بازخوردهای پروژه‌ها
بررسی عمیق دات نت فریم ورک
سلام ،
بحث‌های زیادی در در مورد تکنولوژی‌ها و ابزارهای مختلف دات نت در این سایت و دیگر سایت‌ها وجود داره ولی در مورد خود دات نت و محیط پلتفرم اجرای برنامه‌های دات نت صحبت زیادی نشده (حداقل در سایت‌های فارسی زبان و مخصوصا در این سایت که واقعا مباحث تخصصی و خوبی ارائه داده) ، من به شخصه بسیار علاقه مند هستم که ابتدا پلتفرمی که برای اون برنامه می‌نویسم رو به درستی بشناسم ، علاقه وافری دارم که محیط CLR و کدهای MSIL و همچنین بخش‌های مختلف یک فایل PE دات نتی رو درک کنم ، بسیار مشتاقم در این زمینه عمیقتر و بیشتر و بیشتر بدونم ، کتاب CLR Via C# جفری نمونه ای از این کتاب هاست که به این مبحث پرداخته ولی باز هم در اوج هیجان و اشتیاق ناگهان به صورت کلی از بعضی مباحث گذشته که انتظار داشتم عمیق‌تر بررسی بشه ، بسیار خوشحال خواهم شد که در مورد دات نت و محیط CLR و مکانیسم کاری این پلتفرم طی مقالاتی درک و فهم درستی از این فریم ورک به ما (یا حداقل من!) ارائه بدید. 
واقعا جای چنین بحثی در این سایت خالیه.
با سپاس /.
مطالب
آشنایی با ساختار IIS قسمت پنجم
در مطالب قبلی در مورد ماژولار بودن IIS زیاد صحبت کردیم، ولی اجازه بدهید این مورد را به صورت کاربردی‌تر و موشکافانه‌تر بررسی کنیم. برای اینکه به مشکلی در طول این سری از مطالب برنخورید، IIS را به صورت کامل یعنی full feature نصب نمایید. از بخش control panel>programs & features>Turn Windows features on or off اقدام نمایید و هرچه زیر مجموعه Internet information service هست را برگزینید. در صورتی که از نسخه‌های ویندوز سرور 2008 استفاده می‌کنید از طریق server manager>roles>web server اقدام نمایید.
برای نصب یک ماژول باید دو مرحله را انجام داد:
  1. نصب ماژول
  2. فعال سازی ماژول
نکته ای که در مورد ماژول‌های native وجود دارد این هست که این ماژول‌ها دسترسی بدون محدودیتی به منابع سروری دارند و از این رو حتما باید این نکته را دقت کنید که ماژول native شما از یک منبع مورد اعتماد دریافت شده باشد.

نصب یک native module
برای نصب می‌توانید یکی از سه راه زیر را استفاده کنید:
  1. ویرایش دستی فایل کانفیگ و از نسخه IIS7.5 به بعد هم می‌توانید از configuration editor هم استفاده کنید.
  2. استفاده از محیط گرافیکی IIS
  3. استفاده از خط فرمان با دستور Appcmd
مزیت روش دستی این هست که شما دقیقا می‌دانید در پشت صحنه چه اتفاقی می‌افتد و نتیجه هر کدام از این سه روش، اضافه شدن یک مدخل ورودی به تگ <globalmodules> است. برای اعمال تغییرات، مسیر زیر را بروید:
%windir%\system32\inetsrv\config\applicationhost.config
کسی که نیاز به دسترسی به این مسیر و انجام تغییرات دارد باید در بالاترین سطح مدیریتی سرور باشد.
اگر فایل را باز کنید و تگ globalmodule را پیدا کنید متوجه می‌شوید که تمامی ماژول‌ها در این قسمت معرفی شده‌اند و برای خود یک مدخل ورودی یا همان تگ add را دارند که در آن مسیر فایل dll هم ذکر شده است:
<globalModules> 
 
 <addname="DefaultDocumentModule"image="%windir%\system32\inetsrv\defdoc.dll"/> 
 
 <addname="DirectoryListingModule"image="%windir%\system32\inetsrv\dirlist.dll"/> 

<add name="StaticFileModule"image="%windir%\system32\inetsrv\static.dll"/>
...

 </globalModules>

برای حذف یا جایگزینی یک ماژول به راحتی می‌توانید مدخل ورودی یک ماژول را به صورت دستی حذف نمایید و برای جایگزینی هم بعد از حذف، ماژول خود را معرفی کنید. ولی توجه داشته باشید که این حذف به معنی حذف این ماژول از تمامی اپلیکیشن‌های موجود بر روی IIS هست و سپس اضافه کردن یک ماژول به این بخش. همچنین اگر قصد شما فقط حذف یک ماژول از روی یکی از اپلیکشن‌ها باشد باید از طریق فایل کانفیگ سایت از مسیر تگ‌های <system.webserver><modules> و با استفاده از تگ‌های add و remove به معرفی یک ماژول مختص این اپلیکیشن و یا حذف یک ماژول خاص اقدام نمایید.

PreConditions
این ویژگی می‌تواند در خط معرفی ماژول، مورد استفاده قرار بگیرد. اگر به فایل نگاه کنید می‌بینید که در بعضی خطوط این ویژگی ذکر شده است. تعریف این ویژگی به هسته IIS می‌گوید که این ماژول در چه مواردی و به چه شیوه ای باید به کار گرفته شود.
 <add name="ManagedEngine64" image="%windir%\Microsoft.NET\Framework64\v2.0.50727\webengine.dll" preCondition="integratedMode,runtimeVersionv2.0,bitness64" /> 
 
 <add name="ManagedEngine" image="%windir%\Microsoft.NET\Framework\v2.0.50727\webengine.dll" preCondition="integratedMode,runtimeVersionv2.0,bitness32" /> 
 
<add name="ManagedEngineV4.0_32bit" image="%windir%\Microsoft.NET\Framework\v4.0.30319\webengine4.dll" preCondition="integratedMode,runtimeVersionv4.0,bitness32" /> 
 
<add name="ManagedEngineV4.0_64bit" image="%windir%\Microsoft.NET\Framework64\v4.0.30319\webengine4.dll" preCondition="integratedMode,runtimeVersionv4.0,bitness64" />

مقادیری که precondition میتواند بگیر شامل موارد زیر هستند:
bitness
این گزینه به دو صورت bitness32 و bitness64 یافت می‌شود. امروزه پردازنده‌های 64 بیتی بسیار متداول شده اند و بسیاری از تولید کنندگان دارند به سمت عرضه ابزارهای 64 بیتی رو می‌آورند و به زودی عرضه‌های 32 بیتی را متوقف می‌کنند و به سمت سیستم عامل‌های 64 بیت سوییچ خواند کرد ولی باز هم هنوز برنامه‌های 32 بیتی زیادی هستند که مورد استفاده قرار می‌گیرند و نمی‌توان آن‌ها را نادیده گرفت. برای همین ویندوزهای 64 بیتی مایکروسافت در کنار محیط 64 بیتی‌شان از یک محیط 32 بیت به اسم WOW64 استفاده می‌کنند. در این حالت این امتیاز به شما داده می‌شود که از پروسه‌های کارگر 32 بیتی در کنار پروسه‌های کارگر 64 بیتی استفاده کنید و PreCondition به bitness32 یا bitness64 تنظیم می‌شود تا از صحت بارگزاری dll در یک محیط درست مطمئن شود. در صورتی که این خصوصیت ذکر نشود یک هندلر 32 بیتی و 64 بیتی و یک module map اجرا می‌شود.

Runtime version
اگر ماژول خاصی برای اجرا به ورژن خاصی از net framwork. نیاز دارد، این ویژگی ذکر می‌شود. در صورتی که ماژولی قصد اجرای بر روی فریم ورک اشتباهی داشته باشد سبب خطا خواهد شد.

Mana gedHandler 
با معرفی IIS7 ما با یک مدل توسعه پذیر روبرو شدیم و می‌توانستیم ماژول‌ها و هندلرهای خود را بنویسیم و مستقیما در Pipeline قرار دهیم ولی سوییچ کردن بین دو بخش کدهای مدیریت شده و native یک عمل سنگین برای سیستم به شمار می‌آید و به منظور کاهش این بار گزینه managedhandler قرار داده شده است تا تعیین کند مواقعی که درخواست نیازی به این ماژول ندارد، این ماژول اجرا نگردد. به عنوان مثال فایل‌های ایستا چون jpg یا html و... شامل این ماژول نخواهند شد. واضح‌ترین مثال در این زمینه Forms Authentication می‌باشد و موقعی اجرا می‌شوند که درخواست فایل‌های aspx شده باشد و اگر یک فایل html را درخواست کنید این ماژول امنیتی روی آن اثری ندارد و عملیات شناسایی هویت روی آن اجرا نمی‌شود و اگر می‌خواهید روی همه فایل‌ها، این عملیات شناسایی انجام شود باید خصوصیت "precondition="managedhandler حذف شود.
در صورتی که تگ module را به صورت زیر بنویسید تمامی ماژول‌ها برای تمامی درخواست‌ها اجرا خواهد شد، صرف نظر از اینکه آیا ماژولی به صورت "precondition="managedmodule مقداردهی شده است یا خیر.
<modules runAllManagedModulesForAllRequests="true"/>
 
The Mode Precondition 
تا به الان گفتیم که چگونه میتوانیم یک ماژول و یا هندلر مدیریت شده‌ای را به Pipeline اضافه کنیم؛ ولی IIS7 به بالا نیاز دارد که تا پروسه‌های کارگر را به روشی خاص به این منظور اجرا کند و فریم ورک دات نت را برای اجرای آن‌ها بارگزاری کند. همچنین به اجرای ماژولی به اسم webengine.dll برای مدیریت  ماژولهای مدیریت شده نیازمند است و خود IIS در مورد کدهای مدیریت شده چیزی متوجه نمی‌شود. پس ما برای اینکه IIS را متوجه این موضوع نمائیم، باید Integrated mode را به آن معرفی کنیم.
در نسخه‌های قبلی IIS یک روش قدیمی برای کدهای مدیریت شده وجود داشت که از طریق اینترفیسی به نام ISAPI صورت می‌گرفت. در این حالت ASPNET_ISAPI.DLL مسئول این کار بود و اگر هنوز هم میخواهید از این dll در نسخه‌های جدیدتر IIS کمک بگیرید باید به جای معرفی classic mode ، integration mode را معرفی کنید.
با برابر کردن precondtion به مقدار "intgretedmode" هندلر یا ماژول شما در یک پول با خصوصیت integrated بارگزاری خواهد شد و اگر مقدار آن "classicmode" باشد در یک پول بدون خاصیت integrated بارگزاری می‌شود.
تفاوت بین دو روش کلاسیک و مجتمع integrated بر سر این هست که در روش جدید، ماژول شما به عنوان یک پلاگین برای IIS دیده نمی‌شود و کد شما را جزئی از کامپوننت‌های خود به شمار می‌آورد. به صورت واضح‌تر در حالت کلاسیک موقعی که درخواستی وارد pipeline میشد ابتدا از کامپوننت‌ها و ماژول‌های داخلی خود IIS عبور داده میشد و بعد فایل ASPNET_ISAPI.DLL جهت پردازش کدهای مدیریت شده صدا زده میشد و با توجه به کدهای شما، بعضی مراحل تکرار میشد؛ مثلا اگر کد شما در مورد Authentication بود و بعد از گذر از مراحل auth داخل خود IIS و بقیه موارد دوباره نوبت کد شما و گذر از مراحل authentication بود. یعنی وجود دو pipeline؛ ولی در حالت مجتمع این دوبار انجام وظیفه از بین رفته است چرا که کدهای شما به طور مستقیم در pipeline قرار دارند و آن‌ها را جزئی از خود می‌داند، نه یک پلاگین که افزون بر فعالیت خودشان، اجرای کدهای شما رو هم بر دوش بکشند.
شکل زیر نمونه ای از حالت کلاسیک را نشان می‌دهد که در آن دو بار عمل auth دارد انجام میگیرد.
 



شکل زیر هم نمونه ای حالت مجتمع هست:

 
در کل امروزه دیگر استفاده از روش کلاسیک راهکار درستی نیست و این ویژگی تنها به عنوان یک سازگاری با نمونه کارهای قدیمی است.
تگ‌هایی که از خصوصت precondition استفاده می‌کنند به شرح زیر هستند:
  • ISAPI filters 
  • globalModules 
  • handlers 
  • modules 

در مورد بقیه تگ‌ها در آینده بیشتر بحث می‌کنیم. بهتر هست مطلب را با توضیح precondition جهت ممانعت از طولانی و طومار شدن در اینجا ببندیم و در قسمت آینده دیگر روش‌های نصب ماژولمان را دنبال کنیم.
پیشنهادها
نوع‌های Generics در دات نت و اعمال ریاضی بر روی آن‌ها
نوع‌های Generics در دات نت از اعمال ریاضی مانند جمع و ضرب و منها پشتیبانی نمی‌کنند. در مقالات ذیل راه حل‌هایی برای رفع این مشکل ارائه شده‌اند که می‌توانند تبدیل به یک مقاله جدید گردند:
مطالب
رمزنگاری خودکار فیلدهای مخفی در ASP.NET MVC

جهت نگهداری بعضی از اطلاعات در صفحات کاربر، از فیلد‌های مخفی ( Hidden Inputs ) استفاده می‌کنیم. مشکلی که در این روش وجود دارد این است که اگر این اطلاعات مهم باشند (مانند کلیدها) کاربر می‌تواند توسط ابزارهایی این اطلاعات را تغییر دهد و این مورد مسئله‌‌ای خطرناک می‌باشد.

راه حل رفع این مسئله‌ی امنیتی، استفاده از یک Html Helper جهت رمزنگاری این فیلد مخفی در مرورگر کاربر و رمز گشایی آن هنگام Post شدن سمت سرور می‌باشد.

برای رسیدن به این هدف یک Controller Factory   ( Understanding and Extending Controller Factory in MVC  ) سفارشی را جهت دستیابی به مقادیر فرم ارسالی، قبل از استفاده در Action‌ها و به همراه کلاس‌های زیر ایجاد کردیم.

  کلاس EncryptSettingsProvider :  
public interface IEncryptSettingsProvider
    {
        byte[] EncryptionKey { get; }
        string EncryptionPrefix { get; }
    }

 public class EncryptSettingsProvider : IEncryptSettingsProvider
    {
        private readonly string _encryptionPrefix;
        private readonly byte[] _encryptionKey;

        public EncryptSettingsProvider()
        {
            //read settings from configuration
            var useHashingString = ConfigurationManager.AppSettings["UseHashingForEncryption"];
            var useHashing = System.String.Compare(useHashingString, "false", System.StringComparison.OrdinalIgnoreCase) != 0;

            _encryptionPrefix = ConfigurationManager.AppSettings["EncryptionPrefix"];
            if (string.IsNullOrWhiteSpace(_encryptionPrefix))
            {
                _encryptionPrefix = "encryptedHidden_";
            }

            var key = ConfigurationManager.AppSettings["EncryptionKey"];
            if (useHashing)
            {
                var hash = new SHA256Managed();
                _encryptionKey = hash.ComputeHash(Encoding.UTF8.GetBytes(key));
                hash.Clear();
                hash.Dispose();
            }
            else
            {
                _encryptionKey = Encoding.UTF8.GetBytes(key);
            }
        }

        #region ISettingsProvider Members

        public byte[] EncryptionKey
        {
            get
            {
                return _encryptionKey;
            }
        }

        public string EncryptionPrefix
        {
            get { return _encryptionPrefix; }
        }

        #endregion

    }
در این کلاس تنظیمات مربوط به Encryption را بازیابی مینماییم.

EncryptionKey : کلید رمز نگاری میباشد و در فایل Config برنامه ذخیره میباشد.

EncryptionPrefix : پیشوند نام Hidden فیلد‌ها میباشد، این پیشوند برای یافتن Hidden فیلد هایی که رمزنگاری شده اند استفاده میشود. میتوان این فیلد را در فایل Config برنامه ذخیره کرد.

  <appSettings>
    <add key="EncryptionKey" value="asdjahsdkhaksj dkashdkhak sdhkahsdkha kjsdhkasd"/>
  </appSettings>

کلاس RijndaelStringEncrypter :

  public interface IRijndaelStringEncrypter : IDisposable
    {
        string Encrypt(string value);
        string Decrypt(string value);
    }

 public class RijndaelStringEncrypter : IRijndaelStringEncrypter
    {
        private RijndaelManaged _encryptionProvider;
        private ICryptoTransform _cryptoTransform;
        private readonly byte[] _key;
        private readonly byte[] _iv;

        public RijndaelStringEncrypter(IEncryptSettingsProvider settings, string key)
        {
            _encryptionProvider = new RijndaelManaged();
            var keyBytes = Encoding.UTF8.GetBytes(key);
            var derivedbytes = new Rfc2898DeriveBytes(settings.EncryptionKey, keyBytes, 3);
            _key = derivedbytes.GetBytes(_encryptionProvider.KeySize / 8);
            _iv = derivedbytes.GetBytes(_encryptionProvider.BlockSize / 8);
        }

        #region IEncryptString Members

        public string Encrypt(string value)
        {
            var valueBytes = Encoding.UTF8.GetBytes(value);

            if (_cryptoTransform == null)
            {
                _cryptoTransform = _encryptionProvider.CreateEncryptor(_key, _iv);
            }

            var encryptedBytes = _cryptoTransform.TransformFinalBlock(valueBytes, 0, valueBytes.Length);
            var encrypted = Convert.ToBase64String(encryptedBytes);

            return encrypted;
        }

        public string Decrypt(string value)
        {
            var valueBytes = Convert.FromBase64String(value);

            if (_cryptoTransform == null)
            {
                _cryptoTransform = _encryptionProvider.CreateDecryptor(_key, _iv);
            }

            var decryptedBytes = _cryptoTransform.TransformFinalBlock(valueBytes, 0, valueBytes.Length);
            var decrypted = Encoding.UTF8.GetString(decryptedBytes);

            return decrypted;
        }

        #endregion

        #region IDisposable Members

        public void Dispose()
        {
            if (_cryptoTransform != null)
            {
                _cryptoTransform.Dispose();
                _cryptoTransform = null;
            }

            if (_encryptionProvider != null)
            {
                _encryptionProvider.Clear();
                _encryptionProvider.Dispose();
                _encryptionProvider = null;
            }
        }

        #endregion
    }
در این پروژه ، جهت رمزنگاری، از کلاس  RijndaelManaged استفاده میکنیم.
RijndaelManaged :Accesses the managed version of the Rijndael algorithm
Rijndael :Represents the base class from which all implementations of the Rijndael symmetric encryption algorithm must inherit

متغیر key در سازنده کلاس کلیدی جهت رمزنگاری و رمزگشایی میباشد. این کلید می‌تواند AntiForgeryToken تولیدی در View ‌ها و یا کلیدی باشد که در سیستم خودمان ذخیره سازی می‌کنیم.

در این پروژه از کلید سیستم خودمان استفاده میکنیم.

کلاس ActionKey :

 public class ActionKey
    {
        public string Area { get; set; }
        public string Controller { get; set; }
        public string Action { get; set; }
        public string ActionKeyValue { get; set; }
    }

در اینجا هر View که بخواهد از این فیلد رمزنگاری شده استفاده کند بایستی دارای کلیدی در سیستم باشد.مدل متناظر مورد استفاده را مشاهده می‌نمایید. در این مدل، ActionKeyValue کلیدی جهت رمزنگاری این فیلد مخفی میباشد.

کلاس ActionKeyService :

        /// <summary>
        /// پیدا کردن کلید متناظر هر ویو.ایجاد کلید جدید در صورت عدم وجود کلید در سیستم
        /// </summary>
        /// <param name="action"></param>
        /// <param name="controller"></param>
        /// <param name="area"></param>
        /// <returns></returns>
        string GetActionKey(string action, string controller, string area = "");

    }
 public class ActionKeyService : IActionKeyService
    {

        private static readonly IList<ActionKey> ActionKeys;

        static ActionKeyService()
        {
            ActionKeys = new List<ActionKey>
            {
                new ActionKey
                {
                    Area = "",
                    Controller = "Product",
                    Action = "dit",
                    ActionKeyValue = "E702E4C2-A3B9-446A-912F-8DAC6B0444BC",
                }
            };
        }

        /// <summary>
        /// پیدا کردن کلید متناظر هر ویو.ایجاد کلید جدید در صورت عدم وجود کلید در سیستم
        /// </summary>
        /// <param name="action"></param>
        /// <param name="controller"></param>
        /// <param name="area"></param>
        /// <returns></returns>
        public string GetActionKey(string action, string controller, string area = "")
        {
            area = area ?? "";
            var actionKey= ActionKeys.FirstOrDefault(a =>
                a.Action.ToLower() == action.ToLower() &&
                a.Controller.ToLower() == controller.ToLower() &&
                a.Area.ToLower() == area.ToLower());
            return actionKey != null ? actionKey.ActionKeyValue : AddActionKey(action, controller, area);
        }

        /// <summary>
        /// اضافه کردن کلید جدید به سیستم
        /// </summary>
        /// <param name="action"></param>
        /// <param name="controller"></param>
        /// <param name="area"></param>
        /// <returns></returns>
        private string AddActionKey(string action, string controller, string area = "")
        {
            var actionKey = new ActionKey
            {
                Action = action,
                Controller = controller,
                Area = area,
                ActionKeyValue = Guid.NewGuid().ToString()
            };
            ActionKeys.Add(actionKey);
            return actionKey.ActionKeyValue;
        }

    }

جهت بازیابی کلید هر View میباشد. در متد GetActionKey ابتدا بدنبال کلید View درخواستی در منبعی از ActionKey‌ها میگردیم. اگر این کلید یافت نشد کلیدی برای آن ایجاد میکنیم و نیازی به مقدار دهی آن نمیباشد.

کلاس MvcHtmlHelperExtentions :

 public static class MvcHtmlHelperExtentions
    {

        public static string GetActionKey(this System.Web.Routing.RequestContext requestContext)
        {
            IActionKeyService actionKeyService = new ActionKeyService();
            var action = requestContext.RouteData.Values["Action"].ToString();
            var controller = requestContext.RouteData.Values["Controller"].ToString();
            var area = requestContext.RouteData.Values["Area"];
            var actionKeyValue = actionKeyService.GetActionKey(
                            action, controller, area != null ? area.ToString() : null);

            return actionKeyValue;
        }

        public static string GetActionKey(this HtmlHelper helper)
        {
            IActionKeyService actionKeyService = new ActionKeyService();
            var action = helper.ViewContext.RouteData.Values["Action"].ToString();
            var controller = helper.ViewContext.RouteData.Values["Controller"].ToString();
            var area = helper.ViewContext.RouteData.Values["Area"];
            var actionKeyValue = actionKeyService.GetActionKey(
                            action, controller, area != null ? area.ToString() : null);

            return actionKeyValue;
        }

    }
از این متد‌های کمکی جهت بدست آوردن کلید‌ها استفاده میکنیم.

public static string GetActionKey(this System.Web.Routing.RequestContext requestContext)
این متد در DefaultControllerFactory  جهت بدست آوردن کلید  View در زمانیکه میخواهیم اطلاعات را بازیابی کنیم استفاده میشود.

public static string GetActionKey(this HtmlHelper helper)
از این متد در متدهای کمکی درنظر گرفته جهت ایجاد فیلدهای مخفی رمز نگاری شده، استفاده میکنیم.

کلاس InputExtensions :

 public static class InputExtensions
    {
        public static MvcHtmlString EncryptedHidden(this HtmlHelper helper, string name, object value)
        {
            if (value == null)
            {
                value = string.Empty;
            }
            var strValue = value.ToString();
            IEncryptSettingsProvider settings = new EncryptSettingsProvider();
            var encrypter = new RijndaelStringEncrypter(settings, helper.GetActionKey());
            var encryptedValue = encrypter.Encrypt(strValue);
            encrypter.Dispose();

            var encodedValue = helper.Encode(encryptedValue);
            var newName = string.Concat(settings.EncryptionPrefix, name);

            return helper.Hidden(newName, encodedValue);
        }

        public static MvcHtmlString EncryptedHiddenFor<TModel, TProperty>(this HtmlHelper<TModel> htmlHelper, Expression<Func<TModel, TProperty>> expression)
        {
            var name = ExpressionHelper.GetExpressionText(expression);
            var metadata = ModelMetadata.FromLambdaExpression(expression, htmlHelper.ViewData);
            return EncryptedHidden(htmlHelper, name, metadata.Model);
        }

    }

دو helper برای ایجاد فیلد مخفی رمزنگاری شده ایجاد شده است . در ادامه نحوه استفاده از این دو متد الحاقی را در View‌های برنامه، مشاهده مینمایید. 
   @Html.EncryptedHiddenFor(model => model.Id)
   @Html.EncryptedHidden("Id2","2")
کلاس DecryptingControllerFactory :
    public class DecryptingControllerFactory : DefaultControllerFactory
    {
        private readonly IEncryptSettingsProvider _settings;

        public DecryptingControllerFactory()
        {
            _settings = new EncryptSettingsProvider();
        }

        public override IController CreateController(System.Web.Routing.RequestContext requestContext, string controllerName)
        {
            var parameters = requestContext.HttpContext.Request.Params;
            var encryptedParamKeys = parameters.AllKeys.Where(x => x.StartsWith(_settings.EncryptionPrefix)).ToList();

            IRijndaelStringEncrypter decrypter = null;

            foreach (var key in encryptedParamKeys)
            {
                if (decrypter == null)
                {
                    decrypter = GetDecrypter(requestContext);
                }

                var oldKey = key.Replace(_settings.EncryptionPrefix, string.Empty);
                var oldValue = decrypter.Decrypt(parameters[key]);
                if (requestContext.RouteData.Values[oldKey] != null)
                {
                    if (requestContext.RouteData.Values[oldKey].ToString() != oldValue)
                        throw new ApplicationException("Form values is modified!");
                }
                requestContext.RouteData.Values[oldKey] = oldValue;
            }

            if (decrypter != null)
            {
                decrypter.Dispose();
            }

            return base.CreateController(requestContext, controllerName);
        }

        private IRijndaelStringEncrypter GetDecrypter(System.Web.Routing.RequestContext requestContext)
        {
            var decrypter = new RijndaelStringEncrypter(_settings, requestContext.GetActionKey());
            return decrypter;
        }

    }
از این DefaultControllerFactory جهت رمزگشایی داده‌هایی رمز نگاری شده و بازگرداندن آنها به مقادیر اولیه، در هنگام عملیات PostBack استفاده میشود. 
  این قسمت از کد
  if (requestContext.RouteData.Values[oldKey] != null)
                {
                    if (requestContext.RouteData.Values[oldKey].ToString() != oldValue)
                        throw new ApplicationException("Form values is modified!");
                }
زمانی استفاده میشود که کلید مد نظر ما در UrlParameter‌ها یافت شود و درصورت مغایرت این پارامتر و فیلد مخفی، یک Exception تولید میشود.
همچنین بایستی این Controller Factory را در Application_Start  فایل global.asax.cs برنامه اضافه نماییم.
 protected void Application_Start()
        {
            ....
            ControllerBuilder.Current.SetControllerFactory(typeof(DecryptingControllerFactory));
        }

کد‌های پروژه‌ی جاری
  TestHiddenEncrypt.7z

*در تکمیل این مقاله میتوان SessionId کاربر یا  AntyForgeryToken تولیدی در View را نیز در کلید دخالت داد و در هربار Post شدن اطلاعات این ActionKeyValue مربوط به کاربر جاری را تغییر داد و کلیدها را در بانکهای اطلاعاتی ذخیره نمود.


مراجع:
Automatic Encryption of Secure Form Field Data
Encrypted Hidden Redux : Let's Get Salty
دوره‌ها
طراحی یک فریم ورک برای کار با WPF و EF Code First توسط الگوی MVVM
در این دوره، قالب تهیه یک پروژه جدید WPF مبتنی بر EF Code first را دریافت خواهید کرد که دارای این مشخصات است:

1- اعتبارسنجی یکپارچه با EF Code first

2- دارای سیستم راهبری (Navigation) بین صفحات با قابلیت تزریق خودکار وابستگی‌ها توسط کتابخانه StructureMap
3- به همراه مباحثی مانند تعریف کاربران، تعریف سطوح دسترسی و همچنین راهبری بین صفحات برنامه با درنظر گرفتن این مسایل به کمک تنها افزودن یک ویژگی به نام PageAuthorization به ابتدای تعریف کلاس یک صفحه



4- دارای سیستم خودکار پیغام دهی به کاربر در صورتیکه قصد حرکت به صفحه‌ای دیگر را داشته باشد؛ اما تغییرات صفحه جاری ذخیره نشده‌اند.


5- قالب پروژه جدید تدارک دیده شده، به صورت خودکار لایه بندی‌های برنامه را تدارک خواهد دید (شامل DataLayer، DomainClasses، ServiceLayer و غیره)
6- به همراه سیستم DbContext یکپارچه با مباحثی مانند یکسان سازی ی و ک در برنامه به صورت خودکار و نمایش مشکلات اعتبارسنجی داده‌ها به کاربر بدون نیازی به کد نویسی اضافه.
7- این قالب پروژه با کتابخانه‌های زیر یکپارچه است:
Entity Framework Code First
Fody (جهت اعمال مسایل AOP برای کاهش تدارک کدهای INotifyPropertyChanged در برنامه)
MahApps.Metro (برای نمایش قالب مترو سازگار با دات نت 4)
Microsoft.SqlServer.Compact.4 (بانک اطلاعاتی پیش فرض برنامه دسکتاپ تدارک دیده شده)
MvvmLight (پایه مباحث MVVM بکارگرفته شده در برنامه)
StructureMap (جهت پیاده سازی مباحث تزریق وابستگی‌ها در برنامه)
مطالب
MVVM و رویدادگردانی - قسمت دوم

قسمت اول این بحث و همچنین پیشنیاز آن‌را در اینجا و اینجا می‌توانید مطالعه نمائید.
همه‌ی این‌ها بسیار هم نیکو! اما ... آیا واقعا باید به ازای هر روال رویدادگردانی یک Attached property نوشت تا بتوان از آن در الگوی MVVM استفاده کرد؟ برای یکی دو مورد شاید اهمیتی نداشته باشد؛ اما کم کم با بزرگتر شدن برنامه نوشتن این Attached properties تبدیل به یک کار طاقت فرسا می‌شود و اشخاص را از الگوی MVVM فراری خواهد داد.
برای حل این مساله، تیم Expression Blend راه حلی را ارائه داده‌اند به نام Interaction.Triggers که در ادامه به توضیح آن پرداخته خواهد شد.
ابتدا نیاز خواهید داشت تا SDK‌ مرتبط با Expression Blend را دریافت کنید: (^)
سپس با فایل System.Windows.Interactivity.dll موجود در آن کار خواهیم داشت.

یک مثال عملی:
فرض کنید می‌خواهیم رویداد Loaded یک View را در ViewModel دریافت کنیم. زمان وهله سازی یک ViewModel با زمان وهله سازی View یکی است، اما بسته به تعداد عناصر رابط کاربری قرار گرفته در View ، زمان بارگذاری نهایی آن ممکن است متفاوت باشد به همین جهت رویداد Loaded برای آن درنظر گرفته شده است. خوب، ما الان در ViewModel نیاز داریم بدانیم که چه زمانی کار بارگذاری یک View به پایان رسیده.
یک راه حل آن‌را در قسمت قبل مشاهده کردید؛ باید برای این کار یک Attached property جدید نوشت چون نمی‌توان Command ایی را به رویداد Loaded انتساب داد یا Bind کرد. اما به کمک امکانات تعریف شده در System.Windows.Interactivity.dll به سادگی می‌توان این رویداد را به یک Command استاندارد ترجمه کرد:

<Window x:Class="WpfEventTriggerSample.MainWindow"
xmlns="http://schemas.microsoft.com/winfx/2006/xaml/presentation"
xmlns:x="http://schemas.microsoft.com/winfx/2006/xaml"
xmlns:i="http://schemas.microsoft.com/expression/2010/interactivity"
xmlns:vm="clr-namespace:WpfEventTriggerSample.ViewModels"
Title="MainWindow" Height="350" Width="525">
<Window.Resources>
<vm:MainWindowViewModel x:Key="vmMainWindowViewModel" />
</Window.Resources>
<Grid DataContext="{Binding Source={StaticResource vmMainWindowViewModel}}">
<i:Interaction.Triggers>
<i:EventTrigger EventName="Loaded">
<i:InvokeCommandAction Command="{Binding DoLoadCommand}"
CommandParameter="I am loaded!" />
</i:EventTrigger>
</i:Interaction.Triggers>

<TextBlock Text="Testing InvokeCommandAction..."
Margin="5" VerticalAlignment="Top" />
</Grid>
</Window>

ابتدا ارجاعی به اسمبلی System.Windows.Interactivity.dll باید به پروژه اضافه شود. سپس فضای نام xmlns:i باید به فایل XAML جاری مطابق کدهای فوق اضافه گردد. در نهایت به کمک Interaction.Triggers آن، ابتدا نام رویداد مورد نظر را مشخص می‌کنیم (EventName) و سپس به کمک InvokeCommandAction، این رویداد به یک Command استاندارد ترجمه می‌شود.
ViewModel این View هم می‌تواند به شکل زیر باشد که با کلاس DelegateCommand آن در پیشنیازهای بحث جاری آشنا شده‌اید.

using WpfEventTriggerSample.Helper;

namespace WpfEventTriggerSample.ViewModels
{
public class MainWindowViewModel
{
public DelegateCommand<string> DoLoadCommand { set; get; }
public MainWindowViewModel()
{
DoLoadCommand = new DelegateCommand<string>(doLoadCommand, canDoLoadCommand);
}

private void doLoadCommand(string param)
{
//do something
}

private bool canDoLoadCommand(string param)
{
return true;
}
}
}

به این ترتیب حجم قابل ملاحظه‌ای از کد نویسی Attached properties مورد نیاز، به ساده‌ترین شکل ممکن، کاهش خواهد یافت.
بدیهی است این Interaction.Triggers را جهت تمام عناصر UI ایی که حداقل یک رویداد منتسب تعریف شده داشته باشند، می‌توان بکار گرفت؛ مثلا تبدیل رویداد Click یک دکمه به یک Command استاندارد:

<Button>
<i:Interaction.Triggers>
<i:EventTrigger EventName="Click">
<i:InvokeCommandAction Command="{Binding DoClick}"
CommandParameter="I am loaded!" />
</i:EventTrigger>
</i:Interaction.Triggers>
</Button>


نظرات مطالب
روش نادرست اعمال دسترسی کاربر به منوها و کنترلهای فرم در windows form ها
سلام
مشکل درست است ولی راه حل ساده است.
بهتر است بر اساس دسترسی کاربر مورد نظر منوها و کنترل‌های روی صفحه در هنگام اجرا ایجاد گردند.
در دات نت کنترلی(FlowLayoutPanel) هم برای مرتب سازی خودکار کنترل‌های ایجاد شده در هنگام اجرا وجود دارد که قضیه را بسیار ساده می‌کند.
مطالب
نوشتن پرس و جو در Entity Framework‌ با استفاده از LINQ To Entity قسمت اول

موجودیت‌های زیر را در نظر بگیرید: 

public class Customer
{
    public Customer()
    {
        Orders = new ObservableCollection<Order>();
    }
    public Guid Id { get; set; }
    public string Name { get; set; }
    public string Family { get; set; }

    public string FullName
    {
        get
        {
            return Name + " " + Family;
        }
    }

    public virtual IList<Order> Orders { get; set; }
}
public class Product
{
    public Product()
    {
    }

    public Guid Id { get; set; }
    public string Name { get; set; }
    public int Price { get; set; }
}
public class OrderDetail
{
    public Guid Id { get; set; }
    public Guid ProductId { get; set; }
    public int Count { get; set; }
    public Guid OrderId { get; set; }
    public int Price { get; set; }

    public virtual Order Order { get; set; }
    public virtual Product Product { get; set; }

    public string ProductName
    {
        get
        {
            return Product != null ? Product.Name : string.Empty;
        }
    }
}
public class Order
{
    public Order()
    {
        OrderDetail = new ObservableCollection<OrderDetail>();
    }
    public Guid Id { get; set; }
    public DateTime Date { get; set; }

    public Guid CustomerId { get; set; }
    public virtual Customer Customer { get; set; }
    public virtual IList<OrderDetail> OrderDetail { get; set; }

    public string CustomerFullName
    {
        get
        {
            return Customer == null ? string.Empty : Customer.FullName;
        }
    }

    public int TotalPrice
    {
        get
        {
            if (OrderDetail == null)
                return 0;

            return
                OrderDetail.Where(orderdetail => orderdetail.Product != null)
                .Sum(orderdetail => orderdetail.Price*orderdetail.Count);
        }
    }
}

و نگاشت موجودیت ها: 

public class CustomerConfiguration : EntityTypeConfiguration<Customer>
{
    public CustomerConfiguration()
    {
        HasKey(c => c.Id);
        Property(c => c.Id).HasDatabaseGeneratedOption(DatabaseGeneratedOption.Identity);
    }
}
public class ProductConfiguration : EntityTypeConfiguration<Product>
{
    public ProductConfiguration()
    {
        HasKey(p => p.Id);
        Property(p => p.Id).HasDatabaseGeneratedOption(DatabaseGeneratedOption.Identity);
    }
}
public class OrderDetailConfiguration : EntityTypeConfiguration<OrderDetail>
{
    public OrderDetailConfiguration()
    {
        HasKey(od => od.Id);
        Property(od => od.Id).HasDatabaseGeneratedOption(DatabaseGeneratedOption.Identity);
    }
}
public class OrderConfiguration: EntityTypeConfiguration<Order>
{
    public OrderConfiguration()
    {
        HasKey(o => o.Id);
        Property(o => o.Id).HasDatabaseGeneratedOption(DatabaseGeneratedOption.Identity);
    }
}

و برای معرفی موجودیت‌ها به Entity Framwork کلاس StoreDbContext را به صورت زیر تعریف می‌کنیم:

public class StoreDbContext : DbContext
{
    public StoreDbContext()
        : base("name=StoreDb")
    {
    }

    protected override void OnModelCreating(DbModelBuilder modelBuilder)
    {
        modelBuilder.Configurations.Add(new CustomerConfiguration());
        modelBuilder.Configurations.Add(new OrderConfiguration());
        modelBuilder.Configurations.Add(new OrderDetailConfiguration());
        modelBuilder.Configurations.Add(new ProductConfiguration());
    }

    public DbSet<Customer> Customers { get; set; }
    public DbSet<Product> Products { get; set; }
    public DbSet<Order> Orders { get; set; }
    public DbSet<OrderDetail> OrderDetails { get; set; }
}

جهت مقدار دهی اولیه به database تستی یک DataBaseInitializer به صورت زیر تعریف می‌کنیم:

public class MyTestDb : DropCreateDatabaseAlways<StoreDbContext>
{
    protected override void Seed(StoreDbContext context)
    {
        var customer1 = new Customer { Name = "Vahid", Family = "Nasiri" };
        var customer2 = new Customer { Name = "Mohsen", Family = "Jamshidi" };
        var customer3 = new Customer { Name = "Mohsen", Family = "Akbari" };

        var product1 = new Product {Name = "CPU", Price = 350000};
        var product2 = new Product {Name = "Monitor", Price = 500000};
        var product3 = new Product {Name = "Keyboard", Price = 30000};
        var product4 = new Product {Name = "Mouse", Price = 20000};
        var product5 = new Product {Name = "Power", Price = 70000};
        var product6 = new Product {Name = "Hard", Price = 250000};

        var order1 = new Order
        {
            Customer = customer1, Date = new DateTime(2013, 1, 1),
            OrderDetail = new List<OrderDetail>
            {
                new OrderDetail {Product = product1, Count = 1, Price = product1.Price},
                new OrderDetail {Product = product2, Count = 1, Price = product2.Price},
                new OrderDetail {Product = product3, Count = 1, Price = product3.Price},
            }
        };

        var order2 = new Order
        {
            Customer = customer1,
            Date = new DateTime(2013, 1, 5),
            OrderDetail = new List<OrderDetail>
            {
                new OrderDetail {Product = product1, Count = 2, Price = product1.Price},
                new OrderDetail {Product = product3, Count = 4, Price = product3.Price},
            }
        };

        var order3 = new Order
        {
            Customer = customer1,
            Date = new DateTime(2013, 1, 9),
            OrderDetail = new List<OrderDetail>
            {
                new OrderDetail {Product = product1, Count = 4, Price = product1.Price},
                new OrderDetail {Product = product3, Count = 5, Price = product3.Price},
                new OrderDetail {Product = product5, Count = 6, Price = product5.Price},
            }
        };

        var order4 = new Order
        {
            Customer = customer2,
            Date = new DateTime(2013, 1, 9),
            OrderDetail = new List<OrderDetail>
            {
                new OrderDetail {Product = product4, Count = 1, Price = product4.Price},
                new OrderDetail {Product = product3, Count = 1, Price = product3.Price},
                new OrderDetail {Product = product6, Count = 1, Price = product6.Price},
            }
        };

        var order5 = new Order
        {
            Customer = customer2,
            Date = new DateTime(2013, 1, 12),
            OrderDetail = new List<OrderDetail>
            {
                new OrderDetail {Product = product4, Count = 1, Price = product4.Price},
                new OrderDetail {Product = product5, Count = 2, Price = product5.Price},
                new OrderDetail {Product = product6, Count = 5, Price = product6.Price},
            }
        };

        context.Customers.Add(customer3);

        context.Orders.Add(order1);
        context.Orders.Add(order2);
        context.Orders.Add(order3);
        context.Orders.Add(order4);
        context.Orders.Add(order5);

        context.SaveChanges();
    }

و در ابتدای برنامه کد زیر را جهت مقداردهی اولیه به Database مان قرار می‌دهیم:

Database.SetInitializer(new MyTestDb());

در انتها ConnectionString را در App.Config به صورت زیر تعریف می‌کنیم:

<connectionStrings>
    <add name="StoreDb" connectionString="Data Source=.\SQLEXPRESS;
Initial Catalog=StoreDBTest;Integrated Security = true" providerName="System.Data.SqlClient"/>
</connectionStrings>

بسیار خوب، حالا همه چیز محیاست برای اجرای اولین پرس و جو:

using (var context = new StoreDbContext())
{
    var query = context.Customers;

    foreach (var customer in query)
    {
        Console.WriteLine("Customer Name: {0}, Customer Family: {1}", 
                                  customer.Name, customer.Family);
    }
}

پرس و جوی تعریف شده لیست تمام Customer‌ها را باز می‌گرداند. query فقط یک "عبارت" پرس و جو هست و زمانی اجرا می‌شود که از آن درخواست نتیجه شود. در مثال بالا این درخواست در اجرای حلقه foreach اتفاق می‌افتد و درست در این لحظه است که دستور SQL ساخته شده و به Database فرستاده می‌شود. EF در این حالت تمام داده‌ها را در یک لحظه باز نمی‌گرداند بلکه این ارتباط فعال است تا حلقه به پایان برسد و تمام داده‌ها از database واکشی شود. خروجی به صورت زیر خواهد بود:

Customer Name: Vahid, Customer Family: Nasiri
Customer Name: Mohsen, Customer Family: Jamshidi
Customer Name: Mohsen, Customer Family: Akbari

نکته: با هر بار درخواست نتیجه از query ، پرس و جوی مربوطه دوباره به database فرستاده می‌شود که ممکن است مطلوب ما نباشد و باعث افت سرعت شود. برای جلوگیری از تکرار این عمل کافیست با استفاده از متد ToList پرس و جو را در لحظه تعریف به اجرا در آوریم
var customers = context.Customers.ToList();

خط بالا دیگر یک عبارت پرس و جو نخواهد بود بلکه لیست تمام Customer هاست که به یکباره از database بازگشت داده شده است. در ادامه هرجا که از customers استفاده کنیم دیگر پرس و جویی به database فرستاده نخواهد شد.

پرس و جوی زیر مشتریهایی که نام آنها Mohsen هست را باز می‌گرداند:

private static void Query3()
{
    using (var context = new StoreDbContext())
    {
        var methodSyntaxquery = context.Customers
                   .Where(c => c.Name == "Mohsen");
        var sqlSyntaxquery = from c in context.Customers
                             where c.Name == "Mohsen"
                             select c;

        foreach (var customer in methodSyntaxquery)
        {
            Console.WriteLine("Customer Name: {0}, Customer Family: {1}", 
                                      customer.Name, customer.Family);
        }
    }

    // Output:
    // Customer Name: Mohsen, Customer Family: Jamshidi
    // Customer Name: Mohsen, Customer Family: Akbari
}

همانطور که مشاهده می‌کنید پرس و جو به دو روش Method Syntax و Sql Syntax نوشته شده است.

روش Method Syntax روشی است که از متدهای الحاقی (Extention Method)  ‌و عبارت‌های لامبدا (Lambda Expersion) برای نوشتن پرس و جو استفاده می‌شود. اما #C روش Sql Syntax را که همانند دستورات SQL هست، نیز فراهم کرده است تا کسانیکه آشنایی با این روش دارند، از این روش استفاده کنند. در نهایت این روش به Method Syntax تبدیل خواهد شد بنابراین پیشنهاد می‌شود که از همین روش استفاده شود تا با دست و پنجه نرم کردن با این روش، از مزایای آن در بخشهای دیگر کدنویسی استفاده شود.

اگر به نوع Customers که در DbContext تعریف شده است، دقت کرده باشید، خواهید دید که DbSet می‌باشد. DbSet کلاس و اینترفیس‌های متفاوتی را پیاده سازی کرده است که در ادامه با آنها آشنا خواهیم شد:

  • IQueryable<TEntity>, IEnumerable<TEntity>, IQueryable, IEnumerable: که امکان استفاده از متدهای نام آشنای LINQ را برای ما فراهم می‌کند. البته فراموش نشود که EF از Provider ای با نام LINQ To Entity برای تفسیر پرس و جوی ما و ساخت دستور SQL متناظر آن استفاده می‌کند. بنابراین تمامی متدهایی که در LINQ To Object استفاده می‌شوند در اینجا قابل استفاده نیستند. بطور مثال اگر در پرس و جو از LastOrDefault روی Customer استفاده شود در زمان اجرا با خطای زیر مواجه خواهیم شد و در نتیجه در استفاده از این متدها به این مسئله باید دقت شود. 
LINQ to Entities does not recognize the method 'Store.Model.Customer LastOrDefault[Customer](System.Linq.IQueryable`1[Store.Model.Customer], System.Linq.Expressions.Expression`1[System.Func`2[Store.Model.Customer,System.Boolean]])' method, and this method cannot be translated into a store expression.
  • <IDbSet<TEntity: که دارای متدهای Add, Attach, Create, Find, Remove, Local می‌باشد و برای بحث ما Find و Local جهت ساخت پرس و جو استفاده می‌شوند که  در ادامه توضیح داده خواهند شد.
  • <DbQuery<TEntity: که دارای متدهای AsNoTracking و Include می‌باشد و در ادامه توضیح داده خواهند شد.

متد Find: این متد کلید اصلی را به عنوان ورودی گرفته و برای بازگرداندن نتیجه مراحل زیر را طی می‌کند:
  1. داده‌های موجود در حافظه را بررسی می‌کند یعنی آنهایی که Load و یا Attach شده اند.
  2. داده هایی که به DbContext اضافه (Add) ولی هنوز در database درج نشده اند.
  3. داده هایی که در database هستند ولی هنوز Load نشده اند.
Find در صورت پیدا نکردن Exception ای صادر نمی‌کند بلکه مقدار null را بر می‌گرداند.
private static void Query4()
{
    using (var context = new StoreDbContext())
    {
        var customer = context.Customers.Find(new Guid("2ee2fd32-e0e9-4955-bace-1995839d4367"));

        if (customer == null)
            Console.WriteLine("Customer not found");
        else
            Console.WriteLine("Customer Name: {0}, Customer Family: {1}", customer.Name, customer.Family);
    }
}
با توجه به اینکه Id‌ها توسط Database ساخته می‌شوند. شما باید از Id دیگری که موجود می‌باشد، استفاده کنید تا نتیجه ای برگشت داده شود.
نکته: در صورتیکه کلید اصلی شما از دو یا چند فیلد تشکیل شده بود. می‌بایست این دو یا چند مقدار را به عنوان پارامتر به Find بفرستید.

متد Single: گاهی نیاز هست که داده‌ای پرس و جو شود اما نه با کلید اصلی بلکه با شرط دیگری، در این حالت از Single استفاده می‌شود. این متد یک مقدار را باز می‌گرداند و در صورتی که صفر یا بیش از یک مقدار در شرط صدق کند exception صادر می‌کند. متد SingleOrDefault رفتاری مشابه دارد اما اگر مقداری در شرط صدق نکند مقدار پیش فرض را باز می‌گرداند.
نکته: مقدار پیش فرض بستگی به نوع خروجی دارد که اگر object باشد مقدار null و اگر بطور مثال نوع عددی باشد، صفر می‌باشد.
private static void Query5()
{
    using (var context = new StoreDbContext())
    {
        try
        {
            var customer1 = context.Customers.Single(c => c.Name == "Unkown");  // Exception: Sequence contains no elements
        }
        catch (Exception ex)
        {
            Console.WriteLine(ex.Message);
        }

        try
        {
            var customer2 = context.Customers.Single(c => c.Name == "Mohsen");  // Exception: Sequence contains more than one element
        }
        catch (Exception ex)
        {
            Console.WriteLine(ex.Message);
        }

        var customer3 = context.Customers.SingleOrDefault(c => c.Name == "Unkown");  // customer3 == null

        var customer4 = context.Customers.Single(c => c.Name == "Vahid");  // customer4 != null
    }
}

متد First:
در صورتیکه به اولین نتیجه پرس و جو نیاز هست می‌توان از First استفاده کرد. اگر پرس و جو نتیجه در بر نداشته باشد یعنی null باشد exception صادر خواهد شد اما اگر FirstOrDefault استفاده شود مقدار پیش فرض برگردانده خواهد شد.
private static void Query6()
{
    using (var context = new StoreDbContext())
    {
        try
        {
            var customer1 = context.Customers.First(c => c.Name == "Unkown");  // Exception: Sequence contains no elements
        }
        catch (Exception ex)
        {
            Console.WriteLine(ex.Message);
        }

        var customer2 = context.Customers.FirstOrDefault(c => c.Name == "Unknown");  // customer2 == null
        var customer3 = context.Customers.First(c => c.Name == "Mohsen");
    }
}

مطالب
مقدمه‌ای بر داکر، قسمت سوم
در قسمت قبلی با Volume آشنا شدیم و نحوه‌ی اجرا کردن یک Source Code را درون Container یاد گرفتیم. در این قسمت میخواهیم یک Image شخصی ساخته، آن‌را اجرا و درون Docker hub ارسال نماییم.


Dockerfile چیست؟
Dockerfile عملا چیزی بیشتر از یک دستور العمل از نوع متنی برای build و ساخت یک docker image از آن نمیباشد. ضمن اینکه مراحل build شدن، cache شده و build‌های بعدی با سرعت خیلی بیشتری اجرا خواهند شد. بعد از نوشتن چند dockerfile متوجه خواهیم شد که مراحلش بسیار ساده است.
ساخت اولین Dockerfile
قبل از ساخت dockerfile، مثل جلسه‌ی قبل یک پروژه‌ی ساده‌ی nodejsی را با فایل index.js میسازیم:
const express = require('express')
const app = express()
const PORT = 3000;
app.get('/', (req, res) => {
  res.send('Hello World')
})
app.listen(PORT, () => {
  console.log(`listening on port ${PORT}!`)
})
درون  package.json هم این قسمت را تغییر میدهیم:
"scripts": {
    "start": "node index"
  },
حال فایل Dockerfile را ساخته و دستورالعمل‌های زیر را درون آن مینویسیم:
FROM node
ENV NODE_ENV=production
COPY . /var/www
WORKDIR /var/www
RUN npm i
EXPOSE 3000
ENTRYPOINT npm start
توضیحات دستورات فوق
1) FROM node یک imageی است که برنامه‌ی شما از آن استفاده میکند.
2) از environment variable استفاده کرده و نوع آن را روی production میگذاریم.
3) COPY کردن تمام فایل‌های دایرکتوری جاری پروژه درون فایل سیستم container به آدرس فوق.
4) عوض کردن work directory روی آدرسی که پروژه کپی شده است.
5) اجرا کردن دستور npm i برای نصب شدن Dependencies‌های پروژه.
6) EXPOSE کردن یک port برای ایجاد دسترسی.
7) نقطه‌ی شروع برنامه و دستور npm start که درون package.json قبل تعریف نموده بودیم.
 
بعد از ساخت Dockerfile فوق نوبت به build گرفتن از آن میرسد که با استفاده از دستور زیر میباشد:
docker build -f Dockerfile -t alikhll/testnode1 .
نکته: اگر image node را روی سیستم خود نداشته باشید ابتدا بصورت خودکار آن را pull مینماید.
1) پرچم f- که برای شناساندن فایل Dockefile میباشد، بدلیل این است که نام این فایل قابل تغییر میباشد.
2) پرچم t- برای نام image ساخته شده میباشد. همچنین . نیز به دایرکتوری جاری اشاره میکند.
بعد از ساخته شدن image با استفاده از دستور docker images میتوانید آن را مشاهده نمایید.
برای اجرای image نیز از دستور زیر استفاده میکنیم:
docker run -d -p 8080:3000 alikhll/testnode1
حال با استفاده از port 8080 میتوانید اپلیکیشن را اجرا نمایید.
از آنجایی که اکثر خوانندگان این مجموعه برنامه نویسان دات نت هستند یک Dockerfile دات نتی نیز برای تسلط بیشتر مینویسیم.
ابتدا دستورات زیر را درون ترمینال خود وارد کرده و یک پروژه‌ی وب از نوع Net Core. را میسازیم:
dotnet new web
dotnet restore
dotnet run
حال روی localhost قابلیت اجرا خواهد داشت؛ اما میخواهیم این app را بر روی container اجرا کنیم. بنابراین Dockerfile را اینگونه مینویسیم:
FROM microsoft/dotnet
ENV ASPNETCORE_URLS http://*:3000
COPY . /var/www
WORKDIR /var/www
RUN dotnet restore
EXPOSE 3000
ENTRYPOINT dotnet run
همه چیز خیلی شبیه به داکرفایل قبلی است، با این تفاوت که از ایمیج microsoft/dotnet استفاده کرده‌ایم (از imageهای سبکتری برای محیط production استفاده میکنیم! ضمن اینکه image فوق از Debian استفاده میکند. image جدیدی روی توزیع Alpine ایجاد شده است که حجم خیلی پایینی داشته و برای مطالعه بیشتر به اینجا رجوع کنید).
نکته‌ی مهم ASPNETCORE_URLS میباشد چون میخواهیم بتوانیم از خارج از محیط container با استفاده از IP، به آن دسترسی داشته باشیم (محیط local نیست).
 دستورات زیر را برای build و اجرا وارد مینماییم:
docker build -f Dockerfile -t alikhll/testasp1 .
docker run -d -p 8080:3000 alikhll/testasp1
اکنون app شما باید روی پورت خارجی 8080 قابل اجرا باشد.
نکته: من container قبلی nodejsی را stop کرده بودم وگرنه این پورت قابل استفاده‌ی مجدد نبود!
پابلیش کردن روی Docker Hub
انتشار دادن روی Docker hub ّبسیار ساده است. میتوانید یک اکانت به صورت رایگان ساخته و image‌های خود را بر روی آن انتشار دهید.
نکته: پروژه‌های تستی خود را میتوانید آنجا انتشار داده که البته قابلیت private بودن را ندارند. در صورتیکه برای یک پروژه‌ی واقعی که image‌های عمومی نیستند و فقط درون سازمان باید به آن دسترسی داشته باشند، میتوانید اکانت enterprise تهیه کرده و image‌های خود را درون آن مدیریت نمایید. همچنین از سرویس‌های ابری Azure, Amazon نیز برای انتشار دادن imageهای خصوصی میتوان استفاده نمود.
دستور زیر برای انتشار دادن imageی که ساختیم روی docker hub میباشد. ابتدا login کرده user/password را وارد کرده سپس push مینماییم:
docker login
docker push alikhll/testnode1
نکته: به جای alikhll باید username شخصی خود را وارد نمایید.
اکنون به راحتی با استفاده از دستور زیر روی یک ماشین دیگر که داکر روی آن نصب شده است، میتوانید image را pull کرده و اجرا نمایید:
docker pull alikhll/testnode1
مطالب
آموزش LINQ بخش ششم - عملگرهای پرس و جو قسمت اول
عملگرهای استاندارد پرس و جو

در یک طبقه بندی کلی، عملگرهای پرس و جو بر اساس ورودی و خروجی آنها به سه دسته تقسیم می‌شوند:
1- نتیجه‌ی توالی ورودی، بصورت یک توالی، به خروجی ارسال می‌شود.
2- نتیجه‌ی توالی ورودی، بصورت یک عنصر یکتا و واحد به خروجی ارسال می‌شود.
3- اثری از ورودی در توالی خروجی وجود ندارد (این عملگرها عناصر خودشان را تولید می‌کنند).

دسته‌ی آخر شاید کمی عجیب به نطر برسد. این عملگرها هیچ توالی ورودی را دریافت نمی‌کنند. مثلا می‌توان از طریق این عملگر‌ها، یک توالی از اعداد صحیح را تولید کرد.
تقسیم بندی عملگرهای پرس و جو بر اساس عملکرد به صورت زیر می‌باشد : 
  • محدود کننده (Restriction)
where
  • بازتابی (Projection)
Select,SelectMany 
  • جداکننده (Partitioning)
Take,Skip,TakeWhile,SkipWhile 
  • مرتب سازی (Ordering)
OrderBy,OrderByDescending,ThenBy,ThenByDescending,Reverse 
  • گروه بندی (Grouping)
GroupBy 
  • مجموعه (Set)
Concat,Union,Intersect,Except 
  • تبدیل (Conversion)
ToArray,ToList,ToDictionary,ToLookup,OfType,Cast 
  • عنصر(Element)
First,FirstOrDefault,Last,LastOrDefalt,Single,SingleOrDefault 
  • عنصر در (ElementAt)
ElementAtOrDefault,DefaultIfEmpty 
  • تولید (Generation)
Empty,Range,Report 
  • کمی (Quantifier)
Any,All,Contains,SequenceEqual 
  • مجموعه (Aggregate)
Count,LongCount,Sum,Min,Max,Average,Aggregate 
  • اتصال (Join)
Join,GroupJoin,Zip 

در این مطلب عملگرهای محدود کننده، بازتابی و جداکننده، بررسی خواهند شد. بعد از معرفی هر عملگر، معادل عبارت‌های پرس و جوی آنها نیز معرفی خواهند شد.

عملگرهای محدود کننده (Restriction Operators)
این عملگرها یک توالی ورودی را دریافت و یک توالی محدود شده یا به بیان دیگر فیلتر شده را تولید می‌کنند. عناصر توالی خروجی، عناصری هستند که با فیلتر اعمال شده مطابقت دارند.
Where
این عملگر، عناصری را به خروجی ارسال می‌کند که با گزاره‌ی (Predicate) تعریف شده مطابقت داشته باشند.
نکته : گزاره (Predicate) تابعی است که اگر شرط آن تامین شود، مقدار true و در غیر اینصورت مقدار false را باز می‌گرداند.
مثال : 
 Ingredient[] ingredients =
{
   new Ingredient{Name = "Sugar", Calories=500},
   new Ingredient{Name = "Egg", Calories=100},
   new Ingredient{Name = "Milk", Calories=150},
   new Ingredient{Name = "Flour", Calories=50},
   new Ingredient{Name = "Butter", Calories=200},
};

IEnumerable<Ingredient> query = ingredients.Where(x => x.Calories >= 200);
foreach (var ingredient in query)
{
   Console.WriteLine(ingredient.Name);
}
در کد فوق از عملگر where استفاده شده است. گزاره‌ی (x=>x.Calories>=200) به ازای هر غذایی که کالری آن مساوی یا بزرگتر از 200 باشد، مقدار true را باز می‌گرداند.
خروجی کد بالا:
 Sugar
Butter
عملگر where امضای دیگری دارد که اندیس عنصر ورودی توالی را نیز می‌پذیرد. در مثال قبل، اندیس Sugar برابر 0 و اندیس Butter برابر 4 است. پرس و جوی زیر خروجی مشابه مثال قبل را تولید می‌کند.
 IEnumerable<Ingredient> query = ingredients.Where((ingredient, index) => ingredient.Name == "Sugar" || index == 4);
گزاره نوشته شده در این پرس و جو  از نوع <Func<Ingredient,int,bool خواهد بود و پارامتر int، اندیس عنصر در توالی ورودی می‌باشد.

پیاده سازی توسط عبارت‌های پرس و جو
 در روش عبارت‌های پرس و جو، کلمه‌ی کلیدی where به‌همراه یک عبارت منطقی در پرس و جو ظاهر می‌شود:
 IEnumerable<Ingredient> gueryExpression =
from i in ingredients
where i.Calories >= 200
select i;


عملگرهای بازتاب (Projection Operators)

عملگرهای پرس و جوی بازتابی، یک توالی ورودی را دریافت و با تبدیل عناصر آنها، یک توالی خروجی را تولید می‌کنند.

Select
عملگر پرس و جوی select هر عنصر توالی ورودی را به یک عنصر در توالی خروجی تبدیل می‌کند. تعداد عناصر ورودی و خروجی در این حالت یکسان می‌باشند.
پرس و جوی زیر عناصر توالی ورودی Ingredient را به عناصر رشته‌ای در توالی خروجی بازتاب می‌کند. عبارت Lambda تعریف شده، نحوه‌ی بازتاب عناصر را مشخص می‌کند (هر عنصر ingredient به یک عنصر رشته‌ای بازتاب می‌شود):
 IEnumerable<string> query = ingredients.Select(x => x.Name);
  می‌توان توالی خروجی با عناصر صحیح را نیز تولید کرد:  
 IEnumerable<int> query = ingredients.Select(x => x.Name.Length);

در عملیات بازتاب می‌توان یک شیء جدید را در توالی خروجی ایجاد کرد. در کد زیر عناصر Ingredient به یک عنصر جدید از نوع IngredientNameAndLenght بازتاب شده است.
class IngredientNameAndLength
{
    public string Name { get; set; }
    public int Length { get; set; }
    public override string ToString()
    {
      return Name + " " + Length;
    }
}

IEnumerable<IngredientNameAndLength> query = ingredients.Select(x =>
new IngredientNameAndLength
{
   Name = x.Name,
   Length = x.Name.Length
});
پرس و جوی بالا را می‌توان به شکل نوع‌های بی نام نیز بازنویسی کرد. باید دقت شود که نوع بازگشتی این پرس و جو باید از نوع var باشد.
var query = ingredients.Select(x =>
new
{
   Name = x.Name,
   Length = x.Name.Length
});
خروجی کد بالا به شکل زیر است :
{ Name = Sugar, Length = 5 }
{ Name = Egg, Length = 3 }
{ Name = Milk, Length = 4 }
{ Name = Flour, Length = 5 }
{ Name = Butter, Length = 6 }

پیاده سازی توسط عبارت‌های پرس و جو

کلمه‌ی کلیدی select در عبارت‌های پرس و جو، به شکل زیر استفاده می‌شود:
var query = from i in ingredients
select new
{
    Name=i.Name,
    Length=i.Name.Length
};

SelectMany 
برعکس دستور select که به ازای هر عنصر در توالی ورودی، یک عنصر را در توالی خروجی بازتاب می‌کرد، دستور SelectMany ممکن است تعداد عناصر کمتر و یا بیشتری را در توالی خروجی بازتاب کند (انتخاب مقادیر یک مجموعه از مجموعه‌ی دیگر).
عبارت Lambda نوشته شده در عملگر Select، یک مقدار را باز می‌گرداند. اما عبارت Lambda نوشته شده در عملگر SelectMany، یک توالی فرزند (Child Sequence) را ایجاد می‌کند. توالی فرزند ممکن است حاوی تعداد مختلفی از عناصر به ازای هر عنصر در توالی ورودی باشد.
در مثال زیر عبارت Lambda یک توالی فرزند از کاراکتر‌ها ایجاد می‌کند (یک کاراکتر به ازای هر حرف از هر عنصر توالی ورودی). به‌طور مثال عنصر ورودی Sugar، پس از پردازش توسط  عبارت Lambda، یک توالی فرزند با 5 عنصر 's','u','g','e','r' فراهم می‌کند. هر رشته‌ی در توالی Ingredient می‌تواند تعداد حروف متفاوتی داشته باشد. در نتیجه عبارت Lambda، توالی‌های فرزندی با طول‌های مختلف ایجاد می‌کند.
مثال:
string[] ingredients = {"Sugar","Egg","Milk","Flour","Butter"};
IEnumerable<char> query = ingredients.SelectMany(x => x.ToCharArray());
foreach (var item in query)
{
   Console.WriteLine(item);
}
خروجی مثال بالا :
 S
u
g
a
r
E
g
g
M
i
l
k
F
l
o
u
r
B
u
t
t
e
r

پیاده سازی توسط عبارت‌های پرس و جو

در روش عبارت‌های پرس و جو یک عبارت (clause) اضافی from برای تولید یک توالی فرزند به کار برده می‌شود. خروجی کد زیر مشابه کد قبلی است:
 string[] ingredients = {"Sugar","Egg","Milk","Flour","Butter"};
IEnumerable<char> query2 = from i in ingredients
from c in i.ToCharArray()
select c;

foreach (var item in query2)
{
   Console.WriteLine(item);
}

عملگرهای جداکننده (Partitioning Operators)
عملگر‌های جداکننده، یک توالی ورودی را دریافت و آنها را از هم جدا می‌کنند.

Take
عملگر Takeیک توالی ورودی را دریافت کرده و تعداد مشخصی از توالی را باز می‌گرداند.
مثال: عملگر Take، سه عضو اول توالی Ingredient را باز می‌گرداند:
 Ingredient[] ingredients =
{
   new Ingredient{Name = "Sugar", Calories=500},
   new Ingredient{Name = "Egg", Calories=100},
   new Ingredient{Name = "Milk", Calories=150},
   new Ingredient{Name = "Flour", Calories=50},
   new Ingredient{Name = "Butter", Calories=200},
};

IEnumerable<Ingredient> query = ingredients.Take(3);
foreach (var ingredient in query)
{
   Console.WriteLine(ingredient.Name);
}
خروجی کد بالا :
 Sugar
Egg
Milk
همچون سایر عملگر‌های پرس و جو، عملگر Take هم می‌تواند بصورت زنجیروار استفاده شود. در مثال زیر ابتدا عملگر Where برای محدود کردن عناصر با شرطی خاص و سپس عملگر Take برای جدا کردن عناصر حاصل از نتیجه‌ی مرحله قبل مورد استفاده قرار گرفته است:
Ingredient[] ingredients =
{
   new Ingredient{Name = "Sugar", Calories=500},
   new Ingredient{Name = "Egg", Calories=100},
   new Ingredient{Name = "Milk", Calories=150},
   new Ingredient{Name = "Flour", Calories=50},
   new Ingredient{Name = "Butter", Calories=200},
};

IEnumerable<Ingredient> query = ingredients.Where(x=>x.Calories>100).Take(2);
foreach (var ingredient in query)
{
   Console.WriteLine(ingredient.Name);
}
خروجی کد بالا :
Sugar
Milk

پیاده سازی توسط عبارت‌های پرس و جو

کلمه‌ی کلیدی (Key word) جایگزینی برای عملگر Take وجود ندارد، ولی می‌توان با ترکیب دو روش نوشتن پرس و جو، خروجی مورد نظر را تولید کرد:
 IEnumerable<Ingredient> query =
(from i in ingredients
  where i.Calories > 100
  select i).Take(2);
TakeWhile
عملگر TakeWhile بر عکس عملگر Take تعداد مشخصی را باز می‌گرداند . این عملگر تا زمانی که گزاره با عناصر مطابقت داشته باشد، اجرا می‌شود و در غیر اینصورت خاتمه پیدا می‌کند.
کد زیر تا زمانی که خصوصیت Calorie توالی ورودی بزرگتر و مساوی 100 باشد، عناصر را جدا می‌کند.
Ingredient[] ingredients =
{
   new Ingredient{Name = "Sugar", Calories=500},
   new Ingredient{Name = "Egg", Calories=100},
   new Ingredient{Name = "Milk", Calories=150},
   new Ingredient{Name = "Flour", Calories=50},
   new Ingredient{Name = "Butter", Calories=200},
};

IEnumerable<Ingredient> query = ingredients.TakeWhile(x => x.Calories >= 100);
foreach (var ingredient in query)
{
   Console.WriteLine(ingredient.Name);
}
خروجی کد بالا :
 Sugar
Egg
Milk
همانطور که مشاهده می‌کنید، وقتی عملگر TakeWhile به عنصری می‌رسد که گزاره‌ی آن را نقض می‌کند، متوقف می‌شود (در اینجا Flour). در حالی که ممکن است عناصری بعد از Flour وجود داشته باشند که با گزاره‌ی TakeWhile تطابق داشته باشند.

پیاده سازی توسط عبارت‌های پرس و جو
برای این عملگر هم کلمه‌ی کلیدی (Key word) جایگزینی وجود ندارد و با ترکیب دو روش نوشتن پرس و جو نتیجه‌ی دلخواه حاصل می‌شود.
 
Skip
این عملگر تعداد مشخصی از عناصر را از ابتدای توالی نادیده گرفته و باقی عناصر را باز می‌گرداند.
کد زیر سه عضو اول توالی را نادیده گرفته و مابقی را باز می‌گرداند:
Ingredient[] ingredients =
{
   new Ingredient{Name = "Sugar", Calories=500},
   new Ingredient{Name = "Egg", Calories=100},
   new Ingredient{Name = "Milk", Calories=150},
   new Ingredient{Name = "Flour", Calories=50},
   new Ingredient{Name = "Butter", Calories=200},
};

IEnumerable<Ingredient> query = ingredients.Skip(3);
foreach (var ingredient in query)
{
   Console.WriteLine(ingredient.Name);
}
خروجی کد بالا :
 Flour
Butter

پیاده سازی توسط عبارت‌های پرس و جو

برای این عملگر هم کلمه‌ی کلیدی (Key word) جایگزینی وجود ندارد و با ترکیب دو روش نوشتن پرس و جو، نتیجه‌ی دلخواه حاصل می‌شود.
با ترکیب عملگر Take و Skip می‌توان اطلاعات را به‌صورت صفحه بندی به کاربر ارائه کرد. مثال زیر این حالت را نشان می‌دهد.
IEnumerable<Ingredient> firstPage = ingredients.Take(2);
IEnumerable<Ingredient> secondPage = ingredients.Skip(2).Take(2);
IEnumerable<Ingredient> thirdPage = ingredients.Skip(4).Take(2);

Console.WriteLine("First Page : ");
foreach (var ingredient in firstPage)
{
   Console.WriteLine(" - " + ingredient.Name);
}

Console.WriteLine("Second Page : ");
foreach (var ingredient in secondPage)
{
   Console.WriteLine(" - " + ingredient.Name);
}

Console.WriteLine("Third Page : ");
foreach (var ingredient in thirdPage)
{
   Console.WriteLine(" - " + ingredient.Name);
}
خروجی کد بالا :
 First Page :
 - Sugar
 - Egg
Second Page :
 - Milk
 - Flour
Third Page :
 - Butter
SkipWhile
عملگر SkipWhile، مثل عملگر TakeWhile، از یک گزاره برای ارزیابی عناصر توالی استفاده می‌کند. این عملگر تا زمانیکه عناصر توالی، گزاره را نقض نکنند، عناصر را نادیده می‌گیرد.

مثال:
Ingredient[] ingredients =
{
   new Ingredient{Name = "Sugar", Calories=500},
   new Ingredient{Name = "Egg", Calories=100},
   new Ingredient{Name = "Milk", Calories=150},
   new Ingredient{Name = "Flour", Calories=50},
   new Ingredient{Name = "Butter", Calories=200},
};

IEnumerable<Ingredient> query = ingredients.SkipWhile(x => x.Name != "Milk");
foreach (var ingredient in query)
{
   Console.WriteLine(ingredient.Name);
}
خروجی کد بالا:
 Milk
Flour
Butter