خیر. کار این Interceptor صرفا لاگ کردن سراسری و نامرئی ریز جزئیات استثناهای EF در کل برنامه است. استثناهای رخ داده، در ادامه از فیلتر ELMAH اصلی تنظیم شده رد خواهند شد و یکبار هم در آنجا لاگ میشوند. این مورد چون منحصر به EF نیست، بنابراین ضرورتی به حذف آن هم نیست.
در ادامهی تمرین قسمت قبل که مقدمات ثبت درخواست رزرو یک اتاق را فراهم کردیم، اکنون میخواهیم اگر کاربری بر روی دکمهی checkout now یک اتاق کلیک کرد، به درگاه مجازی پرباد منتقل شده، پرداخت را تکمیل کند، به برنامه هدایت شود و در آخر درخواست او در سیستم ثبت گردد. مزیت کار کردن با درگاه مجازی پرباد، امکان آزمایش محلی برنامه، بدون نیاز به یک درگاه بانکی واقعی است و زمانیکه قرار است با یک درگاه بانکی واقعی کار شود، فقط قسمت معرفی و تنظیمات ابتدایی مشخصات درگاه بانکی آن باید تغییر کند و نه هیچ قسمت دیگری از کدهای برنامه.
نصب پرباد و انجام تنظیمات اولیهی آن
بستههای نیوگت پرباد را در دو پروژهی زیر نصب خواهیم کرد:
الف) پروژهی Web API (و یا همان BlazorWasm.WebApi در مثال این سری):
که شامل بستههای ASP.NET Core آن و همچنین محل ذخیره سازی مبتنی بر EF-Core آن است.
ب) پروژهای که محل قرارگیری فایلهای Migration است (و یا همان BlazorServer.DataAccess) در این مثال:
که در اینجا فقط نیاز به بستهی EF-Core آن است تا بتوان Context مخصوص پرباد را در حین اعمال مهاجرتها شناسایی کرد.
پس از نصب این بستهها، به کلاس آغازین پروژهی Web API مراجعه کرده و تنظیمات سرویسها و همچنین میانافزار پرباد را انجام میدهیم:
چند نکته:
- در متد ConfigureGateways میتوان چندین درگاه را معرفی کرد که برای مثال در اینجا از درگاه مجازی و محلی آن استفاده شدهاست.
- در متد ConfigureStorage، تنظیمات EF-Core آنرا مشاهده میکنید. پرباد به همراه DbContext خاص خودش است. یعنی در این حالت برنامهی شما حداقل دو DbContext خواهد داشت؛ یکی ApplicationDbContext و دیگری ParbadDataContext.
- میخواهیم شمارهی تراکنشها را به صورت خودکار توسط پرباد مدیریت کنیم. به همین جهت میتوان عدد ابتدای آنرا توسط متد ConfigureAutoTrackingNumber مشخص کرد.
- در پایان هم تعاریف مسیریابی میانافزار آنرا مشاهده میکنید که میتواند برای حالت توسعه و ارائهی نهایی متفاوت باشد.
تکمیل خواص موجودیت RoomOrderDetail جهت کار با پرباد
موجودیت RoomOrderDetail را در قسمت قبل معرفی کردیم. پرباد به ازای هر تراکنش بانکی که صورت میگیرد، یا نیاز به یک TrackingNumber خودکار را دارد و یا دستی. یعنی یا میتوانیم شماره تراکنش خاص خودمان را تولید کنیم و در اختیار آن قرار دهیم و یا از آن درخواست کنیم تا این شماره را مدیریت کرده و به صورت خودکار تولید کند. در هر دو حالت نیاز است این شماره را به ردیفهای جدول جزئیات سفارشات اتاقهای هتل اضافه کرد که در این مثال ParbadTrackingNumber نام دارد:
همچنین در پایان عملیات هم فیلدهای IsPaymentSuccessful و وضعیت اتاق را تکمیل میکنیم.
ایجاد جداول متناظر با ParbadDataContext
همانطور که عنوان شد، اکنون برنامه به همراه دو DbContext است. بنابراین در این حالت در حین اجرای مهاجرتها، ذکر نام Context مدنظر اجباری است.
برای ایجاد مهاجرتهای متناظر با ParbadDataContext، از طریق خط فرمان به پوشهی BlazorServer.DataAccess وارد شده و دستورات زیر را اجرا میکنیم:
چون برنامه دو Context ای است، نیاز است دوبار دستور تولید مهاجرتها و دوبار دستور اعمال آنها را به بانک اطلاعاتی صادر کرد که روش آنرا در دستورات فوق مشاهده میکنید. پس از این دستورات، بانک اطلاعاتی برنامه شامل دو جدول جدید مخصوص پرباد خواهد بود:
روش یکپارچه سازی پرباد با یک برنامهی SPA
روش متداول کار با پرباد، بر اساس طراحی مخصوص ASP.NET Core آن است. ابتدا درخواستی را به آن ارسال میکنید. سپس پرباد شماره تراکنشی را تولید کرده و شروع تراکنش را در بانک اطلاعاتی ثبت میکند. در ادامه به صورت خودکار، کار ارسال اطلاعات به درگاه بانکی (برای مثال ارسال تمام فیلدهای یک فرم ویژهی آن بانک، بر اساس مستندات آن) و هدایت به درگاه بانکی را انجام میدهد. پس از پایان کار پرداخت، کار هدایت به اکشن متد دریافت تائیدیهی نهایی صورت میگیرد و همینجا کار به پایان میرسد. این روش هرچند برای برنامههای سمت سرور ASP.NET Core کار میکند، اما ... به همین نحو با برنامههای تک صفحهای وب مانند Blazor WASM قابل استفاده نیست. در اینجا روش تبادل اطلاعات با اکشن متدهای وب سرویسهای برنامه از طریق یک HttpClient است و در این حالت دیگر نمیتوان از مزایای Post و Redirect خودکار پرباد که در سمت سرور صورت میگیرد استفاده کرد. با استفاده از HttpClient، یک شیء را به سمت Web API ارسال میکنیم و در پاسخ، فقط یک شیء را دریافت میکنیم. در اینجا دیگر خبری از Redirect به درگاه اصلی بانکی و Post اطلاعات به آن نیست. بنابراین روش کار با پرباد در اینجا به صورت زیر خواهد بود:
الف) شماره Id سفارش و مبلغ نهایی آنرا از طریق یک درخواست Get معمولی به اکشن متدی در سمت سرور ارسال میکنیم. یعنی نیاز است ابتدا Url زیر را تشکیل داد که شماره سفارش و مبلغ آن، به صورت کوئری استرینگهایی به اکشن متد PayRoomOrder ارسال میشوند:
برنامهی کلاینت برای اینکه بتواند این هدایت را انجام دهد، نیاز به نکتهی خاصی را دارد که در ادامه توضیح داده خواهد شد.
ب) اکنون چون یک redirect سمت سرور صورت گرفته، به صورت معمولی در اکشن متد PayRoomOrder با پرباد پردازش صورت گرفته و به سمت درگاه هدایت میشویم. پس از پرداخت نهایی، باز هم به صورت خودکار به اکشن متد دیگری جهت تائید عملیات هدایت خواهیم شد.
ج) در پایان کار، اکشن متد سمت سرور، ما را به سمت کامپوننتی در برنامهی کلاینت Redirect خواهد کرد:
در اینجا شماره سفارش ابتدایی که مشخص است. همان شمارهای است که کار را با آن از سمت کلاینت آغاز کردیم. نکتهی مهم، TrackingNumber تراکنش است که بر اساس آن رکورد متناظری یافت شده و وضعیت نهایی آنرا به کاربر نمایش میدهیم.
بنابراین روش یکپارچه سازی پربابد با برنامههای SPA، بر اساس Redirectهای کامل است که سبب بارگذاری مجدد کل صفحه و آدرسها میشوند و در اینجا از HttpClient برای کار با پرباد استفاده نخواهیم کرد؛ چون تمام اعمال خودکار آنرا از دست خواهیم داد و مجبور به بازنویسی آنها خواهیم شد که در دراز مدت با تغییرات این کتابخانه، قابل نگهداری نخواهند بود. بنابراین بهتر است خود پرباد کار Redirectها و ارسال اطلاعات به درگاههای بانکی را مدیریت کند و نه ما از طریق کار با یک HttpClient.
آشنایی با گردش کار برنامه
در این مثال، مراحل زیر را طی خواهیم کرد:
1- شروع به انتخاب یک بازهی زمانی و تعداد شب اقامت
2- انتخاب یک اتاق از لیست اتاقها با کلیک بر روی دکمهی Book آن
3- کلیک بر روی دکمهی checkout، در صفحهی مشاهدهی جزئیات اتاق و شروع به پرداخت
4- هدایت به درگاه مجازی پرباد در سمت برنامهی Web API
5- پرداخت و هدایت خودکار به سمت برنامهی Web API، جهت تائید نهایی
6- هدایت نهایی به سمت برنامهی کلاینت، جهت نمایش اطلاعات پرداخت
ایجاد کنترلر پرداخت، توسط درگاه مجازی پرباد
پس از آشنایی با گردش کاری اطلاعات در اینجا، نیاز است بتوان لینک زیر را در برنامهی کلاینت تولید کرد و سپس کاربر را به سمت اکشن متد PayRoomOrder هدایت نمود:
این اکشن متد و کنترلر آن به صورت زیر تهیه میشود:
توضیحات:
در اینجا کدهای کامل ParbadPaymentController مشاهده میکنید.
- گردش کاری پرداخت، با فراخوانی اکشن متد PayRoomOrder شروع میشود که دو پارامتر شماره سفارش و مبلغ آنرا دریافت میکند.
نوع آن هم عمدا، HttpGet درنظر گرفته شدهاست تا دقیقا مشخص باشد که فقط با Redirect کامل به آن (هدایت کامل از سمت کلاینت به سمت سرور)، کار خواهد کرد و هدف دیگری را دنبال نمیکند.
- در اکشن متد PayRoomOrder، نیاز است لینک بازگشت از درگاه بانکی را مشخص کنیم. پس از اینکه کاربر پرداختی را انجام داد، مجددا به صورت خودکار، به سمت آدرسی در همین Web API و نه برنامهی سمت کلاینت هدایت میشود؛ چون هنوز کار پرباد به پایان نرسیده و باید عملیات انجام شده را تصدیق کند. به همین جهت ابتدا آدرس اکشن متدی که کار تائید نهایی را انجام میدهد، تولید کرده و به متد RequestAsync آن به همراه مبلغ نهایی و نوع درگاه، ارسال میکنیم.
- استفاده از UseAutoIncrementTrackingNumber سبب میشود تا پرباد خودش مدیریت TrackingNumber را انجام دهد که پس از پایان عملیات، توسط خاصیت result.TrackingNumber در دسترس خواهد بود.
- پس از پایان عملیات ابتدایی RequestAsync که سشن پرباد را ایجاد کرده و همچنین رکوردی را در بانک اطلاعاتی نیز ثبت میکند (در جداول درونی خود پرباد)، نیاز است رکورد سفارشی را که با آن کار را شروع کردیم یافته و TrackingNumber آنرا با مقدار واقعی دریافتی از پرباد، به روز رسانی کنیم. اینکار توسط متد UpdateRoomOrderTrackingNumberAsync انجام میشود:
بر اساس شماره سفارشی که داریم، رکورد متناظر با آنرا یافته و سپس trackingNumber تولیدی را در آن به روز رسانی میکنیم.
- اکنون با فراخوانی متد ()result.GatewayTransporter.TransportToGateway، دو کار مهم رخ میدهند:
الف) ارسال خودکار اطلاعات به سمت درگاه بانکی
ب) Redirect خودکار به سمت درگاه بانگی
به همین جهت است که علاقمند نبودیم تا این مراحل را توسط HttpClient برنامهی Blazor WASM مدیریت و بازنویسی کنیم.
- پس از هدایت به سمت درگاه بانکی و تکمیل پرداخت، اکنون مجددا به همان verifyUrl هدایت میشویم. یعنی اکنون به مرحلهی پردازش اکشن متد VerifyRoomOrderPayment در سمت Web API رسیدهایم.
در اینجا ابتدا invoice.TrackingNumber در حال پردازش را دریافت میکنیم. به کمک این عدد میتوان رکورد سفارش متناظر با آنرا یافت. به همین جهت است که آنرا به لیست فیلدهای جدول سفارشات اضافه کردیم. اینکار هم توسط متد GetOrderDetailByTrackingNumberAsync صورت میگیرد:
- در ادامه پرباد کار تصدیق اطلاعات دریافتی از درگاه بانکی را انجام میدهد. دراینجا اگر عملیات با موفقیت مواجه شود، سه فیلدی را که در ابتدای بحث در مورد ثبت اطلاعات تراکنش اضافه کردیم، به روز رسانی میکنیم:
- در اینجا بر اساس trackingNumber، سند متناظری را یافته و سپس بررسی میکنیم که آیا مبلغ سند، با مبلغ تائید شده، یکی هست یا خیر؟ اگر خیر، نیاز هست پرداخت را برگشت بزنیم که اینکار توسط متد کنسل پرباد قابل انجام است.
- در تمام این مراحل، کار Redirect به سمت کلاینت و کامپوننت payment-result آن، با فراخوانی متد return Redirect اکشن متدها صورت میگیرد که Url آن به صورت زیر تامین میشود:
در این متد Client_URL را از فایل appsettings.json برنامهی Web API دریافت میکنیم که به آدرس ریشهی برنامهی کلاینت اشاره میکند:
تکمیل قسمت سمت کلاینت عملیات پرداخت بانکی، توسط درگاه مجازی پرباد
تا اینجا کنترلری که کار پرداخت آنلاین را مدیریت میکند، پیاده سازی کردیم. قسمت آخر این بحث به تکمیل جزئیات این گردش کاری که شامل شروع عملیات سفارش و پرداخت از سمت کلاینت و نمایش پیام خطا یا موفقیت پرداخت به کاربر است، اختصاص دارد.
الف) تکمیل کامپوننت RoomDetails.razor جهت شروع به پرداخت آنلاین
کامپوننت RoomDetails.razor را در قسمت قبل آغاز کردیم و توسعهی آنرا تا جائی پیش بردیم که اعتبارسنجیهای آنرا به علت استفادهی از خواص تو در تو، به صورت دستی انجام دادیم. پس از مرحلهی اعتبارسنجی، اکنون میخواهیم کاربر را به سمت درگاه بانکی جهت پرداخت، هدایت کنیم:
متد HandleValidation را در انتهای قسمت قبل تکمیل کردیم. اکنون OrderDetails را بر اساس اطلاعات فرم و انتخابهای کاربر، تکمیل کرده و به متد SaveRoomOrderDetailsAsync ارسال میکنیم تا Id سفارش را تولید کنیم. این همان Id ای است که قرار است به سمت سرور و Web API ارسال کنیم تا بر اساس آن تراکنش و Tracking Number ای را بتوان به رکورد جاری انتساب داد. بنابراین نیاز به کنترلر سمت Web API ای را داریم که بتواند اینکار را انجام دهد:
- متد Create، بر اساس اطلاعات وارد شدهی توسط کاربر، آنها را تبدیل به یک رکورد سفارش جدید میکند و به سمت کلاینت بازگشت میدهد.
- متد GetOrderDetail، بر اساس trackingNumber دریافتی از پرباد، کار بازگشت رکورد متناظری را انجام میدهد. از آن در پایان کار، جهت نمایش وضعیت پرداخت، استفاده میکنیم.
این دو متد در سرویس سمت سرور RoomOrderDetailsService، به صورت زیر تامین شدهاند:
اکنون که Web API Endpoint مدنظر را ایجاد کردیم، نیاز است سرویس سمت کلاینتی را نیز جهت تعامل با آن تهیه کنیم:
- متد GetOrderDetailAsync بر اساس trackingNumber دریافتی پس از عملیات تصدیق پرداخت، کار بازگشت جزئیات رکورد متناظری را انجام میدهد.
- متد SaveRoomOrderDetailsAsync، یک رکورد سفارش جدید را ایجاد میکند. در اینجا با روش مشاهدهی خطای کامل بازگشتی از سمت سرور (در صورت وجود) هم آشنا شدهایم که در مواقع لزوم میتواند راهگشا باشد.
- در متد SaveRoomOrderDetailsAsync فعلا مقدار UserId اجباری را به عبارتی دلخواه، تنظیم کردهایم. این مورد را در قسمتهای بعدی با معرفی اعتبارسنجی و احراز هویت سمت کلاینت، تکمیل خواهیم کرد.
این سرویس جدید را هم باید به سیستم تزریق وابستگیهای برنامهی کلاینت معرفی کرد تا قابل استفاده شود:
بنابراین در متد HandleCheckout ای که در حال بررسی آن هستیم، ابتدا متد SaveRoomOrderDetailsAsync فوق فراخوانی میشود تا توسط Web API Endpoint متناظری، یک رکورد سفارش ابتدایی را ایجاد کرده و Id آنرا در اختیار ما قرار دهد.
سپس به قطعه کد مهم زیر میرسیم:
اینجا است که برای نمونه آدرس https://localhost:5001/api/ParbadPayment/PayRoomOrder?orderId=1&amount=1000 ساخته شده و توسط متد NavigateTo فراخوانی میشود. فراخوانی متداول متد NavigateTo در اینجا کارساز نیست؛ چون سبب reload آدرس درخواستی نمیشود. یعنی هدایتهای صورت گرفتهی توسط آن، در همان داخل مرورگر رخ میدهند و سبب ارسال درخواستی به سمت سرور نخواهند شد. میتوان این رفتار را با ذکر پارامتر دوم آن تغییر داد. در اینجا اگر پارامتر forceLoad را به true تنظیم کنیم، ابتدا سبب هدایت به آدرس درخواستی و سپس reload کامل صفحه میشود (دقیقا مثل اینکه شخصی، آدرسی را در نوار آدرس مرورگر وارد کند و سپس دکمهی enter را بفشارد). این reload است که برنامهی کلاینت را اکنون به سمت برنامهی Web API هدایت میکند.
نمایش وضعیت پرداخت، به کاربر در پایان گردش کاری آن
پس از این مراحل، مرحلهی آخر کار باقی ماندهاست؛ یعنی بازگشت از اکشن متد VerifyRoomOrderPayment سمت سرور، به کامپوننت PaymentResult سمت کلاینت، برای نمایش نتیجهی عملیات. به همین جهت کامپوننت جدید Pages\HotelRooms\PaymentResult.razor را ایجاد کرده و به صورت زیر تکمیل میکنیم:
این کامپوننت بر اساس مسیریابی که دارد:
سه پارامتر شماره سفارش، شماره تراکنش و پیامی را پس از پایان عملیات تصدیق پرداخت، از Web API، در طی یک redirect کامل دریافت میکند. در ادامه به کمک متد RoomOrderDetailService.GetOrderDetailAsync که آنرا پیشتر توسعه دادیم، اصل رکورد متناظر با این سفارش را بازیابی کرده و فیلدهای IsPaymentSuccessful و Status آنرا بررسی میکنیم (این فیلدها در زمان تصدیق پرداخت، در همان سمت سرور مقدار دهی میشوند). همچنین جهت محکمکاری، قسمتی از این اطلاعات را با Local Storage نیز انطباق دادهایم. اگر پرداخت، موفقیت آمیز باشد، شماره سفارش و همچنین شماره تراکنش را به کاربر نمایش میدهیم و یا پیام دریافتی از سرور را در صفحه درج میکنیم.
جلوگیری از ثبت سفارش اتاقی که رزرو شدهاست
پس از پایان عملیات سفارش یک اتاق، بهتر است امکان سفارش اتاقی را که دیگر در دسترس نیست، غیرفعال کنیم (تصویر فوق) که اینکار را میتوان توسط خاصیت IsBooked مدل UI کامپوننت نمایش لیست اتاقها انجام داد:
این خاصیت را در متدهای بازگشت لیست تمام اتاقها و یا بازگشت اطلاعات یک اتاق، به صورت زیر محاسبه و مقدار دهی میکنیم:
متد isRoomBooked، یک محاسبهی سمت سرور محسوب نمیشود؛ چون با استفاده از Includeهای نوشته شده، اطلاعات کامل اتاق و وابستگیهای آن (سرهای دیگر رابطهی تشکیل شده) را داریم و این محاسبات سبب رفت و برگشتی به سمت سرور نمیشوند.
اکنون که خاصیت IsBooked مقدار دهی شدهاست، در دو قسمت از آن استفاده خواهیم کرد:
الف) در کامپوننت نمایش لیست اتاقها
ب) در کامپوننت نمایش جزئیات یک اتاق
کدهای کامل این مطلب را از اینجا میتوانید دریافت کنید: Blazor-5x-Part-30.zip
نصب پرباد و انجام تنظیمات اولیهی آن
بستههای نیوگت پرباد را در دو پروژهی زیر نصب خواهیم کرد:
الف) پروژهی Web API (و یا همان BlazorWasm.WebApi در مثال این سری):
<Project Sdk="Microsoft.NET.Sdk.Web"> <ItemGroup> <PackageReference Include="Parbad.AspNetCore" Version="1.1.0" /> <PackageReference Include="Parbad.Storage.EntityFrameworkCore" Version="1.2.0" /> </ItemGroup> </Project>
ب) پروژهای که محل قرارگیری فایلهای Migration است (و یا همان BlazorServer.DataAccess) در این مثال:
<Project Sdk="Microsoft.NET.Sdk.Web"> <ItemGroup> <PackageReference Include="Parbad.Storage.EntityFrameworkCore" Version="1.2.0" /> </ItemGroup> </Project>
پس از نصب این بستهها، به کلاس آغازین پروژهی Web API مراجعه کرده و تنظیمات سرویسها و همچنین میانافزار پرباد را انجام میدهیم:
namespace BlazorWasm.WebApi { public class Startup { // ... public void ConfigureServices(IServiceCollection services) { // ... var connectionString = Configuration.GetConnectionString("DefaultConnection"); services.AddParbad() .ConfigureHttpContext(httpContextBuilder => httpContextBuilder.UseDefaultAspNetCore()) .ConfigureGateways(gatewayBuilder => { gatewayBuilder .AddParbadVirtual() .WithOptions(gatewayOptions => gatewayOptions.GatewayPath = "/MyVirtualGateway"); }) .ConfigureStorage(storageBuilder => { storageBuilder.UseEfCore(efCoreOptions => { var assemblyName = typeof(ApplicationDbContext).Assembly.GetName().Name; efCoreOptions.ConfigureDbContext = db => db.UseSqlServer( connectionString, sqlServerOptionsAction: sqlOptions => sqlOptions.MigrationsAssembly(assemblyName) ); }); }) .ConfigureAutoTrackingNumber(opt => opt.MinimumValue = 1) .ConfigureOptions(parbadOptions => { // parbadOptions.Messages.PaymentSucceed = "YOUR MESSAGE"; }); // ... } // This method gets called by the runtime. Use this method to configure the HTTP request pipeline. public void Configure(IApplicationBuilder app, IWebHostEnvironment env) { // ... app.UseEndpoints(endpoints => { endpoints.MapControllers(); }); if (env.IsDevelopment()) { app.UseParbadVirtualGatewayWhenDeveloping(); } else { app.UseParbadVirtualGateway(); } } } }
- در متد ConfigureGateways میتوان چندین درگاه را معرفی کرد که برای مثال در اینجا از درگاه مجازی و محلی آن استفاده شدهاست.
- در متد ConfigureStorage، تنظیمات EF-Core آنرا مشاهده میکنید. پرباد به همراه DbContext خاص خودش است. یعنی در این حالت برنامهی شما حداقل دو DbContext خواهد داشت؛ یکی ApplicationDbContext و دیگری ParbadDataContext.
- میخواهیم شمارهی تراکنشها را به صورت خودکار توسط پرباد مدیریت کنیم. به همین جهت میتوان عدد ابتدای آنرا توسط متد ConfigureAutoTrackingNumber مشخص کرد.
- در پایان هم تعاریف مسیریابی میانافزار آنرا مشاهده میکنید که میتواند برای حالت توسعه و ارائهی نهایی متفاوت باشد.
تکمیل خواص موجودیت RoomOrderDetail جهت کار با پرباد
موجودیت RoomOrderDetail را در قسمت قبل معرفی کردیم. پرباد به ازای هر تراکنش بانکی که صورت میگیرد، یا نیاز به یک TrackingNumber خودکار را دارد و یا دستی. یعنی یا میتوانیم شماره تراکنش خاص خودمان را تولید کنیم و در اختیار آن قرار دهیم و یا از آن درخواست کنیم تا این شماره را مدیریت کرده و به صورت خودکار تولید کند. در هر دو حالت نیاز است این شماره را به ردیفهای جدول جزئیات سفارشات اتاقهای هتل اضافه کرد که در این مثال ParbadTrackingNumber نام دارد:
using System; using System.ComponentModel.DataAnnotations; using System.ComponentModel.DataAnnotations.Schema; namespace BlazorServer.Entities { public class RoomOrderDetail { // ... [Required] public long ParbadTrackingNumber { get; set; } public bool IsPaymentSuccessful { get; set; } public string Status { get; set; } } }
ایجاد جداول متناظر با ParbadDataContext
همانطور که عنوان شد، اکنون برنامه به همراه دو DbContext است. بنابراین در این حالت در حین اجرای مهاجرتها، ذکر نام Context مدنظر اجباری است.
برای ایجاد مهاجرتهای متناظر با ParbadDataContext، از طریق خط فرمان به پوشهی BlazorServer.DataAccess وارد شده و دستورات زیر را اجرا میکنیم:
dotnet tool update --global dotnet-ef --version 5.0.4 dotnet build dotnet ef migrations --startup-project ../../BlazorWasm/BlazorWasm.WebApi/ add AddParbadFields --context ApplicationDbContext dotnet ef migrations --startup-project ../../BlazorWasm/BlazorWasm.WebApi/ add AddParbad --context Parbad.Storage.EntityFrameworkCore.Context.ParbadDataContext dotnet ef --startup-project ../../BlazorWasm/BlazorWasm.WebApi/ database update --context ApplicationDbContext dotnet ef --startup-project ../../BlazorWasm/BlazorWasm.WebApi/ database update --context Parbad.Storage.EntityFrameworkCore.Context.ParbadDataContext
روش یکپارچه سازی پرباد با یک برنامهی SPA
روش متداول کار با پرباد، بر اساس طراحی مخصوص ASP.NET Core آن است. ابتدا درخواستی را به آن ارسال میکنید. سپس پرباد شماره تراکنشی را تولید کرده و شروع تراکنش را در بانک اطلاعاتی ثبت میکند. در ادامه به صورت خودکار، کار ارسال اطلاعات به درگاه بانکی (برای مثال ارسال تمام فیلدهای یک فرم ویژهی آن بانک، بر اساس مستندات آن) و هدایت به درگاه بانکی را انجام میدهد. پس از پایان کار پرداخت، کار هدایت به اکشن متد دریافت تائیدیهی نهایی صورت میگیرد و همینجا کار به پایان میرسد. این روش هرچند برای برنامههای سمت سرور ASP.NET Core کار میکند، اما ... به همین نحو با برنامههای تک صفحهای وب مانند Blazor WASM قابل استفاده نیست. در اینجا روش تبادل اطلاعات با اکشن متدهای وب سرویسهای برنامه از طریق یک HttpClient است و در این حالت دیگر نمیتوان از مزایای Post و Redirect خودکار پرباد که در سمت سرور صورت میگیرد استفاده کرد. با استفاده از HttpClient، یک شیء را به سمت Web API ارسال میکنیم و در پاسخ، فقط یک شیء را دریافت میکنیم. در اینجا دیگر خبری از Redirect به درگاه اصلی بانکی و Post اطلاعات به آن نیست. بنابراین روش کار با پرباد در اینجا به صورت زیر خواهد بود:
الف) شماره Id سفارش و مبلغ نهایی آنرا از طریق یک درخواست Get معمولی به اکشن متدی در سمت سرور ارسال میکنیم. یعنی نیاز است ابتدا Url زیر را تشکیل داد که شماره سفارش و مبلغ آن، به صورت کوئری استرینگهایی به اکشن متد PayRoomOrder ارسال میشوند:
https://localhost:5001/api/ParbadPayment/PayRoomOrder?orderId=1&amount=1000
ب) اکنون چون یک redirect سمت سرور صورت گرفته، به صورت معمولی در اکشن متد PayRoomOrder با پرباد پردازش صورت گرفته و به سمت درگاه هدایت میشویم. پس از پرداخت نهایی، باز هم به صورت خودکار به اکشن متد دیگری جهت تائید عملیات هدایت خواهیم شد.
ج) در پایان کار، اکشن متد سمت سرور، ما را به سمت کامپوننتی در برنامهی کلاینت Redirect خواهد کرد:
https://localhost:5002/payment-result/OrderId/TrackingNumber/Message
بنابراین روش یکپارچه سازی پربابد با برنامههای SPA، بر اساس Redirectهای کامل است که سبب بارگذاری مجدد کل صفحه و آدرسها میشوند و در اینجا از HttpClient برای کار با پرباد استفاده نخواهیم کرد؛ چون تمام اعمال خودکار آنرا از دست خواهیم داد و مجبور به بازنویسی آنها خواهیم شد که در دراز مدت با تغییرات این کتابخانه، قابل نگهداری نخواهند بود. بنابراین بهتر است خود پرباد کار Redirectها و ارسال اطلاعات به درگاههای بانکی را مدیریت کند و نه ما از طریق کار با یک HttpClient.
آشنایی با گردش کار برنامه
در این مثال، مراحل زیر را طی خواهیم کرد:
1- شروع به انتخاب یک بازهی زمانی و تعداد شب اقامت
2- انتخاب یک اتاق از لیست اتاقها با کلیک بر روی دکمهی Book آن
3- کلیک بر روی دکمهی checkout، در صفحهی مشاهدهی جزئیات اتاق و شروع به پرداخت
4- هدایت به درگاه مجازی پرباد در سمت برنامهی Web API
5- پرداخت و هدایت خودکار به سمت برنامهی Web API، جهت تائید نهایی
6- هدایت نهایی به سمت برنامهی کلاینت، جهت نمایش اطلاعات پرداخت
ایجاد کنترلر پرداخت، توسط درگاه مجازی پرباد
پس از آشنایی با گردش کاری اطلاعات در اینجا، نیاز است بتوان لینک زیر را در برنامهی کلاینت تولید کرد و سپس کاربر را به سمت اکشن متد PayRoomOrder هدایت نمود:
https://localhost:5001/api/ParbadPayment/PayRoomOrder?orderId=1&amount=1000
namespace BlazorWasm.WebApi.Controllers { [Route("api/[controller]/[action]")] [ApiController] public class ParbadPaymentController : Controller { private readonly IConfiguration _configuration; private readonly IOnlinePayment _onlinePayment; private readonly IRoomOrderDetailsService _roomOrderService; public ParbadPaymentController( IConfiguration configuration, IOnlinePayment onlinePayment, IRoomOrderDetailsService roomOrderService) { _configuration = configuration; _onlinePayment = onlinePayment ?? throw new ArgumentNullException(nameof(onlinePayment)); _roomOrderService = roomOrderService ?? throw new ArgumentNullException(nameof(roomOrderService)); } [HttpGet] public async Task<IActionResult> PayRoomOrder(int orderId, long amount) { var verifyUrl = Url.Action( action: nameof(ParbadPaymentController.VerifyRoomOrderPayment), controller: nameof(ParbadPaymentController).Replace("Controller", string.Empty), values: null, protocol: Request.Scheme); var result = await _onlinePayment.RequestAsync(invoiceBuilder => invoiceBuilder.UseAutoIncrementTrackingNumber() .SetAmount(amount) .SetCallbackUrl(verifyUrl) .UseParbadVirtual() ); if (result.IsSucceed) { await _roomOrderService.UpdateRoomOrderTrackingNumberAsync(orderId, result.TrackingNumber); // It will redirect the client to the gateway. return result.GatewayTransporter.TransportToGateway(); } else { return Redirect(getClientReturnUrl(orderId, result.TrackingNumber, result.Message)); } } [HttpGet, HttpPost] public async Task<IActionResult> VerifyRoomOrderPayment() { var invoice = await _onlinePayment.FetchAsync(); var orderDetail = await _roomOrderService.GetOrderDetailByTrackingNumberAsync(invoice.TrackingNumber); if (invoice.Status == PaymentFetchResultStatus.AlreadyProcessed) { return Redirect(getClientReturnUrl(orderDetail.Id, invoice.TrackingNumber, "The payment is already processed.")); } var verifyResult = await _onlinePayment.VerifyAsync(invoice); if (verifyResult.Status == PaymentVerifyResultStatus.Succeed) { var result = await _roomOrderService.MarkPaymentSuccessfulAsync(verifyResult.TrackingNumber, verifyResult.Amount); if (result == null) { return Redirect(getClientReturnUrl(orderDetail.Id, verifyResult.TrackingNumber, "Can not mark payment as successful")); } return Redirect(getClientReturnUrl(orderDetail.Id, verifyResult.TrackingNumber, verifyResult.Message)); } return Redirect(getClientReturnUrl(orderDetail.Id, verifyResult.TrackingNumber, verifyResult.Message)); } private string getClientReturnUrl(int orderId, long trackingNumber, string errorMessage) { var clientBaseUrl = _configuration.GetValue<string>("Client_URL"); return new Uri(new Uri(clientBaseUrl), $"/payment-result/{orderId}/{trackingNumber}/{WebUtility.UrlEncode(errorMessage)}").ToString(); } } }
در اینجا کدهای کامل ParbadPaymentController مشاهده میکنید.
- گردش کاری پرداخت، با فراخوانی اکشن متد PayRoomOrder شروع میشود که دو پارامتر شماره سفارش و مبلغ آنرا دریافت میکند.
[HttpGet] public async Task<IActionResult> PayRoomOrder(int orderId, long amount)
- در اکشن متد PayRoomOrder، نیاز است لینک بازگشت از درگاه بانکی را مشخص کنیم. پس از اینکه کاربر پرداختی را انجام داد، مجددا به صورت خودکار، به سمت آدرسی در همین Web API و نه برنامهی سمت کلاینت هدایت میشود؛ چون هنوز کار پرباد به پایان نرسیده و باید عملیات انجام شده را تصدیق کند. به همین جهت ابتدا آدرس اکشن متدی که کار تائید نهایی را انجام میدهد، تولید کرده و به متد RequestAsync آن به همراه مبلغ نهایی و نوع درگاه، ارسال میکنیم.
- استفاده از UseAutoIncrementTrackingNumber سبب میشود تا پرباد خودش مدیریت TrackingNumber را انجام دهد که پس از پایان عملیات، توسط خاصیت result.TrackingNumber در دسترس خواهد بود.
- پس از پایان عملیات ابتدایی RequestAsync که سشن پرباد را ایجاد کرده و همچنین رکوردی را در بانک اطلاعاتی نیز ثبت میکند (در جداول درونی خود پرباد)، نیاز است رکورد سفارشی را که با آن کار را شروع کردیم یافته و TrackingNumber آنرا با مقدار واقعی دریافتی از پرباد، به روز رسانی کنیم. اینکار توسط متد UpdateRoomOrderTrackingNumberAsync انجام میشود:
namespace BlazorServer.Services { public class RoomOrderDetailsService : IRoomOrderDetailsService { // ... public async Task UpdateRoomOrderTrackingNumberAsync(int roomOrderId, long trackingNumber) { var order = await _dbContext.RoomOrderDetails.FindAsync(roomOrderId); if (order == null) { return; } order.ParbadTrackingNumber = trackingNumber; _dbContext.RoomOrderDetails.Update(order); await _dbContext.SaveChangesAsync(); } } }
- اکنون با فراخوانی متد ()result.GatewayTransporter.TransportToGateway، دو کار مهم رخ میدهند:
الف) ارسال خودکار اطلاعات به سمت درگاه بانکی
ب) Redirect خودکار به سمت درگاه بانگی
به همین جهت است که علاقمند نبودیم تا این مراحل را توسط HttpClient برنامهی Blazor WASM مدیریت و بازنویسی کنیم.
- پس از هدایت به سمت درگاه بانکی و تکمیل پرداخت، اکنون مجددا به همان verifyUrl هدایت میشویم. یعنی اکنون به مرحلهی پردازش اکشن متد VerifyRoomOrderPayment در سمت Web API رسیدهایم.
[HttpGet, HttpPost] public async Task<IActionResult> VerifyRoomOrderPayment()
namespace BlazorServer.Services { public class RoomOrderDetailsService : IRoomOrderDetailsService { // ... public async Task<RoomOrderDetailsDTO> GetOrderDetailByTrackingNumberAsync(long trackingNumber) { var roomOrderDetailsDTO = await _dbContext.RoomOrderDetails .Include(u => u.HotelRoom) .ThenInclude(x => x.HotelRoomImages) .ProjectTo<RoomOrderDetailsDTO>(_mapperConfiguration) .FirstOrDefaultAsync(u => u.ParbadTrackingNumber == trackingNumber); roomOrderDetailsDTO.HotelRoomDTO.TotalDays = roomOrderDetailsDTO.CheckOutDate.Subtract(roomOrderDetailsDTO.CheckInDate).Days; return roomOrderDetailsDTO; } } }
namespace BlazorServer.Services { public class RoomOrderDetailsService : IRoomOrderDetailsService { // ... public async Task<RoomOrderDetailsDTO> MarkPaymentSuccessfulAsync(long trackingNumber, long amount) { var order = await _dbContext.RoomOrderDetails.FirstOrDefaultAsync(x => x.ParbadTrackingNumber == trackingNumber); if (order?.IsPaymentSuccessful != false || order.TotalCost != amount) { return null; } order.IsPaymentSuccessful = true; order.Status = BookingStatus.Booked; var markPaymentSuccessful = _dbContext.RoomOrderDetails.Update(order); await _dbContext.SaveChangesAsync(); return _mapper.Map<RoomOrderDetailsDTO>(markPaymentSuccessful.Entity); } } }
- در تمام این مراحل، کار Redirect به سمت کلاینت و کامپوننت payment-result آن، با فراخوانی متد return Redirect اکشن متدها صورت میگیرد که Url آن به صورت زیر تامین میشود:
private string getClientReturnUrl(int orderId, long trackingNumber, string errorMessage) { var clientBaseUrl = _configuration.GetValue<string>("Client_URL"); return new Uri(new Uri(clientBaseUrl), $"/payment-result/{orderId}/{trackingNumber}/{WebUtility.UrlEncode(errorMessage)}").ToString(); }
{ "Client_URL": "https://localhost:5002/" }
تکمیل قسمت سمت کلاینت عملیات پرداخت بانکی، توسط درگاه مجازی پرباد
تا اینجا کنترلری که کار پرداخت آنلاین را مدیریت میکند، پیاده سازی کردیم. قسمت آخر این بحث به تکمیل جزئیات این گردش کاری که شامل شروع عملیات سفارش و پرداخت از سمت کلاینت و نمایش پیام خطا یا موفقیت پرداخت به کاربر است، اختصاص دارد.
الف) تکمیل کامپوننت RoomDetails.razor جهت شروع به پرداخت آنلاین
کامپوننت RoomDetails.razor را در قسمت قبل آغاز کردیم و توسعهی آنرا تا جائی پیش بردیم که اعتبارسنجیهای آنرا به علت استفادهی از خواص تو در تو، به صورت دستی انجام دادیم. پس از مرحلهی اعتبارسنجی، اکنون میخواهیم کاربر را به سمت درگاه بانکی جهت پرداخت، هدایت کنیم:
@page "/hotel-room-details/{Id:int}" @inject IJSRuntime JsRuntime @inject ILocalStorageService LocalStorage @inject IClientHotelRoomService HotelRoomService @inject IClientRoomOrderDetailsService RoomOrderDetailsService @inject NavigationManager NavigationManager @inject HttpClient HttpClient // ... @code { // ... private async Task HandleCheckout() { if (!await HandleValidation()) { return; } try { HotelBooking.OrderDetails.ParbadTrackingNumber = -1; HotelBooking.OrderDetails.RoomId = HotelBooking.OrderDetails.HotelRoomDTO.Id; HotelBooking.OrderDetails.TotalCost = HotelBooking.OrderDetails.HotelRoomDTO.TotalAmount; var roomOrderDetailsSaved = await RoomOrderDetailsService.SaveRoomOrderDetailsAsync(HotelBooking.OrderDetails); await LocalStorage.SetItemAsync(ConstantKeys.LocalRoomOrderDetails, roomOrderDetailsSaved); var paymentUri = new UriBuilderExt(new Uri(HttpClient.BaseAddress, $"/api/ParbadPayment/PayRoomOrder")) .AddParameter("orderId", roomOrderDetailsSaved.Id.ToString()) .AddParameter("amount", roomOrderDetailsSaved.TotalCost.ToString()) .Uri; NavigationManager.NavigateTo(paymentUri.ToString(), forceLoad: true); } catch (Exception e) { await JsRuntime.ToastrError(e.Message); } } // ... }
namespace BlazorWasm.WebApi.Controllers { [ApiController] [Route("api/[controller]/[action]")] public class RoomOrderController : Controller { private readonly IRoomOrderDetailsService _roomOrderService; public RoomOrderController(IRoomOrderDetailsService roomOrderService) { _roomOrderService = roomOrderService ?? throw new ArgumentNullException(nameof(roomOrderService)); } [HttpPost] public async Task<IActionResult> Create([FromBody] RoomOrderDetailsDTO details) { var result = await _roomOrderService.CreateAsync(details); return Ok(result); } [HttpGet] public async Task<IActionResult> GetOrderDetail(int trackingNumber) { var result = await _roomOrderService.GetOrderDetailByTrackingNumberAsync(trackingNumber); return Ok(result); } } }
- متد GetOrderDetail، بر اساس trackingNumber دریافتی از پرباد، کار بازگشت رکورد متناظری را انجام میدهد. از آن در پایان کار، جهت نمایش وضعیت پرداخت، استفاده میکنیم.
این دو متد در سرویس سمت سرور RoomOrderDetailsService، به صورت زیر تامین شدهاند:
namespace BlazorServer.Services { public class RoomOrderDetailsService : IRoomOrderDetailsService { // ... public async Task<RoomOrderDetailsDTO> CreateAsync(RoomOrderDetailsDTO details) { var roomOrder = _mapper.Map<RoomOrderDetail>(details); roomOrder.Status = BookingStatus.Pending; var result = await _dbContext.RoomOrderDetails.AddAsync(roomOrder); await _dbContext.SaveChangesAsync(); return _mapper.Map<RoomOrderDetailsDTO>(result.Entity); } public async Task<RoomOrderDetailsDTO> GetOrderDetailByTrackingNumberAsync(long trackingNumber) { var roomOrderDetailsDTO = await _dbContext.RoomOrderDetails .Include(u => u.HotelRoom) .ThenInclude(x => x.HotelRoomImages) .ProjectTo<RoomOrderDetailsDTO>(_mapperConfiguration) .FirstOrDefaultAsync(u => u.ParbadTrackingNumber == trackingNumber); roomOrderDetailsDTO.HotelRoomDTO.TotalDays = roomOrderDetailsDTO.CheckOutDate.Subtract(roomOrderDetailsDTO.CheckInDate).Days; return roomOrderDetailsDTO; } // ... } }
namespace BlazorWasm.Client.Services { public interface IClientRoomOrderDetailsService { Task<RoomOrderDetailsDTO> SaveRoomOrderDetailsAsync(RoomOrderDetailsDTO details); Task<RoomOrderDetailsDTO> GetOrderDetailAsync(long trackingNumber); } } namespace BlazorWasm.Client.Services { public class ClientRoomOrderDetailsService : IClientRoomOrderDetailsService { private readonly HttpClient _httpClient; public ClientRoomOrderDetailsService(HttpClient httpClient) { _httpClient = httpClient ?? throw new ArgumentNullException(nameof(httpClient)); } public Task<RoomOrderDetailsDTO> GetOrderDetailAsync(long trackingNumber) { // How to url-encode query-string parameters properly var uri = new UriBuilderExt(new Uri(_httpClient.BaseAddress, $"/api/roomorder/GetOrderDetail")) .AddParameter("trackingNumber", trackingNumber.ToString()) .Uri; return _httpClient.GetFromJsonAsync<RoomOrderDetailsDTO>(uri); } public async Task<RoomOrderDetailsDTO> SaveRoomOrderDetailsAsync(RoomOrderDetailsDTO details) { details.UserId = "unknown user!"; var response = await _httpClient.PostAsJsonAsync("api/roomorder/create", details); var responseContent = await response.Content.ReadAsStringAsync(); if (response.IsSuccessStatusCode) { return JsonSerializer.Deserialize<RoomOrderDetailsDTO>(responseContent); } else { //var errorModel = JsonSerializer.Deserialize<ErrorModel>(responseContent); throw new InvalidOperationException(responseContent); } } } }
- متد SaveRoomOrderDetailsAsync، یک رکورد سفارش جدید را ایجاد میکند. در اینجا با روش مشاهدهی خطای کامل بازگشتی از سمت سرور (در صورت وجود) هم آشنا شدهایم که در مواقع لزوم میتواند راهگشا باشد.
- در متد SaveRoomOrderDetailsAsync فعلا مقدار UserId اجباری را به عبارتی دلخواه، تنظیم کردهایم. این مورد را در قسمتهای بعدی با معرفی اعتبارسنجی و احراز هویت سمت کلاینت، تکمیل خواهیم کرد.
این سرویس جدید را هم باید به سیستم تزریق وابستگیهای برنامهی کلاینت معرفی کرد تا قابل استفاده شود:
namespace BlazorWasm.Client { public class Program { public static async Task Main(string[] args) { // ... builder.Services.AddScoped<IClientRoomOrderDetailsService, ClientRoomOrderDetailsService>();
سپس به قطعه کد مهم زیر میرسیم:
var paymentUri = new UriBuilderExt(new Uri(HttpClient.BaseAddress, $"/api/ParbadPayment/PayRoomOrder")) .AddParameter("orderId", roomOrderDetailsSaved.Id.ToString()) .AddParameter("amount", roomOrderDetailsSaved.TotalCost.ToString()) .Uri; NavigationManager.NavigateTo(paymentUri.ToString(), forceLoad: true);
نمایش وضعیت پرداخت، به کاربر در پایان گردش کاری آن
پس از این مراحل، مرحلهی آخر کار باقی ماندهاست؛ یعنی بازگشت از اکشن متد VerifyRoomOrderPayment سمت سرور، به کامپوننت PaymentResult سمت کلاینت، برای نمایش نتیجهی عملیات. به همین جهت کامپوننت جدید Pages\HotelRooms\PaymentResult.razor را ایجاد کرده و به صورت زیر تکمیل میکنیم:
@page "/payment-result/{OrderId:int}/{TrackingNumber:long}/{Message}" @inject ILocalStorageService LocalStorage @inject IClientRoomOrderDetailsService RoomOrderDetailService @inject IJSRuntime JsRuntime @inject NavigationManager NavigationManager @if (IsLoading) { <div style="position:fixed;top:50%;left:50%;margin-top:-50px;margin-left:-100px;"> <img src="images/ajax-loader.gif" /> </div> } else { <div class="container"> <div class="row mt-4 pt-4"> <div class="col-10 offset-1 text-center"> @if(IsPaymentSuccessful) { <h2 class="text-success">Booking Confirmed!</h2> <p>Your room has been booked successfully with order id @OrderId & tracking number @TrackingNumber .</p> } else { <h2 class="text-warning">Booking Failed!</h2> <p>@Message</p> } <a class="btn btn-primary" href="hotel-rooms">Back to rooms</a> </div> </div> </div> } @code { private bool IsLoading; private bool IsPaymentSuccessful; [Parameter] public int OrderId { set; get; } [Parameter] public long TrackingNumber { set; get; } [Parameter] public string Message { set; get; } protected override async Task OnInitializedAsync() { IsLoading = true; try { var finalOrderDetail = await RoomOrderDetailService.GetOrderDetailAsync(TrackingNumber); var localOrderDetail = await LocalStorage.GetItemAsync<RoomOrderDetailsDTO>(ConstantKeys.LocalRoomOrderDetails); if(finalOrderDetail is not null && finalOrderDetail.IsPaymentSuccessful && finalOrderDetail.Status == BookingStatus.Booked && localOrderDetail is not null && localOrderDetail.TotalCost == finalOrderDetail.TotalCost) { IsPaymentSuccessful = true; await LocalStorage.RemoveItemAsync(ConstantKeys.LocalRoomOrderDetails); await LocalStorage.RemoveItemAsync(ConstantKeys.LocalInitialBooking); } else { IsPaymentSuccessful = false; } } catch(Exception ex) { await JsRuntime.ToastrError(ex.Message); } finally { IsLoading = false; } } }
@page "/payment-result/{OrderId:int}/{TrackingNumber:long}/{Message}"
جلوگیری از ثبت سفارش اتاقی که رزرو شدهاست
پس از پایان عملیات سفارش یک اتاق، بهتر است امکان سفارش اتاقی را که دیگر در دسترس نیست، غیرفعال کنیم (تصویر فوق) که اینکار را میتوان توسط خاصیت IsBooked مدل UI کامپوننت نمایش لیست اتاقها انجام داد:
public class HotelRoomDTO { public bool IsBooked { get; set; } // ... }
namespace BlazorServer.Services { public class HotelRoomService : IHotelRoomService { // ... public async Task<List<HotelRoomDTO>> GetAllHotelRoomsAsync(DateTime? checkInDateStr, DateTime? checkOutDatestr) { var hotelRooms = await _dbContext.HotelRooms .Include(x => x.HotelRoomImages) .Include(x => x.RoomOrderDetails) .ProjectTo<HotelRoomDTO>(_mapperConfiguration) .ToListAsync(); foreach (var hotelRoom in hotelRooms) { hotelRoom.IsBooked = isRoomBooked(hotelRoom, checkInDateStr, checkOutDatestr); } return hotelRooms; } public async Task<HotelRoomDTO> GetHotelRoomAsync(int roomId, DateTime? checkInDate, DateTime? checkOutDate) { var hotelRoom = await _dbContext.HotelRooms .Include(x => x.HotelRoomImages) .Include(x => x.RoomOrderDetails) .ProjectTo<HotelRoomDTO>(_mapperConfiguration) .FirstOrDefaultAsync(x => x.Id == roomId); hotelRoom.IsBooked = isRoomBooked(hotelRoom, checkInDate, checkOutDate); return hotelRoom; } private bool isRoomBooked(HotelRoomDTO hotelRoom, DateTime? checkInDate, DateTime? checkOutDate) { if (checkInDate == null || checkOutDate == null) { return false; } return hotelRoom.RoomOrderDetails.Any(x => x.IsPaymentSuccessful && //check if checkin date that user wants does not fall in between any dates for room that is booked ((checkInDate < x.CheckOutDate && checkInDate.Value.Date >= x.CheckInDate) //check if checkout date that user wants does not fall in between any dates for room that is booked || (checkOutDate.Value.Date > x.CheckInDate.Date && checkInDate.Value.Date <= x.CheckInDate.Date)) ); } } }
اکنون که خاصیت IsBooked مقدار دهی شدهاست، در دو قسمت از آن استفاده خواهیم کرد:
الف) در کامپوننت نمایش لیست اتاقها
@if (room.IsBooked) { <button disabled class="btn btn-secondary btn-block">Sold Out</button> } else { <a href="@($"hotel-room-details/{room.Id}")" class="btn btn-success btn-block">Book</a> }
@if (HotelBooking.OrderDetails.HotelRoomDTO.IsBooked) { <button disabled class="btn btn-secondary btn-block">Sold Out</button> } else { <button type="submit" class="btn btn-success form-control">Checkout Now</button> }
کدهای کامل این مطلب را از اینجا میتوانید دریافت کنید: Blazor-5x-Part-30.zip
پاسخ به بازخوردهای پروژهها
عدم استفاده از try catch
خطاهای احتمالی توسط Elmah لاگ میشوند و یک پیعام خطای عمومی به کاربر نمایش داده میشود.
نظرات مطالب
معرفی ELMAH
در ASP.NET برای تعریف smtp authentication یا باید از طریق code behind عمل کنید که این حالت نیازی به تعریف همان موارد در web.config ندارد.
یا این تنظیمات رو مطابق مقالهای که ذکر کردم میتونید به web.config انتقال بدید (قسمت system.net -- mailSettings -- smtp -- network) و نیازی به تعریف مجدد آنها در code behind نیست و به صورت سراسری به برنامه اعمال میشود. یکی از این دو حالت رو انتخاب کنید.
در elmah مطابق مقاله https://www.dntips.ir/2010/08/elmah-wcf-ria-services.html باید قسمت errorMail اضافه شود که در آن مقاله البته comment شده که باید comment آن برداشته شود.
سپس elmah هم چون از همان کدهای متداول دات نتی استفاده میکند تنظیمات smtp authentication را که بحث مجزایی است میتواند از web.config هم دریافت کند. راه دیگر هم این است که این یوزر نیم و پسورد را در همان تگ errorMail هم مطابق مثال web.config موجود در پوشه samples آن هم میشود تعریف کرد. تمام اینها یک اثر را دارند و فقط یکی باید اعمال شود.
ضمنا یک مطلب رو هم به صراحت خدمت شما عرض کنم. تابحال هاستی رو ندیدم که با همان تنظیمات local شما بدون مشکل کار کند. علت هم این است که کسی نتواند از امکانات ارسال ایمیل آنها سوء استفاده کند. بنابراین بر روی هاست حتما نیاز به smtp authentication هست. یا این اطلاعات را باید از هاست بگیرید. یا اگر کنترل پنل ارسال ایمیل هم سایت دارد یک یوزر جدید در آن تعریف کنید و مشخصات آنرا در برنامه استفاده کنید. در غیر اینصورت آن هاست از لحاظ امنیتی به شدت مشکل دارد و دیر یا زود زیر بار ارسال میلیونها اسپم از پا در خواهد آمد.
یا این تنظیمات رو مطابق مقالهای که ذکر کردم میتونید به web.config انتقال بدید (قسمت system.net -- mailSettings -- smtp -- network) و نیازی به تعریف مجدد آنها در code behind نیست و به صورت سراسری به برنامه اعمال میشود. یکی از این دو حالت رو انتخاب کنید.
در elmah مطابق مقاله https://www.dntips.ir/2010/08/elmah-wcf-ria-services.html باید قسمت errorMail اضافه شود که در آن مقاله البته comment شده که باید comment آن برداشته شود.
سپس elmah هم چون از همان کدهای متداول دات نتی استفاده میکند تنظیمات smtp authentication را که بحث مجزایی است میتواند از web.config هم دریافت کند. راه دیگر هم این است که این یوزر نیم و پسورد را در همان تگ errorMail هم مطابق مثال web.config موجود در پوشه samples آن هم میشود تعریف کرد. تمام اینها یک اثر را دارند و فقط یکی باید اعمال شود.
ضمنا یک مطلب رو هم به صراحت خدمت شما عرض کنم. تابحال هاستی رو ندیدم که با همان تنظیمات local شما بدون مشکل کار کند. علت هم این است که کسی نتواند از امکانات ارسال ایمیل آنها سوء استفاده کند. بنابراین بر روی هاست حتما نیاز به smtp authentication هست. یا این اطلاعات را باید از هاست بگیرید. یا اگر کنترل پنل ارسال ایمیل هم سایت دارد یک یوزر جدید در آن تعریف کنید و مشخصات آنرا در برنامه استفاده کنید. در غیر اینصورت آن هاست از لحاظ امنیتی به شدت مشکل دارد و دیر یا زود زیر بار ارسال میلیونها اسپم از پا در خواهد آمد.
اگر بازار هدف یک محصول شامل چندین کشور، منطقه یا زبان مختلف باشد، طراحی و پیاده سازی آن برای پشتیبانی از ویژگیهای چندزبانه یک فاکتور مهم به حساب میآید. یکی از بهترین روشهای پیاده سازی این ویژگی در دات نت استفاده از فایلهای Resource است. درواقع هدف اصلی استفاده از فایلهای Resource نیز Globalization است. Globalization برابر است با Internationalization + Localization که به اختصار به آن g11n میگویند. در تعریف، Internationalization (یا به اختصار i18n) به فرایند طراحی یک محصول برای پشتیبانی از فرهنگ(culture)ها و زبانهای مختلف و Localization (یا L10n) یا بومیسازی به شخصیسازی یک برنامه برای یک فرهنگ یا زبان خاص گفته میشود. (اطلاعات بیشتر در اینجا).
استفاده از این فایلها محدود به پیاده سازی ویژگی چندزبانه نیست. شما میتوانید از این فایلها برای نگهداری تمام رشتههای موردنیاز خود استفاده کنید. نکته دیگری که باید بدان اشاره کرد این است که تقرببا تمامی منابع مورد استفاده در یک محصول را میتوان درون این فایلها ذخیره کرد. این منابع در حالت کلی شامل موارد زیر است:
- انواع رشتههای مورد استفاده در برنامه چون لیبلها و پیغامها و یا مسیرها (مثلا نشانی تصاویر یا نام کنترلرها و اکشنها) و یا حتی برخی تنظیمات ویژه برنامه (که نمیخواهیم براحتی قابل نمایش یا تغییر باشد و یا اینکه بخواهیم با تغییر زبان تغییر کنند مثل direction و امثال آن)
- تصاویر و آیکونها و یا فایلهای صوتی و انواع دیگر فایل ها
- و ...
نحوه بهره برداری از فایلهای Resource در دات نت، پیاده سازی نسبتا آسانی را در اختیار برنامه نویس قرار میدهد. برای استفاده از این فایلها نیز روشهای متنوعی وجود دارد که در مطلب جاری به چگونگی استفاده از آنها در پروژههای ASP.NET MVC پرداخته میشود.
Globalization در دات نت
فرمت نام یک culture دات نت (که در کلاس CultureInfo پیاده شده است) بر اساس استاندارد RFC 4646 (^ و ^) است. (در اینجا اطلاعاتی راجع به RFC یا Request for Comments آورده شده است). در این استاندارد نام یک فرهنگ (کالچر) ترکیبی از نام زبان به همراه نام کشور یا منطقه مربوطه است. نام زبان برپایه استاندارد ISO 639 که یک عبارت دوحرفی با حروف کوچک برای معرفی زبان است مثل fa برای فارسی و en برای انگلیسی و نام کشور یا منطقه نیز برپایه استاندارد ISO 3166 که یه عبارت دوحرفی با حروف بزرگ برای معرفی یک کشور یا یک منطقه است مثل IR برای ایران یا US برای آمریکاست. برای نمونه میتوان به fa-IR برای زبان فارسی کشور ایران و یا en-US برای زبان انگلیسی آمریکایی اشاره کرد. البته در این روش نامگذاری یکی دو مورد استثنا هم وجود دارد (اطلاعات کامل کلیه زبانها: National Language Support (NLS) API Reference). یک فرهنگ خنثی (Neutral Culture) نیز تنها با استفاده از دو حرف نام زبان و بدون نام کشور یا منطقه معرفی میشود. مثل fa برای فارسی یا de برای آلمانی. در این بخش نیز دو استثنا وجود دارد (^).
در دات نت دو نوع culture وجود دارد: Culture و UICulture. هر دوی این مقادیر در هر Thread مقداری منحصربه فرد دارند. مقدار Culture بر روی توابع وابسته به فرهنگ (مثل فرمت رشتههای تاریخ و اعداد و پول) تاثیر میگذارد. اما مقدار UICulture تعیین میکند که سیستم مدیریت منابع دات نت (Resource Manager) از کدام فایل Resource برای بارگذاری دادهها استفاده کند. درواقع در دات نت با استفاده از پراپرتیهای موجود در کلاس استاتیک Thread برای ثرد جاری (که عبارتند از CurrentCulture و CurrentUICulture) برای فرمت کردن و یا انتخاب Resource مناسب تصمیم گیری میشود. برای تعیین کالچر جاری به صورت دستی میتوان بصورت زیر عمل کرد:
Thread.CurrentThread.CurrentUICulture = new CultureInfo("fa-IR"); Thread.CurrentThread.CurrentUICulture = CultureInfo.CreateSpecificCulture("fa-IR");
دراینجا باید اشاره کنم که کار انتخاب Resource مناسب با توجه به کالچر ثرد جاری توسط ResourceProviderFactory پیشفرض دات نت انجام میشود. در مطالب بعدی به نحوه تعریف یک پرووایدر شخصی سازی شده هم خواهم پرداخت.
پشتیبانی از زبانهای مختلف در MVC
برای استفاده از ویژگی چندزبانه در MVC دو روش کلی وجود دارد.
1. استفاده از فایلهای Resource برای تمامی رشتههای موجود
2. استفاده از Viewهای مختلف برای هر زبان
البته روش سومی هم که از ترکیب این دو روش استفاده میکند نیز وجود دارد. انتخاب روش مناسب کمی به سلیقهها و عادات برنامه نویسی بستگی دارد. اگر فکر میکنید که استفاده از ویوهای مختلف به دلیل جداسازی مفاهیم درگیر در کالچرها (مثل جانمایی اجزای مختلف ویوها یا بحث Direction) باعث مدیریت بهتر و کاهش هزینههای پشتیبانی میشود بهتر است از روش دوم یا ترکیبی از این دو روش استفاده کنید. خودم به شخصه سعی میکنم از روش اول استفاده کنم. چون معتقدم استفاده از ویوهای مختلف باعث افزایش بیش از اندازه حجم کار میشود. اما در برخی موارد استفاده از روش دوم یا ترکیبی از دو روش میتواند بهتر باشد.
تولید فایلهای Resource
بهترین مکان برای نگهداری فایلهای Resource در یک پروژه جداگانه است. در پروژههای از نوع وبسایت پوشههایی با نام App_GlobalResources یا App_LocalResources وجود دارد که میتوان از آنها برای نگهداری و مدیریت این نوع فایلها استفاده کرد. اما همانطور که در اینجا توضیح داده شده است این روش مناسب نیست. بنابراین ابتدا یک پروژه مخصوص نگهداری فایلهای Resource ایجاد کنید و سپس اقدام به تهیه این فایلها نمایید. سعی کنید که عنوان این پروژه به صورت زیر باشد. برای کسب اطلاعات بیشتر درباره نحوه نامگذاری اشیای مختلف در دات نت به این مطلب رجوع کنید.
<SolutionName>.Resources
برای افزودن فایلهای Resource به این پروژه ابتدا برای انتخاب زبان پیش فرض محصول خود تصمیم بگیرید. پیشنهاد میکنم که از زبان انگلیسی (en-US) برای اینکار استفاده کنید. ابتدا یک فایل Resource (با پسوند resx.) مثلا با نام Texts.resx به این پروژه اضافه کنید. با افزودن این فایل به پروژه، ویژوال استودیو به صورت خودکار یک فایل cs. حاوی کلاس متناظر با این فایل را به پروژه اضافه میکند. این کار توسط ابزار توکاری به نام ResXFileCodeGenerator انجام میشود. اگر به پراپرتیهای این فایل resx. رجوع کنید میتوانید این عنوان را در پراپرتی Custom Tool ببینید. البته ابزار دیگری برای تولید این کلاسها نیز وجود دارد. این ابزارهای توکار برای سطوح دسترسی مخنلف استفاده میشوند. ابزار پیش فرض در ویژوال استودیو یعنی همان ResXFileCodeGenerator، این کلاسها را با دسترسی internal تولید میکند که مناسب کار ما نیست. ابزار دیگری که برای اینکار درون ویژوال استودیو وجود دارد PublicResXFileCodeGenerator است و همانطور که از نامش پیداست از سطح دسترسی public استفاده میکند. برای تغییر این ابزار کافی است تا عنوان آن را دقیقا در پراپرتی Custom Tool تایپ کنید.
نکته: درباره پراپرتی مهم Build Action این فایلها در مطالب بعدی بیشتر بحث میشود.
برای تعیین سطح دسترسی Resource موردنظر به روشی دیگر، میتوانید فایل Resource را باز کرده و Access Modifier آن را به Public تغییر دهید.
سپس برای پشتیبانی از زبانی دیگر، یک فایل دیگر Resource به پروژه اضافه کنید. نام این فایل باید همنام فایل اصلی به همراه نام کالچر موردنظر باشد. مثلا برای زبان فارسی عنوان فایل باید Texts.fa-IR.resx یا به صورت سادهتر برای کالچر خنثی (بدون نام کشور) Texts.fa.resx باشد. دقت کنید اگر نام فایل را در همان پنجره افزودن فایل وارد کنید ویژوال استودیو این همنامی را به صورت هوشمند تشخیص داده و تغییراتی را در پراپرتیهای پیش فرض فایل Resource ایجاد میکند.
نکته: این هوشمندی مرتبه نسبتا بالایی دارد. بدین صورت که تنها درصورتیکه عبارت بعد از نام فایل اصلی Resource (رشته بعد از نقطه مثلا fa در اینجا) متعلق به یک کالچر معتبر باشد این تغییرات اعمال خواهد شد.
مهمترین این تغییرات این است که ابزاری را برای پراپرتی Custom Tool این فایلها انتخاب نمیکند! اگر به پراپرتی فایل Texts.fa.resx مراجعه کنید این مورد کاملا مشخص است. در نتیجه دیگر فایل cs. حاوی کلاسی جداگانه برای این فایل ساخته نمیشود. همچنین اگر فایل Resource جدید را باز کنید میبنید که برای Access Modifier آن گزینه No Code Generation انتخاب شده است.
در ادامه شروع به افزودن عناوین موردنظر در این دو فایل کنید. در اولی (بدون نام زبان) رشتههای مربوط به زبان انگلیسی و در دومی رشتههای مربوط به زبان فارسی را وارد کنید. سپس در هرجایی که یک لیبل یا یک رشته برای نمایش وجود دارد از این کلیدهای Resource استفاده کنید مثل:
<SolutionName>.Resources.Texts.Save
<SolutionName>.Resources.Texts.Cancel
استفاده از Resource در ویومدل ها
دو خاصیت معروفی که در ویومدلها استفاده میشوند عبارتند از: DisplayName و Required. پشتیبانی از کلیدهای Resource به صورت توکار در خاصیت Required وجود دارد. برای استفاده از آنها باید به صورت زیر عمل کرد:
[Required(ErrorMessageResourceName = "ResourceKeyName", ErrorMessageResourceType = typeof(<SolutionName>.Resources.<ResourceClassName>))]
در کد بالا باید از نام فایل Resource اصلی (فایل اول که بدون نام کالچر بوده و به عنوان منبع پیشفرض به همراه یک فایل cs. حاوی کلاس مربوطه نیز هست) برای معرفی ErrorMessageResourceType استفاده کرد. چون ابزار توکار ویژوال استودیو از نام این فایل برای تولید کلاس مربوطه استفاده میکند.
متاسفانه خاصیت DisplayName که در فضای نام System.ComponentModel (در فایل System.dll) قرار دارد قابلیت استفاده از کلیدهای Resource را به صورت توکار ندارد. در دات نت 4 خاصیت دیگری در فضای نام System.ComponentModel.DataAnnotations به نام Display (در فایل System.ComponentModel.DataAnnotations.dll) وجود دارد که این امکان را به صورت توکار دارد. اما قابلیت استفاده از این خاصیت تنها در MVC 3 وجود دارد. برای نسخههای قدیمیتر MVC امکان استفاده از این خاصیت حتی اگر نسخه فریمورک هدف 4 باشد وجود ندارد، چون هسته این نسخههای قدیمی امکان استفاده از ویژگیهای جدید فریمورک با نسخه بالاتر را ندارد. برای رفع این مشکل میتوان کلاس خاصیت DisplayName را برای استفاده از خاصیت Display به صورت زیر توسعه داد:
public class LocalizationDisplayNameAttribute : DisplayNameAttribute { private readonly DisplayAttribute _display; public LocalizationDisplayNameAttribute(string resourceName, Type resourceType) { _display = new DisplayAttribute { ResourceType = resourceType, Name = resourceName }; } public override string DisplayName { get { try { return _display.GetName(); } catch (Exception) { return _display.Name; } } } }
در این کلاس با ترکیب دو خاصیت نامبرده امکان استفاده از کلیدهای Resource فراهم شده است. در پیاده سازی این کلاس فرض شده است که نسخه فریمورک هدف حداقل برابر 4 است. اگر از نسخههای پایینتر استفاده میکنید در پیاده سازی این کلاس باید کاملا به صورت دستی کلید موردنظر را از Resource معرفی شده بدست آورید. مثلا به صورت زیر:
public class LocalizationDisplayNameAttribute : DisplayNameAttribute { private readonly PropertyInfo nameProperty; public LocalizationDisplayNameAttribute(string displayNameKey, Type resourceType = null) : base(displayNameKey) { if (resourceType != null) nameProperty = resourceType.GetProperty(base.DisplayName, BindingFlags.Static | BindingFlags.Public); } public override string DisplayName { get { if (nameProperty == null) base.DisplayName; return (string)nameProperty.GetValue(nameProperty.DeclaringType, null); } } }
برای استفاده از این خاصیت جدید میتوان به صورت زیر عمل کرد:
[LocalizationDisplayName("ResourceKeyName", typeof(<SolutionName>.Resources.<ResourceClassName>))]
البته بیشتر خواص متداول در ویومدلها از ویژگی موردبحث پشتیبانی میکنند.
نکته: به کار گیری این روش ممکن است در پروژههای بزرگ کمی گیج کننده و دردسرساز بوده و باعث پیچیدگی بیمورد کد و نیز افزایش بیش از حد حجم کدنویسی شود. در مقاله آقای فیل هک (Model Metadata and Validation Localization using Conventions) روش بهتر و تمیزتری برای مدیریت پیامهای این خاصیتها آورده شده است.
پشتیبانی از ویژگی چند زبانه
مرحله بعدی برای چندزبانه کردن پروژههای MVC تغییراتی است که برای مدیریت Culture جاری برنامه باید پیاده شوند. برای اینکار باید خاصیت CurrentUICulture در ثرد جاری کنترل و مدیریت شود. یکی از مکانهایی که برای نگهداری زبان جاری استفاده میشود کوکی است. معمولا برای اینکار از کوکیهای دارای تاریخ انقضای طولانی استفاده میشود. میتوان از تنظیمات موجود در فایل کانفیگ برای ذخیره زبان پیش فرض سیستم نیز استفاه کرد.
روشی که معمولا برای مدیریت زبان جاری میتوان از آن استفاده کرد پیاده سازی یک کلاس پایه برای تمام کنترلرها است. کد زیر راه حل نهایی را نشان میدهد:
public class BaseController : Controller { private const string LanguageCookieName = "MyLanguageCookieName"; protected override void ExecuteCore() { var cookie = HttpContext.Request.Cookies[LanguageCookieName]; string lang; if (cookie != null) { lang = cookie.Value; } else { lang = ConfigurationManager.AppSettings["DefaultCulture"] ?? "fa-IR"; var httpCookie = new HttpCookie(LanguageCookieName, lang) { Expires = DateTime.Now.AddYears(1) }; HttpContext.Response.SetCookie(httpCookie); } Thread.CurrentThread.CurrentUICulture = CultureInfo.CreateSpecificCulture(lang); base.ExecuteCore(); } }
راه حل دیگر استفاده از یک ActionFilter است که نحوه پیاده سازی یک نمونه از آن در زیر آورده شده است:
public class LocalizationActionFilterAttribute : ActionFilterAttribute { private const string LanguageCookieName = "MyLanguageCookieName"; public override void OnActionExecuting(ActionExecutingContext filterContext) { var cookie = filterContext.HttpContext.Request.Cookies[LanguageCookieName]; string lang; if (cookie != null) { lang = cookie.Value; } else { lang = ConfigurationManager.AppSettings["DefaultCulture"] ?? "fa-IR"; var httpCookie = new HttpCookie(LanguageCookieName, lang) { Expires = DateTime.Now.AddYears(1) }; filterContext.HttpContext.Response.SetCookie(httpCookie); } Thread.CurrentThread.CurrentUICulture = CultureInfo.CreateSpecificCulture(lang); base.OnActionExecuting(filterContext); } }
نکته مهم: تعیین زبان جاری (یعنی همان مقداردهی پراپرتی CurrentCulture ثرد جاری) در یک اکشن فیلتر بدرستی عمل نمیکند. برای بررسی بیشتر این مسئله ابتدا به تصویر زیر که ترتیب رخدادن رویدادهای مهم در ASP.NET MVC را نشان میدهد دقت کنید:
همانطور که در تصویر فوق مشاهده میکنید رویداد OnActionExecuting که در یک اکشن فیلتر به کار میرود بعد از عملیات مدل بایندینگ رخ میدهد. بنابراین قبل از تعیین کالچر جاری، عملیات validation و یافتن متن خطاها از فایلهای Resource انجام میشود که منجر به انتخاب کلیدهای مربوط به کالچر پیشفرض سرور (و نه آنچه که کاربر تنظیم کرده) خواهد شد. بنابراین استفاده از یک اکشن فیلتر برای تعیین کالچر جاری مناسب نیست. راه حل مناسب استفاده از همان کنترلر پایه است، زیرا متد ExecuteCore قبل از تمامی این عملیات صدا زده میشود. بنابرابن همیشه کالچر تنظیم شده توسط کاربر به عنوان مقدار جاری آن در ثرد ثبت میشود.
امکان تعیین/تغییر زبان توسط کاربر
برای تعیین یا تغییر زبان جاری سیستم نیز روشهای گوناگونی وجود دارد. استفاده از زبان تنظیم شده در مرورگر کاربر، استفاده از عنوان زبان در آدرس صفحات درخواستی و یا تعیین زبان توسط کاربر در تنظیمات برنامه/سایت و ذخیره آن در کوکی یا دیتابیس و مواردی از این دست روشهایی است که معمولا برای تعیین زبان جاری از آن استفاده میشود. در کدهای نمونه ای که در بخشهای قبل آورده شده است فرض شده است که زبان جاری سیستم درون یک کوکی ذخیره میشود بنابراین برای استفاده از این روش میتوان از قطعه کدی مشابه زیر (مثلا در فایل Layout.cshtml_) برای تعیین و تغییر زبان استفاه کرد:
<select id="langs" onchange="languageChanged()"> <option value="fa-IR">فارسی</option> <option value="en-US">انگلیسی</option> </select> <script type="text/javascript"> function languageChanged() { setCookie("MyLanguageCookieName", $('#langs').val(), 365); window.location.reload(); } document.ready = function () { $('#langs').val(getCookie("MyLanguageCookieName")); }; function setCookie(name, value, exdays, path) { var exdate = new Date(); exdate.setDate(exdate.getDate() + exdays); var newValue = escape(value) + ((exdays == null) ? "" : "; expires=" + exdate.toUTCString()) + ((path == null) ? "" : "; path=" + path) ; document.cookie = name + "=" + newValue; } function getCookie(name) { var i, x, y, cookies = document.cookie.split(";"); for (i = 0; i < cookies.length; i++) { x = cookies[i].substr(0, cookies[i].indexOf("=")); y = cookies[i].substr(cookies[i].indexOf("=") + 1); x = x.replace(/^\s+|\s+$/g, ""); if (x == name) { return unescape(y); } } } </script>
متدهای setCookie و getCookie جاوا اسکریپتی در کد بالا از اینجا گرفته شده اند البته پس از کمی تغییر.
نکته: مطلب Cookieها بحثی نسبتا مفصل است که در جای خودش باید به صورت کامل آورده شود. اما در اینجا تنها به همین نکته اشاره کنم که عدم توجه به پراپرتی path کوکیها در این مورد خاص برای خود من بسیار گیجکننده و دردسرساز بود.
به عنوان راهی دیگر میتوان به جای روش ساده استفاده از کوکی، تنظیماتی در اختیار کاربر قرار داد تا بتواند زبان تنظیم شده را درون یک فایل یا دیتابیس ذخیره کرد البته با درنظر گرفتن مسائل مربوط به کش کردن این تنظیمات.
راه حل بعدی میتواند استفاده از تنظیمات مرورگر کاربر برای دریافت زبان جاری تنظیم شده است. مرورگرها تنظیمات مربوط به زبان را در قسمت Accept-Languages در HTTP Header درخواست ارسالی به سمت سرور قرار میدهند. بصورت زیر:
GET https://www.dntips.ir HTTP/1.1 ... Accept-Language: fa-IR,en-US;q=0.5 ...
این هم تصویر مربوط به Fiddler آن:
نکته: پارامتر q در عبارت مشخص شده در تصویر فوق relative quality factor نام دارد و به نوعی مشخص کننده اولویت زبان مربوطه است. مقدار آن بین 0 و 1 است و مقدار پیش فرض آن 1 است. هرچه مقدار این پارامتر بیشتر باشد زبان مربوطه اولویت بالاتری دارد. مثلا عبارت زیر را درنظر بگیرید:
Accept-Language: fa-IR,fa;q=0.8,en-US;q=0.5,ar-BH;q=0.3
در این حالت اولویت زبان fa-IR برابر 1 و fa برابر 0.8 (fa;q=0.8) است. اولویت دیگر زبانهای تنظیم شده نیز همانطور که نشان داده شده است در مراتب بعدی قرار دارند. در تنظیم نمایش داده شده برای تغییر این تنظیمات در IE میتوان همانند تصویر زیر اقدام کرد:
در تصویر بالا زبان فارسی اولویت بالاتری نسبت به انگلیسی دارد. برای اینکه سیستم g11n دات نت به صورت خودکار از این مقادیر جهت زبان ثرد جاری استفاده کند میتوان از تنظیم زیر در فایل کانفیگ استفاده کرد:
<system.web> <globalization enableClientBasedCulture="true" uiCulture="auto" culture="auto"></globalization> </system.web>
در سمت سرور نیز برای دریافت این مقادیر تنظیم شده در مرورگر کاربر میتوان از کدهای زیر استفاه کرد. مثلا در یک اکشن فیلتر:
var langs = filterContext.HttpContext.Request.UserLanguages;
پراپرتی UserLanguages از کلاس Request حاوی آرایهای از استرینگ است. این آرایه درواقع از Split کردن مقدار Accept-Languages با کاراکتر ',' بدست میآید. بنابراین اعضای این آرایه رشتهای از نام زبان به همراه پارامتر q مربوطه خواهند بود (مثل "fa;q=0.8").
راه دیگر مدیریت زبانها استفاده از عنوان زبان در مسیر درخواستی صفحات است. مثلا آدرسی شبیه به www.MySite.com/fa/Employees نشان میدهد کاربر درخواست نسخه فارسی از صفحه Employees را دارد. نحوه استفاده از این عناوین و نیز موقعیت فیزیکی این عناوین در مسیر صفحات درخواستی کاملا به سلیقه برنامه نویس و یا کارفرما بستگی دارد. روش کلی بهره برداری از این روش در تمام موارد تقریبا یکسان است.
برای پیاده سازی این روش ابتدا باید یک route جدید در فایل Global.asax.cs اضافه کرد:
routes.MapRoute( "Localization", // Route name "{lang}/{controller}/{action}/{id}", // URL with parameters new { controller = "Home", action = "Index", id = UrlParameter.Optional } // Parameter defaults );
دقت کنید که این route باید قبل از تمام routeهای دیگر ثبت شود. سپس باید کلاس پایه کنترلر را به صورت زیر پیاده سازی کرد:
public class BaseController : Controller { protected override void ExecuteCore() { var lang = RouteData.Values["lang"]; if (lang != null && !string.IsNullOrWhiteSpace(lang.ToString())) { Thread.CurrentThread.CurrentUICulture = CultureInfo.CreateSpecificCulture(lang.ToString()); } base.ExecuteCore(); } }
این کار را در یک اکشن فیلتر هم میتوان انجام داد اما با توجه به توضیحاتی که در قسمت قبل داده شد استفاده از اکشن فیلتر برای تعیین زبان جاری کار مناسبی نیست.
نکته: به دلیل آوردن عنوان زبان در مسیر درخواستها باید کتترل دقیقتری بر کلیه مسیرهای موجود داشت!
استفاده از ویوهای جداگانه برای زبانهای مختلف
برای اینکار ابتدا ساختار مناسبی را برای نگهداری از ویوهای مختلف خود درنظر بگیرید. مثلا میتوانید همانند نامگذاری فایلهای Resource از نام زبان یا کالچر به عنوان بخشی از نام فایلهای ویو استفاده کنید و تمام ویوها را در یک مسیر ذخیره کنید. همانند تصویر زیر:
البته اینکار ممکن است به مدیریت این فایلها را کمی مشکل کند چون به مرور زمان تعداد فایلهای ویو در یک فولدر زیاد خواهد شد. روش دیگری که برای نگهداری این ویوها میتوان به کار برد استفاده از فولدرهای جداگانه با عناوین زبانهای موردنظر است. مانند تصویر زیر:
روش دیگری که برای نگهداری و مدیریت بهتر ویوهای زبانهای مختلف از آن استفاده میشود به شکل زیر است:
استفاه از هرکدام از این روشها کاملا به سلیقه و راحتی مدیریت فایلها برای برنامه نویس بستگی دارد. درهر صورت پس از انتخاب یکی از این روشها باید اپلیکشن خود را طوری تنظیم کنیم که با توجه به زبان جاری سیستم، ویوی مربوطه را جهت نمایش انتخاب کند.
مثلا برای روش اول نامگذاری ویوها میتوان از روش دستکاری متد OnActionExecuted در کلاس پایه کنترلر استفاده کرد:
public class BaseController : Controller { protected override void OnActionExecuted(ActionExecutedContext context) { var view = context.Result as ViewResultBase; if (view == null) return; // not a view var viewName = view.ViewName; view.ViewName = GetGlobalizationViewName(viewName, context); base.OnActionExecuted(context); } private static string GetGlobalizationViewName(string viewName, ControllerContext context) { var cultureName = Thread.CurrentThread.CurrentUICulture.Name; if (cultureName == "en-US") return viewName; // default culture if (string.IsNullOrEmpty(viewName)) return context.RouteData.Values["action"] + "." + cultureName; // "Index.fa" int i; if ((i = viewName.IndexOf('.')) > 0) // ex: Index.cshtml return viewName.Substring(0, i + 1) + cultureName + viewName.Substring(i); // "Index.fa.cshtml" return viewName + "." + cultureName; // "Index" ==> "Index.fa" } }
همانطور که قبلا نیز شرح داده شد، چون متد ExecuteCore قبل از OnActionExecuted صدا زده میشود بنابراین از تنظیم درست مقدار کالچر در ثرد جاری اطمینان داریم.
روش دیگری که برای مدیریت انتخاب ویوهای مناسب استفاده از یک ویوانجین شخصی سازی شده است. مثلا برای روش سوم نامگذاری ویوها میتوان از کد زیر استفاده کرد:
public sealed class RazorGlobalizationViewEngine : RazorViewEngine { protected override IView CreatePartialView(ControllerContext controllerContext, string partialPath) { return base.CreatePartialView(controllerContext, GetGlobalizationViewPath(controllerContext, partialPath)); } protected override IView CreateView(ControllerContext controllerContext, string viewPath, string masterPath) { return base.CreateView(controllerContext, GetGlobalizationViewPath(controllerContext, viewPath), masterPath); } private static string GetGlobalizationViewPath(ControllerContext controllerContext, string viewPath) { //var controllerName = controllerContext.RouteData.GetRequiredString("controller"); var request = controllerContext.HttpContext.Request; var lang = request.Cookies["MyLanguageCookie"]; if (lang != null && !string.IsNullOrEmpty(lang.Value) && lang.Value != "en-US") { var localizedViewPath = Regex.Replace(viewPath, "^~/Views/", string.Format("~/Views/Globalization/{0}/", lang.Value)); if (File.Exists(request.MapPath(localizedViewPath))) viewPath = localizedViewPath; } return viewPath; }
و برای ثبت این ViewEngine در فایل Global.asax.cs خواهیم داشت:
protected void Application_Start() { ViewEngines.Engines.Clear(); ViewEngines.Engines.Add(new RazorGlobalizationViewEngine()); }
محتوای یک فایل Resource
ساختار یک فایل resx. به صورت XML استاندارد است. در زیر محتوای یک نمونه فایل Resource با پسوند resx. را مشاهده میکنید:
<?xml version="1.0" encoding="utf-8"?> <root> <!-- Microsoft ResX Schema ... --> <xsd:schema id="root" xmlns="" xmlns:xsd="http://www.w3.org/2001/XMLSchema" xmlns:msdata="urn:schemas-microsoft-com:xml-msdata"> ... </xsd:schema> <resheader name="resmimetype"> <value>text/microsoft-resx</value> </resheader> <resheader name="version"> <value>2.0</value> </resheader> <resheader name="reader"> <value>System.Resources.ResXResourceReader, System.Windows.Forms, Version=4.0.0.0, Culture=neutral, PublicKeyToken=b77a5c561934e089</value> </resheader> <resheader name="writer"> <value>System.Resources.ResXResourceWriter, System.Windows.Forms, Version=4.0.0.0, Culture=neutral, PublicKeyToken=b77a5c561934e089</value> </resheader> <data name="RightToLeft" xml:space="preserve"> <value>false</value> <comment>RightToleft is false in English!</comment> </data> </root>
در قسمت ابتدایی تمام فایلهای resx. که توسط ویژوال استودیو تولید میشود کامنتی طولانی وجود دارد که به صورت خلاصه به شرح محتوا و ساختار یک فایل Resource میپردازد. در ادامه تگ نسبتا طولانی xsd:schema قرار دارد. از این قسمت برای معرفی ساختار داده ای فایلهای XML استفاده میشود. برای آشنایی بیشتر با XSD (یا XML Schema) به اینجا مراجعه کنید. به صورت خلاصه میتوان گفت که XSD برای تعیین ساختار دادهها یا تعیین نوع داده ای اطلاعات موجود در یک فایل XML به کار میرود. درواقع تگهای XSD به نوعی فایل XML ما را Strongly Typed میکند. با توجه به اطلاعات این قسمت، فایلهای resx. شامل 4 نوع گره اصلی هستند که عبارتند از: metadata و assembly و data و resheader. در تعریف هر یک از گرهها در این قسمت مشخصاتی چون نام زیر گرههای قابل تعریف در هر گره و نام و نوع خاصیتهای هر یک معرفی شده است.
بخش موردنظر ما در این مطلب قسمت انتهایی این فایلهاست (تگهای resheader و data). همانطور در بالا مشاهده میکنید تگهای reheader شامل تنظیمات مربوط به فایل resx. با ساختاری ساده به صورت name/value است. یکی از این تنظیمات resmimetype فایل resource را معرفی میکند که درواقع مشخص کننده نوع محتوای (Content Type) فایل XML است(^). برای فایلهای resx این مقدار برابر text/microsoft-resx است. تنظیم بعدی نسخه مربوط به فایل resx (یا Microsoft ResX Schema) را نشان میدهد. در حال حاضر نسخه جاری (در VS 2010) برابر 2.0 است. تنظیم بعدی مربوط به کلاسهای reader و writer تعریف شده برای استفاده از این فایلهاست. به نوع این کلاسهای خواننده و نویسنده فایلهای resx. و مکان فیزیکی و فضای نام آنها دقت کنید که در مطالب بعدی از آنها برای ویرایش و بروزرسانی فایلهای resource در زمان اجرا استفاده خواهیم کرد.
در پایان نیز تگهای data که برای نگهداری دادهها از آنها استفاده میشود. هر گره data شامل یک خاصیت نام (name) و یک زیرگره مقدار (value) است. البته امکان تعیین یک کامنت در زیرگره comment نیز وجود دارد که اختیاری است. هر گره data مینواند شامل خاصیت type و یا mimetype نیز باشد. خاصیت type مشخص کننده نوعی است که تبدیل text/value را با استفاده از ساختار TypeConverter پشتیبانی میکند. البته اگر در نوع مشخص شده این پشتیبانی وجود نداشته باشد، داده موردنظر پس از سریالایز شدن با فرمت مشخص شده در خاصیت mimetype ذخیره میشود. این mimetype اطلاعات موردنیاز را برای کلاس خواننده این فایلها (ResXResourceReader به صورت پیشفرض) جهت چگونگی بازیابی آبجکت موردنظر فراهم میکند. مشخص کردن این دو خاصیت برای انواع رشته ای نیاز نیست. انواع mimetype قابل استفاده عبارتند از:
- application/x-microsoft.net.object.binary.base64: آبجکت موردنظر باید با استفاده از کلاس System.Runtime.Serialization.Formatters.Binary.BinaryFormatter سریالایز شده و سپس با فرمت base64 به یک رشته انکد شود (راجع به انکدینگ base64 ^ و ^).
- application/x-microsoft.net.object.soap.base64: آبجکت موردنظر باید با استفاده از کلاس System.Runtime.Serialization.Formatters.Soap.SoapFormatter سریالایز شده و سپس با فرمت base64 به یک رشته انکد شود.
- application/x-microsoft.net.object.bytearray.base64: آبجکت ابتدا باید با استفاده از یک System.ComponentModel.TypeConverter به آرایه ای از بایت سریالایز شده و سپس با فرمت base64 به یک رشته انکد شود.
نکته: امکان جاسازی کردن (embed) فایلهای resx. در یک اسمبلی یا کامپایل مستقیم آن به یک سَتِلایت اسمبلی (ترجمه مناسبی برای satellite assembly پیدا نکردم، چیزی شبیه به اسمبلی قمری یا وابسته و از این قبیل ...) وجود ندارد. ابتدا باید این فایلهای resx. به فایلهای resources. تبدیل شوند. اینکار با استفاده از ابزار Resource File Generator (نام فایل اجرایی آن resgen.exe است) انجام میشود (^ و ^). سپس میتوان با استفاده از Assembly Linker ستلایت اسمبلی مربوطه را تولید کرد (^). کل این عملیات در ویژوال استودیو با استفاده از ابزار msbuild به صورت خودکار انجام میشود!
نحوه یافتن کلیدهای Resource در بین فایلهای مختلف Resx توسط پرووایدر پیش فرض در دات نت
عملیات ابتدا با بررسی خاصیت CurrentUICulture از ثرد جاری آغاز میشود. سپس با استفاده از عنوان استاندارد کالچر جاری، فایل مناسب Resource یافته میشود. در نهایت بهترین گزینه موجود برای کلید درخواستی از منابع موجود انتخاب میشود. مثلا اگر کالچر جاری fa-IR و کلید درخواستی از کلاس Texts باشد ابتدا جستجو برای یافتن فایل Texts.fa-IR.resx آغاز میشود و اگر فایل موردنظر یا کلید درخواستی در این فایل یافته نشد جستجو در فایل Texts.fa.resx ادامه مییابد. اگر باز هم یافته نشد درنهایت این عملیات جستجو در فایل resource اصلی خاتمه مییابد و مقدار کلید منبع پیش فرض به عنوان نتیجه برگشت داده میشود. یعنی در تمامی حالات سعی میشود تا دقیقترین و بهترین و نزدیکترین نتیجه انتخاب شود. البته درصورتیکه از یک پرووایدر شخصی سازی شده برای کار خود استفاده میکنید باید چنین الگوریتمی را جهت یافتن کلیدهای منابع خود از فایلهای Resource (یا هرمنبع دیگر مثل دیتابیس یا حتی یک وب سرویس) درنظر بگیرید.
Globalization در کلاینت (javascript g11n)
یکی دیگر از موارد استفاده g11n در برنامه نویسی سمت کلاینت است. با وجود استفاده گسترده از جاوا اسکریپت در برنامه نویسی سمت کلاینت در وب اپلیکیشنها، متاسفانه تا همین اواخر عملا ابزار یا کتابخانه مناسبی برای مدیریت g11n در این زمینه وجود نداشته است. یکی از اولین کتابخانههای تولید شده در این زمینه کتابخانه jQuery Globalization است که توسط مایکروسافت توسعه داده شده است (برای آشنایی بیشتر با این کتابخانه به ^ و ^ مراجعه کنید). این کتابخانه بعدا تغییر نام داده و اکنون با عنوان Globalize شناخته میشود. Globalize یک کتابخانه کاملا مستقل است که وابستگی به هیچ کتابخانه دیگر ندارد (یعنی برای استفاده از آن نیازی به jQuery نیست). این کتابخانه حاوی کالچرهای بسیاری است که عملیات مختلفی چون فرمت و parse انواع دادهها را نیز در سمت کلاینت مدیریت میکند. همچنین با فراهم کردن منابعی حاوی جفتهای key/culture میتوان از مزایایی مشابه مواردی که در این مطلب بحث شد در سمت کلاینت نیز بهره برد. نشانی این کتابخانه در github اینجا است. با اینکه خود این کتابخانه ابزار کاملی است اما در بین کالچرهای موجود در فایلهای آن متاسفانه پشتیبانی کاملی از زبان فارسی نشده است. ابزار دیگری که برای اینکار وجود دارد پلاگین jquery localize است که برای بحث g11n رشتهها پیادهسازی بهتر و کاملتری دارد.
در مطالب بعدی به مباحث تغییر مقادیر کلیدهای فایلهای resource در هنگام اجرا با استفاده از روش مستقیم تغییر محتوای فایلها و کامپایل دوباره توسط ابزار msbuild و نیز استفاده از یک ResourceProvider شخصی سازی شده به عنوان یک راه حل بهتر برای اینکار میپردازم.
در تهیه این مطلب از منابع زیر استفاده شده است:
پاسخ به بازخوردهای پروژهها
مشکل در دریافت خروجی pdf به صورت FlushInBrowser
ELMAH را به سیستم اضافه کنید. بعد بررسی کنید که چه خطایی در سمت سرور ثبت شدهاست.
Timeouts، Deadlocks و قطعیهای احتمالی و موقت اتصال به بانک اطلاعاتی در شبکه، جزئی از ساختار دنیای واقعی هستند. در EF 6 برای پیاده سازی سعی مجدد در اتصال و انجام مجدد عملیات، ویژگی خاصی تحت عنوان connection resiliency اضافه شدهاست که در ادامه مثالی از آنرا بررسی خواهیم کرد.
پیاده سازیهای پیش فرض موجود
برای پیاده سازی منطق سعی مجدد در اتصال، باید اینترفیس IDbExecutionStrategy پیاده سازی شود. در EF 6 حداقل 4 نوع پیاده سازی پیش فرض از آن به صورت توکار ارائه شدهاست:
الف) DefaultExecutionStrategy : حالت پیش فرض است و در صورت بروز مشکل، سعی مجددی را در اتصال، به عمل نخواهد آورد.
ب) DefaultSqlExecutionStrategy : برای کارهای درونی EF از آن استفاده میشود. سعی مجددی در اتصال قطع شده نخواهد کرد؛ اما جزئیات خطاهای بهتری را در اختیار مصرف کننده قرار میدهد.
ج) DbExecutionStrategy : هدف از آن تهیه یک کلاس پایه است برای نوشتن استراتژیهای سعی مجدد سفارشی.
د) SqlAzureExecutionStrategy : یک نمونه DbExecutionStrategy سفارشی تهیه شده برای ویندوز اژور است. برای فعال سازی و تعریف آن نیز باید به نحو ذیل عمل کرد:
تهیه یک DbExecutionStrategy سفارشی برای SQL Server
همانطور که عنوان شد، هدف از کلاس DbExecutionStrategy، تهیه یک کلاس پایه، جهت نوشتن منطق سعی مجدد در اتصال به بانک اطلاعاتی است و این مورد از دیتابیسی به دیتابیس دیگر میتواند متفاوت باشد؛ زیرا خطاهایی را که ارائه میدهند، یکسان و یک دست نیستند. در ادامه یک پیاده سازی سفارشی را از DbExecutionStrategy، جهت SQL Server مرور خواهیم کرد:
در اینجا کار با بازنویسی متد ShouldRetryOn شروع میشود. این متد اگر پس از بررسی استثنای دریافتی، مقدار true را برگرداند، به معنای نیاز به سعی مجدد در اتصال است و برعکس. سازنده پیش فرض این کلاس طوری تنظیم شدهاست که 5 بار سعی مجدد کند؛ با فواصل زمانی 7 ثانیه. اگر میخواهید این زمان را صریحا تعیین کنید باید متد GetNextDelay کلاس پایه را نیز بازنویسی کرد:
در ادامه برای استفاده از آن خواهیم داشت:
این کلاس به صورت خودکار توسط EF از اسمبلی جاری استخراج شده و استفاده خواهد شد. بنابراین نیازی نیست جایی معرفی شود. فقط باید در کدها حضور داشته باشد. همچنین ذکر System.Data.SqlClient نیز ضروری است؛ از این جهت که خطاهای بازگشت داده شده مانند 1205 و امثال آن، در بانکهای اطلاعاتی مختلف، میتوانند کاملا متفاوت باشند.
پیاده سازیهای پیش فرض موجود
برای پیاده سازی منطق سعی مجدد در اتصال، باید اینترفیس IDbExecutionStrategy پیاده سازی شود. در EF 6 حداقل 4 نوع پیاده سازی پیش فرض از آن به صورت توکار ارائه شدهاست:
الف) DefaultExecutionStrategy : حالت پیش فرض است و در صورت بروز مشکل، سعی مجددی را در اتصال، به عمل نخواهد آورد.
ب) DefaultSqlExecutionStrategy : برای کارهای درونی EF از آن استفاده میشود. سعی مجددی در اتصال قطع شده نخواهد کرد؛ اما جزئیات خطاهای بهتری را در اختیار مصرف کننده قرار میدهد.
ج) DbExecutionStrategy : هدف از آن تهیه یک کلاس پایه است برای نوشتن استراتژیهای سعی مجدد سفارشی.
د) SqlAzureExecutionStrategy : یک نمونه DbExecutionStrategy سفارشی تهیه شده برای ویندوز اژور است. برای فعال سازی و تعریف آن نیز باید به نحو ذیل عمل کرد:
public class MyConfiguration : DbConfiguration { public MyConfiguration() { SetExecutionStrategy("System.Data.SqlClient", () => new SqlAzureExecutionStrategy()); } }
تهیه یک DbExecutionStrategy سفارشی برای SQL Server
همانطور که عنوان شد، هدف از کلاس DbExecutionStrategy، تهیه یک کلاس پایه، جهت نوشتن منطق سعی مجدد در اتصال به بانک اطلاعاتی است و این مورد از دیتابیسی به دیتابیس دیگر میتواند متفاوت باشد؛ زیرا خطاهایی را که ارائه میدهند، یکسان و یک دست نیستند. در ادامه یک پیاده سازی سفارشی را از DbExecutionStrategy، جهت SQL Server مرور خواهیم کرد:
public class SqlServerExecutionStrategy : DbExecutionStrategy { public SqlServerExecutionStrategy() { } public SqlServerExecutionStrategy(int maxRetryCount, TimeSpan maxDelay) : base(maxRetryCount, maxDelay) { } protected override bool ShouldRetryOn(Exception ex) { var sqlException = ex as SqlException; if (sqlException == null) return false; // don't retry foreach (var error in sqlException.Errors.Cast<SqlError>()) { switch (error.Number) { case 1205: // Deadlock case -1: // Timeout case -2: // Timeout return true; // retry } } return false; } }
protected override TimeSpan? GetNextDelay(Exception lastException) { return base.GetNextDelay(lastException); }
public class MyDbConfiguration : DbConfiguration { public MyDbConfiguration() { SetExecutionStrategy("System.Data.SqlClient", () => new SqlServerExecutionStrategy()); } }
پاسخ به بازخوردهای پروژهها
مشکل در bundle and minification در هاست
باید بتوانید برنامه را دیباگ کنید:
- فایلهای خالی، به همراه خطای مرتبط هم هستند: نحوه استفاده از افزونه Firebug برای دیباگ برنامههای ASP.NET مبتنی بر jQuery
- این پروژه برای لاگ خطاهای سمت سرور از ELMAH استفاده میکند. لاگهای آنرا بررسی کنید.
نظرات مطالب
مدیریت سراسری خطاها در یک برنامهی Angular
- در مورد اینکه چه استثناهایی باید مدیریت شوند یا خیر، مطلب «نکات کار با استثناءها در دات نت» را مطالعه کنید.
- علت عمل نکردن فیلتری که به آن لینک دادید (که من با آن موافق نیستم)، این است که دیگر نباید از میانافزار مدیریت استثناهای مخصوص توسعه دهندههای ASP.NET Core در این حالت استفاده کنید، چون با آن تداخل میکند و پیش از آن وارد عمل میشود. علت دریافت صفحهی HTML ایی که مشاهده میکنید، همین مورد است. این صفحه برای برنامههای ASP.NET Core دارای Viewهای Razor طراحی شدهاست و نه مخصوص حالت کار صرفا Web API آن.
- یکی از مشکلات آن فیلتر هم این است که به هیچ عنوان نباید اصل خطای رخدادهی در سمت سرور را به سمت کلاینت ارسال کرد و به کاربر نمایش داد. این مورد امکان دیباگ از راه دور برنامهی شما را توسط یک مهاجم سهولت میبخشد و از دیدگاه امنیتی اشتباه است. این موارد را فقط باید توسط امکانات Logging توکار ASP.NET Core ثبت و در سمت سرور با «دسترسی ادمین» بررسی کنید. کاربر هم فقط باید جملهی کلی «خطایی رخ دادهاست» را مشاهده کند و نه جزئیات آنرا.
- علت عمل نکردن فیلتری که به آن لینک دادید (که من با آن موافق نیستم)، این است که دیگر نباید از میانافزار مدیریت استثناهای مخصوص توسعه دهندههای ASP.NET Core در این حالت استفاده کنید، چون با آن تداخل میکند و پیش از آن وارد عمل میشود. علت دریافت صفحهی HTML ایی که مشاهده میکنید، همین مورد است. این صفحه برای برنامههای ASP.NET Core دارای Viewهای Razor طراحی شدهاست و نه مخصوص حالت کار صرفا Web API آن.
- یکی از مشکلات آن فیلتر هم این است که به هیچ عنوان نباید اصل خطای رخدادهی در سمت سرور را به سمت کلاینت ارسال کرد و به کاربر نمایش داد. این مورد امکان دیباگ از راه دور برنامهی شما را توسط یک مهاجم سهولت میبخشد و از دیدگاه امنیتی اشتباه است. این موارد را فقط باید توسط امکانات Logging توکار ASP.NET Core ثبت و در سمت سرور با «دسترسی ادمین» بررسی کنید. کاربر هم فقط باید جملهی کلی «خطایی رخ دادهاست» را مشاهده کند و نه جزئیات آنرا.
الگوی decorator، امکان محصور کردن یک شیء مفروض را با لایهای بر فراز آن میسر میکند. برای مثال بجای اینکه در تمام متدهای سرویسی از try/catch استفاده کنیم، میتوانیم این متدها را با یک ExceptionHandlingDecorator مزین کنیم و یا از این دست اعمال تکراری میتوان به لاگ کردن ورودی و خروجیهای یک متد و یا کش کردن اطلاعات آنها نیز اشاره کرد. حتی عملیاتی مانند تشخیص خواص تغییر یافتهی یک شیء در Entity framework نیز به کمک همین مزین کنندهها که شیء اصلی در حال استفاده را با ایجاد لایهای بر روی آنها محصور میکنند، انجام میشود. به این عملیات Aspect oriented programming و یا AOP نیز میگویند؛ در اینجا واژهی Aspect به اعمال مشترک و متداول موجود در برنامه اشاره میکند. در این مطلب قصد داریم نمونهای از این تزئین کنندهها را به کمک سیستم تزریق وابستگیهای NET Core. پیاده سازی کنیم.
پیاده سازی الگوی Decorator به کمک سیستم تزریق وابستگیهای NET Core.
مثال زیر را در نظر بگیرید که در آن یک سرویس تعریف شدهاست و در این بین استثنائی رخ دادهاست.
میخواهیم بدون تغییری در کدهای این کلاس، به متدهای آن در حین اجرای نهایی، یک try/catch را به همراه logging، اضافه کنیم. به همین جهت نیاز خواهیم داشت تا یک محصور کننده (تزئین کننده یا decorator در اینجا) را برای آن طراحی کنیم:
این محصور کننده نیز دقیقا همان ITaskService را پیاده سازی میکند؛ اما در سازندهی آن یک ITaskService را نیز دریافت میکند. علت اینجا است که توسط آن بتوان متدهای ITaskService تزریقی را اجرا کرد و بر روی آن اعمالی مانند کش کردن، لاگ کردن و مدیریت استثناءها و غیره را انجام داد. برای مثال در متد Run آن مشاهده میکنید که متد Run همان وهلهی تزریقی اجرا شدهاست؛ اما درون یک try/catch به همراه لاگ کردن جزئیات استثنای رخ داده.
مزیت اینکار، پیاده سازی اصل DRY یا Don't repeat yourself است. کاری که برای رفع این مشکل قرار است انجام دهیم، استفاده از یک تزئین کننده (محصور کننده)، کپسوله سازی اعمال تکراری و سپس اتصال آن به قسمتهای مختلف برنامه است. همچنین در این حالت اصل open closed principle نیز بهتر رعایت خواهد شد. از این جهت که کدهای تکراری برنامه به یک لایهی دیگر منتقل شدهاند و دیگر نیازی نیست برای تغییر آنها، کدهای قسمتهای اصلی برنامه را تغییر داد (کدهای برنامه باز خواهند بود برای توسعه و بسته برای تغییر).
پس از طراحی این تزئین کننده، اکنون نوبت به معرفی آن به سیستم تزریق وابستگیهای NET Core. است:
روش انجام اینکار را نیز در «قسمت ششم - دخالت در مراحل وهله سازی اشیاء توسط IoC Container» بیشتر بررسی کردهایم.
در اینجا هم میتوان در صورت نیاز اصل کلاس MyTaskService را بدون هیچ نوع تزئین کنندهای از سیستم تزریق وابستگیها دریافت کرد و یا اگر وهلهای از سرویس ITaskService را از آن درخواست کردیم، ابتدا شیء MyTaskServiceDecorator وهله سازی شده و سپس توسط آن یک نمونهی محصور شده و تزئین شدهی MyTaskService به فراخوان بازگشت داده خواهد شد.
ساده سازی معرفی تزئین کنندهها به سیستم تزریق وابستگیهای NET Core. به کمک Scrutor
در «قسمت هشتم - ساده سازی معرفی سرویسها توسط Scrutor» با کتابخانهی Scrutor آشنا شدیم. یکی دیگر از قابلیتهای آن، امکان ساده سازی تعریف تزئین کنندها است:
در اینجا معادل کدهایی را که با روش factory خود NET Core. نوشتیم، ملاحظه میکنید. ابتدا نیاز است خود سرویس اصلی غیر تزئین شده، به نحو متداولی به سیستم معرفی شود. سپس متد الحاقی جدید <,>Decorate را با همان اینترفیس و اینبار با Decorator مدنظر معرفی میکنیم. کاری که Scrutor در اینجا انجام میدهد، یافتن سرویس ITaskService معرفی شدهی پیشین و تعویض آن با MyTaskServiceDecorator میباشد. بنابراین نیاز است تعریف services.AddTransient پیش از تعریف services.Decorate انجام شده باشد. این روش تمیزتر از روش قبلی به نظر میرسد و شامل وهله سازی مستقیم MyTaskServiceDecorator به همراه فراهم آوردن تمام پارامترهای سازندهی آن توسط ما نیست.
پیاده سازی الگوی Decorator به کمک سیستم تزریق وابستگیهای NET Core.
مثال زیر را در نظر بگیرید که در آن یک سرویس تعریف شدهاست و در این بین استثنائی رخ دادهاست.
public interface ITaskService { void Run(); } public class MyTaskService : ITaskService { public void Run() { throw new InvalidOperationException("An exception from the MyTaskService!"); } }
using System; using Microsoft.Extensions.Logging; namespace CoreIocServices { public class MyTaskServiceDecorator : ITaskService { private readonly ILogger<MyTaskServiceDecorator> _logger; private readonly ITaskService _decorated; public MyTaskServiceDecorator( ILogger<MyTaskServiceDecorator> logger, ITaskService decorated) { _logger = logger; _decorated = decorated; } public void Run() { try { _decorated.Run(); } catch (Exception ex) { _logger.LogCritical(ex, "An unhandled exception has been occurred."); } } } }
مزیت اینکار، پیاده سازی اصل DRY یا Don't repeat yourself است. کاری که برای رفع این مشکل قرار است انجام دهیم، استفاده از یک تزئین کننده (محصور کننده)، کپسوله سازی اعمال تکراری و سپس اتصال آن به قسمتهای مختلف برنامه است. همچنین در این حالت اصل open closed principle نیز بهتر رعایت خواهد شد. از این جهت که کدهای تکراری برنامه به یک لایهی دیگر منتقل شدهاند و دیگر نیازی نیست برای تغییر آنها، کدهای قسمتهای اصلی برنامه را تغییر داد (کدهای برنامه باز خواهند بود برای توسعه و بسته برای تغییر).
پس از طراحی این تزئین کننده، اکنون نوبت به معرفی آن به سیستم تزریق وابستگیهای NET Core. است:
namespace CoreIocSample02 { public class Startup { public void ConfigureServices(IServiceCollection services) { services.AddTransient<MyTaskService>(); services.AddTransient<ITaskService>(serviceProvider => new MyTaskServiceDecorator( serviceProvider.GetService<ILogger<MyTaskServiceDecorator>>(), serviceProvider.GetService<MyTaskService>()) );
در اینجا هم میتوان در صورت نیاز اصل کلاس MyTaskService را بدون هیچ نوع تزئین کنندهای از سیستم تزریق وابستگیها دریافت کرد و یا اگر وهلهای از سرویس ITaskService را از آن درخواست کردیم، ابتدا شیء MyTaskServiceDecorator وهله سازی شده و سپس توسط آن یک نمونهی محصور شده و تزئین شدهی MyTaskService به فراخوان بازگشت داده خواهد شد.
ساده سازی معرفی تزئین کنندهها به سیستم تزریق وابستگیهای NET Core. به کمک Scrutor
در «قسمت هشتم - ساده سازی معرفی سرویسها توسط Scrutor» با کتابخانهی Scrutor آشنا شدیم. یکی دیگر از قابلیتهای آن، امکان ساده سازی تعریف تزئین کنندها است:
namespace CoreIocSample02 { public class Startup { public void ConfigureServices(IServiceCollection services) { services.AddTransient<ITaskService, MyTaskService>(); services.Decorate<ITaskService, MyTaskServiceDecorator>();