try { //انتخاب فایل اکسل OpenFileDialog ofd = new OpenFileDialog(); ofd.Title = "انتخاب فایل اکسل حاوی اطلاعات"; ofd.Filter = "فایل اکسل 2003 (*.xls)|*.xls|فایل اکسل 2007 به بعد(*.xlsx)|*.xlsx"; if (ofd.ShowDialog() == DialogResult.OK) { string excelConnectionString = ""; string SourceFilePath = ofd.FileName; //ایجاد کانکشن استرینگ برا خواندن کل اطلاعات از فایل اکسل و ریختن آنها در یک دیتاتیبل به نام dt if (System.IO.Path.GetExtension(ofd.FileName) == ".xlsx") //تشخیص نوع فایل اکسل برای ایجاد کانکشن استرینگ برای نسخههای مختلف اکسل excelConnectionString = "Provider=Microsoft.ACE.OLEDB.12.0;Data Source=" + SourceFilePath + ";Extended Properties=Excel 12.0"; else if (System.IO.Path.GetExtension(ofd.FileName) == ".xls") excelConnectionString = "Provider=Microsoft.Jet.Oledb.4.0;Data Source=" + SourceFilePath + ";Extended Properties=Excel 8.0"; DataTable dt = new DataTable("tblinfos"); using (System.Data.OleDb.OleDbConnection connection = new System.Data.OleDb.OleDbConnection(excelConnectionString)) { connection.Open(); System.Data.OleDb.OleDbDataAdapter da = new System.Data.OleDb.OleDbDataAdapter("SELECT * FROM [List$]", connection);//List نام شیت در فایل اکسل است da.Fill(dt); connection.Close(); } using (System.Data.OleDb.OleDbConnection connection = new System.Data.OleDb.OleDbConnection(excelConnectionString)) { this.Cursor = Cursors.WaitCursor; connection.Open(); //ایجاد ارتباط با بانک اس کیو ال string sqlConnectionString = @"Data Source=.\SQLEXPRESS;AttachDbFilename=|DataDirectory|\BankDPR.mdf;Max Pool Size=6000; Connection Timeout=50;Integrated Security=True;User Instance=True"; Dataaccess db = new Dataaccess(); DataTable dtr = db.select("Select Top(1) * From tblinfos");//بدست آورن نام ستونهای جدول مورد نظر برای تطبیق با ستونهای فایل اکسل //******************* Fast Copy using (System.Data.SqlClient.SqlBulkCopy bulkCopy = new System.Data.SqlClient.SqlBulkCopy(sqlConnectionString, System.Data.SqlClient.SqlBulkCopyOptions.KeepIdentity))//تعریف یک شی از کلاس SqlBulkCopy { for (int i = 1; i < dtr.Columns.Count; i++) { bulkCopy.ColumnMappings.Add(dt.Columns[i - 1].Caption, dtr.Columns[i].Caption);//با استفاده از خاصیت ColumnMappings نام ستونهای فایل اکسل با نام ستونهای جدول مورد نظر بانک sql تطبیق داده میشود } bulkCopy.DestinationTableName = "tblinfos";//مشخص نمودن نام جدول که قرار است اطلاعات درون ان کپی گردد bulkCopy.WriteToServer(dt);//انجام عملیات کپی اطلاعات از دیتاتیبل با نام dt به بانک } this.Cursor = Cursors.Arrow; MessageBox.Show("اطلاعات از فایل شما خوانده شد"); } } } catch (Exception ex) { this.Cursor = Cursors.Arrow; MessageBox.Show(ex.Message, "error"); }
public class Result { public bool Success { get; private set; } public string Error { get; private set; } public bool Failure { /* … */ } protected Result(bool success, string error) { /* … */ } public static Result Fail(string message) { /* … */ } public static Result<T> Ok<T>(T value) { /* … */ } } public class Result<T> : Result { public T Value { get; set; } protected internal Result(T value, bool success, string error) : base(success, error) { /* … */ } }
ابتدا لازم است Entity framework را توسط Nuget packages manager دانلود نمایید. سپس به پروژهی خود یک فولدر جدید را به نام Models و درون آن ابتدا یک کلاس را به نام User اضافه کرده و بدین صورت خواهیم داشت :
using System; namespace Console1.Models { public enum UserType { Admin, Ordinary } public class User { public int Id { get; set; } public string Name { get; set; } public int Age { get; set; } public UserType Type { get; set; } } }
UserType نیز کاملا مشخص است؛ هر User نقش Admin یا Ordinary را میتواند داشته باشد.
نوبت به نوشتن اینترفیس IUser میرسد. در همین پوشهای که قرار داریم، آن را پیاده سازی مینماییم:
namespace Console1.Models { public interface IUser { int UserId { get; set; } User User { get; set; } } }
هر entity که با User ارتباط دارد، باید اینترفیس فوق را پیاده سازی نماید. حال یک کلاس دیگر را به نام Post در همین پوشه درست کرده و بدین صورت پیاده سازی مینماییم.
using System.ComponentModel.DataAnnotations.Schema; namespace Console1.Models { public class Post : IUser { public int Id { get; set; } public string Context { get; set; } public int UserId { get; set; } [ForeignKey(nameof(UserId))] public User User { get; set; } } }
واضح است که relation از نوع one to many برقرار است و هر User میتواند n تا Post داشته باشد.
خوب تا اینجا کافیست و میخواهیم مدلهای خود را با استفاده از EF به Context معرفی کنیم. میتوانیم در همین پوشه کلاسی را به نام Context ساخته و بصورت زیر بنویسیم
using System.Data.Entity; namespace Console1.Models { public class Context : DbContext { public Context() : base("Context") { } public DbSet<User> Users { get; set; } public DbSet<Post> Posts { get; set; } } }
در اینجا مشخص کردهایم که دو Dbset از نوع User و Post را داریم. بدین معنا که EF دو table را برای ما تولید خواهد کرد. همچنین نام کلید رشتهی اتصالی به دیتابیس خود را نیز، Context معرفی کردهایم.
خوب تا اینجا قسمت اول پروژهی خود را تکمیل کردهایم. الان میتوانیم با استفاده از Migration دیتابیس خود را ساخته و همچنین رکوردهایی را بدان اضافه کنیم. در Package Manager Console خود دستور زیر را وارد نمایید:
enable-migrations
به صورت خودکار پوشهای به نام Migrations ساخته شده و درون آن Configuration.cs قرار میگیرد که آن را بدین صورت تغییر میدهیم:
namespace Console1.Migrations { using Models; using System.Data.Entity.Migrations; internal sealed class Configuration : DbMigrationsConfiguration<Console1.Models.Context> { public Configuration() { AutomaticMigrationsEnabled = true; } protected override void Seed(Console1.Models.Context context) { context.Users.AddOrUpdate(x => x.Id, new User { Id = 1, Name = "aaa", Age = 30, Type = UserType.Admin }, new User { Id = 2, Name = "bbb", Age = 20, Type = UserType.Ordinary }, new User { Id = 3, Name = "ccc", Age = 25, Type = UserType.Ordinary } ); context.Posts.AddOrUpdate(x => x.Id, new Post { Context = "ccc 1", UserId = 3 }, new Post { Context = "bbb 1", UserId = 2 }, new Post { Context = "bbb 2", UserId = 2 }, new Post { Context = "aaa 1", UserId = 1 }, new Post { Context = "bbb 3", UserId = 2 }, new Post { Context = "ccc 2", UserId = 3 }, new Post { Context = "ccc 3", UserId = 3 } ); context.SaveChanges(); } } }
در متد seed، رکوردهای اولیه را به شکل فوق وارد کرده ایم (رکوردها فقط به منظور تست میباشند*). در کنسول دستور Update-database را ارسال کرده، دیتابیس تولید خواهد شد.
قطعا مراحل بالا کاملا بدیهی بوده و نوشتن آنها بدین دلیل بوده که در Repository که الان میخواهیم شروع به نوشتنش کنیم به مدلهای فوق نیاز داریم تا بصورت کاملا عملی با مراحل کار آشنا شویم.
حال میخواهیم به پیاده سازی بخش اصلی این مقاله یعنی repository که از Row Level Security پشتیبانی میکند بپردازیم. در ریشهی پروژهی خود پوشهای را به نام Repository ساخته و درون آن کلاسی را به نام GenericRepository میسازیم. پروژهی شما هم اکنون باید ساختاری شبیه به این را داشته باشد.
GenericRepository.cs را اینگونه پیاده سازی مینماییم
using Console1.Models; using System; using System.Linq; using System.Linq.Dynamic; using System.Linq.Expressions; namespace Console1.Repository { public interface IGenericRepository<T> { IQueryable<T> CustomizeGet(Expression<Func<T, bool>> predicate); void Add(T entity); IQueryable<T> GetAll(); } public class GenericRepository<TEntity, DbContext> : IGenericRepository<TEntity> where TEntity : class, new() where DbContext : Models.Context, new() { private DbContext _entities = new DbContext(); public IQueryable<TEntity> CustomizeGet(Expression<Func<TEntity, bool>> predicate) { IQueryable<TEntity> query = _entities.Set<TEntity>().Where(predicate); return query; } public void Add(TEntity entity) { int userId = Program.UserId; // یوزد آی دی بصورت فیک ساخته شده // اگر از آیدنتیتی استفاده میکنید میتوان آی دی و هر چیز دیگری که کلیم شده را در اختیار گرفت if (typeof(IUser).IsAssignableFrom(typeof(TEntity))) { ((IUser)entity).UserId = userId; } _entities.Set<TEntity>().Add(entity); } public IQueryable<TEntity> GetAll() { IQueryable<TEntity> result = _entities.Set<TEntity>(); int userId = Program.UserId; // یوزد آی دی بصورت فیک ساخته شده // اگر از آیدنتیتی استفاده میکنید میتوان آی دی و هر چیز دیگری که کلیم شده را در اختیار گرفت if (typeof(IUser).IsAssignableFrom(typeof(TEntity))) { User me = _entities.Users.Single(c => c.Id == userId); if (me.Type == UserType.Admin) { return result; } else if (me.Type == UserType.Ordinary) { string query = $"{nameof(IUser.UserId).ToString()}={userId}"; return result.Where(query); } } return result; } public void Commit() { _entities.SaveChanges(); } } }
1) یک اینترفیس Generic را به نام IGenericRepository داریم که کلاس GenericRepository قرار است آن را پیاده سازی نماید.
2) این اینترفیس شامل متدهای CustomizeGet است که فقط یک predicate را گرفته و خیلی مربوط به این مقاله نیست (صرفا جهت اطلاع). اما متد Add و GetAll بصورت مستقیم قرار است هدف row level security را برای ما انجام دهند.
3) کلاس GenericRepository دو Type عمومی را به نام TEntity و DbContext گرفته و اینترفیس IGenericRepository را پیاده سازی مینماید. همچنین صریحا اعلام کردهایم TEntity از نوع کلاس و DbContext از نوع Context ایی است که قبلا نوشتهایم.
4) پیاده سازی متد CustomizeGet را مشاهده مینمایید که کوئری مربوطه را ساخته و بر میگرداند.
5) پیاده سازی متد Add بدین صورت است که به عنوان پارامتر، TEntity را گرفته (مدلی که قرار است save شود). بعد مشاهد میکنید که من به صورت hard code به UserId مقدار دادهام. قطعا میدانید که برای این کار به فرض اینکه از Asp.net Identity استفاده میکنید، میتوانید Claim آن Id کاربر Authenticate شده را بازگردانید.
با استفاده از IsAssignableFrom مشخص کردهایم که آیا TEntity یک Typeی از IUser را داشته است یا خیر؟ در صورت true بودن شرط، UserId را به TEntity اضافه کرده و بطور مثال در Serviceهای خود نیازی به اضافه کردن متوالی این فیلد نخواهید داشت و در مرحلهی بعد نیز آن را به entity_ اضافه مینماییم.
مشاهده مینمایید که این متد به قدری انعطاف پذیری دارد که حتی مدلهای مختلف به صورت کاملا یکپارچه میتوانند از آن استفاده نمایند.
6) به جالبترین متد که GetAll میباشد میرسیم. ابتدا کوئری را از آن Entity ساخته و در مرحلهی بعد مشخص مینماییم که آیا TEntity یک Typeی از IUser میباشد یا خیر؟ در صورت برقرار بودن شرط، User مورد نظر را یافته در صورتیکه Typeی از نوع Admin داشت، همهی مجموعه را برخواهیم گرداند (Admin میتواند همهی پستها را مشاهده نماید) و در صورتیکه از نوع Ordinary باشد، با استفاده از dynamic linq، کوئری مورد نظر را ساخته و شرط را ایجاد میکنیم که UserId برابر userId مورد نظر باشد. در این صورت بطور مثال همهی پستهایی که فقط مربوط به user خودش میباشد، برگشت داده میشود.
نکته: برای دانلود dynamic linq کافیست از طریق nuget آن را جست و جو نمایید: System.Linq.Dynamic
و اگر هم از نوع IUser نبود، result را بر میگردانیم. بطور مثال فرض کنید مدلی داریم که قرار نیست security روی آن اعمال شود. پس کوئری ساخته شده قابلیت برگرداندن همهی رکوردها را دارا میباشد.
7) متد Commit هم که پرواضح است عملیات save را اعمال میکند.
قبلا در قسمت Seed رکوردهایی را ساخته بودیم. حال میخواهیم کل این فرآیند را اجرا نماییم. Program.cs را از ریشهی پروژهی خود باز کرده و اینگونه تغییر میدهیم:
using System; using Console1.Models; using Console1.Repository; using System.Collections.Generic; using System.Linq; namespace Console1 { public class Program { public static int UserId = 1; //fake userId static void Main() { GenericRepository<Post, Context> repo = new GenericRepository<Post, Context>(); List<Post> posts = repo.GetAll().ToList(); foreach (Post item in posts) Console.WriteLine(item.Context); Console.ReadKey(); } } }
همانطور که ملاحظه میکنید، UserId به صورت fake ساخته شده است. آن چیزی که هم اکنون در دیتابیس رفته، بدین صورت است که UserId = 1 برابر Admin و بقیه Ordinary میباشند. در متد Main برنامه، یک instance از GenericRepository را گرفته و بعد با استفاده از متد GetAll و لیست کردن آن، همهی رکوردهای مورد نظر را برگردانده و سپس چاپ مینماییم. در صورتی که UserId برابر 1 باشد، توقع داریم که همهی رکوردها بازگردانده شود:
حال کافیست مقدار userId را بطور مثال تغییر داده و برابر 2 بگذاریم. برنامه را اجرا کرده و مشاهد میکنیم که با تغییر یافتن userId، عملیات مورد نظر متفاوت میگردد و به صورت زیر خواهد شد:
میبینید که تنها با تغییر userId رفتار عوض شده و فقط Postهای مربوط به آن User خاص برگشت داده میشود.
از همین روش میتوان برای طراحی Repositoryهای بسیار پیچیدهتر نیز استفاده کرد و مقدار زیادی از validationها را به طور مستقیم بدان واگذار نمود!
دانلود کدها در Github
آشنایی با NHibernate - قسمت هشتم
private static string toPersianNumbersUsingReplace(string data) { if (string.IsNullOrWhiteSpace(data)) return string.Empty; return data .Replace("0", "\u06F0") .Replace("1", "\u06F1") .Replace("2", "\u06F2") .Replace("3", "\u06F3") .Replace("4", "\u06F4") .Replace("5", "\u06F5") .Replace("6", "\u06F6") .Replace("7", "\u06F7") .Replace("8", "\u06F8") .Replace("9", "\u06F9"); }
جایگزین کردن حروف با استفاده از Replace معمولی توسط رشتهها
نگارش اصلی تبدیل تمام اعداد موجود در یک رشته به اعداد فارسی، به صورت زیر است که در آن یک دست سازی اعداد عربی هم درنظر گرفته شدهاند (برای مثال طرز نگارش عدد 4 فارسی و عربی متفاوت است):
private static string toPersianNumbersUsingReplace(string data) { if (string.IsNullOrWhiteSpace(data)) return string.Empty; return toEnglishNumbers(data) .Replace("0", "\u06F0") .Replace("1", "\u06F1") .Replace("2", "\u06F2") .Replace("3", "\u06F3") .Replace("4", "\u06F4") .Replace("5", "\u06F5") .Replace("6", "\u06F6") .Replace("7", "\u06F7") .Replace("8", "\u06F8") .Replace("9", "\u06F9"); } private static string toEnglishNumbers(string data) { if (string.IsNullOrWhiteSpace(data)) return string.Empty; return data.Replace("\u0660", "0") //٠ .Replace("\u06F0", "0") //۰ .Replace("\u0661", "1") //١ .Replace("\u06F1", "1") //۱ .Replace("\u0662", "2") //٢ .Replace("\u06F2", "2") //۲ .Replace("\u0663", "3") //٣ .Replace("\u06F3", "3") //۳ .Replace("\u0664", "4") //٤ .Replace("\u06F4", "4") //۴ .Replace("\u0665", "5") //٥ .Replace("\u06F5", "5") //۵ .Replace("\u0666", "6") //٦ .Replace("\u06F6", "6") //۶ .Replace("\u0667", "7") //٧ .Replace("\u06F7", "7") //۷ .Replace("\u0668", "8") //٨ .Replace("\u06F8", "8") //۸ .Replace("\u0669", "9") //٩ .Replace("\u06F9", "9"); //۹ }
جایگزین کردن حروف با استفاده از Replace معمولی توسط کاراکترها
اینبار همان حالت قبل را درنظر بگیرید؛ با این تفاوت که بجای رشتهها از کاراکترها استفاده شود. برای مثال بجای:
.Replace("\u0669", "9") //٩
.Replace('\u0669', '9') //٩
جایگزین کردن حروف با استفاده از String Builder
در ادامه بجای استفاده از متد Replace متداول، آرایهای از حروف قابل جایگزینی را توسط یک StringBuilder ایجاد کرده و حروف را یکی یکی تبدیل میکنیم و به این ترتیب برخلاف متد Replace، هربار برای جایگزینی یک مورد خاص، مجددا از ابتدای رشته شروع به جستجو نمیشود:
private static string toPersianNumbersUsingStringBuilder(string data) { if (string.IsNullOrWhiteSpace(data)) return string.Empty; var strBuilder = new StringBuilder(data); for (var i = 0; i < strBuilder.Length; i++) { switch (strBuilder[i]) { case '0': case '\u0660': strBuilder[i] = '\u06F0'; break; case '1': case '\u0661': strBuilder[i] = '\u06F1'; break; case '2': case '\u0662': strBuilder[i] = '\u06F2'; break; case '3': case '\u0663': strBuilder[i] = '\u06F3'; break; case '4': case '\u0664': strBuilder[i] = '\u06F4'; break; case '5': case '\u0665': strBuilder[i] = '\u06F5'; break; case '6': case '\u0666': strBuilder[i] = '\u06F6'; break; case '7': case '\u0667': strBuilder[i] = '\u06F7'; break; case '8': case '\u0668': strBuilder[i] = '\u06F8'; break; case '9': case '\u0669': strBuilder[i] = '\u06F9'; break; default: strBuilder[i] = strBuilder[i]; break; } } return strBuilder.ToString(); }
جایگزین کردن حروف با استفاده از ToCharArray
متد زیر دقیقا شبیه به حالت استفاده از String Builder است؛ با یک تفاوت مهم: بجای استفاده از String Builder برای تهیهی آرایهای از حروف قابل تغییر، از متد ToCharArray استفاده شدهاست:
private static string toPersianNumbersUsingToCharArray(string data) { if (string.IsNullOrWhiteSpace(data)) return string.Empty; var letters = data.ToCharArray(); for (var i = 0; i < letters.Length; i++) { switch (letters[i]) { case '0': case '\u0660': letters[i] = '\u06F0'; break; // مانند قبل } } return new string(letters); }
جایگزین کردن حروف با استفاده از string.Create
string.Create یکی از تازههای NET Core. است که امکان تغییر مستقیم یک قطعه string را میسر میکند:
private static string toPersianNumbersUsingStringCreate(string data) { if (string.IsNullOrWhiteSpace(data)) return string.Empty; return string.Create(data.Length, data, (chars, context) => { for (var i = 0; i < data.Length; i++) { switch (context[i]) { case '0': case '\u0660': chars[i] = '\u06F0'; break; // مانند قبل } } }); }
توضیحات بیشتر:
در دات نت، رشتهها نوعهای ارجاعی (reference type) غیرقابل تغییر (immutable) هستند. به این معنا که هر زمانیکه ایجاد شدند، دیگر نمیتوان محتوای آنها را تغییر داد. به همین جهت است که مجبور هستیم آنها را برای مثال توسط ToCharArray به یک آرایه تبدیل کنیم و سپس این آرایهی قابل تغییر را ویرایش کنیم. در حین کار با رشتهها، این غیرقابل تغییر بودن، سبب تخصیص حافظههای بیش از حدی میشوند. اگر بخواهیم قسمتی از یک رشته را جدا و یا جایگزین کنیم و یا تعدادی رشته را با هم جمع بزنیم، نتیجهی آن نیاز به یک تخصیص حافظهی جدید را دارد. راه حل استاندارد مواجه شدن با این مشکل، استفاده از StringBuilder است که از یک بافر داخلی برای انجام کارهای خودش استفاده میکند و زمانیکه نتیجهی نهایی را از آن درخواست میکنیم، تخصیص حافظهای را برای تولید رشتهی حاصل انجام میدهد. البته این مورد نیاز به اندازه گیری دارد و ارزش StringBuilder با حجم بالایی از اطلاعات متنی مشخص میشود؛ وگرنه همانطور که مشاهده میکنید (در نتیجهی نهایی بحث در ادامه)، الزاما کدهای سریعتری را به همراه نخواهد داشت.
هدف از string.Create، ایجاد رشتهها از دادههای موجود است. هدف اصلی آن کاهش تخصیصهای حافظه و کپی کردن اطلاعات است و امضای آن به صورت زیر میباشد:
public static string Create<TState> (int length, TState state, System.Buffers.SpanAction<char,TState> action);
هنگام کار با این متد، chars ای که در اختیار ما قرار میگیرد، یک <Span<char اشاره کننده به رشتهی نهایی است که قرار است بازگشت داده شود (در ابتدای کار بر اساس اندازهای که مشخص میشود، یک رشتهی خالی تخصیص داده میشود، اما بافر پر کردن آن اینبار در دسترس است و نیازی به تخصیص و کپی جداگانهای را ندارد). بنابراین روش کار با این متد، پر کردن بافر درونی رشتهی بازگشتی (همان chars در اینجا) به صورت مستقیم است؛ کاری که با یک رشتهی معمولی نمیتوان انجام داد.
State یا همان پارامتر دوم این متد، هر چیزی میتواند باشد. اگر نیاز است چندین رشته را در اینجا دریافت کنید تا بتوان بر اساس آن رشتهی نهایی را تشکیل داد، یک struct را تعریف کرده و بجای state به آن ارسال کنید. سپس این state توسط پارامتر context مربوط به SpanAction<char, string> action قابل دریافت و استفادهاست که در این مثال، context همان data ارسالی به این متد است.
سؤال: در حین کار با string.Create، باید از پارامتر data استفاده کنیم و یا از context دریافتی؟ به نظر در مثال فوق، data و context یکی هستند. اکنون داخل action delegate مهیا که جهت ساخت رشتهی نهایی بکار میرود، باید از data استفاده کرد و یا از context؟
return string.Create(data.Length, data, (chars, context) => {});
نتیجهی نهایی بررسی کارآیی روشهای مختلف جایگزین کردن حروف در یک رشته
کدهای کامل این مطلب را از اینجا میتوانید دریافت کنید: ReplacePerformanceTests.zip
ستون op/s در اینجا، مهمترین ستون گزارش است و به معنای تعداد عملیات قابل انجام در یک ثانیه است. از 670 هزار عملیات در ثانیه با Replace معمولی، به 5 میلیون عملیات در ثانیه رسیدهایم که بسیار قابل توجهاست.
همانطور که مشاهده میکنید، string.Create، سریعترین نگارش موجود است. در این بین نگارشی که از ToCharArray استفاده میکند، قابلیت انتقال بیشتری را دارد؛ از این جهت که نگارشهای دیگر NET. هنوز دسترسی به string.Create را ندارند. همچنین نگارش کاراکتری متد Replace، از متد رشتهای آن سریعتر عمل کردهاست.
ایجاد لیستی از کلاسی جنریک
static T GetColumnData(IList list, string name)
{
return (T)list.Single(p => p.Name == name).Data
{
Blazor 5x - قسمت 25 - تهیه API مخصوص Blazor WASM - بخش 2 - تامین پایهی اعتبارسنجی و احراز هویت
- «معرفی JSON Web Token»
توسعهی IdentityUser
در قسمتهای 21 تا 23، روش نصب و یکپارچگی ASP.NET Core Identity را با یک برنامهی Blazor Server بررسی کردیم. در پروژهی Web API جاری هم از قصد داریم از ASP.NET Core Identity استفاده کنیم؛ البته بدون نصب UI پیشفرض آن. به همین جهت فقط از ApplicationDbContext آن برنامه که از IdentityDbContext مشتق شده و همچنین قسمتی از تنظیمات سرویسهای ابتدایی آن که در قسمت قبل بررسی کردیم، در اینجا استفاده خواهیم کرد.
IdentityUser پیشفرض که معرف موجودیت کاربران یک سیستم مبتنی بر ASP.NET Core Identity است، برای ثبت نام یک کاربر، فقط به ایمیل و کلمهی عبور او نیاز دارد که نمونهای از آنرا در حین معرفی «ثبت کاربر ادمین Identity» بررسی کردیم. اکنون میخواهیم این موجودیت پیشفرض را توسعه داده و برای مثال نام کاربر را نیز به آن اضافه کنیم. برای اینکار فایل جدید BlazorServer\BlazorServer.Entities\ApplicationUser .cs را به پروژهی Entities با محتوای زیر اضافه میکنیم:
using Microsoft.AspNetCore.Identity; namespace BlazorServer.Entities { public class ApplicationUser : IdentityUser { public string Name { get; set; } } }
اکنون که یک ApplicationUser سفارشی را ایجاد کردیم، نیازی نیست تا DbSet خاص آنرا به ApplicationDbContext برنامه اضافه کنیم. برای معرفی آن به برنامه ابتدا باید به فایل BlazorServer\BlazorServer.DataAccess\ApplicationDbContext.cs مراجعه کرده و نوع IdentityUser را به IdentityDbContext، از طریق آرگومان جنریکی که میپذیرد، معرفی کنیم:
public class ApplicationDbContext : IdentityDbContext<ApplicationUser>
پس از این تغییر، در فایل BlazorWasm\BlazorWasm.WebApi\Startup.cs نیز باید ApplicationUser را به عنوان نوع جدید کاربران، معرفی کرد:
namespace BlazorWasm.WebApi { public class Startup { // ... public void ConfigureServices(IServiceCollection services) { services.AddIdentity<ApplicationUser, IdentityRole>() .AddEntityFrameworkStores<ApplicationDbContext>() .AddDefaultTokenProviders(); // ...
پس از این تغییرات، باید از طریق خط فرمان به پوشهی BlazorServer.DataAccess وارد شد و دستورات زیر را جهت ایجاد و اعمال Migrations متناظر با تغییرات فوق، اجرا کرد. چون در این دستورات اینبار پروژهی آغازین، به پروژهی Web API اشاره میکند، باید بستهی نیوگت Microsoft.EntityFrameworkCore.Design را نیز به پروژهی آغازین اضافه کرد، تا بتوان آنها را با موفقیت به پایان رساند:
dotnet tool update --global dotnet-ef --version 5.0.4 dotnet build dotnet ef migrations --startup-project ../../BlazorWasm/BlazorWasm.WebApi/ add AddNameToAppUser --context ApplicationDbContext dotnet ef --startup-project ../../BlazorWasm/BlazorWasm.WebApi/ database update --context ApplicationDbContext
ایجاد مدلهای ثبت نام
در ادامه میخواهیم کنترلری را ایجاد کنیم که کار ثبت نام و لاگین را مدیریت میکند. برای این منظور باید بتوان از کاربر، اطلاعاتی مانند نام کاربری و کلمهی عبور او را دریافت کرد و پس از پایان عملیات نیز نتیجهی آنرا بازگشت داد. به همین جهت دو مدل زیر را جهت مدیریت قسمت ثبت نام، به پروژهی BlazorServer.Models اضافه میکنیم:
using System.ComponentModel.DataAnnotations; namespace BlazorServer.Models { public class UserRequestDTO { [Required(ErrorMessage = "Name is required")] public string Name { get; set; } [Required(ErrorMessage = "Email is required")] [RegularExpression("^[a-zA-Z0-9_.-]+@[a-zA-Z0-9-]+.[a-zA-Z0-9-.]+$", ErrorMessage = "Invalid email address")] public string Email { get; set; } public string PhoneNo { get; set; } [Required(ErrorMessage = "Password is required.")] [DataType(DataType.Password)] public string Password { get; set; } [Required(ErrorMessage = "Confirm password is required")] [DataType(DataType.Password)] [Compare("Password", ErrorMessage = "Password and confirm password is not matched")] public string ConfirmPassword { get; set; } } }
public class RegistrationResponseDTO { public bool IsRegistrationSuccessful { get; set; } public IEnumerable<string> Errors { get; set; } }
ایجاد و تکمیل کنترلر Account، جهت ثبت نام کاربران
در ادامه نیاز داریم تا جهت ارائهی امکانات اعتبارسنجی و احراز هویت کاربران، کنترلر جدید Account را به پروژهی Web API اضافه کنیم:
using System; using BlazorServer.Entities; using BlazorServer.Models; using Microsoft.AspNetCore.Authorization; using Microsoft.AspNetCore.Identity; using Microsoft.AspNetCore.Mvc; using System.Threading.Tasks; using System.Linq; using BlazorServer.Common; namespace BlazorWasm.WebApi.Controllers { [Route("api/[controller]/[action]")] [ApiController] [Authorize] public class AccountController : ControllerBase { private readonly SignInManager<ApplicationUser> _signInManager; private readonly UserManager<ApplicationUser> _userManager; private readonly RoleManager<IdentityRole> _roleManager; public AccountController(SignInManager<ApplicationUser> signInManager, UserManager<ApplicationUser> userManager, RoleManager<IdentityRole> roleManager) { _roleManager = roleManager ?? throw new ArgumentNullException(nameof(roleManager)); _userManager = userManager ?? throw new ArgumentNullException(nameof(userManager)); _signInManager = signInManager ?? throw new ArgumentNullException(nameof(signInManager)); } [HttpPost] [AllowAnonymous] public async Task<IActionResult> SignUp([FromBody] UserRequestDTO userRequestDTO) { var user = new ApplicationUser { UserName = userRequestDTO.Email, Email = userRequestDTO.Email, Name = userRequestDTO.Name, PhoneNumber = userRequestDTO.PhoneNo, EmailConfirmed = true }; var result = await _userManager.CreateAsync(user, userRequestDTO.Password); if (!result.Succeeded) { var errors = result.Errors.Select(e => e.Description); return BadRequest(new RegistationResponseDTO { Errors = errors, IsRegistrationSuccessful = false }); } var roleResult = await _userManager.AddToRoleAsync(user, ConstantRoles.Customer); if (!roleResult.Succeeded) { var errors = result.Errors.Select(e => e.Description); return BadRequest(new RegistationResponseDTO { Errors = errors, IsRegistrationSuccessful = false }); } return StatusCode(201); // Created } } }
- در تعریف ابتدایی این کنترلر، ویژگیهای زیر ذکر شدهاند:
[Route("api/[controller]/[action]")] [ApiController] [Authorize]
تا اینجا اگر برنامه را اجرا کنیم، میتوان با استفاده از Swagger UI، آنرا آزمایش کرد:
که با اجرای آن، برای نمونه به خروجی زیر میرسیم:
که عنوان میکند کلمهی عبور باید حداقل دارای یک عدد و یک حرف بزرگ باشد. پس از اصلاح آن، status-code=201 را دریافت خواهیم کرد.
و اگر سعی کنیم همین کاربر را مجددا ثبت نام کنیم، با خطای زیر مواجه خواهیم شد:
ایجاد مدلهای ورود به سیستم
در پروژهی Web API، از UI پیشفرض ASP.NET Core Identity استفاده نمیکنیم. به همین جهت نیاز است مدلهای قسمت لاگین را به صورت زیر تعریف کنیم:
using System.ComponentModel.DataAnnotations; namespace BlazorServer.Models { public class AuthenticationDTO { [Required(ErrorMessage = "UserName is required")] [RegularExpression("^[a-zA-Z0-9_.-]+@[a-zA-Z0-9-]+.[a-zA-Z0-9-.]+$", ErrorMessage = "Invalid email address")] public string UserName { get; set; } [Required(ErrorMessage = "Password is required.")] [DataType(DataType.Password)] public string Password { get; set; } } }
using System.Collections.Generic; namespace BlazorServer.Models { public class AuthenticationResponseDTO { public bool IsAuthSuccessful { get; set; } public string ErrorMessage { get; set; } public string Token { get; set; } public UserDTO UserDTO { get; set; } } public class UserDTO { public string Id { get; set; } public string Name { get; set; } public string Email { get; set; } public string PhoneNo { get; set; } } }
ایجاد مدل مشخصات تولید JSON Web Token
پس از لاگین موفق، نیاز است یک JWT را تولید کرد و در اختیار کلاینت قرار داد. مشخصات ابتدایی تولید این توکن، توسط مدل زیر تعریف میشود:
namespace BlazorServer.Models { public class BearerTokensOptions { public string Key { set; get; } public string Issuer { set; get; } public string Audience { set; get; } public int AccessTokenExpirationMinutes { set; get; } } }
{ "BearerTokens": { "Key": "This is my shared key, not so secret, secret!", "Issuer": "https://localhost:5001/", "Audience": "Any", "AccessTokenExpirationMinutes": 20 } }
namespace BlazorWasm.WebApi { public class Startup { // ... public void ConfigureServices(IServiceCollection services) { services.AddOptions<BearerTokensOptions>().Bind(Configuration.GetSection("BearerTokens")); // ...
ایجاد سرویسی برای تولید JSON Web Token
سرویس زیر به کمک سرویس توکار UserManager مخصوص Identity و مشخصات ابتدایی توکنی که معرفی کردیم، کار تولید یک JWT را انجام میدهد:
using System; using System.Collections.Generic; using System.IdentityModel.Tokens.Jwt; using System.Security.Claims; using System.Text; using System.Threading.Tasks; using BlazorServer.Entities; using BlazorServer.Models; using Microsoft.AspNetCore.Identity; using Microsoft.Extensions.Options; using Microsoft.IdentityModel.Tokens; namespace BlazorServer.Services { public interface ITokenFactoryService { Task<string> CreateJwtTokensAsync(ApplicationUser user); } public class TokenFactoryService : ITokenFactoryService { private readonly UserManager<ApplicationUser> _userManager; private readonly BearerTokensOptions _configuration; public TokenFactoryService( UserManager<ApplicationUser> userManager, IOptionsSnapshot<BearerTokensOptions> bearerTokensOptions) { _userManager = userManager ?? throw new ArgumentNullException(nameof(userManager)); if (bearerTokensOptions is null) { throw new ArgumentNullException(nameof(bearerTokensOptions)); } _configuration = bearerTokensOptions.Value; } public async Task<string> CreateJwtTokensAsync(ApplicationUser user) { var signingCredentials = new SigningCredentials( new SymmetricSecurityKey(Encoding.UTF8.GetBytes(_configuration.Key)), SecurityAlgorithms.HmacSha256); var claims = await getClaimsAsync(user); var now = DateTime.UtcNow; var tokenOptions = new JwtSecurityToken( issuer: _configuration.Issuer, audience: _configuration.Audience, claims: claims, notBefore: now, expires: now.AddMinutes(_configuration.AccessTokenExpirationMinutes), signingCredentials: signingCredentials); return new JwtSecurityTokenHandler().WriteToken(tokenOptions); } private async Task<List<Claim>> getClaimsAsync(ApplicationUser user) { string issuer = _configuration.Issuer; var claims = new List<Claim> { // Issuer new Claim(JwtRegisteredClaimNames.Iss, issuer, ClaimValueTypes.String, issuer), // Issued at new Claim(JwtRegisteredClaimNames.Iat, DateTimeOffset.UtcNow.ToUnixTimeSeconds().ToString(), ClaimValueTypes.Integer64, issuer), new Claim(ClaimTypes.Name, user.Email, ClaimValueTypes.String, issuer), new Claim(ClaimTypes.Email, user.Email, ClaimValueTypes.String, issuer), new Claim("Id", user.Id, ClaimValueTypes.String, issuer), new Claim("DisplayName", user.Name, ClaimValueTypes.String, issuer), }; var roles = await _userManager.GetRolesAsync(user); foreach (var role in roles) { claims.Add(new Claim(ClaimTypes.Role, role, ClaimValueTypes.String, issuer)); } return claims; } } }
در آخر، این سرویس را به صورت زیر به لیست سرویسهای ثبت شدهی پروژهی Web API، اضافه میکنیم:
namespace BlazorWasm.WebApi { public class Startup { // ... public void ConfigureServices(IServiceCollection services) { services.AddScoped<ITokenFactoryService, TokenFactoryService>(); // ...
تکمیل کنترلر Account جهت لاگین کاربران
پس از ثبت نام کاربران، اکنون میخواهیم امکان لاگین آنها را نیز فراهم کنیم:
namespace BlazorWasm.WebApi.Controllers { [Route("api/[controller]/[action]")] [ApiController] [Authorize] public class AccountController : ControllerBase { private readonly SignInManager<ApplicationUser> _signInManager; private readonly UserManager<ApplicationUser> _userManager; private readonly ITokenFactoryService _tokenFactoryService; public AccountController( SignInManager<ApplicationUser> signInManager, UserManager<ApplicationUser> userManager, ITokenFactoryService tokenFactoryService) { _userManager = userManager ?? throw new ArgumentNullException(nameof(userManager)); _signInManager = signInManager ?? throw new ArgumentNullException(nameof(signInManager)); _tokenFactoryService = tokenFactoryService; } [HttpPost] [AllowAnonymous] public async Task<IActionResult> SignIn([FromBody] AuthenticationDTO authenticationDTO) { var result = await _signInManager.PasswordSignInAsync( authenticationDTO.UserName, authenticationDTO.Password, isPersistent: false, lockoutOnFailure: false); if (!result.Succeeded) { return Unauthorized(new AuthenticationResponseDTO { IsAuthSuccessful = false, ErrorMessage = "Invalid Authentication" }); } var user = await _userManager.FindByNameAsync(authenticationDTO.UserName); if (user == null) { return Unauthorized(new AuthenticationResponseDTO { IsAuthSuccessful = false, ErrorMessage = "Invalid Authentication" }); } var token = await _tokenFactoryService.CreateJwtTokensAsync(user); return Ok(new AuthenticationResponseDTO { IsAuthSuccessful = true, Token = token, UserDTO = new UserDTO { Name = user.Name, Id = user.Id, Email = user.Email, PhoneNo = user.PhoneNumber } }); } } }
تا اینجا اگر برنامه را اجرا کنیم، میتوان در قسمت ورود به سیستم، برای نمونه مشخصات کاربر ادمین را وارد کرد:
و پس از اجرای درخواست، به خروجی زیر میرسیم:
که در اینجا JWT تولید شدهی به همراه قسمتی از مشخصات کاربر، در خروجی نهایی مشخص است. میتوان محتوای این توکن را در سایت jwt.io مورد بررسی قرار داد که به این خروجی میرسیم و حاوی claims تعریف شدهاست:
{ "iss": "https://localhost:5001/", "iat": 1616396383, "http://schemas.xmlsoap.org/ws/2005/05/identity/claims/name": "vahid@dntips.ir", "http://schemas.xmlsoap.org/ws/2005/05/identity/claims/emailaddress": "vahid@dntips.ir", "Id": "582855fb-e95b-45ab-b349-5e9f7de40c0c", "DisplayName": "vahid@dntips.ir", "http://schemas.microsoft.com/ws/2008/06/identity/claims/role": "Admin", "nbf": 1616396383, "exp": 1616397583, "aud": "Any" }
تنظیم Web API برای پذیرش و پردازش JWT ها
تا اینجا پس از لاگین، یک JWT را در اختیار کلاینت قرار میدهیم. اما اگر کلاینت این JWT را به سمت سرور ارسال کند، اتفاق خاصی رخ نخواهد داد و توسط آن، شیء User قابل دسترسی در یک اکشن متد، به صورت خودکار تشکیل نمیشود. برای رفع این مشکل، ابتدا بستهی جدید نیوگت Microsoft.AspNetCore.Authentication.JwtBearer را به پروژهی Web API اضافه میکنیم، سپس به کلاس آغازین پروژهی Web API مراجعه کرده و آنرا به صورت زیر تکمیل میکنیم:
namespace BlazorWasm.WebApi { public class Startup { // ... public void ConfigureServices(IServiceCollection services) { var bearerTokensSection = Configuration.GetSection("BearerTokens"); services.AddOptions<BearerTokensOptions>().Bind(bearerTokensSection); // ... var apiSettings = bearerTokensSection.Get<BearerTokensOptions>(); var key = Encoding.UTF8.GetBytes(apiSettings.Key); services.AddAuthentication(opt => { opt.DefaultAuthenticateScheme = JwtBearerDefaults.AuthenticationScheme; opt.DefaultChallengeScheme = JwtBearerDefaults.AuthenticationScheme; opt.DefaultScheme = JwtBearerDefaults.AuthenticationScheme; }) .AddJwtBearer(cfg => { cfg.RequireHttpsMetadata = false; cfg.SaveToken = true; cfg.TokenValidationParameters = new TokenValidationParameters { ValidateIssuerSigningKey = true, IssuerSigningKey = new SymmetricSecurityKey(key), ValidateAudience = true, ValidateIssuer = true, ValidAudience = apiSettings.Audience, ValidIssuer = apiSettings.Issuer, ClockSkew = TimeSpan.Zero, ValidateLifetime = true }; }); // ...
افزودن JWT به تنظیمات Swagger
هر کدام از اکشن متدهای کنترلرهای Web API برنامه که مزین به فیلتر Authorize باشد، در Swagger UI با یک قفل نمایش داده میشود. در این حالت میتوان این UI را به نحو زیر سفارشی سازی کرد تا بتواند JWT را دریافت و به سمت سرور ارسال کند:
namespace BlazorWasm.WebApi { public class Startup { // ... public void ConfigureServices(IServiceCollection services) { // ... services.AddSwaggerGen(c => { c.SwaggerDoc("v1", new OpenApiInfo { Title = "BlazorWasm.WebApi", Version = "v1" }); c.AddSecurityDefinition("Bearer", new OpenApiSecurityScheme { In = ParameterLocation.Header, Description = "Please enter the token in the field", Name = "Authorization", Type = SecuritySchemeType.ApiKey }); c.AddSecurityRequirement(new OpenApiSecurityRequirement { { new OpenApiSecurityScheme { Reference = new OpenApiReference { Type = ReferenceType.SecurityScheme, Id = "Bearer" } }, new string[] { } } }); }); } // ...
کدهای کامل این مطلب را از اینجا میتوانید دریافت کنید: Blazor-5x-Part-25.zip
قسمت قبل بیشتر آشنایی با یک سری از اصطلاحات مرتبط با فریم ورک MAF بود و همچنین نحوهی کلی استفاده از آن. در این قسمت یک مثال ساده را با آن پیاده سازی خواهیم کرد و فرض قسمت دوم بر این است که افزونهی Visual Studio Pipeline Builder را نیز نصب کردهاید.
یک نکته پیش از شروع:
- اگر افزونهی Visual Studio Pipeline Builder پس از نصب به منوی Tools اضافه نشده است، یک پوشهی جدید را به نام Addins در مسیر Documents\Visual Studio 2008 ایجاد کرده و سپس فایلهای آنرا در این مسیر کپی کنید.
ساختار اولیه یک پروژه MAF
- پروژههایی که از MAF استفاده میکنند، نیاز به ارجاعاتی به دو اسمبلی استاندارد System.AddIn.dll و System.AddIn.Contract.dll دارند (مطابق شکل زیر):
- ساختار آغازین یک پروژه MAF از سه پروژه تشکیل میشود که توسط افزونهی Visual Studio Pipeline Builder به 7 پروژه بسط خواهد یافت.
این سه پروژه استاندارد آغازین شامل موارد زیر هستند:
- هاست: همان برنامهی اصلی که قرار است از افزونه استفاده کند.
- قرار داد: نحوهی تعامل هاست و افزونه در این پروژه تعریف میشود. (یک پروژه از نوع class library)
- افزونه: کار پیاده سازی قرار داد را عهده دار خواهد شد. (یک پروژه از نوع class library)
- همچنین مرسوم است جهت مدیریت بهتر خروجیهای حاصل شده یک پوشه Output را نیز به این solution اضافه کنند:
اکنون با توجه به این محل خروجی، به خواص Build سه پروژه موجود مراجعه کرده و مسیر Build را اندکی اصلاح خواهیم کرد (هر سه مورد بهتر است اصلاح شوند)، برای مثال:
نکتهی مهم هم اینجا است که خروجی host باید به ریشه این پوشه تنظیم شود و سایر پروژهها هر کدام خروجی خاص خود را در پوشهای داخل این ریشه باید ایجاد کنند.
تا اینجا قالب اصلی کار آماده شده است. قرارداد ما هم به شکل زیر است (ویژگی AddInContract آن نیز نباید فراموش شود):
using System.AddIn.Pipeline;
using System.AddIn.Contract;
namespace CalculatorConract
{
[AddInContract]
public interface ICalculatorContract : IContract
{
double Operate(string operation, double a, double b);
}
}
به عبارت دیگر برنامهای محاسباتی داریم (هاست) که دو عدد double را در اختیار افزونههای خودش قرار میدهد و سپس این افزونهها یک عملیات ریاضی را بر روی آنها انجام داده و خروجی را بر میگردانند. نوع عملیات توسط آرگومان operation مشخص میشود. این آرگومان به کلیه افزونههای موجود ارسال خواهد شد و احتمالا یکی از آنها این مورد را پیاده سازی کرده است. در غیر اینصورت یک استثنای عملیات پیاده سازی نشده صادر میشود.
البته روش بهتر طراحی این افزونه، اضافه کردن متد یا خاصیتی جهت مشخص کردن نوع و یا انواع عملیات پشتیبانی شده توسط افزونه است که جهت سادگی این مثال، به این طراحی ساده اکتفا میشود.
ایجاد pipeline
اگر قسمت قبل را مطالعه کرده باشید، یک راه حل مبتنی بر MAF از 7 پروژه تشکیل میشود که عمدهترین خاصیت آنها مقاوم کردن سیستم در مقابل تغییرات نگارش قرارداد است. در این حالت اگر قرار داد تغییر کند، نه هاست و نه افزونهی قدیمی، نیازی به تغییر در کدهای خود نخواهند داشت و این پروژههای میانی هستند که کار وفق دادن (adapters) نهایی را برعهده میگیرند.
برای ایجاد خودکار View ها و همچنین Adapters ، از افزونهی Visual Studio Pipeline Builder که پیشتر معرفی شد استفاده خواهیم کرد.
سه گزینهی آن هم مشخص هستند. نام پروژهی قرارداد، مسیر پروژهی هاست و مسیر خروجی نهایی معرفی شده. پیش از استفاده از این افزونه نیاز است تا یکبار solution مورد نظر کامپایل شود. پس از کلیک بر روی دکمهی OK، پروژههای ذکر شده ایجاد خواهند شد:
پس از ایجاد این پروژهها، نیاز به اصلاحات مختصری در مورد نام اسمبلی و فضای نام هر کدام میباشد؛ زیرا به صورت پیش فرض هر کدام به نام template نامگذاری شدهاند:
پیاده سازی افزونه
قالب کاری استفاده از این فریم ورک آماده است. اکنون نوبت به پیاده سازی یک افزونه میباشد. به پروژه AddIn مراجعه کرده و ارجاعی را به اسمبلی AddInView خواهیم افزود. به این صورت افزونهی ما به صورت مستقیم با قرارداد سروکار نداشته و ارتباطات، در راستای همان pipeline تعریف شده، جهت مقاوم شدن در برابر تغییرات صورت میگیرد:
using System;
using CalculatorConract.AddInViews;
using System.AddIn;
namespace CalculatorAddIn
{
[AddIn]
public class MyCalculatorAddIn : ICalculator
{
public double Operate(string operation, double a, double b)
{
throw new NotImplementedException();
}
}
}
در اینجا افزونهی ما باید اینترفیس ICalculator مربوط به AddInView را پیاده سازی نماید که برای مثال خواهیم داشت:
using System;
using CalculatorConract.AddInViews;
using System.AddIn;
namespace CalculatorAddIn
{
[AddIn("افزونه یک", Description = "توضیحات", Publisher = "نویسنده", Version = "نگارش یک")]
public class MyCalculatorAddIn : ICalculator
{
public double Operate(string operation, double a, double b)
{
switch (operation)
{
case "+":
return a + b;
case "-":
return a - b;
case "*":
return a * b;
default:
throw new NotSupportedException("عملیات مورد نظر توسط این افزونه پشتیبانی نمیشود");
}
}
}
}
همانطور که در قسمت قبل نیز ذکر شد، این کلاس باید با ویژگی AddIn مزین شود که توسط آن میتوان توضیحاتی در مورد نام ، نویسنده و نگارش افزونه ارائه داد.
استفاده از افزونهی تولید شده
هاست برای استفاده از افزونههایی با قرارداد ذکر شده، مطابق pipeline پروژه، نیاز به ارجاعی به اسمبلی HostView دارد و در اینجا نیز هاست به صورت مستقیم با قرارداد کاری نخواهد داشت. همچنین هاست هیچ ارجاع مستقیمی به افزونهها نداشته و بارگذاری و مدیریت آنها به صورت پویا انجام خواهد شد.
نکتهی مهم!
در هر دو ارجاع به HostView و یا AddInView باید خاصیت Copy to local به false تنظیم شود، در غیر اینصورت افزونهی شما بارگذاری نخواهد شد.
پس از افزودن ارجاعی به HostView، نمونهای از استفاده از افزونهی تولید شده به صورت زیر میتواند باشد که توضیحات مربوطه به صورت کامنت آورده شده است:
using System;
using System.AddIn.Hosting;
using CalculatorConract.HostViews;
namespace Calculator
{
class Program
{
private static ICalculator _calculator;
static void doOperation()
{
Console.WriteLine("1+2: {0}", _calculator.Operate("+", 1, 2));
}
static void Main(string[] args)
{
//مسیر پوشه ریشه مربوطه به خط لوله افزونهها
string path = Environment.CurrentDirectory;
//مشخص سازی مسیر خواندن و کش کردن افزونهها
AddInStore.Update(path);
//یافتن افزونههایی سازگار با شرایط قرارداد پروژه
//در اینجا هیچ افزونهای بارگذاری نمیشود
var addIns = AddInStore.FindAddIns(typeof(ICalculator), path);
//اگر افزونهای یافت شد
if (addIns.Count > 0)
{
var addIn = addIns[0]; //استفاده از اولین افزونه
Console.WriteLine("1st addIn: {0}", addIn.Name);
//فعال سازی افزونه و همچنین مشخص سازی سطح دسترسی آن
_calculator = addIn.Activate<ICalculator>(AddInSecurityLevel.Intranet);
//یک نمونه از استفاده آن
doOperation();
}
Console.WriteLine("Press a key...");
Console.ReadKey();
}
}
}
چند نکته جالب توجه در مورد قابلیتهای ارائه شده:
- مدیریت load و unload پویا
- امکان تعریف سطح دسترسی و ویژگیهای امنیتی اجرای یک افزونه
- امکان ایزوله سازی پروسه اجرای افزونه از هاست (در ادامه توضیح داده خواهد شد)
- مقاوم بودن پروژه به نگارشهای مختلف قرارداد
اجرای افزونه در یک پروسه مجزا
حتما با امکانات مرورگر کروم و یا IE8 در مورد اجرای هر tab آنها در یک پروسهی مجزا از پروسه اصلی هاست مطلع هستید. به این صورت پروسهی هاست از رفتار tab ها محافظت میشود، همچنین پروسهی هر tab نیز از tab دیگر ایزوله خواهد بود. یک چنین قابلیتی در این فریم ورک نیز پیش بینی شده است.
//فعال سازی افزونه و همچنین مشخص سازی سطح دسترسی آن
//همچنین جدا سازی پروسه اجرایی افزونه از هاست
_calculator = addIn.Activate<ICalculator>(
new AddInProcess(),
AddInSecurityLevel.Intranet);
در این حالت اگر پس از فعال شدن افزونه، یک break point قرار دهیم و به task manager ویندوز مراجعه نمائیم، پروسهی مجزای افزونه قابل مشاهده است.
برای مطالعه بیشتر + ، + ، + و +
var timeZoneOffSet = await jsRuntime.InvokeAsync<int>("eval", "new Date().getTimezoneOffset()");
var ianaTimeZoneName = jsRuntime.Invoke<string>("eval", "(function(){try { return ''+ Intl.DateTimeFormat().resolvedOptions().timeZone; } catch(e) {} return 'UTC';}())");
Unhandled exceptions are a bit of a misnomer. In .NET, every exception is handled. By the time you access the specifics of an error in your Try-Catch block, the Framework has already analyzed the problem, built a structure to contain its details, examined the stack trace, and used reflection to pinpoint the location of the error, among other mundane tasks. In short, when errors occur, .NET serves them up to your code in a neatly packaged, highly examinable data block.