کار برده میشود. خروجی کد زیر مشابه کد قبلی است:
string[] ingredients = {"Sugar","Egg","Milk","Flour","Butter"}; IEnumerable<char> query2 = from i in ingredients from c in i.ToCharArray() select c; foreach (var item in query2) { Console.WriteLine(item); }
عملگرهای جداکننده، یک توالی ورودی را دریافت و آنها را از هم جدا میکنند.
Take
عملگر Takeیک توالی ورودی را دریافت کرده و تعداد مشخصی از توالی را باز میگرداند.
مثال: عملگر Take، سه عضو اول توالی Ingredient را باز میگرداند:
Ingredient[] ingredients = { new Ingredient{Name = "Sugar", Calories=500}, new Ingredient{Name = "Egg", Calories=100}, new Ingredient{Name = "Milk", Calories=150}, new Ingredient{Name = "Flour", Calories=50}, new Ingredient{Name = "Butter", Calories=200}, }; IEnumerable<Ingredient> query = ingredients.Take(3); foreach (var ingredient in query) { Console.WriteLine(ingredient.Name); }
Sugar Egg Milk
Ingredient[] ingredients = { new Ingredient{Name = "Sugar", Calories=500}, new Ingredient{Name = "Egg", Calories=100}, new Ingredient{Name = "Milk", Calories=150}, new Ingredient{Name = "Flour", Calories=50}, new Ingredient{Name = "Butter", Calories=200}, }; IEnumerable<Ingredient> query = ingredients.Where(x=>x.Calories>100).Take(2); foreach (var ingredient in query) { Console.WriteLine(ingredient.Name); }
Sugar Milk
پیاده سازی توسط عبارتهای پرس و جو
کلمهی کلیدی (Key word) جایگزینی برای عملگر Take وجود ندارد، ولی میتوان با ترکیب دو روش نوشتن پرس و جو، خروجی مورد نظر را تولید کرد:
IEnumerable<Ingredient> query = (from i in ingredients where i.Calories > 100 select i).Take(2); TakeWhile
کد زیر تا زمانی که خصوصیت Calorie توالی ورودی بزرگتر و مساوی 100 باشد، عناصر را جدا میکند.
Ingredient[] ingredients = { new Ingredient{Name = "Sugar", Calories=500}, new Ingredient{Name = "Egg", Calories=100}, new Ingredient{Name = "Milk", Calories=150}, new Ingredient{Name = "Flour", Calories=50}, new Ingredient{Name = "Butter", Calories=200}, }; IEnumerable<Ingredient> query = ingredients.TakeWhile(x => x.Calories >= 100); foreach (var ingredient in query) { Console.WriteLine(ingredient.Name); }
Sugar Egg Milk
پیاده سازی توسط عبارتهای پرس و جو
برای این عملگر هم کلمهی کلیدی (Key word) جایگزینی وجود ندارد و با ترکیب دو روش نوشتن پرس و جو نتیجهی دلخواه حاصل میشود.
Skip
این عملگر تعداد مشخصی از عناصر را از ابتدای توالی نادیده گرفته و باقی عناصر را باز میگرداند.
کد زیر سه عضو اول توالی را نادیده گرفته و مابقی را باز میگرداند:
Ingredient[] ingredients = { new Ingredient{Name = "Sugar", Calories=500}, new Ingredient{Name = "Egg", Calories=100}, new Ingredient{Name = "Milk", Calories=150}, new Ingredient{Name = "Flour", Calories=50}, new Ingredient{Name = "Butter", Calories=200}, }; IEnumerable<Ingredient> query = ingredients.Skip(3); foreach (var ingredient in query) { Console.WriteLine(ingredient.Name); }
Flour Butter
پیاده سازی توسط عبارتهای پرس و جو
برای این عملگر هم کلمهی کلیدی (Key word) جایگزینی وجود ندارد و با ترکیب دو روش نوشتن پرس و جو، نتیجهی دلخواه حاصل میشود.
با ترکیب عملگر Take و Skip میتوان اطلاعات را بهصورت صفحه بندی به کاربر ارائه کرد. مثال زیر این حالت را نشان میدهد.
IEnumerable<Ingredient> firstPage = ingredients.Take(2); IEnumerable<Ingredient> secondPage = ingredients.Skip(2).Take(2); IEnumerable<Ingredient> thirdPage = ingredients.Skip(4).Take(2); Console.WriteLine("First Page : "); foreach (var ingredient in firstPage) { Console.WriteLine(" - " + ingredient.Name); } Console.WriteLine("Second Page : "); foreach (var ingredient in secondPage) { Console.WriteLine(" - " + ingredient.Name); } Console.WriteLine("Third Page : "); foreach (var ingredient in thirdPage) { Console.WriteLine(" - " + ingredient.Name); }
First Page : - Sugar - Egg Second Page : - Milk - Flour Third Page : - Butter SkipWhile
مثال:
Ingredient[] ingredients = { new Ingredient{Name = "Sugar", Calories=500}, new Ingredient{Name = "Egg", Calories=100}, new Ingredient{Name = "Milk", Calories=150}, new Ingredient{Name = "Flour", Calories=50}, new Ingredient{Name = "Butter", Calories=200}, }; IEnumerable<Ingredient> query = ingredients.SkipWhile(x => x.Name != "Milk"); foreach (var ingredient in query) { Console.WriteLine(ingredient.Name); }
Milk Flour Butter