مطالب
نمایش درصد پیشرفت، Watermark و گزارشات چند ستونی در PdfReport
گزارشی را در نظر بگیرید با این نیازها:
می‌خواهیم
الف) یک Watermark قطری را بر روی تمام صفحات گزارش ظاهر کنیم.
ب) عدد‌های درصد پیشرفت یک ستون را به صورت میله‌ای نمایش دهیم.
ج) در هر صفحه بجای اینکه یک جدول، اطلاعات را نمایش دهد و تمام صفحه را پر کند، دو جدول در دو ستون کنار هم اینکار را انجام دهند تا در حین چاپ گزارش، در میزان تعداد صفحات مصرفی صرفه جویی صورت گیرد.
د) مقادیر true با چک مارک و موارد false با علامت ضربدر نمایش داده شوند.

یک چنین شکلی در نهایت مد نظر است:


روش انجام کار را توسط کتابخانه PdfReport در ادامه بررسی خواهیم کرد.
ابتدا کلاس مدل زیر را در نظر بگیرید:
namespace PdfReportSamples.Models
{
    public class Task
    {
        public int Id { set; get; }
        public string Name { set; get; }
        public int PercentCompleted { set; get; }
        public bool IsActive { set; get; }
    }
}
به این ترتیب یک کلاس فعالیت تعریف شده است که در آن نام فعالیت، درصد پیشرفت و همچنین درجریان بودن آن قابل تنظیم است. از این کلاس جهت تهیه منبع داده گزارش استفاده می‌شود:
using System;
using System.Collections.Generic;
using System.Drawing;
using iTextSharp.text;
using PdfReportSamples.Models;
using PdfRpt;
using PdfRpt.Core.Contracts;
using PdfRpt.Core.Helper;
using PdfRpt.FluentInterface;

namespace PdfReportSamples.ProgressReport
{
    public class ProgressReportPdfReport
    {
        private IPdfFont getWatermarkFont()
        {
            var watermarkFont = new GenericFontProvider(
                                        AppPath.ApplicationPath + "\\fonts\\irsans.ttf",
                                        Environment.GetEnvironmentVariable("SystemRoot") + "\\fonts\\verdana.ttf");
            watermarkFont.Color = BaseColor.LIGHT_GRAY;
            watermarkFont.Size = 50;
            return watermarkFont;
        }

        public IPdfReportData CreatePdfReport()
        {
            return new PdfReport().DocumentPreferences(doc =>
            {
                doc.RunDirection(PdfRunDirection.RightToLeft);
                doc.Orientation(PageOrientation.Portrait);
                doc.PageSize(PdfPageSize.A4);
                doc.DocumentMetadata(new DocumentMetadata { Author = "Vahid", Application = "PdfRpt", Keywords = "Test", Subject = "Test Rpt", Title = "Test" });
                doc.DiagonalWatermark(new DiagonalWatermark
                {
                    Text = "نمایش درصد پیشرفت",
                    RunDirection = PdfRunDirection.RightToLeft,
                    Font = getWatermarkFont()
                });
            })
            .DefaultFonts(fonts =>
            {
                fonts.Path(AppPath.ApplicationPath + "\\fonts\\irsans.ttf",
                                  Environment.GetEnvironmentVariable("SystemRoot") + "\\fonts\\verdana.ttf");
            })
            .PagesFooter(footer =>
            {
                footer.DefaultFooter(PersianDate.ToPersianDateTime(DateTime.Now, "/", true));
            })
            .PagesHeader(header =>
            {
                header.DefaultHeader(defaultHeader =>
                {
                    defaultHeader.Message("گزارش جدید ما");
                    defaultHeader.ImagePath(AppPath.ApplicationPath + "\\Images\\01.png");
                });
            })
            .MainTableTemplate(template =>
            {
                template.BasicTemplate(BasicTemplate.SilverTemplate);
            })
            .MainTablePreferences(table =>
            {
                table.ColumnsWidthsType(TableColumnWidthType.Relative);
                table.MultipleColumnsPerPage(new MultipleColumnsPerPage
                {
                    ColumnsGap = 20,
                    ColumnsPerPage = 2,
                    ColumnsWidth = 250,
                    IsRightToLeft = true,
                    TopMargin = 7
                });
            })
            .MainTableDataSource(dataSource =>
            {
                var listOfRows = new List<Task>();
                var rnd = new Random();
                for (int i = 0; i < 400; i++)
                {
                    listOfRows.Add(new Task
                    {
                        Id = rnd.Next(1000, 10000),
                        Name = "Task" + i,
                        PercentCompleted = rnd.Next(1, 100),
                        IsActive = rnd.Next(0, 2) == 1 ? true : false
                    });
                }
                dataSource.StronglyTypedList<Task>(listOfRows);
            })
            .MainTableColumns(columns =>
            {
                columns.AddColumn(column =>
                {
                    column.PropertyName("rowNo");
                    column.IsRowNumber(true);
                    column.CellsHorizontalAlignment(HorizontalAlignment.Center);
                    column.IsVisible(true);
                    column.Order(0);
                    column.Width(1);
                    column.HeaderCell("ردیف", captionRotation: 90);
                });

                columns.AddColumn(column =>
                {
                    column.PropertyName<Task>(x => x.Id);
                    column.CellsHorizontalAlignment(HorizontalAlignment.Center);
                    column.IsVisible(true);
                    column.Order(1);
                    column.Width(2);
                    column.HeaderCell("شماره فعالیت");
                });

                columns.AddColumn(column =>
                {
                    column.PropertyName<Task>(x => x.Name);
                    column.CellsHorizontalAlignment(HorizontalAlignment.Center);
                    column.IsVisible(true);
                    column.Order(2);
                    column.Width(3);
                    column.HeaderCell("فعالیت");
                });

                columns.AddColumn(column =>
                {
                    column.PropertyName<Task>(x => x.PercentCompleted);
                    column.CellsHorizontalAlignment(HorizontalAlignment.Center);
                    column.IsVisible(true);
                    column.Order(3);
                    column.Width(3);
                    column.HeaderCell("درصد پیشرفت");
                    column.ColumnItemsTemplate(template =>
                    {
                        template.ProgressBar(progressBarColor: Color.SkyBlue, showPercentText: true);
                        template.DisplayFormatFormula(obj =>
                        {
                            if (obj == null) return "% 0";
                            return "% " + obj.ToString();
                        });
                    });
                });

                columns.AddColumn(column =>
                {
                    column.PropertyName<Task>(x => x.IsActive);
                    column.CellsHorizontalAlignment(HorizontalAlignment.Center);
                    column.IsVisible(true);
                    column.Order(4);
                    column.Width(2);
                    column.HeaderCell("در جریان");
                    column.ColumnItemsTemplate(template =>
                    {
                        template.Checkmark(checkmarkFillColor: Color.Green, crossSignFillColor: Color.DarkRed);
                    });
                });
            })
            .MainTableEvents(events =>
            {
                events.DataSourceIsEmpty(message: "There is no data available to display.");
            })
            .Export(export =>
            {
                export.ToExcel();
            })
            .Generate(data => data.AsPdfFile(AppPath.ApplicationPath + "\\Pdf\\ProgressReportSample.pdf"));
        }
    }
}

توضیحات:

- همانطور که در کدهای فوق ملاحظه می‌کنید، برای تعریف یک watermark قطری در سراسر سند تولیدی، نیاز است در متد DocumentPreferences، تنظیمات DiagonalWatermark را مشخص کرد:
doc.DiagonalWatermark(new DiagonalWatermark
                {
                    Text = "نمایش درصد پیشرفت",
                    RunDirection = PdfRunDirection.RightToLeft,
                    Font = getWatermarkFont()
                });
در اینجا Text، متنی است که نمایش داده خواهد شد. تنظیم PdfRunDirection.RightToLeft برای نمایش صحیح متون فارسی الزامی است. همچنین این watermark نیاز به قلم مناسب و متفاوتی نسبت به قلم‌های پیش فرض گزارش نیز دارد:
        private IPdfFont getWatermarkFont()
        {
            var watermarkFont = new GenericFontProvider(
                                        AppPath.ApplicationPath + "\\fonts\\irsans.ttf",
                                        Environment.GetEnvironmentVariable("SystemRoot") + "\\fonts\\verdana.ttf");
            watermarkFont.Color = BaseColor.LIGHT_GRAY;
            watermarkFont.Size = 50;
            return watermarkFont;
        }
قلم‌هایی از جنس IPdfFont را توسط کلاس توکار GenericFontProvider به نحوی که ملاحظه می‌کنید می‌توان ایجاد کرد.

- برای ستون بندی گزارش باید به متد MainTablePreferences رجوع نمود. در اینجا می‌توان تنظیمات دقیق ستون‌های گزارش را مشخص کرد:
table.MultipleColumnsPerPage(new MultipleColumnsPerPage
                {
                    ColumnsGap = 20,
                    ColumnsPerPage = 2,
                    ColumnsWidth = 250,
                    IsRightToLeft = true,
                    TopMargin = 7
                });
برای مثال در اینجا 2 ستون در هر صفحه تعریف شده است (ColumnsPerPage). فاصله بین این ستون‌ها 20 است (ColumnsGap). عرض هر ستون 250 درنظر گرفته شده (ColumnsWidth) و همچنین توسط تنظیم IsRightToLeft، سبب خواهیم شد تا جداول از راست به چپ شروع و در صفحه نمایش داده شوند. (اگر به شماره ردیف‌ها در شکل ابتدای بحث دقت کنید، ردیف 1 در سمت راست صفحه قرار دارد).

- برای نمایش درصد پیشرفت در یک سلول خاص تنها کافی است قالب مخصوص آن‌را انتخاب و مقدار دهی کنیم:
                    column.ColumnItemsTemplate(template =>
                    {
                        template.ProgressBar(progressBarColor: Color.SkyBlue, showPercentText: true);
                        template.DisplayFormatFormula(obj =>
                        {
                            if (obj == null) return "% 0";
                            return "% " + obj.ToString();
                        });
                    });
قالب از پیش تعریف شده ProgressBar، مقدار سلول جاری را دریافت و آن‌را تبدیل به یک میله افقی درصد پیشرفت می‌کند. همچنین در اینجا توسط DisplayFormatFormula، یک علامت درصد هم به متنی که قرار است نمایش داده شود، اضافه کرده‌ایم.

- نمایش چک مارک و علامت ضربدر نیز به همین منوال است. باید قالب مناسبی را برای آن انتخاب و اعمال کرد:
                    column.ColumnItemsTemplate(template =>
                    {
                        template.Checkmark(checkmarkFillColor: Color.Green, crossSignFillColor: Color.DarkRed);
                    });
قالب Checkmark نیز جزو قالب‌های از پیش تعریف شده PdfReport است و بر اساس گرافیک برداری کار می‌کند.
نظرات مطالب
سری بررسی SQL Smell در EF Core - ایجاد روابط Polymorphic - بخش دوم
ممنون از این 2 پست خوب، جالب بود. یک راه دیگه استفاده از یک ستون Discriminator هست. EFCore از این مدل ارث بری پشتیبانی می‌کنه. میشه یک enum تعریف کرد به اسم CommentType و جدول Comments به ازای هر نوع یک ستون خواهد داشت، مثلا VideoId، ArticleId و غیره. مدل نهایی مشابه مثال هایی میشه که ذکر کردین. تنها مشکل این مدل این است که Cascade Delete نمی‌تونیم داشته باشیم. چون دیتابیس نمی‌دونه کدوم رکورد‌ها باید حذف بشن به همین دلیل حتی موقع اجرای اسکریپت Migration خطای Multiple Cascade Paths میده.

در حال حاظر EFCore از Polymorphic Relationships پشتیبانی نمی‌کنه. متاسفانه مشخص هم نیست که در نسخه بعدی که بزدوی منتشر میشه (EFCore 5) برنامه ای براش دارن یا خیر. بنابراین 2 گزینه داریم. 1) از یکی از این مدل‌ها استفاده کنیم، و برای حذف رکوردهای مادر (سطوح بالاتر) کد بنویسیم تا رکوردهای فرزند هم حذف بشن. میشه رفتار onCascade رو روی جدول‌های وابسته مثل Comments بصورت ClientCascade تعریف کرد. در این صورت وقتی قصد داریم رکوردهای مادر رو حذف کنیم، کافی هست جداول وابسته Include بشن. مابقی رو EFCore تشخیص میده و حذف می‌کنه. مشکل این روش این هست که اگر چندین هزار یا بیشتر رکورد داشته باشیم، این Include‌ها خیلی سنگین میشن و شاید مشکلات ناخواسته بوجود بیارن. میشه بجای Include کردنشون کوئری‌های جداگانه نوشت. رکوردهای فرزند رو پیدا کنیم، همه رو حذف کنیم، بعد رکورد مادر رو حذف کنیم و نهایتا DbContext.SaveChanges رو صدا بزنیم. که مسلما همه این مراحل باید در یک Transaction قرار بگیرن.
و راه حل 2) برای هر موجودیت یک جدول جدا تعریف کنیم. درسته که این مدل SQL Smell شناخته میشه اما خیلی مهم نیست. بستگی به نیازهای پروژه و مشخصات فنی دیگر قسمت‌ها داره. اگر مانند مثال‌های شما تعداد جداول زیاد نباشن (برای مثال شما 3 جدول خواهیم داشت) اشکالی نداره که برای هر دسته بندی جدول مجزایی تعریف کنیم. یعنی ArticleComments، VideoComments و غیره. درسته که کوئری ها، مدل‌ها و دیگر جزئیات پروژه کمی تغییر خواهند کرد و جدول کامنت‌ها تکرار شده، اما Explicit بودن همیشه بهتره. مزیت اصلی این روش هم این هست که چون رابطه بین جداول One-To-Many خواهد بود، به سادگی میشه Cascade Delete رو تنظیم کرد. دیگه نیازی به کد نوشتن یا Include کردن جداول فرزند وجود نداره. شخصا این روش رو ترجیح میدم که دلایلش روشن هست، اما باز هم همونطور که گفتم بستگی به ساختار کلی پروژه داره.
زمان زیادی روی Polymorphic Relationships گذاشتم اما هنوز موفق نشدم راه حلی پیدا کنم که یک جدول واحد برای موجودیت مشترک داشته باشیم، و بتونیم Cascade Delete رو هم تنظیم کنیم. اگر راه حل یا پیشنهادی داشته باشین خوشحال میشم بیشتر بررسی کنیم. ممنون از وقتی که گذاشتین 
نظرات مطالب
رمزنگاری JWT و افزایش امنیت آن در ASP.NET Core
یک نکته‌ی تکمیلی: نکته امنیتی در هنگام استفاده از توکن ها

هنگامیکه کاربری اطلاعات خود را ویرایش میکند، معمولا یک ویوو مدل را از ورودی دریافت میکنیم و داده‌های آن کاربر را بر اساس آی‌دی که درون ویوو مدل ارسال شده‌است، ویرایش میکنیم. اما در این حالت کاربر میتواند با تغییر آیدی ارسالی در ویوو مدل، اطلاعات سایر کاربران را نیز تغییر دهد! برای جلوگیری از این کار میتوان به روش زیر عمل کرد. ابتدا در هنگام ساخت توکن، آیدی کاربر و یک امضا Signature (میتوان از یک GUID استفاده کرد) را در توکن نگهداری میکنیم و سپس توکن را به روش JWE رمزنگاری میکنیم تا اطلاعات توکن قابل مشاهده نباشد و در هنگام اعتبارسنجی توکن، امضای کاربر را با امضای درون توکن مقایسه میکنیم. اگر با هم تفاوت داشته باشند، به معنای آن است که توکن منقضی شده و قابل استفاده نیست. در هربار که کاربر درخواست توکنی را میدهد، باید امضای کاربر را تغییر داده و یک امضای جدید را برای او ثبت کنیم.
سپس در هنگام اجرای اکشن مورد نظر، آیدی درون توکن و آیدی ارسالی جهت ویرایش اطلاعات را بررسی خواهیم کرد. اگر این دو با هم همخوانی نداشته باشند، اجازه‌ی اجرای اکشن مورد نظر را به او نخواهیم داد و سپس امضای کاربر را تغییر میدهیم تا توکن منقضی شود و یک استثناء را صادر میکنیم.
برای پیاده سازی، ابتدا یک کلاس را برای بررسی مشخصات توکن و آیدی ارسالی میسازیم.
    public interface IJwtService
    {
        Task CheckId(int id, ClaimsPrincipal claimsPrincipal);
    }
    public class JwtService : IJwtService
    {
        private readonly IUserService _userService;

        public JwtService(IUserService userService)
        {
            _userService = userService;
        }

        public async Task CheckId(int id, ClaimsPrincipal claimsPrincipal)
        {
            var jwtId = Convert.ToInt32(claimsPrincipal.Identity.FindFirstValue(ClaimTypes.NameIdentifier));
            if (jwtId != id)
            {
                var user = _userService.GetById(jwtId);
                user.SecurityStamp = Guid.NewGuid();
                await _userService.UpdateAsync(user);
                throw new Exception("You are unauthorized to access this resource.");
            }
        }
    }
و نحوه‌ی استفاده‌ی از آن در کنترلر و اکشن مورد نظر:
private readonly IJwtService _jwtService;
private readonly IUserService _userService;
public UserController(IJwtService jwtService, IUserService userService)
        {
            _jwtService = jwtService;
            _userService = userService;
        }

        [HttpPut("Update")]
        public async Task<IActionResult> Update(UserEditViewModel editViewModel, CancellationToken cancellationToken)
        {
            _jwtService.CheckId(editViewModel.Id, HttpContext.User);
            await _userService.Update(editViewModel, cancellationToken);
        }
نظرات مطالب
طراحی جدول فایل‌های پیوستی پایگاه داده
با تشکر.
به غیر از روش دوم و  حالت آخر در تمام مواردی که فرمودید ، نیاز است ابتدا به عنوان مثال مقاله درج شود و سپس بتوان مشخصات فایل را در جدول مورد نظر ثبت کرد ؛ یک حالت دیگر هم در صورتی که نیاز به Privacy نباشد ، میتوان در نظر گرفت که احتمال میدم در سایت جاری هم به این شکل استفاده میشود ، آن هم داشتن یک جدول فارغ از جداول دیگر  و تنها ارتباطی با جدول کاربران داشته باشد که مدلی به شکل زیر دارد : 
 public class Attachment
    {

        #region Properties
        /// <summary>
        /// sets or gets identifier for attachment
        /// </summary>
        public virtual Guid Id { get; set; }
        /// <summary>
        /// sets or gets name for attachment
        /// </summary>
        public virtual string FileName { get; set; }
        /// <summary>
        /// sets or gets type of attachment
        /// </summary>
        public virtual string ContentType { get; set; }
        /// <summary>
        /// sets or gets size of attachment
        /// </summary>
        public virtual long Size { get; set; }
        /// <summary>
        /// sets or gets Extention of attachment
        /// </summary>
        public virtual string Extensions { get; set; }
        /// <summary>
        /// sets or gets Creation Date
        /// </summary>
        public virtual DateTime CreatedOn { get; set; }
        /// <summary>
        /// gets or sets counts of download this file
        /// </summary>
        public virtual long DownloadsCount { get; set; }

        public virtual DateTime ModifiedOn { get; set; }
        #endregion

        #region NavigationProperties
        /// <summary>
        /// sets or gets identifier of attachment's owner
        /// </summary>
        public virtual long OwnerId { get; set; }
        /// <summary>
        /// sets or gets identifier of attachment's owner
        /// </summary>
        public virtual User Owner { get; set; }
        #endregion
    }
در این حالت یکپارچه کردن ارسال فایل با ویرایشگر متن هم امکان پذیر خواهد بود و همچنین بازهم نیاز نیست فایلها چند باره ارسال شوند و به تفکیک هم میشود فایل‌های کاربران را در اختیارشان گذاشت.
نظرات مطالب
مقایسه بین حلقه های تکرار (Lambda ForEach و for و foreach)
متد ForEach در کلاس List از حلقه for معمولی استفاده میکنه و نه foreach:
public void ForEach(Action<T> action)
{
  if (action == null)
    ThrowHelper.ThrowArgumentNullException(ExceptionArgument.match);
  for (int index = 0; index < this._size; ++index)
    action(this._items[index]);
}
متد Array.ForEach هم از روشی مشابه استفاده کرده:
public static void ForEach<T>(T[] array, Action<T> action)
{
  if (array == null)
    throw new ArgumentNullException("array");
  if (action == null)
    throw new ArgumentNullException("action");
  for (int index = 0; index < array.Length; ++index)
    action(array[index]);
}
foreach به دلیل استفاده از اشیای درون IEnumerable و درنتیجه اجرای دستورات بیشتر در هر حلقه کندتر عمل میکند.
اما! اگر هدف تنها بررسی سرعت اجرای حلقه‌های اشاره شده باشه متدهای بالا نتیجه درستی نشان نخواهد داد، چون عملیات انجام شده در حلقه‌های نشان داده شده با هم دقیقا یکسان نیست. بهتره که یه عملیات ثابت و مستقل از متغیرهای درگیر استفاده بشه تا نتایج دقیقتری بدست بیاد. مثلا یه چیزی مثل اکشن زیر:
() => { int a = 1; }
بهتره تو این تستها مشخصات دقیق سخت افزاری هم ارائه بشه تا مقایسه‌ها بهتر انجام بگیره.
با این شرح با روشی که در مطلب Microbenchmark آورده شده آزمایشات رو دوباره انجام دادم و برای تعداد تکرار 100 میلیون اختلاف تمام حلقه‌ها در حد چند میلی ثانیه بود که کاملا قابل صرفنظره!
نتایج برای حالات مختلف موجود تفاوتهای زیادی داشت اما درنسخه ریلیز نهایتا نتایج کلی این بود که حلقه for معمولی از همه سریعتر، سپس Array.ForEach و بعد متد ForEach در کلاس List و درنهایت ازهمه کندتر حلقه foreach بود.
من آزمایشات روی یک سیستم با پردازنده 4 هسته ای با کلاک 3.4 گیگاهرتز (AMD Phenom II 965) با ویندوز 7 و 32 بیتی با رم 4 گیگ (3.25 گیگ قایل استفاده)انجام دادم. متاسفانه تعداد تکرار بیشتر خطای OutOfMemory میداد.
نکته: اجرای تستهای این چنینی برای آزمایش کارایی و سرعت به شدت تحت تاثیر عوامل جانبی هستند. مثل میزان منابع در دسترس سخت افزاری، نوع سیستم عامل، برنامه‌ها و سرویس‌های در حال اجرا، و مهمتر از همه نوع نسخه بیلد شده از برنامه تستر (دیباگ یا ریلیز) و محل اجرای تست (منظور اجرا در محیط دیباگ ویژوال استودیو یا اجرای مستقل برنامه) و ... . (همونطور که آقای نصیری هم مطلبی مرتبط رو به اشتراک گذاشتند ^)
مطالب
پیدا کردن منشاء خطا در برنامه با آنالیز فایل‌های Dump

هنگامیکه خطاهای غیر منتظره‌ای در برنامه‌ی مدیریت شده‌ی شما رخ می‌دهند، شما اطلاعات کمی را در مورد این مساله دارید. اگرچه شما می‌توانید تا حدودی جلوی این نوع خطاهای غیرمنتظره را با ابزارهای خطایابی و یا لاگر، رصد کنید ولی همیشه اینطور نیست؛ در این حال ذخیره، تجزیه و تحلیل Dump‌های حافظه، ممکن است آخرین گزینه برای شما باشد. خوشبختانه ویژوال استودیو، ابزاری عالی برای تجزیه و تحلیل Dump‌های حافظه است! در این مطلب به شما نشان می‌دهیم که چگونه Dump‌های حافظه را جمع آوری کرده و توسط ویژوال استودیو راه حل مشکلات درج شده‌ی در آن‌ها را پیدا کنید.

ابزارهایی وجود دارند که حافظه را مورد کاوش قرار داده و فعالیت‌هایی را که یک پروسس انجام می‌دهد، مانیتور می‌کنند. در حال حاضر ابزارهای مختلفی برای اینکار وجود دارند؛ از جمله Visual Studio ،ProcDump ،DebugDiag و WinDbg که ما در این پست از ProcDump استفاده می‌کنیم. 

برای شروع، من یک برنامه‌ی ساده را ایجاد کردم که شامل یک button است و با فشردن آن، یک خطای نامشخص اتفاق می‌افتد. برنامه را اجرا میکنیم. سپس به TaskManager رفته و آی‌دی پروسس برنامه را پیدا میکنیم: 

  

آیدی پروسس ما، 10896 می‌باشد.

ProcDump را دانلود کرده و آن‌را توسط CMD، به این صورت اجرا می‌کنیم تا تمامی فعالیت‌های پروسس موردنظر را زیرنظر بگیرد و فایل Dump ای را تولید کند:

 procdump.exe -ma -e 10896


حالا نوبت به کلیک بر روی Button، جهت ایجاد خطا می‌رسد. بر روی دکمه کلیک کرده و منتظر می‌شویم تا Dump، از حافظه جمع آوری و در سیستم تولید شود. عملیات با موفقیت انجام شده و فایل Dump در آدرس مشخص شده، ایجاد می‌شود. 

 

پیدا کردن منشاء خطا  

بعد از ایجاد فایل Dump، نوبت به پیدا کردن منشا خطا و رسیدن به کد موردنظر می‌رسد. ویژوال استودیو را باز کنید و فایل Dump را درون VS درگ/دراپ کنید. 

  

در پنجره‌ای که باز می‌شود، می‌توانید مشخصات کاملی از برنامه را مشاهده کنید. سمت راست، چند گزینه وجود دارند که با توجه به نوع برنامه (مدیریت شده یا محلی) و زبان برنامه نویسی، باید آن‌ها را انتخاب کنید. از آنجائیکه برنامه‌ی ما با زبان سی شارپ ایجاد شده، گزینه‌ی اول یعنی Debug with Managed only را انتخاب می‌کنیم.

بعد از انتخاب این گزینه، بلافاصله به کدی که باعث ایجاد خطا می‌شود، هدایت می‌شویم

 

کلام آخر اینکه سعی کنید تا حد ممکن، خودتان خطاها را مدیریت کنید و از ابزارهای خطایاب مانند AppCenter نیز استفاده کنید. اخیرا WPF و WinForm نیز به AppCenter اضافه شده‌اند. 

مطالب
امن سازی درخواست‌های ای‌جکسی برنامه‌های ASP.NET MVC 5.x در مقابل حملات CSRF

طی مقاله چک لیست تولید برنامه Asp.net mvc و بررسی امنیتی ای‌جکس هنگام استفاده در مورد چک لیست امنیتی سایت سرفصل‌های مهم عنوان و بررسی شده است که یکی از موارد، مقاوم ساختن وب اپلیکشن در برابر حملات CSRF می‌باشد. اینگونه حملات بر پایه این استراتژی شکل می‌گیرند که با ارسال درخواستی به نیابت از سمت سیستم/مرورگر کاربر تایید هویت شده، سایت مقصد را مجبور به انجام عملی کند. برای مثال اگر شما در سایت a.com یک کاربر تایید شده باشید و هم اکنون در سایت فوق نیز لاگین باشید، مهاجم با ارسال یک برنامه/صفحه یا موارد مشابه و در قالب src یک عکس یا با ترغیب شما با کلیک بر روی یک لینک با href آلوده یا موارد مشابه، از سمت مرورگر شما درخواستی را به سمت سایت a.com ارسال می‌کند .

این درخواست ممکن است شامل حذف اطلاعات، تغییر مشخصات، پرداخت هزینه یا موارد مشابه باشد. جهت مقابله با این حمله، یکی از موارد مهم، استفاده همیشگی از Html.AntiForgeryToken() در تمامی فرم‌های ورود اطلاعات است. همچنین استفاده همیشگی از متد Post و بررسی تایید مبدا درخواست‌های ای‌جکسی، بررسی http referrer ، محدود کردن طول عمر کوکی، استفاده از کپچهای قوی مانند کپچای گوگل می‌تواند تا حد زیادی وب اپلیکیشن را در مورد اینگونه حملات، مصون کند.

در این بین یکی از موارد دیگر، اضافه کردن AntiForgeryToken به درخواست‌های ا‌ی‌جکسی سایت می‌باشد. جهت حصول این منظور، راه‌های مختلفی موجود است. یکی از راه حل‌ها استفاده از یک هلپر جهت تولید توکن مورد نظر است.

ساختار هلپر مورد نظر به شرح زیر است :

public static class AntiForgeryToken
{
  public static MvcHtmlString AntiForgeryTokenForAjaxPost(this HtmlHelper helper)
  {
    var antiForgeryInputTag = helper.AntiForgeryToken().ToString();
    // Above gets the following: <input name="__RequestVerificationToken" type="hidden" value="some value" />
    var removedStart = antiForgeryInputTag.Replace(@"<input name=""__RequestVerificationToken"" type=""hidden"" value=""", "");
    var tokenValue = removedStart.Replace(@""" />", "");
    if (antiForgeryInputTag == removedStart || removedStart == tokenValue)
       throw new InvalidOperationException("Oops! The Html.AntiForgeryToken() method seems to return something I did not expect.");
    return new MvcHtmlString($@"{"__RequestVerificationToken"}:""{tokenValue}""");
  }
}
کار آن حذف فیلد مخفی این توکن و درج آن به صورت یک شیء جاوا اسکریپتی است. 

در مرحله بعد طبق الگوی زیر، درخواست ا‌ی‌جکسی به همراه توکن تولید شده و به کنترلر ارسال خواهد شد:
function AddToCart(pid) {
   $.ajax({
     url: '@Url.Action("AddToBasket","Shop")',
     data: { 'pid': pid,@Html.AntiForgeryTokenForAjaxPost()  },
     type: 'post',
     success:function(e) {
       //do something
     }
   });
}

در مرحله آخر، باید کنترلر مورد نظر شامل ویژگی‌های [HttpPost] [ValidateAntiForgeryToken]  باشد تا صحت توکن تولیدی را بررسی کند و در صورت نامعتبر بودن، از اجرای دستورات جلوگیری گردد.
مطالب
روشی برای مقایسه‌ی مقادیر تمام خواص دو شیء در آزمون‌های واحد
در زمان نوشتن تست‌های مختلف (Unit - Integration - UI) گاهی اوقات پیش می‌آید که بخواهید تمامی خصوصیت‌های یک شیء را تایید کنید. معمولا نوشتن اعتبارسنجی برای همه خصوصیت‌ها و همین طور پیام‌های استثناء برای هر یک در زمان عدم تایید اعتبار، کار بسیار زمانبری است. در این مقاله به شما نشان خواهم داد که چگونه با نوشتن یک اعتبارسنج عمومی از اتلاف زمان زیادی جلوگیری کنید.

با استفاده از کلاس زیر می‌توان کار اعتبارسنجی را با استفاده از Reflection به راحتی انجام داد. در اینجا برای اعتبارسنجی DateTime از کلاس DateTimeAssert استفاده کرده‌ایم.
public class PropertiesValidator<TK, T> where T : new() where TK : new()
{
    static TK _instance;

    public static TK Instance
    {
        get
        {
            if (_instance == null)
            {
                _instance = new TK();
            }
            return _instance;
        }
    }

    public void Validate(T expectedObject, T realObject, params string[] propertiesNotToCompare)
    {
        var properties = realObject.GetType().GetProperties();
        foreach (var currentRealProperty in properties)
        {
            if (!propertiesNotToCompare.Contains(currentRealProperty.Name))
            {
                var currentExpectedProperty = expectedObject.GetType().GetProperty(currentRealProperty.Name);
                var exceptionMessage = $"The property {currentRealProperty.Name} of class {currentRealProperty.DeclaringType?.Name} was not as expected.";

                if (currentRealProperty.PropertyType != typeof(DateTime) && currentRealProperty.PropertyType != typeof(DateTime?))
                {
                    Assert.AreEqual( currentExpectedProperty.GetValue( expectedObject,
                                                                        null ),
                                        currentRealProperty.GetValue( realObject,
                                                                    null ),
                                        exceptionMessage );
                }
                else
                {
                    DateTimeAssert.Validate( currentExpectedProperty.GetValue( expectedObject,
                                                                                null ) as DateTime?,
                                                currentRealProperty.GetValue( realObject,
                                                                            null ) as DateTime?,
                                                TimeSpan.FromMinutes( 5 ) );
                }
            }
        }
    }
}


طرز استفاده

فرض کنید مدلی داریم با این مشخصات:
public class ObjectToAssert
{
    public string FirstName { get; set; }
    public string LastName { get; set; }
    public DateTime LastVisit { get; set; }
}
و دو نمونه از آن را ایجاد کرده ایم:
var expectedObject = new ObjectToAssert
                        {
                            FirstName = "Vahid",
                            LastName = "Mohammad Taheri",
                            LastVisit = new DateTime( 2016, 11, 14, 0, 10, 50 )
                        };
var actualObject = new ObjectToAssert
                        {
                            FirstName = "Vahid",
                            LastName = "Mohammad Taheri",
                            LastVisit = new DateTime( 2016, 11, 14, 0, 13, 50 )
                        };
کلاسی را با ارث بری از PropertiesValidator ایجاد می‌کنیم:
public class ObjectToAssertValidator : PropertiesValidator<ObjectToAssertValidator, ObjectToAssert>
{
    public void Validate(ObjectToAssert expected, ObjectToAssert actual)
    {
        this.Validate(expected, actual, "FirstName");
    }
}

نکته
: در صورتی که می‌خواهید خصوصیتی را استثناء کنید از اعتبارسنجی، می‌توانید آن‌را به عنوان پارامتر سوم به بعد به تابع Validate ارسال کنید. طبق کد بالا FirstName به صورت استثناء تعریف شده است.


اکنون دو نمونه ساخته شده از ObjectToAssert بالا را با فراخوانی دستور زیر اعتبارسنجی می‌کنیم:
ObjectToAssertValidator.Instance.Validate(expectedObject, actualObject);
مطالب
آشنایی با CLR: قسمت هجدهم
در قسمت قبلی با نحوه‌ی نسخه بندی اسمبلی‌ها آشنا شدیم؛ ولی به غیر از نسخه بندی، فرهنگ (culture) هم قسمتی از عوامل شناسایی یک اسمبلی است. به عنوان نمونه من میتوانم یک اسمبلی داشته باشم که برای زبان آلمانی، انگلیسی آمریکایی، انگلیسی بریتانیایی و ... آماده شده است.
شناسایی فرهنگ یک اسمبلی از طریق یک رشته است که شامل یک تگ اصلی و ثانویه طبق استاندارد RFC1766 می‌باشد. جدول زیر تعدادی از این تگ‌ها را نمایش می‌دهد.
 تگ اولیه  تگ ثانویه  فرهنگ مربوطه 
 De آلمانی 
 De  AT  آلمانی اتریشی
 De  CH  آلمانی سوئیسی
 En  -  انگلیسی
 En  GB  انگلیسی بریتانیا
 En  US  انگلیسی آمریکایی
در حالت عادی که یک اسمبلی را که تنها شامل کد می‌شود، دارید برای آن culture تعریف نمی‌شود. چون مشخصه‌ی خاصی ندارد که به آن فرهنگ خاصی هم تعلق بگیرد. به این اسمبلی‌ها Culture Neutral یا خنثی می‌گویند.
حال اگر شما در حال طراحی برنامه‌ای هستید که منابع Resources شامل مشخصه‌های فرهنگی و منطقه‌ای می‌شوند، مایکروسافت به شدت توصیه می‌کند که بحث کد را از منابع جدا کرده و اسمبلی هایشان جدا شوند. یک اسمبلی برای کدها و منابع مشترک استفاده شود که هیچ خصوصیت فرهنگی و منطقه‌ای خاصی ندارد. حال یک یا چند اسمبلی جداگانه برای منابع ساخته که هر کدام از آن‌ها به فرهنگ و منطقه‌ی خاصی اشاره می‌کنند. به این نوع اسمبلی‌ها Satellite Assembly یا اسمبلی ماهواره‌ای گویند.
عموما از ابزار AL برای ساخت اسمبلی‌های ماهواره ای استفاده می‌شود. دلیل آن هم اینست که این اسمبلی‌ها چون عموما کدی را شامل نمی‌شوند، ساخت آن‌ها از طریق کامپایلر ممکن نیست. برای معرفی یک اسمبلی ماهواره‌ای باید از سوئیچ c یا culture استفاده کرد و به عنوان ورودی، این سوئیچ تگ‌ها را به آن نسبت داد.
/c[ulture]:En-US
بعد از اینکه اسمبلی ساخته شد در مسیر برنامه، در یک زیردایرکتوری که با همان شناسه‌ی تگ‌ها نام گرفته است، ذخیره می‌کنیم. به عنوان مثال اگر مسیر زیر، مسیر برنامه ما باشد:
C:\MyApp
اسمبلی ماهواره‌ای با مشخصات بالا باید در مسیر زیر قرار بگیرد:
C:\MyApp\en-US
در صورتی که قصد دارید در زمان اجرا به منابع یک اسمبلی ماهواره‌ای دسترسی پیدا کنید می‌توانید از کلاس زیر استفاده کنید:
System.Resources.ResourceManager
به هر حال اگر کدهای شما در فرهنگ و منطقه تاثیر دارند و دوست دارید اسمبلی کدها هم به عنوان یک اسمبلی ماهواره‌ای شناخته شوند از خصوصیت زیر برای معرفی اسمبلی خود استفاده کنید:
 System.Reflection.AssemblyCultureAttribute

===============
[assembly:AssemblyCulture("de­-CH")]
در AL هم از سوئیچ Culture/ استفاده می‌شود. به طور عادی شما نباید یک اسمبلی بسازید که به اسمبلی ماهواره ای اشاره می‌کند و جداول متادیتا اسمبلی‌ها باید به اسمبلی‌های خنثی اشاره کنند. اگر شما قصد دسترسی به اعضاء و خصوصیات یک اسمبلی ماهواره‌ای را دارید باید از طریق Reflection که در آینده در مورد آن صحبت خواهد شد اینکار را انجام دهید.( در  کتاب جفری ریچر   به فصل بیست و سوم Assembly Loading and Reflection مراجعه شود)
مطالب
OpenCVSharp #2
کتابخانه‌ی اصلی OpenCV، دارای دو نوع اینترفیس C و ++C است. اینترفیس C آن مرتبط است به نگارش‌های 1x آن و اینترفیس ++C آن به همراه نگارش‌های 2x آن ارائه شده‌اند. کتابخانه‌ی OpenCVSharp هر دو نوع اینترفیس یاد شده را پشتیبانی می‌کند. در این قسمت نگاهی خواهیم داشت به نحوه‌ی بارگذاری و نمایش تصاویر در OpenCV به کمک متدهای اینترفیس C آن، مانند cvLoadImage، cvShowImage، cvReleaseImage.


بارگذاری و نمایش تصاویر به کمک OpenCVSharp

متدهای اینترفیس C مربوط به OpenCV، در OpenCVSharp با ذکر کلاس Cv آن قابل دسترسی هستند. برای نمونه متدهای C یاد شده‌ی در ابتدای بحث، چنین معادلی را در OpenCVSharp دارند:
using OpenCvSharp;
 
namespace OpenCVSharpSample02
{
  class Program
  {
   static void Main(string[] args)
   {
    var img = Cv.LoadImage(@"..\..\images\ocv02.jpg");
 
    Cv.NamedWindow("window");
    Cv.ShowImage("window", img);
 
    Cv.WaitKey();
 
    Cv.DestroyWindow("window");
 
    Cv.ReleaseImage(img);
   }
  }
}
متد cvLoadImage اینترفیس C، به Cv.LoadImage تبدیل شده‌است و مابقی نیز به همین ترتیب.
در اینجا با استفاده از متد LoadImage، تصویری را از مسیر مشخصی، بارگذاری می‌کنیم. سپس یک پنجره‌ی OpenCV ایجاد و این تصویر در آن نمایش داده می‌شود. متد WaitKey منتظر فشرده شدن یک کلید بر روی پنجره‌ی OpenCV می‌شود. پس از آن این پنجره تخریب و همچنین منابع native این تصویر آزاد می‌شوند.


متد LoadImage، پارامتر دومی را نیز می‌پذیرد:
 var img = Cv.LoadImage(@"..\..\images\ocv02.jpg", LoadMode.GrayScale);
برای مثال در اینجا می‌توان به کمک مقدار LoadMode.GrayScale، تصویر را به صورت سیاه و سفید بارگذاری کرد.
Enum تعریف شده‌ی در اینجا قابلیت or یا جمع منطقی را نیز دارد. برای مثال می‌توان مقدار  LoadMode.AnyColor | LoadMode.AnyDepth را نیز مشخص کرد؛ جهت بارگذاری تصویر اصلی با مشخصات کامل آن که حالت پیش فرض است.


کلاس‌های پشت صحنه‌ی اینترفیس C در OpenCVSharp

علت وجود کلاس Cv در OpenCVSharp، سهولت برگرداندن مثال‌های C کتابخانه‌ی OpenCV به نمونه‌ها‌ی دات نتی است. اما اگر قصد داشته باشید از کلاس‌های پشت صحنه‌ی این اینترفیس در OpenCVSharp استفاده کنید، می‌توان کدهای فوق را به نحو ذیل نیز بازنویسی کرد:
using (var img = new IplImage(@"..\..\images\ocv02.jpg", LoadMode.Unchanged))
{
  using (var window = new CvWindow("window"))
  {
   window.Image = img;
   Cv.WaitKey();
  }
}
خروجی متد LoadImage از نوع کلاس IplImage است. در اینجا می‌توان همین کلاس را وهله سازی کرد و مورد استفاده قرار داد. به علاوه اینبار این کلاس تهیه شده، اینترفیس IDisposable را نیز پیاده سازی می‌کند. بنابراین می‌توان با استفاده از عبارت using کار آزاد سازی منابع آن‌را خودکار کرد.
همچنین پنجره‌ی OpenCV نیز در اینجا با کلاس CvWindow پیاده سازی می‌شود که این کلاس نیز اینترفیس IDisposable را پیاده سازی می‌کند.


یک نکته‌ی تکمیلی

اگر متد LoadImage کتابخانه‌ی OpenCV قادر به بارگذاری تصویر شما نبود، متد دیگری به نام IplImage.FromFile نیز پیش بینی شده‌است. این متد از امکانات System.Drawing.Bitmap دات نت برای بارگذاری تصویر و تبدیل آن به فرمت OpenCV استفاده می‌کند.


کدهای کامل این مثال را از اینجا می‌توانید دریافت کنید.