در ورژنهای قبلی ویژوال استودیو، در زمان بارگذاری پروژه، احتیاجی به اجرای نرم افزارهای تحریم گذر نبود؛ همانند ورژن 15.6. ولی در این ورژن که من نصب کردم بدلیل نصب خودکار کتابخانههای متریال دیزاین، باید از این گونه نرم افزارها نیز استفاده کرد.
درقسمت بعدی گزینه BlankApp را انتخاب و در قسمت Minimum Android Version که با انتخاب آن میتوانیم ورژن گوشیهای اندروید برای استفاده از این اپلیکیشن را انتخاب نماییم. به عنوان مثال با انتخاب اندروید 4.4 برنامه ما صرفا برای گوشیهای اندورید 4.4 به بالا جواب میدهد. بعد از تایید، پروژه باز شده که با این solution روبرو میشویم.
- قسمت Properties را اگر بازکنیم، با دو گزینه روبرو میشویم که یکی فایل android manifest هست و اگر روی properties آن کلیک و ویژگیهایی را انتخاب کنیم، بطور خودکار بر روی manifest تاثیر میگذارند. در قسمتهای بعد در این رابطه جداگانه بحث خواهیم کرد.
- در قسمت Asset که به معنای منابع اندروید میباشد، به عنوان مثال صفحات Razor، فونت و یا صفحات HTML و یا عکس و یا ... را میتوانیم قرار دهیم.
- در قسمت Resource که پوشههای آن layout ،mipmap ،values و resource.designer میباشند، در پوشه layout میتوانیم صفحات استاندارد اندروید را شروع به طراحی کنیم. درقسمت mipmap عکسها و یا فایلهای xml ایی را که قرار است استفاده کنیم، در پروژه قرار میدهیم. در قسمت value که بیشتر برای انتخاب و تغییر تم یا استفاده از Resourceها (همانند Asp.mvc که استفاده میکردیم) است که البته با ساختاری متفاوت در اندروید از آنها استفاده میکنیم، قرار میگیرند.
- در قسمت Resource.Designer که در مطالب بعد با آن آشنا خواهید شد، تمامی آیتمهای انتخابی از جمله Layout ها و عکسها و... با ذخیره کردن در این قسمت دخیره میشوند که بعد با رفرنس دادن از طریق resource پروژه میتوانیم از عکسها و لیآوتها در کد نویسی استفاده کنیم.
- در انتها جهت معرفی به mainactivity میرسیم که یک صفحه است شامل المنتها و اجزای مختلف و کاربر میتواند با آن ارتباط برقرار کند.
[Activity(Label = "@string/app_name", Theme = "@style/AppTheme", MainLauncher = true)] public class MainActivity : AppCompatActivity { protected override void OnCreate(Bundle savedInstanceState) { base.OnCreate(savedInstanceState); // Set our view from the "main" layout resource SetContentView(Resource.Layout.activity_main); } }
- در گزینه بعدی Mainluncher را میبینیم که تعیین کنندهی نقطه شروع اکتیویتی ما در بین اکتیویتیهای دیگر میباشد.
بدیهی است درایورهای مربوطه به گوشی اندروید را باید تهیه کرد که در سایت مربوط به سازنده و یا در سایتهای دیگر میتوانید دانلود کنید. اولین برنامه را مینویسیم که هدف از آن، اجرای 10 دکمه بصورت داینامیک هست و اینکه با کلیک بر روی هر کدام از دکمهها، رنگ آن آبی شود.
protected override void OnCreate(Bundle savedInstanceState) { base.OnCreate(savedInstanceState); LinearLayout ln; Button btn; // Set our view from the "main" layout resource SetContentView(Resource.Layout.activity_main); for (int i = 0; i < 5; i++) { btn = new Button(this); btn.Text = i.ToString(); ln= FindViewById<LinearLayout>(Resource.Id.linearLayout1); btn.Click += Btn_Click; ln.AddView(btn); } } private void Btn_Click(object sender, System.EventArgs e) { Button btntest = sender as Button; btntest.SetBackgroundColor(Android.Graphics.Color.Blue); } }
<?xml version="1.0" encoding="utf-8"?> <RelativeLayout xmlns:android="http://schemas.android.com/apk/res/android" xmlns:app="http://schemas.android.com/apk/res-auto" xmlns:tools="http://schemas.android.com/tools" android:layout_width="match_parent" android:layout_height="match_parent" android:minWidth="25px" android:minHeight="25px"> <LinearLayout android:orientation="vertical" android:minWidth="25px" android:minHeight="25px" android:layout_width="match_parent" android:layout_height="wrap_content" android:id="@+id/linearLayout1" /> </RelativeLayout>
بریدن (crop) تصویر با React
تصویر واکنشگرا
در وب راهکارهای مختلفی برای این کار ارائه شده، ولی این راهها معمولا یا فقط برای تغییر مکان و یا فقط برای تغییر اندازه کنترلها ارائه شدهاند. من یکی از مقالات کد پروجکت را که به جابجا کردن کنترلها پرداخته بود، توسعه دادم که امکان تغییر اندازه هم به آن اضافه شود. مقالهی من (به زبان انگلیسی) در اینجا قرار دارد.
چون از کلاس و متدهای استاتیک استفاده کردم، روش استفاده از این کلاس ساده بوده و افزودن قابلیت تغییر اندازه و جابجایی زمان اجرا با ماوس برای هر کنترل فقط با یک خط کد قابل انجام است:
ControlMoverOrResizer.Init(button1);
برای فعال کردن قابلیت تغییر اندازه و جابجایی یک کنترل در حال اجرای برنامه با موس ما باید متد Init از کلاس MoveAndResizeControls را فراخوانی کنیم و کنترل را به عنوان پارامتر به آن بفرستیم.
ControlMoverOrResizer.Init(button1);
ControlMoverOrResizer.Init(button2,panel1);
internal enum MoveOrResize { Move, Resize, MoveAndResize }
مثالی از نحوهی کار با کلاس :
using System; using System.Windows.Forms; using ControlManager; namespace MoveAndResizeControls { public partial class Form1 : Form { public Form1() { InitializeComponent(); } private void Form1_Load(object sender, EventArgs e) { ControlMoverOrResizer.Init(button1); ControlMoverOrResizer.Init(groupBox1); ControlMoverOrResizer.Init(textBox1); ControlMoverOrResizer.Init(button2,panel1); comboBox1.SelectedIndex = 0; } private void comboBox1_SelectedIndexChanged(object sender, EventArgs e) { switch (comboBox1.SelectedIndex) { case 0: ControlMoverOrResizer.WorkType=ControlMoverOrResizer.MoveOrResize.MoveAndResize; break; case 1: ControlMoverOrResizer.WorkType = ControlMoverOrResizer.MoveOrResize.Move; break; case 2: ControlMoverOrResizer.WorkType = ControlMoverOrResizer.MoveOrResize.Resize; break; } } } }
نکته :بعد از انجام تغییرات، جهت ذخیره وضعیت کنترلها و بازیابی مجدد آنها میتوان از متدهای زیر استفاده کرد:
GetSizeAndPositionOfControlsToString , SetSizeAndPositionOfControlsFromString
با قابلیتهای جدیدی از قبیل UI/UX پیشرفتهتر در پنل ادمین، اجرا بر روی سرورهای لینوکسی، پشتیبانی از داکر، بهینه سازی در پرفرمنس و امکان اضافه شدن استفاده از پایگاه داده Redis با کارایی سریعتر و ...
دانلود سورس NopCommerce4.20
کامپوننتها در Vue.js
Vue.component('todo-item', { template: '\ <li>\ {{ title }}\ <button v-on:click="$emit(\'remove\')">Remove</button>\ </li>\ ' })
Vue.component('custom-input', { template: ` <input v-bind:value="value" v-on:input="$emit('input', $event.target.value)" > ` })
<script type="x-template" id="my-template" src="template.js"> </script> <div id="app"></div> new Vue({ el: '#app', template: '#my-template' })
<div id="app"> <gallery inline-template> .... Vue.component('gallery', { ...
const template = ` <ul> <li v-for="item in items"> {{ item }} </li> </ul>`; const compiledTemplate = Vue.compile(template); new Vue({ el: '#app', data() { return { items: ['Item1', 'Item2'] } }, render(createElement) { return compiledTemplate.render.call(this, createElement); } });
new Vue({ el: '#app', data: { msg: 'Show the message' }, methods: { hello () { alert('Here is the message') } }, render (createElement) { return createElement( 'span', { class: { 'my-class': true }, on: { click: this.hello } }, [ this.msg ] ); }, });
new Vue({ el: '#app', data: { msg: 'Show the message.' }, methods: { hello () { alert('This is the message.') } }, render(h) { return ( <span class={{ 'my-class': true }} on-click={ this.hello } > { this.msg } </span> ) } });
<edmx:Edmx xmlns:edmx="http://docs.oasis-open.org/odata/ns/edmx" Version="4.0"> <edmx:DataServices> <Schema xmlns="http://docs.oasis-open.org/odata/ns/edm" Namespace="OwinAspNetCore.Models"> <EntityType Name="Product"> <Key> <PropertyRef Name="Id"/> </Key> <Property Name="Id" Type="Edm.Int32" Nullable="false"/> <Property Name="Name" Type="Edm.String"/> <Property Name="Price" Type="Edm.Decimal" Nullable="false"/> </EntityType> </Schema> <Schema xmlns="http://docs.oasis-open.org/odata/ns/edm" Namespace="Default"> <Function Name="TestFunction" IsBound="true"> <Parameter Name="bindingParameter" Type="Collection(OwinAspNetCore.Models.Product)"/> <Parameter Name="Val" Type="Edm.Int32" Nullable="false"/> <Parameter Name="Name" Type="Edm.String"/> <ReturnType Type="Edm.Int32" Nullable="false"/> </Function> <EntityContainer Name="Container"> <EntitySet Name="Products" EntityType="OwinAspNetCore.Models.Product"/> </EntityContainer> </Schema> </edmx:DataServices> </edmx:Edmx>
string postUrl = "http://localhost:port/...."; HttpClient client = new HttpClient(); var response = client.PostAsync(postUrl, new StringContent(JsonConvert.SerializeObject(new { Rating = 5 }), Encoding.UTF8, "application/json")).Result;
آن را نصب نموده و بعد از تکمیل شدن، visual studio را restart کنید.
پروژهی console خود را باز کرده و از طریق Add -> new item، آیتم OData client را جستجو کرده و با نام ProductClient.tt آن را تولید نمایید (نام آن اختیاری است):
فایل ProductClient.tt را که یک T4 code generator میباشد، باز کرده و مقدار ثابت MetadataDocumentUri را به آدرس سرویس odata خود تغییر دهید:
public const string MetadataDocumentUri = "http://localhost:port/odata/";
روی این آیتم کلیک راست و گزینهی Run Custom tool را انتخاب نمایید. این تمام کاری است که نیاز به انجام دادن دارید.
حال فایل Program.cs را باز کرده و آنرا اینگونه تغییر دهید:
using ConsoleApplication1.OwinAspNetCore.Models; using System; using System.Linq; namespace ConsoleApplication1 { public class Program { static void Main(string[] args) { Uri uri = new Uri("http://localhost:24977/odata"); //var context = new Default.Container(uri); var context = new TestNameSpace.TestNameSpace(uri); //get var products = context.Products.Where(pr => pr.Name.Contains("a")) .Take(1).Select(pr => new { Firstname = pr.Name, PriceValue = pr.Price }).ToList(); //add context.AddToProducts(new Product() { Name = "Name1", Price = 123 }); //update Product p = context.Products.First(); p.Name = "changed"; context.UpdateObject(p); //delete context.DeleteObject(context.Products.Last()); //commit context.SaveChanges(); } } }
مشاهده میفرمایید که همهی عملیاتهای لازم برای CRUD، به شرط اینکه در سمت سرور طراحی شده باشند، به راحتی از سمت کلاینت قابل فراخوانی خواهند بود.
از این ویژگی فوق العاده میتوان حتی در کلاینتها جاوااسکریپتی نیز استفاده کرد. فرض کنید نرم افزار تحت وبی را با استفاده از jquery یا angularjs طراحی کردهاید. قاعدتا فراخوانی درخواستهای شما به سمت سرور، چیزی شبیه به این خواهد بود:
//angularjs $http.get("/products/get", {Name: "Test", Company: "Test"}) .then(function(response) { console.log(response.data); }); //jquery $.get("/products/get", {Name: "Test", Company: "Test"}, function(data, status){ console.log("Data: " + data); });
با استفاده از odata و typescript و یک library مربوط به odata client در سمت کلاینت، نرم افزار شما بجای موارد، بالا چیزی شبیه به مثال زیر خواهد بود (با همراه داشتن strongly typed و intellisense کامل)
let product1 = await context.products.filter(c => c.Name.contains("Ali")).toArray(); let product2 = await context.products.getSomeFunction(1, 'Test'); context.product.add({Name: 'Test'} as Product); await context.saveChanges()
در مقالههای آتی به ویژگیهای بیشتری از Odata خواهیم پرداخت.
سؤال: مرورگر چه زمانی از کش محلی خودش استفاده خواهد کرد (بدون ارسال درخواستی به سرور) و چه زمانی مجددا از سرور درخواست دریافت مجدد این عنصر کش شده را میکند؟
برای پاسخ دادن به این سؤال نیاز است با مفهومی به نام Conditional Requests (درخواستهای شرطی) آشنا شد که در ادامه به بررسی آن خواهیم پرداخت.
درخواستهای شرطی
مرورگرهای وب دو نوع درخواست شرطی و غیر شرطی را توسط پروتکل HTTP و HTTPS ارسال میکنند. دراینجا، زمانی یک درخواست غیرشرطی ارسال میشود که نسخهی ذخیره شدهی محلی منبع مورد نظر، مهیا نباشد. در این حالت، اگر منبع درخواستی در سرور موجود باشد، در پاسخ ارسالی خود وضعیت 200 یا HTTP/200 OK را باز میگرداند. اگر هدرهای دیگری نیز مانند کش کردن منبع در اینجا تنظیم شده باشند، مرورگر نتیجهی دریافتی را برای استفادهی بعدی ذخیره خواهد کرد.
در بار دومی که منبع مفروضی درخواست میگردد، مرورگر ابتدا به کش محلی خود نگاه خواهد کرد. همچنین در این حالت نیاز دارد که بداند این کش معتبر است یا خیر؟ برای بررسی این مورد ابتدا هدرهای ذخیره شده به همراه منبع، بررسی میشوند. پس از این بررسی اگر مرورگر به این نتیجه برسد که کش محلی معتبر است، دیگر درخواستی را به سرور ارسال نخواهد کرد.
اما در آینده اگر مدت زمان کش شدن تنظیم شده توسط هدرهای مرتبط، منقضی شده باشد (برای مثال با توجه به max-age هدر کش شدن منبع)، مرورگر هنوز هم درخواست کاملی را برای دریافت نسخهی جدید منبع مورد نیاز، به سرور ارسال نمیکند. در اینجا ابتدا یک conditional request را به وب سرور ارسال میکند (یک درخواست شرطی). این درخواست شرطی تنها دارای هدرهای If-Modified-Since و یا If-None-Match است و هدف از آن سؤال پرسیدن از وب سرور است که آیا این منبع خاص، در سمت سرور اخیرا تغییر کردهاست یا خیر؟ اگر پاسخ سرور خیر باشد، باز هم از همان کش محلی استفاده خواهد شد و مجددا درخواست کاملی برای دریافت نمونهی جدیدتر منبع مورد نیاز، به سرور ارسال نمیگردد.
پاسخی که سرور جهت مشخص سازی عدم تغییر منابع خود ارسال میکند، با هدر HTTP/304 Not Modified مشخص میگردد (این پاسخ هیچ body خاصی نداشته و فقط یک سری هدر است). اما اگر منبع درخواستی اخیرا تغییر کرده باشد، پاسخ HTTP/200 OK را در هدر بازگشت داده شده، به مرورگر بازخواهد گرداند (یعنی محتوا را مجددا دریافت کن).
چه زمانی مرورگر درخواستهای شرطی If-Modified-Since را به سرور ارسال میکند؟
اگر یکی از شرایط ذیل برقرار باشد، مرورگر حتی اگر تاریخ کش شدن منبع ویژهای به 10 سال بعد تنظیم شده باشد، مجددا یک درخواست شرطی را برای بررسی اعتبار کش محلی خود به سرور ارسال میکند:
الف) کش شدن بر اساس هدر خاصی به نام vary صورت گرفتهاست (برای مثال بر اساس id یا نام یک فایل).
ب) اگر نحوهی هدایت به صفحهی جاری از طریق META REFRESH باشد.
ج) اگر از طریق کدهای جاوا اسکریپتی، دستور reload صفحه صادر شود.
د) اگر کاربر دکمهی refresh را فشار دهد.
ه) اگر قسمتی از صفحه توسط پروتکل HTTP و قسمتی دیگر از آن توسط پروتکل HTTPS ارائه شود.
و ... اگر بر اساس هدر تاریخ مدت زمان کش شدن منبع، زمان منقضی شدن آن فرا رسیده باشد.
مدیریت درخواستهای شرطی در ASP.NET MVC
تا اینجا به این نکته رسیدیم که قرار دادن ویژگی Output cache بر روی یک اکشن متد، الزاما به معنای کش شدن آن تا مدت زمان تعیین شده نخواهد بود و مرورگر ممکن است (در یکی از 6 حالت ذکر شده فوق) توسط ارسال هدر If-Modified-Since ، سعی در تعیین اعتبار کش محلی خود کند و اگر پاسخ 304 را از سرور دریافت نکند، حتما نسبت به دریافت مجدد و کامل آن منبع اقدام خواهد کرد.
سؤال: چگونه میتوان هدر If-Modified-Since را در ASP.NET MVC مدیریت کرد؟
پاسخ: اگر از فیلتر OutputCache استفاده میکنید، به صورت خودکار هدر Last-Modified را اضافه میکند؛ اما این مورد کافی نیست.
در ادامه یک کنترلر و اکشن متد GetImage آنرا ملاحظه میکنید که تصویری را از مسیر app_data/images خوانده و بازگشت میدهد. همچنین این تصویر بازگشت داده شده را نیز با توجه به OutputCache آن به مدت یک ماه کش میکند.
using System.IO; using System.Web.Mvc; namespace MVC4Basic.Controllers { public class HomeController : Controller { public ActionResult Index() { return View(); } const int AMonth = 30 * 86400; [OutputCache(Duration = AMonth, VaryByParam = "name")] public ActionResult GetImage(string name) { name = Path.GetFileName(name); var path = Server.MapPath(string.Format("~/app_data/images/{0}", name)); var content = System.IO.File.ReadAllBytes(path); return File(content, "image/png", name); } } }
<img src="@Url.Action("GetImage","Home", new { name = "test.png"})"/>
بار اول که صفحهی اول برنامه درخواست میشود، یک چنین هدرهایی رد و بدل خواهند شد (توسط ابزارهای توکار مرورگر وب کروم تهیه شدهاست؛ همان دکمهی F12 معروف):
Remote Address:127.0.0.1:5656 Request URL:http://localhost:10419/Home/GetImage?name=test.png Request Method:GET Status Code:200 OK Response Headers Cache-Control:public, max-age=2591916 Expires:Sat, 31 May 2014 12:45:55 GMT Last-Modified:Thu, 01 May 2014 12:45:55 GMT
در همین حال اگر صفحه را ریفرش کنیم (فشردن دکمهی F5)، اینبار هدرهای حاصل چنین شکلی را پیدا میکنند:
Remote Address:127.0.0.1:5656 Request URL:http://localhost:10419/Home/GetImage?name=test.png Request Method:GET Status Code:304 Not Modified Request Headers If-Modified-Since:Thu, 01 May 2014 12:45:55 GMT
در ادامه بجای اینکه صفحه را ریفرش کنیم، یکبار دیگر در نوار آدرس آن، دکمهی Enter را فشار خواهیم داد تا آدرس موجود در آن (ریشه سایت) مجددا در حالت معمولی دریافت شود.
Remote Address:127.0.0.1:5656 Request URL:http://localhost:10419/Home/GetImage?name=test.png Request Method:GET Status Code:200 OK (from cache)
مشکل! مرورگر را ببندید، تا کار دیباگ برنامه خاتمه یابد. مجددا برنامه را اجرا کنید. مشاهده خواهید کرد که ... اجرای برنامه در Break point قرار گرفته در سطر اول متد GetImage متوقف میشود. چرا؟! مگر قرار نبود تا یک ماه دیگر کش شود؟! هدر رد و بدل شده نیز Status Code:200 OK کامل است (که سبب دریافت کامل فایل میشود).
Remote Address:127.0.0.1:5656 Request URL:http://localhost:10419/Home/GetImage?name=test.png Request Method:GET Status Code:200 OK Request Headers If-Modified-Since:Thu, 01 May 2014 12:45:55 GMT
using System; using System.IO; using System.Net; using System.Web.Mvc; namespace MVC4Basic.Controllers { public class HomeController : Controller { public ActionResult Index() { return View(); } const int AMonth = 30 * 86400; [OutputCache(Duration = AMonth, VaryByParam = "name")] public ActionResult GetImage(string name) { name = Path.GetFileName(name); var path = Server.MapPath(string.Format("~/app_data/images/{0}", name)); var lastWriteTime = System.IO.File.GetLastWriteTime(path); this.Response.Cache.SetLastModified(lastWriteTime.ToUniversalTime()); var header = this.Request.Headers["If-Modified-Since"]; if (!string.IsNullOrWhiteSpace(header)) { DateTime isModifiedSince; if (DateTime.TryParse(header, out isModifiedSince) && isModifiedSince > lastWriteTime) { return new HttpStatusCodeResult(HttpStatusCode.NotModified); } } var content = System.IO.File.ReadAllBytes(path); return File(content, "image/png", name); } } }
برای امتحان آن همانطور که عنوان شد فقط کافی است یکبار مرورگر خود را کاملا بسته و مجددا برنامه را اجرا کنید.
Remote Address:127.0.0.1:5656 Request URL:http://localhost:10419/Home/GetImage?name=test.png Request Method:GET Status Code:304 Not Modified Request Headers If-Modified-Since:Thu, 01 May 2014 13:43:32 GMT
موارد کاربرد
اکثر فید خوانهای معروف نیز ابتدا هدر If-Modified-Since را ارسال میکنند و سپس (اگر چیزی تغییر کرده بود) محتوای فید شما را دریافت خواهند کرد. بنابراین برای کاهش بار برنامه و هچنین کاهش میزان انتقال دیتای سایت، مدیریت آن در حین ارائه محتوای پویای فیدها نیز بهتر است صورت گیرد. همچنین هر جایی که قرار است فایلی به صورت پویا به کاربران ارائه شود؛ مانند مثال فوق.
تبدیل این کدها به روش سازگار با ASP.NET MVC
ما در اینجا رسیدیم به یک سری کد تکراری if و else که باید در هر اکشن متدی که OutputCache دارد، تکرار شود. روش AOP وار آن در ASP.NET MVC، تبدیل این کدها به یک فیلتر با قابلیت استفادهی مجدد است:
[AttributeUsage(AttributeTargets.Method, AllowMultiple = false)] public sealed class SetIfModifiedSinceAttribute : ActionFilterAttribute { public string Parameter { set; get; } public string BasePath { set; get; } public override void OnActionExecuting(ActionExecutingContext filterContext) { var response = filterContext.RequestContext.HttpContext.Response; var request = filterContext.RequestContext.HttpContext.Request; var path = getPath(filterContext); if (string.IsNullOrWhiteSpace(path)) { response.StatusCode = (int)HttpStatusCode.NotFound; filterContext.Result = new EmptyResult(); return; } var lastWriteTime = File.GetLastWriteTime(path); response.Cache.SetLastModified(lastWriteTime.ToUniversalTime()); var header = request.Headers["If-Modified-Since"]; if (string.IsNullOrWhiteSpace(header)) return; DateTime isModifiedSince; if (DateTime.TryParse(header, out isModifiedSince) && isModifiedSince > lastWriteTime) { response.StatusCode = (int)HttpStatusCode.NotModified; response.SuppressContent = true; filterContext.Result = new EmptyResult(); } } string getPath(ActionExecutingContext filterContext) { if (!filterContext.ActionParameters.ContainsKey(Parameter)) return string.Empty; var name = filterContext.ActionParameters[Parameter] as string; if (string.IsNullOrWhiteSpace(name)) return string.Empty; var path = Path.GetFileName(name); path = filterContext.HttpContext.Server.MapPath(string.Format("{0}/{1}", BasePath, path)); return !File.Exists(path) ? string.Empty : path; } }
و برای استفاده از آن خواهیم داشت:
[SetIfModifiedSince(Parameter = "name", BasePath = "~/app_data/images/")] [OutputCache(Duration = AMonth, VaryByParam = "name")] public ActionResult GetImage(string name) { name = Path.GetFileName(name); var path = Server.MapPath(string.Format("~/app_data/images/{0}", name)); var content = System.IO.File.ReadAllBytes(path); return File(content, "image/png", name); }
خلاصهی بحث
چون فیلتر OutputCache در ASP.NET MVC، هدر If-Modified-Since را پردازش نمیکند (از این جهت که پردازش آن برای نمونه در مثال فوق وابسته به منطق خاصی است و عمومی نیست)، اگر با هر بار گشودن سایت خود مشاهده کردید، تصاویر پویایی که قرار بوده یک ماه کش شوند، دوباره از سرور درخواست میشوند (البته به ازای هرباری که مرورگر از نو اجرا میشود و نه در دفعات بعدی که صفحات سایت با همان وهلهی ابتدایی مرور خواهند شد)، نیاز است خودتان دسترسی کار پردازش هدر If-Modified-Since را انجام داده و سپس status code 304 را در صورت نیاز، ارسال کنید.
و در حالت عمومی، طراحی سیستم caching محتوای پویای شما بدون پردازش هدر If-Modified-Since ناقص است (تفاوتی نمیکند که از کدام فناوری سمت سرور استفاده میکنید).
برای مطالعه بیشتر
Understanding Conditional Requests and Refresh
Use If-Modified-Since header in ASP.NET
Make your browser cache the output of an HttpHandler
304 Your images from a database
Conditional GET
Website Performance with ASP.NET - Part4 - Use Cache Headers
ASP.NET MVC 304 Not Modified Filter for Syndication Content
در نسخههای قبل از Angular CLI 6.0، صرفا امکان Bundle کردن جداگانهی ماژولهایی که در قسمت loadChildren مرتبط با تنظیمات مسیریابی ذکر شده بودند، وجود داشت. بنابراین در برخی از شرایط اگر نیاز به امکان بارگذاری ماژولی به صورت Lazy load بود، باید از سیستم مسیریابی استفاده میشد یا اینکه با یکسری ترفند، CLI و Webpack را مجبور به ساخت فایل chunk جداگانه برای ماژول مورد نظر میکردید. از زمان انتشار Angular CLI 6.0 امکان Lazy loading پویا نیز مهیا میباشد؛ به این ترتیب بدون وابستگی به سیستم مسیریابی، باز هم میتوان از مزایای Lazy loading بهره برد. در این مطلب روش استفاده از این قابلیت و همچنین نحوهی بارگذاری پویای یک کامپوننت مرتبط با یک ماژول Lazy load شده را بررسی خواهیم کرد. برای این منظور در ادامه با ایجاد یک TabLayout با استفاده از Angular Material Tabs با یکی از موارد پر استفادهی قابلیت مذکور آشنا خواهیم شد.
پیش نیازها
- مسیر آموزشی «+AngularJS 2.0»
- مسیر آموزشی «سری آموزشی Angular CLI»
- مسیر آموزشی «مسیریابی در Angular»
- مسیر آموزشی «کتابخانه Angular Material 6x»
کار را با طراحی و پیاده سازی TabService شروع میکنیم. برای این منظور یک سرویس را در فولدر services موجود در کنار CoreModule ایجاد خواهیم کرد؛ به این جهت ابتدا مدلهای زیر را خواهیم داشت:
import { Type, ValueProvider } from '@angular/core'; export interface OpenNewTabModel { label: string; componentType: Type<any>; iconName: string; modulePath?: string; data?: ValueProvider[]; }
import { TabItemComponent } from './tab-item-component'; export interface TabItem { label: string; iconName: string; component: TabItemComponent; }
OpenNewTabModel برای ارسال داده توسط مصرف کننده از این سرویس در نظر گرفته شده است. ولی واسط TabItem دارای خصوصیاتی میباشد که ما برای نمایش یک برگهی جدید نیازمندیم. TabItemComponent نیز دارای خصوصیاتی است که مورد نیاز دایرکتیو« NgComponentOutlet» است.
import { Injector, NgModuleFactory, Type } from '@angular/core'; export interface TabItemComponent { componentType: Type<any>; moduleFactory?: NgModuleFactory<any>; injector: Injector; }
import { BehaviorSubject, Observable } from 'rxjs'; import { Injectable, Injector, NgModuleFactory, NgModuleFactoryLoader } from '@angular/core'; import { OpenNewTabModel } from '../models/open-new-tab-model'; import { TabItem } from '../models/tab-item'; @Injectable({ providedIn: 'root' }) export class TabService { private tabItemSubject: BehaviorSubject<TabItem[]> = new BehaviorSubject< TabItem[] >([]); constructor( private loader: NgModuleFactoryLoader, private injector: Injector ) {} get tabItems$(): Observable<TabItem[]> { return this.tabItemSubject.asObservable(); } open(newTab: OpenNewTabModel) { if (newTab.modulePath) { this.loader .load(newTab.modulePath) .then((moduleFactory: NgModuleFactory<any>) => { this.openInternal(newTab, moduleFactory); }); } else { this.openInternal(newTab); } } private openInternal(newTab: OpenNewTabModel, moduleFactory?: NgModuleFactory<any>) { const newTabItem: TabItem = { label: newTab.label, iconName: newTab.iconName, component: { componentType: newTab.componentType, moduleFactory: moduleFactory, injector: newTab.data ? Injector.create(newTab.data, this.injector) : this.injector } }; this.tabItemSubject.getValue().push(newTabItem); this.tabItemSubject.next(this.tabItemSubject.getValue()); } close(index: number) { this.tabItemSubject.getValue().splice(index, 1); this.tabItemSubject.next(this.tabItemSubject.getValue()); } }
{ provide: NgModuleFactoryLoader, useClass: SystemJsNgModuleLoader }
import { Component, OnInit } from '@angular/core'; import { TabService } from './../../../services/tab.service'; @Component({ selector: 'app-tabs', templateUrl: './tabs.component.html', styleUrls: ['./tabs.component.scss'] }) export class TabsComponent implements OnInit { constructor(public service: TabService) {} ngOnInit() {} }
<mat-tab-group> <mat-tab *ngFor="let tabItem of (service.tabItems$ | async); let index = index" > <ng-template mat-tab-label> <mat-icon class="icon" aria-label="icon for tab" >{{tabItem.iconName}}</mat-icon> <span class="full">{{ tabItem.label }}</span> <mat-icon class="close" (click)="service.close(index)" aria-label="close tab button" >close</mat-icon > <!-- </button> --> </ng-template> <ng-container *ngIf="tabItem.component.moduleFactory"> <ng-container *ngComponentOutlet=" tabItem.component.componentType; ngModuleFactory: tabItem.component.moduleFactory; injector: tabItem.component.injector " > </ng-container> </ng-container> <ng-container *ngIf="!tabItem.component.moduleFactory"> <ng-container *ngComponentOutlet=" tabItem.component.componentType; injector: tabItem.component.injector " > </ng-container> </ng-container> </mat-tab> </mat-tab-group>
در تکه کد بالا، ابتدا با استفاده از وهله تزریق شده TabService در کامپوننت مذکور، به شکل زیر، مشترک تغییرات لیست برگهها شدهایم و با استفاده از دایرکتیو *ngFor به ازای تک تک tabItemهای درخواست شده برای گشوده شدن، به شکل زیر کار وهله سازی پویا از کامپوننت مشخص شده انجام میشود:
<ng-container *ngComponentOutlet="tabItem.component.componentType; ngModuleFactory: tabItem.component.moduleFactory; injector: tabItem.component.injector"> </ng-container>
خوب، با استفاده از آنچه تا اینجای مطلب بررسی شد، میتوان یک سیستم راهبری مبتنی بر Tab را نیز برپا کرد که مطلب جدایی را میطلبد. برای تکمیل مکانیزم بارگذاری پویای ماژولها، نیاز است تا مسیر ماژول مورد نظر را در فایل angular.json و بخش lazyModules به شکل زیر معرفی کنید:
"build": { "builder": "@angular-devkit/build-angular:browser", "options": { "outputPath": "dist/MaterialAngularTabLayout", "index": "src/index.html", "main": "src/main.ts", "polyfills": "src/polyfills.ts", "tsConfig": "src/tsconfig.app.json", "assets": [ "src/favicon.ico", "src/assets" ], "styles": [ "./node_modules/@angular/material/prebuilt-themes/indigo-pink.css", "src/styles.scss" ], "lazyModules": [ "src/app/lazy/lazy.module" ], "scripts": [] },
به عنوان مثال قصد داریم ماژول LazyModule را به صورت پویا بارگذاری کرده و LazyComponent موجود در این ماژول را به صورت پویا در برگهی جدیدی نمایش دهیم. برای این منظور کدهای فایل AppComponent.ts را به شکل زیر تغییر خواهیم داد:
import { Component } from '@angular/core'; import { IdModel } from './core/models/id-model'; import { LazyComponent } from './lazy/lazy.component'; import { OpenNewTabModel } from './core/models/open-new-tab-model'; import { TabService } from './core/services/tab.service'; @Component({ selector: 'app-root', templateUrl: './app.component.html', styleUrls: ['./app.component.scss'] }) export class AppComponent { title = 'MaterialAngularTabLayout'; constructor(private tabService: TabService) {} loadLazyComponent() { this.tabService.open(<OpenNewTabModel>{ label: 'Loaded Lazy Component', iconName: 'thumb_up', componentType: LazyComponent, modulePath: 'src/app/lazy/lazy.module#LazyModule', data: [{ provide: IdModel, useValue: <IdModel>{ id: 1 } }] }); } }
در تکه کد بالا با تزریق TabService به سازندهی آن، قصد گشودن برگهی جدیدی را توسط متد open آن، داریم. در بدنهی متد loadLazyComponent یک شیء با قرارداد OpenNewTabModel ایجاد شده و به عنوان آرگومان به متد open ارسال شده است. توجه داشته باشید که modulePath اینجا نیز به مانند خصوصیت loadChildren مرتبط با اشیاء مسیریابی، باید مقدار دهی شود. همچنین قصد داشتیم اطلاعاتی را نیز به کامپوننت مورد نظر ارسال کنیم؛ همانند مکانیزم مسیریابی که با پارامترها این چنین کارهایی صورت میپذیرد. در اینجا از یک کلاس به شکل زیر استفاده شدهاست:
export class IdModel { constructor(public id: number) {} }
در این صورت پیاده سازی LazyComponent نیز به شکل زیر خواهد بود:
import { Component, OnInit } from '@angular/core'; import { IdModel } from './../core/models/id-model'; @Component({ selector: 'app-lazy', templateUrl: './lazy.component.html', styleUrls: ['./lazy.component.scss'] }) export class LazyComponent implements OnInit { constructor(private model: IdModel) {} ngOnInit() { console.log(this.model); } }
البته فراموش نکنید کامپوننتی را که نیاز است به صورت پویا بارگذاری شود، در قسمت entryComponents مرتبط با NgModule متناظر به شکل نیز معرفی کنید:
import { CommonModule } from '@angular/common'; import { LazyComponent } from './lazy.component'; import { NgModule } from '@angular/core'; @NgModule({ imports: [CommonModule], declarations: [LazyComponent], entryComponents: [LazyComponent] }) export class LazyModule {}
با خروجی زیر:
و chunk تولید شده برای ماژول مورد نظر:
در صورتیکه در حالت production پروژه را بیلد کنید، هش مرتبط برای chunk تولید شده نیز ایجاد خواهد شد.
کدهای کامل این قسمت را میتوانید از اینجا دریافت کنید.