وحید نصیری وحید نصیری
نظرات مطالب
OutputCache در ASP.NET MVC
ارجاعی را به اسمبلی استاندارد System.Runtime.Caching اضافه کنید.

‫۸ سال و ۱۲ ماه قبل، دوشنبه ۴ آبان ۱۳۹۴، ساعت ۲۳:۱۱
یاسر مرادی یاسر مرادی
مطالب
روش‌های مختلف انجام چند کار به صورت همزمان در C# .NET - قسمت اول
آیا تا به حال لیستی از دیتا داشته‌اید که بخواهید بر روی آنها کاری را انجام دهید؟ مثلا لیستی از مشتریان که باید برای تک تک آنها Pdf ای را بسازید، یا لیستی از مشتریان که باید برای تک تک آنها بیمه نامه صادر کنید، یا مثلا لیست اطلاعات بلیط‌های قابل فروش را گرفته‌اید و برای تک تک آنها می‌خواهید کمیسیون حساب کنید و ...

در اکثر مواقعی کاری که برای تک تک آیتم‌ها قرار است انجام شود، ساده است و با استفاده از یک حلقه foreach کار تمام میشود. اما در بعضی مواقع کار زمانبر است؛ حال یا به علت وجود کاری CPU bound مثل درست کردن Pdf و محاسبات، یا کار IO Bound است مثل ارسال یک HTTP Request به ازای هر مشتری، یا ذخیره کردن چیزی در دیتابیس که هم CPU bound است و هم IO bound و ترکیبی از مواردی که گفتیم را دارد.

فرض کنیم صد مشتری داریم و برای تک تک آنها میخواهیم کاری انجام دهیم. اگر از یک foreach ساده استفاده کنیم و هر عمل یک ثانیه طول بکشد، کل روال 100 ثانیه طول می‌کشد که جالب نیست.
public async Task Sample()
{
    var customers = await GetCustomersFromSomeWhere();

    foreach (var customer in customers)
    {
        await DoSomethingWithCustomer(customer);
    }
}
با اندکی جستجو در اینترنت به Task.WhenAll می‌رسیم و مشکلی که دارد این است که هر 100 کار را با هم شروع می‌کند که میتواند اثرات مخربی روی کلیت عملکرد سرور بگذارد:
public async Task Sample()
{
    var customers = await GetCustomersFromSomeWhere();
    await Task.WhenAll(customers.Select(c => DoSomethingWithCustomer(c)));
}
اگر چه می‌توانیم خودمان آیتم‌ها را دسته بندی کنیم و مثلا هر 25 تا 25 آنها را با هم پردازش کنیم، ولی این دسته بندی خیلی معقول نیست، چون RX اینجاست!
public async Task Sample()
{
    var customers = await GetCustomersFromSomeWhere();

    await customers.Select(c => Observable.FromAsync(() => DoSomethingWithCustomer(c))).Merge(maxConcurrent: 25);
}
به خاطر وجود maxConcurrent: 25 در دستور فوق، مشتری‌ها بسته به وضعیت کلی سرور، حداکثر 25 تا 25 تا پردازش می‌شوند، ولی ممکن است مثلا 10 تا 10 پردازش شوند. البته انتظار هوشمندی خیلی زیادی از آن نداشته باشید.

استفاده از Rx وقتی که دستورات داخل DoSomethingWithCustomer به صورت IO bound باشند (اتصال به دیتابیس و ارسال Http Request و ...) به خوبی جواب می‌دهد. ولی اگر دستورات داخل DoSomethingWithCustomer به صورت CPU bound باشند، مثل محاسبات یا ساختن Pdf و ... دیگر این روش جواب نمی‌دهد و اینجاست که باید از Task Parallel Library استفاده کنیم ( البته Task Parallel Libraray یا به اختصار TPL هم برای IO Bound و هم برای CPU Bound مناسب است).
برای استفاده از TPL داریم:
public async Task Sample()
{
    var customers = await GetCustomersFromSomeWhere();

    ActionBlock<Customer> action = new ActionBlock<Customer>(c => DoSomethingWithCustomer(c), new ExecutionDataflowBlockOptions
    {
        MaxDegreeOfParallelism = 25
    }); 

    foreach (var customer in customers)
    {
        action.Post(customer);
    }

    action.Complete();

    await action.Completion;
}
همانطور که می‌بینید، بحث 25 تا 25 تا اجرا کردن در اینجا نیز وجود دارد، با این تفاوت که بسیار هوشمندانه‌تر کارها را به صورتی پیش می‌برد که از منابع سرور به بهینه‌ترین شکل ممکن استفاده شود و همین TPL را هم برای اعمال IO bound و هم اعمال CPU bound مناسب می‌کند.

سایر گزینه هایی که داریم شامل Parallel Linq و Parallel.ForEach است که عموما برای کارهای CPU bound مناسبند.
گزینه‌هایی از قدیم نیز وجود دارند، مانند استفاده از Thread و Semaphore و ... که ابدا استفاده مستقیم از آنها توصیه نمیشود.
البته با TPL و RX میشود کارهای خیلی بیشتری نیز انجام داد و این دو فقط برای این سناریو ساخته نشده‌اند و همه جا جایگزین یکدیگر نیستند و هر دو دنیای وسیعی هستند که توصیه می‌کنم به هر دو نگاهی بیاندازید. همچنین TPL تا جایی که می‌دانم جزو مواردی است که در بیرون از دنیای NET. وجود ندارد و یکی از ارزشمندترین ویژگی‌های Unique در NET. است که به این سادگی چنین مسئله‌ای با این کیفیت حل شود.

توجه داشته باشید که اگر فرآیندی که برای تک تک Customer‌ها در مثال فوق قرار است انجام شود، خود یک روال سنگین و زمان بر باشد، بهتر است از روش‌های دیگری مبتنی بر Event processing و ابزارهایی چون Azure Service Bus یا Mass Transit استفاده کنیم که کمک می‌کنند اگر مثلا سه سرور داریم، بار پردازش آن 100 مشتری مثال ما، بین سه سرور هم پخش شود که این مورد پیچیدگی‌های خود را دارد و در اینجا که فرض بر این است که سناریو خیلی پیچیده و میزان بار خیلی زیاد نیست و همچنین نیازی هم به استفاده از این موارد و اضافه کردن پیچیدگی‌های بیشتر به برنامه نیست. در واقع TPL علیرغم کار بسیار ارزشمندی که می‌کند، در نهایت یک Nuget Package است که در یک دستگاه موبایل Android و با Xamarin نیز قابل استفاده است.

البته این همه داستان نیست. برای مثال در صورتی که فرآیندی بخواهد به صورت Concurrent / Parallel انجام شود و در انجام آن از Entity Framework Db Context استفاده شده باشد، کد به مشکل بر میخورد و خطا می‌دهد، چون یک Instance از DbContext مناسب انجام چند کار همزمان نیست. به واقع تمامی Objectهایی که Thread Safe نباشند، در روش‌های فوق به مشکل بر میخوردند. همچنین بحث مدیریت کردن Transaction در صورتی که بخواهید با دیتابیس هم کار کنید نیز خود مسئله‌ای است که باید حل شود.
حل مسائلی که گفته شد و ادغام کردن روش‌های فوق با بحث Dependency Injection و ... موضوع بحث قسمت بعدی این مطلب است.
‫۴ سال و ۱۱ ماه قبل، دوشنبه ۲۹ مهر ۱۳۹۸، ساعت ۲۳:۲۰
سیروان عفیفی سیروان عفیفی
مطالب
آشنایی با OWIN و بررسی نقش آن در ASP.NET Core
در این مطلب می‌خواهیم نگاهی به قسمت‌های کلیدی OWIN و همچنین پروژه‌ی Katana بیندازیم و در نهایت نیز نقش OWIN را در ASP.NET Core بررسی خواهیم کرد.



OWIN چیست؟

همانطور که می‌دانید OWIN یک specification است که استانداری را بین وب‌سرور و وب‌اپلیکیشن‌ها تعریف کرده است. در واقع OWIN یکسری لایه‌ی انتزاعی را جهت ایجاد اپلیکیشن‌هایی که نحوه‌ی میزبانی آنها اهمیتی ندارد، تعریف خواهد کرد. به صورت خلاصه توسط این لایه‌ی انتزاعی می‌توانیم وابستگی بین وب‌سرور و وب‌اپلیکیشن را حذف کنیم. در این specification منظور از وب‌سرور یک delegate و همچنین یک دیکشنری است. در واقع هدف این است که وقتی درخواستی به این وب‌سرور ارسال شد، درخواست به قسمت‌های کوچکی تقسیم‌بندی شده و درون این دیکشنری قرار خواهند گرفت (این دیکشنری حاوی کلیدهای از پیش‌تعریف شده‌ای است که توسط OWIN تعریف شده‌اند). سپس این دیکشنری از طریق یک application function به درون pipeline ارسال خواهد شد و از یکسری middleware عبور خواهد کرد. در اینحالت می‌توانیم کنترلی را بر روی درخواست‌های وارده و صادره داشته باشیم. ایده‌ی middleware خیلی شبیه به HTTP moduleها در IIS است؛ اما تفاوت آن این است که middlewareها وابستگی‌ایی به IIS ندارند و همچنین مبتنی بر رویداد نیستند. هر middleware بعد از انجام تغییرات بر روی درخواست، تا زمان رسیدن دیکشنری به آخرین middleware، آن را به middleware بعدی ارسال خواهد کرد. در این حین می‌توانیم به response streams اطلاعاتی را append کنیم. وقتی دیکشنری از تمامی middlewareها عبور کرد، سرور مطلع خواهد شد و نتیجه را به کلاینت ارسال می‌کند.

استاندارد OWIN تعدادی کلید را درون یک دیکشنری تعریف کرده است که بعد از ورود به هر middleware مقداردهی خواهند شد. این کلیدها را می‌توانیم در دو دسته‌ی Request و Response بررسی کنیم.

کلیدهای مربوط به Request

ضروری؟

نام کلید

مقدار

بله

"owin.RequestBody"

یک Stream همراه با request body. اگر body برای request وجود نداشته باشد، Stream.Null به عنوان placeholder قابل استفاده است.

بله

"owin.RequestHeaders"

یک دیکشنری به صورت IDictionary<string, string[]> از هدرهای درخواست.

بله

"owin.RequestMethod"

رشته‌ایی حاوی نوع فعل متد HTTP مربوط به درخواست (مانند GET and POST )

بله

"owin.RequestPath"

path درخواست شده به صورت string

بله

"owin.RequestPathBase"

قسمتی از path درخواست به صورت string

بله

"owin.RequestProtocol"

نام و نسخه‌ی پروتکل (مانند HTTP/1.0 or HTTP/1.1 )

بله

"owin.RequestQueryString"

رشته‌ای حاوی query string ؛ بدون علامت ? (مانند foo=bar&baz=quux )

بله

"owin.RequestScheme"

رشته‌ایی حاوی URL scheme استفاده شده در درخواست (مانند HTTP or HTTPS )



کلیدهای مربوط به Response

ضروری؟

نام کلید

مقدار

بله

"owin.ResponseBody"

یک Stream جهت نوشتن response body در خروجی

بله

"owin.ResponseHeaders"

یک دیکشنری به صورت IDictionary<string, string[]> از هدرهای response

خیر

"owin.ResponseStatusCode"

یک عدد صحیح حاوی کد وضعیت HTTP response ؛ حالت پیش‌فرض 200 است.

خیر

"owin.ResponseReasonPhrase"

یک رشته حاوی reason phrase مربوط به status code ؛ اگر خالی باشد در نتیجه سرور بهتر است آن را مقداردهی کند.

خیر

"owin.ResponseProtocol"

یک رشته حاوی نام و نسخه‌ی پروتکل (مانند HTTP/1.0 or HTTP/1.1 )؛ اگر خالی باشد؛ “owin.RequestProtocol” به عنوان مقدار پیش‌فرض در نظر گرفته خواهد شد.


Katana
پروژه‌ی Katana یک پیاده‌سازی از استاندارد OWIN است که توسط مایکروسافت ایجاد شده است. مایکروسافت علاوه بر پیاده‌سازی OWIN، یکسری قابلیت دیگر را نیز به آن اضافه کرده است. برای شروع کار با Katana یک پروژه خالی از نوع ASP.NET Web Application را ایجاد کنید. در ادامه لازم است پکیج Microsoft.Owin.Host.SystemWeb را نیز نصب کنیم. همراه با نصب این پکیج، دو وابستگی دیگر نیز نصب خواهند شد؛ زیرا پیاده‌سازی OWIN درون پکیج Microsoft.Owin قرار دارد:
<package id="Microsoft.Owin" version="3.0.1" targetFramework="net461" />
<package id="Microsoft.Owin.Host.SystemWeb" version="3.0.1" targetFramework="net461" />
<package id="Owin" version="1.0" targetFramework="net461" />
در ادامه نیاز به یک نقطه‌ی شروع برای اپلیکیشن‌مان داریم. طبق convention باید یک فایل را با نام Startup.cs با محتویات زیر ایجاد کنیم:
using Owin;
namespace SimpleOwinWebApp
{
    public class Startup
    {
        public void Configuration(IAppBuilder app)
        {

        } 
    }
}
توسط IAppBuilder می‌توانیم middlewareها را به pipeline اضافه کنیم:
using Owin;
namespace SimpleOwinWebApp
{
    public class Startup
    {
        public void Configuration(IAppBuilder app)
        {
            app.Use(async (ctx, next) =>
            {
                await ctx.Response.WriteAsync("Hello");
            });
        } 
    }
توسط متد Use، یک middleware را به صورت inline تعریف کرده‌ایم. متد Use یک delegate را از ورودی دریافت خواهد کرد و امضای آن به اینصورت است: 
Func<IOwinContext, Func<Task>, Task> handler

IOwinContext در واقع یک wrapper برای environment dictionaryایی است که در ابتدا به آن اشاره کردیم. در مثال قبل، از پراپرتی Response، جهت ارسال خروجی به کلاینت استفاده شده است. این پراپرتی در واقع معادل کلید owin.ResponseBody درون دیکشنری است. اما در اینجا به صورت strongly-typed و ساده به آن دسترسی داریم؛ هر چند که امکان کار با دیکشنری خام نیز وجود دارد. به عنوان مثال معادل مثال قبل بدون استفاده از پراپرتی Response، اینچنین خواهد بود: 
app.Use(async (ctx, next) =>
{
   var response = ctx.Environment["owin.ResponseBody"] as Stream;
   using (var writer = new StreamWriter(response))
   {
      await writer.WriteAsync("Hello");
   }
});
اکنون اگر پروژه را اجرا کنید، با وارد کردن هر آدرسی، پیام Hello درون مرورگر برایتان نمایش داده خواهد شد:


به هر تعداد middleware که خواستید می‌توانید به pipeline اضافه کنید؛ اما باید دقت داشته باشید که ترتیب قرار دادن آنها اهمیت دارد.
Self-hosting OWIN
در مثال قبلی، اپلیکیشن توسط IIS Express اجرا می‌شد. برای میزبانی درون یک کنسول اپلیکیشن، ابتدا یک پروژه‌ی Console Application را ایجاد کرده و پکیج Microsoft.Owin.SelfHost را نصب کنید. سپس کلاس Startup موردنظرتان را ایجاد کرده و در نهایت درون متد Main، کار راه‌اندازی سرور را انجام خواهیم داد: 
using System;
using Microsoft.Owin.Hosting;

namespace SimpleOwinConsoleApp
{
    class Program
    {
        static void Main(string[] args)
        {
            using (WebApp.Start<Startup>("http://localhost:12345"))
            {
                Console.WriteLine("Listening to port 12345");
                Console.WriteLine("Press Enter to end...");
                Console.ReadLine();
            }
        }
    }
}

OWIN در ASP.NET Core
ASP.NET Core دارای مفهومی با عنوان pipeline است. این pipeline خیلی شبیه به OWIN است اما OWIN نیست؛ بلکه عملکرد آن شبیه به OWIN است. به عنوان مثال اینبار به جای دیکشنری، شیء HttpContext را داریم. در ادامه یک پروژه‌ی ASP.NET Core Web Application از نوع Empty را شروع خواهیم کرد. اگر دقت کنید اینبار برای کلاس Startup باید دو متد را پیاده‌سازی کنیم:
using Microsoft.AspNetCore.Builder;
using Microsoft.AspNetCore.Hosting;
using Microsoft.AspNetCore.Http;
using Microsoft.Extensions.DependencyInjection;
using Microsoft.Extensions.Logging;

namespace SimpleOwinCoreApp
{
    public class Startup
    {
        public void ConfigureServices(IServiceCollection services)
        {
        }

        public void Configure(IApplicationBuilder app, IHostingEnvironment env, ILoggerFactory loggerFactory)
        {
            loggerFactory.AddConsole();

            if (env.IsDevelopment())
            {
                app.UseDeveloperExceptionPage();
            }

            app.Run(async (context) =>
            {
                await context.Response.WriteAsync("Hello World!");
            });
        }
    }
}

متد Configure: همانطور که در ابتدای مطلب مشاهده کردید این متد قبلاً در پروژه‌های مبتنی بر کاتانا Configuration نام داشت؛ همچنین به جای IAppBuilder اینبار IApplicationBuilder را داریم. مزیت ASP.NET Core این است که در هر جایی از اپلیکیشن می‌توانیم از سیستم DI توکار آن استفاده کنیم؛ در نتیجه علاوه بر IApplicationBuilder وابستگی‌های دیگری مانند IHostingEnvironment و ILoggerFactory را نیز می‌توانیم تزریق کنیم.
متد ConfigureServices: در اینجا می‌توانیم سرویس‌های موردنیاز درون اپلیکیشن را برای IoC ریجستر کنیم.
در کد فوق استفاده از متد Use به معنای آخرین نقطه در pipeline است. یعنی جایی که response برگردانده خواهد شد و چیزی بعد از آن اجرا نخواهد شد؛ در واقع ارجاعی به middleware بعدی وجود ندارد.

ایجاد یک Middleware جدید
تا اینجا تمامی کدها را به صورت inline نوشتیم. اما اگر بخواهیم middlewareمان قابلیت استفاده‌ی مجدد داشته باشد می‌توانیم تعاریف آن را به یک کلاس با ساختار زیر منتقل نمائیم:
using System.Threading.Tasks;
using Microsoft.AspNetCore.Http;

namespace SimpleOwinCoreApp.Middlewares
{
    public class SimpleMiddleware
    {
        private readonly RequestDelegate _next;

        public SimpleMiddleware(RequestDelegate next)
        {
            _next = next;
        }

        public async Task Invoke(HttpContext ctx)
        {
            // قبل از فراخوانی میان‌افزار بعدی

            await ctx.Response.WriteAsync("Hello DNT!");

            await _next(ctx);

            // بعد از فراخوانی میان‌افزار بعدی
        }
    }
}

درون متد Invoke بعد از پردازش درخواست باید متد middleware بعدی را همراه با context جاری فراخوانی کنیم. در نتیجه قبل و بعد از فراخوانی middleware بعدی فرصت این را خواهیم داشت تا درخواست را پردازش کنیم. در نهایت برای استفاده از middleware فوق می‌توانیم از متد الحاقی UseMiddleware استفاده کنیم:
app.UseMiddleware<SimpleMiddleware>();

استفاده از middlewareهای مبتنی بر Katana در ASP.NET Core
middlewareهایی را که برای Katana نوشته‌اید، درون یک اپلیکیشن ASP.NET Core نیز قابل استفاده هستند. برای اینکار با مراجعه به فایل project.json می‌توانید پکیج زیر را نصب کنید:
"Microsoft.AspNetCore.Owin": "1.0.0"
سپس درون متد Configure می‌توانید Owin را به pipeline اضافه کرده و middleware خود را ریجستر کنید:
app.UseOwin(pipeline =>
{
pipeline(next => new MyKatanaBasedMiddleware(next).Invoke)
});

مثال تکمیلی:
در ادامه می‌خواهیم ماژول مطرح شده در این مطلب  را به صورت یک middleware با قابلیت پذیرفتن تنظیمات، نوشته و سپس درون pipeline استفاده کنیم. برای شروع یک کلاس با نام IpBlockerMiddleware با محتویات زیر ایجاد خواهیم کرد: 
using System.Linq;
using System.Threading.Tasks;
using Microsoft.AspNetCore.Http;

namespace SimpleOwinAspNetCore.Middleware
{
    public class IpBlockerMiddleware
    {
        private readonly RequestDelegate _next;
        private readonly IpBlockerOptions _options;

        public IpBlockerMiddleware(RequestDelegate next, IpBlockerOptions options)
        {
            _next = next;
            _options = options;
        }

        public async Task Invoke(HttpContext context)
        {
            var ipAddress = context.Request.Host.Host;
            if (IsBlockedIpAddress(ipAddress))
            {
                context.Response.StatusCode = 403;
                await context.Response.WriteAsync("Forbidden : The server understood the request, but It is refusing to fulfill it.");
                return;
            }
            await _next.Invoke(context);
        }

        private bool IsBlockedIpAddress(string ipAddress)
        {
            return _options.Ips.Any(ip => ip == ipAddress);
        }
    }
}
در کدهای فوق لیست Ipها از پراپرتی Ips درون کلاس IpBlockerOptions دریافت خواهد شد:
using System.Collections.Generic;

namespace SimpleOwinAspNetCore.Middleware
{
    public class IpBlockerOptions
    {
        public IpBlockerOptions()
        {
            Ips = new[] { "192.168.1.1" };
        }
        public IList<string> Ips { get; set; }
    }
}
همچنین برای استفاده راحت‌تر از middleware، یک متد الحاقی را برای آن ایجاد کرده‌ایم و سپس پراپرتی Ips را توسط اینترفیس IConfigurationRoot دریافت کرده‌ایم:
using System.Linq;
using Microsoft.AspNetCore.Builder;
using Microsoft.Extensions.Configuration;

namespace SimpleOwinAspNetCore.Middleware
{
    public static class IpBlockerExtensions
    {
        public static IApplicationBuilder UseIpBlocker(this IApplicationBuilder builder, IConfigurationRoot configuration, IpBlockerOptions options = null)
        {
            return builder.UseMiddleware<IpBlockerMiddleware>(options ?? new IpBlockerOptions
            {
                Ips = configuration.GetSection("block_list").GetChildren().Select(p => p.Value).ToArray()
            });
        }
    }
}
قبلاً در رابطه با فایل‌های کانفیگ مطلبی را مطالعه کرده‌اید؛ در نتیجه نیازی به توضیح اضافه‌تری ندارد. تنها کاری که در اینجا انجام شده است، دریافت محتویات کلید block_list از فایل کانفیگ است. 
محتویات فایل blockedIps.json:
{
  "block_list": [
    "192.168.1.1",
    "localhost",
    "127.0.0.1",
    "172.16.132.151"
  ]
}

برای خواندن فایل فوق در برنامه نیز خواهیم داشت:
public IConfigurationRoot Configuration { set; get; }

public Startup(IHostingEnvironment env)
{
var builder = new ConfigurationBuilder()
.SetBasePath(env.ContentRootPath)
.AddJsonFile("blockedIps.json");
Configuration = builder.Build();
}
در نهایت برای استفاده از middleware فوق خواهیم داشت:
app.UseIpBlocker(Configuration);
اکنون هر درخواستی که با آدرس‌های تعیین شده درون فایل blockedIps.json وارد pipeline شود، امکان استفاده‌ی از سایت را نخواهد داشت.

کدهای این مطلب را می‌توانید از اینجا دریافت کنید.
‫۸ سال و ۱ ماه قبل، سه‌شنبه ۳۰ شهریور ۱۳۹۵، ساعت ۲۳:۰۰
وحید نصیری وحید نصیری
مطالب
Eazfuscator 2.6 منتشر شد

Eazfuscator یکی از برنامه‌های با کیفیت code obfuscation مخصوص دات نت فریم ورک است. این برنامه رایگان بوده و استفاده از آن به سادگی drag & drop فایل dll یا exe برنامه خود بر روی پنجره آن می‌باشد (یا استفاده از آن از طریق خط فرمان جهت اتوماسیون این‌کار)


ویژگی‌های آن:
Easy to use as 1-2-3
Automatic code protection with variety of supported obfuscation techniques:
  • Symbol renaming
  • String encryption
  • Constant literals pruning
  • Method signatures overload induction
  • Class hierarchy linerization
  • Code control flow obfuscation
  • Assemblies merging
Automatic code optimization
Supports .NET Framework versions 2.0, 3.0 and 3.5
Supports .NET Compact Framework versions 2.0 and 3.5
Supports Silverlight assemblies and XAP packages
Supports XNA applications for Windows, Xbox 360 and Zune platforms
Can obfuscate any 100% managed .NET assembly
Provides revolutionally innovative and easy to use GUI interface as well as classical command line interface
Microsoft Visual Studio integration. Supported versions are Microsoft Visual Studio 2005 and 2008 including Express editions
Supports automatic builds




پ.ن.
بنابر تجربه شخصی با این ابزارها (تجاری و غیرتجاری)، این تنها برنامه‌ای است که جهت code obfuscation اسمبلی‌های ASP.Net در محیط کاری مشکل ساز نشده و سایت پس از مدتی با پیغام‌های عجیب و غریب از کار نمی‌افتد.

‫۱۵ سال و ۲ ماه قبل، چهارشنبه ۱۸ شهریور ۱۳۸۸، ساعت ۱۷:۰۲
ناصرنیازی ناصرنیازی
مطالب
IdentityServer قسمت اول
استفاده از سرویس‌های متنوع گوگل همگی با یک آکانت واحد، ایده‌ی جالبی است که پایه‌ی ایجاد پروژه‌ای به نام IdentityServer بوده است. 
IdentityServer    یک پروژه‌ی متن باز است که قرار بود و شاید هنوز هم هست که بخشی از ویژوال استودیو باشد. 
این پروژه یک سرور واحد برای مدیریت هویت ایجاد می‌کند که تمام کلاینت‌ها از این سرور اهراز هویت شده و سپس از سرویس‌ها  استفاده می‌کنند. یعنی بخش مدیریت هویت تمام کاربران در پروژه برعهده‌ی IdentityServer   گذاشته می‌شود و همه‌ی برنامه‌ها هویت کاربران را از IdentityServer   می پرسند. 
تصویری که توسعه دهندگان این پروژه برای معماری پروژه خود ارائه داده‌اند: 

برای استفاده از آی‌دنتیتی‌سرور، ابتدا آن را از مخزن گیت‌هاب، بارگذاری می‌کنیم  و سپس برای پروژه، یک Application جدید در IIS ایجاد می‌کنیم. 
دقت داشته باشید که IdentityServer    از SSL  و بستر امن استفاده می‌کند که تنظیمات ساخت Certificate را می‌توانید از اینجا فرا بگیرید. 
با توجه به پشتیبانی گسترده‌ی این پروژه از OpenID و OAuth2   مطالعه‌ای مختصر در این موارد به درک فرایند اهراز هویت توسط  آی دنتیتی سرور بسیار کمک خواهد کرد.
پس از راه اندازی SSL  و تنظیمات Certificate مربوط به آن می‌توانید شروع به راه اندازی سرور خود کنید. راه اندازی اولیه سرور تنظیمات مربوط به بانک اطلاعاتی، نکات ریزی دارد که بخش کلی از آن اینجا آمده است. 
برای شروع به استفاده از سرور و درک چگونگی عملکرد آن نیاز دارید تا مدیر سرور را نصب کنید؛ تا هم بتوانید کاربر تعریف کنید و هم نقش‌ها (Roles)  و دسترسی‌ها را مدیریت کنید. نگارش مدیر آی‌دنتیتی‌سرور نیز از اینجا قابل دسترسی می‌باشد. 
پس از نصب آی‌دنتیتی‌سرور باید تنظیمات مربوط به ذخیره سازی اطلاعات آن را انجام دهید که  آی‌دنتیتی‌سرور پیاده سازی خوبی برای Entity Framework دارد که می‌توانید با نصب آن همه‌ی کارهای ذخیره سازی در بانک اطلاعاتی را به EF بسپارید. البته برای ذخیره‌ی یوزر می‌توان از حالت InMemory هم استفاده کرد که در  نسخه‌ی مثال  یک کاربر با نام bob و رمز bob در داخل کد نویسی تعریف شده بود، که می‌توان برای پروژه‌های کوچک همان را توسعه داد. 
در سطح بانک هم آی‌دنتیتی‌سرور از دو بانک اطلاعاتی، استفاده می‌کند؛ یکی برای ذخیره‌ی تنظیمات سرور و دیگری برای ذخیره‌ی اطلاعات هویتی. 
مزیت بزرگ آی‌دنتیتی‌سرور در اعتبار سنجی جدای از پیاده سازی‌های فراوان انجام شده برای محیط‌های مختلف و در قابلیت اعتبار سنجی دو طرفه‌ی آن می‌باشد. 
یعنی هم سمت سرور و هم سمت کلاینت و هم سرویس‌هایی که از  آی‌دنتیتی‌سرور استفاده می‌کنند، باید اعتبار سنجی شوند و همه چیز به یک رمز و نام کاربری ساده خلاصه نمی‌شود.
در زمان نگارش این متن، نسخه‌ی 2 نسخه‌ی پایدار ارائه شده است و نسخه‌ی سه در مرحله تست می‌باشد. البته پیاده سازی‌هایی هم از نسخه‌ی 3 در محیط‌های مختلف مثل MVC  و WEB API ارائه شده است؛ ولی هنوز به پایداری لازم نرسیده است.
‫۹ سال و ۲ ماه قبل، چهارشنبه ۲۸ مرداد ۱۳۹۴، ساعت ۲۲:۳۰
وحید نصیری وحید نصیری
مطالب
تنظیمات پیشنهادی حداکثر حافظه‌ی مصرفی اس کیوال سرور

به صورت پیش فرض تنظیمات حافظه‌ی اس کیوال سرور به صورتی است که به آن اجازه می‌دهد تمامی حافظه‌ی مهیای سیستم عامل را مصرف کند! اگر شخصی با این مساله آشنایی نداشته باشد احتمالا تصور خواهد کرد که اس کیوال سرور نشتی حافظه دارد یا کلا مشکلی در سیستم روی داده است که تا این حد مصرف حافظه بالا رفته است.
برای مشاهده‌ی این تنظیمات روی instance سرور مورد نظر کلیک راست کرده و گزینه خواص را انتخاب کنید. سپس در صفحه‌ی باز شده گزینه memory را مشاهده نمائید.
البته این‌کار را با استفاده از دستورات T-SQL هم می‌توان انجام داد:

EXEC sp_configure 'show advanced options', 1
RECONFIGURE WITH OVERRIDE

EXEC sp_configure 'max server memory (MB)'

EXEC sp_configure 'show advanced options', 0
RECONFIGURE WITH OVERRIDE

نتیجه‌ی آن بر روی سیستم برنامه نویسی من به صورت زیر است:



که البته عمدا آن‌را بر روی یک گیگ تنظیم کرده‌ام تا عملکرد سیستم مختل نشود. (چون اگر غیر از این باشد، تعارفی نداشته و هر آنچه را که صلاح بداند مصرف می‌کند!)
کمی در بلاگ‌های رسمی برنامه نویس‌های اس کیوال سرور در سایت MSDN در این‌‌باره جستجو کردم و نتیجه آن به صورت زیر است:

تنظیمات حداکثر حافظه‌ی مصرفی اس کیوال سرورهای 2005 و 2008
برای یک سیستم عامل 64 بیتی:

Physical RAM MaxMem Setting
2GB 1500
4GB 3200
6GB 4800
8GB 6700
12GB 10600
16GB 14500
24GB 22400
32GB 30000
48GB 45000
64GB 59000


برای سروری 32 بیتی این اعداد حداکثر را تقریبا منهای 300 مگابایت نمائید. (و البته همانطور که مطلع هستید در سیستم عامل‌های سرور 32 بیتی، اگر بیشتر از 2 گیگا بایت رم داشتید سوئیچ 3GB و اگر بیشتر از 4 گیگابایت رم مهیا بود، سوئیچ PAE باید در boot.ini تنظیم شوند. در غیر اینصورت هزینه‌ی سخت افزاری بیهوده‌ای را متحمل شده‌اید، زیرا استفاده‌ی بهینه‌ای از آن در یک سیستم عامل 32 بیتی نخواهد شد)

و این اعداد را همانطور که ذکر شد، در تنظیمات سرور می‌توان وارد نمود ( از طریق management studio ) و یا با استفاده از دستورات T-SQL نیز این امر میسر است: (در مثال زیر حداکثر حافظه مجاز مصرفی به 2300 مگابایت تنظیم می‌شود)

EXEC sp_configure 'show advanced options', 1
RECONFIGURE WITH OVERRIDE

EXEC sp_configure 'max server memory (MB)', 2300

EXEC sp_configure 'show advanced options', 0
RECONFIGURE WITH OVERRIDE

و البته لازم به ذکر است که اعداد فوق برای حالتی پیشنهاد شده است که سرور مورد نظر فقط یک کار و آن‌هم اجرا و سرویس دهی اس کیوال سرور را به عهده داشته باشد. بدیهی است اگر از این سرور استفاده‌های دیگری هم می‌شود این اعداد را باید کمتر نیز در نظر گرفت.


برای مطالعه‌ی بیشتر
http://sqlnerd.blogspot.com/2006/07/memory-use-in-sql-server.html
http://blogs.msdn.com/axperf/archive/2008/03/10/welcome-database-configuration-checklist-part-1.aspx
http://technet.microsoft.com/en-us/library/bb124810.aspx

‫۱۵ سال و ۱۰ ماه قبل، یکشنبه ۶ بهمن ۱۳۸۷، ساعت ۲۰:۰۶
وحید نصیری وحید نصیری
نظرات مطالب
مراحل تنظیم Let's Encrypt در IIS

یک نکته‌ی تکمیلی

ACME V1 تا چند ماه دیگر به پایان خواهد رسید:
In June of 2020 we will stop allowing new domains to validate via ACMEv1.
در این حالت برای ارتقاء به نگارش 2 آن، تنها کافی است نگارش جدید win-acme را دریافت و اجرا کنید (که برای اجرا نیاز به نصب NET Core 3.1. را دارد). همچنین scheduled task قدیمی را هم که در سیستم برای نگارش 1 داشتید، disable کنید.
یک نمونه لاگ اجرای نگارش جدید آن به صورت زیر است:
 A simple Windows ACMEv2 client (WACS)
 Software version 2.1.3.671 (RELEASE, PLUGGABLE)
 IIS version 7.5
 Running with administrator credentials
 Scheduled task not configured yet
 Please report issues at https://github.com/PKISharp/win-acme

 N: Create new certificate (simple for IIS)
 M: Create new certificate (full options)
 L: List scheduled renewals
 R: Renew scheduled
 S: Renew specific
 A: Renew *all*
 O: More options...
 Q: Quit

 Please choose from the menu: m

 Running in mode: Interactive, Advanced

  Please specify how the list of domain names that will be included in the
  certificate should be determined. If you choose for one of the "all bindings"
  options, the list will automatically be updated for future renewals to
  reflect the bindings at that time.

 1: IIS
 2: Manual input
 3: CSR created by another program
 C: Abort

 How shall we determine the domain(s) to include in the certificate?: 1

  Please select which website(s) should be scanned for host names. You may
  input one or more site identifiers (comma separated) to filter by those
  sites, or alternatively leave the input empty to scan *all* websites.

 1: Default Web Site (2 bindings)

 Site identifier(s) or <ENTER> to choose all: 1

 1: dotnettips.info (Site 1)
 2: www.dotnettips.info (Site 1)

  You may either choose to include all listed bindings as host names in your
  certificate, or apply an additional filter. Different types of filters are
  available.

 1: Pick specific bindings from the list
 2: Pick bindings based on a search pattern
 3: Pick bindings based on a regular expression
 4: Pick *all* bindings

 How do you want to pick the bindings?: 4

 1: dotnettips.info (Site 1)
 2: www.dotnettips.info (Site 1)

  Please pick the most important host name from the list. This will be
  displayed to your users as the subject of the certificate.

 Common name: 2

 1: dotnettips.info (Site 1)
 2: www.dotnettips.info (Site 1)

 Continue with this selection? (y*/n)  - yes

 Target generated using plugin IIS: www.dotnettips.info and 1 alternatives

 Suggested friendly name '[IIS] Default Web Site, (any host)', press <ENTER> to
accept or type an alternative: <Enter>

  The ACME server will need to verify that you are the owner of the domain
  names that you are requesting the certificate for. This happens both during
  initial setup *and* for every future renewal. There are two main methods of
  doing so: answering specific http requests (http-01) or create specific dns
  records (dns-01). For wildcard domains the latter is the only option. Various
  additional plugins are available from https://github.com/PKISharp/win-acme/.

 1: [http-01] Save verification files on (network) path
 2: [http-01] Serve verification files from memory (recommended)
 3: [http-01] Upload verification files via FTP(S)
 4: [http-01] Upload verification files via SSH-FTP
 5: [http-01] Upload verification files via WebDav
 6: [dns-01] Create verification records manually (auto-renew not possible)
 7: [dns-01] Create verification records with acme-dns (https://github.com/joohoi/acme-dns)
 8: [dns-01] Create verification records with your own script
 9: [tls-alpn-01] Answer TLS verification request from win-acme
 C: Abort

 How would you like prove ownership for the domain(s) in the certificate?: 2

  After ownership of the domain(s) has been proven, we will create a
  Certificate Signing Request (CSR) to obtain the actual certificate. The CSR
  determines properties of the certificate like which (type of) key to use. If
  you are not sure what to pick here, RSA is the safe default.

 1: Elliptic Curve key
 2: RSA key

 What kind of private key should be used for the certificate?: 2

  When we have the certificate, you can store in one or more ways to make it
  accessible to your applications. The Windows Certificate Store is the default
  location for IIS (unless you are managing a cluster of them).

 1: IIS Central Certificate Store (.pfx per domain)
 2: PEM encoded files (Apache, nginx, etc.)
 3: Windows Certificate Store
 C: Abort

 How would you like to store the certificate?: 3

 1: IIS Central Certificate Store (.pfx per domain)
 2: PEM encoded files (Apache, nginx, etc.)
 3: No additional storage steps required
 C: Abort

 Would you like to store it in another way too?: 3

  With the certificate saved to the store(s) of your choice, you may choose one
  or more steps to update your applications, e.g. to configure the new
  thumbprint, or to update bindings.

 1: Create or update https bindings in IIS
 2: Create or update ftps bindings in IIS
 3: Start external script or program
 4: Do not run any (extra) installation steps

 Which installation step should run first?: 1

 Use different site for installation? (y/n*)  - no

 1: Create or update ftps bindings in IIS
 2: Start external script or program
 3: Do not run any (extra) installation steps

 Add another installation step?: 3

 Enter email(s) for notifications about problems and abuse (comma seperated): name@site.com

 Terms of service:   C:\ProgramData\win-acme\acme-v02.api.letsencrypt.org\LE-SA-v1.2-November-15-2017.pdf

 Open in default application? (y/n*)  - no

 Do you agree with the terms? (y*/n)  - yes

 Authorize identifier: dotnettips.info
 Authorizing dotnettips.info using http-01 validation (SelfHosting)
 Authorization result: valid
 Authorize identifier: www.dotnettips.info
 Authorizing www.dotnettips.info using http-01 validation (SelfHosting)
 Authorization result: valid
 Requesting certificate [IIS] Default Web Site, (any host)
 Store with CertificateStore...
 Installing certificate in the certificate store
 Adding certificate [IIS] Default Web Site, (any host) @ 2020/2/1 9:43:55 to store My
 Installing with IIS...
 Updating existing https binding www.dotnettips.info:443 (flags: 0)
 Updating existing https binding dotnettips.info:443 (flags: 0)
 Committing 2 https binding changes to IIS
 Adding Task Scheduler entry with the following settings
 - Name win-acme renew (acme-v02.api.letsencrypt.org)
 - Path C:\Programs\win-acme.v2.1.3.671.x64.pluggable
 - Command wacs.exe --renew --baseuri "https://acme-v02.api.letsencrypt.org/"
 - Start at 09:00:00
 - Time limit 02:00:00

 Do you want to specify the user the task will run as? (y/n*)  - no
‫۴ سال و ۸ ماه قبل، شنبه ۱۲ بهمن ۱۳۹۸، ساعت ۱۳:۲۷
وحید محمدطاهری وحید محمدطاهری
اشتراک‌ها
4.Visual Studio 2017 15.9 منتشر شد

These are the customer-reported issues addressed in 15.9.4:

Security Advisory Notices

4.Visual Studio 2017 15.9 منتشر شد
‫۵ سال و ۱۰ ماه قبل، چهارشنبه ۲۱ آذر ۱۳۹۷، ساعت ۲۳:۵۲
وحید نصیری وحید نصیری
مطالب
خواندنی‌های 19 فروردین

- ویدیوی رایگان آموزشی در مورد جنبه‌های مختلف LINQ to Entities (دریافت، ماخذ)

- Mono و پشتیبانی از SIMD یا Single Instruction Multiple Data
برنامه نویسی موازی تنها به برنامه نویسی چند ریسمانی و چند هسته‌ای خلاصه نمی‌شود. بلکه استفاده از توانایی‌های پیشرفته در پروسسورهای مدرن امروزی Intel و AMD نیز توانایی قابل توجهی را در این عرصه ارائه می‌دهند. بسیاری از برنامه‌های نوشته شده به زبان‌های C و CPP از SIMD جهت بالا بردن سرعت پردازشی استفاده می‌کنند ( برای مثال بالا بردن سرعت کار با ماتریس‌ها و بردارها یا بهینه سازی حلقه‌ها) و کامپایلرهای آن‌ها نیز در این زمینه امکانات ویژه‌ای را ارائه ‌می‌نمایند. اما زبان‌های بر پایه دات نت راه ساده‌ای را برای استفاده از این توانایی ندارند.
با ارائه مونو 2.2 (شماره نگارش‌های مونو (دات نت لینوکسی) با شماره نگارش‌های دات نت فریم ورک مایکروسافت همخوانی ندارد و مستقل هستند)، این سناریو تغییر کرده است و فضای نام Mono.Simd ارائه شده است. به این صورت می‌توان از توانایی‌های SIMD (تنها SSE3 و قسمتی از SSE4 پشتیبانی می‌شود) در برنامه‌های دات نت استفاده نمود (که بیشتر بر روی عملیات سریع بر روی ماتریس‌ها و بردارها متمرکز شده است).
جهت اطلاعات بیشتر می‌توان به دمویی در اینباره رجوع کرد. دریافت
ماخذ

- کارت‌های مرجع دات نت
سایت Dzone اخیرا در تکمیل برگه‌های مرجع پیشین خود، برگه‌های مرجع ASP.Net را نیز ارائه کرده است.
Core ASP.NET
برای دریافت نیاز به ثبت نام است و سپس درخواست لینک دانلود که به آدرس ایمیل شما ارسال خواهد شد.

‫۱۵ سال و ۸ ماه قبل، چهارشنبه ۱۹ فروردین ۱۳۸۸، ساعت ۲۱:۳۶